Bas Langereis leest u voor!

Dinsdag 30 oktober 2018

bazbo 0204: The Grandmothers – Looking Up Granny’s Dress

Krijg nou wat: The Grandmothers. Deze plaat kreeg ik van een oud-collega die zijn hele vinylverzameling opruimde. Op deze plaat uit 1982 een deel van een liveconcert met zeer veel Zappastukken en ook wat studiogepriegel door Don Preston, Bunk Gardner, Jimmy Carl Black, Walt en Tom Fowler. Hoogst vermakelijk, maar het haalt het natuurlijk allemaal niet bij het echte werk van de ware meester. Volgens Discogs levert een mint versie ruim zestig ballen op. Die van mij is niet mint.

–

Dinsdag 30 oktober 2018

bazbo 0203 : Grandmaster Flash & The Furious Five – The Message (12″ single)

Wat zullen we hier eens van zeggen? Een of ander nietszeggende titel van een band die me wel iets zegt. Met dat ik hem draai, herken ik het stuk gelijk. Waren het niet The Grandmothers, die tijdens hun tours na 2010 dit stuk ergens in een of ander Zappanummer verwerkten? Ja, die waren het, want ik heb The Grandmothers vele malen gezien tijdens hun tours na 2010. Verder is het wat platte dubdisco. Geinig.

–

Zaterdag 27 oktober 2018

bazbo 0202: Jerry Goodman – On The Future Of Aviation

Soloplaat van deze meneer, die eerder bij het Mahavishnu Orchestra speelde. Hier staat waanzinnig mooi spul op. Beetje jazzy, beetje prog, beetje zweverig, beetje van alles en toch prachtig. Paul Wertico (Pat Metheny Group) op drums is ook altijd een feest. Verder veel toetsen en natuurlijk die heerlijk snijdende viool van Goodman. Ik kocht mijn Amerikaanse persing uit 1985 op 18 februari 1987. Ook al vijfentwintig jaar niet gehoord. Ik zet hieronder twee stukjes van de plaat, maar eigenlijk vind ik alle zes composities even gaaf.

–

Zaterdag 27 oktober 2018

bazbo 0201: Golden Avatar – A Change Of Heart

Hoe zullen we deze muziek eens noemen? Folkprog? Discogs noemt het: ‘Folk Rock, Art Rock, Ethereal’. Maakt geen fluit uit, al is er een fluit in de muziek te horen. De Vrouw kocht deze plaat uit 1976 ergens in de begin jaren tachtig, toen ze nogal in een folkscene zat. Jaja, er was destijds een heuse folkscene in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik moet zeggen: deze plaat is bijzonder aardig. Er zitten wat folk-elementen in, maar de nadruk ligt wel op de melodieuze rock. Ene Michael Cassidy is de schrijver van alle muziek en teksten. Als ik zijn naam google, kom ik terecht op progarchives.com, waar deze plaat wisselende kritieken krijgt. Bovendien blijkt dat die meneer Cassidy nogal gecharmeerd was van de beweging rondom Hare Krishna. Het zal. Voor huidige begrippen is dit album niet wereldschokkend te noemen, maar gezien de tijd waarin hij uitkwam, kan ik me voorstellen dat hij toen wel degelijk hoge ogen gooide. Leuk om deze weer eens te horen!

–

Zaterdag 27 oktober 2018

bazbo 0200: Andrew Gold – All This And Heaven Too

Tweehonderd vinylplaten in iets meer dan twee maanden. Lekker bezig. De eer van de tweehonderdste plaat die ik draai is voor Andrew Gold. Deze elpee is een van mijn eerste tien platen. Hoe ik ‘m aanschafte op 28 maart 1980, schreef ik al eens iets. Dat iets plaatste ik op 9 juni 2011 hier op FOK!: https://frontpage.fok.nl/column/447211. Never Let Her Slip Away was de grote hit en voor mij de reden om tot aanschaf van de elpee over te gaan. Thank You For Being A Friend werd later de herkenningstune van de Amerikaanse comedyserie. (Golden Girls, geloof ik.) De binnenhoes had ik ook weer uit elkaar getrokken, zodat ik de foto van Gold aan de muur kon prikken. Jammer, want ik heb een originele Nederlandse versie van deze plaat uit 1978. Heel veel later kocht ik veel materiaal van Gold op cd en ik ben nog altijd onder de indruk van ’s mans vakmanschap. Het is erg Amerikaans, maar allemensen, wat zit het mooi in elkaar. Ieder lied klopt van voor naar achter. O, en ik zing alles nog altijd graag mee. Prachtplaat.

–

Zaterdag 27 oktober 2018

bazbo 0199: Godley & Creme – Goodbye Blue Sky

Over bizarre shit gesproken. In 1988 brachten Godley & Creme deze plaat uit. Hoofdrol is weggelegd voor de … mondharmonica. Het ook zo ongeveer het enige instrument dat je hoort, met uitzondering van wat percussie en een enkel toetsenloopje. Bovendien zijn hier volop stemmen, naast de heren zelf is er een prominente rol voor een driekoppig soulkoortje. A Little Piece Of Heaven en 10.000 Angels waren de singles, maar de hele plaat is van voor naar achter bijzonder goed te pruimen. Ik kocht deze plaat op 9 mei 1988 en heb een Duitsche versie. Onlangs verscheen een boxje met alle G&C-albums op cd en die heb ik natuurlijk gelijk aangeschaft. Bizarre én briljante shit, dit.

–

Zaterdag 27 oktober 2018

bazbo 0198: Godley & Creme – Ismism

18 oktober 1989 was de datum dat ik deze plaat (volgens mij tweedehands) aanschafte. Het is de Nederlandse versie van de elpee uit 1981. De single van deze plaat, Under Your Thumb, had ik al. Het jaar ervoor, in 1988, kocht ik een ander G&C album en die smaakte wel naar meer. Toen kwam ik deze dus tegen, ergens in een tweedehands gelegenheid. Geen idee meer waarom. Deze plaat staat vol briljante ongein van de twee heren. Opener Snack Attack was een ander hitje, geloof ik. En Wedding Bells was de tweede single (met clipje, want de heren waren ook goed met video’s). Voor mij is slotstuk The Party de reden om deze plaat nog eens te draaien én om nooit meer naar een feest van een ander te gaan. Blijft gaaf, dit.

–

Zaterdag 27 oktober 2018

bazbo 0197: Philip Glass – Koyaanisqatsi

Welja. Ergens in 1985 zag ik de film Koyaanisqatsi en ik was onder de indruk. Op 30 december van dat jaar kocht ik deze plaat (Duitse persing uit 1983) met de filmmuziek van Philip Glass. Toegegeven, zonder de beelden is het een stuk minder, maar de muziek van Glass is wel zeer hypnotiserend en meeslepend. Zou ik de film nog steeds zo prachtig vinden als ik hem weer eens zou zien?

–

Zaterdag 27 oktober 2018

bazbo 0196: Andy Gibb – After Dark

Oeps. Deze kocht ik op 7 juli 1980. Ik zat nog in mijn BeeGees-, ELO- en Supertramptijd en had Emerson Lake & Palmer nog niet ontdekt. Dat duurde niet lang. Dit is een plaat van Andy Gibb, maar zo goed als alle stukken zijn geschreven door zijn grote broers Barry, Robin en Maurice en klinken net zo als hen, inclusief de wat hijgerige stemmen. Plaat is geproduceerd door Barry en die drukt zijn stempel zeer op het geluid. Om eerlijk te zijn: ik herken niets eigens van Andy zelf en verdenk ‘m ervan dat hij zelf nauwelijks iets heeft gedaan op deze plaat. Olivia Newton-John mag meezingen in twee stukken. Desire was het hitje. Guilty pleasure: ik vind deze plaat niet eens erg om te horen. Het is een originele Nederlandse versie overigens. Toch nog iets om trots op te zijn.

