Bas Langereis leest u voor!

Zondag 30 september 2018

bazbo 0137: Electric Light Orchestra – Out Of The Blue

In 1978 zie ik op televisie in het programma Toppop een band met allerlei strijkinstrumenten waarvan de bespelers met hun instrument over het podium lopen te springen. Het lied dat ze spelen heet Mr. Blue Sky en ik denk: ‘Interessant. Onthouden.’ Anderhalf jaar later, op 20 december 1979 later koop ik de elpee waarop het nummer staat. Mijn versie heeft twee lelijke gaten in de linker onderkant van de hoes. Hij is dan ook niet zo duur: veertien gulden voor een dubbelelpee. Nu zie ik dat het een Amerikaanse versie is uit 1977. Het is een loodzwaar pakket met kartonnen binnenhoezen met alle teksten erop, met een poster erin met de bandleden erop en met het kartonnen bouwpakket van de vliegende schotel. Die vliegende schotel ontbreekt nu. Hij heeft jarenlang op mijn zolderkamer gestaan en mijn moeder heeft dat ding wat omver gekieperd bij het stoffen. ‘Bas, je paal is weer omgevallen,’ zei ze dan als ik uit school kwam. Toen ik definitief het huis uitging, is hij in de papierbak verdwenen, ben ik bang. Gelukkig bezit ik nu de cd-versie die ook een bouwpakketje heeft; die zit echter nog steeds zorgvuldig opgeborgen in het hoesje. Over de plaat zelf: in 1977 is Jeff Lynne op de top van zijn creativiteit. Hij schrijft de 17 songs (en een paar meer) voor dit album in een paar dagen tijd. Er staan meerdere hits op: Turn To Stone, Sweet Talking Woman en het al eerder genoemde Mr. Blue Sky. Hoogtepunt in het ELO-oeuvre, wat ik u brom.

–

Zondag 30 september 2018

bazbo 0136: Electric Light Orchestra – A New World Record

Een volgende stap naar wereldsterdom. Deze plaat uit 1976 bevat de grote hit Livin’ Thing, maar ook Telephone Line en Rockaria!. De liedjes gaan steeds meer richting de perfectie die Jeff Lynne voor ogen heeft. Ik kocht deze op 12 september 1980 en vanaf het begin zat er een deuk in So Fine. Aan het eind, vlak vóór het laatste refrein, sloeg hij over. Toen ik een paar jaar geleden de cd-versie van dit album kocht, miste ik het overslaan. Nu ik de vinylplaat weer draai, merk ik tot mijn stomme verbazing dat hij niet meer overslaat. Wat verderop blijft hij wel twee keer genadeloos hangen. Nou ja. Ik heb een ‘embossed cover’ heruitgave uit 1978. Op de plastic hoes die ik om mijn plaat heb zitten, staat: ‘Deze plastic hoes is niet bij de prijs van de plaat inbegrepen. Wat zou ik ervoor betaald hebben destijds? Een gulden? ‘My Shangri-La has gone away, leaving like The Beatles on Hey Jude’. Mooie plaat. Grijsgedraaid.

–

Zondag 30 september 2018

bazbo 0135: Electric Light Orchestra – OLÉ ELO

Deze plaat kocht ik op 11 oktober 1981. Van mijn broer. Hij draaide hem nooit en wilde ik hem hebben? Ik was een verzamelaar en wilde het hele ELO-oeuvre compleet. Kostte me tien gulden. De lul. Op deze plaat niets nieuws. Of het moet de ingekorte versie van Kuiama en de single-editie van Roll Over Beethoven zijn. Verder de ‘grootste hits’ van alle voorgaande albums. Leuk hebbendingentsje uit 1976.

–

Vrijdag 29 september 2018

bazbo 0134: Electric Light Orchestra – Face The Music

Dit is voor mij een wat mindere ELO. Niet dat het slecht is, verre van dat. Maar in mijn oren spettert het allemaal niet. Lynne ging misschien wat meer voor radiovriendelijk, zou dat het zijn? Opener Fire On High is lekker, Poker ramt er ook leuk in en uit de bak ‘zoetsappig’ vind ik One Summer Dream wel heel mooi. Ik kocht mijn plaat op 21 mei 1981 en ik heb de allereerste Britse persing uit 1975, ontdek ik nu. Ook van deze plaat heb ik de originele binnenhoes aan stukken geknipt omdat ik hem aan de muur wilde prikken. Zonde. Ach.

–

Vrijdag 29 september 2018

bazbo 0133: Electric Light Orchestra – Eldorado

Opnieuw een topper. En een klassieker. Dit keer geen 12.354 cello- en viooloverdubs meer, maar een heus orkest aan het werk. Ik kocht mijn plaat op 5 juni 1980. Achtendertig jaar geleden. Waar blijft de tijd? Deze plaat is in ieder geval tijdloos. Van de hit Can’t Get It Out Of My Head tot aan het momentale titelnummer. Ik zie nu dat ik een heruitgave uit 1978 heb. Ha, en mijn originele binnenhoes is in twee helften, omdat ik de ‘fotokant’ aan de muur had hangen op mijn zolderkamer. ‘Hey! Boy Blue is back!’

–

Vrijdag 29 september 2018

bazbo 0132: Electric Light Orchestra – The Night The Light Went On (In Long Beach)

Een liveplaat uit 1974. Ik heb dan weer een Europese herpersing uit 1985 en kocht ‘m op 12 februari 1986. Die herpersing heeft een hoes die afwijkt van het origineel. Inhoudelijk is hij superlekker. Opener Daybreaker komt er gelijk goed in en vooral Daytripper valt op. Lynne heeft zijn bewondering voor The Fab Four nooit onder stoelen of banken geschoven. Aan het eind van de plaat vooral rockers à la Roll Over Beethoven en Great Balls Of Fire. Ook leuk.

–

Vrijdag 29 september 2018

bazbo 0131: Electric Light Orchestra – On The Third Day

JAAA! Dit is denk ik mijn favoriete ELO-album. Het is nog ruw, het rockt nog lekker en de composities vind ik subliem. Deze plaat verscheen in 1973 (ik kreeg hem op 5 december 1980 van de heer Klaas) en ik heb een Amerikaanse heruitgave uit 1978, als ik het goed heb. Alle Amerikaanse versies hadden een andere hoes dan de Europese en er staat een extra stuk op: de single Showdown. Voor mij is de suite Ocean Breakup een hoogtepunt, maar Dreaming of 4000 en het instrumentale Daybreaker vind ik ook geweldig.

