Bas Langereis leest u voor!

Ingrediënten:
2 citroenen
100g rozijnen
zoetstof
3 eieren
200g fijne kristalsuiker
250g ricotta
1 dl melk
300g bloem
1 zakje bakpoeder
zout

Werkwijze:
1 Verwarm de oven voor op 180C.
2 Rasp de schil van de citroenen. Bewaar de rasp. Pers de citroenen uit boven een kom. Voeg wat zoetstof toe aan het citroensap en laat de rozijnen hierin wellen.
3 Klop de eieren los in een grote kom en voeg de citroenrasp en de suiker toe. Klop het geheel luchtig, tot het bijna wit ziet.
4 Doe de ricotta, de melk, het bakpoeder en een snuf zout erbij.
5 Zeef de bloem boven de kom. Meng dit tot een glad beslag.
6 Roer er de gewelde rozijnen en het citroensap door.
7 Giet alles in een cakevorm of ovenschaal. Ik gebruikte er bakpapier onder.
8 Zet de vorm of schaal veertig minuten in de oven en laat de cake goudbruin worden.

Vrijdag 4 juli:
Ik schrik niet eens meer van de wekker om zes uur. Het lijkt al gewoon. (Volgende week gaat hij om half zes.)
Op het werk een gesprek met de leidinggevende over de achtergrond van mijn ziekte, over re-integratie en voortgang. Maandag heb ik een gesprek met de bedrijfsarts om te bekijken hoe het gaat en of/wannneer ik deels betergemeld kan. Daarnaast kan ik veel doen. Het is erg stil op de afdeling en in alle rust ben ik allerlei zaken aan het ordenen, uitzoeken en regelen. Maandag weer verder.
Half drie ben ik thuis. Even zitten. (De PROG is er.) Dan boodschappen doen, vervolgens alle kleren uit (nou ja, bijna) en in de tuin zitten lezen. Rond vijf uur gaat het regenen en krijg ik het koud. Alle kleren weer aan. Inmiddels draait de was op volle toeren. Hey You! The Best of  (Youssou N’Dour) en Somos Viento (Amparanoia) klinken door de keuken en woonkamer. De Vrouw gaat koken: een groentecurry en shoarma. Ik heb de fruitsalade al gemaakt. Het is zeer smakelijk.
Vermoeidheid slaat toe na het eten en ik ga weer buiten zitten om verder te lezen. Iets voor negenen druppelt het weer en vlucht ik naar binnen. De droger gaat aan en ik kan nog twee afleveringen van Beagle (17-18) zien. Ook leuk: zowel in het Nederlandse als in het Engelse boek, als in de serie, ben ik ongeveer op hetzelfde punt in de reis: bij Valparaiso in Chili.
Om elf uur ben ik (bijna volgens gewoonte) erg moe.

–

Donderdag 3 juli:
En weer vroeg een wekker. Op naar de nieuwe werkplek. Eigenlijk zou ik om half negen moeten starten en dus al om half zeven de deur uit, maar ik gun mezelf deze week nog een half uurtje uitslapen. De wekker staat dus op zes uur en ik loop om zeven uur naar de bushalte.
Op de nieuwe werkplek eerst een vrije computer zoeken. Er zijn alleen maar flexplekken, vandaar. ‘Zeggen we niets meer? Ook goedemorgen,’ klinkt plots een bekende stem. Ik kijk. Zie ik het goed? Ik zie het goed. Het is Mirka. Ze is ZZP’er en ingehuurd door mijn organisatie. Ha!
Verder een mooie ochtend; opnieuw overleg en ik ben daarna opgeschoten met het ordenen van mijn mailbox. Morgen een overleg met mijn nieuwe leidinggevende en dan kan ik starten met de eerste klussen voor de poel.
Vóór half drie ben ik weer thuis. De Vrouw werkt tot een uur of drie. Ik kijk eens naar de wasmachine; daar schijnt vanmorgen weer een waterballet te zijn geweest. Portie ontstopper in de afvoer en nu moet ’t weer een paar maanden goed zijn. Daarna ga ik boodschappen doen: eieren, komkommer en pepers bij de Turkse winkel. Het is prachtig weer. De Vrouw komt ook thuis. Ik ga het eten voorbereiden: bamisoep! Ondertussen horen we het volledige concert Back To Front (Peter Gabriel) en ik ben erg onder de indruk. Erna klinkt House Of Yes – Live from House Of Blues (Yes). Inmiddels hebben we dan al gegeten.
Begin van de avond zit ik buiten en kan ik nog wat lezen. Op zich gaat het wel goed met mij; ik ben niet heel erg moe. Ben benieuwd hoe het morgen is; kijken hoe het eind-van-de-week-gevoel uitpakt. Aan het eind van de avond ben ik wél moe. Ik kijk nog twee afleveringen van Beagle (15-16) en dan ga ik om kwart voor elf naar bed.

–

Woensdag 2 juli:
Vroeg wakker. Niet omdat de wekker gaat, overigens. Vandaag hoef ik niets. Om kwart voor acht sta ik op. De eerste acties weet je wel: koffie, krant, wat opruimen. Plees boenen, laatste planten water geven en het boek van Javier Yanes uitlezen.
De Vrouw gaat om tien uur naar haar werk. Ik draai No Quarter (Robert Plant & Jimmy Page Unledded). Ondertussen begin ik te lezen in De reis van de Beagle van Charles Darwin. Ha, onderweg tijdens het reizen lees ik de Engelse versie op de e-lezer, nu dan tegelijkertijd fysiek in de Nederlandse vertaling en ’s avonds beleef ik de reis in beeld en geluid op dvd met de serie Beagle!
Ik maak een boodschappenrondje langs de supermarkt en de Turkse winkel. Thuis drink ik nog een keer koffie en draai ik Cover Version nogmaals.
De Vrouw komt thuis. We lunchen en aansluitend gaan we in de tuin wroeten. Onkruid weghalen, knippen en snoeien, floxen poten, vegen, enzovoorts.

Erna kan ik in de zon zitten lezen. Rond half vijf vertrekt De Vrouw weer naar haar werk. Ik begin met het eten: tuinbonen in een uien-tomatensaus met spekjes en courgette, daarnaast bak ik lamsbiefstukken en maak ik een komkommer-aardbeiensalade. Uit de stereo klinkt Pull Up Some Dust And Sit Down (Ry Cooder).
Tegen zeven uur is het tijd voor eten. Maaltijd is goed gelukt. Als alles op en opgeruimd is, zit ik nog heel even in de tuin, maar het koelt ook snel af. Binnen lees ik aan de keukentafel verder, terwijl ik luister naar Voyage 34 (Porcupine Tree) en What’s It All About (Pat Metheny). Half elf neem ik een grote 20mg temazepam, de laatste; de komende week neem ik alleen een kleine 1omg (dus had ik het ook niet hoeven opschrijven, de afgelopen dagen). Vroeg naar bed.
Mooie, goede dag!