–

Zaterdag 27 oktober 2018

bazbo 0195: Genesis – Mama (12″ single)

Dacht ik toch dat deze single op 45 toeren moest, klonk Mama ineens wel heel raar. Dus snel opnieuw begonnen op 33 1/3 toeren. Dat klonk al herkenbaarder, al duurt deze single dan wel langer. Da’s flauw, want ik heb deze single niet voor niets gekocht. Mama vind ik wel een geweldig nummer en ik weet me door de afgrijselijke stem heen te bijten. Eerlijk gezegd vind ik ‘m hier juist wel passen, die krassende en wanhopige uithalen. Ik kocht deze op 18 augustus 1986, drie jaar nadat de single was verschenen. Ik herinner me dat het een goedkopie was en dat klopt wel, gezien het ramsj-knipje in de hoes. Het blijkt een Amerikaanse persing te zijn. Op de B-kant staat It’s Gonna Get Better, maar dat betwijfel ik. Het is mijn laatste Genesis op vinyl; ik heb niet zo veel, dus.

–

Vrijdag 26 oktober 2018

bazbo 0194: Genesis – Duke

Mijn vriendjes Ruurd en Gerard gaven me deze plaat voor mijn verjaardag, om precies te zijn op 28 mei 1983. Ik moest maar eens wat behóórlijke symfonische rock horen, in plaats van die Emerson Lake & Palmer en King Crimson die ik hen probeerde aan te praten. Duke stamt uit 1980 en is een wat vreemd allegaartje. Ieder lid van het trio mag twee nummers aandragen: die van Phil Collins blijken de eerste solocomposities die hij ooit heeft gemaakt en verraden dat hij niet zo veel verder komt dan de emo-hits waarmee hij later zo succesvol wordt. Die van Banks en Rutherford zijn aardig, maar ik merk dat het compositorisch zeer achterblijft bij wat het trio gezamenlijk maakt. De overige stukken zijn van de drie samen en die vind ik stuk voor stuk geweldig. Turn It On Again is de radiovriendelijke stamper in een gekke maatsoort en de hele Duke/Duchess-serie die de plaat opent en afsluit is voor mij de ware klapper. Het instrumentale Duke’s Travels laat zien dat de band muziektechnisch nog altijd zeer interessant is. En Collins zingt er niet op, da’s ook altijd een voordeel. Mijn versie is de Nederlandse uitgave van deze plaat. Duke is niet het hoogtepunt van het Genesis-oeuvre, maar is interessant vanwege de overgang van de prog naar de populairdere platen van later …

–

Vrijdag 26 oktober 2018

bazbo 0193: Genesis – Seconds Out

Deze kocht ik op 5 juli 1985, nog vóór ik ook maar iets van Gabriel solo had gehoord. Dit livealbum komt uit 1977, toen Gabriel weg was uit Genesis en Collins al twee albums lang de leadzang deed. Opgenomen tijdens de tour voor Wind & Wuthering. Ik weet nog goed dat ik vooral helemaal ondersteboven was van Supper’s Ready en dan vooral het instrumentale deel met orgelsolo in 9/8. Toen ik (heel veel later) de originele Gabrielversie hoorde, viel deze Collinsuitvoering helemaal in het niet. Er staat meer leuks op deze plaat: Cinema Show, bijvoorbeeld. Bill Bruford drumt hierop. En dan die legendarische en altijd prachtige gitaarsolo van Hackett in Firth Of Fifth! Lekkurrrrr!

–

Vrijdag 26 oktober 2018

bazbo 0192: Marvin Gaye – Dream Of A Lifetime

Marvin Gaye! Deze plaat uit 1985 is van De Vrouw en behoort wat mij betreft niet tot de beste van deze soullegende. Alles klinkt hetzelfde, ik vind hem saai en emotieloos. Dat waren we wel beter gewend van de man, al moet ik zeggen dat ik zelf niets van hem bezit. Het is allemaal niet erg, maar laat ik ‘m snel weer vergeten.

–

Vrijdag 26 oktober 2018

bazbo 0191: Art Garfunkel – Fate For Breakfast

Deze is van De Vrouw. Ze zal hem wel hebben gekocht vanwege dat ene hitje dat erop staat. Dat is dan ook het enige lied op deze plaat dat ik een beetje te pruimen vind. De rest is zwijmelzooi van de ergste soort. Groot gelijk dat Paul Simon van deze gast ver verwijderd wilde zijn. Barst, hij blijft nog hangen ook. Duurt-ie nóg langer.

–

Vrijdag 26 oktober 2018

bazbo 0190: Gandalf – From Source To Sea

Discogs schaart dit album onder ‘modern classical’. Het is wel een heel organisch klinkende plaat. Weg zijn de elektronische drums en terug de meer akoestische instrumenten. Zo mag ik het graag horen. Prachtplaat, al bleek hij later de voorbode van Gandalfs stap in de richting van gezwijmel in de sfeer van New Age. Gelukkig kwam hij later (in de jaren negentig) weer sterk terug met het proggy album Garden Of Dreams (met daarop Steve Hackett). Ik kocht deze plaat op 31 augustus 1988, toen hij net uit was. Dit is mijn laatste Gandalf op vinyl. Ik kocht later nog wel een en ander op cd. Niet alles, want het oeuvre van deze man is onvoorstelbaar groot. Zijn eerste albums tot en met deze From Source To Sea vind ik het mooist.

–

Vrijdag 26 oktober 2018:

bazbo 0189: Gandalf – The Universal Play

In 1987 bracht Gandalf deze plaat uit en ik kocht ‘m op 1 mei van dat jaar. Lange, ruimtelijke en prog-aandoende stukken met dit keer voornamelijk de synthesizers in de hoofdrol. De drums klinken me wat te klinisch en dat zal wel komen doordat ze veelal elektronisch tot stand zijn gekomen. Niettemin zitten er veel prachtige en majestueuze momenten tussen.

–

Donderdag 25 oktober 2018

bazbo 0188: Gandalf – Tale From A Long Forgotten Kingdom

Dit vond ik altijd mijn mooiste Gandalf-plaat. Hij komt uit 1984 en ik kocht ‘m op 10 juli 1985. Volgens Discogs zijn er maar drie versies en ik heb de enige originele uit 1984; de andere zijn uit 1989 en 2011. Raar. De muziek is zeer richting prog, met lange instrumentale composities, een orkestraal geluid en sterke melodieën. Er is een onderliggend verhaal over een volk dat op zoek gaat en uiteindelijk de vrede vind of iets dergelijks, kan mij het ook schelen. Ik heb hem vijfentwintig jaar niet gehoord en vind hem weer heel gaaf. Niet echt iets representatiefs van deze plaat op Youtube te vinden, dus moeten jullie het zonder doen. Ik draai de plaat nog een keer.

–

Woensdag 24 oktober 2018

bazbo 0187: Gandalf – Magic Theatre

Dit album komt uit 1983 en ik kocht ‘m op 26 juli 1985. Die maand was nogal een Gandalfmaand, zie ik nu. Deze plaat vond ik in eerste instantie wat minder, want hij is minder ‘vintage’ prog dan To Another Horizon en ook minder ‘reislustig’ dan Tales From A Long Forgotten Kingdom, die ik hiervoor had gekocht. Maar bij nadere beluistering staat er geweldig materiaal op en vooral het lange Castles Of Sand springt eruit. Ook dit album is vorig jaar heruitgegeven en het geluid is mooi opgepoetst. Aanrader.

–

Woensdag 24 oktober 2018

bazbo 0186: Gandalf – To Another Horizon

Dit is de derde Gandalf-elpee. Mijn tweede. Deze is meer richting prog, zowel compositorisch als thematisch. Iets met de redding van de aarde of dergelijke. Af en toe scheurt de elektrische gitaar er lekker op los of klinkt er een fragiele fluit. Dit keer had Gandalf allerlei bevriende muzikanten om zich heen, waardoor het allemaal overtuigender en meer als een band en een geheel klinkt. Fijne plaat, veel gedraaid. Ik kocht ‘m op 6 juli 1985, terwijl deze plaat van twee jaar eerder was. En vorig jaar verscheen een schitterend geremasterde versie op cd, die helemaal klinkt als een vrouwenborst.

