Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 12 december:
Het gaat niet makkelijk vandaag. Ik ben moe, leeg, gelaten. Onderweg in de bus voel ik druk op mijn hoofd; ik ben bang dat er een bui aankomt. Alles voelt zwaar. Ik heb geen zin; ik heb nergens zin in. Toch doe ik vanmorgen de dingen die ik moet doen. Tussen de middag loop ik een rondje.

Ik red het de rest van de middag. In de bus terug heb ik geen zin in lezen; mijn hoofd doet zeer. Als ik thuiskom, val ik stil. Er komt iets op mij af, voel ik. Ik huil. De Vrouw heeft het eten klaar; iets met ham en groente en rijst. Normaal gesproken erg lekker. Nu eet ik een paar happen. We zouden vanavond naar de verjaardag van Auke gaan. Ik red het niet. Te warrig in mijn hoofd, te veel druk, te wankel. De Vrouw en De Zoon gaan alleen. Ik blijf achter, neem mijn medicijn, typ dit stukje en ga nog voor negen uur naar bed.

–

Donderdag 11 december:
De oorsuizingen zijn heviger. Zeker als het stil is om me heen. Opstaan lukt goed. Op het werk verloopt het oké; veel bijzonders is er niet. De manager P&O spreekt me aan; hij heeft mogelijk een klus voor mij. Ben benieuwd. Tussen de middag loop ik een rondje buiten.

In de middag een overleg, waardoor ik later weg kan en dus ook later thuis ben. De Vrouw heeft het eten al bijna klaar. Kipvleugels, gebakken aardappelen en sla. Ik merk dat ik zeer vermoeid ben. Na het eten zit ik aan de keukentafel. Ik kan nog wat lezen, maar heb het verder stil om me heen. Tien uur is het wel genoeg geweest.

–

Woensdag 10 december:
Het lijkt of ik wat beter heb geslapen. Toch sta ik niet makkelijk op.
Op het werk van alles te doen; niet veel bijzonders. Kwart over twee ben ik thuis. Ik maak een rondje boodschappen langs de supermarkt en de Turkse winkel. Buiten schijnt de zon. De Vrouw komt ook thuis. Ik ga eten maken: het word een allegaartje, van de restjes groene kool, prei en bouillon maak ik een groentestoof, er is mie met bonenschotel erin, en daarnaast komt sla en bak ik steaks. Pressure Points (Camel) heeft geklonken. Na het eten is het rustig. Ik lees Nacht uit, begin in Watervrees tijdens een verdrinking (HB) en hoor Frances The Mute (The Mars Volta) en de remaster Neroli (Eno). Op tijd naar bed.
De dagen worden saai. Ik merk dat ik vlak ben, dat weinig me echt kan schelen en dat het wel doorhobbelt. Niet prettig, maar het is even zo.

–

Dinsdag 9 december:
Vannacht lijkt een kopie van de afgelopen nachten. Niet heel goed geslapen, maar uiteindelijk slaap ik diep als de wekker gaat.
Op het werk is er weer van alles en niets; tussendoor neem ik mijn tijd en pauze. Tijdens mijn gebruikelijke rondje is het nog altijd zeer mistig.

Zes uur ben ik weer thuis. Onder Nursery Cryme (Genesis) begin ik aan het eten. Het wordt een groenteschotel van venkel en courgette, met een risotto en tartaartjes. Als De Vrouw om kwart over zeven thuis komt, kunnen we aan tafel. Erbij komt The Unconsolable Secret (Glass Hammer). Het eten is goed gelukt. Erna maken we de boel weer schoon en dan kan ik aan de keukentafel blijven lezen. Ik hoor Touchwood (Gitbox) en Cinemage (Ryuichi Sakamoto), voordat ik naar bed ga.

–

Maandag 8 december:
Slapen gaat kennelijk in twee fases. Ik ben ergens om drie uur een tijdje wakker, maar slaap dan weer diep. Wakker worden is dan moeilijk; als ik uit bed ben, gaat het goed.
Op het werk is het allemaal oké. Er ligt veel en ik doe ook veel. Toch kan ik ook mijn rust en pauze nemen. Tussen de middag wandel ik een rondje, aanvankelijk in het zonnetje, later trekt het dicht en krijg ik een paar druppels.

