Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0552: Frank Zappa & The Mothers Of Invention – Absolutely Free
De volgende uit de Ankcollectie. The Mothers zijn niet langer een rockkwintet, maar bestaan uit een man of zeven, acht: Zappa, Roy Estrada (bas), Jimmy Carl Black (drums), Ray Collins (zang), Billy Mundi (ook drums), Don Preston (toetsen), Bunk Gardner (saxen en klarinetten en fluiten) en Motorhead Sherwood (tamboerijn en saxofoon). Waanzinnige stukken hier, vol laagjes en orkestraties. Zappa heeft veel ervaring met opnametechnieken opgedaan voordat hij de Mothers startte: in Studio Z nam hij met allerlei artiesten wagonladingen nummers op en bracht hij tientallen singles uit. Veel van die stukken had hij zelf geschreven, gearrangeerd en geproduceerd. Plaatkant een bevat een suite van drie stukken: Plastic People, Call Any Vegetable en Duke Of Prunes. Op de tweede plaatkant een suite van een paar kortere liedjes en de fenomenale mini-opera Brown Shoes Don’t Make It. De plaatkant opent en eindigt met America Drinks en America Drinks And Goes Home, nogal vrije jazzachtige loungeimprovzooi, ware het niet dat er een magistrale melodie aan ten grondslag ligt. Op deze plaat is Zappa op zijn best en dat al zo vroeg in zijn Motherscarrière. Ank heeft F24.90 voor dit album betaald en dat doet me wederom vermoeden dat ze deze elpee niet in 1967 heeft gekocht. Even zoeken op Discogs: ha, inderdaad! Het is een Italiaanse nepperd, nagemaakt van een Britse versie op het Vervelabel.

–

bazbo 0551: Frank Zappa & The Mothers Of Invention – Freak Out!
Dan zijn we nu beland bij een zeer uitgebreide en interessante sectie. Het moet ergens tussen 2010 en 2013 zijn geweest. In de kroeg kwam een mevrouw op mij af. Ik had de mevrouw wel vaker gezien en zij mij. We hadden wel eens een vriendelijke begroeting uitgewisseld, maar nooit uitgebreid met elkaar gesproken. ‘Jij bent toch een liefhebber van Zappa?’ vroeg ze nu. Ik knikte met grote ogen. Welnu, ze had een rijtje Zappaelpees en die stonden ergens in een doos in een schuur en of ik die wilde hebben? Dat wilde ik wel. Ik heb natuurlijk het complete oeuvre op cd in de kast staan en heb een paar vinyls, maar wie weet zit er in haar rijtje wat bijzonder spul: altijd leuk. Een klein tijdje later kwam ze ze bij me thuis brengen. Ik was haar zeer dankbaar en de volgende keren dat ik haar in het café zag, gaf ik haar volop te drinken. Het rijtje elpees zette ik in de platenkast. Ze zijn er sindsdien één keer uitgekomen: toen ik verhuisde naar mijn huidige woning. Dit is dus de eerste keer dat ik ze draai! Ik had al wel een paar platen op vinyl, maar lang niet alles compleet. Sommige platen heb ik dubbel, sommige drie of vier keer, we zullen nog zien. Freak Out! was de allereerste ‘officiële’ plaat van Zappa, uit 1966. Het was ook de allereerste dubbelelpee, geloof ik. De plaat staat vol parodieën op de toenmalige popcultuur en maatschappij, in combinatie met allerlei musique concrète en avant-gardegedoe. Er is veel maatschappijkritisch spul (Trouble Everyday over de Watts-riots, bijvoorbeeld) en het hoogtepunt is de vierde plaatkant, die spontaan is ontstaan toen Zappa een club halfdronken freaks van de straat plukte en loos liet gaan op een batterij aan voor honderdtallen dollars gehuurde orkestpercussie. Er valt bij iedere Zappaplaat verschrikkelijk veel te vertellen, dus dat laat ik verder na. Wat ik hier nu in mijn poten heb, blijkt goddomme een van de allereerste Amerikaanse persingen op het Verve-label te zijn. Er zit echter nog een prijsstickertje op de hoes en die zegt F34.90. Dat lijkt me wat veel geld voor 1966, dus ik vermoed dat Ank hem wat later heeft aangeschaft. Deze plaat is en blijft een klassieker.

