Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 19 september:
Vandaag is het vierentwintig jaar geleden. Nu sta ik om half zes op. Met moeite. Maar al snel voel ik me goed, opgewekt en opgeruimd. Wat ik me de laatste week vaak realiseer: ik leef op dit moment intens, maak ieder moment, alles wat ik doe, iedere handeling, hoe klein ook, intensief mee. Er zijn nog wel automatismen, rituelen en gewoontes, maar ik beleef wél.
In Arnhem mis ik net de snelle aansluiting, maar ik ontdek dat ik ook een stadsdienst kan nemen en dan moet ik weliswaar het laatste kwartier lopen, maar dan ben ik nog ver voor acht uur op het werk. Dit ga ik volgende week uitproberen. Op het station sta ik te wachten en te lezen. Waar ik al een tijdje bang voor ben, gebeurt: een of andere knul heeft haast, rent langs me heen en stoot mijn e-lezer uit mijn hand. Het apparaat valt op de grond, de beschermhoes komt los en dus liggen er twee onderdelen. Gelukkig kan ik alles weer aan elkaar klikken en lijkt het ding nog prima te functioneren. Toch uitkijken.
Op het werk is het heerlijk stil. Ik kan rustig mijn dag plannen en die geplande werkzaamheden ook doen. Zo maak ik bijvoorbeeld een mail aan de personeelsadviseur met de vraag hoe het zal gaan als ik deels boventallig ben (na mijn re-integratie); ik ga ervan uit dat ik gewoon volledig doorbetaald word. Ben benieuwd. Ik neem een paar keer pauze en rond het middaguur ben ik een half uur buiten. Plaatjes? Plaatjes.

Om half vijf ben ik thuis. Het is mooi weer en goed warm, dus ik zit even in de tuin. De Vrouw en ik fietsen begin van de avond naar het centrum, op zoek naar een restaurant waar we een tijdje kunnen zitten. Er blijkt van alles te doen te zijn in de stad en juist in het straatje waar we eens wilden zoeken is het een gigantisch kabaal en enorme drukte. Dan maar naar het Raadhuisplein. We eten op het terras bij de Griek. Plaatjes? Plaatjes.

Zo tegen negen uur wandelen we nog een rondje, in de hoop dat we in allerlei tenten een bandje kunnen waarnemen. In de eerste drie gelegenheden is helemaal niets; dat wil zeggen: pauze. Leuk. Dan maar verder. Uiteindelijk belanden we bij Gigant en daar treffen we wat bekenden. Peter is er, bijvoorbeeld. We kunnen kort iets uitwisselen, maar eigenlijk heb ik behoefte aan wat meer tijd, meer rust en gelegenheid met hem. Dat komt vast wel weer. Op het terras is het druk en lawaaierig en ik merk dat ik er niet veel aan vind. Bovendien ben ik zeer moe. Iets voor elf uur gaan we weer naar de fiets en ik lig om half twaalf doodop in bed.

–

Donderdag 18 september:
Paar keer wakker geweest vannacht en als de wekker gaat, heb ik het goed moeilijk. Na vier minuten stap ik uit bed en vanaf dan gaat het prima.
Een korte ochtend op het werk. Ik kan van alles doen, zonder me af, neem pauze, er is rust, het lijkt goed te gaan, maar ik kom tijd te kort. Dat wordt morgen alsnog doen. Vlak voor twaalf uur ren ik weg.
We gaan vanmiddag naar de psycholoog. Ik vertel hoe het de afgelopen week is gegaan: dat ik de aanwijzingen zo goed mogelijk heb uitgevoerd, dat het op de meeste dagen wel, maar op een enkele dag niet goed gelukt is. We zien elkaar over dik twee weken opnieuw. Opdracht: rustmomenten en afsluiten voor prikkels nóg strakker toepassen en een keuze maken wat ik drie keer per week ga doen om te ontspannen. (Wordt het toch yoga? Ik denk het.)
We fietsen via een tuincentrum en een mediawinkel terug naar huis. Het is de hele dag al goed warm en zonnig, dus ik zit even in de tuin. Even merk ik vermoeidheid, maar dat gevoel is niet sterk. Dan ga ik eten maken: gehaktballen en groentetorentjes, met daarnaast knoflookyoghurt en een fikse salade van ijsbergsla, komkommer, paprika en bosui. Na het eten kook ik mais, pompoen en bieten. Plaatje? Plaatje.

