Elastiek (S007)
Er komt iemand aangelopen. Of nee, het zijn twee mensen. Een oudere dame met een rollator en daarnaast een jongere dame. Ze zullen toch niet? Dat zullen ze wel. Ze komen op hem af.
‘Mogen we aanschuiven?’ vraagt de oudere dame.
Er komt hem een vader tegemoet, die een babywagen voor zich uit duwt. Ernaast loopt een kindje van een jaar of vier. Het meisje trekt aan de mouw van haar vader en een deel van wat ze zegt kan hij horen: ‘… toch, papa?’
Papa duwt de wagen met een hand; in de andere hand houdt hij een smartphone en in zijn oren zitten twee witte dopjes, die met een kabeltje zijn verbonden met de telefoon.
‘Pa-pa?’ vraagt het kind nogmaals, nu op wat dwingender toon.
De vader buigt zijn hoofd bruusk naar het meisje en zegt luid: ‘Ja, wat is er nou? Je ziet toch dat ik bezig ben?’
Hij schrikt van de uitval van de man. Gelukkig is het stel hem al gepasseerd. Zonder om te kijken vervolgt hij zijn weg. Een doel heeft hij niet. Gewoon, wat wandelen op de zondagmorgen. Het is niet heel druk in het grote park. Verderop ziet hij wat fanatiekelingen hardlopen. De zon schijnt. Echt koud is het niet, maar toch houdt hij zijn jas stevig dicht.
Het pad loopt over het grote veld en komt nu langs een bosrand. Er staat een bank. Even zitten, denkt hij, en genieten van het uitzicht over het gras. De bank is nog een beetje nat, maar zijn jas is dik en lang genoeg.
Heel druk is hij nog niet geweest vandaag. Desondanks slaat de vermoeidheid toe. Bovendien heeft hij last van hoofdpijn en oorsuizingen. De rust om hem heen doet hem goed.
Er komt iemand aangelopen. Of nee, het zijn twee mensen. Een oudere dame met een rollator en daarnaast een jongere dame. Ze zullen toch niet? Dat zullen ze wel. Ze komen op hem af.
‘Mogen we aanschuiven?’ vraagt de oudere dame. Haar ogen blinken vriendelijk achter haar brillenglazen.
Hij hoeft niet opzij te schuiven, want hij zit al op het uiteinde van de bank.
De oudere dame gaat zitten; de jongere blijft staan. ‘Een mooie zondag, niet?’
‘Ja ma, het is mooi,’ zegt de jongere dame met een zucht. ‘Niet die meneer lastig vallen. Die wil vast genieten van zijn zondag.’
Even kijkt hij naar haar. Ze staat half met haar rug naar hen toe, alsof ze er niet bij wil horen. Ongeveer van zijn leeftijd is ze, maar hij vindt haar niet aantrekkelijk. Veel te nors komt ze op hem over. Dan is de moeder leuker.
‘Een mooie zondag, inderdaad dat is het,’ zegt hij met een glimlach. Hij hoopt maar dat ze niet te veel van hem gaat vragen. Het gaat niet zo goed vandaag. Met dat hij eraan denkt, springen de tranen hem in de ogen. Hij kan ze bedwingen. ‘En ik was al vroeg op.’
Hij vraagt zich af wat het hem kan schelen of wat het hem aangaat, maar hij begrijpt ook dat de oude dame om een praatje verlegen zit. ‘Wat is vroeg voor u?’ vraagt hij.
‘Ik moet iedere morgen om half zeven op, want om half acht komt er iemand van de Thuiszorg mijn elastieken kousen aandoen.’
‘Elastische!’ roept de dochter.
‘Mijn dochter corrigeert me altijd,’ giebelt de vrouw en ze kijkt hem met een ondeugende blik in haar ogen aan. En zachtjes zegt ze erachteraan: ‘Ik weet heus wel dat het eigenlijk elastische is, maar ik blijf elastieken kousen zeggen.’
‘Ja ma, nou weten we het wel.’ De stem van de dochter klinkt bits.
De oude dame knipoogt naar hem. Hij weet niet goed wat te doen en glimlacht haar maar een beetje toe. ‘Ze vindt het echt verschrikkelijk als ik elastieken zeg,’ fluistert de mevrouw. ‘Maar ik mag toch nog wel wat plezier maken?’
‘Ik geef u groot gelijk,’ zegt hij, terwijl hij opstaat. ‘Ik wens u een nog een fijne dag.’
‘Dag hoor,’ wuift de dame.
Verderop is het weer stil. Hij kijkt om. Bij het bankje ziet hij de dochter druk gebaren naar de oudere mevrouw. Die kijkt een andere kant op. Hij grinnikt in zichzelf en vervolgt zijn weg. Misschien wordt het toch nog een goede dag.
–
Apeldoorn, december 2014
–
Dit is het zevende deel in de eindeloze serie Schrijver.