–

Dinsdag 1 juli – Een nieuwe werkplek:
De wekker staat op zes uur! Het lukt me om op te staan. En zowaar, De Zoon en ik lopen elkaar niet in de weg. Precies zoals we hadden afgesproken.
Iets voor zeven uur loop ik de deur uit en kwart voor negen ben ik in het centraal bureau van mijn werk in Schaarsbergen. Kom maar op! Het wordt een inspirerende ochtend. Natuurlijk ontmoet ik allerlei mensen die mij lange tijd niet hebben gezien. Dit ‘netwerken’ neemt wat tijd in beslag. Om half tien gaan we met het nieuwe team om tafel zitten. We maken nader kennis, bespreken het doel van de pool en bepalen de eerste stappen die we gaan zetten. Ik merk dat ik er veel zin in krijg. Ons team zal gaan werken in de grote flexruimte en ik maak wat foto’s. Ik kan mijn collega’s uitleggen wat ze van mij kunnen verwachten; ik zal nog niet alles (aan)kunnen en ik zal zelf moeten aangeven wat me wel en niet lukt. Het zal voor ons allen een intensief proces worden van ontdekken en ervaren. Kwart voor twaalf zijn we klaar voor vanochtend. Ik loop nog mail na en iets voor een uur ga ik naar de bushalte.

In het centrum van Arnhem stap ik uit. Bij de muziekwinkel koop ik wat moois:  Cover Version (Steven Wilson) en de 2cd+2Bluray box Back To Front (Peter Gabriel).

Om kwart voor drie ben ik thuis en merk ik dat ik vermoeid ben. Het is niet erg. De Vrouw is ook even thuis en we kletsen bij. Ik wandel naar de Turkse winkel voor een courgette en aubergine. Er zit een fuut met jongen in het kanaal! Als ik weer thuis kom, is het vijf uur en moet De Vrouw gaan werken. Ik draai Cover Version enga even achter de pc zitten.
Vervolgens speelt Into The Maelstrom (Bigelf) en With Us Until You’re Dead (Archive) ga ik eten maken: ik draai gehaktballen en prepareer groentetorentjes van courgette, aubergine en tomaat met basilicum-oregano-olie. Erbij komt nog een mooie sla. Het smaakt, het smaakt.
Rond half negen is Auke er even; hij gaat met De Zoon afspraken maken over hun autoreis naar Bad Doberan, donderdag 17 juli. (De Vrouw en ik gaan de dinsdag ervoor met de trein.)
De rest van de avond kan ik aan de keukentafel verder lezen en ik hoor Heritage (Opeth) en Stupid Dream (Porcupine Tree). Het is kwart over elf als ik een 10mg temazepam neem. (Ik noem dit steeds, zodat ik zelf altijd terug kan kijken wat of ik de avond ervoor heb ingenomen; ik vergeet het nogal eens.)
Eigenlijk best een aardige dag.

–

Maandag 30 juni – Afscheid van de oude werkplek:
Volgens mij heb ik niet veel geslapen. Ik word om zeven uur gewekt door de wekker, dat wel. In de badkamer ben ik verrassend vrolijk. Als ik beneden kom, heeft De Zoon de radio aan en daarnaast kijkt hij op de pc via web-tv een of ander gameprogramma. Het doet met pijn aan mijn hoofd en ik sta te janken. Drie kwartier later zit ik op de fiets, ik ben via de kaasboer (laatste keer?) onderweg naar het werk en het regent; onder paraplu kan ik niet anders dan zingen en fluiten. Het gaat raar.
Op het werk ruim ik, terwijl Kevin Ayers, Mike Oldfield en David Sylvian klinken, dan toch echt de allerlaatste spullen op. Alles is overgedragen en de sleutels ingeleverd. Ik kan weg. Sterker nog: om half een ga ik ook weg. Met goed gevulde fietstassen.

Thuis ruim ik alles snel op, hoor Strangeitude (Ozric Tentacles) en eet een boterhammetje. Erna ga ik wat boodschappen doen voor het avondeten bij supermarkten en Turkse winkel. En dan is het half vier. Ik vouw de was en kan ontspannen met muziek: Gront (Väsen), Axiom (Archive), Fran En Plats Du Ej Kan Se (Beardfish) en het boek. Tegen zes uur maak ik eten. Een groentecurry van gesmoorde venkel met ui, peper en courgette, wordt het. Ernaast het restant van de Mexicaanse stoofpot van gisterenavond én ik bak tartaartjes. Groene sla erbij: klaar. Onder genot van Music inspired by The Snow Goose (Camel) smaakt het voedsel prima. Ik denk dat het voedsel ook prima zou hebben gesmaakt als we andere muziek erbij draaiden.
Na het eten kan ik veel verder lezen. En muziek luisteren. The Crimson Project (Live in Tokyo) en Wandermüde (David Sylvian & Stephen Mathieu). Dan pak ik een grote 20mg slaappil en ga naar bed. Ben benieuwd!

En een plaatje hoe de woonkamer er vandaag uitzag.

–

Zondag 29 juni:
Om kwart over acht word ik echt wakker. Ik heb om half zeven mijn ogen ook al even open gedaan, maar kon toen nog verder slapen. Nu sta ik op. Iets voor negen uur ben ik beneden.
Ik doe wat kleine dingen. Het lijkt erop dat er weer rust in mijn hoofd is. Als ik mijn gang mag gaan, in mijn eigen tempo en op mijn manier, dan gaat het eigenlijk altijd wel goed. Eind van de ochtend maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Langs het kanaal begint het te regenen. Niet erg. Even schuilen onder een grote boom en dan weer verder. Als ik thuis kom, is De Vrouw op en begint een zeer kalme zondag. Er klinkt muziek van Maria Kalaniemi en van Sofia Karlsson. We lunchen. Dan opruimen, vegen en ik kan wat verder lezen. Ondertussen hoor ik lekker veel muziek: The Ladder (Yes), Thrak (King Crimson), The Theory Of Everything (Ayreon) en Brief Nocturnes And Dreamless Sleep (Spock’s Beard). Aan het eind van de middag ben ik ook al met het avondeten bezig: een stoofpot van rundvlees, wortel en snijbiet op Mexicaanse wijze die drie uur moet pruttelen; erbij komen chilibonen en komkommersalade. Tussendoor heb ik ook nog tijd voor het maken van een citroen-ricottacake. Het smaakt allemaal wonderwel. Ik voel me goed; na het eten ben ik wel moe. Het lukt me om wat verder te lezen en ik hoor Coma Divine (Porcupine Tree). Aan het eind van de avond stop ik de dvd die bij The Theory Of Everything kwam in de pc; die had ik nog niet gezien. Als die is afgelopen, is het elf uur en neem ik een 10mg temazepam.

