Bas Langereis leest u voor!

Een briefje dat ik in 1972 naar mijn opa en oma in Amsterdam stuurde …

Woensdag 30 april kwamen een journalist en fotograaf van De Stentor op het vrijwilligerswerk bij De StadsAkkers. Het resultaat is geplaatst in de editie van dinsdag 6 mei.

Pictures taken with Sony Xperia cell phone camera.

Vrijdag 9 mei – naar De Stadsakkers en een fotosessie:
En op tijd weer op, want om half tien moeten we op de fiets zitten. Maar eerst is er nog mail van Willem. De foto vanmiddag is om half vier en die vrijdagmiddag 16 mei wil nóg iemand ons in huis halen voor een optreden. Moohooi.
Een korte zitting bij de psycholoog. Het gaat goed, het gaat knap. Mooi dat ik in staat blijk om mijn momenten van spanning te ‘parkeren’. Dit helpt goed. Nu aan de slag om de fases van mate van spanning te bekijken: waar kan ik zelf iets aan doen en in welke gevallen kunnen anderen er iets aan doen en wat? Ook kaart ik de situatie rondom mijn functie op het werk aan. Eigenlijk zou ik gewoon de hele procedure in moeten, zo lang men maar goed doordrongen is van het gegeven dat ik ziek ben. Even de bedrijfsarts ook voorleggen.
Vervolgens fietsen we naar De StadsAkkers. Daar krijgen we een rondleiding door De Zoon. Mooi om te zien wat hij er zoal doet en gedaan heeft.

Via de aspergeboerderij aan de Deventerstraat rijden we terug naar huis. We houden het droog, zowaar! Na de lunch is oma er. Ik moet echter gelijk weg. Op naar Chateau Het Loo. Het regent stort, maar halverwege klaart het op en wordt het zelfs zonnig!
In de wijnwinkel tref ik Mirka en Willem; ook klant Paul is er. Niet veel later komt Stentorfotograaf Cees erbij. Kunstjournalist David is er niet, maar had de wens uitgesproken dat Willem en ik ‘liederlijk’ op de foto zouden staan.

De echte foto staat hier natuurlijk (nog) niet bij.
Op de terugweg schijnt de zon volop. Ik ben om half vijf weer thuis en pik nog wat mee van het bezoekje van oma. Als ze vertrokken is, nemen we even rust. Ik merk dat ik zeer moe ben.
Toch beginnen we aan het avondeten. De Vrouw bakt bacon ’n eggs en ik kook de asperges.

Dan is het ook alweer een uurtje of acht. Ik begin te lezen in Onder het plaveisel het moeras, boek 2 van De tandeloze tijd 3. Ha, ik wil al weken ook weer eens een filmpje of dvd’tje kijken op mijn pc, maar ik kom er niet toe, omdat ik zo graag lees! Wel hoor ik nog wat Little Feat, Things Buried van Richard Barbieri en My Hotel Year door Tim Bowness. Dan is het wel weer welletjes voor vandaag.

–

Donderdag 8 mei:
Tralala. Ik weet niet wat ik heb. Of toch wel. Ik heb last van opgewektheid.
Op het werk kan ik van alles doen: ik schiet op. Straks heb ik niets meer. En ik zit er nu juist over te denken om mijn uren uit te gaan breiden of wat op loonwaarde te gaan werken. Nou ja!
Thuis is er telefoon: Willem. Hij heeft contact gehad met de kunstjournalist van Stentor; morgenmiddag maakt een fotograaf een plaat van ons tweetjes in Chateau Het Loo, ter promotie van ons optreden tijdens het evenement Cultuur bij je Buur, vrijdag 16 mei. Leuk!
Dan maak ik lunch (groentetaartjes) voor De Vrouw; aansluitend doen we wat boodschappen op De Eglantier. Ik maak mijn ‘huiswerk’ voor de afspraak bij de behandelaar morgen en kook eten. Puree van zoete aardappel, met daarbij een curry van bloemkool, ui, courgette, aubergine en peper, plus een salade van komkommer, bosui, tomaten en mozarella.
In de avond kan ik Het Hof van Barmhartigheid uitlezen; gedurende de hele dag kunnen we luisteren naar Tuomas Holopainen’s (Music inspired by) The Life And Times Of Scrooge, Andrew Gold. Little Feat, Jansen Barbieri & Karn en Jim Hall & Pat Metheny.

