Bas Langereis leest u voor!

–

Vrijdag 26 april:
Geen wekker, toch om half zeven op. Uurtje later heb ik de werklaptob open. Even na negenen haalt De Zoon me op. We rijden naar het huis van Onze Vader om samen met hem naar de eerste controleafspraak te gaan. Vader heeft vanmorgen echter plots allerlei bouwfuckers over de vloer gekregen die het kozijn en raam van zijn dakkapel komen vervangen. Die wilden al eerder komen, maar toen had Vader gezegd dat het na de Pasen moest; hij had er alleen niet bij gezegd dat ze eerst moesten bellen. We lossen het als volgt op. De Zoon brengt ons naar het ziekenhuis en rijdt dan weer terug naar het huis van Vader; als wij klaar zijn, bellen we hem en komt hij ons weer ophalen. Zulks geschiedt. We zijn heel vroeg aan de beurt in het ziekenhuis. Uitslag weefselonderzoek: alle kanker is weggehaald en alles eromheen is schoon. Er zijn dertien lymfeklieren weggehaald, waarvan er eentje uitzaaiingen bevatte. Ook van de lever is iets weggehaald; dat bleek geen uitzaaiing maar een cyste. De wonden van de operatie zien er keurig uit. Normaal gesproken staat er vijf jaar controle na een dergelijke ingreep: afwisselend CT-scan en coloscopie. Maar gezien Vaders leeftijd wil de chirurg hem in ieder geval de komende twee jaar goed in de gaten houden. Als het goed is, zijn er geen verdere complicaties of ernstige zaken waar hij rekening mee moet houden. Vermoeidheid en weinig energie kan voorkomen, maar heeft ook te maken met de intensieve tijd en behandeling. Ontlasting komt moeizaam op gang; Vader moet zeer veel drinken en dat is hij niet gewend. Dat vraagt dus wel iets van hem. We zijn nog voor half elf terug bij zijn huis. Ik spreek met hem af dat ik zondag bij hem kom om te bekijken of de bouwfuckers veel zooi hebben achtergelaten en om dat eventueel op te ruimen. Thuis kan ik verder aan het werk. De Vrouw gaat op bezoek bij haar Zus. Ik lunch, werk verder, doe een klein boodschapje in het centrum en sluit rond half vijf de laptob af. Ik lees de krant en ga dan avondeten maken. Even na zevenen zitten we met z’n drieën aan tafel. Op de tafel staat een spitskoolsalade met mandarijn, verse pasta en een tomatensaus. Alles op! Ik was af, werk de webstek van Kunst-Zinnig-Brein bij en trek mijn jas aan. In een nabijgelegen café speelt Fillmore East. Eerste set is zeer goed, mooie instrumentalen, niet te luid geluid. In de pauze wordt het erg druk. Het publiek wordt schreeuwerig en dat betekent dat bij aanvang van de tweede set het geluid heel hard is. Het is vol, krap, ik doe mijn gehoorbeschermers in en weet na drie liedjes: het is genoeg. Op straat is de Prinsennacht losgebarsten: veel lawaai, gedoe en gelal, heel veel politie op straat, van alles gaande. Nog voor twaalf uur lig ik in bed.
Muziek vandaag: Nocturne – The Piano Album (Vangelis), Country Airs (Rick Wakeman), Fame (OST), The Kids From Fame (OST), Als Je Begrijpt Wat Ik Bedoel – De Bommelfilm (OST), The Last Emperor (OST), Empath (Devin Townsend), Neurasthenia (Adam Wakeman), Built For Fighting (Damian Wilson)

–

Donderdag 25 april:
Redelijk geslapen. Op de werkplek is de agenda vol. Ik haal veel in, maar nog lang niet alles. Tussen de middag wandel ik door bos, veld en zon. Ook in de middag weer veel. Eind van de middag ben ik in een andere locatie, een collega brengt me naar Beekbergen en daar wacht ik meer dan een half uur op de bus. Zes uur thuis. De Vrouw is uit. Ik ga niet hardlopen, want het regent. Wel even uitblazen, dan eten maken: de soep van dinsdag en een kleine schotel van oesterzwam, bosui, spitskool, peper en zout. Ik werk de webstek bij (vakantiefoto’s plaatsen) en lees en luister iets tot het bijna half elf is.
Muziek vandaag: Then! (Allan Holdsworth Group), Unifaun (Unifaun), Magma (Magma)

