Draai hier al je vinyl uit je platenkast – vrijdag 11 januari 2019
–
bazbo 0373: Prince And The Revolution – Around The World In A Day
De Europese versie van deze plaat uit 1985 kocht ik op 22 juli 1988. Hij staat vol fijne psychadelische songs. Een van de beste platen van de kleine geilneef, al ken ik niet eens zo heel veel van hem. Ik heb wel één Prince-elpee!
–
bazbo 0372: Elvis Presley – Elvis The Moviestar – 20 Original Hits
Deze behoort tot de eerste tien platen die ik ooit kocht. Op 8 februari 1980 was ik nog veertien jaar. Ik had een klasgenootje dat helemaal weg was van Elvis en ik was nogal verliefd op ‘r en probeerde te snappen wat ze er nou zo leuk aan vond. In die tijd waren op televisie de speelfilms met Elvis nogal eens te zien en die zat ik dan met mijn moeder te bekijken. De films vond ik niet zo veel aan, maar de muziek vond ik heel aardig. Nu ik het allemaal zo terug hoor, vind ik dat nog steeds. Op deze Nederlandse verzamelplaat uit 1979 staan twintig grote hits. Ik weet niet of ze allemaal uit films komen, maar wat kan mij dat nou schelen? Het klasgenootje zag ik jaren later nog eens terug en ik heb daar hier op FOK! nog eens over geschreven.
–
bazbo 0371: Pink Floyd – One Slip (12″ single)
Behalve het – in mijn ogen vrij nietszeggende – titelnummer staat er de albumversie van Terminal Frost op en de echt interessante liveversie van Dogs Of War. Ik kocht de Britse 12″ versie (dit keer geen ‘poster cover’) op 12 september 1988.
–
bazbo 0370: Pink Floyd – On The Turning Away (12″ single)
Hé, deze is mooi! De hoes is een poster van de Momentary Lapse Of Reason elpee! Dat wist ik geeneens meer. Blijkt nog een verzamelaarsobject te zijn ook; op Discogs gaat hij voor tientallen euro’s. Ik kocht hem op 23 december 1987. Op de tweede plaatkant staan twee liveversies: het titelnummer en Run Like Hell.
–
bazbo 0369: Pink Floyd – A Momentary Lapse Of Reason
Ik krijg deze elpee op 5 december 1987 van Sinterklaas. Hij is dan net verschenen. Pink Floyd is dan voornamelijk David Gilmour met Nick Mason. Rick Wright is erbij, maar heeft geen prominente rol. Verder een boel sessiemuzikanten aan het werk. Dat werk bestaat voornamelijk uit compacte songs. Er staat mooi spul op, hoor. De opener Signs Of Life is bijna provocerend met die kabbelende natuurgeluiden en die zo kenmerkende gitaar. Dogs Of War vind ik prachtig en de zo typische afsluiter Sorrow is wat mij betreft zo’n beetje het hoogtepunt van de plaat. Geen slecht werk, maar ik mis de diepgang en het psychopatische van Waters.
–
bazbo 0368: Pink Floyd – The Final Cut
Velen vinden het een van de minste Floydplaten; ik vind het een van de betere. Het is dat duistere, dat beangstigende dat ik zo mooi vind in het werk van Waters. Want het is vooral Waters die hier klinkt. De overige bandleden vervullen slechts een bijrol en Wright lag zelfs helemaal uit de band in deze tijd. Mijn versie is een Amerikaanse heruitgave uit een onbekend jaar, maar het moet ergens tussen 1983 (toen deze elpee verscheen) en 1988 zijn geweest, want ik kocht ‘m op 20 januari 1988. Mooiste liedje? One Of The Few of toch maar Paranoid Eyes.