–

Woensdag 7 mei:
Acht uur ben ik eruit. Ik doe de gebruikelijke klussen en begin ook alvast aan het eten van vanavond. Om tien uur kan de gaspit uit en is het voorbereidende werk gedaan. De Vrouw is nog rustende; ze heeft het nodig.
Half twaalf loop ik naar de bushalte. Vroeg in de middag ben ik op het Centraal Bureau van het werk. Ik zie wat mensen en kan bijpraten. Dan is er een informatiebijeenkomst over het traject de komende weken rondom mijn functie. Veel nieuws hoor ik niet, maar toch is het goed om alles nog eens uitgebreid uitgelegd te krijgen. Het kost me energie om aandachtig te luisteren. Als er zo tegen het eind iemand heel plotseling en luidruchtig alsnog binnenkomt, schrik ik me een hoedje. Even ben ik in paniek, maar ik kan het al snel ‘parkeren’. Ha! Het gaat goed met mij. Na afloop zie ik de manager onder wie ik van mei tot januari viel. Hij schrikt van het feit dat ik vermagerd ben. ‘Ja, dat kwam erbij,’ zeg ik. ‘Of beter: dat ging eraf.’
Ik heb de bus van vier uur en uiteindelijk ben ik om half zes thuis. ‘We hebben nog geen bericht van KPN,’ zegt De Vrouw. Op het modem knippert niets meer; alle lampjes die moeten branden, branden. We hebben weer een internetverbinding! En we eten bamisoep.
Na acht uur kan ik veel verder lezen. Ook hoor ik Metheny’s filmmuziek voor A Map Of The World en wat werk van Jansen Barbieri & Karn en Pulse.

–

Dinsdag 6 mei:
Moet je zien wat ik vanmorgen onderweg naar het werk tegenkom:

Op het werk zet ik het gisterenavond doorgemailde bestand op een stick en maak ik mijn begeleidende brief en CV af. Daarna volop andere werkzaamheden. Collega’s vragen me of dat mijn zoon is die vandaag in de krant staat. Wacht, De Zoon vertelde afgelopen woensdag dat er een fotograaf bij De StadsAkkers is geweest. Verder kan ik een boel werkklussen doen en ik ga tevreden naar huis. Op de terugweg haal ik de krant. (Wacht, dat is raar uitgedrukt: ik kóóp de krant van vandaag.)

Thuis is De Vrouw. Zij heeft de krant ook gekocht. Daarnaast is ze moe en voelt ze zich niet goed; ze heeft zich op haar werk voor de rest van de week afgemeld. Ook voor haar is het de afgelopen weken zwaar geweest. Nu het met mij wat vrolijker gaat, krijgt zij de klap.
Ik zet het bestand op de harde schijf. Na de lunch probeer ik het modem op te waarderen. Dat lukt niet; het modem herkent het bestand niet als iets waar hij iets mee kan. Stik. Dan is het op het werk met de oude versie van Windows niet gelukt om het bestand goed op te slaan.
Ik laat me niet gek maken en ‘parkeer’ mijn spanning (met dank aan de psycholoog). De Vrouw moet eens gaan kijken of ze het bestand uit de mail vanaf haar telefoon in een map in diezelfde telefoon kan opslaan. Dan kan ik mooi een rondje lopen langs Turkse winkel, theedoekenzaak en supermarkt.
Als ik weer terugkom, zit De Vrouw nog steeds met haar telefoon te pielen. Ze krijgt het niet voor elkaar. Ik stel voor dat ze naar de provider belt en de situatie nog eens uitlegt. Een week of wat geleden hebben we een totaalpakket (internet, telefoon en televisie) afgenomen en daar hoorde eigenlijk een nieuw modem bij. Dat hoefden we niet, want we hebben al een modem. Nu blijkt ons modem wat ‘verouderd’ te zijn, dus komen ze maar mooi alsnog met de nieuwe aan. Ze belt. Nee, het moet echt lukken met dat bestand, want het nieuwe modem is wel nieuw, maar lang zo goed niet en met lang zo veel aansluitmogelijkheden niet als het oudere model. De medewerker loodst me deels door de procedure heen en dan kan ik het verder zelf wel, zeg ik. Goed, hoe krijgen we het bestand uit de mail in de telefoon op onze harde schijf? Freek! Die is handig in dat soort dingen. De Vrouw gaat contact met hem zoeken; ik ga eten maken. Witlof in ham en kaas uit de oven, tartaartjes en forse salade.
Rond half zes loopt De Vrouw met extern geheugen naar de buurjongen. Binnen vijf minuten is zij terug. Mooi! Alleen: zelfde geval als vanmiddag: het modem herkent het bestand niet als iets waar hij iets mee kan. Rhaaa! Nee: ‘parkeren’. Dat lukt.
Na het eten is Freek er; hij heeft een vriend op sleeptouw. Freek is handig, ziet snel wat er wel en niet werkt. Voor mijzelf is de situatie nogal onoverzichtelijk. Er staan vier mensen om mij heen en allemaal vertellen ze wat er zou moeten gebeuren. Ik moet er dan ook even uitstappen en ga in de keuken zitten. Voor inlogcodes ben ik wel even nodig en dan kan ik in alle rust achter het apparaat zitten. Freek heeft alles gecontroleerd; het zou gewoon moeten werken, dus de storing ligt niet bij ons. Top, Freek! Gaaf dat je hebt willen meekijken en meedenken. Dank je wel!
Wederom contact met de helpdesk. ‘Ach zo. Uw modem is nu wel geüpdated. Er moet nu iets bij KPN gereset en dan heeft u weer verbinding. Morgenochtend ontvangt u een sms wanneer het zover is.’ Fijn. Laat ons bidden.
Dus moeten we deze avond nog door zien te komen zonder internet, telefoon of televisie. Voor mij geen probleem – ik lees me suf, weet u nog wel? -, maar De Vrouw heeft slechts een halve kast vol dvd’s. Ze ruimt een of ander bakje leeg. Wat komen we tegen?