–

Zaterdag 28 juni – Drakenbootfestival:
Acht uur sta ik weer naast bed. Ik heb geslapen. Ben wel een paar keer wakker geweest, maar het lukte.
Ik zet de was aan, ruim de vaatwasser leeg, werk dit B-log bij en ga een krant lezen.
Na een kop koffie stap ik op de fiets en rijd naar de markt. Daar haal ik geld, cranberry’s en vis. Op de terugweg ga ik langs de supermarkt en de Turkse winkel. Thuis de andere krant lezen in de tuin. Dan lunchen we.
In de middag gaan we naar de kanaaloevers. Daar is het Drakenbootfestival. Het is er niet erg druk, lijkt het. We lopen eerst een klein rondje en komen De Zus en Zwager en Neefje tegen op de jaarlijkse niet-afgesproken plek. We nemen plaats aan een tafel. Later komt Marja erbij en De Zoon, en hidihi en Auke schuiven ook aan.

Na een uurtje word ik het moe. Er is veel geluid, muziek, gesprekken door elkaar heen. Iets na vijf uur ga ik in mijn eentje alvast naar huis. Daar maak ik de was af en ga ik aan de keukentafel zitten. Lezen lukt even niet; muziek luisteren ook niet. Een uur later zijn De Vrouw en De Zoon ook thuis. Zij gaan eten halen; ik hoef niets.
Na het eten blijf ik nog aan de keukentafel zitten. Heb ik te veel gedaan? Boodschapjes en langs het kanaal gezeten; dat was het.  Ik zoek toch wat afleiding en vind die in drie afleveringen van Beagle (12-14). Half elf. Ik neem een 20mg temazepam en ga naar bed. Tweeëndertig weken.

In mijn hoofd maakte ik vanavond een lijstje.
1 Het gaat even niet goed, de afgelopen dagen. Dat is wel eens vaker gebeurd. Als ik weer uitgerust ben, kan ik afstand nemen en dan gaat het vast weer wél beter.
2 Ik heb er genoeg van. Ik wil dat het allemaal voorbij is, maar kan dat niet forceren. Dan vraag ik weer te veel van mezelf. Ik wil ook dat ik weer de oude ben, maar als ik daarnaar streef, zal ik zéker te veel van mezelf vragen. Soms herken ik mijzelf niet. Ik word daar angstig en emotioneel van.
3 Ik ben mij bewust dat ik ziek ben en dat ik tijd nodig heb. Echter, ik kan op dit moment niet aanvaarden dat ik niet meer in dezelfde conditie terugkom als dat ik een jaar geleden was. Daarbij: wat zal ik wel weer kunnen en wat niet meer?
4 Ik zie mijzelf iedere dag, nee ieder moment van de dag geconfronteerd met het feit dat ik dingen niet kan, dat het niet gaat als vroeger. Dat doet me pijn.
5 In het herstel concentreer ik me voornamelijk op werk. De ontwikkelingen in het werk rondom mijn functie hebben mij de afgelopen maanden veel spanning opgeleverd. Het is nog niet voorbij; ik ga pas beginnen aan de nieuwe klus. Wat zal ik kunnen en wat niet? Wat mag ik en wat mogen collega’s en leidinggevende van mij verwachten?
6 Werk is een, maar er zijn nog andere dingen belangrijk in mijn leven naast het werk. Echte klussen in huis, maar ook een aantal dingen die ik leuk vond, doe ik niet. Huishoudelijke dingen, eten maken, muziek luisteren en lezen, dat lukt me wel. Maar hoe zit het met het schrijven? Ik schrijf niet meer voor FOK! of ApeldoornDirect, doe geen redactiedingen, het fotoproject met Peter ligt stil. Kan en zal ik het ooit weer oppakken? Wil ik dat ook wel? (Er liggen twee manuscripten voor boeken klaar. De fik erin?)
7 We zijn zes dagen in Stockholm geweest. Daar ging het fantastisch. Ik voelde geen druk. We hadden een lijstje met dingen die we graag zouden willen zien, maar geen strakke planning. Het ontstond ter plekke. Ik heb zes dagen niet aan mijn werk gedacht. Ik voelde me goed en ontspannen; ik  heb er slechts heel af en toe momenten van vermoeidheid gehad (op de boot en ’s avonds na tien uur).
8 Ik maak me zorgen om De Vrouw. Ik merk dat het voor haar zwaar is, dat zij het ook zat is en afleiding en ontspanning zoekt.

Vrijdag 27 juni:
Heb ik geslapen? Ja. Toch voelt het niet zo. Wel sta ik iets voor acht uur op. Het gaat beter dan gisteren; de angst en emotie zijn grotendeels verdwenen. Beneden hoor ik Ambient nummers 1 en 2 (Brian Eno) en Le Voyage De Sahar (Anuar Brahem), ik lees de krant en bewerk mijn B-log.
Met De Vrouw drink ik koffie en ik lees verder in het boek. Eind van de ochtend gaat De Vrouw shoppen; ik draai Grand Southern Electric (DeWolff) en Radio Wave Surfer (Holger Czukay) en eet een boterham.
Half een fiets ik naar het werk. Daar kan ik veel doen. Het einde komt in zicht: de kasten en laden zijn grotendeels leeg en de meeste spullen al overgedragen. Nu de sleutels en dossiers nog en m’n laatste persoonlijke dingen. Aan het eind van de middag ga ik naar de naastgelegen locatie: daar is een collega die afscheid neemt omdat ze met pensioen gaat. Er zijn allerhande (oud-)collega’s. Even vind ik het leuk om ze te zien en te spreken; na drie kwartier heb ik het gehad, vind ik het niet leuk meer en wil ik naar huis. Dat doe ik dan ook.
Ik ben doodmoe, bibberig, schrikachtig en emotioneel. Buiten in de tuin zit ik even. Ik huil, ja.
De Vrouw heeft de soep opgewarmd en daarnaast een mooie salade gemaakt. De Zoon eet niet mee; hij heeft een feestje op zijn vrijwilligerswerk.
Na het eten blijf ik aan de keukentafel zitten. Ik wil niet zo veel. Mijn hoofd zit vol. Er is veel druk en spanning, maar ik kan ‘m lastig benoemen. Ter afleiding ga ik een paar afleveringen van Beagle kijken (9 t/m 11). Het helpt! Ik word er rustig van.
Om elf uur neem ik een 10mg temazepam en ga ik slapen. Het lukt ook nog.

