Bas Langereis leest u voor!

–

Zondag 16 december 2018

bazbo 0304: Pat Metheny Group – American Garage

Het was 25 mei 1985. Iemand draaide muziek. Ik kende het niet en vroeg wat het was. Hij liet een cassettebandje zien. Daarop stond: ‘Pat Metheny Group – American Garage’. Het was melodieus, open, vrij, geïmproviseerd, warm, met veel toetsen, nieuw! Die middag ging ik naar de platenwinkel en in de bakken vond ik een flinke rij Pat Metheny. Nog geen jaar later was die flinke rij uit de bakken. Hij stond bij mij in de kast. Dit is de plaat uit 1979 en ik heb de allereerst versie, de Duitsche natuurlijk op het ECM-label. Grote probleem met dit album is dat het veel te kort is. Slechts vijf stukken erop. Opener (Cross The) Heartlands zet geweldig de toon. Heerlijke plaat. Over hoe ik Metheny echt leerde kennen, schreef ik al eerder.

–

Zondag 16 december 2018

bazbo 0303: Pat Metheny Group – Pat Metheny Group

De eerste Pat Metheny Group uit 1978. Met Dan Gotlieb op drums, Mark Egan op bas en Lyle Mays op piano en synthisizer. En wat is het gelijk al debiel goed. Opener San Lorenzo vind ik meteen een van de allermooiste PMG-composities ooit. Maar Phase Dance, Jaco en Lone Jack mogen er zeker ook zijn. Ik kocht de allereerste versie (uit Duitschland, op het ECM-label) op 27 juni 1985.

–

Zondag 16 december 2018

bazbo 0302: Pat Metheny – Bright Size Life

Welkom op deze zondagmorgen met deze fijne zondagmorgenmuziek. Dit is de eerste soloplaat van Pat Metheny. Ik heb de allereerste versie (uit Duitschland) uit 1976 en ik kocht hem op 18 juni 1985. De jonge jazzgitarist had al drie jaar bij Gary Burton gespeeld en mocht het zelfstandig proberen van het ECM-label. Hij wist zich in goed gezelschap: drummer Bob Moses en de almachtige bassist Jaco Pastorius. Niet de minsten. Het resultaat is verbluffend. Mooie open composities waarin geen oeverloos gepiel, maar volop ruimte en atmosfeer. Lekker. Heb ik meer van dit? Ja, ik heb nogal meer van dit.

–

Zondag 16 december 2018

bazbo 0301: Michael McDonald – Sweet Freedom – The Best Of Michael McDonald

‘Deze is wél van mij!’ roept De Vrouw als de naald net in de groef zit. Het is een overbodige mededeling. Het zal heus wel kwaliteitspop wezen, wat de heer McDonald maakt, maar mij laat het koud. Ik ga brunch voorbereiden. Tot zo.

–

Zondag 16 december 2018

bazbo 0300: Lyle Mays – Lyle Mays

Mays is/was de toetsenist van de Pat Metheny Group. Dit is zijn eerste soloplaat, die eind 1986 verscheen. Ik kocht hem op 13 maart 1987 en ik heb de Europese versie. Ook deze heb ik al meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord en nu vind ik dat ik hem op cd moet hebben, want wat is het prachtig materiaal. Het geluid is zoals de PMG-platen uit die periode, maar de composities zijn veel opener, ruimtelijker en nog vloeiender. Zeer mooie plaat. Aanrader.

–

Zondag 16 december 2018

bazbo 0299: Matt Bianco – Matt Bianco

Is deze van mij of van De Vrouw? Staat me bij dat ik deze ooit van iemand heb gekregen, al weet ik niet meer van wie. En ik zette altijd een aankoop/krijgdatum in de hoes, maar die ontbreekt hier. Gezien het genre zou hij ook van De Vrouw kunnen zijn. Maar er zit een plastic beschermhoes omheen en de plaat is zo goed als nieuw. Stel, hij was van mij, dan heb ik hem zekerweten weinig gedraaid. Vragen, vragen. Wat hoor ik hier? Nogal gemakkelijk in het gehoor liggende danspopliedjes met een boel blazers uit 1986. Niet heel verkeerd. Hitje: Yeh Yeh (12″ Dance Mix).

–

Zaterdag 15 december 2018

bazbo 0298: Bob Marley and the Wailers – Legend – The best of

Kijk, dat bedoel ik nou. Na twee nummers vind ik reggae saai worden. Zoals op deze verzamelaar. Alles gaat op elkaar lijken, zelfs de vele hitjes. Enige uitzondering is natuurlijk het legendarische No Woman, No Cry. De Vrouw kocht de Europese versie van deze verzamelplaat ergens in 1984, toen hij uitkwam. Verder geen nieuws.