We horen de eerste twee platen uit The MOFO Project/Object (Frank Zappa) en vervolgensside two (Adrian Belew). Buiten in de tuin is er perziken-aardbeienijs uit de ijsmachine die De Vrouw van de week in de kringloopwinkel vond. Om kwart over acht is het te donker om nog langer buiten te zitten en ga ik aan de keukentafel lezen. Ik hoor Lunatic Soul I (Lunatic Soul) en de vierde plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion). Om negen uur weet ik dat ik goed moe ben en om half elf ga ik naar bed.

–

Woensdag 17 september:
Half negen ben ik weer beneden. Goed geslapen. Eerst maar eens November Suite – Soundscapes Live in Green Park Station 1996 (Robert Fripp) en Dois Selos e Um Carimbo (Deolinda, die Portugese tandartsdame) opgezet. Krantje, koffie.
De Zoon en ik zijn om elf uur bij het UWV voor een gesprek met zijn arbeidsdeskundige. Tussen 2015 en 2018 krijgt hij een herbeoordeling op zijn Wajong; tot die tijd verandert er niets. Mocht blijken dat hij wel regulier kan werken, dan mag hij aanspraak maken op een trajectbegeleider en jobcoach. Ziet er goed uit. Even laten bezinken (zo werkt dat bij De Zoon) en dan verder.
Ik rijd door naar een paar biologische winkels en koop wat spul. Via de supermarkt en Turkse winkel ga ik terug.
Thuis lunch ik met biobrood, biokaas, sla uit de Turkse winkel, kaas van de oude vertrouwde kaasboer en Café Atlantico (Césara Evora). Buiten is het geweldig mooi weer, het is zelfs warm! Ik doe het rustig aan.
Ik loop een rondje door het Matenpark. Plaatjes? Plaatjes.

Zo half vijf ben ik thuis en ik kan weer in de tuin zitten. Van vermoeidheid is geen sprake. Na een tijdje ga ik groente snijden voor het avondeten. In de tajine bak ik die groente (sjalotjes, prei, paprika), ik voeg visbouillon toe en aan het eind in blokken gesneden pangafilet en ringetjes bosui. Ernaast bak ik krielaardappeltjes en maak ik een salade van bosui, ijsbergsla, komkommer, tomaat en peer. Daar weer naast gooi ik de bonusplaat van Led Zeppelin I en Led Zeppelin II in de speler en vervolgens <Out Of The Blue (Electric Light Orchestra).
Inmiddels zitten we dan al aan tafel. Plaatje? Plaatje.

Alles smaakt prima, zelfs het bio-rabarbersap met koolzuur (als je het maar lang genoeg laat staan, verdwijnt het koolzuur vanzelf). Als alles op en -geruimd is, ga ik nog heel even buiten zitten lezen, maar het is om kwart over acht al zo donker, dat ik geen letter meer zie. Naar binnen, dus. Daar lees ik verder, hoor ik The Flying Club Cup (Beirut) en de derde plaat uit de Bass Communion box.

–

Dinsdag 16 september:
Ik heb slecht geslapen. Vanaf een uur of een af en aan wakker geweest. Uiteindelijk, als de wekker gaat, word ik moeilijk wakker. Eenmaal uit bed gaat het wel. Zeven uur ben ik buiten. Een uur later loop ik over de Amsterdamseweg in Arnhem. Plaatjes? Plaatjes.

Vreemde dag op het werk. Twee lange overleggen en een heel korte. De lange kan ik onderbreken met ieder vijf minuten pauze en tussen de lange en de korte pak ik een half uur en ben ik buiten. Het korte overleg is met de leidinggevende. Ik vertel over de praktische opdrachten die mijn psych me heeft gegeven: dat ik meer rust en pauze op het werk inlas en dat ik me bij veel prikkels ook meer ga afsluiten en afzonderen, zodat ik tijdens het werk minder vermoeid raak. Het is akkoord. Maandag verder. Onderweg terug lijkt het of ik moe ben, maar het valt mee.
Ik ben pas om half zes thuis. Hé, mijn bestelling uit Engeland is binnen!