–

Donderdag 26 juni:
Acht uur op. Plannen voor vandaag? Ladeblok in de woonkamer leegruimen, lunch verzorgen, even naar de dokter, avondeten maken, verder niets. Genoeg, lijkt me.
Om kwart voor negen is De Vrouw naar haar werk voor een paar uurtjes. Ik ruim inderdaad al die laden leeg en flikker veel weg. Tegen half elf is de boel leeg, dus kan ik beginnen aan de aspergesoep. Ondertussen Oldfield en Riverside. Iets na elven is De Vrouw terug. Ik serveer de lunch voor haar. Rond half een vertrekt ze weer.
Even lijkt het niet goed te gaan. Ik ben gespannen, moe, emotioneel. Ik huil, ja. Waar ligt de druk? Welke druk is het? Stel ik word niet meer de oude, wat mag en kan ik dan van mijzelf verwachten?
Ik eet een boterham, hoor We Live Here (Pat Metheny Group) en zoek op internet nog wat gratis ePub-boeken. Dan is het even voor twee uur, pak ik de fiets en rijd naar de Eglantier.
Bij de dokter heb ik een gesprek. Ze wil natuurlijk weten hoe het de afgelopen tijd met mij is gegaan. Ik geef een uitgebreid verslag. Omdat het de goede kant op gaat, wil ik overleggen hoe ik slaapmedicatie kan afbouwen. Dat moet voorzichtig, omdat mijn lijf al na drie weken eraan verslaafd was en ik het spul een half jaar heb geslikt. Beginnen met de ene dag 10mg en de andere 20 mg; dat een week volhouden en dan overstappen op 10 mg en vervolgens na nog een week halveren en dan nul. Over twee of drie weken wil ze me graag zien hoe het gaat.
Thuis stort ik in van vermoeidheid. Wat heb ik helemaal gedaan? Twee lades leeggeruimd en aspergesoep gemaakt. De Vrouw komt ook thuis. Ik zit in de tuin, maar kan even niets. Wel hoor ik Strawberry Wood (Nits), I, Flathead (Ry Cooder – ik moet het bijbehorende boek nog eens lezen!), Open Your Eyes (Yes) en Wing Beat Fantastic (Mike Keneally). Ook maak ik eten: een ovenschotel van spekjes, champignons, ui, bloemkool, peultjes, ei en slagroom; daarnaast varkenshaas en salade. Zo tegen zeven uur eten we en het smaakt goed.
Na het eten kan ik een hoofdstuk lezen en Quartet (Pat Metheny Group) horen. Aan de pc zie ik drie afleveringen van Beagle. Dan is het elf uur en neem ik een tablet temazepam van 10mg.

Hier een foto die ik vond bij het opruimen. Hij staat in de Bad Doberaner Zeitung van dinsdag 19 augustus 2008.

–

Woensdag 25 juni:
Niet helemaal goed uitgerust sta ik om zeven uur op. Ik word niet meer de oude. Die hakt erin. Er zijn ook nog steeds dingen die ik eerder leuk vond, en die ik nu niet doe of nog niet doe omdat ik ze niet leuk meer vind of nog niet leuk vind. Televisie kijken is een, naar een kroeg is bijvoorbeeld twee. Ik hoef niet meer zo nodig. Althans, dat is hoe ik er nu over denk. Misschien komt dat weer terug, misschien ook niet. Ik weet het niet.
Op het werk kan ik opnieuw heel veel opruimen (lees: weggooien). Dinsdagmorgen 1 juli ga ik inderdaad echt beginnen in Arnhem/Schaarsbergen, dus ben ik zo langzamerhand aan het afscheid nemen van spullen en werkzaamheden. Ik kom ook allerlei documentatie tegen (boeken en zo) die ik wil houden; die neem ik mee naar huis. In de naastgelegen locatie laat ik een laptop die driekwart jaar heeft stilgelegen alle updates installeren. Stik, dit duurt langer dan ik verwacht. Een uur later dan gepland fiets ik weer naar huis.
Na een klein hapje eten wandel ik naar de supermarkt op de hoek van de straat. Ik haal broodjes, slagroom en spekjes. Geen zin om heel uitgebreid te koken vandaag, dus het zal een makkelijke hap worden. De Vrouw komt pas laat thuis, dus is het niet erg.
Ik ruim veel spullen op die ik van het werk had meegesleept. Erna ga ik in het zonnetje in de tuin zitten uitblazen. Mijn lijf vertelt me weer dat ik te veel van mezelf heb gevraagd. Gelukkig zijn er The Zombies en is er Ry Cooder (My Name Is Buddy). Ik kan iets lezen. De stijl van het dikke boek lijkt al wat minder zwaar; na de eerste twee hoofdstukjes komt er al wat vaart in.
Ik bak hamburgers, maak er een sla bij en serveer er broodjes bij. De Zoon en ik eten samen. Na het eten lees ik verder en beluister ik New Conception Of Jazz – Live (Bugge Wesseltoft) en de dubbele editie van Signify (Porcupine Tree).
De Vrouw is rond half tien thuis. Ik maak nog iets te eten voor haar en we kletsen bij. Later hoor ik nog Arc Light (Steve Hogarth & Richard Barbieri), laad ik de e-lezer op (niet dat ik ‘m de laatste dagen heb gebruikt) en dan is het elf uur dus bedtijd.

–

Dinsdag 24 juni:
Om acht uur wakker, maar ik ben nog niet wakker. Ik heb heel diep geslapen, ben rond vijf uur even eruit geweest voor het toilet en ben daarna verder in slaap gevallen. Is dit een teken?
Ik ben vanmorgen alleen in huis. De schoonmaakster is er tot kwart voor elf. Ondertussen geef ik de planten water, maak ik de vensterbanken schoon, pluk ik wat onkruid uit de tuin en … doe ik iets aan een boek. Jawel. Ik maakte enige tijd geleden een selectie van mijn recente stukjes en plakte die toen in een document. Nu lees ik het document door en controleer op fauten. Ondertussen de rest van The Sky Moves Sideways. Rond een uur eet ik iets en dan is het tijd om naar de psycholoog te fietsen.
Goede sessie. Het gaat op zich goed en steeds beter met mij. Ik heb nauwelijks momenten van echte spanning of paniek. De angstaanvallen lijken definitief voorbij. Natuurlijk zijn er nog wel spannende momenten, maar die kan ik redelijk goed de baas. Die spannende momenten spelen zich voornamelijk af rondom mijn baan; echter, ook daar lijkt de rust weer wat weergekeerd. Als er in huiselijke kring voorvallen zijn, dan kan ik die goed de baas middels de schema’s die ik heb (al vul ik ze voornamelijk in mijn hoofd in, in plaats van op papier). Mijn lijf geeft me signalen wanneer ik te veel doe; eigenlijk ben ik dan al iets te laat en ik zal hier alert op moeten blijven. Ik moet en wil leren om op dat soort momenten echt rust te nemen en bijvoorbeeld een kwartier lang daadwerkelijk niets te doen, te zitten en voor me uit te kijken. Normaal gesproken ben ik geneigd om in m’n eigen tempo m’n gangetje te gaan en kleine dingen te doen, maar ook dit vraagt weer wat. Ik moet er rekening mee houden en me bewust zijn dat ik qua energie en activiteiten en wat ik van mezelf vraag niet meer zal worden zoals ik altijd was. (Oei.) Ik realiseer mij dat ik degene moet zijn die bij anderen aangeeft wat me wel en niet lukt. Slapen is een ander verhaal. Binnenkort zal ik een afspraak maken bij de huisarts om afbouw van slaapmedicatie te bespreken. Ik had die slaapmedicatie nodig om in te slapen; zelf kan ik ook dingen doen om dat te bevorderen: rust nemen aan het eind van de avond en geen inspannende dingen meer doen, ’s nachts de wekker van me afdraaien zodat ik niet steeds kijk en weet hoe veel of hoe weinig ik nu al wel of niet geslapen heb, enzovoorts.
Als we weer thuis zijn, gaan we wat opruimen en verbouwen in de woonkamer. Waar komt die kop van die kip zo plots vandaan? Wacht, de oerkip is niet meer. Het eerste exemplaar dat ik kocht en meenam naar Zappanale #13 in 2002 is nu toch echt aan z’n eind gekomen.