–

Zaterdag 15 december 2018

bazbo 0297: Bob Marley & The Wailers – Babylon By Bus

Hoe kom ik hier nu weer aan? Volgens mij heb ik dit afgepakt van iemand die zijn hele verzameling weg wilde doen. Dat natuurlijk nooit, dan kijk ik wel of er wat voor mij bij zit. Niet veel, behalve deze dan. Het is een originele Nederlandse versie uit 1978. De dubbelelpee zit verpakt in een dikke kartonnen hoes; iedere plaat zit ook weer in dik karton. De buitenhoes is de voorkant van de bus; achter de voorruit zie je twee foto’s van de eerste binnenhoes. Leuk. Maar het gebodene op deze liveplaat is nog leuker. Normaal vind ik reggae na twee nummers saai worden, maar dat is hier totaal niet het geval. De heer Marley is lekker op dreef en zijn band speelt hier energiek. Met het bekende Stir It Up en Jamming. Fijne plaat.

–

Zaterdag 15 december 2018

bazbo 0296: Marillion – Brief Encounter

Een mini-elpee uit 1986, bedoeld voor de Amerikaanse markt, die Marillion op het punt stond te gaan veroveren. Geen idee of het gelukt is, eigenlijk. Twee studionummers, die niet op voorgaande elpees waren verschenen (Lady Nina en Freaks) en drie livenummers (Kayleigh, natuurlijk, plus Fugazi en Script). Leuk hebbendingentsje.

–

Zaterdag 15 december 2018

bazbo 0295: Marillion – Misplaced Childhood

Meesterwerk. Ik herinner me dat de Elpeeshow op de radio grote delen van deze plaat liet horen toen hij net uit was in 1985. Toch duurde het tot 24 december 1987 dat ik in mijn Marillionvlaag kwam en deze Duitse versie kocht. Samen met Script vind ik dit toch wel de top-Marillion-platen. Eigenlijk moet je deze in zijn geheel horen, al zijn er twee hitjes vanaf getrokken. Vorig jaar verscheen de grote remix door Steven Wilson in een mooie 4discdoos. Aanrader.

–

Zaterdag 15 december 2018

bazbo 0294: Marillion – Real To Reel

Liveplaatje uit 1984, dat ik kocht op 30 december 1987. Ik heb een Canadese persing op het Capitol label uit 84, zie ik nu. Zal wel niet uniek zijn, maar wel bijzonder. De plaat zelf is hoogst aardig, met van de eerste twee albums ieder twee stukken. Daarnaast Cinderella Search en het afsluitende Market Square Heroes. De laatste is samen met Garden Party wel een klapper. Plaat is natuurlijk veel te kort om een goede indruk te geven van een Marillion-concert uit die tijd, maar het weinige is erg goed.

–

Vrijdag 14 december 2018

bazbo 0293: Marillion – Fugazi

Toen ik een dag later, op 24 december 1987, thuis kwam van de Free Record Shop met deze Europese versie uit 1984, viel-ie een beetje tegen. O er staat genoeg moois op, hoor. Opener Assassin vind ik goed, Incubus en het afsluitende titelnummer ook. Maar over het algemeen haalde deze tweede elpee uit 198 het niet bij het kippenvel van de voorganger. Dat het laatste nummer een fade-out kende, vond ik ronduit stuitend. Nu nog, eigenlijk.

–

Vrijdag 14 december 2018

bazbo 292: Marillion – Script For A Jester’s Tear

Op 23 december 1987, nu dus bijna eenendertig jaar geleden, was ik weer eens in de Free Record Shop. Hij was geeneens duur, herinner ik me. Ik heb een originele Europese versie uit maart 1983. Ook weet ik nog goed dat ik thuis kwam en deze plaat draaide. Van begin af aan was ik gegrepen. Hij heeft me nooit teleurgesteld. Geweldig album. Wat ik gelijk al leuk vond bij het uitpluizen van de hoes, was dat Mark Kelly een Yamaha CS-15 gebruikt. En wat had ik op mijn zolderkamer staan? Precies. Opener en titelnummer gelijk al fiks symfonisch, allerlei dynamiek, gitaarsolo en wat al dies meer. Verder vind ik Garden Party en Forgotten Sons heel sterk. Prachtplaat!

