Ik zeg maar wat (001)
‘Inderdaad,’ zei De Vrouw. ‘Zoals zo vaak. Kun je beter niets zeggen.’
‘Inderdaad,’ zei De Vrouw. ‘Zoals zo vaak. Kun je beter niets zeggen.’
Toch houd ik heel veel van haar. Vraag me niet waarom. De Vrouw vraagt dat wel eens.
‘Hou jij nog steeds van mij?’
‘Tuurlijk, schat. Dat weet je toch? Als het niet zo was, dan was ik hier niet. Zo lang ik na iedere werkdag hier de deur nog open en blèr van: Schahaaat, ik ben thuihuis!, hoef jij je geen zorgen te maken.’
‘Waarom eigenlijk? Wat vind jij nou nog steeds leuk aan mij?’
‘Niet naar de bekende weg vragen.’
‘Nou, zeg eens? Waar ben je nou eigenlijk op gevallen en waar val je nog steeds op?’
Ik kon nu moeilijk beginnen over bruine ogen, een licht getinte huid, een strak lijf met stevige wiebeltieten, lange zwarte haren met een lichte slag erin, en verder een lichaam dat de helft zo oud is als dat van mij. Want dat heeft ze allemaal niet. Wiebeltieten heeft ze wel, maar zo heel stevig zijn ze niet meer. (Met dank aan de gevorderde leeftijd en aan een portie borstkanker.) Maar dit terzijde. (Niet die wiebeltieten, want die mogen er dusdanig zijn, dat ik ze graag in mijn aandachtsveld gepositioneerd zie en niet als niet ter zake doend terzijde schuif.)
(Terzijde:
Dat met al die haakjes, dat is toch niet aan te bevelen. Daarmee maak je een stukje als dit onoverzichtelijk en ontoegankelijk. En onoverzichtelijk en ontoegankelijk is niet wat ik en de lezer van een stukje als dit verwachten en verlangen. Ik ben mij daar volledig en voortdurend van bewust. De webstek van het Genootschap Onze Taal vermeldt: ‘Wie eenvoudig en duidelijk wil schrijven, doet er ook goed aan te letten op zijn woordkeuze.’ Ik neem een dergelijk advies met graagte ter harte en men zal mij derhalve er zelden op kunnen betrappen dat ik mij ouderwets en moeilijk verstaanbaar taalgebruik aanwend.
Einde van dit terzijde.)
Wat deed ik dan wel?
Ik keek naar buiten en zag dat het droog was. ‘Excuseer, schat,’ zei ik, ‘ik moet van deze unieke gelegenheid gebruik maken!’
Jazeker, beste Lezer, als het heel even droog is, ga ik naar buiten: hardlopen, waarom ook niet? Gewoon omdat het kan en omdat het leuk is. (Dit mag je niet verder vertellen, hoor.) Dus daar ging ik. Zo’n strak renbroekje aan, shirt uit de sportwinkel en hardloopschoenen en ik was klaar voor mijn training. Drie keer in de week loop ik ’s avonds. Maar nu was het al de vierde keer en nog eens overdag en in het weekend ook. Gewoon omdat het kon en omdat het leuk was.
Ik was langer onderweg dan verwacht, maar dat gaf niks. Het voelde goed om buiten en met mijn lijf bezig te zijn. Ik zou er zowat een harde plasser van krijgen, maar dat is iets wat ik zou schrijven in een verhaal en ik schrijf al in geen tijden meer een verhaal.
(Terzijde:
Hoewel, afgelopen weken verschijnt er weer wekelijks een verhaal van mij op respectievelijk FOK! en ApeldoornDirect, maar de meeste daarvan had ik vóór december al gemaakt, dus dat telt niet.
Einde terzijde.)
Toen ik thuis kwam, merkte De Vrouw niet zo veel aan mij en dus deed ze ook niet zo veel met die harde plasser van mij. Ik ging dan maar snel douchen, wat aan de keukentafel zitten lezen en verder met de avonddis. Vier mullen, paprika, bosui, tomaat, dille, peper, zout, limoen, en olie; dit alles deed ik in vier stukken aluminiumfolie die ik ieder dichtvouwde en werd zo een viertal pakketjes. Ook kookte ik asperges. Alles bij elkaar bleek het zeer goed en lekker te zijn. Dat was overigens ook de bedoeling, maar dit terzijde.
(Terzijde:
Dit was overigens ook de bedoeling.
Einde terzijde.)
Er was allerlei ijs toe en toen was het allemaal wel genoeg geweest. De genadeloze pieptoon was er volop, samen met ander gedreun in de kop en de welbekende psychische klachten die ik doorgaans zo goed onder controle heb, uitgezonderd vanavond dus. Ik las en luisterde nog een tijdje aan de keukentafel tot het kwart over tien was en ik die harde plasser zo ongeveer vergeten was. (Dit stukje onthouden voor als ik een verhaal moet schrijven.)
(Ik zeg maar wat.)
–
Apeldoorn, juli 2015