–

Vrijdag 28 september 2018

bazbo 0130: Electric Light Orchestra – Milestones

Deze dubbelelpee bevat de eerste twee albums Electric Light Orchestra en ELO2. Ik kocht ‘m op 26 maart 1981. De eerst elpee is The Move goes strijkje. Schitterende stukken, uitgevoerd door een soort kamerorkest, waarin Roy Wood en Jeff Lynne als een debiel hun cellopartijen tot in het oneindige zitten over te dubben. Vergeten parel, dit. De tweede plaat is al wat meer naar de orkestrale rock die de band ons later voorschotelt. Prijsnummer is het lange Kuiama, maar de gehele plaat mag er zijn. Ik zie dat ik een ‘orginele’ eerste versie van deze set heb. Hij verscheen voor het eerst in Nederland, in 1977, maar de twee albums komen uit 1971 en 1973.

–

Donderdag 27 september 2018

bazbo 0129: Ekseption – Ekseption ’78

Op 8 augustus 1983 kocht ik dus drie Ekseptionplaten tweedehands. Deze ook. Een latere plaat van het Neerlands tetterdetet-orgel-gezelschap. Er staat wat nietszeggende meuk op, maar ook veel lekker spul. Summertime, bijvoorbeeld. Of Nocturne. Op de voorkant van de hoes is het orgel van het Concertgebouw het decor. Dat je het even weet. Op de achterkant trouwens ook. Hiermede heb ik mijn Ekseptionafdeling afgehandeld. Morgen meer en wat anders.

–

Donderdag 27 september 2018

bazbo 0128: Ekseption – Hun Grootste Hits

Hollandsche versie van hun Greatest Hits Classic album uit 1975 of zo. Met daarop hun grootste hits. Erg leuk. Veel staat ook op de vorige twee studioplaten die ik al draaide. Sabre Dance is natuurlijk wel een klapper. Ik kocht mijn plaat op 4 augustus 1983. Deze plaat staat letterlijk en figuurlijk vol klassiekers.

–

Woensdag 26 september 2018

bazbo 0127: Ekseption – 3

Nog zo een die ik tweedehands kocht op 8 augustus 1983. Ook deze plaat stamt uit 1970 en ik heb een originele Nederlandse Philipspersing. Grappig: de plaat moet vóórin de klaphoes; de achterflap is dicht. Wederom een mix van eigen stukken en bewerkingen van klassiek materiaal, waarbij opener Peace Planet gelijk opvalt. Er is zang van een of andere Amerikaan en die is niet eens heel erg. Toch overheerst het instrumentale geweld. Rick van der Linden had wel wat. Ook deze plaat meer dan dertig jaar niet gehoord. Prachtig.

–

Woensdag 26 september 2018

bazbo 126: Ekseption – Beggar Julia’s Time Trip

Verroest, ik heb een originele Nederlandse versie uit 1970 op het Philips label. Deze plaat kocht ik tweedehands op 8 augustus 1983, waar en waarom weet ik niet meer. Het is een soort conceptalbum met een vaag verhaal over een muzikale tijdreis. Linda van Dyck is de vertelster. De nadruk ligt natuurlijk op bewerkingen van klassieke stukken, iets waar Ekseption een patent op leek te hebben. Toch zijn de eigen stukken ook heel niet verkeerd. De ouverture bijvoorbeeld vind ik zeer smaakvol. Verder is deze plaat voorbij voor je het weet, want hij is nogal aan de korte kant. Leuke plaat!

–

Woensdag 26 september 2018

bazbo 125: Bill Bruford’s Earthworks – Earthworks

Yep. Deze staat bij de E. Omdat ik Earthworks als de band zie waarvan Bruford een lid is. De inbreng van de overige drie doet niet onder voor die van de drummeester. Ik kocht mijn plaat op 26 maart 1987, volgens mij bij FOX in Enschede, toen hij net uit was. En wat vond ik hem gaaf. Het openingsstuk Thud alleen al stuitert heerlijk alle kanten op. Bruford op elektronische drums die meer melodieën maken dan ritmes bouwen. Twee jaar later kwam de opvolger uit en die (plus alle volgende) kocht ik op cd. Jarenlang was dit het enige Earthworksalbum dat ik niet op cd had en dus had ik ‘m al meer dan twintig jaar niet gehoord. Vorig jaar vond ik dan een cd-versie en die draai ik nu geregeld. Bridge Of Inhibition!

–

Woensdag 26 september 2018

bazbo 124: Earth Wind & Fire – I Am

Ah, weer een van mijn eerste platen. Ik kreeg deze op 16 mei 1980, een dag voor mijn vijftiende verjaardag. Volgens mij was het een vrijdagavond. De gevers waren de achterbuurjongen en zijn mooie vriendin Linda, op wie ik stiekem enzovoorts. Die avond hadden we met een paar vriendjes en vriendinnetjes een feestje in de achterkamer van mijn ouderlijk huis. Dat werd plakplaatjes draaien en schuifelen! (Mama vond het maar niks.) Ik had deze elpee gevraagd, omdat ik Star op de radio hoorde en zo verschrikkelijk mooi vond. Toen ik ‘m kreeg en draaide, bleek Boogie Wonderland er ook op te staan en ook dat vond ik een tof stuk. De rest van de plaat ging nogal langs me heen. Toen ik me niet veel later ging verzuipen in symfonische rock / prog, kwam de plaat niet meer zo vaak uit de kast. Nu, na meer dan dertig jaar hoor ik hem weer een keer en ik moet zeggen: leuk.

