Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 27 juni:
Heb ik geslapen? Ja. Toch voelt het niet zo. Wel sta ik iets voor acht uur op. Het gaat beter dan gisteren; de angst en emotie zijn grotendeels verdwenen. Beneden hoor ik Ambient nummers 1 en 2 (Brian Eno) en Le Voyage De Sahar (Anuar Brahem), ik lees de krant en bewerk mijn B-log.
Met De Vrouw drink ik koffie en ik lees verder in het boek. Eind van de ochtend gaat De Vrouw shoppen; ik draai Grand Southern Electric (DeWolff) en Radio Wave Surfer (Holger Czukay) en eet een boterham.
Half een fiets ik naar het werk. Daar kan ik veel doen. Het einde komt in zicht: de kasten en laden zijn grotendeels leeg en de meeste spullen al overgedragen. Nu de sleutels en dossiers nog en m’n laatste persoonlijke dingen. Aan het eind van de middag ga ik naar de naastgelegen locatie: daar is een collega die afscheid neemt omdat ze met pensioen gaat. Er zijn allerhande (oud-)collega’s. Even vind ik het leuk om ze te zien en te spreken; na drie kwartier heb ik het gehad, vind ik het niet leuk meer en wil ik naar huis. Dat doe ik dan ook.
Ik ben doodmoe, bibberig, schrikachtig en emotioneel. Buiten in de tuin zit ik even. Ik huil, ja.
De Vrouw heeft de soep opgewarmd en daarnaast een mooie salade gemaakt. De Zoon eet niet mee; hij heeft een feestje op zijn vrijwilligerswerk.
Na het eten blijf ik aan de keukentafel zitten. Ik wil niet zo veel. Mijn hoofd zit vol. Er is veel druk en spanning, maar ik kan ‘m lastig benoemen. Ter afleiding ga ik een paar afleveringen van Beagle kijken (9 t/m 11). Het helpt! Ik word er rustig van.
Om elf uur neem ik een 10mg temazepam en ga ik slapen. Het lukt ook nog.

–

Donderdag 26 juni:
Acht uur op. Plannen voor vandaag? Ladeblok in de woonkamer leegruimen, lunch verzorgen, even naar de dokter, avondeten maken, verder niets. Genoeg, lijkt me.
Om kwart voor negen is De Vrouw naar haar werk voor een paar uurtjes. Ik ruim inderdaad al die laden leeg en flikker veel weg. Tegen half elf is de boel leeg, dus kan ik beginnen aan de aspergesoep. Ondertussen Oldfield en Riverside. Iets na elven is De Vrouw terug. Ik serveer de lunch voor haar. Rond half een vertrekt ze weer.
Even lijkt het niet goed te gaan. Ik ben gespannen, moe, emotioneel. Ik huil, ja. Waar ligt de druk? Welke druk is het? Stel ik word niet meer de oude, wat mag en kan ik dan van mijzelf verwachten?
Ik eet een boterham, hoor We Live Here (Pat Metheny Group) en zoek op internet nog wat gratis ePub-boeken. Dan is het even voor twee uur, pak ik de fiets en rijd naar de Eglantier.
Bij de dokter heb ik een gesprek. Ze wil natuurlijk weten hoe het de afgelopen tijd met mij is gegaan. Ik geef een uitgebreid verslag. Omdat het de goede kant op gaat, wil ik overleggen hoe ik slaapmedicatie kan afbouwen. Dat moet voorzichtig, omdat mijn lijf al na drie weken eraan verslaafd was en ik het spul een half jaar heb geslikt. Beginnen met de ene dag 10mg en de andere 20 mg; dat een week volhouden en dan overstappen op 10 mg en vervolgens na nog een week halveren en dan nul. Over twee of drie weken wil ze me graag zien hoe het gaat.
Thuis stort ik in van vermoeidheid. Wat heb ik helemaal gedaan? Twee lades leeggeruimd en aspergesoep gemaakt. De Vrouw komt ook thuis. Ik zit in de tuin, maar kan even niets. Wel hoor ik Strawberry Wood (Nits), I, Flathead (Ry Cooder – ik moet het bijbehorende boek nog eens lezen!), Open Your Eyes (Yes) en Wing Beat Fantastic (Mike Keneally). Ook maak ik eten: een ovenschotel van spekjes, champignons, ui, bloemkool, peultjes, ei en slagroom; daarnaast varkenshaas en salade. Zo tegen zeven uur eten we en het smaakt goed.
Na het eten kan ik een hoofdstuk lezen en Quartet (Pat Metheny Group) horen. Aan de pc zie ik drie afleveringen van Beagle. Dan is het elf uur en neem ik een tablet temazepam van 10mg.

