bazbo – de wereld van Bas Langereis, het middelpunt der aarde

Bas Langereis leest u voor!

02-09-2016

B-log: 3 t/m 9 september 2016

Filed under: B-log 2016 — bazbo @ 06:12

Vrijdag 9 september: van Oxford naar huis
Half acht staan we weer op. Het ontbijtje bestaat uit broodjes, toast, fruit, kaas, vleeswaren, eitjes, cereals en sap. Om tien uur zijn de koffers ingepakt en nemen we afscheid van de aardige huismeneer. Buiten is het opnieuw zonnig en in nog geen tien minuten lopen we naar het station. Daar kopen we koffie en water. De trein naar London Paddington vertrekt om elf uur. tijdens de rit zien we het glooiende landschap van Oxfordshire en Buckinghamshire en na vijf kwartier later zijn we op Paddington. Daar stappen we over op de Underground en we gaan met de Bakerloo Line naar Baker Street en nemen dan de Metropolitan Line naar King’s Cross St. Pancras Station. We hebben wat tijd om broodjes, fruit en water te kopen bij M&S en daarna checken we in. De Eurostar vertrekt rond twee uur en we zijn mooi op tijd in Brussel-Zuid. De internationale trein naar Amsterdam vertrekt om kwart voor zes. Anderhalf uur later heeft die tien minuten vertraging en we moeten in Roosendaal bijna rennen om de aansluitende trein van half acht te halen. We redden het. Zo komt het dat we om tien uur in Apeldoorn op het busstation staan. Daar moeten we zeker twintig minuten wachten op de bus. Iets na half elf zijn we thuis. We pakken koffers uit, ik zet een was aan en lees nog heel even iets. Dan is het bijna twaalf uur en ga ik naar bed. Het was een schitterende vakantie. We hebben veel gedaan en veel gezien en toch hebben we het heerlijk rustig aan kunnen doen. De concerten van King Crimson waren het absolute hoogtepunt en Oxford is een stad om nooit meer te vergeten.

–

Donderdag 8 september: Oxford – Oxford University Botanic Garden & Morse pub tour
Wederom gaat de wekker om half acht. Een uurtje later staat ons ontbijt er weer, dit keer met broodjes, gloucester kaas, fruit, eitje, cereals en sap. Tien uur lopen we via George Street naar de boekwinkel Waterstones en daar koop ik een tweede boekje over Oxford en Morse; deze is voor mijzelf. Aan het eind van Broad Street gaan we pub The White Lion (Morse) in voor een kop koffie. Vervolgens lopen we Holywell Street en Longwell Street uit en op High Street slaan we linksaf naar Magdalen Bridge. Iets terug is The Oxford University Botanic Garden en daar gaan we naar binnen. Het is er niet groot, maar toch kunnen we er een paar uur rondlopen, want het is er een oase van rust en zeer mooi. Rond twee uur staan we weer in High Street en we drinken koffie en eten een pannini in High Street Café. Daar besluiten we dat we ons geplande bezoek aan het University Museum of Natural History overslaan. In plaats daarvan beginnen we een Morse-pubtour. We beginnen met de lastigste om te vinden: The Turl Tavern. Daarvoor moeten we naar Cattle Street, langs de Radcliff Camera en rechtsaf Queen’s Lane in onder The Bridge Of Sighs door. Daar is St. Helen’s Passage, een heel nauwe steeg aan onze linkerhand, en na wat bochtjes en trapjes komen we bij The Turl Tavern. Het blijkt een populaire pub die verschillende terrassen heeft en ook binnen allerlei kamers. We besluiten dat we hier later terugkomen voor het avondeten. Het is zonnig op het terras. Na een drankje verlaten we de pub via een ander smal steegje en komen we uit op Holywell Street, vlak tegenover The White Lion. We gaan Broad Street weer in, linksaf Turl Street, steken High Street over en komen vervolgens terecht in Alfred Street. Op de hoek met Boar Street is The Bear Inn. We bestellen ons drankje binnen aan de krappe bar, maar gaan buiten op het terras zitten. Als het water en de lager op zijn, lopen we door Wheatsheaf Yard naar High Street. Via Commarket Street komen we in St. Giles Street en na een paar honderd meter is aan onze linkerhand de Eagle and Child. Ogenschijnlijk is het een kleine pub, maar je kunt ver door naar achteren en daar zijn allerlei zitjes. Echt heel lang blijven we er niet (twee plasbeurten). We gaan St. Giles Street terug, linksaf Broad Street in en in Holywell Street gaan we rechtsaf de achteringang van The Turl Tavern in. Het is half zeven geweest; we vinden maar net een klein tafeltje en bestellen fish and chips met een garden salad. Net op tijd, want nog geen vijf minuten later is het allemachtig druk bij de bars. De fish, de chips en de salad zijn zeer goed; de mushy peas behoeven fiks wat zout en peper. We vinden het echt een leuke en mooie pub, maar iets na acht uur gaan we toch echt weg. In het donker gaan we onder de Bridge Of Sighs door. We wandelen via Broad Street naar George Street. Aan het eind ervan nemen we de Lower Fisher Row en daar komen we uit bij pub The Lighthouse. We drinken er iets en gaan dan via Park End Street terug naar Mill Street. Tegen een uur of tien zitten we in The Kite aan het laatste drankje van vandaag. Kwart voor elf zijn we in huis, klaar voor laatste nacht.