–

Dinsdag 25 september 2018

bazbo 0123: Eagles – The Long Run

De volgende Adelaarplaat. Uit 1979. Joe Walsh is nu helemaal geïntegreerd in de groep. Voor Randy Meisner komt nu ene Timothy B. Schmidt in de plaats. Zijn basspel lijkt sloom en zijn liedje I Can’t Tell You Why is nóg slomer, de gitaarsolo voorspelbaarder dan ooit. Of ik heb hem te vaak gedraaid, dat kan ook. Na vijfentwintig jaar niet gedraaid valt me vooral op hoe goed het nummer Those Shoes is. Walsh mag eindelijk de talkboxgitaar inzetten en dat maakt het stuk extra lekker. Ik kocht mijn elpee op 7 januari 1982. Helemaal onbekend met enkele nummers was ik nog niet, want ik had een singletje, dat ik kocht op 7 maart 1980, toen ik nog vijftien moest worden. En kijk eens wat ik in de uitklaphoes vind:

–

Zondag 23 september 2018

bazbo 122: Eagles – Hotel California

Jullie mogen nooit meer meedoen. Natuurlijk volgt nu deze klassieker, die ik kocht op 25 februari 1982. Ik zie nu pas dat ik een Portugese versie heb uit 1986. Geen idee of dat heden ten dage wat waard is. Het nadeel van een klassieker is dat-ie vaak helemaal kapot gedraaid is op de radio. Als je dat even vergeet, blijkt het toch een geweldige plaat te zijn. Bernie Leadon had zijn (gitaar)koffers gepakt en rocker Joe Walsh deed zijn intrede. Je zou verwachten dat het geluid van de groep dan veel ruiger zou worden, maar dat is in mijn oren niet zo. Eerder weer gevarieerder. Natuurlijk, Walsh drukt zijn stempel met de gitaarsolo van het titelnummer en de lick van Life In The Fast Lane, maar het enige nummer dat hij in zijn eentje schreef en bijdroeg is een lieflijk liedje (Pretty Maids All In A Row). Oh, mag ik het nummer Try And Love Again het mooist vinden? Eén keer raden wie het heeft geschreven en zingt. Precies. Na deze plaat en de daaropvolgende tour was het aan Randy Meisner om zijn (basgitaar)koffer te pakken en te vertrekken. Wat mij betreft mist de groep daarna de vocale diversiteit, maar wie ben ik? Ik ben iemand die vier platen van The Eagles op één druilerige zondagmiddag draait.

–

Zondag 23 september 2018

bazbo 0121: Eagles – Their Greatest Hits 1971-1975

De Vrouw heeft ook een plaat van The Eagles. Deze. Een verzamelaar. Er komen dus nogal wat stukken voor de tweede keer voorbij vandaag, maar er staan er ook wat op van het debutalbum en de derde On The Border die ik niet heb. Belegen en toch blijft het tijdloos, dit. Drie keer raden welke elpee hierna komt. Of nee, doe maar niet.

–

Zondag 23 september 2018

bazbo 0120 – Eagles – One Of These Nights

Twee dagen later kocht ik deze plaat. Ik zal wel geld op mijn verjaardag hebben gekregen. Op dit album uit 1975 staan de hits Lyin’ Eyes en het titelnummer. Eerlijk gezegd vind ik die nogal leeg en kapot gedraaid. Opnieuw vallen de stukken van Randy Meisner wat mij betreft het meest op: Too Many Hands en Take It To The Limit. Visions van nieuwkomer in de band Don Felder mag er ook zijn. Maar het meest overdonderend vind ik het instrumentale stuk van Bernie Leadon dat Journey Of The Sorcerer. Banjo en strijkers. Sinister. Mooi.

–

Zondag 23 september 2018

bazbo 0119: Eagles – Desperado

Welkom bij de E. Hier zijn we wel even mee bezig. We beginnen gelijk met mijn favoriete Eaglesplaat. Dit is een conceptalbum van toen de heren nog niet aan de coke en de grootheidswaanzin waren. Parallellen tussen de outlaw en de rondreizende rockartiest, daar gaat het over of zoiets. In de oerbezetting: Henley, Frey, Leadon en mijn favoriete Eagle Randy Meisner. Wat is er van hem geworden? ‘Retired’ lees ik op wikipedia. Voor dit album schreef en zong hij Certain Kind Of Fool. Prachtig. Grote hits staan er ook op. Saturday Night, Tequila Sunrise en het titelnummer. Mooi, hoor. De foto op de achterzijde van de hoes ook. Ik kocht mijn plaat op 17 mei 1982. Wacht, dat was de dag dat ik zeventien jaar oud werd.

–

Zondag 23 september 2018

bazbo 0118: Bob Dylan – Real Live

Allemensen, op deze is het gekras van de ouwe nog erger. Nasaler kan het niet. Ik kocht dit live-album uit 1984 op 5 augustus 1985. De plaat geeft een leuk beeld van hoe een concert van Dylan in 1984 was. Twee akoestische songs en de rest elektrisch. Tangled Up In Blue vind ik mooi. Op ’toegift’ Tombstone Blues doet ene meneer Carlos Santana mee. Met dit album sluiten we mijn Dylan-sectie en tevens de letter D af.

–

Zondag 23 september 2018

bazbo 0117: Bob Dylan – At Budokan

Nog een Dylan live. Deze klinkt wat poppy-folky en vooral gelikt. De nasale stem kraaienstem is zoals vanouds; je moet ervan houden. Opnieuw allerlei grote stukken. Mijn favorieten: Oh Sister, One More Cup Of Coffee en vooral het machtige It’s Allright Ma, I’m Only Bleeding. Ik kocht de ‘grote’ uitgave op 27 maart 1985, die met de poster en het boek met teksten in Japans en Engels. Ook deze al tijden niet gehoord. Leuke zondagmorgen.

–

Zaterdag 22 september 2018

bazbo 0116: Bob Dylan & The Band – Before The Flood

Kijk! Hoor! Dit is het betere werk. Magistrale liveplaat van Dylan met The Band. Alle hoogtepunten van beide acts op één dubbelelpee. Ik kocht ‘m op 2 maart 1985 en weet nog goed dat ik hem helemaal debiel goed vond. Toch heb ik niet veel van zowel Dylan als The Band. Maar deze dubbelaar gaat erin als koek. Lekker. Voor mij zijn de hoogtepunten Lay Lady Lay, Ballad Of A Thin Man, Endless Highway, de akoestische versie van Don’t Think Twice, It’s Allright en All Along The Watchtower. Maar alles is geweldig. Stuk voor stuk. Hele album is een klassieker. Kijk! Hoor!

–

Zaterdag 22 september 2018

bazbo 0115: Duran Duran – New Moon On Monday (12″ single)

Duran Duran. Nooit iets mee gehad. Nog steeds niet. Dit is een maxisingle, dus is snel klaar. Een langere discoversie op de A-kant en een kortere singleversie op de B-kant. Plus een extra nummer: een niemendalletje zoals ze destijds vaker op dit soort uitgaven stonden. Ik begrijp ook niet waarom De Vrouw deze ooit gekocht heeft. Was dit een hit? Geen idee. Ik plak de youtube-link hieronder zonder hem te bekijken. Duran Duran. Nooit iets mee gehad. Nog steeds niet.