Hier een foto die ik vond bij het opruimen. Hij staat in de Bad Doberaner Zeitung van dinsdag 19 augustus 2008.

–

Woensdag 25 juni:
Niet helemaal goed uitgerust sta ik om zeven uur op. Ik word niet meer de oude. Die hakt erin. Er zijn ook nog steeds dingen die ik eerder leuk vond, en die ik nu niet doe of nog niet doe omdat ik ze niet leuk meer vind of nog niet leuk vind. Televisie kijken is een, naar een kroeg is bijvoorbeeld twee. Ik hoef niet meer zo nodig. Althans, dat is hoe ik er nu over denk. Misschien komt dat weer terug, misschien ook niet. Ik weet het niet.
Op het werk kan ik opnieuw heel veel opruimen (lees: weggooien). Dinsdagmorgen 1 juli ga ik inderdaad echt beginnen in Arnhem/Schaarsbergen, dus ben ik zo langzamerhand aan het afscheid nemen van spullen en werkzaamheden. Ik kom ook allerlei documentatie tegen (boeken en zo) die ik wil houden; die neem ik mee naar huis. In de naastgelegen locatie laat ik een laptop die driekwart jaar heeft stilgelegen alle updates installeren. Stik, dit duurt langer dan ik verwacht. Een uur later dan gepland fiets ik weer naar huis.
Na een klein hapje eten wandel ik naar de supermarkt op de hoek van de straat. Ik haal broodjes, slagroom en spekjes. Geen zin om heel uitgebreid te koken vandaag, dus het zal een makkelijke hap worden. De Vrouw komt pas laat thuis, dus is het niet erg.
Ik ruim veel spullen op die ik van het werk had meegesleept. Erna ga ik in het zonnetje in de tuin zitten uitblazen. Mijn lijf vertelt me weer dat ik te veel van mezelf heb gevraagd. Gelukkig zijn er The Zombies en is er Ry Cooder (My Name Is Buddy). Ik kan iets lezen. De stijl van het dikke boek lijkt al wat minder zwaar; na de eerste twee hoofdstukjes komt er al wat vaart in.
Ik bak hamburgers, maak er een sla bij en serveer er broodjes bij. De Zoon en ik eten samen. Na het eten lees ik verder en beluister ik New Conception Of Jazz – Live (Bugge Wesseltoft) en de dubbele editie van Signify (Porcupine Tree).
De Vrouw is rond half tien thuis. Ik maak nog iets te eten voor haar en we kletsen bij. Later hoor ik nog Arc Light (Steve Hogarth & Richard Barbieri), laad ik de e-lezer op (niet dat ik ‘m de laatste dagen heb gebruikt) en dan is het elf uur dus bedtijd.