Ik lees verder in Het Hof van Barmhartigheid en hoor nog twee cd’s uit het oude Kaipa-platendoosje.

–

Maandag 5 mei:
Acht uur ben ik op. Na de koffie lees ik de stapel van mijn werk nog eens. Ik ruik kansen. Het levert me geen spanning op, eerder gezonde spanning en goede energie. Ik baal alleen dat ik ziek ben. Zorgvuldig maak ik een mail aan mijn nieuwe leidinggevende; de snelheid van de procedure heeft onze afspraken ‘ingehaald’ en ik stel voor dat ik gewoon mijn wensen instuur met een begeleidende brief waarin ik mijn situatie uitleg.
Vervolgens maar eens naar de markt voor kaas en mandarijnen. Als ik weer terug ben, ga ik het belangstellingsregistratieformulier invullen. Er is ook al mail terug. De baas adviseert me vooral te handelen zoals ik zelf voorstel: open en eerlijk zijn. Ik maak een opzet voor de begeleidende brief. De rest van de dag zal ik vaak even achter de computer gaan zitten om de opzet bij te werken. Ik krijg er energie van!
We lunchen en daarna is het buiten in de tuin zo lekker, dat ik er uitgebreid ga zitten lezen. Ik omhels je met duizend armen is uit en ik begin in Weerborstels, een intermezzo uit De tandeloze tijd. Half vijf ontdek ik dat ik mijn medicatie van twee uur niet heb ingenomen. Ik mis het ook niet; het voelt nog altijd goed.
Om half zes blijkt dat onze internetverbinding er niet is. Ik doe alle bekende kunstjes (modem opnieuw opstarten en zo), maar: geen resultaat. Het dsl-lampje knippert: geen verbinding.
De Vrouw maakt avocadosalade en ik prepareer witlof in ham en kaas, bak tartaartjes en voor De Zoon aardappelen. Alles smaakt voortreffelijk.
Om half acht nog steeds geen internetverbinding. De Vrouw belt de helpdesk van de provider. Er is geen storing bekend; mogelijk is de software van het modem niet up-to-date. Dat is vreemd; waarom gaat alles dan wel goed tot half zes vanmiddag? We krijgen een bestand gemaild (via de telefoon van De Vrouw), maar het lukt niet om het op de pc te krijgen. Het mailtje sturen we door naar mijn werk; morgen zal ik het op een extern geheugen zetten. Het betekent dat we geen telefoon, geen televisie, geen mail en geen internet hebben. De Vrouw kijkt een dvd in de woonkamer en in de keuken schrik ik verschrikkelijk van alle plotselinge geluiden (geschreeuw, schoten, e.d.).
De hele toestand ervaar ik als spannend. Ik merk dat ik gespannen en trillerig ben. Het is druk die ik herken. Toch kan ik het ook ‘parkeren’: goed, dit is spanning, maar ik hoef en kan er nu niets mee; morgen zien we verder. Met dank aan de psychologische behandeling.
Ik lees Weerborstels uit, begin in Het Hof van Barmhartigheid (De tandeloze tijd 3, boek 1), hoor nog een oude Kaipa-plaat en _ism van Jansen Barbieri & Karn.

–

Zondag 4 mei:
Ik ben dan ook pas om half tien uit bed. Pas na een uur bemerk ik dat ik medicatie niet heb ingenomen. Ik loop naar buiten voor het gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.


Dan is er samen koffie. We bespreken hoe het met mij gaat. Er zijn momenten van spanning (de brief van het werk is binnen, ik lees die brief, ik moet ermee aan de slag, plotse plannen, enz), maar kan in mijn hoofd goed schakelen: oké, dit ligt er nu, dit moet ik nu niet doen, nu ben ik te gespannen, ik ga er dan en dan goed voor zitten, dat betekent dat ik het nu los kan laten. Ik heb mijn ‘huiswerk’ van de psycholoog nog niet gemaakt op papier, maar voer de theorie in de praktijk al uit.
De Vrouw heeft het voorjaar in het hoofd en is bezig met koper poetsen. Zoek de verschillen.