–

Zaterdag 22 september 2018

bazbo 0114: The Drifters – Greatest Hits

Ha, wat zullen we hier eens van zeggen? Leven deze gasten nog? Hun uitvoeringen van allerlei bekende liederen zijn in ieder geval tijdloos. Zeer aangenaam, wel. En voorbij voor je het weet. Ook deze plaat is van De Vrouw. De prijssticker verraadt dat ze hem ooit fl19,95 heeft gekocht bij Diskorama, een platenwinkel hier in de Korenstraat van ons zo majestueuze Apeldoorn. In het pand zit nu een koffietent/lunchroom gevestigd. Alles gaat naar de kloten.

–

Zaterdag 22 september 2018

bazbo 0113: Dr. Hook – Greatest Hits

Jippie! Een Arcade TV-LP! Deze is van De Vrouw. Dit zijn van die tong-in-de-wang-ironische liedjes, bij vlagen zeer melig. Volgens mij is het meer satire dan echte popmuziek. Alle mij bekende hits staan erop, van Sylvia’s Mother tot When You’re In Love With A Beautiful Woman en van Sharing The Night Together tot You Make My Pants Want To Get Up And Dance. Alleen Baby Makes Her Blue Jeans Talk ontbreekt. Onvervalste jaren zeventig meuk. Heerlijk.

–

Vrijdag 21 september 2018

bazbo 0112: Geoffrey Downes & The New Dance Orchestra – The Light Program

Wow! Dit is gaaf, nu weet ik het weer! Geoff Downes, bekend van Buggles en Yes, maakte in 1987 deze dubbelaar. Ik kocht hem op 6 juni 1989. En wat vind ik hem schitterend! Veel te lang niet gehoord. Vijf instrumentale stukken die ieder weer bestaan uit kortere in elkaar overlopende delen, grotendeels geprogrammeerd, je valt van de ene sfeer in de andere stemming, heel bijzonder allemaal. Ik vind Downes niet altijd een goede toetsenist (in Yes moet hij het echt afleggen tegen Wakeman en Moraz), maar dit werk is grohoote klasse. Mag ik deze nog een keer draaien?

–

Vrijdag 21 september 2018

bazbo 0111: The Doors – Live at the Hollywood Bowl (EP)

Beetje rommelige EP. Mooie versie van Light My Fire wel. De rest is een vreemd allegaartje met Unknown Soldier, Spanish Caravan en flarden van The Celebration Of The Lizard. Leuk om te horen, al is het geluid niet al te denderend. Ik kocht ‘m op 23 juli 1987, toen hij net uitkwam. Volgens Discogs heb ik de allereerste UK/European versie. Is dat hele concert ooit nog eens verschenen, eigenlijk?

–

Donderdag 20 september 2018

bazbo 0110: The Doors – Absolutely Live

O wacht, ik heb niet twee, maar drie favoriete Doorsplaten. The Doors, Morrison Hotel en deze. Belachelijk goede versie van When The Music’s Over. ‘SHUT UP!’ Heerlijk zoals Jim tekeer gaat. Ik kocht mijn dubbelelpee op 16 juli 1985 en daarmee is het mijn eerste Doorsplaat. Ik heb een heruitgave uit 1973. Ik heb alle reguliere studioalbums van The Doors wel op cd, maar deze niet en deze heb ik dus tijden niet gehoord. Ik brul alles wel zo weer mee. ‘WE WANT THE WORLD AND WE WANT IT!’ Heel fijn.

–

Woensdag 19 september 2018

bazbo 0109: The Doors – The Doors

Klassieker. 1967. Met Light My Fire en The End. Maar ik vind alle stukken op deze plaat geweldig. Samen met Morrison Hotel mijn favoriete Doorsplaat. Ik kocht deze op 25 juli 1988, stapte dus nogal laat The Doors binnen. Heb ook niet veel Doors op vinyl. Mijn versie is een Canadese heruitgave uit 1982.

–

Woensdag 19 september 2018

bazbo 0108: The Dolphin Brothers – Catch The Fall

Ah, eindelijk weer een plaatje van mijzelf. The Dolphin Brothers was Steve Jansen en Richard Barbieri (van Japan). Zij brachten in 1987 deze plaat uit. Ik kocht ‘m op 7 april 1988. Mooie, atmosferische songs, bij tijden swingend, in dat typische Japangeluid à la Tin Drum. Veel groten doen mee: Danny Thompson, David Rhodes, Katie Kissoon en PP Arnold, vele anderen. Heel mooi, allemaal! Ik heb deze nooit op cd gevonden, dus heb ‘m al vijfentwintig jaar niet gehoord. Prachtplaat, wel.

–

Woensdag 19 september 2018

bazbo 0107: Neil Diamond – The Jazz Singer

Muziek van een film. Film nooit gezien. De Vrouw wel. ‘Over een zanger die naar z’n mallemoer gaat, geloof ik. En met Lawrence Olivier als een nare Jood. Geloof ik.’ Vandaar dat ze de plaat heeft gekocht. Film en plaat komen uit 1980. Love On The Rocks is de hit. Rest van de plaat is heel aardig, zitten een paar goede stukken bij, zoals America.

–

Dinsdag 18 september 2018

bazbo 0106: Neil Diamond – 20 Superhits

Oeioeioei, deze slaat veel over en blijft nog veel meer hangen. Komt geen einde aan die plaat. Ik zei al dat De Vrouw niet altijd zuinig was op haar vinyl. Maar ik begrijp nu wel waarom ze twee verzamelelpees van Neil Diamond heeft. Op alle twee staan nagenoeg dezelfde twintig nummers. Mooi, dat wel, maar niet als de barsten erin zitten. Oeioeioei.

–

Zondag 16 september 2018

bazbo 0105: Neil Diamond – 20 Golden Songs

De Vrouw was nogal into Neil Diamond. Begrijpelijk. De man maakte meesterlijke songs. Ik geloof dat hij eind jaren zestig ergens in een kantorenpand in een grote stad in de USA een songwinkel had. Hij verkocht de songs die hij klaar had liggen en schreef ze op bestelling. Toen hij nauwelijks klanten (en inkomen) had, besloot hij zijn liedjes zelf maar te gaan zingen en voor hij het wist was hij een ster. Op deze verzamelaar twintig van zijn mooiste.