–

Woensdag 7 september: Oxford -Christ Church College
Om half acht gaat de wekker. Wel wat vroeg. Een uurtje later krijgen we het ontbijt op de kamer. Aan de aardige meneer vraag ik: ‘Is there a wifi code?’ ‘Yes, you’ll find everything you need on the information sheet.’ ‘Is there an information sheet?’ ‘Yes, there is an information sheet.’ Ach zo. Ontbijt is prima: poached eggs op een toast, croissants, kaas, vleeswaren, cereals en sap. Koffie maken we zelf. Om tien uur lopen we buiten. We gaan via George Street naar Commarket Street. In de markante winkel Pylones kopen we wat cadeautjes en ik vind er een nieuwe leesbril. Als we doorlopen komen we bij St. Aldate Street en we werpen een blik in de Oxford Town Hall. Lang blijven we niet, want we willen naar Christ Church College. Eerst nemen we een koffie bij Cafe Loco ertegenover (alwaar scènes van Inspector Morse opgenomen zijn) en dan betreden we het College. Het gebouw en de quad zijn schitterend. In de Cathedral krijgen we een interessante rondleiding. Er is zeer veel te zien en wat me opvalt is dat kennis vergaren en hebben hier niet slechts voor jongelui is. in de museumwinkel koop ik voor mijn vader een boekje met wetenswaardigheden over de locaties in Oxford waar afleveringen van Inspector Morse zich afspelen. Na zeker anderhalf uur te hebben rondgekeken gaan we terug naar Cafe Loco voor een pastinaaksoep en een broodje. Dan terug Christ Church College in om de Dining Hall te bekijken. Het is er vol met toeristen die al fotograferend langs de gedekte tafels schuifelen; echt een bizar gezicht. We komen nog terecht bij een andere binnenplaats en uiteindelijk staan we op Blue Boar Street. Via St. Aldate lopen we weer naar de Christ Church Meadow en slaan rechtsaf naar de Thames. We bekijken de boten en als we de rivier naar rechts volgen komen we uit bij pub The Head Of The River. Daar drinken we iets. Onze tocht gaat via St. Aldate en High Street naar Turl Street. Op Broad Street zien we het Trinity College. Het blijkt toegankelijk voor publiek en we zien opnieuw een zeer mooi college met schitterende tuin. Ernaast ligt muziekwinkel Blackwells. Even erin. Wat? Hier hebben ze de Record Store Day release single van Joe’s Garage (Frank Zappa)! Kopen. Daarnaast weer is pub The White Flag (nog een Morse-pub). Dan weten we even niet goed wat we gaan doen. We zoeken een geschikt restaurant om te gaan eten. Misschien in George Street iets? Daar vinden we een grote tent The Red Lion, maar tijdens het drankje vinden we die te massaal en lawaaierig. Gelukkig heb ik een foto gemaakt van de recommendations op de information sheet van The Greenwood House en dus gaan we via St. Giles Street naar bistro Pierre Victoria in Lttle Claremont Street. Het is een druk en wat uitbundig tentje, maar we besluiten er te blijven. We hebben geen haast en kiezen voor een driegangenmenu. Vooraf krijg ik duivenborst met puree van zoete aardappel. Vervolgens doen we ons tegoed aan Oxfordshire lamb in portsaus met daarnaast een rucolasalade met parmesan en balsamico. Tot slot is er crème brulee en pêche melba. We wandelen via Walton Street terug naar Mill Street. Op de hoek, vlak tegenover ons Greenwood House staat pub The Kite en daar nemen we nog een drankje. Om elf uur steken we de straat over en daar gaan we naar bed.