–

Woensdag 24 oktober 2018

bazbo 0185: Gandalf – Journey To An Imaginary Land

Gandalf is Heinz Strobl, een Oostenrijkse muzikant. Dit is zijn debuutplaat uit 1980, die ik kocht op 22 juli 1985. Synthesizer, akoestische en elektrische gitaar, percussie, dat is zijn instrumentarium hier wel zo’n beetje. Hij weet er zeer sfeervolle muziek mee te maken, zonder dat die heel zweverig of muzak wordt. Ik houd er wel van. Vandaar dat ik meer platen van hem heb.

–

Woensdag 24 oktober 2018

bazbo 0184: Peter Gabriel – Biko (12″ single)

Dit is een bijzonder dingetje, uitgebracht ter gelegenheid van de film Cry Freedom, over Steve Biko, de Zuid-Afrikaanse activist. In de film komt dit nummer niet voor; Gabriel heeft ook de soundtrack niet gemaakt. Op de A-zijde een liveversie van zijn nummer Biko opgenomen ten tijde van de So-tour, op de B-zijde het stuk No More Apartheid, met medewerking van Little Steven die het niet zo interessante nummer schreef en Shankar. Toch leuk om te hebben. Ik kocht het op 11 december 1987. Het zou nog duren tot de zomer van 1988 dat de film in ons zo majestueuze Apeldoorn te zien was. Ik zag hem samen met een alleraardigste jonge vrouw. Niet echt een film om romantisch van te worden. Het vozen gebeurde naderhand bij haar thuis. Twee jaar later werd zij definitief De Vrouw.

–

Woensdag 24 oktober 2018

bazbo 0183: Peter Gabriel – Red Rain (12″ single)

Hopla, nog een maxisingle van So. Deze kocht ik op 2 juli 1987 en ook deze bevat twee stukken die niet op het album staan. Ga-ga is een instrumentale versie van I Go Swimming, dat tot dan toe alleen nog maar op Plays Live te horen was. En Walk Through The Fire is een outtake van So. Er zijn veel outtakes, dus dat maakte de aanschaf van al deze maxisingles meer dan waard.

–

Woensdag 24 oktober 2018

bazbo 0182: Peter Gabriel – Big Time (12″ single)

Deze schafte ik aan op 28 maart 1987. Ook weer omdat er spul op staat dat niet op de elpee So staat. Een lange versie van het titelnummer dat niet zo interessant is én het niet op de plaat voorkomende Curtains. Ook voor deze single weer een video die bijzonder is.

–

Dinsdag 23 oktober 2018

bazbo 0181: Peter Gabriel – Don’t Give Up (12″ single)

Deze moest ik ook hebben, want er staat spul op dat weer niet op de elpee stond. Naast het – inmiddels nogal uitgekauwde en kapotgedraaide – hitje met Kate Bush, vind je op de b-kant de special mix van In Your Eyes (de versie zoals Gabriel die altijd live speelt en speelde) en This Is The Picture (Excellent Birds) (geschreven met Laurie Anderson en wel op de cd-versie van de plaat, maar toen kocht ik nog geen cd’s). Ook in dit geval heb ik de Britse versie, die ik kocht op 20 februari 1987. Kortom: aanwinst.

–

Dinsdag 23 oktober 2018

bazbo 0180: Peter Gabriel – Sledgehammer (12″ single)

Nou, hier begon mijn Gabriel-avontuur dus mee. Ik hoorde ‘m in september 1986 op de radio en al stond m’n kop helemaal niet naar dansen, bij deze plaat kon ik niet stilzitten. Ik kocht de maxisingle op 28 januari 1987, later dus dan de elpee So waar deze single vanaf komt; ik was in de veronderstelling dat het andersom was. Op deze maxisingle staan op de b-kant twee stukken die niet op de elpee stonden, dus dat was de reden dat ik de single kocht: Don’t Break This Rhythm en I Have The Touch 85 remix. Beide zijn ook lekker. Al snel wilde ik dus meer van Gabriel en kocht ik al zijn andere platen en pas nog heel veel later ging ik ook voor de Gabriel-Genesis. Maar dat is een ander verhaal. De clip bij deze hit is klassiek. Mijn versie van de plaat is de allerleerste UK-uitgave…

–

Zondag 21 oktober 2018

bazbo 0179: Peter Gabriel – So

De commerciële doorbraak van Peter Gabriel vond plaats in 1986 met dit album en een hele rits singles ervan. Het was dan ook dat ik Sledgehammer op de radio hoorde, totaal gegrepen was en de (maxi)single kocht. (Die komt dus hierna.) Daarvoor kon het solowerk van Gabriel me nog niet zo pakken en het werk van de oude Genesis eigenlijk ook niet. Dat kwam later weer. Ook op deze plaat alleen maar hoogtepunten. IJzersterke songs, stuk voor stuk. Van meeslepende opener Red Rain tot het beklemmende We Do What We’re Told en alles ertussenin. Prijsnummer vind ik Mercy Street. Na de aanschaf van de single en de elpee, ging ik snel over tot een inhaalslag en in korte tijd had ik het solo-oeuvre van Gabriel compleet. Daarna was het een kwestie van bijhouden. Allemensen, wat was ik gek met deze plaat. En nog. Toen Gabriel het vijfentwintigjarig jubileum van So vierde, kon ik zijn concerten niet bezoeken, maar wel zag ik de concertfilm in de bioscoop. Ik kocht mijn originele Europese versie op 18 september 1986.

–

Zondag 21 oktober 2018

bazbo 0178: Peter Gabriel – Birdy

Soundtrack van de gelijknamige film uit 1985. Ik kocht mijn originele Europese versie op 22 januari 1987. Het duurde jaren voordat ik de film ooit eens zag. Gaf niks, want de muziek is beeldend en sfeervol. Bij vlagen onheilspellend en angstaanjagend, zelfs. Gabriel putte deels uit geluiden en fragmenten van stukken van Melt en Security, andere delen zijn nieuw of onherkenbaar. Bij veel scores mis je de beelden. Hier niet. Ik niet. Zeker niet. Prachtplaat. Film mag er ook zijn.

–

Zondag 21 oktober 2018

bazbo 0177: Peter Gabriel – Plays Live

Geweldige liveplaat die een perfect overzicht geeft van de eerste vier soloplaten van Gabriel. Zijn band is er ook eentje om af te likken: Levin, Rhodes, Fast, Marotta. Van opener Rhythm Of The Heat tot traditionele concertafsluiter Biko één en al hoogtepunt. Ik kocht mijn plaat op 25 mei 1987 en ook dit is een reissue, al weet discogs niet uit welk jaar. Kan het ook bommen, de inhoud is fantastisch!

–

Zaterdag 20 oktober 2018

bazbo 0176: Peter Gabriel – Peter Gabriel

Vierde soloplaat van Gabriel uit 1982, ook bekend onder de naam Security. Ik kocht ‘m op 21 mei 1987 en ook dit is een heruitgave uit 19845. Een zeer emotioneel en meeslepend album, vind ik. Alle composities kloppen als een bus. Invloeden van over de gehele wereld zijn te bespeuren en met de inzet van de Fairlight weet Gabriel de gekste geluiden in zijn stukken te verwerken, zonder dat het gekunsteld overkomt. Opener Rhythm Of The Heat zet wat mij betreft de toon; de Afrikaanse drums aan het eind zorgen voor een rilling over mijn lijf. I Have The Touch en Shock The Monkey zijn de wat swingender en poppy nummers. Lay Your Hands On Me en Wallflower lijken ingetogen, maar de wanhoop en verlatenheid spatten ervan af. San Jacinto is misschien wel mijn favoriete Gabriel-stuk aller tijden. Kortom: voor mij is dit album het meesterwerk van Gabriel.

–

Zaterdag 20 oktober 2018

bazbo 0175: Peter Gabriel – Peter Gabriel

Derde soloplaat van Peter Gabriel uit 1980, ook bekend onder de titel Melt. Ik heb weer een Europese heruitgave uit 1985 en kocht ‘m op 20 november 1987. Prachtplaat. Family Snapshot staat erop, Games Without Frontiers (met Kate Bush) en natuurlijk Biko. Voor mij is opener Intruder gelijk het hoogtepunt, maar de hele plaat vind ik subliem. Veel gedraaid.