–

Zondag 16 september 2018

bazbo 0104 – Neil Diamond – Hot August Night

Barst. Het is al half september. Ook dit is een legendarisch album dat bij veel muziekliefhebbers in de kast staat. Discogs vertelt mij dat we een Britse herpersing uit 1977 hebben. De plaat komt uit 1973 en het concert uit 1972, alweer. En ja, ze komen allemaal voorbij: I Am I Said, Sweet Caroline, Song Song Blue, noem ze maar op. Meneer Diamond was/is een groot songsmid. Hij leeft nog en schijnt nog op te treden, ook. Dit album is een klassieker. Zeker voor de zondagmiddag. Maar wat is hij daar nou aan het doen op die hoes? Luchtgitaarspelen is het niet. Beetje suggestief, wel.

–

Zaterdag 15 september 2018

bazbo 0103: Kevin Rowland & Dexys Midnight Runners – Too-Rye-Ay

De Vrouw was niet zo heel zuinig op haar grammofoonplaten. Deze slaat veel over. In het begin dacht ik dat hij dan snel afgelopen zou zijn, maar hij blijft ook vaak hangen. Daardoor duurt hij dan weer langer. Heel lang, als je de naald niet een zetje geeft. Op zich een leuke plaat van deze pretband, maar met echte gypsy of folk heeft het natuurlijk helemaal niets te maken. De twee hitjes brul je zo mee; de overige deunen blijven niet zo hangen. Niet erg, allemaal.

–

Vrijdag 14 september 2018

bazbo 0102: John Denver – Zijn grootste successen

Gelukkig ontbreekt Greatest Hits – Volume 1 in haar collectie. Maar daarvoor in de plaats heeft ze Zijn grootste successen. Ja, ik vraag me ook af waarom De Vrouw twee verzamelelpees van John Denver heeft .

–

Vrijdag 14 september 2018

bazbo 0101: John Denver – Greatest Hits – Volume 2

Soms zijn dingen zo erg, dat ze weer leuk worden. Ik kan zeggen wat ik wil, maar ook deze liedjes zijn gewoon goed in elkander gezet. Die John Denver schreef het meeste werk gewoon zelf. En ze zijn tijdloos. Geen speld tussen te krijgen. Ha, De Vrouw zingt alles zo weer mee. Gelukkig ontbreekt Greatest Hits – Volume 1 in haar collectie. En ik wil zo’n overhemd.

–

Vrijdag 14 september 2018

bazbo 0100: Deep Purple – The House Of Blue Light

Nummerke honderd. We zijn al een heel eind gevorderd in het eerste vak. Dit is een fijne latere Purpleplaat, in de klassieke MkII-bezetting. Ik kocht hem op 15 juni 1987, toen hij net uit was. De stem van Gillan is lang niet meer zo krachtig als in de jaren zeventig. Hij klinkt wat gruizig en past prima bij deze melodieuze rocksongs. Blackmore en Lord scheuren daarentegen nog als vanouds. Bijzonder aardige plaat. Ook al meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord. Leuk!

–

Vrijdag 14 september 2018

bazbo 0099: Dawn featuring Tony Orlando – Greatest Hits

Oei! Mijn D staat niet helemaal goed alfabetisch! Mijn Deep Purple staat vóór Dawn. Gauw herstellen. Het moge duidelijk zijn: deze plaat is van De Vrouw. De plaat zit los in de buitenhoes! Er zit niet eens een binnenhoes in! Dat mag toch niet! Niets klopt er hier in dit huishouden. Wat een zootje. En de muziek is ook kut. Hoewel, het is eigenlijk best grappig. Allemaal grote hits gejat van anderen. Niet erg. Lekker faute jaren zeventig meuk, dát is het! Draaien op het eerstvolgende feestje!

–

Donderdag 13 september 2018

bazbo 0098: Deep Purple – 24 Carat Purple

Kijk aan! Volgens mij is dit zo’n plaat die iedere rockliefhebber wel in de kast heeft staan. En terecht. Goede verzameling stukken van de ‘classic’ Purple-bezetting. MkII noemen de kenners deze, geloof ik. Ik kan er ook I of II naast zitten. Ik kocht mijn versie op 30 juni 1986. Natuurlijk kende ik Smoke On The Water en Child In Time en die staan hier in de liveversie van Made in Japan op. Echter, zelf werd ik helemaal omver geblazen door Strange Kind Of Woman, ook al van Made in Japan. Het duurde nog een fikse tijd voordat ik die liveplaat in huis had (op cd). Veel eerder had ik al de 4cd-doos Shades 1968-1988 in huis. Wacht effe, dan zet ik ‘m nog wat harder. Ta-ta-taaaa, ta-ta-tadaaaa!

–

Woensdag 12 september 2018

bazbo 0097: Spencer Davis Group featuring Stevie Winwood – The Best Of The Spencer Davis Group featuring Stevie Winwood

Jippie! Heerlijk om dit allemaal te horen. Ik heb veel Winwood en SDG op cd, maar veel van het oude werk heb ik al een tijdje niet geluisterd. Natuurlijk staan de joekelaars Gimme Some Lovin’, I’m A Man en Keep On Running erop. De plaat verscheen in 1967, maar mijn versie is er eentje uit 1986. Ik kocht hem dan ook op 20 juni 1988. Tijdloze muziek. Winwood is een held. Enne … ik zit bij de D!

–

Woensdag 12 september 2018

bazbo 0096: The Cure – Kiss Me Kiss Me Kiss Me

Joah! Deze had ik ook. Enige album van The Cure dat ik heb. En eerlijk: ik kocht hem vanwege de hit Why Can’t I Be You? en ook eerlijk: dat vind ik nog steeds een lekker nummerke. Ik weet nog goed dat ik op 5 april 1988 thuis kwam met de plaat, hem draaide en tot mijzelve zei: ‘De rest is ook gaaf, zeg!’ Opener The Kiss, bijvoorbeeld. Of Torture en Hey You! en afsluiter Fight zéker. Lekkere plaat; gaaf dat ik hem weer eens hoor.

–

Woensdag 12 september 2018

bazbo 0095: Culture Club – Colour By Numbers

Och jonge. Wat is dit nou weer? Dit is niet eens heel erg. Leuke liedjes in zo’n typisch jaren tachtig geluidsjasje. ‘Oooh, deze is van mij!’ roept De Vrouw als het eerste nummer (het hitje Karma Chameleon) begint. Daarna kent ze geen enkel liedje meer. Ha, die had de plaat gekocht om dat ene hitje en dat was dan ook het enige nummer dat ze draaide. De rest nooit gehoord, zeker? ‘De rest nooit gehoord,’ bekent ze met rood hoofd. Ik vind het allemaal niet erg, net als de plaat zelf.

