Draai hier al je vinyl uit je platenkast – zaterdag 12 januari 2019
–
bazbo 0382: Kenny Rogers – Gideon
Deze is van De Vrouw! Deze plaat komt uit 1980 en is volgens mij zo’n beetje zijn laatste waarop hij nog wat country-achtig klinkt. Daarna werd het vooral softpop en zwijmelzooi, al dan niet in duet met een grootheid. Ook op dit album nogal wat kaarslichtkost. Opvallend: alle stukken zijn gecomponeerd door Kim Carnes, die ook een duet met de grote grijze geitenbreier zingt en veel achtergrondkoortjes doet. De Vrouw heeft een Nederlandse versie mét poster erin en aan de gaatjes in de poster te zien heeft ze hem ooit opgehangen gehad.
–
bazbo 0381: Robbie Robertson – Fallen Angel (12″ single)
Een van de singles van het soloalbum van Robertson. Deze kocht ik op 24 oktober 1989, volgens mij stond hij in de uitverkoopbakken. Naast het titelnummer en een albumnummer, ook een nieuw lied dat niet op de elpee staat: Tailgating. Heel spectaculair is dat niet, toch leuk om te hebben. Het titelnummer blijft mooi. Dreigend, spookachtig. Een mooi eerbetoon aan de veel te vroeg overleden Band-muzikant Richard Manuel.
–
bazbo 0380: Robbie Robertson – Robbie Robertson
In 1988 las ik een recensie in de Music Maker en diezelfde week, op 27 juli 1988, kocht ik de elpee. Het is een Britse/Europese versie uit het jaar van verschijnen (1987) Magistrale plaat van de Grootmeester van The Band. Dit is geloof ik zijn eerste soloplaat. Er staan schitterende songs op. Opener Fallen Angel zet de toon (met de spookachtige stem van Peter Gabriel (!), Showdown At Big Sky en Broken Arrow zijn twee hoogtepunten en Somewhere Down The Crazy River is de hit. Lang niet gehoord, deze. Mooi!
–
bazbo 0379: Lionel Ritchie – Can’t Slow Down
Plaat van De Vrouw. Een Franse uitgave uit 1983. Geen kwaad woord over deze sympathieke zangert. Zijn plaat vind ik niet zo veel aan. Grote hits staan erop en een boel andere dansbare stukken en zwijmelaars. Geen woorden aan vuil maken.
–
bazbo 0378: Renaissance – Turn Of The Cards
Ook van deze weet ik niet wanneer ik hem kocht of kreeg. Volgens mij komt ook deze van een beurs vijftien jaar geleden. Ik heb een eerste Europese/Britse versie. Niet veel gedraaid. Heel veel mooi werk op deze plaat uit 1974. Mevrouw Annie Haslam zingt als een … eh … als Annie Haslam. Iets met engeltjes of zo. Hoogtepunt is Mother Russia.
–
bazbo 0377: Steve Reich – The Desert Music
Deze is ook gaaf. Begin 1988 las ik ergens in een muziekblad een recensie van deze plaat en op 22 februari kocht ik ‘m, zonder dat ik ooit ook maar wat had gehoord. Thuisgekomen viel ik zowat van mijn stoel. Wat was dit voor prachtigs? Reich maakt ‘minimale’ muziek, maar ik vind het niet zo minimaal, eerder repeterend. Het arrangement met orkest en koor geeft het stuk echt een ‘vol’ geluid. Beetje vreemd dat ik dit bij de pop en rock heb staan, maar bij ‘klassiek’ past het ook niet echt. Maakt het wat uit? Mij niet. Later kocht ik meer werk van Reich (op cd). Mijn elpee is een Europese versie uit het jaar van verschijnen: 1985.
–
bazbo 0376: Refugee – Refugee
Het zat Lee Jackson en Brian Davison niet mee. Begin 1970 zei hun bandleider Keith Emerson de band vaarwel en doekte daarmee The Nice op om zelf enorm succesvol te worden met Emerson Lake & Palmer. De twee probeerden wat solo, maar het lukte niet. Gelukkig was daar een nieuwe toetsenist: de Zwitser Patrick Moraz. In 1974 nam het drietal deze plaat op. Ze deden een korte tour en toen kreeg Moraz een telefoontje van ene Chris Squire: of Moraz eens met zijn band Yes wilde komen repeteren? En dus zaten Jackson en Davison opnieuw zonder band; hun verdere carrière is daarna nooit goed van de grond gekomen. Op deze elpee staat fenomenaal werk in de beste Nice/ELP/Yes-progtraditie. De stem van Jackson vind ik niet zo sprekend, maar gelukkig is het leeuwendeel van de plaat instrumentaal. Moraz brengt zijn typische vloeiende melodielijnen in. Ik weet niet meer wanneer ik deze kocht; het was tweedehands ergens op een beurs een jaar of tien geleden, meen ik. Het is wel een originele Duitse versie uit 1974. Prachtplaat, weer eens.
–
bazbo 0375: Orgel Vreten – Zarx & Johnson / Lawaii Op Hawai (12″ single)
Deze maxisingle kreeg ik gisterenavond bij de elpee die ik kocht. Meer van dezelfde waanzin van het vijftal. En lekkâh!
–
bazbo 0374: Orgel Vreten – De Man & Zijn Machine
Barst, heb ik net de P gehad, koop ik gisterenavond iets met een O. Belachelijk goed concert van Orgel Vreten in Gigant. Wat een waanzin. En nog swingend ook. De twee duellerende orgels zijn het centrale punt van de band, maar hét podiumbeest is Arno Bakker met zijn trombone, sousafoon en ontregelende capriolen. Op deze plaat komt het allemaal net niet over, maar toch is het een feest van herinneringen aan een klasseconcert.