–

Zaterdag 20 oktober 2018

bazbo 0174: Peter Gabriel – Peter Gabriel

Tweede soloplaat uit 1978, ook wel bekend als Scratch. Ook dit keer heb ik een Europese herdruk uit 1985, die ik kocht op 19 mei 1988. Fripp produceerde deze plaat en hij klinkt echt heel anders dan voorganger Car. On The Air stond jarenlang op de setlijst tijdens concerten. Bijzonder is de versie van het Frippnummer Exposure, heel anders dan op de gelijknamige Fripp-soloplaat. Voor mij niet de meest interessante Gabrielplaat, maar altijd goed om te horen. In september 1978 was Gabriel te zien bij Rockpalast en die gehele show geeft een mooi beeld van hoe de man destijds bezig was.

–

Zaterdag 20 oktober 2018

bazbo 0173: Peter Gabriel – Peter Gabriel

Ah, we zitten bij de G. Dit was de eerste soloplaat van Gabriel nadat hij uit Genesis was gestapt in 1975. Hij heeft een jaar allerlei kleine dingen gedaan en onderzocht welke kant hij op wilde. Het resultaat was deze plaat uit 1977. Vele Groten doen mee: Fripp, Tony Levin, Steve Hunter en het London Symphony Orchestra. Indrukwekkende plaat. Sollsbury Hill natuurlijk het hitje, maar de tweede plaatkant vind ik in zijn geheel erg bijzonder, met als hoogtepunt de afsluiter Here Comes The Flood. Ik kocht mijn plaat op 3 maart 1989 en het is een herdruk uit 1985.

–

Vrijdag 19 oktober 2018

bazbo 0172: The Bill Frisell Band – Lookout For Hope

Wow. Gut ja, dit heb ik ook. En wat een geweldige plaat. Bill Frisell, bijna vergeten meestergitarist met een heerlijk vloeiende stijl. Deze plaat uit 1988 op het ECM-label bevat allemaal composities die vol ruimte zitten en waarin die ijle gitaartonen zo mooi uitkomen. Ik kocht ‘m op 5 oktober 1989 en volgens Discogs is mijn originele Duitse versie zo 30 tot 35 pleuro’s waard. Dat geloof ik graag. Maar verkopen doe ik ‘m niet. Ik ga ‘m nog eens draaien.

–

Vrijdag 19 oktober 2018

bazbo 0171: Fripp & Toyah – The Lady Or The Tiger

Deze is nog maller. Het is formeel een plaat van Toyah & Fripp, maar bij mij staat hij bij Fripp in de platenkast. Toyah vertelt hier twee verhalen. De eerste plaatkant is het titelverhaal, met op de achtergrond bijna dertig minuten Frippertronics. Op kant twee een korter verhaal waarop de League Of Crafty Guitarists de achtergrondmuziek verzorgt. Die muziek past niet zo heel goed bij het verhaal; ik word er wat zenuwachtig van. Als ze de stem van Gravin Slis weg hadden gelaten, was het een prima stuk geweest. De plaat komt oorspronkelijk uit 1986 en ik kocht ‘m op 15 februari 1989. Het is er een van het Britse Editions EG’ label en op discogs biedt iemand een mint uitvoering aan voor vijfenzestig euro. Die van mij is in mint condition.

–

Vrijdag 19 oktober 2018

bazbo 0170: Robert Fripp and the League Of Crafty Guitarists – Live!

Mal plaatje. In 1986 had Robert Fripp zich voor de zoveelste keer teruggetrokken uit de muziekbusiness. Hij ontwierp een nieuwe manier van gitaarspelen en die leerde hij aan een select gezelschap tijdens special cursussen. Het resultaat van de eerste cursusweek is te vinden op deze plaat. In de groep van zeventien cursisten zaten gelauwerde muzikanten, maar ook mensen die nog nooit een gitaar hadden aangeraakt. ‘Aan het eind van de cursus speelden we een concert,’ vertelde Fripp, ‘en de beginnelingen konden maar één noot spelen. Maar die ene noot speelden ze tijdens het concert vol overgave.’ Zoiets. De plaat klinkt allesbehalve een zootje beginnelingen. Onder hen drie muzikanten die later het California Guitar Trio zouden vormen en ene meneer Trey Gunn die Fripp in de jaren negentig zijn King Crimson binnen sleepte. Het hier gespeelde werk is klassiekachtig, geïmproviseerd, geconstrueerd, gefrippt. The New World daarentegen is wel heel erg Fripp: zijn beroemde Frippertronics, live ergens opgenomen en daaroverheen een studiogitaarsolo van meneer zelf. Ik kocht mijn plaat op 11 november 1988 en heb een Duitse Editions EG’ / Virgin versie uit 1986.

–

Vrijdag 19 oktober 2018

bazbo 0169: Robert Fripp – Exposure

Toen ik deze elpee kocht op 18 oktober 1989, keek ik nogal op mijn neus. Dit was geen King Crimson en dat verwachtte ik wel. Twee keer draaien en ik was helemaal om. Prachtplaat uit 1979! De scheurstem van Peter Hammill, de bizarre gitaarlijnen en akkoorden, de zweverige tonen en het almachtige Here Comes The Flood: alles smelt ineen tot een kaleidoscopisch geheel. (Ik zeg maar wat.) Ik heb een Amerikaanse heruitgave uit 1985, met een knipje rechts onder in de hoes. Een aantal jaren geleden verscheen een geremasterde versie op (dubbel)cd, met een alternatieve versie erbij en die openbaart nog meer geheimen achter dit mooie werk.

–

Vrijdag 19 oktober 2018

bazbo 0168: Frankie Goes To Hollywood – Relax (12″ single)

Een single van De Vrouw. Zelf heb ik niks met FGTH en hun muziek. De Vrouw meer dan deze single ook niet. Ze heeft een originele Duitse versie uit 1983, waarvoor ze op de markt zo twintig ballen zou kunnen vragen. Doen we niet.

–

Vrijdag 19 oktober 2018

bazbo 0167: Fleetwood Mac – Rumours

Wat zullen we over deze plaat eens zeggen wat nog niet gezegd is? Klassieker. Ik vond Never Going Back Again altijd een heel mooi lied. Nu nog. Mijn grote broer had ooit eens de liveplaat (hoe heet die ook weer? die na Tusk kwam) geleend en ik had hem op een cassettebandje opgenomen. Ik weet nog dat ik hem grijs draaide of nee, totdat het bandje kapot ging. De lange versie van I’m So Afraid was mijn favoriet, maar ook de versie van Never Going Back die erop stond. De studioversie had ik eigenlijk nooit gehoord. Deze plaat is van De Vrouw. Verder hebben we geen Fleetwood Mac in huis.

–

Vrijdag 19 oktober 2018

bazbo 0166: Flairck – Encore

Huh? Had ik deze ook? O ja! Hoe ik eraan kom, weet ik niet meer. Ik vermoed dat ik deze heb gegraaid uit een collectie van iemand die al z’n vinyl kwijt wilde. Maar wanneer? Geen idee, want ik heb geen datum in de hoes gezet (wat ik anders altijd wel doe). Dit is een beetje saaie plaat uit 1985, live opgenomen met het Noord-Hollands Philharmonisch Orkest. Plaatkant één is een uitvoering van het stuk Circus en dat kabbelt een beetje voort. Op kant 2 een mooie versie van Aoife en het lied Arabesk, mede gecomponeerd door George Moustaki en gezongen door de heer Ramses Shaffy.