Ik heb er maar eentje, hoor. Als ik bamisoep ga koken, zet ik ‘m meteen (hard) op. Er zit geweldig gaaf spul op! Vooral de 1971-live-uitvoering van Cirkus vind ik fenomenaal. Maar goed, de bamisoep is weer goed. Als alles op en opgeruimd is, ga ik met De Zoon zijn gesprek van morgenochtend met het UWV voorbereiden. Daarna merk ik dat ik echt moe ben. Het is kwart voor negen of zo. Ik lees aan de keukentafel en hoor de tweede cd uit de KC-box en A Secret Life (D’Agostino/Foxx/Jansen). Het is bijna elf uur.
Vandaag is het tien maanden geleden. O.

–

Maandag 15 september:
Ik ben een paar keer wakker geweest, vannacht en de wekker maakt me maar half wakker om half zes. Als ik er eenmaal uit ben, is het niet erg. Buiten is het heel donker en mistig. Ik maak een paar plaatjes. Plaatjes? Plaatjes.

Op het werk is het bijzonder. Er is veel te doen, van alles vraagt mijn aandacht, veel loopt door elkaar, echt overzichtelijk is het niet, en ik red het. Ik neem af en toe pauze, ga eind van de ochtend een rondje buiten lopen en beland in de weilanden en bossen. Platjes? Plaatjes.

Als ik thuiskom, ben ik toch moe. Nog meer doseren, moet ik. Nog meer rust inbouwen. Meer afgezonderd gaan werken, lijkt me.
Ik fiets een boodschappenrondje. De Vrouw is nog/weer werken en ik buig me over het eten. Het wordt een gehaktschotel met snijbiet en tomaten en ei, met daarnaast knoflookyoghurt en een salade van ijsbergsla, bosui, peer en komkommer. Ondertussen knal ik Led Zeppelin I (Led Zeppelin) en Reviews (Klaus König) door de kamer en keuken.
De Vrouw is na zeven uur thuis en we gaan aan tafel. De schotel is goed gelukt, de knoflookyoghurt ook en weet je wat? De salade is goed gelukt. We horen 6 x 4 (Marcel Kruup). Na het eten lees ik aan de keukentafel en hoor ik Days Of Future Passed (The Moody Blues). Dan is het kwart over tien. Einde van vandaag.

–

Zondag 14 september:
Kwart voor negen pak ik de vaatwasser uit. Ik draai de tweede helft van de eerste plaat en de tweede plaat uit de Bass Communion box en vouw de laatste was uit de droger. Vervolgens werk ik de webstek bij en synchroniseer ik mijn e-lezer en plak ik alle laatst gedownloade e-boeken erop.
Halverwege de morgen wandel ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Ik ben opgewekt en opgeruimd. Het is nog wat grijs, maar de temperatuur is al goed. Plaatjes? Plaatjes.

Thuis is er koffie in de tuin en wat later lunch. We horen die ene plaat met het Zuidamerikaanse orkestje en later Inspiracíon-Espiración (Gotan Project). Na de was en het vegen van de woonkamer/keuken stappen we op de fiets. Het is Open Monumentendag en we willen het stationsgebouw zien, in de hoop dat we op de bovenverdieping de koninklijke wachtkamer kunnen aanschouwen. Dat kunnen we niet. Wel kunnen we rondlopen over het Stationsplein, waar een jongerenevenementje gaande is. Plaatjes? Plaatjes.

We zijn rond vier uur ook weer terug en dan is het nog goed zonnig in de tuin. Mooi, dan kan ik daar nog wat lezen. Plots merk ik dat ik heel moe ben. Als ik eten ga maken, is die vermoeidheid helemaal verdwenen. Ik ga ik een fricandeaurollade braden, een salade (bosui, komkommer, tomaat, aardbei, avocado) monteren, een groenteschotel (paksoy, peper, knoflook, sajoer) maken, aardappels bakken en The Guide (Wommat) (Youssou N’Dour) draaien. Het eten is zeer smaakvol. Plaatje? Plaatje.

Na het eten draai ik een plaatje. Oil On Canvas (Japan) en Falling Deeper (Anathema). Ik lees de Uncut uit en begin met herlezen van Magiër (Tahir Shah). De vermoeidheid is weer terug en ik ga om half elf naar bed.

