Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0489: Rick Wakeman – The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table
Welja. Een plaat over het heldenepos van Koning Arthur, waarom ook niet? Grotendeels met hetzelfde bandje en orkest en koor opgenomen als Journey, maar nu in de studio. De plaat verscheen in 1975; ik kocht hem op 8 augustus 1983. Tweedehands en ik blijk een originele Nederlandse versie uit 1975 te hebben, compleet met het uitgebreide boek dat er toen bij zat. Veel ‘klassiekers’ op deze plaat. De openingsmaten van opener Arthur zijn jarenlang de herkenningstune van een radioprogramma geweest (en het is me compleet ontschoten hoe dat programma heette. ‘Gaten graven!’ Het Stenen Tijdperk, kan dat?), maar de absolute klapper is het instrumentale Merlin The Magician, met de spectaculaire Moogsolo’s en het razendsnelle piano-outro. Toen de hele plaat voor het eerst live uitgevoerd moest worden, huurde Wakeman het Wembley stadion af. Waar hij geen rekening mee had gehouden, was dat het stadion op zijn gehuurde dagen voorzien was van ijs voor een of ander schaatsevenement. Dat ijs kon niet weg. En dus zijn er tijdens het optreden ijsdansende ridders te paard te zien. Nogal hilarisch en uiteindelijk legendarisch.

–

bazbo 0488: Rick Wakeman – Journey To The Centre Of The Earth
Toen deze plaat uit kwam in 1974, was Wakeman alweer uit Yes gestapt. Tijd genoeg dus om zijn droom uit te werken: een groot muziekstuk, geïnspireerd op het boek van Jules Verne. Voor dit ambitieuze project kreeg hij het voor elkaar een heel orkest en koor zijn werk te laten spelen, twee keer op een dag. Vreemd genoeg koos hij voor de rockband-partijen geen gelouterde muzikanten, maar een zootje kroegtijgers uit zijn stampub. Het klinkt ook een beetje zo. Niet dat het slecht is, maar de zang is soms nogal vals en de enige virtuoos is meneer Wakeman zelf. Wat houd ik toch van die snijdende Moog van ‘m. Om het hele project uit te kunnen voeren en op te kunnen nemen, nam Wakeman een tweede hypotheek op zijn huis en verkocht hij een paar van zijn verzamelde oldtimers. Niet veel later kreeg hij zijn eerste hartaanval. Daarvan herstellende in het ziekenhuis schreef hij alweer aan zijn volgende megaproject. Daarover straks meer. Ik kocht de plaat op 9 juni 1983 en het blijkt een Nederlandse versie uit 1974 te zijn.

–

bazbo 0487: Rick Wakeman – The Six Wives Of Henry VIII
Volgende uitgebreide sectie. Deze kocht ik op 28 augustus 1982. Een jaar ervoor had ik kennisgemaakt met de muziek van de band Yes. Een vriendje had een heleboel elpees van die band van zijn grote broer geleend en voor mij op cassettebandjes opgenomen. Ik draaide die cassettes compleet stuk en ging toen de elpees maar zelf kopen. Al snel ontdekte ik dat ik het werk van de toetsenist Rick Wakeman erg goed vond en ik begreep dat hij ook soloplaten had gemaakt. Dit was een van de eerste die ik kocht. Tweedehands. Toen ik thuis kwam, zag ik dat er enorme krassen en deuken op de eerste plaatkant stonden. Ik durfde er niet mee terug. Jarenlang kende ik van deze plaat alleen het eerste stuk van kant 1. Kant 2 was gelukkig ongeschonden. Het is wel een eerste Britse persing, dat dan weer wel. Het was de officiële solodebuutplaat van Wakeman uit 1973 en er zouden er nogal wat volgen. Toen het vriendje een keer bij mij was, liet ik hem het solowerk van Wakeman horen. ‘Ik vind er niets aan,’ zei hij. ‘Het enige goede toetsenstukje dat ik ken, dat staat op die liveplaat van Yes.’ Ik greep in de kast, haalde Yessongs tevoorschijn en draaide de toetsensolo. ‘Ja, dat!’ gilde het vriendje. ‘Dus van mij mag je de boom in met je Wakeman.’ Ik zei: ‘De toetsenist van Yes was toen Rick Wakeman en zijn livestukje is een uittreksel van zijn eerste soloplaat. Kijk maar op de hoes, het heet Excerpts from The Six Wives Of Henry VIII.’ Vriendje droop af. Werd vage kennis.

–

bazbo 0486: Tom Waits – Franks Wild Years
Toen deze uitkwam, ik hem kocht (op 15 april 1988) en de Europese versie uit 1987 voor het eerst hoorde, dacht ik: Hm, meer van hetzelfde. Al snel dacht ik daar heel anders over. Deze klinkt nog filmischer en theatraler dan voorganger Rain Dogs. Waits presenteert zijn plaat als een theaterproductie in twee bedrijven en zichzelf als incarnatie van Weil en Brecht ineen, of iets dergelijks. Allerlei prachtstukken op deze plaat, weer. Voor mij is Yesterday Is Here het mooiste lied van de plaat, maar eigenlijk moet je ‘m weer als een geheel zien horen. Hij bouwde er een bizarre show omheen en trok er de hele wereld mee over. Er verscheen een live album van (Big Time) en dat heb ik niet op vinyl. Wel op cd, net als alle daarop volgende Waitsalbums. Einde sectie Waits, dus.

–

bazbo 0485: Tom Waits – Rain Dogs
Mijn allereerste Waitsplaat! Ik kocht hem op 14 juli 1986, toen de plaat net was verschenen. Waarom? Lees hier maar. Ik was gelijk om. Stuk voor stuk schitterende songs, gegoten in een rammelpottenjas. Ik heb de eerste Europese versie. Singapore, Jockey Full Of Bourbon, Tango Till They’re Sore, Time, Downtown Train: er staat gewoon te veel te goed spul op deze plaat. Over legendarisch gesproken.

–

bazbo 0484: Tom Waits – Swordfishtrombones
Legendarisch album. Een soort ommekeer in het oeuvre van Waits, al vind ik dat hij met Blue Valentine al een aardige hint heeft gegeven. Piepjanknor van de betere soort, dit. De plaat is van 1983, maar ik heb een heruitgave uit 1986, die ik kocht op 30 mei 1988. Opener Underground zet gelijk de toon: donker, naargeestig en vooral raar. Hoogtepunten noemen vind ik lastig, want voor mij luistert de plaat als één geheel. Vooruit: Johnsburg, Illinois, 16 Shells From A Thirty-Ought-Six en In The Neighborhood (met clipje).

–

bazbo 0483: Tom Waits – Blue Valentine
Dit is mijn favoriete Waitsplaat. Mooie mix van jazzy en bluesy liederen en de aangrijpende melancholie, plus de nog-net-niet-over-de-top-scheurstem. Ik kocht de Europese versie uit 1978 van deze plaat op 1 juli 1988. Hoogtepunten te over: opener Somewhere is fenomenaal, maar vergeet ook niet Whistlin’ Past The Graveyard en het meesterlijke $29.00. Het album was een mooie voorbode van de waanzinnige shit die nog moest komen. De hoes heeft jarenlang ingelijst in de woonkamer van ons vorige huis aan de muur gehangen.