Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0337: The Nice – The Nice
Dit was mijn eerste Nice-elpee. Ik kocht hem op 22 juli 1982. Het is een verzamelniemendalletje uit Duitsland op het Charly Records label. Er staan twee stukken van de eerste Niceplaat op (Rondo!), eentje van de derde en twee van de tweede (te weten een deel van het Intermezzo van Kareliasuite en de gehele tweede plaatkant beslaande suite Ars Longa Vita Brevis. Het was mijn eerste kennismaking met The Nice en er kwam al snel meer in huis.

–

bazbo 0336: The Nice – Elegy
Deze elpee kwam in 1971 uit. The Nice bestond toen al niet meer. Emerson had het idee dat hij met de band niet zo veel verder kon ontwikkelen en startte met ene Greg Lake en Carl Palmer een nieuwe band die uiterst succesvol zou worden. Op deze plaat vier overblijfsels. Twee live, twee studio. Hang On To A Dream is live en Emerson bouwt zijn pianosolo uit tot een waar huzarenstukje. My Back Pages is weer eens een Dylannummer waarin geen spaan heel blijft van het origineel: na een pianointro volgt een lang en dramatisch elektrisch deel. Kant twee opent met een studioversie van Tsjaikovski’s Pathetique Symphony 6, dat live ook al te horen was op Five Bridges. Maar de absolute klapper van de plaat is America, live opgenomen. Emerson haalt ongelofelijke fratsen uit op het Hammond, hij laat ‘m gieren en schreeuwen. Ik weet nog zo goed dat ik dit voor het eerst hoorde op 4 december 1982, toen ik de plaat kocht en van Sinterklaas kreeg. Ik wist niet wat me overkwam. Dood, verderf, het einde van de wereld. Dit is wat mij betreft de definitieve versie van dit lieve liedje van Bernstein. Kippenvel van onder tot boven en vice versa. Nog altijd. Ook nu. Gloeiende! Ik liet het destijds aan vriendjes horen, maar die snapten geen bal van wat me zo raakte. De tieten van Blondie waren toch veel lekkerder? Mijn elpee is een Britse heruitgave uit 1982. Ik koester hem.

–

bazbo 0335: The Nice – Keith Emerson with The Nice
Opnieuw een dubbelelpee met twee platen van The Nice erop. Five Bridges is misschien wel de beste Niceplaat. In 1969 mocht Emerson een stuk schrijven voor zijn band en een orkest. De Five Bridges Suite, live opgenomen in de Fairfield Halls in Croydon, beslaat de hele eerste plaatkant. In vijf delen komen allerlei stijlen voorbij: neoklassiek, romantisch, rock, prog, jazz, fuga, noem maar op. Voorwaar, geen minne kost. Op de tweede plaatkant vier stukken: twee met orkest van hetzelfde concert, waaronder een debiel mooie versie van Sibelius’ Intermezzo from Karelia Suite. Verder een ander livenummer (van de Fillmore East), waarin Emerson Dylan’s Country Pie vermengt met Bach’s zesde Brandenburger concert, en een niemendalletje dat One Of Those People heet. De tweede elpee is Elegy en daarover vertel ik later meer, want die heb ik ook los. De dubbelaar met de twee elpees verscheen in 1972 en ik heb een Nederlandse versie uit dat jaar op het Philips label. Ik kocht/kreeg hem tweedehands op 17 mei 1983 (ik herinner me dat ik op mijn achttiende verjaardag mijn cadeaus mocht uitzoeken in Concerto, Amsterdam).