–

Zaterdag 13 september:
Ik ben om acht uur uit bed. Beneden zet ik de was aan, doe ik allerlei ander huishoudelijks en draai ik That Which Passes – 1995 Soundscapes – Live Volume 3 (Robert Fripp) en The Beauty And The Beast (Mor Karbasi). Ik fiets naar de markt en koop aardbeien en vis. Het is inmiddels prachtig weer. Op de terugweg een paar supermarkten en de Turkse winkel. En een klerenwinkel. Ik koop een nieuw vest; mijn oude vertrouwde Zappateers-hoodie is toch echt versleten. In de tuin drinken we koffie. Daarna lunch. En weer terug in de tuin. We stappen op de fiets en rijden naar een tuincentrum, waar we rode basilicum kopen. Plaatje? Plaatje.

Ik draai Change We Must (Jon Anderson), Strawberry Wood (Nits) en A New World Record (Electric Light Orchestra) en maak het eten. Restjes soep en de linzenpot van gisteren. Erbij Turks brood met van alles en een salade van wortel, komkommer, paprika en aardbei. Na het eten lees ik aan de keukentafel en draai ik Travels (Pat Metheny Group) en de eerste helft van de eerste plaat uit de Bass Communion box. Wacht ‘s, ik merk dat ik moe ben. Dat is voor het eerst vandaag en het is tien uur. Een uur later zet ik de stereo uit.
Drieënveertig weken.

Benodigdheden voor vier personen:
2 el olie
600g sucadelappen, magere runderlappen of dergelijke
12 roze sjalotten, gepeld (heel)
6 tenen knoflook, gepeld en licht gekneusd
120g gele rozijnen
120g witte amandelen
0,5l runderbouillon
1 tl harissa
1 pompoen
zout en versgemalen peper
klein bosje verse koriander of 1 el gedroogde koriander

Bereidingswijze:
1 Snijd het vlees in niet al te kleine blokjes
2 Verhit de olie in de tajine of een hapjespan
3 Braad het vlees aan
4 Doe de knoflooktenen en sjalotten erbij en laat ze bruin worden
5 Doe de rozijnen en amandelen ook in de tajine en roer de harissa erdoorheen
6 Giet de bouillon erbij en breng aan de kook
7 Doe het deksel erop en laat alles minimaal tweeënhalf uur sudderen
8 Snijd intussen het vruchtvlees van de pompoen in kleine blokjes
9 Doe de pompoen in de tajine en laat het twintig minuten meegaren
10 Breng de tajine op smaak met peper en zout
11 Hak de koriander fijn en garneer hiermee de tajine

Goed met brood of couscous en een frisse salade!

Benodigdheden:
2 el olie
500g visfilet, bijvoorbeeld kabeljauw, schol of pangasius
2 bosuitjes
1 rode paprika
0,3l visbouillon
versgemalen peper
dille

Werkwijze:
1 Snijd de bosui in ringetjes; houd het groen apart
2 Snijd de paprika in blokjes
3 Verhit de olie in de tajine of hapjespan en fruit het witte deel van de bosuitjes
4 Voeg de blokjes paprika toe en bak even mee
5 Giet dan de bouillon erbij en breng aan de kook
6 Snijd de vis desgewenst in blokken en leg deze in de bouillon
7 Laat de vis in vijf minuten garen
8 Breng op smaak met versgemalen peper en dille
9 Roer op het allerlaatst het groen van de bosuitjes erdoorheen

Bind indien nodig de saus (meng een volle eetlepel aardappelzetmeel met een scheutje water, klop dit tot een papje en roer het door je gerecht).
Lekker met rijst, brood of couscous en een groene salade.

Vrijdag 12 september:
Tralala, alles verloopt vlotjes ’s morgens in de vroegte. In Arnhem heb ik zelfs een snelle aansluiting met de bus, zodat ik iets na half acht al op de werkplek zit. Zowaar, ik neem een paar keer pauze. Een keertje kort en een keertje lang. Tijdens de lange wandel ik naar buiten en binnen een paar minuten sta ik bij een weiland en in een bos. Plaatje? Plaatje.