–

Vrijdag 19 oktober 2018

bazbo 0165: Flairck – Bal Masqué

Op 1 februari 1985 speelde Flairck in theater Orpheus hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik had een vriendje mee gevraagd om mee te gaan. We waren ruim op tijd en dwaalden wat door gangen en via trappen. Uiteindelijk kwamen we in een loge van de zaal uit en keken we van bovenaf op het podium. Daar zat Erik Visser zijn gitaren te stemmen en wat te oefenen. We gingen zitten en hadden bijna een half uur een privéconcert. De band had toen net deze elpee Bal Masqué uit en die speelden ze tijdens het concert. Ik was erg onder de indruk van het muzikale kunnen van alle leden van de groep, die inmiddels was uitgegroeid tot een kwintet waarin alleen Visser en Houtzager van de ‘oude’ bezetting nog meespeelden. Pas drie jaar later, op 5 januari 1988 kocht ik de elpee. En moet je kijken wat ik nu in de binnenhoes vind:

–

Donderdag 18 oktober 2018

bazbo 0164: Flairck – Flairck Live

Dit is een rare. Uit de serie Music For Millions van Polydor. Het zijn slechts plaatkant 1 en 4 van de originele dubbelaar Live in Amsterdam uit 1980 op één enkele goedkope plaat (1983). Ik kocht ‘m op 24 oktober van 1983 en voor mij is het hoogtepunt het plaatkantvullende deel van het stuk Variaties Op Een Dame (‘We laten een paar variaties weg.’). Live stond de groep zeker haar mannetje-vrouwtje. Die originele dubbelaar nooit gehoord.

–

Woensdag 17 oktober 2018

bazbo 0163: Flairck – Gevecht Met De Engel

Vervolgplaat uit 1980. Bijna net zo mooi. Ik vind de stukken op het debuut nét iets pakkender. Judy Schomper (viool) is weg; voor haar in de plaats Sylvia Houtzager. Ook een leuke achternaam. Ik herinner me dat ze De Vlinder op tv bij Ted de Braak (of andere familieshow) in het programma speelden en dat was mijn kennismaking met de muziek van deze Nederlandse groep. ‘Onthouden’!’ dacht ik, nogal overdonderd. Pas op 20 mei 1985 kocht ik deze plaat.

–

Woensdag 17 oktober 2018

bazbo 0162: Flairck – Variaties Op Een Dame

Tjonge, wat is dit mooi. Nooit op cd gekocht en dus na dik vijfentwintig jaar hoor ik het weer terug. Dit was de debuutplaat van het Nederlandsche kwartet. Nog met Judy Schomper op viool. Bijzondere mengeling van folk en klassiek. Twee gitaren, fluit en viool en dat is genoeg. Ik kocht mijn plaat op 1 februari 1985. Destijds (1978) was de band nogal opzienbarend. Ik vind het nog steeds mooi!

–

Woensdag 17 oktober 2018

bazbo 0161: Jaap Fischer – Alles van …

Deze dubbelelpee kostte De Vrouw destijds drieëntwintig gulden en negentig cent.

–

Dinsdag 16 oktober 2018

bazbo 0160: Bryan Ferry – Windswept (12″ EP)

Geinige EP van de heer Ferry uit 1985. Ik kocht ‘m overigens op 24 oktober 1989 en haalde ‘m voor een gulden of wat uit een of andere uitverkoopbak. Nu zie ik op discogs dat mijn versie – een Britse op het EG’ label – in goede conditie (en dat is hij) voor dertig dollar van eigenaar kan wisselen. Maar ik wil helemaal niet dat mijn versie van eigenaar wisselt. Ik wil hem af en toe kunnen draaien. Naast het titelnummer staan er drie non-album tracks op. Het zal vast wel eens ergens anders wél zijn verschenen, maar waar: ik heb geen idee. Zo’n enorme Ferryfreak ben ik niet. Roxy Music komt over een maand of wat

–

Dinsdag 16 oktober 2018

bazbo 0159: Al Bano & Romina Power – Felicità

Barst. Deze staat faut in de kast. De band heet niet Felicità. Dat is de titel van de plaat. Over die plaat kunnen we kort zijn: Italiaanse meuk van de ergste soort. Felicità was het hitje in 1982 en De Vrouw kocht de hele elpee. Die moeten we nu dus draaien. Op zich is het allemaal niet zo verschrikkelijk tot … aan het eind van plaatkant één dit voorbij komt:

–

Zondag 14 oktober

bazbo 0158: John Farnham – Age Of Reason

Nog tien geweldige liedjes door John Farnham. Net als bij de voorganger heeft hij niets aan het songmateriaal geschreven, maar wat een stem en wat een performance. Muziektechnisch komt het veelal uit de elektronische trukendoos en dat is dan ook mijn enige commentaar op dit album uit 1988. Ik kocht hem op 9 december van dat jaar en heb een Amerikaanse/Europese versie. Ik had De Vrouw die zomer leren kennen en zij was nogal weg van deze platen. Wat wil je ook? Discogs catalogiseert het als ‘soft rock’. Niet erg. Later kochten we wat werk van Farnham op cd en we draaien het nooit.

–

Zondag 14 oktober 2018

bazbo 0157: John Farnham – Whispering Jack

Deze plaat kocht ik op 16 juni 1987. Ik had net de grote hit op de radio gehoord en vond dat nummer helemaal fantastisch. Wat een stem had die man. Geen idee wie hij toen was. Toen ik thuis kwam en de hele elpee draaide, ontdekte ik dat het album al van het jaar ervoor was en dat de plaat vol stond met pakkende songs. Afsluiter Let Me Out vind ik nog altijd een van de sterkste liederen van dit album. Bijna vijfentwintig jaar niet gehoord. Prachtplaat.

–

Zondag 14 oktober 2018

bazbo 0156: Tony Esposito – Papa Chico (12″ single)

De zomer van 1987. Ik ben begeleider van een groepje tieners tijdens een vakantieweek voor kinderen. We rijden naar Friesland om daar te kamperen. Iedere keer als we in de busjes stappen en ergens met de kinderen naartoe rijden, klinkt dit lied op de radio. Dé zomerhit. Als ik thuis ben, koop ik in de week die erop volgt, op 21 juli welteverstaan, de maxisingle. Om het vakantiegevoel nog even vast te houden. Dat lukt niet echt. Na twee of drie keer draaien komt deze bijna nooit meer de kast uit. Nu hoor ik hem na jaren weer eens terug. Niet onaardig, ook al heb ik het na vier versies van hetzelfde nummer ook wel weer voor jaren gehad. Op discogs ontdek ik nu dat mijn Luxemburgse versie al uit 1985 komt. Bijzonder. En grappig: gisteren heb ik hier in huis een reünie gevierd met allerlei mede-begeleiders van die vakantieweken die ik begeleidde van 1986-2000.

–

Zondag 14 oktober 2018

En we gaan beginnen met:

VAK T W E E !!!

–

Zondag 14 oktober 2018

bazbo 0155 – Emerson Lake & Powell – Touch And Go (12″ single)

En dit was de single van het album. Ik kocht de eerste Britse versie op 7 oktober 1987, beetje laat, dus. Lekkere tetterdetetsynth opent het stuk en daarna volgt een pakkend nummer. Op de B-kant het albumlied Learning To Fly en een nieuw stuk: een instrumentale cover van The Locomotion. Geinig hebbeding. Het album is een paar jaar geleden opnieuw en geremastered uitgebracht, met enkele bonusnummers, waaronder The Locomotion.

–

Zondag 14 oktober 2018

bazbo 0154: Emerson Lake & Powell – Emerson Lake & Powell

Ik sprong een gat in de lucht toen ik op 16 juni 1986 deze plaat ontdekte en kocht. Ik heb een Britse persing uit dat jaar. Wie had ooit verwacht dat Emerson en Lake weer iets samen gingen doen? Helaas was Palmer niet beschikbaar (die was bezig met Asia), dus schakelden de twee de vriend van Emerson in: Cozy Powell. En het resultaat is indrukwekkend. Nu ik alles zo terughoor klinken de ramdrums van Powell wel heel nadrukkelijk, alsof je in een stadion staat. Emerson heeft zijn supervorm weer gevonden en speelt de sterren van de hemel en de stem van Lake is als vanouds. Touch And Go was de single en voor mij is het absolute hoogtepunt Mars – The Bringer Of War, waarin Emerson alle registers mag opentrekken. Dit is moderne ELP(o) en het klinkt nog steeds fantastisch. Hoezee!

