Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 21 november:
Mijn darmen hebben mij afgelopen nacht met rust gelaten. Wel word ik met moeite wakker, maar als ik eenmaal op ben, is dat voorbij. (Dat heb je zo, dat als je opstaat, dat je dan wakker bent. Het zou vreemd zijn als je opstaat terwijl je nog slaapt, al lees ik wel eens over slaapwandelen. Volgens mij heb ik nu twee ouderwetse regels geschreven die ik een of ander onzinverhaal zou kunnen gebruiken. Even onthouden, dus.)
Op het werk is er veel te doen, maar het is er ook niet echt rustig. Toch krijg ik veel voor elkaar, waaronder een rondje lopen tussen de middag.

Als ik om half vijf naar huis ga, ben ik goed moe. Waarvan, is me niet zo duidelijk. Het eerste dat ik doe als ik thuis kom, is Spirit Of Eden (Talk Talk) aanzetten. Mooie plaat blijft het. Ik ben even alleen thuis en rust een moment uit: krant lezen en zo. Dan gaat The Who at the BBC (De wie?) aan en maak ik eten. Het worden groentetorentjes van aubergine, courgette en tomaat, een salade van bladsla, wortel, komkommer en bosui, daarnaast bak ik tartaartjes en het voorgerecht is het restant boerenkoolsoep van gisteren. De Vrouw komt thuis en we kunnen aan tafel.
Na acht uur is alles op en opgeruimd, heb ik de biologische groenten in de schuur opgeslagen en kan ik lezen met The Elements (King Crimson) op de achtergrond. En ja, als die afgelopen is, dan heb ik het wel gezien voor vandaag.

–

Donderdag 20 november:
Half zeven gaat het licht uit. Ik loop op straat naar de bushalte en opeens is het stik- en stikdonker. Vreemd. En wéér geen lekkere aansluiting met de bus vanmorgen. Echt laat ben ik niet op het werk, maar toch vind ik het vervelend. De dag is hectisch met veel ad hoc werkzaamheden, afleiding, afwisseling, onderbreking en voortgang. Ik doe verschrikkelijk veel, maar heb niet het idee dat het opschiet. Nou ja. Tussendoor neem ik volop mijn rustmomenten en rond het middaguur loop ik naar buiten.

Als ik om zes uur thuis komt, heeft De Vrouw een boerenkoolsoep klaar. Zeer smakelijk. Na de afwas en de schoonmaak zit ik wat achter de pc (dit stukje, bijvoorbeeld) en daarna ga ik aan de keukentafel lezen en daarbij luister ik naar De-Loused In The Comatorium (The Mars Volta). Ondertussen gaat het ook helemaal mis met mijn darmen: ik dacht dat er nauwelijks nog iets in kon zitten, echter de hoeveelheid gebubbel, geborrel, rioollawaai, spetterigheid en drekderrie is niet alleen onaangenaam, maar vooral ook zeer pijnlijk. Nou ja. Nog even Aurora (Jean-Luc Ponty) draaien en dan kan ik naar bed.

–

Woensdag 19 november:
Lijkt het nu zo of is het echt? Volgens mij gaat het me allemaal makkelijker af, ben ik opgeruimder en onbezorgder dan anders. Het zal. Ik profiteer er maar van.
Het werk zit allemaal mee; de sfeer is er prima en ik krijg weer een boel voor elkaar. En dat in een paar uurtjes. Zo tegen twee uur ben ik thuis.
Eerst maar eens een rondje boodschappen langs de supermarkten en de Turkse winkel. Dan kan ik thuis even zitten en When The Eagle Flies (Traffic) draaien. De Vrouw komt ook binnen, we kletsen bij en ik lees de krant. Ik zet Breathless (Camel) op en buig me over het eten. De grill gaat aan voor de kipvleugels, ik maak een groenteschotel van courgette, aubergine, uien en kastanjechampignons, een salade van komkommer, tomaat, bosui en augurken is zo gemaakt en voor De Zoon warm ik het restant chili van gisterenavond op. We verorberen de hele boel ook nog. Ik draai Sheik Yer Zappa (Stefano Bollani) en Pale Communion (Opeth).
In de avond is er bezoek van Jaap. Ik ben echt verschrikkelijk moe en na Upon The Wings Of Music (Jean-Luc Ponty) ga ik om half elf naar bed.

–

Dinsdag 18 november:
Gekke dag op het werk. Veel hapsnap, veel plotseling, veel van alles, eigenlijk best geinig, maar het vraagt allemaal wel veel van me. En het lukt. Wat per se moet, dat doe ik; wat in de komende drie dagen kan, dat doe ik vandaag niet. Ook neem ik af en toe pauze. Ik laat me niet meer gek maken. Van collega’s hoor ik dat we het met het team prima doen (ook al is er een collega tijdelijk uitgevallen) en ik krijg complimenten voor mijn herstel.
Om zes uur ben ik thuis. Eerst de e-reader weer aan de gang zien te krijgen. Ik maak een levensgevaarlijke chili; De Vrouw maakt de salade af. Uit de stereo klinkt Belighted (iamthemorning).
De rest van de avond lees ik. Ook hoor ik The Endless River (Pink Floyd) en Small Craft On A Milk Sea (Brian Eno with Jon Hopkins & Leo Abrahams). Dan vind ik het wel weer welletjes.

–

Maandag 17 november:
Zo. Nieuwe week. Ik ben een paar keer wakker geweest vannacht, maar heb toch goed geslapen. Alles verloopt vlekkeloos vanmorgen vroeg, met uitzondering van de busaansluiting. Ik ben dus iets later op de werkplek en dat is om tien over acht. Na een uurtje afhandelen van urgente zaken kan ik eindelijk eens een paar uur werken aan een grotere klus, die er al geruime tijd lag. Het zorgt voor rust, niet alleen in de werkagenda, maar ook in mijn hoofd. Tussen de middag loop ik buiten een rondje.