Kwart over twee verlaat ik de werkplek en ga ik naar huis. Ik heb het idee dat ik heel lang heb gewerkt en heel veel heb gedaan. Toch ben ik nog niet echt moe, maar dat gevoel heb ik als ik vertrek.
Thuis kan ik uitgebreid in de tuin zitten. Ik lees Zeik uit en begin in de Uncut-special over Tom Waits. We eten op tijd. De Vrouw heeft als vooraf de soep van eergisteren heet gemaakt. Die is wel heel zwaar en vullend; morgen wat bouillon erbij en het is een maaltijdsoep. Ernaast is er een mooie schotel van chorizo, ui, tomaat, peper en linzen.
Marja is even op bezoek en we zitten in de tuin tot acht uur. Dan ga ik aan de keukentafel zitten lezen, met op de achtergroend In Search Of The Lost Chord (The Moody Blues). Het is elf uur als ik naar bed ga. Ik ben heel moe.

–

Donderdag 11 september:
En maar weer vroeg op. Nu is het nog donker als ik voor half zeven de deur uitloop naar de bushalte.
Een voor mijn doen korte ochtend, waarin ik wel zeer veel kan doen. Twee uur ben ik weer thuis. We gaan naar de psycholoog. Ook hij was bezorgd, na de mail die ik hem vorige week heb gestuurd.
Belangrijkste uitkomsten van het gesprek (even een opsomminkje):
* ik moet alert zijn op vermoeidheidssignalen overdag (dus ook op het werk!),
* balans zoeken tussen werk en privé (‘Als je thuis niets kan, is het werk te veel.’ De valkuil is dat ik me te veel concentreer op werk; daar gaat het misschien wel goed, maar het moet thuis ook vooruit gaan),
* als ik nieuwe klussen krijg op het werk moet mijn reactie zijn: ‘Ik moet eerst even bekijken of het in mijn re-integratieschema past.’,
* ook ’s morgens en ’s middags op het werk een kwartier pauzeren, rust en afzondering zoeken (hoofdtelefoon, ontspanningsapp),
* bij zeer grote vermoeidheid en nieuwe paniek moet ik me ziek melden,
* goed herstel is belangrijk in plaats van een terugval die het alleen maar nog langduriger maakt,
* als ik ga ontspannen één activiteit tegelijk (doseren, dus niet gelijk drie),
* ontspanning zoeken twee of drie keer per week (wandelen) (en hoe zit het met die yoga?),
* het signaleringsplan nakijken,
* en: als ik meer dan twee avonden achtereen veel slaap nodig heb, dan ben ik al te ver.
Ik ga volgende week donderdag naar hem terug en dan bekijken we of ik het al meer onder controle heb. Heleboel, dus. Ik heb weer veel om aan te werken.
Thuis kan ik zowaar nog even in de zonnige tuin zitten lezen! De Vrouw gaat buitenshuis eten en vertrekt. Als het wat afkoelt, ga ik naar binnen en begin ik aan het eten: spaghetti met tomaten-groentesaus met parmesan. Ouderwets. Ouderwets goed en lekker. De Zoon eet de pan leeg. Wat wil dat zeggen? Ondertussen draai ik Victims Of The Modern Age (Star One) en Age Of Impact (Explorer’s Club).

Als de boel is opgeruimd (pas halverwege de avond merk ik dat ik vermoeid ben), lees ik aan de keukentafel verder in Zeik en hoor ik Face The Music (Electric Light Orchestra) en Unity Band (Pat Metheny Unity Band). Ook ga ik om half elf naar bed.

–

Woensdag 10 september:
Pas om negen uur ben ik goed wakker. Eenmaal beneden wacht een rustige dag. We beginnen met Skyline (Steve Howe) en koffie, daarna maak ik een fietsrondje boodschappen en lunchen we met Commonors Crown en All Around My Hat (de andere twee elpees uit de 3cdbox van Steeleye Span) Vervolgens raggen we uitgebloeid eenjarig spul uit de potten in de tuin en deponeren die in de groene container en ik fiets naar een ander winkelcentrum op zoek naar sjalotten. Het lukt en als ik thuis kom, begin ik met de tajine van sucadelappen, sjalotten, amandelen, rozijnen en pompoen. Erbij komt couscous en een salade van meloen, komkommer en druiven. Plaatje? Plaatje.