–

Zaterdag 13 oktober 2018

bazbo 0153 – Emerson Lake & Palmer – In Concert

10 juli 1980. Een klein, net vijftienjarig, angstig en onzeker jochie hoort ’s morgens op de radio iets dat zijn leven zal veranderen. Het is heel wat anders, heel wat meer, heel wat spectaculairder dan The Bee Gees, Supertramp en Electric Light Orchestra, de muziek die hij tot dan toe koopt en verzamelt. Diezelfde dag gaat hij naar de platenwinkel en koopt hij de single. Precies twee maanden later, op 10 september 1980, heeft hij genoeg zakgeld bijeen gespaard om de elpee te kopen waar de single vanaf is getrokken. Op dat moment bestaat Emerson Lake & Palmer al twee jaar niet meer, maar dat weet het jochie niet. Hij is compleet overdonderd door wat hij hoort en hij wil méér! In ongeveer een jaar tijd koopt hij alle ELP-elpees die er tot dan toe verschenen zijn, en daarna volgt al het solowerk van Emerson en het oeuvre van The Nice, de band van Emerson vóór ELP. Op deze In Concert staan vier stukken van de tour met het orkest uit 1977 en drie van het trio alleen uit 1978. Van de zeven stukken zijn er ook nog eens drie solo (van de Works volume 1 plaat). Het maakt de plaat achteraf wat vlees noch vis. Als eind jaren negentig er een remaster van het album verschijnt, is die veel uitgebreider en heet hij Works Live. Het had dus in 1979, toen het album verscheen, al een (drie)dubbelelpee kunnen zijn. Het openingsnummer is de grote hit (in 1979 én nog een keer in juli 1980), Tiger In A Spotlight blijkt live gewoon een lekkere rocker te zijn, Knife-Edge is veel minder rauw mede door het orkest en het absolute hoogtepunt is het uittreksel van Pictures At An Exhibition, waarin de samenwerking met het orkest best symbiotisch genoemd mag. (Ik zeg maar wat.) Ik ontdekte begin jaren tachtig dat er ook een videoband was van het concert met het orkest, opgenomen in het Olympisch Stadion in Montreal. Maar ja, ik had geen videorecorder en papa en mama al helemaal niet. Het duurde tot oktober 2004 dat ik de verfilming zag. Voor huidige begrippen is de beeldvoering zeer matig, maar voor een ELPadept als ik is het smullen. Tot op de dag van vandaag koester ik de plaat. Ik heb een Nederlandse versie uit 1979. De binnenhoes heb ik ooit uit elkaar getrokken, zodat ik de fotovoorkant aan de muur kon plakken en de achterzijde met de informatie in de hoes kon bewaren. Ik heb beide helften voorzien van knipsels uit de Popfoto (of dergelijke) uit die tijd. Jaja, er was in 1980 zowaar een drie pagina’s lang artikel gewijd aan mijn helden! En kijk eens wat ik diep in de hoes van de elpee vind!

–

Vrijdag 12 oktober 2018

bazbo 0152: Emerson Lake & Palmer – Love Beach

Begin 1978 waren Emerson Lake & Palmer doodmoe. De tour met het orkest had klauwen met geld gekost, ze hadden het orkest op een derde van de tour zelfs naar huis moeten sturen en maakten de rest van de tour als trio af om de schulden te kunnen afbetalen. Dolgraag wilden ze een tijdje stoppen om ieder iets anders te gaan doen. Maar de platenmaatschappij wapperde met het contract en dus moest er nog een elpee komen. Emerson nodigde zijn collega’s uit op de Bahama’s om daar te componeren en de plaat in te spelen. De opdracht van de platenmaatschappij was duidelijk: Hits! Het resultaat was Love Beach. Op de eerste plaatkant staan de hits die geen hit werden: korte, redelijk makkelijk in het gehoor klinkende liedjes, met uitzondering van het klassieke Canario. De tweede kant is grotendeels Emerson’s werk: een suite van vier stukken. De pers kraakte de elpee unaniem, niet in het minst om de hoesfoto, waarop de band er meer uitzag als The Bee Gees dan als een progrockband. Ik moet zeggen: het is inderdaad de minste ELP-plaat die ik ken, maar toch staan er mooie dingen op. For You is goed gelukt, Canario is opzwepend en de hele suite Memoirs Of An Officer And A Gentleman is muzikaal gezien sterk. De teksten van Peter Sinfield zijn dan weer tegenvallend; dat hebben we die man toch beter zien/horen doen. Ook in deze plaathoes zit zo’n knip rechts bovenin. Ik herinner me dat het een goedkopie was toen ik ‘m op 12 februari 1981 aanschafte. Als ik me niet vergis, was hij nog tweedehands ook. Mijn versie is wel een persing uit 1978. Een Duitsche.

–

Vrijdag 12 oktober 2018

bazbo 0151: Emerson Lake & Palmer – Works volume 2

Is Works volume 1 wat onsamenhangend als geheel, Works volume 2 is helemaal een soepzootje van singles, b-kantjes en overgebleven spul. Honky Tonk Train Blues vind ik lekker, When The Apple Blossoms Bloom In The Windmills Of Your Mind I’ll Be Your Valentine (instrumentaal!) ook en I Believe In Father Christmas is de klassier van Greg Lake solo. Keith mocht in 1976 bij Oscar Peterson in het tv-programma zijn Honky Tonk Train Blues komen spelen en de video ervan is leuk: op de achtergrond zie je Carl Palmer ‘onherkenbaar’ drummen. Emerson was zó zenuwachtig om met zijn jazzheld samen te spelen, dat hij Carl vroeg of die hem terzijde wilde staan. Ik kocht mijn plaat op 21 oktober 1981. Er zit zo’n knipje in de rechterbovenhoek. Was dat een teken dat het ramsj was? Geen idee. Volgens mij was hij niet zo duur in de aanschaf. Op discogs zie ik dat ik een originele Amerikaanse persing uit 1977 heb, dus dat met die ramsj valt wel mee. Qua samenstelling een rommeltje; inhoudelijk hoogst vermakelijk, deze plaat.

–

Vrijdag 12 oktober 2018

bazbo 0150: Emerson Lake & Palmer – Works volume 1

Was de driedubbelliveplaat Welcome Back potsierlijk; deze is ook maf. Een dubbelelpee met voor ieder bandlid een plaatkant solo en een plaatkant voor het trio samen. De band had een lange pauze genomen en ieder voor zich had aan solostukken gewerkt. Toen ze in 1977 bijeen kwamen, bleek dat ze allemaal iets met een orkest aan het doen waren en zo is deze plaat tot stand gekomen. Het lijkt onsamenhangend, maar toch is het materiaal op deze plaat alleraardigst. Het pianoconcert van Emerson vind ik werkelijk prachtig; hij zet zichzelf hiermee groots op de componistenkaart. De songs van Lake zijn pakkend. De plaatkant van Palmer is een allegaartje aan stijlen. De twee gezamenlijke stukken zijn beide klassiekers: Fanfare For The Common Man is zelfs live in de studio gespeeld en Emerson’s lange solo gaat fijn over de kop, Pirates bevat fraaie melodieën en geweldige orkestratie. Bijzondere plaat, wel. Ik kreeg ‘m van Sinterklaas in 1981 en ik heb een Duitse versie uit 1977.

–

Woensdag 10 oktober 2018

bazbo 0149: Emerson Lake & Palmer – Welcome Back, My Friends, To The Show That Never Ends – Ladies And Gentlemen: Emerson Lake & Palmer

Nou, daar is-ie. De kolossale driedubbelliveelpee uit 1974. Ik kreeg ‘m op mijn zestiende verjaardag, 17 mei 1981 en was er een tijd lang helemaal gek mee. Er staat dan ook verschrikkelijk goed spul op. Van de sneltreinvaartversie van Hoedown tot de tot in de precisie uitgevoerde Karn Evil 9: het vakmanschap en de virtuositeit spettert ervan af, al zal een tien minuten durende drumsolo niet ieders kopje thee zijn. Hoogtepunten voor mij zijn het compleet uit de bocht gierende Toccata (mama die mijn zolderkamer binnenkwam en krijste: ‘Bas! Dat is toch geen muziek!’), de lange pianoimprovisatie in Take A Pebble en vooral Aquatarkus. Daar waar de rest van de versie van Tarkus wat rommelig is, daar is Aquatarkus fenomenaal. De lange synthesizersolo bezorgt me nog steeds kippenvel. Mijn versie is een Duitse uit 1974. Nu weer terughorend is de geluidskwaliteit van de gehele plaat niet optimaal (behalve de zesde plaatkant), maar wat kan het verrotten. Headbangen in 5/4 met die hap!