–

Vrijdag 14 december 2018

bazbo 0291: Marillion – Market Square Heroes (12″ single)

Ah, kijk aan. De eerste Marillion maxisingle van oktober 1982. Ik kocht ‘m pas op 4 februari 1988. Op de ene kant het titelnummer en Three Boats Down From The Candy. De tweede plaatkant staat vol met het legendarische dik zeventien minuten durende stuk Grendel. Toen ik het voor het eerst hoorde, vond ik het een slappe kloon van Supper’s Ready (Genesis), maar na twee keer draaien hoorde ik er ook veel eigens in van Marillion.

–

Vrijdag 14 december 2018

bazbo 0290: Manfred Mann’s Earth Band – Chance

Oerdegelijke plaat uit 1980. De Vrouw kocht hem, zelfs nog voordat ik bij haar in beeld was. Ik vermoed dat het ging om het hitje For You. Het geluid is wat minder ‘rauw’ en organisch dan op Solar Fire, maar het toetsenwerk is zeer aangenaam gebleven. Ook de gitaar van Trevor Rabin (waar kennen we hem van?) vind ik niet slecht. Dikke duim.

–

Woensdag 12 december 2018

bazbo 0289: Manfred Mann’s Earth Band – Solar Fire

Dit is een geweldige plaat! Ik weet nog goed dat ik hem van iemand leende en dat ik hem gelijk op een cassettebandje knalde, maar dat ik hem nog geen week later (9 mei 1989) zelf had gekocht. De plaat komt uit 1973 en ik heb een Franse heruitgave uit 1974. Opener Father Of Day, Father Of Night is gelijk al prijs. Van het origineel van Dylan blijft geen spaan heel: dit is de definitieve versie. Het is de combinatie van de stem en de synthesizer. Dat geldt overigens voor de gehele plaat. Ook de gitaar heeft een flinke rol. Ik heb een groot zwak voor het kleine Pluto The Dog. Op kant twee vallen vooral het titelnummer en het duo Saturn/Mercury op. En die orgelsolo in Earth, The Circle Part Two vind ik ook super. Maar de plaat is van voor naar achter geweldig. Of had ik dat al gezegd? Ik heb hem natuurlijk later op cd gekocht en ik vraag me nu af waarom ik niet meer van deze band uit deze periode heb.

–

Woensdag 12 december 2018

bazbo 0288: P-I Man & Emre Buku – Manassah0

‘Wat is dit nou weer?’ vraagt De Vrouw. ‘Weet ik veel,’ is mijn antwoord, ‘dit moet van jou zijn.’ ‘Nou, echt niet!’ Ik geloof dat ik het wel weet. Als het echt niet van Haar is, dan heb ik hem een keer meegenomen uit de verzameling van iemand die alles weg wilde doen. De hoes doet vermoeden dat het reggae is, maar bij beluistering lijkt meer Afrikaans of Caraïbisch te zijn. In werkelijkheid is het Surinaamse muziek. De plaat is gemaakt in Nederland (in samenwerking met de NOVIB) en er is ook maar een enkele versie van. Die zitten we nu te beluisteren en we vinden het helemaal niet onaardig, overigens.

–

Woensdag 12 december 2018

bazbo 0287: Mama’s & Papa’s – All Time Greatest Hits

Ik ken er twee. California Dreaming en Monday, Monday. En er staat wel meer spul op dat ik ken, maar niet van deze moeders en vaders. De Vrouw kocht deze plaat ver voor mijn tijd. De plaat komt uit 1974, maar ze heeft een Nederlandsche heruitgave uit 1977 op abc-records. Tijdloze muziek, wel wat erg braaf.

–

Woensdag 12 december 2018

bazbo 0286: Mahavishnu Orchestra – Birds Of Fire

‘Dan krijgen we nu de betere wiskundeles,’ kondig ik deze elpee aan. De Vrouw houdt van cijfers, beheert hier in huis alle bankrekeningen, heeft het overzicht over alle betalingen, inkomsten en uitgaven, pluist het internet af op aanbiedingen en de beste prijsvergelijikers, maar kan deze mathematische rekenlineaalmuziek niet zo waarderen. Ik wel. Meesterlijke plaat van John McLaughlin, Jerry Goodman, Jan Hammer, Rick Laird en Billy Cobham uit 1973. Ik kwam nog wel eens bij de Free Record Shop, zie ik. Op 3 oktober 1986, bijvoorbeeld. Toen kocht ik – goedkoop – deze heruitgave uit 1983. Veel meer heb ik niet van de band, maar Cobham zag ik in 1993 in de begeleidingsband van Peter Gabriel. (Ja, daar keek ik ook van op.) Lang niet gehoord, deze plaat. Ik weet nog dat ik zelf One Word altijd het beste stuk van de plaat vond. Dat gitaar/synth/viool-duel…