Ik kan iets voor half vijf weer naar huis. De Vrouw heeft eten gemaakt: een bonenschotel met groene kool erin, plus een salade van tomaat, bosui en groenselderij. Zeer goed. Na het eten zien we het journaal en dan ga ik aan de keukentafel zitten. Ik lees en hoor The Crimson Songbook volume 2 (Crimson Jazz Trio) en New Chautauqua (Pat Metheny) tot het bijna half elf is.
In mijn hoofd is het rustig, behalve de gigantische oorsuizingen en af en toe en drukkende hoofdpijn. Verder slaap ik niet zo goed en ik was meer dan twee dagen niet naar de wc geweest. Maar ik voel me wel oké, niet neerslachtig of supervrolijk.

–

Zondag 7 december:
Ik ben op kwart over negen uit bed. Beneden doe ik de dingetjes en zet ik Rick Wakeman at Lincoln Cathedral (Rick Wakeman) op. Halverwege de ochtend maak ik mijn gebruikelijke rondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Het is niet koud, maar de straffe wind maakt het guur buiten.

Weer thuis neem ik nog koffie, gaat Otrabanda (Sam Vloemans) aan en zet ik de spullen klaar voor de brunch. We horen Vai – Piano Renditions (Mike Keneally) en Last (The Unthanks). Na het eten doe ik nog wat klussen en dan lees ik aan de eettafel het derde deel van Knausgard uit, onderwijl Back To Front (Peter Gabriel) beluisteren.
Het is een regenachtige zondagmiddag en er hoeft niets. Dat is fijn. De Vrouw en De Zoon gaan een film kijken en dat maakt weer genoeg lawaai, dus ik laat muziek verder uit. Begin van de avond heb ik de bamisoep klaar en zet ik Banks Of Eden (The Flower Kings) aan. Die bamisoep is ouderwets goed, al hoef ik niet zo veel. In de avond begin ik aan Nacht, het vierde deel in de serie van Knausgard. Als Last Night The Moon Came Dropping Its Clothes In The Street (Jon Hassell) en Cartography (Arve Henriksen) voorbij zijn, is het bijna half elf en ga ik naar bed.

–

Zaterdag 6 december:
Ik ben vannacht wel wat wakker geweest, maar heb toch ook redelijk geslapen. Het is half negen als ik uit bed ga. Ik ben alleen. De Vrouw is vandaag vrijwilliger bij het Helpportret-project.
Ik doe de was, ik ruim de vaatwasser uit, ik maak koffie, ik lees een krant, ik hoor The Endless River (Pink Floyd). Halverwege de ochtend fiets ik naar de markt. Ik haal er slechts thee (de Italiaanse kruiden zijn op) en dan ga ik verder naar het Jean Monnetpark om even te kijken bij het Helpportret-project. Het is er nog niet heel druk, maar de mensen zijn al volop bezig. Mooi om even te zien. Toch ga ik na een half uurtje weer verder naar de supermarkten en de Turkse winkel. Thuis nog een koffie, War Child (Jethro Tull) en een lunch met De Zoon.
Ik wandel nog even naar buiten. Eind van de middag draai ik Love Beach (Emerson Lake & Palmer) en begin ik aan het eten van vandaag én morgen. Wat volgt, is Phoenix Rising (Deep Purple) en 10,000 Days (Tool).
De Zoon en ik eten spaghetti met gehakt-tomatensaus en parmesan. Goed gelukt weer. Ondertussen klinkt Door X (David Torn). De Zoon eet alles op, zoals gebruikelijk. Erna ruimen we op en dan is het bijna acht uur. Ik zie het journaal en ga vervolgens aan de keukentafel verder lezen, onder de tonen van We’re Here Because We’re Here (Anathema) en What’s It All About (Pat Metheny).
De Vrouw komt om half elf thuis. We kletsen wat, maar ik ben zeer moe en ga een half uurtje later naar bed.