En dan komen we nog iets tegen in een bloemstukje.

De post brengt de MuffinZ-shirts. Later die middag is er veel muziek. Volume Two: Release (Afro Celt Sound System) en Keys To Ascension 1 en 2 (Yes). Ik maak eten. De Turkse gehaktschotel met spinazie en ei uit de oven, maar in plaats van spinazie gebruik ik snijbiet. Het laatste restje gorgonzolasaus van zaterdag komt erbij, plus een goede salade.
Na het eten begin ik in het boek De zwarte legende van de famlie Mencía van Javier Yanes. Interessante pil; ik moet even wennen aan de wat ‘zware’ stijl, maar herken ook veel geestigheid erin.
Halverwege de avond komen Heidi en Auke binnen. Leuk, gezellig. Er is veel bij te praten. Als ze vertrekken, is het elf uur geweest en ga ik naar bed.

–

Maandag 23 juni:
Ha, ’t is weer maandag. (Zo’n blogje moet toch érgens beginnen.) Op tijd zit ik op de fiets. Bij de kaaskraam op de markt koop ik verschillende soorten zuivel. Ik bedenk me dat het wel eens de laatste keer zal zijn voorlopig. Vanaf volgende week begint de klus op de nieuwe werkplek en moet ik ’s morgens naar het centraal bureau van het werk in Schaarsbergen.
Nog voor half negen ben ik in het kantoor. Hier handel ik mail af, ruim ik de laatste papierzooi op en spreek ik verschillende mensen. Met de teamleider bespreek ik de huidige situatie: per volgende week start ik in het centraal bureau en ben ik niet meer in Apeldoorn, dan zijn onze overleggen niet meer nodig. Op het interne net lees ik een bericht over een krantenartikel dat verscheen in Arnhem, waarin vermeld dat onze organisatie banen schrapt in de ondersteunende diensten; op dat bericht zijn verontwaardigde reacties in de trant van ‘Waarom wist ik dit niet?’. Ik moet reageren: ik wist het wel, want ik heb het afgelopen jaar de nieuwsberichten op het interne net bijgehouden en de organisatie is met mij volop in gesprek geweest. Ook daar weer verontwaardigde reacties op, haha. Ondertussen zijn de meeste opruimklussen nu gedaan; in de komende paar ochtenden alleen nog mijn eigen zooi opruimen, een laptop updaten en mijn eigen spullen inpakken en mee naar huis nemen of opslaan.
Iets na een uur ben ik weer thuis. Buiten is het goed weer, dus daar kan ik zitten. De Vrouw is er ook. We lunchen. Dan ga ik een rondje boodschappen doen bij een supermarkt en de Turkse winkel. De rest van de middag kan ik in de tuin zitten lezen. Tegen een uur of vijf begin ik aan het eten. Het wordt een stamppot van pompoen, zoete aardappel en andijvie, met daarnaast runderworsten, de kaassaus van eergisteren en salade. Erbij komt Benefit (Jethro Tull). De Vrouw eet weer in de woonkamer bij een voetbalwedstrijd.

Na het eten kan ik nog een uurtje of wat in de tuin zitten lezen; tegen acht uur koelt het af en moet ik naar binnen. Daar hoor ik The Sky Moves Sideways (Porcupine Tree, plaatje 1 van de special edition) en KIN. Als sinds halverwege de middag is het signaal van mijn lijf duidelijk: ik ben moe. Ik lees Robert Plant: A Life uit (interessant om te lezen; het maakt me nieuwsgierig om het oude werk van Led Zeppelin weer eens te gaan beluisteren en zijn soloplaten te ontdekken), bekijk mijn aantekeningen voor de behandelsessie van morgenmiddag en ga om half elf naar bed.

–

Zondag 22 juni:
Redelijke nachtrust, maar iets na acht uur moet ik uit bed. Ik doe wat klusjes, werk aan de webstek (het vakantieverslag is klaar), drink koffie, lees en hoor Prelude To A Century (Rick Wakeman).
Iets na tienen is De Vrouw wakker en beneden. We drinken samen nog een koffie en daarna maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ik neem nog een koffie en hoor de vierde en vijfde plaat van de Woodstock-box. Blijft leuk.
De Vrouw is even weg; De Zoon en ik brunchen. Buiten is het aangenaam en ik ga er zitten lezen. Op de achtergrond klinkt Chemsi (Hijaz). De Vrouw komt terug; De Zoon rijdt ons allemaal naar Radio Kootwijk. Richard is jarig en viert dat. Leuke middag met veel mensen en honden in de tuin. Tegen een uur of negen zijn we weer thuis.
Ik ben heel moe, maar zie nog wel twee korte afleveringen van Beagle, voordat ik om elf uur in bed plof.

–

Zaterdag 21 juni:
Ik ben weer op tijd op. Heb geslapen van half twaalf tot half zes en van half zeven tot bijna half negen. Diep ook. Ik had het vast nodig.
Eenmaal beneden drink ik koffie en doe ik wat aan het vakantieverslag. Het is nog niet klaar, maar het vordert gestaag. Ik wil er ook niet te lang mee wachten; nu zit het hele programma nog goed in mijn hoofd.
Na nog meer koffie en een krant ga ik de weekendboodschappen doen. Als ik weer terug ben, kunnen we zowaar in de tuin zitten. De kranten zijn uit en we lunchen uitgebreid. Die Herrgard kaas is echt lekker. Aan tafel krijg ik een verlaat vaderdagcadeau: de 8dvd-doos met de 35-delige serie Beagle – In het kielzog van Darwin en de bluray-documentaire Beagle – Darwin’s verstekeling. Mooi! Ik ben er heel blij mee!
Een hoofdstukje in de biografie van Plant in de tuin (kijk, dat zijn nou woordspelingen) en we wandelen naar een supermarkt en een warenhuis. We kopen wat kussens voor op de banken en gaan weer naar huis. Opnieuw in de tuin; het is er aangenaam.
Tegen een uur of zes is het tijd om eten te maken. Kipvleugels uit de grill, asperges met saus van Roquefort, plus salade. Ry Cooders Chávez Ravine is de achtergrondmuziek.
Na het eten bekijk ik de eerste drie afleveringen van Beagle. Gaaf. Nu nog maar 32 afleveringen.
Dan vouw ik de was en is het half twaalf geweest. Eenendertig weken. (Dat je het even weet.)