In de middag heb ik een gesprek met de leidinggevende. Vanaf vandaag ben ik 100% hersteld! Zo ongeveer precies binnen een jaar. Het is hard gegaan, de afgelopen vijf maanden, is onze conclusie. En mijn ontwikkelplan ziet er goed uit. Daarnaast ziet het er niet naar uit dat de vacature in mijn team voor maart 2015 is ingevuld en dat betekent dat ik tot die tijd volledig op de huidige plek kan blijven werken. Dus het gaat allemaal de lekkere kant op. Weer een zorg minder. De rest van de middag verloopt rustig. Ik ben om zes uur thuis.
Daar ga ik een moment zitten en dan begin ik met het eten: een stoemp van knolselderij, zoete aardappel, spekjes, postelein en ijsbergsla en erbij braad ik rundersaucijzen en monteer ik een sla. We’re Here Because We’re Here (Anathema) klinkt uit de boxen.
Iets voor acht uur is alles op. Een tijdje tafelen we ouderwets na. Zo tegen een uur of negen begin ik te lezen in De Boerenoorlog (Martin Bossenbroek) en hoor ik Walking On A Flashlight Beam (Lunatic Soul).

–

Zondag 16 november:
Vandaag is het een jaar geleden dat ik opstond en een wereld instapte die de mijne niet was.
Een jaar. Moet ik erbij stil blijven staan? Alles teruglezen? Ik doe het niet. ‘Het eerste wat ik doe, is flink naar de wc gaan.’ Is dat dan een goede zin om alles samen te vatten? Nee, dat is het niet. Toch is het eerste wat ik vandaag doe, flink naar de wc gaan. Het is dan negen uur. Ik was mijn handen, vouw de was, pak de vaatwasser uit, zet Discretion (Travis & Fripp) op, drink koffie en ga even iets aan de pc doen. Erna klinkt Le Voyage De Sahar (Anouar Brahem) en ik drink nog wat meer koffie. Zo tegen elf uur wandel ik naar buiten door de lichte regen voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ja, als ik terugkom, doen mijn handjes pijn van de kou. Binnen is het warm. Er is meer koffie en Pulling Strings (Steve Howe) en Katla (Amsterdam Klezmer Band). Ik maak de brunch.
In de middag maken we allerlei e-mail naar het buitenland. Door de kamer klinkt Live from La La Land (Jon Anderson) en A Live Record (Camel). Eind van de middag prepareer ik een curry van wortel en pompoen, braad ik een rollade en monteer ik een salade.

En dan kan ik wat tot rust komen, voor zover het nodig is. Ik draai de andere twee plaatjes uit de I.E.M. box en lees het boek van Knausgard uit. Verhip, op de laatste bladzijden vertelt hij over hoe hij teruggaat naar de buurt van zijn jeugd en dat het allemaal zo veel kleiner is dan hij het zich herinnert, dat alles wat toen belangrijk leek er nu allemaal niet meer is en dat er van alles nieuws voor in de plaats is gekomen. Plots denk ik aan het afgelopen jaar en hoe de wereld niet stil heeft gestaan, behalve misschien die van mij en … nou ja, even tranen. Mag dat? En dan slaat de vermoeidheid toe.

–

Zaterdag 15 november:
Ik slaap niet goed. Waar of het mee te maken heeft weet ik niet. Is het te koud? Het bed niet comfortabel? We zijn pas om half elf beneden en worden door Aar en Jolande ontvangen met goede koffie en een prima ontbijtje. Er is weer veel bij te kletsen en, omdat vandaag de intocht van Sinterklaar plaatsvindt in Gouda, ook een heel arsenaal aan slechte pietengrappen te maken.
Het regent nog steeds. Aar brengt ons naar het station en we hebben een trein iets voor half een. De Vrouw zwaait in Amersfoort af; zij gaat op bezoek bij haar zieke zus in Voorthuizen. Ik reis door naar Apeldoorn. Daar fiets ik naar het centrum. De biowinkel in de Hofstraat is gesloten (!), dus moet ik doorrijden naar de Asselsestraat. Even lijkt die ook dicht, maar dat is niet zo. Ik koop biobrood en biokaas en ga dan via de supermarkt en de Turkse winkel terug naar huis. Echter, onderweg maak ik een stop bij een retro-winkel in de Hoofdstraat.

Thuis zet ik de was aan, eet ik een bioboterham met biokaas. Ik ruim op, zet de foto’s van gisteren op de webstek, fiets nog een keer naar de Turkse winkel en ga daarna de krant lezen. Ondertussen hoor ik Tresspass, Nursery Cryme, A Trick Of The Tail en Wind And Wuthering. Een Genesis-blokje, dus. Ik ben zeer moe, merk ik. Gelukkig heb ik geen al te ingewikkeld avondmenu gepland. Zo rond zevenen begin ik eraan. Het wordt een salade van tomaat, avocado, komkommer en bosui, gebakken aardappels en gebraden pepersteaks. Ik zet The Endless River (Pink Floyd) op.
De Vrouw is er om acht uur. We eten de hele boel op en kletsen nog wat na. Vervolgens maak ik de keuken schoon en dan ga ik aan de keukentafel zitten. Uiteindelijk lees ik verder in het boek van Knausgard en hoor ik de eerste twee platen in de I.E.M. box.
Ik was de hele avond al goed moe, maar om half elf is het echt gebeurd voor vandaag.
Tweeënvijftig weken! Het jaar komt in zicht. Nog één nachtje slapen.