–

Dinsdag 24 juni:
Om acht uur wakker, maar ik ben nog niet wakker. Ik heb heel diep geslapen, ben rond vijf uur even eruit geweest voor het toilet en ben daarna verder in slaap gevallen. Is dit een teken?
Ik ben vanmorgen alleen in huis. De schoonmaakster is er tot kwart voor elf. Ondertussen geef ik de planten water, maak ik de vensterbanken schoon, pluk ik wat onkruid uit de tuin en … doe ik iets aan een boek. Jawel. Ik maakte enige tijd geleden een selectie van mijn recente stukjes en plakte die toen in een document. Nu lees ik het document door en controleer op fauten. Ondertussen de rest van The Sky Moves Sideways. Rond een uur eet ik iets en dan is het tijd om naar de psycholoog te fietsen.
Goede sessie. Het gaat op zich goed en steeds beter met mij. Ik heb nauwelijks momenten van echte spanning of paniek. De angstaanvallen lijken definitief voorbij. Natuurlijk zijn er nog wel spannende momenten, maar die kan ik redelijk goed de baas. Die spannende momenten spelen zich voornamelijk af rondom mijn baan; echter, ook daar lijkt de rust weer wat weergekeerd. Als er in huiselijke kring voorvallen zijn, dan kan ik die goed de baas middels de schema’s die ik heb (al vul ik ze voornamelijk in mijn hoofd in, in plaats van op papier). Mijn lijf geeft me signalen wanneer ik te veel doe; eigenlijk ben ik dan al iets te laat en ik zal hier alert op moeten blijven. Ik moet en wil leren om op dat soort momenten echt rust te nemen en bijvoorbeeld een kwartier lang daadwerkelijk niets te doen, te zitten en voor me uit te kijken. Normaal gesproken ben ik geneigd om in m’n eigen tempo m’n gangetje te gaan en kleine dingen te doen, maar ook dit vraagt weer wat. Ik moet er rekening mee houden en me bewust zijn dat ik qua energie en activiteiten en wat ik van mezelf vraag niet meer zal worden zoals ik altijd was. (Oei.) Ik realiseer mij dat ik degene moet zijn die bij anderen aangeeft wat me wel en niet lukt. Slapen is een ander verhaal. Binnenkort zal ik een afspraak maken bij de huisarts om afbouw van slaapmedicatie te bespreken. Ik had die slaapmedicatie nodig om in te slapen; zelf kan ik ook dingen doen om dat te bevorderen: rust nemen aan het eind van de avond en geen inspannende dingen meer doen, ’s nachts de wekker van me afdraaien zodat ik niet steeds kijk en weet hoe veel of hoe weinig ik nu al wel of niet geslapen heb, enzovoorts.
Als we weer thuis zijn, gaan we wat opruimen en verbouwen in de woonkamer. Waar komt die kop van die kip zo plots vandaan? Wacht, de oerkip is niet meer. Het eerste exemplaar dat ik kocht en meenam naar Zappanale #13 in 2002 is nu toch echt aan z’n eind gekomen.

En dan komen we nog iets tegen in een bloemstukje.

De post brengt de MuffinZ-shirts. Later die middag is er veel muziek. Volume Two: Release (Afro Celt Sound System) en Keys To Ascension 1 en 2 (Yes). Ik maak eten. De Turkse gehaktschotel met spinazie en ei uit de oven, maar in plaats van spinazie gebruik ik snijbiet. Het laatste restje gorgonzolasaus van zaterdag komt erbij, plus een goede salade.
Na het eten begin ik in het boek De zwarte legende van de famlie Mencía van Javier Yanes. Interessante pil; ik moet even wennen aan de wat ‘zware’ stijl, maar herken ook veel geestigheid erin.
Halverwege de avond komen Heidi en Auke binnen. Leuk, gezellig. Er is veel bij te praten. Als ze vertrekken, is het elf uur geweest en ga ik naar bed.

–

Maandag 23 juni:
Ha, ’t is weer maandag. (Zo’n blogje moet toch érgens beginnen.) Op tijd zit ik op de fiets. Bij de kaaskraam op de markt koop ik verschillende soorten zuivel. Ik bedenk me dat het wel eens de laatste keer zal zijn voorlopig. Vanaf volgende week begint de klus op de nieuwe werkplek en moet ik ’s morgens naar het centraal bureau van het werk in Schaarsbergen.
Nog voor half negen ben ik in het kantoor. Hier handel ik mail af, ruim ik de laatste papierzooi op en spreek ik verschillende mensen. Met de teamleider bespreek ik de huidige situatie: per volgende week start ik in het centraal bureau en ben ik niet meer in Apeldoorn, dan zijn onze overleggen niet meer nodig. Op het interne net lees ik een bericht over een krantenartikel dat verscheen in Arnhem, waarin vermeld dat onze organisatie banen schrapt in de ondersteunende diensten; op dat bericht zijn verontwaardigde reacties in de trant van ‘Waarom wist ik dit niet?’. Ik moet reageren: ik wist het wel, want ik heb het afgelopen jaar de nieuwsberichten op het interne net bijgehouden en de organisatie is met mij volop in gesprek geweest. Ook daar weer verontwaardigde reacties op, haha. Ondertussen zijn de meeste opruimklussen nu gedaan; in de komende paar ochtenden alleen nog mijn eigen zooi opruimen, een laptop updaten en mijn eigen spullen inpakken en mee naar huis nemen of opslaan.
Iets na een uur ben ik weer thuis. Buiten is het goed weer, dus daar kan ik zitten. De Vrouw is er ook. We lunchen. Dan ga ik een rondje boodschappen doen bij een supermarkt en de Turkse winkel. De rest van de middag kan ik in de tuin zitten lezen. Tegen een uur of vijf begin ik aan het eten. Het wordt een stamppot van pompoen, zoete aardappel en andijvie, met daarnaast runderworsten, de kaassaus van eergisteren en salade. Erbij komt Benefit (Jethro Tull). De Vrouw eet weer in de woonkamer bij een voetbalwedstrijd.