Met dank aan G.A. te L en Reinier voor de banken!
Met dank aan Bart voor transport.

Vrijdag 20 juni – Andere banken:
Lang doorgeslapen. De wekker gaat om zeven uur en om half negen ben ik op het werk. Ik kan veel klussen doen en nogal wat mail afhandelen. Er komt overzicht in de laatste zaken in het kantoor.
Als ik thuis ben, lunch ik met Zwödse ost. Mooie milde kaas die wel wat wegheeft van Emmenthaler, maar dan minder ‘plastic’ en vooral lekkerder. (Een foto volgt.)
Dan slepen we de twee banken uit de woonkamer naar buiten onder de carport. Iets voor drie uur staat Bart op de stoep met zijn auto met enorme aanhanger. Op naar Reinier en Gea. We mogen hun ‘oude’ banken hebben. Met enige moeite krijgen we ze bij hen uit huis en bij ons in huis getild. Erna gaan we onze oude banken, de bungalowtent en nog wat kleine meuk naar de Kringloop en stort brengen. Bart rijdt via een metaalhandel; voor onze tentstokken en haringen weet hij nog bijna vijf euro te vangen.

Dat ziet er niet gek uit, hè? Zo rond de klok van zes staat alles op z’n plek en is er even rust. Laat ik Talk (Yes) eens door de kamer knallen. (Waarom ook niet?) Ik ben bekaf.
De Vrouw maakt een nasi-schotel klaar. Die smaakt! Met wortel-komkommersalade. Ik draai Broadway The Hardway (Frank Zappa). Na het eten blijf ik in de keuken zitten. Ik lees en lees en hoor Up The Downstair (Porcupine Tree), de bijbehorende Staircase Infinities (ook Porcupine Tree) en The Road To You (Pat Metheny Group!). Aan het eind van de avond is Zomerhuis met zwembad uit en begin ik aan de proloog van de biografie Robert Plant – A life door Paul Rees. Als ik die proloog van zes pagina’s heb gelezen is het bedtijd voor mij.
Ik heb een rare plek op mijn hand. Komt vast doordat ik met het sjouwen ergens langs ben geschuurd. Het doet geen pijn.

–

Donderdag 19 juni:
Geen goede nacht. Ik ben veel wakker. Voel toch weer druk. Wat als?
Half acht loop ik de deur uit. Onderweg gebruik ik de e-lezer. Ideaal ding. Mooi op tijd in het centraal bureau van het werk.
De bestuurder en de bestuurssecretaresse lichten hun besluit toe. Het komt erop neer dat ze me het nog niet zien doen, maar dat ik in een ontwikkeltraject ver kan komen. Verder gaat het gesprek over verwachtingen. De bestuurder vindt het mooi dat ik de nieuwe klus zie als een verdieping in mijn re-integratie. Hij heeft een goede indruk van mij gekregen in de tijd dat ik werkzaamheden deed voor de centrale cliëntenraad, enkele jaren geleden; toen wilde ik van betekenis zijn, niet omdat de organisatie het vroeg, maar omdat ik het zelf echt wilde. Ik kan zijn idee bevestigen: wat ik ga doen, doet er weer toe. Er mag ook weer iets van mij gevraagd worden. Na het gesprek ga ik ergens in het gebouw zitten flexwerken en ik pak de bus van half twaalf terug naar Apeldoorn.
Tijdens mijn lunch hoor ik Odessey and Oracle van The Zombies en doe ik de laatste dingen aan de foto’s van afgelopen week. Alles staat ook op de webstek!
Iets voor half vier ga ik op de fiets naar de tandarts. Hij maakt foto’s: alles is oké, maar die ene melkkies rechtsonder, daarvan is de wortel chronisch ontstoken en hij zal spoedig verwijderd moeten. O. Na de vakantie een afspraak maken.
Op de terugweg doe ik een paar boodschapjes en dan ga ik naar huis. Even zitten en bijkletsen met De Vrouw. Ik merk dat er weer spanning van me af is gevallen. De échte paniek lijkt alweer enige tijd voorbij. Het ziet er naar uit dat ik spanning steeds beter de baas kan.
Dan eten maken: een groentecurry van courgette, paprika en ui, een venkelrisotto, een salade en gebakken steaks. Toe maar. Ondertussen The Raven That Refused To Sing And Other Stories (Steven Wilson) en Chariots Of Fire (Vangelis).
Na de maaltijd, als alles weer opgeruimd is, kan ik lezen in Herman Kochs Zomerhuis met zwembad en hoor ik Snow Borne Sorrow (Nine Horses), Unity Band (Metheny!) en On The Sunday Of Life (Porcupine Tree).

–

Woensdag 18 juni:
Ik slaap tot acht uur. Om half negen hoor ik beneden telefoon. Een kwartier later bel ik naar het centraal bureau van mijn werk. Geen goed nieuws; geen positief advies aan de bestuurder dat ik geschikt ben voor functie 2. Ik ben te rustig, te bedachtzaam voor de dynamische functie. Natuurlijk is het jammer, maar ik had niets te verliezen, toch? Ik ga in functie 3 starten en laat zien dat ze mij wél moeten hebben voor functie 2. Dat bedachtzame van mij zit ‘m in het afwegen van argumenten en formuleren van mijn standpunt; in de dagelijkse hectiek kan ik juist goed schakelen van het een naar het ander. Morgen krijg ik de gelegenheid tot vragen stellen in een gesprek met de bestuurder en de bestuurssecretaresse; dat gaan we doen.
Er is koffie, ik doe klusjes in huis en maak een start met het fotowerk van de afgelopen dagen.
Halverwege de ochtend is De Vrouw werken. Ik hoor Brain Salad Surgery (Deluxe Edition) van ELP en doe ook een paar boodschapjes. Dan lunch, Londinium van Archive, Distant Sattelites van Anathema en Londininium van Archive en verder met de foto’s. De platen zijn al door de bewerker heen! Ook die van E heb ik bijgewerkt; een selectie daarvan gaat ook bij de verzameling.
Eind van de middag hoor ik het derde plaatje van de Woodstock-box en The Rough Guide to the Music of Scandinavia en maak ik eten: pittige gehaktballen in tomatensaus, komkommer in hete dressing, fruitsalade van meloen, abrikozen en aardbeien. De Vrouw kijkt naar het Nederlands elftal terwijl ze eet! (Het moet niet gekker worden.)
Ik ga verder met foto’s. Ondertussen hebben ze bijna allemaal een nummer en naam; tot en met zondag staat online. Dan is het half tien en vind ik het welletjes. Nog een beetje lezen, A Map Of The World van Metheny horen en dan op tijd naar bed.