–

Dinsdag 9 oktober 2018

bazbo 0148: Emerson Lake & Palmer – Brain Salad Surgery

Dit is de beroemdste ELP-elpee. Ik heb die met de fameuze klaphoes, zij het een Duitse herpersing van 1974, een jaar later dan de officiële uitgave. De afbeeldingen op de hoes zijn ontworpen door H.R.Giger, de man die later wereldberoemd zou worden om Alien-creaties. En dan het gebodene op deze plaat. Omdat het spul van voorganger Trilogy nauwelijks live bleek uit te voeren, heeft het trio het materiaal van dit album speciaal voor het podium ontworpen. Het resultaat: beestachtig. Van opener Jerusalem (yep, de hymne van Parry en Blake) tot het fenomenale Toccata (bewerking van het onspeelbare laatste deel van het pianoconcert van Alberto Ginastera) en van het lieflijke Still… You Turn Me On tot het almachtige bijna dertig minuten durende epos Karn Evil 9 is dit een lange reeks technocratische hoogstandjes. Zelf vind ik deel 2 en 3 van KE9 beter en warmer klinken op de liveplaat (die hierna volgde), maar voor de rest is het subliem. Palmer mocht zijn Moog-drum laten horen en Toccata giert dan ook alle bochten uit. Ik kocht mijn versie met de bijzondere klaphoes op 30 juni 1981. Prachtplaat!

–

Zondag 7 oktober 2018

bazbo 0147: Emerson Lake & Palmer – Trilogy

Op deze plaat uit 1972 klinkt het trio veel uitgebalanceerder, vanwege allerlei lagen en overdubs. Toen ze het spul live wilden spelen, ontdekten ze dat dát dus niet lukte. Vandaar dat weinig van het album in de setlijst van toen was terug te vinden. Ik kocht mijn originele Canadese persing uit 1972 op het Cotillon label op 29 augustus 1981. Er staat allerlei spul op en hoewel er ook weer allerlei stijlen zijn terug te vinden, is het een van de meest consistente ELP-platen. The Endless Enigma als ‘epic’, From The Beginning het akoestische gitaarliedje van Lake, westerngrap The Sheriff, Aaron Copland’s Hoedown op rauw Hammond en het schitterend met synthezisers laagje-voor-laagje-opbouwende Abaddon’s Bolero: mooi! Voor mij is het titelnummer het hoogtepunt: een prachtig intro op akoestische piano, een mooie zangmelodie en dan barst het los: een gestoorde riff in 5/4 en die compleet waanzinnige synthesizer solo daaroverheen. Prachtig.

–

Zondag 7 oktober 2018

bazbo 0146: Emerson Lake & Palmer – Pictures At An Exhibition

Dit is misschien wel de beste live ELP die ik ken: rauw, emotioneel en opwindend. Kippenvel all over the place. Zoiets. Ik kocht deze op 30 januari 1981, de verjaardag van mijn moeder, notabene. Terwijl er beneden in de woonkamer allerlei gedoe aan de gang was, ging ik op mijn zolderkamer uit mijn dak(kapel). Allerlei is te vinden op deze plaat: kerkorgel, gierende synth, akoestische gitaar, mooie zang en ruw geblèr, een ontsporende Hammond en debiel goed gedrum. Dit alles gebaseerd op het klassieke werk van Modeste Mussorgsky, maar het trio gaat wel heel vrij om met het materiaal. Voor mij zijn The Old Castle en Blues Variations het hoogtepunt, maar er is ontzettend veel (lees: alleen maar) moois op het album te vinden. Toegift Nutrocker is een cover van het gelijknamige stuk van B. Bumble and the Stingers, dat op zijn beurt weer een bewerking van het hoofdthema van de Notenkraker van Tsjaikovski is. Grappig. Het verhaal gaat overigens dat de band deze plaat samen met Tarkus als dubbelelpee wilde uitbrengen, maar daar wilde de platenmaatschappij dan weer niet aan. Een paar maanden na Tarkus kreeg het kopend publiek Pictures alsnog de gelegenheid het te horen als een goedkope aparte uitgave. Heel gave plaat.

–

Zondag 7 oktober 2018

bazbo 0145: Emerson Lake & Palmer – Tarkus

YEAH! TARKUS! Het titelnummer is zo ongeveer wel het ultieme ELP-stuk voor mij. Wat een beest. Ik kocht mijn elpee op 20 oktober 1981, maar kende het grote titelstuk al van de livedriedubbelaar Welcome Back […]. Die liveversie is eigenlijk nogal rommelig; hoe ruimtelijk klinkt deze dan. Dat titelnummer beslaat de gehele eerste plaatkant; op kant twee kortere stukken. Van jazzy songs tot grappige rock ’n roll, van klassiek kerkorgel tot rauwe rock. Het maakt de plaat eigenlijk nogal onsamenhangend. Ik sta verbaasd hoe goed mijn vinylversie nog klinkt. Ik heb het album twee keer op vinyl, ja. Enkele jaren geleden kreeg ik van een oud-collega zijn originele uitgave uit 1971. Die is zwaar gehavend, zie ik nu. Mijn plaat is een herpersing uit 1974 op het Manticorelabel. Ik heb de plaat ook nog een paar keer op cd. Jaar of wat geleden verscheen de Steven Wilson remix en die klinkt zo mogelijk nog beter. Headbangen in 5/4!

–

Vrijdag 5 oktober 2018

bazbo 0144: Emerson Lake & Palmer – Emerson Lake & Palmer

ZO! DAAR ZIJN WE DAN! Dit is het betere werk. Dat dacht het vijftienjarig sukkeltje ook toen hij in de zomer van 1980 dit drietal ontdekte. Eerst een singletje, toen een elpee en binnen driekwart jaar had hij het gehele oeuvre. Dit is de legendarische debuutplaat uit 1970. Alle power van het trio is hier al te vinden. Van de ruige rocker en opener The Barbarian (nota bene een bewerking van een klassiek stuk van Bela Bartok) tot aan het elegante pianoliedje Take A Pebble, van het kerkorgel/pianotrio The Three Fates tot aan het progjazzy Tank en van het folkliedje Lucky Man (de grote hit, ook al is die helemaal niet representatief voor de plaat) tot aan het rauwe Knife-Edge (ook weer gebaseerd op een klassiek stuk, dit keer Sinfonietta van Leos Janacek). Bij het herbeluisteren valt me weer eens op hoe belachelijk goed deze plaat is, zo verscheurd en versnipperd als hij mag lijken. Emerson mag scheuren, gieren en romantisch pingelen op respectievelijk zijn Hammond, Moog en piano, Lake zingt de sterren van de hemel en Palmer mag zijn duivelse drumkunsten overal laten horen. Ik kocht mijn versie op 10 december 1981 en heb een Duitse herpersing uit 1977 op het Manticore label (dat ELP in 1973 opzetten), ontdek ik nu. Veel kan het me niet verrotten. Want wat blijft dit een geweldig album. Gelukkig komt er hierna nog een heleboel ELP!