Uit de stereo komt dan ook A Scarcity Of Miracles (Jackszyk, Fripp, Collins), Circles (Gavin Harrison & Osiris) en A Passion Play met de Chateau d’Herouville tapes (Jethro Tull).
Na het eten maak ik van het restant stoofpot een soep; die is voor morgen of overmorgen. Daarnaast lees ik de autobiografie van Emerson uit. Het blijft geweldig. Ik hoor The Theory Of Everything (Aeyreon) en Soniasikri – A Day In Music (Bebo Baldan) en lees de eerste hoofdstukken van Zeik (Herman Brusselmans). Iets na half elf ga ik naar bed.

–

Dinsdag 9 september:
‘Moeilijk’ uit bed. Ik ben vannacht een paar keer wakker geweest en de wekker haalt me iets voor zessen uit een diepe slaap. Ik sta dan ook maar ‘half’ op. Vijf minuten later is het voorbij.
Vanmorgen voor het laatst naar de carpoolplek. Mirka gaat op vakantie en daarna ander werk doen. Het is rustig en mooi in het Matenpark.

Van alles te doen op de werkplek. Tussendoor nog pauze ook. Naar buiten! Bij een kopieerapparaat vraagt een collega hoe het gaat en of ik een re-integratieconsulent heb. Een wat? Een re-integratieconsulent, dat is zeer gebruikelijk in situaties zoals die waarin ik me bevind, zegt de collega, en daar zou ik in de organisatie echt eens om kunnen vragen. Fijn.
Op de terugweg op het station ontdek ik dat er een nieuwe HB is. Mooi! En de Uncut heeft een themanummer over de heer Tom Waits. Ook mooi.

Ik ben om half vijf thuis en begin eigenlijk gelijk met eten maken. Aardappels boenen en kort voorkoken, prei snijden en wassen, overige groente snijden, salade maken. Ik ben moe, maar als ik een beetje bezig blijf, dan gaat het wel. Gelukkig is er Niafunké (Ali Farka Toure) en 1974 (Nits).
Om zeven uur is De Vrouw thuis en eten we. Plaatje? Plaatje.

Na het eten vertrekt De Vrouw weer; ze gaat naar een verjaardag. Ik maak het aanrecht schoon, luister naar de Whenever There Is Light EP (no-man) en naar Love And Endings (ook no-man) en Gulag Orkestar (Beirut). Ondertussen lees ik en uiteindelijk ga ik om half elf naar bed.

–

Maandag 8 december:
Onrustige nacht. Stukken wel geslapen, andere stukken niet. Voor zevenen loop ik de deur uit. Iets na acht zijn we op het werk.
Er is veel te doen. Zo heb ik bijvoorbeeld ook een overleg met mijn leidinggevende. Ze ziet dat het beter met me gaat; ik zit er goed en energiek bij. Het klopt. Ik vertel over de kwetsbaarheid van mijn opbouw: soms doe ik een grote stap voorwaarts, maar zak ik kort erna ook een fikse stap terug. Ook vertel ik dat een terugval me iedere keer weer overvalt en omdat ik signalen beter wil leren herkennen, ik donderdag naar de behandelaar ga. Het is en blijft lastig inschatten. We spreken af dat ik deze week vier dagen van ieder zes uur ga werken: vijf uur per dag hersteld en een zesde uur arbeidstherapeutisch. Woensdag ben ik dan thuis, als een onderbreking van de werkweek. Ik kijk hoe het deze week gaat en dan maken we maandag of dinsdag verdere afspraken over die week. Het gaat gelijk al anders: een ander overleg loopt uit en ik kan pas iets voor drie uur weg. Hierdoor ben ik pas om half vijf thuis. Het gaat goed, maar eenmaal thuis merk ik dat ik goed moe ben.
Ik maak eten, draai de bonus-cd bij Schoolyard Ghosts (no-man) en Ode To Echo (Glass Hammer). Het eten bestaat uit een stamppot van knolselderij met spek, ui, zoete aardappel en palmkool, met daarnaast lamsworsten en een salade van ijsbergsla, komkommer, paprika en rode ui. Plaatje? Plaatje.