–

Dinsdag 17 juni – terugreis naar huis:
Op tijd op. Ontbijt, koffers inpakken. Het is kwart voor tien als we met au3 haar appartement verlaten. Op het station Ulriksdal nemen we afscheid van haar; zij gaat naar haar werk. Een kwartiertje later komt onze trein naar Arlanda; iets meer dan een half uur later zijn we op het vliegveld. We lopen naar onze terminal, kopen wat souvenirs en checken in. Natuurlijk mag ik mijn koffer openmaken. De kaas, zoals altijd. ‘En heeft u ook iets van een worst?’ Ja, ik heb ook iets van een worst. ‘Wilt u uw worst ook even laten zien?’ Vooruit. Verder geen problemen. Bij een kiosk koop ik de biografie Robert Plant – A life door Paul Rees. Dan is het wachten. Niet erg; ik heb de e-lezer.
De vlucht heeft tien minuten vertraging, maar die halen we in de lucht weer in. Om vier uur zitten we in de trein naar Amersfoort. Alle aansluitingen lopen prima en kwart voor zes zijn we thuis.
De Zoon is er een kwartiertje later en we wandelen naar ons winkelcentrum om bij Midas iets te gaan eten. Dat doen we.
Weer thuis ruim ik de koffers uit, sorteer al was en dan slaat de vermoeidheid definitief toe. Het was een schitterende reis. We hebben het kalm aangedaan en toch heel veel gezien en mooie mensen ontmoet. Niet te vergeten!

–

Maandag 16 juni – Bergianska Trädgarden:
Als ik opsta, ben ik alleen. au3 is vandaag weer naar haar werk; we zien haar weer aan het eind van de middag. We doen rustig aan, vandaag. Aan het eind van de ochtend pakken we de bus naar Universitätet weer. We lopen langs het Naturhistoriska Riksmuseet en komen al snel bij de Bergianska Trädgarden.
Deze botanische tuinen overtreffen onze verwachtingen. Het is fantastisch! Vooral het Edvard Anderson Conservatory en het Victoria House zijn indrukwekkend, maar ook de Japanse tuin en de vergezichten vanaf het Italian Terrace en bij de watertoren ervaren we als overweldigend. Woorden schieten hier tekort. We kunnen uitgebreid rondwandelen en rondkijken. Het is er niet eens echt groot, maar er is verschrikkelijk veel te zien. Halverwege de middag merken we dat we vermoeid zijn. We gaan terug.
We pakken de bus naar Ulriksdal, doen bij het station boodschappen in de Hemköp en gaan weer naar het appartement van au3. We zijn nog geen kwartier eerder thuis dan zij.
Ik kook bamisoep voor ons drietjes. Na het eten kletsen we uitgebreid en is het nog lang gezellig. Toch ook weer niet te laat naar bed, hoor!

–

Zondag 15 juni – Archipelago:
We willen de boot van twaalf uur zien te nemen, dus zijn we redelijk op tijd op. Koffie op het balkon, een uitgebreid ontbijt, dan met de trein naar T-Centralen en de tunnelbanan naar Östermanstorg. Even de Nybrogatan naar Nybroviken beneden lopen en om half twaalf staan we bij de kaartverkoop. De tocht van twaalf uur is helemaal uitverkocht, maar we kunnen die van half twee ook nemen. Doen we. Het wachten is nog even op Annemarieke en als die er is, gaan we aan de overkant van de Strandvägen koffie drinken.
Om een uur gaan we aan boord. De tocht door de Archipel is geweldig. Twee jaar geleden hebben De Vrouw en ik hem ook al eens gedaan, maar toen was het zeer bewolkt en regenachtig. Nu is het bij vlagen zeer zonnig. Het uitzicht is adembenemend. Plots merk aan mijn lijf ik dat ik moe ben; een gevoel dat ik de afgelopen dagen overdag niet heb gehad.
Kwart over vier zijn we weer aan het vasteland. We gaan de Nybrogatan op naar Östermanstorg en drinken daar nog wat met z’n vieren. Aan het begin van de avond nemen we afscheid van Annemarieke. Tot snel! (In juli, bijvoorbeeld.) Met z’n drietjes bezoeken we Thais restaurant Rice aan de Nybrogatan. Goed eten; vooral de citroencake aan het eind is zeer lekker.
Halverwege de avond doen we nog wat boodschapjes op de Östermanstorg en nemen we de tunnelbanan en pendeltrein naar Ulriksdal.

–

Zaterdag 14 juni – Naturhistoriska Riksmuseet:
We zijn niet eens heel laat uit bed. Met z’n drietjes ontbijten we en dan lopen we naar de hoek van de straat. Daar stopt de bus naar Universitätet, aan de andere kant van de Brunnsviken. We bezoeken het Naturhistoriska Riksmuseet.
Allereerst bekijken we de historische afdeling en ik word vooral geboeid door de skeletjes van dieren die in de negentiende eeuw zijn verzameld. Goh, beetje veel over natuurontdekkers gelezen, de afgelopen tijd? We pauzeren met water en kanellbölle (nu de echte) en gaan verder langs de Zweedse natuur, de stenen en mineralen en exposities over de mens en dinosauriërs. Eigenlijk zou ik hier dagenlang kunnen rondkijken, maar door het slenteren worden we halverwege de middag moe.
We nemen de tunnelbanan naar Gamla Stan en lopen door het oude centrum. Langs de Söderstrom drinken we iets bij café Engelen en dan pakken we de tunnelbanan naar Hötorget. Nu is The Dubliner wél open. Ik bestel een sheperd’s pie die nog lekker is ook. Voetbal zien we op een heel klein scherm; het grote, heel grote scherm is gereserveerd voor een interland rugby.
Aan het begin van de avond wandelen we naar de T-Centralen. Onderweg doen we boodschappen en niet veel later zijn we weer in Ulriksdal. Nog iets drinken en dan weer op tijd naar bed.
Vandaag is het dertig weken geleden. Ik merk er nu niet veel van. Denk er ook niet aan. Even eruit.