–

Woensdag 12 september 2018

bazbo 0094: Crosby Stills Nash & Young – American Dream

Dit blijf ik toch een heel leuke plaat vinden. Stuk voor stuk goede songs, zeer afwisselend en alles klinkt heel goed (ondanks dat het productioneel/geluid een allegaartje is). De Young- en Nashnummers springen er wat mij betreft weer heerlijk bovenuit, maar ik ben dan wel een hippieliefhebber. Ik kocht de plaat op 19 mei 1989, terwijl hij een jaar eerder uitkwam. Er zijn gasten die deze persing in ‘mint condition’ aanbieden voor veertig neuro. Die van mij is in mint condition. Ik was het niet. Hoor De Vrouw eens bijna alles weer meezingen!

–

Dinsdag 11 september 2018

bazbo 0093: Crosby Stills & Nash – CSN

Dit schijnt zo ongeveer een legendarisch album van het trio te zijn. Ik vind hem wat onregelmatig. Er staan prachtige stukken op (Dark Star en vooral Cathedral, bijvoorbeeld), maar ook wat songs die bij mij niet blijven hangen. Slecht is het zeker niet. Er speelt ook weer een heel arsenaal aan grootheden op mee. Ik kocht deze op 8 mei 1989 en ik blijk een originele Nederlandsche persing uit 1977 te hebben. For what it’s worth.

–

Maandag 10 september 2018

bazbo 0092: David Crosby & Graham Nash – Live

Liveplaat van het duo uit 1977, met dezelfde fantastische band als Whistling Down The Wire en dus ook Jackson Browne’s Running On Empty. Ook deze kocht ik op 9 oktober 1989 en tweedehands en ik zou niet weten waar. Deze is wel veel aanstekelijker dan de studio. Het repertoire is ook afwisselender: Immigration Man, solowerk en een lange versie van Déjà-Vu. David Lindley giert af en toe de bocht uit, kortom: lekker, wel.

–

Zondag 9 september 2018

bazbo 0091: David Crosby & Graham Nash – Whistling Down The Wire

Nog een duoplaat van de heren Crosby en Nash. De begeleidingsband is geweldig: David Lindley, Danny Kortchmar, Russell Kunkel en Craig Doerge (jawel, dezelfde gasten die ook op Running On Empty van Jackson Browne spelen!). Het klinkt als een tiet en de samenzang is weer op en top. Toch vind ik deze plaat veel vlakker dan de voorganger. Er staan ook geen echte klappers op, geen stukken die direct in mijn kop gaan zitten en daar blijven hangen. Ook deze kocht ik op 9 oktober 1989, net als de vorige tweedehands ergens. Ik zou niet meer weten waar.

–

Zondag 9 september 2018

bazbo 0090: Graham Nash & David Crosby – Graham Nash & David Crosby

Deze zou bij de N moeten staan! Maar bij de volgende plaat van het duo staat Crosby vooraan. Onbegrijpelijk. Ik houd ‘m even bij de C. Leuke plaat, dit. Staan weer alleen maar schitterende songs op. De lichtvoetige liefdesliedjes en protestsongs van wereldverbeteraar Nash naast de zwaarmoedigheid van Crosby. Perfect in balans, mooi duo. De samenzang is fenomenaal. Opener Southbound Train en afsluiter Immigration Man zijn de sterkste stukken wat mij betreft. Ik kocht deze plaat op 9 oktober 1989.

–

Zondag 9 september 2018

bazbo 0089: Crosby Stills Nash & Young – 4 Way Street

Klassieker. Hoe ik precies CSNY leerde kennen, weet ik niet meer. Staat me bij dat mijn oudere broer een keer een stapel platen van iemand had geleend, waaronder Déjà Vu en CSN. Die vond ik heel prachtig. Altijd al geïnteresseerd in live, kocht ik dan deze op 5 augustus 1985. Blijft mooi! De eerste plaat staat vol met akoestische (solo)nummers van de vier en vooral het werk van Nash en Young vond en vind ik gaaf. De tweede plaat is elektrisch en ook daar is Young geweldig (G-I-T-A-A-R). Daarnaast is Long Time Gone van Crosby erg mooi. Ik heb ook de cd-versie en daar staat nog wat meer (akoestisch) materiaal op. Had ik al gezegd dat dit een klassieker is?

–

Zaterdag 8 september 2018

bazbo 0088: Jim Croce – Jim Croce’s Greatest Love Songs

De Vrouw herkent het gelijk als ik het opzet. Gelukkig. Dat was met Rita Coolidge wel anders. ‘Emmylou Harris!’ riep ze uit. ‘Nee? Janis Ian?’ ‘We zitten bij de C, schat.’ ‘Dan weet ik het niet.’ ‘Rita Coolidge? Had ik dat?’ Om eerlijk te zijn vind ik Rita Coolidge veel leuker om te horen en veel mooier om te zien dan Jim Croce. Maar dat zeg ik maar niet.

–

Zaterdag 8 september 2018

bazbo 0087: Creedence Clearwater Revival – Gold

Een Hollandsch prutverzamelplaatje is het en ik koop ‘m op 7 mei 1982 omdat hij én goedkoop is én de lange versies van I Heard It Through The Grapevine en Suzie Q erop staan. Nu ik het terug hoor, vind ik die ook nog steeds heel geweldig. Proud Mary mag er natuurlijk ook zijn en Born On The Bayou, maar vooral Have You Ever Seen The Rain is hét prijsnummer. Tijdloos. En de achterzijde van de hoes met daarop vooral reclame voor de verzamelalbums van The Cats, Mieke Telkamp en Gerard de Vries is natuurlijk helemaal hilarisch.