–

Dinsdag 6 september: van Aylesbury naar Oxford
De wekker gaat om acht uur. Ik heb niet zo goed en veel geslapen. We pakken koffers in, maken koffie en gaan om tien uur huis Ardenwood uit. Van de drukke dame krijgen we nog wat tips voor Oxford mee. Bij The Wild Hart nemen we een ontbijt: Eggs Benedict, sap en koffies. Het is dan nog geen drie minuten naar het busstation. De bus 280 moet nog even gerepareerd en rijdt dan via allerlei binnenwegen naar Oxford. We passeren plaatsen als Haddenham, Thame en Wheatley. Bijna bij het eindpunt, in een voorstadje van Oxford, moet ik er even uit voor sanitaire stop. De volgende bus komt tien minuten later, dus dat is geen probleem. In het laatste stukje komen we al door High Street en zien we verschillende zaken die we later gaan bezoeken. Van Oxford station is het echt 200 meter naar Mill Street. We worden hartelijk ontvangen door mevrouw en meneer van Greenwood House, ook al zijn we bijna twee uur te vroeg. Meneer heeft Nederlandse ouders uit Groningen en Rotterdam en is geboren en opgegroeid in Zuid-Afrika, zodat hij met enige moeite redelijk Nederlands spreekt. De dame vraagt wat we voor ontbijt willen; in de andere kamer zit een stel dat er tien dagen is en ze wil graag iets anders serveren. ‘Would you like some poached eggs on a muffin?’ We zeggen maar niet dat we dat de afgelopen drie ochtenden ook al hebben genuttigd. Onze kamer is echt prima. Om drie uur staan we buiten. We wandelen door Park End Street en zien het Oxford Castle. Dan door New Road en aan het eind daarvan staat de Carfax Tower. Die beklimmen we en we hebben een mooi uitzicht over de stad. Vervolgens lopen we door High Street en bezoek we de Covered Market met alle kleine onafhankelijke winkeltjes. Iets verderop staat St Mary’s Church en daarachter is de Radcliff Camera, echt een indrukwekkend gebouw. We drinken iets bij de Church. Daarna lopen we tussen de gebouwen van de Bodlean Library door. We gaan de Bridge Of Sighs onderdoor en lopen via Queens Lane weer naar High Street. Daar steken we over en gaan Merton Street in om uiteindelijk bij de Christ Church Meadow uit te komen. Het uitzicht op Christ Church College is schitterend. We drinken iets bij public house St. Aldate Tavern aan St. Aldate Street. Vervolgens lopen we door de drukke winkelstraat Commarket Street en gaan linksaf George Street in. Daar komen we het Italiaanse restaurant van Jamie Oliver tegen. We gaan naar binnen en vragen of er ondanks dat we geen reservation hebben toch een tafel voor twee vrij is. Die is er, zij het in de naastgelegen pizzeria, en we kunnen van de restaurantkaart bestellen. We eten bruschetta met gegrilde kerstomaatjes en roomkaas, dan een lamb steak met pesto, paprika en olive oil en een rocket salad met parmesan en spicy fries. Toe is er tiramisu en omdat we wat hebben moeten wachten (niet erg) krijgen we een espresso aangeboden. De pizzeria is een leuke tent, zeer levendig en in trek bij jong en oud. Als we weer buiten komen, is het negen uur geweest. In donker volgen we Georg Street verder. In Park End Street gaan we bij pub The Lighthouse nog een laatste drankje drinken. We zijn om elf uur in huis en gaan slapen.