–

Woensdag 12 december 2018

bazbo 0285: Fay Lovsky – Origami

De Vrouw heeft smaak. Ze heeft de allereerste versie van de elpee, de Nederlandsche uit 1983 met de faut gespelde Lovski op de labels. Prominente rol voor Jan de Hont op deze plaat, al voeren de speelgoedpingelinstrumentjes van het meisje Fay de boventoon. Ik zag het meisje begin jaren tachtig – het moet ergens vlak na het uitbrengen van dit album zijn geweest – in het toen nog oude Gigant hier in het toen nog niet zo majestueuze Apeldoorn. Was een leuk concert, voor wat ik me ervan kan herinneren (niet veel). Wat me wel tegenviel, was dat die speelgoedpingelinstrumentjes niet zo uit de verf kwamen, maar daardoor viel dan weer wel op hoe goed de liedjes zijn. Heerlijk Hollandsch kneuterplaatje.

–

Zondag 9 december 2018

bazbo 0284: Trini Lopez – The Very Best Of

‘PRRRRREEEE! FWOOEEEEH!’ Feestje! Lopez was een Amerikaanse zanger van Mexicaanse afkomst en dat hoor je. Zijn grootste hits had hij in de eerste helft van de jaren zestig. Ook al heb je die niet bewust meegemaakt; je zingt dit allemaal zo mee. Dit is zo’n Nederlandse verzamelplaat (van De Vrouw, natuurlijk) uit 1980 op het K-Tel label, die je voor onder een euro op de koninginnedagvrijmarkt kunt vinden. En dat is helemaal niet erg. Als je hem vindt, koop hem dan gewoon voor die paar cent, draai hem en vier dat feestje! Doen wij hier nu ook. Al moet ik wel zeggen: na een tijdje word ik wel moe van al dat ge-‘PRRRRREEEE! FWOOEEEEH!’

–

Zondag 9 december 2018

bazbo 0283: Robert Long – Van Voor De Zomer

De Vrouw kocht deze dubbele verzamelelpee (de enige elpeeversie die bestaat) ook bij Vroom & Dreesmann, voor het astronomische bedrag van vierendertig gulden vijfennegentig. Drieëntwintig hoogtepunten uit het muzikale oeuvre van Long tot 1982. Ik vind het niet onaardig; tekstinhoudelijk klopt het reuze. Maar na een liedje of wat heb ik dat ‘Laat ze maar lullen’ wel gehoord, hè.

–

Zondag 9 december 2018

bazbo 0282: Level 42 – Running In The Family

En wat zullen we hier eens van zeggen? Niet veel. De Vrouw kocht de Duitsche versie in 1987 bij Vroom & Dreesmann. Het is me allemaal te gladjes. Ik heb het niet zo op die jaren-80-productiestijl. Wat meneer King doet, is heus niet slecht; ik hoor echt wel dat het een uitstekende muzikant is en ik begrijp goed dat deze band destijds een grote hit was. Maar nou ja, iets met kopjes thee. Gelukkig doet King af en toe ook iets wat ik wel leuk vind, zoals onlangs het project Gizmodrome met Stuart Copeland en Adrian Belew. Voor nu even doorbijten.

–

Zondag 9 december 2018

bazbo 0281: Gérard Lenorman – Grands Succès

Ondanks dat deze ook van De Vrouw is, vind ik deze dubbelelpee uit 1977 toch zeer aangenaam te horen. Het blijkt een verzameling van stukken tussen 1972 en 1974 te zijn en dus staan de echt grote hits als Voici Les Clefs en hoe-heet-dat-andere-hitje-ook-weer er niet op. Jammer, maar toch is er veel leuks te beluisteren. Ideaal voor uw zondag, ook al is die niet regenachtig. De Zoon is op bezoek voor de lunch en zegt: ‘Zo, ik heb mijn portie Frans voor dit jaar weer gehad.’

–

Zondag 9 december 2018

bazbo 0280: Thijs van Leer – Introspection 1&2

Prima zondagmorgenmuziekje. Hoe kom ik hier nu weer aan? Ik kreeg of kocht hem op 25 mei 1984 en het moet wel een tweedehandsje geweest zijn, toen. Anders zou de hoes er nooit zo beschadigd hebben uitgezien. En ik zou er zeker geen negentwintigenhalve gulden voor hebben betaald! Van Leer fiedelt hier allerlei klassieken weg. De twee Introspection-platen uit 1972 en 1976 zijn hier verzameld op een dubbelalbum. Ik heb de originele eerste Nederlandse persing uit 1977. Met Letty Kosterman. Zou ze nog leven? Prima zondagmorgenmuziekje om je koffie doorheen te boeren.