–

Vrijdag 5 oktober 2018

bazbo 0143: Keith Emerson – Honky

In 1981 bracht Keith Emerson zijn eerste échte soloalbum uit. Emerson Lake & Palmer was in 1978 een stille dood gestorven en Emerson had wat filmmuziek gemaakt. Honky is nogal een allegaartje van stijlen. Prog, rock, jazz, honkytonk, gospel: het staat er allemaal op. Opener Hello Sailor en het daarop volgende Salt Cay doen nog het meeste aan ELP denken. Voor Salt Cay verscheen overigens ook een ‘officiële’ video, waarin we Emerson bezig zien op de Bahama’s, waar hij zijn plaat opnam. Ik kocht mijn elpee op 8 augustus 1983, een originele Duitse versie uit 1981. Tja, ik had een boel meer ELP-vuur verwacht, dus ergens viel hij me wat tegen. Ondanks dat de veelheid van stijlen onsamenhangend is, blijft het spel van Emerson uit duizenden herkenbaar en is het materiaal hoogst amusant. Fijne plaat.

–

Vrijdag 5 oktober 2018

bazbo 0142: Keith Emerson – Nighthawks

Meer filmmuziek door Emerson. Dit is van een geheel andere orde. Nighthawks is de spionage/politie/terreurfilm met Sylvester Stallone en Rutger Hauer. Dat vraagt heel andere muziek en dat krijg je. Onvoorstelbaar hoe goed het Emersongeluid past bij de typisch Amerikaanse kost uit de film. Wederom zijn de melodieën en is de mix van orkestratie en toetsengeluid zeer beeldend. The Chopper! Dat Emerson niet veel meer filmmuziek heeft gedaan, is me een raadsel. Er is wel wat, maar het is een wat klein onderdeel in de Emersoncanon. Ik heb een originele ‘half-speed mastered’ Europese versie uit 1981. Op het label van kant 1 staat als artiestennam P. McWilliams en op beide labels heet de film Nighthawk. Raar. Ook raar is I’m A Man, oorspronkelijk van Spencer Davis Group met Stevie Winwood. Het is zo ongeveer het enige lied in het gehele Emersonoeuvre waarin Keith zingt. Het is dan ook verschrikkelijk. Niet het lied (Winwood = God), maar de zang, haha. Ook in het geval van Nighthawks zaten er jaren tussen mijn aankoop van de plaat (30 augustus 1983) en dat ik de film daadwerkelijk zag (videoband ergens in 1989 of 1990). Goede film ook, overigens. Spannond.

–

Vrijdag 5 oktober 2018

bazbo 0141: Keith Emerson – Inferno

Donderdagavond 12 september 1983. Het is koopavond geweest in het centrum van Tilburg en ik ben terug in mijn studentenkamer. Ik gooi mijn jas uit, doe een heel enkel lampje aan, haal de plaat uit mijn boodschappentas, zet hem op en ga in mijn luie stoel zitten. Lieve help, wat gebeurt hier? Een pianomotiefje en een orkest erbij. Sinister, onheilspellend. Dan … ! Al mijn haren staan recht overeind. Hier hoor je mensen op afschuwelijke manieren dood gaan. Afgeslacht. Dit is bloedstollend. Ik heb kippenvel over mijn hele lijf. Na nog geen veertig minuten is de plaat afgelopen. Ik draai hem nog een keer. Inferno is Emerson’s muziek bij de gelijknamige film van Dario Argento. Slechts piano en orkest. Later natuurlijk nog eens op cd gekocht en een derde keer in de box Keith Emerson At The Movies met allerlei extra’s. Mijn versie kan volgens Discogs nog wel eens tachtig ballen opleveren, maar ik doe hem voor geen goud weg. Film nooit gezien, voel ook geen enkele behoefte daartoe, want de muziek is voor mij beeldend genoeg. Meesterlijk.

–

Donderdag 4 oktober 2018

bazbo 0140 – Electric Light Orchestra – Secret Messages

Toen ik deze kocht op 1 augustus 1983, in de week dat hij verscheen, en hem thuis voor het eerst draaide, was ik een beetje teleurgesteld. Daar waar Time vernieuwend klonk, leek dit op het eerste gehoor meer van hetzelfde. Gelikt, glad, supernetjes en vooral lekker in het gehoor, dat wel. Maar op dat moment miste ik het rauwe randje, dat de voorgangers allemaal wel hadden. Toch draaide ik hem regelmatig. Hitje was Rock ’n Roll Is King, maar echte hoogtepunten staan er voor mij niet zo op. Beetje een te vergeten niemendalletje en vandaar dat ik gisteren in de veronderstelling was dat er na Time niets meer kwam. Ik zat faut. Secret Messages volgde. Schijnt overigens dat het een dubbelalbum had moeten worden, maar de platenmaatschappij wilde er niet aan. Wat onder andere sneuvelde was een godvergeten Beatlesmedley van bijna een kwartier. Die schijnt later alsnog op een obscure verzamelaar te zijn verschenen, maar ik heb ‘m nooit gehoord. Overigens schijnt dit jaar de dubbelelpeeversie alsnog uit te komen (of hij is al uit), maar daar staat Beatles Forever toch weer niet op. Klootzakken. Hierna wat anders.

–

Woensdag 3 oktober 2018

bazbo 0139: Electric Light Orchestra – Time

Grappig. Ik verwachtte dat na Discovery de elpee Xanadu in de kast zou staan, want dat stond hij vroeger altijd wel. Nu zie ik dat die bij de filmmuziek staat en daar past hij ook wel beter (want ELO speelt slechts één plaatkant vol, de andere kant is voor Olijfje Newton-John). Als de dag van gisteren herinner ik mij 30 juli 1981, het moment dat ik Time kocht, thuis op de draaitafel legde en aangenaam verrast was: nieuw/modern klinkende ELO. Time is een conceptalbum over tijdreizen en staat vol korte, maar pakkende songs. De strijkjes komen dit keer volledig uit de elektronische doos en dat past goed bij het thema. Hold On Tight was het hitje, Here Is The News had het introotje dat de VPRO later gebruikte, maar voor mij was de gehele plaat één groot hoogtepunt. [Het is mijn laatste ELO op vinyl. De opvolger Balance Of Power kocht ik jarenlang niet. Pas een paar jaar geleden, toen het gehele ELO-oeuvre geremastered en uitgebreid op cd uitkwam, kocht ik alles nog maar een keer. Het ‘nieuwere’ werk (na 1981) vind ik wat minder, maar het blijft een prachtband. Jeff Lynne tourt nog steeds met zijn Jeff Lynne’s ELO, trekt enorme zalen vol en terecht.]
Edit: dat tussen [] is onzin. Er komt er nog eentje. Helemaal vergeten. Maar die komt morgen of zo.

–

Maandag 1 oktober 2018

bazbo 0138: Electric Light Orchestra – Discovery

Tjonge, wat was ik gek met deze plaat. Ik had al een jaar het singletje Don’t Bring Me Down, maar nadat ik Out Of The Blue had gehoord, moest ik ze allemaal hebben. 19 mei 1980, twee dagen na mijn vijftiende verjaardag, ging ik met mijn cadeaugeld naar de platenwinkel en kocht ik ‘m. Vriendjes vonden hem niet zo goed, ze noemden hem ‘Disco very’ en dat begreep ik niet. Ja, er staat een enkele stamper op, maar iets als Confusion, Need Her Love en Midnight Blue, dat was toch geen disco? Ik draaide deze plaat zó kapot, dat er al snel allerlei krassen in zaten, zodat hij her en der oversloeg. En nu? Ook nu weinig onregelmatigheden te bekennen. Nu was mijn apparatuur destijds ook niet zo goed. Ik had de platenspeler van mijn ouders op mijn kamer en die maakte snel plaats voor een oranje plastic ding dat ik van het achterbuurjochie had gekocht. De naald ervan was kennelijk desastreus. Eind negentientachtig had ik van mijn eerste baantje genoeg geld om iets behoorlijkers te kopen. Maar zover was het nog niet. Mei 1980. Het duurde nog geen twee maanden voordat ik iets anders ontdekte dat mijn gehele leven zou veranderen … maar daarover later meer. Ondertussen verzamelde ik de ELO-platen verder en werd de band van Jeff Lynne de eerste act waarvan ik alle albums compleet had. Voor nu even genieten met deze Nederlandse persing van het jaar van verschijnen: 1979. ‘Don’t Bring Me DOWNNNNNNNNN!’