–

Maandag 5 september: Aylesbury + King Crimson
Pas tegen negen uur zijn we wakker. Regent het? Een heel klein beetje, lijkt het. Als we buiten komen, is het zo goed als droog. We wandelen naar The White Hart voor ons ontbijt. Dit keer Eggs Royale: eieren met gerookte zalm en toast. We maken vervolgens nog een rondje door het oude stadsdeel en bij The King’s Head houden we pauze. Vandaag echt een kalme dag: we wandelen terug naar Ardenwood om daar een uurtje uit te rusten; inmiddels is het niet alleen droog, maar zelfs zonnig en warm. Rond vier uur lopen we via een andere route High Bridge Street naar uiteidelijk weer The White Hart. Daar eten we een Ceasar’s Salad met kip en bacon. Onder het eten hebben we het over het concert van vanavond. Ik vertel dat ik hoop op een paar stukken die de band vorig jaar heeft gespeeld, maar we toen in Utrecht niet hebben gehoord: Sailor’s Tale en One More Red Nightmare. Om half zeven steken we de straat over naar het Waterside Theater. Gelijk vanaf het begin is de setlijst heel anders. Aanvankelijk lijkt het ook even wat rommelig te zijn, maar na tien minuten weet ik dat ook dit een belachelijk goede King Crimsonshow is. Frappant toch hoe een andere setlijst maakt dat het lijkt of ik bij een heel ander concert ben. Ook vanavond heeft de band er zichtbaar plezier in en het lijkt of nieuwe drummer Jeremy Stacey er wat beter inzit dan gisterenavond. Vlak voor het eind krijgen we twee verrassingen in de setlijst: Sailor’s Tale en One More Red Nightmare. Nou ja, ik krijg alles wat ik graag wil! Als daarna Starless volgt, heb ik tranen in mijn ogen. Opnieuw verlaten we de zaal met open mond, zo overweldigd zijn we. We steken de straat weer over en gaan in The White Hart nog iets drinken. Twaalf uur liggen we in bed.

–

Zondag 4 september: Aylesbury + King Crimson
Er gaat geen wekker. Toch staan we op. Goh. We doen het kalm aan en hebben al besloten dat we vandaag niet naar Waddesdon Manor gaan. Ik kijk op twitter en zie een bericht over de King Crimson show van gisterenavond, compleet met foto’s van het feestje achteraf. Wat? Gisterenavond? Het concert is toch vanavond en morgen? Ik merk dat ik in paniek raak en zoek online snel verder naar meer informatie. Wat blijkt? De band heeft gisterenavond een try-out gedaan. Ach zo. Opluchting alom. Halverwege de ochtend gaan we naar buiten; het is zeer zonnig. We wandelen naar de stadskern en nemen ons ontbijt bij The White Hart, tegenover het Waterside Theatre. Eggs Benedict schaft de pot: gepocheerde eieren met bacon op een muffin (een rond geroosterd broodje) en met rocket (rucola). We treffen er een Italiaans stel dat gisterenavond bij het try-out concert is geweest. Ik wil niet alles weten, maar krijg wel mee dat er mooie verrassingen in de setlist zitten: nog niet eerder in de afgelopen drie jaar gespeelde stukken van de albums Lizard en Starless. (Ik gok op Fracture en hoop op Cirkus.) In de middag lopen we een rondje door Aylesbury, over de Market Square en door de winkelstraten. We komen ook terecht in het oude stadsdeel en dat is echt prachtig. Vooral St. Mary’s Church, de graveyard en Castle Street zijn erg mooi. We gaan iets drinken bij King’s Heart en vervolgens lopen we langs het Waterside Canal en door Vale Park. Terug in The White Hart. We drienken er iets, maar we gaan er niet eten, want het is er vol en lawaaiig. Daarom gaan we naar King’s Head. Helaas, daar serveert men op zondag geen eten. Dus na een drankje sjouwen we naar The Bell op Market Square. Daar eten we burgers met bacon & Stilton. Kwart over zes staan we voor het Waterside Theater. We moeten even wachten, want de deuren zijn, op dringend verzoek van de band, een kwartiertje dicht. Zo gauw de deuren weer open zijn, staan we voor de box office. Hier, kijkt u eens, zijn onze kaarten gearriveerd? Nee, dat niet. Maar dankzij de vriendelijke jongeman gaat het soepel en nog geen drie minuten later hebben we de vers afgedrukte kaarten voor vanavond en krijgen we ook de kaarten voor morgen. Da’s mooi! Vervolgens ga ik boodschappen doen: tourshirt, programmaboek, het album Dizrhythmania Too (Disrhythmania Too) en The Elements Tour Box 2016 (King Crimson). Zeer op tijd gaan we de zaal in. Waterside Theatre is echt een geweldig mooie zaal. We hebben goede plaatsen in het midden op de zevende rij. En dan het concert. Overweldigend. Het geluid en de akoestiek zijn perfect. Het is luid, maar ik hoor alles goed. Het is weer een grote vreugde om de drie drummers aan het werk te zien en ik kom ogen en oren te kort om alles goed te volgen. De verrassingen in de setlijst zijn Cirkus, Fracture en Dawn Song! Starless is voor mij het absolute hoogtepunt en daarna volgen twee toegiften: Heroes en 21st Century Schizoid Man. Wat een concert! Na drie uur staan we – nog altijd zeer onder de indruk – buiten. We willen nog iets gaan drinken in King’s Head, maar die is net met de laatste ronde voor sluitingstijd bezig. Dus verkassen we naar The Bell. Ik ga iets bestellen aan de bar. Plots trekt iemand me van achteren ruw aan mijn haar. Ik schrik er enorm van en kijk om. Een wat oudere meneer kijkt half door me heen met wijde pupillen en ik maak op dat hij nogal beschonken is. ‘Please don’t do that, sir,’ zeg ik en ik draai me weer naar de bar. Ik ben nog niet aan de beurt. Opnieuw trekt iemand me hard aan mijn haren. Ik draai me weer om en kijk opnieuw in het gezicht van de man met de nietszeggende blik in zijn ogen. ‘Please sir,’ zeg ik, ‘I asked you kindly not to do that, so come on.’ Ik merk dat ik heel gespannen ben – waarschijnlijk nog vol van adrenaline van het supergave concert zit – en moeite heb om de man niet een enorme knal in zijn gezicht te geven. Gelukkig krijg ik mijn drinken en kan ik bij de bar weg. Na ons drankje gaan we terug naar Ardenwood en om twaalf uur liggen we in bed.