–

Zaterdag 8 december 2018

bazbo 0279: James Last – Western Party And Square Dance

‘Deze heb ik van mijn ouders uit de kast gehaald en meegenomen,’ zegt De Vrouw. Ik kan me niet beheersen: ‘Dat is wel de allerslechtste smoes voor het in huis hebben van deze plaat die ik ooit heb gehoord.’ Het is allemaal zo erg op deze plaat uit 1977, dat het stiekem toch weer leuk wordt. Nee, we hebben geen squaredance rond de keukentafel gedaan.

–

bazbo 0278: Greg Lake – Manoeuvres

Tweede soloplaat van Lake. Deze komt uit 1983 en ik kocht de eerste Britse persing op 30 september 1989. Eerlijk zijn: het is meer van hetzelfde en de composities zijn niet zo sterk als op de voorganger. De randjes zijn er wat vanaf en het klinkt allemaal wat netter en gladder. Niet slecht. Zeker niet. Maar het spettert niet en het is verre van verrassend. De twee platen zijn vorig jaar in een remaster op cd heruitgegeven en in het bijkomende boekje staat een essay waarin de schrijver stelt dat de zoektocht van Greg Lake op deze twee soloplaten nogal op een fiasco is uitgedraaid. Toch staat er mooi spul op, vind ik: het titelnummer bijvoorbeeld.

–

bazbo 0277: Greg Lake – Greg Lake

‘Ik moet iets anders gaan doen,’ moet Greg Lake hebben gedacht in 1981, toen Emerson Lake & Palmer al drie jaar uit elkaar waren. ‘Iets waarin niet de toetsen, maar de gitaar en mijn stem centraal staan.’ Ik herinner me dat ik de eerste soloplaat van Lake dat jaar zag staan in de bakken bij Diskorama in de Korenstraat in Apeldoorn en dat ik hem ging beluisteren aan de balie. Ik verwachtte mooie akoestische songs zoals Lake die speelde bij Emerson Lake & Palmer. Maar wat was dat? Door de hoofdtelefoon klonk het eerste nummer Nuclear Attack en dat was snoeiharde metal! Tenminste, zo leek het op dat moment. En dus kocht ik ‘m niet. Dat gebeurde pas later, op 31 december 1985, om precies te zijn. Bij dezelfde winkel. Die plaat stond gewoon al die jaren in de bak. Het is een Duitse persing van 1981. Toen ik er in 1985 mee thuis kwam, wist ik al iets meer van hard rock. Op de elpee heeft Lake een band met allerlei grootheden om zich heen verzameld: half Toto (Steve Lukather!), Clarence Clemmons, Tommy Eyre, Ted McKenna en de onvolprezen meneer Gary Moore, die toen nog volop in de hard rock zat. Het repertoire zit dik voor mekaar. Opener Nuclear Attack is ook wel gelijk het hardste nummer van de plaat, maar deze Moore-compositie is wel erg sterk en de stem van Lake past er goed bij. Op de plaat ook een stuk dat Lake samen schreef met Bob Dylan: Love You Too Much. Niet dat het heel sterk is; Lake vertelde later dat Dylan het stuk maar half af had en dat hij het mocht voltooien. Wel degelijk pareltjes: Black And Blue, The Lie en Someone. De pers was niet zo tevreden destijds, maar ik vind het een goede plaat!

–

bazbo 0276: Kris Kristofferson & Band – Spooky Lady’s Sideshow

Erg gezapige plaat van Kristofferson, deze uit 1974. Niets verkeerds aan zijn countrymuziek, maar bij mij blijft het niet hangen. Wat De Vrouw eraan vindt, is me ook een raadsel. Maar laat ik me dat soort vragen maar niet te veel stellen.

–

Zaterdag 8 december 2018

bazbo 0275: Mac & Katie Kissoon – Sugar Candy Kisses

Twee stemmen van formaat. Werkelijk geweldig. Over het genre kun je dan weer wel of niet enthousiast zijn. Deze Nederlandse versie van de plaat komt uit 1975 en klinkt ook helemaal uit die tijd. Het moge duidelijk zijn dat deze plaat van De Vrouw is, maar dat maakt niet uit. Erg leuk om door de kamer heen te knallen.

–

Zaterdag 8 december 2018

bazbo 0274: The Kinks – Live – The Road

Ik heb maar één Kinksplaat op vinyl en dat is deze. Een live-album uit 1987 dat ik kocht op 11 november 1988. Ik heb een Europese versie die verscheen in 1988. Alleraardigste verzamelaar van oud en nieuw materiaal. Geen spektakel, maar ook weer leuk om te horen na meer dan vijfentwintig jaar.