–

Zaterdag 8 september 2018

bazbo 0086: Cream – Wheels Of Fire

White Room! Dat was de reden dat ik deze dubbelaar kocht op 15 mei 1987, want die stond niet op de Backtrackin’ verzamelelpee. Wat een prachtnummer blijft het. Politician bleek toch ook grandioos. De rest van de studiostukken op de eerste plaat mogen er ook zijn. Op de tweede plaat gaat het drietal live helemaal loos. Ik weet nog dat ik hoopte dat Spoonful beter zou zijn dan het origineel, maar dat bleek niet het geval: de gitaarmuur van Clapton ging me na een minuut of wat vervelen en dan moest ik nog tien minuten uitzingen. Nee, dan de Jack Bruce solo Traintime. Weergaloos. Wat ik me ook nog herinner: toen ik de plaat kocht, was hij goedkoop – vijftien gulden, geloof ik -, dus ik wist dat het een herdruk was.Toch net even op Discogs kijken. Ik heb inderdaad een herpersing, eentje uit 1983. Toch zijn er gasten die er zestig ballen voor vragen. O, en dat de rafels aan de extra buitenhoes hangen, komt door de kutkat Mo. Soms zette hij zijn nageltjes in de ruggen van mijn platen. Eén keer heb ik ‘m een rotschop verkocht; sindsdien liep hij in een boog om de platenkast heen. Ik mis ‘m.

–

Zaterdag 8 september 2018

bazbo 0085: Elvis Costello – Spike

BARST! Er zit een faut in mijn telling! Ik heb nummer 0015 dubbel. Dat betekent dat ik nu van 0083 naar 0085 spring. Excuus. Deze Costello-soloplaat kocht ik op 15 oktober 1989. Hij was net uit, weet ik nog. Wat een ongelofelijk leuke plaat vond ik het. Heel veel groten der aarde spelen erop mee: Jerry Marotta, Jim Keltner, Marc Ribot, Chrissy Hynde, Mitchell Froom, Christy Moore en niet te vergeten ene Paul McCartney, die ook nog eens mee schreef aan twee songs, waarvan Veronica de meest aanstekelijke is. Ik zing alles zo weer mee! Heerlijk.

–

Vrijdag 7 september 2018

bazbo 0083: Elvis Costello and the Attractions – Tokyo Storm Warning Pts 1 & 2 (12″ single)

En dit is de maxisingle die mee kwam met Blood & Chocolate. Ik dacht altijd dat het een speciaal duo-pack was, maar daar heeft Discogs het niet over. Misschien was het een actie van de lokale platenboer destijds: ‘Als je nu de nieuwe Costello koopt, krijg je een 12″ maxisingle erbij cadeau!’ Of deden ze toen nog niet aan die fratsen? Ik vraag me af waarom mijn broer deze dan ook weg gaf en vind stiekem de B-kant leuker.

–

Vrijdag 7 september 2018

bazbo 0082: Elvis Costello and the Attractions – Blood & Chocolate

Kerst 1986. Iedereen in het gezin heeft iets gekocht voor alle anderen. Op 25 december bij de ontbijttafel pakken we alles uit. Ik krijg een elpee! En er zit zowaar een maxisingle extra bij ook. ‘Deze moet je goed vinden,’ zei mijn oudste broer. ‘Costello is het helemaal.’ Die middag vroeg hij mij of hij mijn elpee mocht lenen, want hij wilde hem opnemen (op cassette). Ach zo. Ik had voor iedereen iets gekocht waarmee ik de ontvanger blij hoopte te maken; mijn broer kocht voor mij een plaat die hij zelf wilde horen. De lul. Nu zoek ik op Discogs naar mijn versie en ontdek ik dat ik als ik ‘m verkoop er bijna honderd ballen voor kan vragen. Maar ik wil hem niet kwijt. Gave plaat. Hit: I Want You. Vind ik het minste nummer. In alle andere zit een lekker goor orgeltje.

–

Vrijdag 7 september 2018

bazbo 0081: Rita Coolidge – Anytime… Anywhere

Het moge duidelijk zijn: deze is van De Vrouw. Kwaliteitsvrouwenpop uit 1977. Een mooi album met covers van onder andere Kris Kristofferson, Sam Cooke, Smokey Robinson, Boz Scaggs, Neil Sedaka; het valt me niks tegen. Hoop bekende namen onder de muzikanten: Leland Sklar op bas, bijvoorbeeld. Op drums ene Mike Baird; even dacht ik dat het de drummer van ZZ Top was, maar dat is bij nadere overpeinzing Frank Beard. Het zou ook te debiel voor woorden zijn, maar ja, dat zijn mijn gedachten wel vaker. Leuk album. Typisch jaren zeventig Amerikaans geluid. Mooie foto op de binnenhoes. Rita was een prachtige dame …

–

Vrijdag 7 september 2018

bazbo 0080: Ry Cooder – Paris, Texas

Tijdloos. Wat een ruimte. Of je in de Amerikaanse woestijn staat. Ik zag de film ergens in 1987 op televisie en was geheel uit het veld geslagen. Niet eens zozeer vanwege het verhaal, maar wel door de combinatie van de leegheid van het land en de uitgestrekte muziek. Op 15 december van hetzelfde jaar kocht ik de soundtrack. Meesterwerk.

–

Vrijdag 7 september 2018

bazbo 0079: Ry Cooder – Jazz

Dit is denk ik mijn favoriete Ry Cooder album. Toch stapte ik pas laat in. Deze kocht ik op 21 mei 1986, ik was net 21 jaar jong geworden. De mix van oude gospel, hilarische ‘slow drag’, Amerikaanse folk en de malle jazz van Bix Beiderbecke werkt nog steeds. Aanstekelijk. Heerlijke duik in de geschiedenis van de Amerikaanse muziek, terwijl Cooder het ook weer allemaal naar zijn eigen hand zet. Briljant muzikant. Ik heb niet veel van Cooder op vinyl, maar zijn complete oeuvre staat hier in de cd-kast.

–

Woensdag 5 september 2018

bazbo 0078: Perry Como – Forever – 32 Hits

Nu wordt het wél erg. En ik weet ook niet waarom De Vrouw twee dubbelelpees van Perry Como heeft.

–

Woensdag 5 september 2018

bazbo 0077: Perry Como – 40 Greatest

Tsja. Deze dubbelelpee is van De Vrouw. Twee uur lang Perry Como. Het went. Stuk voor stuk wel ‘klassieke’ liederen. Eigenlijk niet eens erg. Niet eens heel erg. Als ik dat zeg, is dat erg?

–

Woensdag 5 september 2018

bazbo 0076: Commodores – The Best Of

Tja. Gelikt gedoe. Begint met Three Times A Lady. Kwijleriger kan bijna niet. Verderop swingt het wat meer en vind ik het veel beter te pruimen. Tijdloze jaren zeventig pop. Deze is van De Vrouw. Geeft niets.