Ik zet Wooden Smoke (Mike Keneally) op en even later komt De Vrouw thuis. We eten het eten (alles smaakt best, behalve dat die nerven van de palmkool na een half uur koken nog steeds wat hard zijn) en nemen baklava toe. Ik zit aan de keukentafel te lezen met Eldorado (Electric Light Orchestra) en Live from the Manticore Vault (Keith Emerson & Greg Lake), totdat het kwart voor elf is en ik erg moe naar bed ga.

–

Zondag 7 september:
Ik ben om negen uur beneden en zet de vierde plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion) op. Ik ruim de vaatwasser uit, maak koffie en ga even achter de pc zitten. Het stukje van mij dat afgelopen dinsdag op FOK! is geplaatst, staat nu ook op ApeldoornDirect. Ben benieuwd of de lezers er wat mee kunnen.
Ik ga naar buiten en loop mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Iets voor het middaguur ben ik weer thuis. We kunnen in de tuin koffie drinken. Het is er heerlijk. Aansluitend is er lunch en Northern Lights (Steve Coulter & Harris Moore) plus de drie elpees Below The Salt, Parcel Of Rogues en Now We Are Six uit de 3cdbox A Parcel Of Steeleye Span (Steeleye Span). In het begin van de middag kan ik nog lezen in de tuin.
Halverwege de middag gaan we naar hidihi en Auke. In hun achtertuin drinken we thee en kletsen we bij. Het is al half acht geweest als we weer naar huis gaan.
Ik maak een boerenomelet voor mijzelf; de anderen eten pizza. Om een of andere reden heb ik geen zin in vette hap of snelle mik; ik wil iets in mijn lijf waar ik iets aan heb en dat niet alleen maar vult.
De rest van de avond lees ik aan de keukentafel onder de tonen van Doing The Dishes (Nits) en Catalogue/Preserve/Amass (Steven Wilson). Het voelt rustig. Maak ik me niet meer druk? Misschien niet, misschien nog wel. Ik zie wel hoe het gaat. De toekomst blijft onzeker. Wat krijg ik wel en wat komt er niet meer terug? Moet het zo zijn? Is het een signaal, de aankondiging van een nieuwe fase in mijn leven? Stel dat mijn energieniveau zo blijft als het nu is? Het zal in alle gevallen lastig zijn, maar ik zal ermee moeten leven. Voor nu: het is half elf en ik ga naar bed.

–

Zaterdag 6 september:
Goed geslapen. Toch kwart over acht uit bed.
De was, de gebruikelijke zaterdagmorgenklusjes, koffie en A Blessing Of Tears – Soundscapes 1995 Volume Two: Live in Argentina (Robert Fripp), Chansons Pour La Fin d’Un Jour (Gültekin/Vanvinckenroye/Vandenabeele/Tekin) en La Revancha Del Tango (Gotan Project).
We fietsen naar het centrum van Apeldoorn en wandelen er rond en doen wat boodschappen. Pas na half twee zijn we weer thuis en dan lunchen we. In de middag maai ik het gras in de tuin en horen we The Lion (Youssou N’Dour). Ik begin aan het avondeten: gebakken krielen (vers van De Stadsakkers, meegenomen door De Zoon), groenteschotel van allerlei restjes (courgette, bosui, wortel, aubergine), salade (komkommer, mango, chioggiabiet, peer) en biefstukjes en rundfiletlapjes. Toe maar. Erbij krijgen we The Night The Light Went On In Long Beach (Electric Light Orchestra), Deseo (Jon Anderson) en Open (Stick Men).
De Vrouw gaat om half acht weg naar het filmhuis. Ik kijk het journaal en daarna de bluray Darwins Verstekeling, die ik voor vaderdag had gekregen. Het is een soort samenvattende documentaire van de serie Beagle: In het spoor van Darwin. Mooie film, maar ik heb de hele serie gezien en vraag me af of deze aparte film iets toevoegt. Nou ja, ik ga de was vouwen tijdens Secrets (Allan Holdsworth) en dan ga ik naar bed.
Tweeënveertig weken.

Wie het eerste thuis is, die kookt. Dat is de regel in ons huishouden. De Zoon moest koken. Het was op een dinsdag en dat was de dag dat De Zoon niet werkte. De Zoon ging koken, dus. Dus eten we op dinsdag veelal instant, kant en kaar, afhaal of prefab.

(more…)