–

Vrijdag 7 december 2018

bazbo 0273: King Crimson – Rhapsody – Sun Plaza Hall, Tokyo – May 3, 1984

Dit is een nogal gare bootleg. Illegaal, dus. Blijkt een Nederlands product te zijn uit 1984. Ik kocht de dubbelelpee in een toch reguliere winkel in Enschede op 1 april 1987. Het complete concert van 3 mei 1984 in Tokyo staat erop. Later heeft Fripp zelf materiaal van deze tour uitgebracht. De dubbel-cd Absent Lovers, bijvoorbeeld. Die is opgenomen op 11 juli 1984 in Montreal, heeft nagenoeg dezelfde setlijst en klinkt superbe in vergelijking met deze publieksopname. Lijkt wel of het publiek buiten de hal stond te luisteren. Toch geeft het een aardige indruk van het concert. Ook deze plaat al meer dan vijfentwintig jaar niet gedraaid.

–

Vrijdag 7 december 2018

bazbo 0272: King Crimson – Sleepless (12″ single)

Op 16 augustus 1985 vond ik deze 12″ single, bij de Free Record Shop (jawel) in de uitverkoopbakken. Drie versies van deze stamper: een uitgebreide Dance Mix, een Instrumental Mix en een remix van de albumversie. Het voegt allemaal niet zo heel veel toe aan het origineel, maar een leuk hebbending is het wel, mede omdat ik een Nederlandse versie uit 1984 heb.

–

Vrijdag 7 december 2018

bazbo 0271: King Crimson – Three Of A Perfect Pair

Na Red had Fripp zijn band opgedoekt. In 1981 verscheen Discipline met Fripp, Belew, Bruford en Levin, gevolgd door Beat in 1982. Die twee platen heb ik niet op vinyl. Ik had ze in 1983 op een cassettebandje van een studiegenoot gekregen. Het was mijn eerste kennismaking met King Crimson en het klonk heel anders dan wat ik verwachtte. Gelukkig bleef ik zoeken naar informatie over de band en al snel begreep ik dat de 80-incarnatie meer Talking Heads was dan 60s/70s-prog. Niets mis met Talking Heads (integendeel), maar op dat moment (1983) zat ik meer in die 70s-prog. In 1984 bracht het viertal Three Of A Perfect Pair uit. Ik kocht ‘m op 31 oktober 1986 bij de Free Record Shop (jawel) en ik heb een Nederlandse persing uit het jaar van verschijnen 1984. De plaat is opgedeeld in een ‘Left side’ en een ‘Right side’. Op de ‘Left side’ de wat poppy songs zoals het titelnummer en de hit Sleepless, op de ‘Right side’ het meer experimentelere werk zoals Industry, Dig Me en Larks’ Tongues In Aspic Part III. Leuke plaat!

–

Vrijdag 7 december 2018

bazbo 0270: King Crimson – The Young Person’s Guide To King Crimson

Bijzondere verzamelaar met materiaal van 1969-1974. Bijna de gehele In The Court Of The Crimson King staat erop, zij het dat van Moonchild het improvgepiel eraf is, I Talk To The Wind is te horen in een bijzondere demoversie uit 1968 (met zangeres Judy Dyble) en de klapper 21st Century Schizoid Man onbegrijpelijkerwijs ontbreekt. Voor de tijd van uitgave (1975) is Groon bijzonder, de B-kant van de single Catfood; later verscheen het als bonus op heruitgaven van In The Wake Of Poseidon. Van het album Lizard is niets te vinden en het hoogtepunt is plaatkant 2 met Red en Starless. Bij de oorspronkelijke uitgave van dit dubbelalbum zat een uitgebreid boek met krantenknipsels/recensies van eerdere platen, maar dit ontbreekt bij mijn originele Franse persing uit 1975, die ik kocht op 13 januari 1989.

–

Woensdag 5 december 2018

bazbo 0269: King Crimson – Red

Kijk aan. Dit is de plaat die velen de beste King Crimson vinden. Ik vind ‘m heel heel erg goed, maar weet nog niet zeker of ik ‘m ook de beste vind. Misschien wel. In ieder geval staat het lied erop dat ik het allermooiste lied van King Crimson vind. Ik kocht Red op 1 april 1987 en ik heb een Duitsche heruitgave uit 1977. Het album verscheen eind 1974 en bij het verschijnen had Fripp de band opgedoekt. Op de plaat is King Crimson nog slechts een trio (Fripp, Wetton, Bruford), al doen er enkele gasten op mee, waaronder Cross, die op het vorige album nog volwaardig lid was. Opener Red is gelijk een magistrale klapper, de daaropvolgende stukken Fallen Angel en One More Red Nightmare zetten die waanzin enigszins gedoseerd voort. De tweede plaatkant opent met de live-improv Providence en daarna komt de afsluiter alweer. Die afsluiter is dat lied dat ik het allermooiste lied van King Crimson vind en het allermooiste lied van King Crimson vind ik Starless.