Na het eten kan ik nog een uurtje of wat in de tuin zitten lezen; tegen acht uur koelt het af en moet ik naar binnen. Daar hoor ik The Sky Moves Sideways (Porcupine Tree, plaatje 1 van de special edition) en KIN. Als sinds halverwege de middag is het signaal van mijn lijf duidelijk: ik ben moe. Ik lees Robert Plant: A Life uit (interessant om te lezen; het maakt me nieuwsgierig om het oude werk van Led Zeppelin weer eens te gaan beluisteren en zijn soloplaten te ontdekken), bekijk mijn aantekeningen voor de behandelsessie van morgenmiddag en ga om half elf naar bed.

–

Zondag 22 juni:
Redelijke nachtrust, maar iets na acht uur moet ik uit bed. Ik doe wat klusjes, werk aan de webstek (het vakantieverslag is klaar), drink koffie, lees en hoor Prelude To A Century (Rick Wakeman).
Iets na tienen is De Vrouw wakker en beneden. We drinken samen nog een koffie en daarna maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ik neem nog een koffie en hoor de vierde en vijfde plaat van de Woodstock-box. Blijft leuk.
De Vrouw is even weg; De Zoon en ik brunchen. Buiten is het aangenaam en ik ga er zitten lezen. Op de achtergrond klinkt Chemsi (Hijaz). De Vrouw komt terug; De Zoon rijdt ons allemaal naar Radio Kootwijk. Richard is jarig en viert dat. Leuke middag met veel mensen en honden in de tuin. Tegen een uur of negen zijn we weer thuis.
Ik ben heel moe, maar zie nog wel twee korte afleveringen van Beagle, voordat ik om elf uur in bed plof.

–

Zaterdag 21 juni:
Ik ben weer op tijd op. Heb geslapen van half twaalf tot half zes en van half zeven tot bijna half negen. Diep ook. Ik had het vast nodig.
Eenmaal beneden drink ik koffie en doe ik wat aan het vakantieverslag. Het is nog niet klaar, maar het vordert gestaag. Ik wil er ook niet te lang mee wachten; nu zit het hele programma nog goed in mijn hoofd.
Na nog meer koffie en een krant ga ik de weekendboodschappen doen. Als ik weer terug ben, kunnen we zowaar in de tuin zitten. De kranten zijn uit en we lunchen uitgebreid. Die Herrgard kaas is echt lekker. Aan tafel krijg ik een verlaat vaderdagcadeau: de 8dvd-doos met de 35-delige serie Beagle – In het kielzog van Darwin en de bluray-documentaire Beagle – Darwin’s verstekeling. Mooi! Ik ben er heel blij mee!
Een hoofdstukje in de biografie van Plant in de tuin (kijk, dat zijn nou woordspelingen) en we wandelen naar een supermarkt en een warenhuis. We kopen wat kussens voor op de banken en gaan weer naar huis. Opnieuw in de tuin; het is er aangenaam.
Tegen een uur of zes is het tijd om eten te maken. Kipvleugels uit de grill, asperges met saus van Roquefort, plus salade. Ry Cooders Chávez Ravine is de achtergrondmuziek.
Na het eten bekijk ik de eerste drie afleveringen van Beagle. Gaaf. Nu nog maar 32 afleveringen.
Dan vouw ik de was en is het half twaalf geweest. Eenendertig weken. (Dat je het even weet.)