–

Maandag 3 september 2018

bazbo 0075: Coda – Sounds Of Passion

Jeumig. Dit blijft ook gaaf. Op 16 juni 1987 kocht ik dit album, nadat ik een recensie had gelezen in de Music Maker, waar ik een tijdje een abonnement op had. Ene Erik de Vroomen had in eigen beheer dit werk opgenomen. De productie is dan ook wat kaal en ruw, maar ik houd daar wel van. Composities zijn verschrikkelijk goed. Nederlandsche prog zoals je het niet veel meer hoort. Ik niet, tenminste. Natuurlijk heb ik deze ook al lang op cd (in een zeer uitgebreide dubbel-cd-versie nog wel), maar wat me opvalt is hoe goed deze vinyl klinkt. Kijk ik op Discogs, dan ontdek ik dat ik de originele (eerste) Nederlandsche persing op het Boni-label heb. Kan ik nog geld voor vragen als ik mijn collectie ga verkopen (lees: als ik dood ben).

–

Zondag 2 september 2018

bazbo 0074: Joe Cocker – Unchain My Heart

Aah! The Cock! Toen ik in 1988 De Vrouw had leren kennen, gaf ik haar voor Sinterklaas of met Kerst een cadeau: deze plaat van Joe Cocker. Zij vond het titelnummer erg mooi; ik luisterde de rest van de plaat ook en die viel me helemaal niet tegen. Deze had ik de afgelopen achtentwintig jaar niet meer gedraaid. Het is niet slecht, maar de productie is typisch Amerikaans en wat eenvormig: ieder nummer heeft dezelfde sound. Daarom ligt verveling op de loer. Maar slecht? Nee, de stem van de heer Cocker is ook hier geweldig. We kochten twee jaar na deze nog een liveplaat uit 1990 en ik moet zeggen dat ik die ook al achtentwintig jaar niet heb gehoord.

–

Zondag 2 september 2018

bazbo 0073: Jimmy Cliff – The Power And The Glory

Dit is geen reggae. Wat het wel is, weet ik ook niet goed. Poppy, dansbaar, vrolijk, een voorloper van Manu Chao? Of van alles een beetje en nog wat meer? De Vrouw heeft Jimmy Cliff live gezien tijdens Pinkpop in Landgraaf in negentienhunebed of een jaar eerder of later, daar wil ik van af wezen. En omdat dat ene hitje (Reggae Night) erop staat, moest ze ‘m kopen. Dat er nog een tweede hitje op staat (Sunshine In The Music), vertelt haar verhaal niet, maar dat tweede hitje is wel representatief voor de gehele plaat. Beetje nep dit, maar aanstekelijk is het wel.

–

Zondag 2 september 2018

bazbo 0072: Richard Clayderman – Ballade Pour Adeline

Ik ga even het hele huis goed stofzuigen. Deze is van De Vrouw. Eigenlijk is het nog niet zo erg als dat ik had verwacht. Tuurlijk, het is allemaal heel gelikt en lief, maar er zit zelfs ergens wat humor in en het klinkt ook wat jazzy her en der. Ik heb het wel eens erger gehoord, eerlijk gezegd. En Moon River van Mancini staat erop: leuke keuze.

–

Zondag 2 september 2018

bazbo 0071: Eric Clapton with Michael Kamen – Edge Of Darkness (EP)

Zo! Dit is het betere werk, meneer Clapton! Eind 1986 was op de Nederlandse televisie de BBC-serie Edge Of Darkness te zien. Met Bob Peck en Joe Don Baker in de hoofdrollen. Mijn vader probeerde uit alle macht het verhaal te volgen; ik was van begin af aan gegrepen door de meeslepende muziek. Niet veel later (10 januari 1987) vond ik die in de platenwinkel. Balen: het is een EP. Mooi: het is mooi. Heel gaaf om weer terug te horen; ik heb het nooit op cd kunnen vinden, maar ik heb ook niet goed gezocht. Volgens Discogs heb ik zo ongeveer de eerste versie van de BBC Records. Als Clapton meer van dit werk had, dan zou ik meer van hem in de kast hebben staan. Maar dat heb ik niet. Zou die serie eigenlijk nog wat zijn?

–

Zondag 2 september 2018:

bazbo 0070: Eric Clapton – Backtrackin’

Deze dubbele verzamelaar kocht ik op 13 april 1987 en is nogal een ratjetoe. Draken als Swing Low Sweet Chariot en Wonderful Tonight, maar ook klassiekers als Layla en Presence Of The Lord en Spoonful. Het solowerk kan me niet zo bekoren (of hij moet het live spelen, zoals op de vierde plaatkant hiero), maar Blind Faith en Cream smaakt naar meer!

–

Zaterdag 1 september 2018

bazbo 0069: Tracy Chapman – Tracy Chapman

‘O ja! Deze had ik ook!’ roep ik uit als ik deze plaat uit de kast trek. Het was de zomer van 1988. Fast Car was een hitje en ik ontmoette iemand die alle liedjes van deze plaat a capella kon nazingen. ‘Geen kunst,’ zei ik haar. ‘Jij bent óók een neger.’ Ik mocht van haar wel met haar meezingen. Zij overstemde me toch, zo’n krachtig stemgeluid had ze. Bovendien kende ik die liedjes nog helemaal niet. Dat veranderde op 22 juli, want toen kocht ik deze plaat. Inderdaad, deze had ik ook. Vijfentwintig jaar niet gedraaid. Mooie liedjes, wel. Nu zing ik ze ook zo mee. Vraagt De Vrouw: ‘Was dit nou een man of een vrouw?’ Ik zeg: ‘Dat kun je op de hoesfoto niet zien. Volgens mij is het een neger.’

–

Zaterdag 1 september 2018

bazbo 0068: Peter Cetera – Solitude/Solitaire

O ja, deze had ze ook. De frontman van Chicago solo. Mooie songs, maar wat vooral opvalt is de zo typische jaren tachtig productie. Als ik de info op de binnenhoes eens doorspit, doen er allerlei geweldige muzikanten mee, maar ik hoor ze door al het gelikte en kille elektronischecomputergedoe heen helemaal niet. Dat vind ik jammer. Plaat had beter verdiend.

–

Zaterdag 1 september 2018

bazbo 0067: Johnny Cash – The Best Of Johnny Cash

Een kwart van deze hits komt van de twee gevangenisconcerten. Die behoren in mijn visie dan ook tot het beste werk van Cash en staan daarom hier in de cd-kast. Toch ook leuk om Ring Of Fire en Bonanza weer eens te horen. Deze plaat is van De Vrouw, die hem na twee nummerkes alweer zat was. Ik niet.