Het bedrag
Het bedrag stond hem wat tegen. Hij was heus niet te beroerd om flink in de buidel te tasten, maar dan moest hij wel zeker weten dat hij waar voor zijn geld zou krijgen. De ellende is natuurlijk dat je vooraf moet betalen en vooraf heb je nu eenmaal geen idee of je waar voor je geld krijgt. Althans, niet hier. De ervaring moest het leren.
Martijn keek het kamertje rond. Alle clichés die je kon bedenken, waren hier te vinden.
Vanaf het bed waarop hij zat, kon hij maar net goed zien. Het weinige rode licht hielp niet mee en die paar kerstlampjes rond het raam ook niet. Van de straatlantaarn kreeg hij niets mee. Ze had de zware bordeauxrode gordijnen gesloten toen hij goed en wel binnen was. Het tapijt was zwart. Aan de muur hingen erotische prenten en op het nachtkastje lag al klaar wat hij later geacht werd in gebruik te nemen. Toen ging zijn blik omhoog en keek hij in de grote spiegel die aan het plafond hing.
Plotseling diende zich iets aan. Hij wilde een bil optillen, maar op het waterbed lukte het niet. De zachte lakens smoorden zijn ferme scheet, maar het bed deinde hevig. Dat was een goedkoop instabiel bed, concludeerde hij. Martijn was net wat ontnuchterd, maar dit hielp niet mee. Toen het matras eindelijk weer stil lag en zijn golf van misselijkheid was weggeëbd, haalde hij diep adem. Het zou nu niet lang meer duren tot ze terug was.
–
Vooraf betaald had hij dan maar. Halverwege de avond had hij het café De Postkoets verlaten en was hij de straat op gegaan. Hij had veel gedronken en stond wat onvast op de benen, maar hij was helder genoeg om te weten waar hij naartoe moest. Voetje voor voetje zwalkte hij over de zwarte klinkers. Eerst links, dan het smalle straatje rechts. Hier, aan je linkerhand, was een hele rij etalages. De derde was het, herinnerde hij zich. Gelukkig, het gordijn was nog open. Daar zat ze.
Martijn keek om zich heen. Dat niemand hem zag. Waarom toch eigenlijk, vroeg hij zich bijna hardop af. Iedereen weet dat deze business bestaat en deze business kan alleen maar bestaan omdat er een markt voor is. Klanten, dus. Ik ben een klant. Waarom zou ik me ervoor schamen dat ik hier naar binnen ga? Toch was er iets dat hem weerhield. Wacht.
Er kwam iemand het straatje in. Martijn deed zijn capuchon over zijn haren en dook met zijn hoofd zo diep mogelijk in zijn kraag. Zo herkende niemand hem. Schichtig keek hij naar de persoon die dichterbij kwam. Die hield zijn pas in. In het weinige licht van een straatlantaarn was te zien dat het een man was. Een man in een lange regenjas met een lederen tas of koffer in de hand. Martijn maakte een beweging dat hij wilde doorlopen en deed enkele passen van de ruit vandaan. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd om. Door de capuchon kon hij niet zo heel goed achter zich kijken. Toen hij geen geluid meer achter zich hoorde, keerde hij om. De man had zich omgedraaid, liep van hem vandaan en dook een steeg in. Martijn deed de stappen terug naar de etalage en klopte op het raam.
Haar gezicht verscheen. En de glimlach die hij vaker had gezien. Ze hield haar hoofd ietsje scheef en keek hem aan met grote ogen die glinsterden. Ja, ze was zwaar opgemaakt. In haar hals zag hij de barsten en rimpels. Hoe dan ook, ze mocht er zijn. Ze had een goed figuur en de lingerie paste bij haar lijf. Hij hield van het rode kant dat ze droeg. Die blonde pruik nam hij voor lief. Ze likte langs haar rode lippen en gebaarde met haar wijsvinger. Hij knikte. Ze deed twee stappen opzij en verdween achter het gordijn. Drie tellen later ging de deur open. Nog eenmaal keek hij naar links en rechts langs de gevel. Vanuit een ooghoek zag hij iemand uit de steeg komen. Toen deed hij de stap naar binnen en sloeg de deur achter hem dicht.
–
Gelukkig, hij rook niks. Voor de zekerheid wapperde hij met zijn hand de lucht boven het bed weg. Hij keek naar de deur van de badkamer. Er klonk wat geluid. Ze was met een flesje in de weer, hoorde hij.
Moest hij ook iets doen nu? vroeg hij zich af. Verwachtte ze dat hij al uitgekleed was? Hij hoopte maar van niet. En dat ze zelf ook nog wat aan had. Hij had zin, maar wist dat het hem niet zou lukken om gelijk toe te moeten slaan. Eerst in de stemming komen. Hij sloot zijn ogen en probeerde haar voor de geest te halen. Met een zachte beweging zou hij haar achterover op het smalle waterbed duwen. Zijn lippen in haar hals, zijn vingers langs de kanten bustehouder. Langzaam zou ze zijn rits openmaken en zijn inmiddels gezwollen orgaan tevoorschijn pakken. Met zijn tong trok hij rondjes rond haar tepel, zijn duim zocht de weg rond haar geschoren venusheuvel. Dat in de stemming komen lukte al aardig. Daar had hij de kitscherige kerstverlichting rond het bed niet voor nodig.
Geluid. Hij opende zijn ogen. Gestommel. En niet uit de badkamer. Maar waar dan wel vandaan? Hij stond op. Kwam het van rechts? Hij liep twee passen in de richting.
‘Dit was de afspraak niet,’ klonk een zachte stem.
Een stekende pijn in zijn borst. Hij keek. Het bloed spoot eruit. Toen zag hij in een flits de contouren van zijn belager. Die stond achter hem, legde een gehandschoende hand op zijn mond en trok zijn hoofd naar achter.
‘Dit vergeef ik je niet licht,’ siste de stem. ‘Maar goed dat ik je in het zicht had. Ik heb er een neus voor. Je snapt de noodzaak van de deadline wel, hè? Nee, verzet is zinloos. Je mist de kracht.’
Martijn voelde het scherp van het mes in een grote haal langs zijn hals glijden, dwars door het strottenhoofd heen. De hand liet los. Hij wilde iets zeggen, maar piepte slechts lucht. Uit zijn mond liep vocht, rood vocht. Door de knieën zakte hij.
‘Nou, ik ben er klaar voor,’ klonk de stem van de hoer. ‘Jij ook?’ De deur van de badkamer ging langzaam open. ‘Je krijgt heus wel waar voor je geld, hoor, schat. Ik zorg ervoor dat je deze kerstavond niet snel zult vergeten.’Met een zelfde flits als de indringer was binnengekomen, was hij ook weer verdwenen.
Martijn zei niets. Hij lag in een steeds groter wordende plas van zijn eigen bloed en had even iets anders aan zijn hoofd dan de hoogte van het bedrag.
–
Apeldoorn, december 2018