Van mijn B-log:
Vijf uur. De wekker gaat. We staan op. De Zoon brengt ons naar het station. Onze reis naar Stockholm kan beginnen!
De treintocht verloopt voorspoedig; we hebben prima aansluiting in Amersfoort en zijn volgens dienstregeling op Schiphol. Onze vlucht is om kwart over tien, dus hebben we nog ruim de gelegenheid om koffie te drinken en een mooie fles voor au3 te kopen.
Vliegen zal nooit mijn hobby zijn. Toch merk ik minder spanning dan andere keren. Ik kan goed lezen (met dank aan mijn e-lezer) en gelukkig duurt de vlucht slechts vijf kwartier.
Na de landing en een sanitaire stop op Arlanda stappen we zó de Flygbyssar in. We zijn vlot op de T-Centralen en daar stoppen we de koffers in een kluis en laden we onze kaarten voor het openbaar vervoer op. We kunnen de stad in!
De wandeling gaat via Sergels Torg naar Hötorget. We willen iets eten bij Ierse pub The Dubliner, maar die blijkt gesloten. De Kungshallen zijn wel geopend en we lunchen met een uitgebreide, goed vullende en bovenal zeer lekkere salade. Dan over de Kungsträdgården en de Strömbron naar Gamla Stan. Bij het Kungliga Slottet is het plots een drukte van belang met politiemotoren en een stoet van zwarte auto’s met geblindeerde ramen. Komt er een koning voorbij? Inmiddels is het al vier uur en hebben we contact met au3. Zij is straks klaar met werken en zal om kwart voor vijf thuis zijn. We klimmen Slottsbacken omhoog en lopen via Stortorget naar het metrostation van Gamla Stan. We gaan met de tunnelbanan terug naar T-Centralen en halen daar onze koffers weer op.
Een pendeltåg naar Märsta of Uppsala, die moeten we hebben. We komen op een perron waar de trein naar Uppsala van een half uur eerder nog moet komen. Hoe moeten we betalen of inchecken? We zoeken verder en moeten het beneden bij een informatiebalie gaan vragen. Oké, we stonden bij een heel verkeerde trein: een sneltrein in plaats van de pendeltåg. Even door de poortjes en dan staan we wél op het goede perron.
Half zes komen we aan in Ulriksdal. Bij het station staat au3 te wachten. Hé hoi, leuk dat jullie er zijn! Ze neemt ons mee naar de Hemsköp, de supermarkt naast het station voor wat eerste boodschappen voor morgen, en daarna naar haar appartement, dat ongeveer tien minuten klimmen van het station vandaan ligt. Drie hoog bevindt zich een ruime woning met twee slaapkamers en een grote woonkamer met open keuken. We pakken koffers uit – we hebben de grote slaapkamer met het tweepersoonsbed – en gaan even zitten. Dan is het etenstijd. We lopen weer terug naar het station en nemen plaats in het buurt- annex eetcafé. We bestellen pasta met gorgonzolasaus. Een eenvoudig maar smakelijk gerecht. Tegen een uur of tien lopen we weer terug. Buiten is het nog volop licht; het zal vannacht niet helemaal donker worden. In het appartement van au3 drinken we nog wat en daarna liggen we op tijd in bed.

Van mijn B-log:
Ik ben op tijd op. De Vrouw kan nog wat blijven liggen. We zijn alleen vandaag; au3 is naar haar werk. We zien haar weer aan het eind van de middag.
Na koffie in de zon op het balkon en een ontbijtje nemen we de bus 509 naar Solna Centrum. Daar stappen we over in een bus naar Hagalund en halverwege stappen we uit. We zijn in de buurt van au3’s werk, vlak langs de snelweg tussen Arlanda Airport en Stockholm centrum. We willen die snelweg oversteken, maar komen eerst langs een kerkhof. Wacht, dit is het Norra Begravnungsplats! Hier liggen Solomon August Andrée, Strindberg en Fraenkels! Ik weet dat het kerkhof heel groot is en bij de ingang kunnen we niet achterhalen waar de drie liggen begraven; dat zou dus een enorme zoektocht worden die uren in beslag neemt. Dat gaan we niet doen. We steken de snelweg over en lopen Hagaparken in. We komen langs de Koppartälten en bereiken uiteindelijk het Fjärils en Fagelhuset. In de vlindertuin en het nagebootste tropische regenwoud kunnen we flinke tijd doorbrengen. Aan het begin van de middag rusten we uit bij de Koppartälten met koffie en iets lekkers. Ik meende een kanellbölle te hebben gekozen, maar het blijkt een baksel met kardemom te zijn. Ook lekker.
De wandeling door het Hagaparken loopt via het Paviljoen van Gustav III, de Ekotemplet en de oevers van de Brunviken. Het is een prachtig park en we nemen alle tijd om rond te kijken. Uiteindelijk komen we in het noorden van het centrum van Stockholm uit. Dan is het nog maar een klein stukje lopen naar Odenplan. Daar nemen we de tunnelbanan naar Medborgsplatzen op Södermalm. Bij café Snaps drinken we iets en even later is au3 er ook. Zij neemt ons mee naar het eetcafé dat vlakbij haar vorige appartement ligt. Daar zitten Sven en Bengt op ons te wachten en nog geen tien minuten later zijn Annemarieke, Dennis en Leo er ook. Wat is het goed om ze allemaal weer terug te zien. Ik word er stil van en weet niet goed wat ik ze moet zeggen. Het is niet erg; het idee dat ze er zijn is al voldoende. We eten salade (het standsaard voorgerecht in dit soort eetcafés in Zweden), frieten en wij hebben gekozen voor entrecote met zachte saus. Het smaakt voortreffelijk.
Tegen tien uur nemen we afscheid van iedereen en gaan we met de pendeltåg terug naar Ulriksdal. Inmiddels blijkt het WK voetbal in volle gang te zijn en Nederland haar eerste tournooiwedstrijd te hebben gewonnen. O.

Van mijn B-log:
We zijn niet eens heel laat uit bed. Met z’n drietjes ontbijten we en dan lopen we naar de hoek van de straat. Daar stopt de bus naar Universitätet, aan de andere kant van de Brunnsviken. We bezoeken het Naturhistoriska Riksmuseet.
Allereerst bekijken we de historische afdeling en ik word vooral geboeid door de skeletjes van dieren die in de negentiende eeuw zijn verzameld. Goh, beetje veel over natuurontdekkers gelezen, de afgelopen tijd? We pauzeren met water en kanellbölle (nu de echte) en gaan verder langs de Zweedse natuur, de stenen en mineralen en exposities over de mens en dinosauriërs. Eigenlijk zou ik hier dagenlang kunnen rondkijken, maar door het slenteren worden we halverwege de middag moe.
We nemen de tunnelbanan naar Gamla Stan en lopen door het oude centrum. Langs de Söderstrom drinken we iets bij café Engelen en dan pakken we de tunnelbanan naar Hötorget. Nu is The Dubliner wél open. Ik bestel een sheperd’s pie die nog lekker is ook. Voetbal zien we op een heel klein scherm; het grote, heel grote scherm is gereserveerd voor een interland rugby.
Aan het begin van de avond wandelen we naar de T-Centralen. Onderweg doen we boodschappen en niet veel later zijn we weer in Ulriksdal. Nog iets drinken en dan weer op tijd naar bed.
Vandaag is het dertig weken geleden. Ik merk er nu niet veel van. Denk er ook niet aan. Even eruit.