–

Woensdag 5 december 2018

bazbo 0268: King Crimson – Starless And Bible Black

Grotendeels live opgenomen, dit album uit 1974. Het merendeel van de opnames stamt zelfs uit het Concertgebouw. Wel her en der nogal wat overdubs. De improvisatie neemt hier de overhand en vooral Trio is hier een wonderschoon voorbeeld van. De bas van Wetton, viool van Cross en Fripp op de mellotronfluit. Schijnt dat Bruford naast zijn drumkit stond met zijn armen gekruist over zijn borst. Naast dit lieflijke stukje ook veel knetterhard spul: opener Great Deceiver ragt er fijn in en het meesterlijke Fracture kent een ongenadig einde. Verder is The Night Watch interessant; mooie melodie, grotendeels live uit het Concertgebouw met een zwik overdubs, maar klinkt als een volledig geconstrueerd lied. Later is het gehele concert uit het Concertgebouw nog verschenen onder de titel The Night Watch. Ik kocht mijn plaat op 2 juli 1987 en het is een Britse heruitgave (zonder klaphoes) op het E’G-label uit 1987.

–

bazbo 0267: King Crimson – Larks’ Tongues In Aspic

Waren de vorige platen van King Crimson al geweldig; we betreden nu wat in mijn ogen Het Gouden Tijdperk van de band is. Op Larks’ Tongues In Aspic uit 1973 weet Fripp zich in het gezelschap van John Wetton, Bill Bruford, David Cross en de maniakale percussionist Jamie Muir. De laatste deed slechts een album mee plus een tour en werd daarna monnik of kluizenaar of dergelijke. Hij schittert op deze plaat. Gelijk al vanaf de opener is duidelijk dat de malle percussiegeluidjes de boventoon voeren. Ik weet nog dat ik deze plaat voor het eerst draaide. Het was op 9 maart 1987 en ik had ‘m gekocht bij de Free Record Shop (jaja). Heel zacht hoorde ik een instrument dat ik op dat moment niet thuis kon brengen (een kalimba) en dus zette ik mijn stereo iets harder. Na wat gewriemel hoorde ik het Larks’-loopje op viool en vervolgens kwam met enorm volume het reusachtige thema erin gedenderd. Ik wist niet wat ik hoorde. De dynamiek op deze plaat is ongekend! Exiles kent een mooie meldodie, Easy Money grenst aan de waanzin en voor mij is het in elkaar overlopende duo Talking Drum en Larks Tongues In Aspic Part Two een van de absolute hoogtepunten in de Crimsoncanon. Ik heb een heruitgave uit 1987 op het Virgin en E’G label. Later kocht ik de grote grote Larks’-doos. Prachtplaat. Absoluut meesterwerk. Maar welk album van King Crimson is dat niet?

–

bazbo 0266: King Crimson – Islands

Beetje ‘vergeten’ King Crimson album uit 1971. Ik kocht ‘m op 19 juli 1985 en ik heb een Duitsche heruitgave uit 1978. De Lizard-bezetting was ook weer uiteen gevallen en Fripp wist zich nu omringd door Boz Burell, Mel Collins en Ian Wallace. Keith Tippett verzorgt weer het magistrale pianowerk en er zijn bijdragen van allerlei andere blazers. Er staat prachtig materiaal op deze elpee. Sailor’s Tale is mijn favoriet, maar het titelnummer mag er ook zijn. Tijdens de tour in 1972 viel de band opnieuw uit elkaar. Hiermee is de 1969-1971-periode van de band afgerond en brak de tijd aan voor de tweede grote incarnatie van King Crimson.