–

bazbo 0550: Dweezil Zappa – My Guitar Wants To Kill Your Mama
19 december 2002. Er is een bestelling voor mij binnen bij Plato Apeldoorn. Deze plaat dus. Op de achterzijde van het plasticfolie zat en zit een sticker met mijn bestellingsgegevens én de prijs: €3,99. De rechterbovenhoek van de hoes is rigoureus afgeknipt. Deze komt vast uit de rams. Met dank aan Niek, de vaste medewerker van Plato destijds. Hij wist dat ik een Zappafiel was en hield me op de hoogte van wat er zoal te verkrijgen was. Het exemplaar dat ik heb is een eerste Amerikaanse versie. Dit is de eerste soloplaat van Dweezil, de zoon van. De plaat is uit 1987, toen Dweezil zeventien/achttien jaar oud was, en hij staat vol luchtige hardrocknummers, in de stijl van Van Halen en dergelijken. Niet wereldschokkend, niet erg. Interessant is het titelnummer, een cover van een lied van zijn vader uit 1969. Het lied was de single destijds en er is een heuse videoclip van. Toen ik op 19 december thuis kwam, heb ik de elpee een keer gedraaid. Verder niet meer. Leuk om weer te horen dus!

–

bazbo 0549: Yes – Love Will Find A Way (12″ single)
Tweede single van Big Generator uit 1987. Ik heb de Britse versie en ik kocht ‘m op 9 oktober van dat jaar. Geen idee waarom, want de extended mix van kant A is totaal overbodig, de ‘rise and fall mix’ op kant B is ronduit belachelijk en het studionummer Holy Lamb – Song For Harmonic Convergence staat ook al op Big Generator. Hierna kocht ik mijn Yesplaten alleen nog maar op cd, dus hiermede is deze Yessectie afgelopen.

–

bazbo 0548: Yes – Rhythm Of Love (12″ single)
Twee compleet overbodige remixen op de eerste kant van deze maxisingle uit 1987. Toch kocht ik ‘m, een Europese versie, op 2 februari 1988, omdat er op de tweede kant, naast nóg een belachelijke remix van het titelnummer, een live versie staat van City Of Love. U is liefhebber of niet, hè.

–

bazbo 0547: Yes – Big Generator
Vanaf 1986 bezocht ik wekelijks de plaatselijke Plato om te vragen of de nieuwe Yes al uit was. Halverwege 1987 vroeg ik er niet meer naar; die plaat leek er nooit meer te komen. Tot 1 oktober van dat jaar. In de bakken ‘nieuw binnen’ stond-ie. Hebbes! Anderson-Kaye-Rabin-Squire-White hadden er lang over gedaan. De plaat ligt in het verlengde van voorganger 90125, maar klinkt nog wat moderner. Rabin heeft duidelijk een nóg dikkere vinger in de pap. Mijn favoriete stukken zijn Shoot High Aim Low, Final Eyes en I’m Running. Hitjes zijn er ook. Alles bij elkaar klinkt het allemaal erg gelikt en gepolijst en laten we wel wezen: hij valt tegen. Ondertussen drukte Rabin een zo grote stempel op de muziek en het geluid, dat Anderson het welletjes vond. Hij stapte uit de band en begon een nieuwe, met Bruford, Howe en Wakeman. De Yessoap was nog lang niet afgelopen. Mijn versie van deze elpee is een originele eerste Britse.

–

bazbo 0546: Yes – Domino
Een illegale, die ik kocht op 11 februari 1986. Duitsche makelij en verscheen in 1984. Opgenomen ergens in Duitschland, onbekend wanneer in 1984 en waar precies. Of wacht: ergens zingt Anderson: ‘Thank you, Dortmund’. Op de eerste plaatkant staat de eerste plaatkant van 90125, op de tweede plaatkant een goede versie van City Of Love (ook van 90125), dat overgaat in Starship Trooper. Vooral in dit laatste stuk gaat Trevor Rabin helemaal over de top met zijn gitaar. De geluidskwaliteit van deze plaat is mono en prut met een rietstengel, maar dat zijn we wel gewend van publieksopnames. Paar keer gedraaid, daarna nooit meer.