Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0496: Rick Wakeman – Rock n’ Roll Prophet
In 1982 brengt Wakeman een plaat uit die al drie jaar op de planken lag. Allerlei gedoe met platenmaatschappijen maakte het hem onmogelijk ‘m eerder te laten verschijnen. Er is meer gedoe: er is geen vocalist beschikbaar voor de zangpartijen van de drie liedjes die erop staan. Noodgedwongen zingt Wakeman ze zelf in. Het zijn tamelijk melige liederen. Voor één lied laat hij een heuse videoclip maken, maar die raakt zoek ergens in een studioarchief om pas dertig jaar later ergens boven water te komen. Wakeman, ook nog eens net gescheiden, legt het aan met een van de dames die op de voorkant van de hoes te zien is, maar het huwelijk strandt binnen een jaar. Dan maar de dame van de achterzijde van de hoes, moet hij hebben gedacht. Op de achterzijde staat model Nina Carter, bekend van niet heel nette films. Met haar begint hij zijn derde of vierde huwelijk, weet ik ook veel. Tot overmaat van ramp heeft platenmaatschappij Moon Records die het album wél uitbrengt helemaal niets over voor promotie van de plaat, zodat hij al snel in de obscuriteit verdwijnt. Er zijn ook maar drie vinylversies van verschenen en ik vind de allereerste Britse persing toevallig in de winkel op 17 mei 1984, de dag dat ik negentien jaar oud word. Op het album dus drie melige liedjes en vijf instrumentaaltjes, waarvan er enkele zeer de moeite waard zijn. Een jaar of twintig geleden verscheen het album in een uitgebreidere versie op cd; vier instrumentale giermoogstukken staan kriskras tussen de nummers van het originele album, waardoor de logische volgorde van de plaat compleet verstoord is. Het origineel blijft alles bij elkaar een bijzondere pretplaat.

–

bazbo 0495: Rick Wakeman – G’olé!
Oja! Ook al meer dan twintig jaar niet gehoord. Op 4 maart 1987 kocht ik de eerste Nederlandse versie van dit album uit 1983. Dit is de officiële soundtrack bij de officiële film over de 1982 World Cup voetbal. Geinig project. Het resultaat: twaalf luchtige instrumentale stukjes met piano en vaak nogal kitscherige toetsengeluidjes. Compositorisch zeer aangenaam, dat wel. Leuk zondagmuziekske.

–

bazbo 0494: Rick Wakeman – 1984
27 oktober 1983. Nog twee maanden en vier dagen te gaan. Dan is het 1984. Ik koop alvast dit album, een eerste Britse versie uit het jaar van verschijnen: 1981. Het is het zoveelste grote project van Wakeman. Er zou een film en een enorme tour met toeters en bellen komen, maar dat lukt niet. Wat overblijft, is dit album en het is een bijzonder sterke plaat. Gastrollen voor Chaka Khan, Steve Harley, Tim Rice (die ook de teksten schreef) en ene meneer Jon Anderson. De openingssuite scheurt lekker met dat geweldige Hammond en de finale – het titelnummer – is het absolute hoogtepunt. Deze plaat heb ik nooit op cd gevonden (of idioot duur) en deze elpee heb ik al meer dan twintig jaar niet gehoord, dus ik zit hier waarlijk te smullen. Mooi werk, dit.

–

bazbo 0493: Rick Wakeman – Rhapsodies
Aha! Wakemans verzameling domme deunen! In 1979 had Wakeman alweer vaarwel gezegd tegen Yes (het was pas de tweede keer en er zouden nog minstens drie keer volgen) en dus had hij alle tijd om zich toe te leggen op zijn solocarrière. Nog steeds wonend in Zwitserland maakte hij deze collectie met zeer gemakkelijk in het gehoor liggende stukjes. Bij vlagen is het nogal melig en niet alles is even geslaagd. Toch staat er geinig spul op deze dubbelaar. Een discoversie van Rhapsody In Blue? Yep. Bombay Duck, Big Ben, het mooie Sea Horses, een dronken Swan Lager, de Wooly Willy Tango, een prachtversie van Summertime: Wakeman is van allerlei markten thuis. Ik kocht de plaat op 17 mei 1983, de dag dat ik achttien jaar werd. Denk dat ik hem dus kreeg voor mijn verjaardag. En ik heb er nóg eentje, jaren later gekregen van iemand en ik kan me niet meer herinneren van wie. Mijn eigen plaat is een Europese uitgave uit 1979 en de gekregen plaat is een Amerikaanse, ook uit dat jaar. Bizarre boel, dit.

–

bazbo 0492: Rick Wakeman – Rick Wakeman’s Criminal Record
Op 19 mei 1983 kocht ik deze elpee, een Amerikaanse versie uit het jaar van verschijnen, 1977. Op deze plaat staan Yesmaatjes Chris Squire en Alan White de heer Wakeman bij. Het album gaat over allerlei verschijningen van overtredingen, rechtspraak en criminaliteit. Van The Statue Of Justice tot Crime Of Passion, van The Chamber Of Horrors tot The Birdman Of Alcatrazz en van Judas Iskariot tot The Breathalizer. Vooral plaatkant 1 vind ik geweldig; plaatkant 2 is meer akoestisch met het enorme kerkorgelstuk Judas als indrukwekkende apotheose. Dit is wel een van mijn favoriete Wakemanplaten.

–

bazbo 0491: Rick Wakeman – White Rock
Op 8 augustus 1983 was ik in Concerto, Amsterdam. Daar kocht ik deze plaat tweedehands. De buitenhoes ontbrak en ik kreeg hem voor een paar gulden mee. Het blijkt een originele Nederlandse versie te zijn uit 1976. In dat jaar was Wakeman terug in Yes. Hij woonde op dat moment tijdelijk in Zwitserland om de muziek te maken voor de officiële documentaire over de Olympische Winterspelen van dat jaar. Het resultaat staat op deze plaat. Typische Wakemanmuziek: instrumentaal, veel Moog, af en toe een klassiek koor, prachtmelodieën en voor die tijd opzienbarende nieuwe geluiden. Het geïmproviseerde After The Ball speelt Wakeman nog altijd tijdens zijn akoestische pianoconcerten.

–

bazbo 0490: Rick Wakeman and the English Rock Ensemble – No Earthly Connection
Na The Six Wives, Journey en Arthur vroeg de muziekpers zich af wat het volgende megaproject van Wakeman zou worden: de Tweede Wereldoorlog? de bijbel? Wakeman genoot: ‘Ik had meer het complete werk van Shakespear in gedachten, maar ik vind de teksten niet zo goed.’ En dus kwam hij in 1976 op de proppen met deze plaat. Opnieuw iets concepterigs, zij het wat vaags over muziek, leven en het verband daartussen. Geen koor en orkest dit keer, maar een rockband met twee blazers erbij. Dat geeft een geheel ander geluid. Het half uur durende Music Reincarnate beslaat tweederde van de plaat en daarna volgen nog twee kortere stukken: The Prisoner en The Lost Cycle. Ik kocht mijn plaat tweedehands op 16 februari 1984 en het is een Europese heruitgave uit 1978. Alleraardigst is dat het originele hoesontwerp erin zit, dus met bedrukte binnenhoes en met het zilverfolie, dat je in een koker moet draaien en op de hoes moet zetten, zodat je Wakeman via de koker kunt zien. Een zeer sterk album in het immense oeuvre van Wakeman.