–

Zaterdag 3 september: van Brussel naar Aylesbury
De wekker gaat om acht uur. Anderhalf uur later zijn we klaar en kunnen we uitchecken en het hele eind naar het station wandelen. Bij een koffietent kopen we ontbijt kopen en drinken we koffie. Dan gaan we naar de terminal, zodat we op ons gemak door de douane- en bagagecontrole kunnen. Om elf uur vertrekt de Eurostar; twee uur later, om twaalf uur plaatselijke tijd, komen we aan op station St. Pancras. We hebben even om boodschappen te doen. Bij de boekhandel koop ik het Halfway to Hollywood – Diaries volume 2: 1980-1988 (Michael Palin). Het derde deel hebben ze niet. We laden de Oysterkaarten op met vijf pond en nemen de Underground via Baker Street (doolhof) naar Marylebone. Daar zouden we anderhalf uur moeten wachten. We drinken koffie en pakken dan de trein van twee uur naar Aylesbury en komen rond drie uur aan. Dat is een uur eerder dan gepland. Dan begint het zoeken naar Walton Road; we lopen langs het Waterside Theatre Walton Street in. Dat voelt niet goed. We gaan terug naar Market Square in het centrum. In pub The Bell drinken we iets en omdat er wifi is, googlen we ook nog. Ah, Walton Road is een zijstraat van Walton Street. Inmiddels regent het. We sjouwen vijfhonderd meter omhoog en gaan dan linksaf naar Walton Road. Ardenwood is voor een buitenstaander geheel verborgen, maar wij hebben het huisnummer en weten met een code op het tuinhek naar binnen te komen. Het huis blijkt een schitterend mansion-achtig geval te zijn. We komen er zelf in; de sleutel onder de mat en zo. Boven op de tweede verdieping hebben we een prachtige kamer met gedeelde badkamer. Als we ons hebben geïnstalleerd en weer naar buiten willen, melden we ons bij de dame van Ardenwood. Rond zes uur zitten we bij Bengal Blue en daar eten we gevulde aubergine, king’s prawns en lamsbout die van het bot valt zo goed. Het is donker als we buiten komen. We lopen weer naar beneden en via Market Square komen we bij King’s Head, een zeer oude pub in het oude stadsdeel van Aylesbury. Er is wifi, dus zoeken we uit hoe we morgen naar Waddesdon Manor kunnen komen. Niet, dus. De bussen rijden er niet op zondag. Wat? Dat dit land ooit bij de EU hoorde, zeg. Op de terugweg naar Ardenwood passeren we op Market Square de taxistandplaats en vragen we wat een taxiritje naar Waddesdon kost. Het is te doen, maar we willen ook weer op tijd terug zijn en weet je wat? We gaan er nog eens een nachtje over slapen. Dat doen we als we om half twaalf in bed liggen.

• • •
 

Geen reacties »

No comments yet.

RSS feed for comments on this post.

Leave a comment