Na de brunch loop ik nog even naar buiten, een rondje door het Kanaalpark.


Ik lees aan de keukentafel De gevarendriehoek uit en begin aan het eten. Het wordt een schotel van chorizo, ui, paprika, kikkererwten en het blad van paksoi. Ik hoor PMG en DeWolff, maar onder het eten is het stil. Het gaat goed, maar ik voel me wel gespannen en schrikachtig.
De rest van de avond lees ik in Ik omhels je met duizend armen van Ronald Giphart en hoor ik de eerste twee Kaipa-platen uit de jaren zeventig en Beginning To Melt en Seed van Jansen, Barbieri & Karn. Dan is het kwart over elf en … nou ja.

–

Zaterdag 3 mei – DeWolff in Gigant:
Tussen twee en vier ben ik wakker. Dan slaap ik weer. Om zeven uur lukt het niet meer en ik stap iets na acht uur uit bed. Ik neem vanaf vandaag drie keer een kwart tablet oxazepam en merk gelijk dat alles anders is. Er is beklemming, ik heb bij veel vlagen pijn in de spieren rond mijn nek en hoofd, en ik heb het voortdurend koud.
Ik lees kranten en doe de eerste was. Ook open ik de brief van het werk. Ik moet de komende week laten weten of ik meedoe en voor welke functie en het sollicitatieformulier insturen. Zoals ik me nu voel, moet ik het even van me af leggen; ik ga er maandag in alle rust eens goed voor zitten en bekijk dan hoe het valt in het perspectief van wat ik donderdag met mijn baas heb besproken.
Halverwege de ochtend fiets ik naar de markt. Bij de kruidenkraam is het druk en ik merk dat ik die drukte en opdringerige mensen lastig vind. Snel weer weg. In de Turkse winkel en de supermarkt gaat het wel.
De Vrouw en ik drinken samen koffie. Dan lunchen we. ’s Middags doen we wat klussen in de tuin. Ik maai het gras, bind de druif op en steek gras af; De Vrouw verpot planten. Als ik het resultaat wil vastleggen, merk ik dat de camera geen mooie foto’s maakt. Ik mopper al een tijdje op de nieuwe aankoop, vooral bij donkerte én bij fel licht ben ik niet tevreden. Ik piel wat in het menu en ontdek dat het apparaat al tijden op een hoge lichtcompensatie ingesteld staat. Ik stel het bij en: kijk, dat is al veel beter.

Aan het eind van de middag draai ik de nieuwe van DeWolff nog een keer. We bereiden het avondeten voor. De Vrouw maakt een salade van garnalen en komkommer. Ik merk dat ik gespannen ben, last heb van prikkels om me heen, ‘ertegenaan zit’ en schrik van plotselinge geluiden. Daarom wacht ik tot De Vrouw in de keuken klaar is; dan ga ik aan de slag. Groentetaartjes en rosbieffiletlapjes. De Vrouw is in de woonkamer bezig een nieuwe ringtone in te stellen op haar telefoon; het geluid maakt me bijna gek. Toch gaat het goed. Het eten is prima gelukt en smaakt geweldig; de handafwas is samen zo gedaan.
Om half negen zit ik op de fiets en nog geen half uur later ontmoet ik Peter, Reinier en Gea in Gigant. In het café is het voor mij goed te doen en we kunnen wat bijpraten. Een kwartier later gaan we naar de zaal.
Het voorprogramma heet Deaf Charley en klinkt als Beefheart. Best leuk. Het hoofdprogramma blijkt helemaal te gek. De jongens spelen zo’n beetje de hele laatste plaat en het nieuwe materiaal komt geweldig goed uit de verf. Een paar oudere stukken en die vullen goed aan.
Het geluid is mooi, maar luid. Ik heb mijn oordoppen in en het lukt me om geconcentreerd te blijven luisteren. In de zaal is het niet druk, er is alle ruimte en ik sta goed vooraan. Eén water drink ik.
Na afloop spreek ik de jongemannen. Als ik vertel dat ik de plaat gisteren in Amsterdam heb gekocht (op de dag dat hij uitkwam), hem al een paar keer heb gehoord en hem zeer mooi vind, kijken ze op en bedanken ze me. ‘Wat leuk dat je dat zegt.’ Het lijkt of ze zelf verbaasd zijn over hun succes. Mijn cd is voorzien van handtekeningen.

Ik ga gelijk naar huis. Daar is De Vrouw in de woonkamer een film aan het kijken. Als we even bijkletsen, val ik op de bank bijna in slaap. Het is half een en ik ben doodmoe. Vierentwintig weken.