–

bazbo 0265: King Crimson – Lizard

Leuke plaat voor de zondag. Dit was mijn eerste King Crimson die ik kocht. Het was 6 oktober 1983. In de muziekwinkel Tommy in Tilburg had ik twee Crimsonplaten in mijn handen. De ene was Court en daarop zong Greg Lake; de andere was Lizard en daarop zong Jon Anderson op een enkel stuk, wist ik. Ik had geld voor één elpee en koos voor Anderson. Thuis in mijn studentenkamer draaide ik hem gelijk. Wat was dit voor ongein? Ik had Crimsonplaten uit de jaren 80 wel eens gehoord bij een klasgenoot, maar dit was compleet anders. Na drie keer draaien was ik om. Het was ongein, maar wel briljante ongein. De piano van Tippett is hier nog debieler dan op de voorganger, de mellotrons gieren hier nog verder de bocht uit, sommige melodieën zijn nog majestueuzer en aan het eind is het kippenvel niet te overzien. Lizard verscheen in 1971 en ik blijk een heruitgave uit 1977 te hebben. Cirkus en The Battle Of Glass Tears zijn ongekende hoogtepunten en Fripp en de zijnen spelen die tegenwoordig op het podium. Lady Of The Dancing Water is misschien wel het lieflijkste stukje Crimson ooit en Bolero – The Peacock’s Tale is wat mij betreft het absolute prijsnummer: prachtmelodie die halverwege helemaal ontspoort in uiterst vrij jazzgewriemel. Uiteindelijk valt het stuk met Anderson nog het meest tegen. Ik schreef ooit al eens een stuk over deze plaat.

–

bazbo 0264: King Crimson – In The Wake Of Poseidon

Welja. Na de 1969 tournees kapte de helft van King Crimson ermee. Greg Lake had ook niet heel veel zin meer, dus bleef Fripp achter. Hij begon met Sinfield aan dit album te werken. Lake zong vier stukken in, drummer Michael Giles haalde zijn broer Pete binnen op bas, maar de ware meesterzet zijn de bijdragen van pianist Keith Tippett. Veel kritiek in 1970, toen de plaat uitkwam: de opbouw van kant 1 was nagenoeg hetzelfde als het voorgaande album. Een klapper, dan een rustig liedje en vervolgens een majestueus melodisch stuk. Op kant 2 echter het debiele Catfood en het compleet uit de bocht vliegende The Devil’s Triangle. Lake hield het definitief voor gezien, de Gilesbroertjes zwaaiden gedag en daar zat Fripp weer met de brokstukken. Ik kocht mijn plaat op 17 mei 1984. Wacht, die dag werd ik negentien jaar. Ik denk dat ik mijn eigen verjaardagscadeau kocht. Het is overigens een herdruk uit de begin jaren tachtig. Ondanks alle kritiek blijf ik het een mooie plaat vinden.

–

Zaterdag 1 december 2018
bazbo 0263: King Crimson – In The Court Of The Crimson King

Over klassiekers gesproken. Op 21 oktober 1983 ging er een geheel nieuwe wereld voor mij open. Toen kocht ik een Duitse heruitgave uit 1977 van dit album. De debuutplaat van King Crimson verscheen in 1969 en is een waar meesterwerk. Nog altijd kan ik niet goed uitleggen waarom. De rol van Fripp is nog zeer bescheiden op deze plaat; het zijn Ian McDonald en Greg Lake die het meeste materiaal voor de songs aanleveren. Laten we ook de bij vlagen bizarre teksten van Peter Sinfield niet vergeten. Weinig bands zullen het aandurven hun debuutplaat (en de concerten in 1969) te beginnen met de ultieme klapper 21st Century Schizoid Man. Daarna gaat het gas wat terug, maar de intensiteit blijft. I Talk To The Wind, Epitaph, Moonchild en het titelnummer: allemaal adembenemend. Het is niet voor niets dat Fripp en de zijnen heden ten dage tijdens concerten bijna de gehele elpee spelen. Tot op de dag van vandaag zien de kenners dit album als de oorsprong van de progressive rock. Misschien wat overdreven (laat ik u attent maken op de eerste twee platen van The Nice), maar het typeert wel de legendarische status. Ook leuk: dertig jaar geleden kon ik deze plaat (en alle andere Crimsonplaten ook, trouwens) niet door de huiskamer heen draaien; nu zegt De Vrouw: gaaf! Ze is de afgelopen paar jaren dan ook met me mee geweest naar vijf concerten (Vredenburg, Aylesbury, Amsterdam, München). In 2019 staat King Crimson drie avonden achtereen in The Royal Albert Hall. Gaan we het doen?

–

Zaterdag 1 december 2018

bazbo 0262: Carole King – Tapestry

Klassieker uit 1971 die in geen enkele platenverzameling mag ontbreken. Bij ons doet hij dat ook niet, zij het dat het een plaat van De Vrouw is. Bij herbeluistering valt weer eens op wat een weergaloze liederen het zijn van het duo Goffin/King. Prachtig. James Taylor doet mee op de plaat, Danny Kortchmar ook, al heet hij hier Danny Kootch. Centraal staan de stem van King en het lied. En terecht. Prachtplaat vol ‘hits’.