–

Woensdag 24 april:
Geen wekker. Toch om even voor zeven uur op. Half negen wandel ik naar de Kap. Daar doe ik een weinig en kwart voor tien wandel ik er weer weg. Ik heb dan al wel het een en ander gedaan, hoor. Het is zonnig en al redelijk warm. Via de biowinkel naar huis. Daar koffie met De Vrouw op de galerij. Erna wandel ik langs het kanaal naar een supermarkt voor andere dingen. Thuis nog koffie op de galerij en vervolgens een lunch. Afwas, stofzuigen. Dan werk ik wat foto’s bij en iets na drie uur stap ik op de fiets. Het gaat goed met Vader. Hij is helder, veel minder verward dan anderhalve week geleden, vlak voor zijn operatie. Afgelopen zaterdag was er geen enkele reden om hem langer in het ziekenhuis te houden: hij is gezond, vitaal, redt zichzelf goed en dus kon hij naar huis. Mijn twee Broers zijn de twee paasdagen bij hem geweest, De Zus is (na het vele dat ze de afgelopen weken voor Vader heeft gedaan) een midweekje weg en nu ben ik er. Hij heeft geen praktische hulp nodig. Enige wat hij lastig vindt is dat hij moet bewegen en daar heeft hij de energie nog niet voor. Vrijdag ga ik samen met hem naar de eerste controleafspraak met de chirurg. Ik ben benieuwd wat de uitslag van de onderzoeken zijn, wat het verdere traject gaat zijn, waar hij vanaf heden rekening mee moet gaan houden en wat signalen zijn waarop hij moet gaan letten. Na een uurtje laat ik hem weer alleen. Thuis nog heel even iets aan de foto’s doen. De Vrouw heeft overigens kaarten voor het Mosae Zappa festival in november geregeld, inclusief het concert van Dweezil Zappa in Heerlen! Dan maak ik avondeten: een salade van bosui, komkommer, kerstomaat en groene olijf, plus een schotel van kip, ui, paprika, knoflook, spitskool en garam masala. Ten slotte maken we wat ijs op. Ik was af, werk de webstek bij, plaats vakantiefoto’s en ga dan lezen en luisteren. Tien uur is woensdag 24 april voorbij.
Muziek vandaag: Warp (Jon Balke), Planetary Overload Part 1: Loss (United Progressive Fraternity), One Thousand Birds (Grice)

–

Dinsdag 23 april: van Oostende naar Apeldoorn
Half acht wakker. Een uur later is de koffer ingepakt en checken we uit. Buiten is de temperatuur nog aangenaam, maar het is grijs. We lopen naar het Sint Petrus en Sint Paulusplein, maar daar is nog geen brasserie open voor ontbijt. We gaan naar het station en kopen daar koffie en slaan wat mondvoorraad in. Rond kwart voor tien hebben we een trein; we stappen over in Gent en rond half twaalf zijn we in Antwerpen. Daar hebben we ruim tijd voor uitgebreide brunch. We eten garnaalkroketten en broodje geitenkaas in de stationsrestauratie. Kwart voor een gaat de trein naar Schiphol, alwaar we prima aansluiting hebben. Vier uur zijn we thuis. De koffer is snel uitgepakt en ik bel Onze Vader. Het gaat goed met hem, voor vandaag heeft hij niets nodig, dus ik spreek af dat ik morgenmiddag even bij hem op bezoek ga. Vervolgens wandel ik door de namiddagzon naar een supermarkt voor wat kleinigheden bij het avondeten. Thuis maak ik soep van venkel en broccoli, een salade van rode ui, kerstomaat, paprika, bladsla en geitenkaas, plus ik bak runderschnitzels. IJs is het nagerecht. Het waren vier dagen, maar het voelt alsof we heel lang zijn weggeweest. Na de afwas ga ik hardlopen. Dat valt niet mee; ik heb al snel kramp in beide kuiten en moet veel korte wandelpauzes nemen. Daarbij is het erg warm. Thuis lees ik wat kranten, zet ik foto’s over op de computer, handel ik wat mail af en werk ik deels de webstek bij. Nog voor half elf ga ik slapen.
Muziek vandaag: Flat Tire: Music For A Non-Existent Movie (Allan Holdsworth), Unifaun (Unifaun)

–

Maandag 22 april: tweede paasdag + Steve Hackett in Kursaal, Oostende
Vanmorgen ontbijten we bij Organic, op het Mijnplein. We eten een mooi broodje met zadenpaté, bieten en groenten. Zeer lekker. Het restaurant laat echter goed zien hoe het niet moet: een zeer exclusieve uitstraling, extreem dure gerechten en dranken, de drie personeelsleden doen net alsof ze erg druk zijn door bordjes ‘gereserveerd’ op lege tafeltjes in een geheel leeg restaurant te zetten, zweeftevenmuziek en nauwelijks aandacht voor die enkele gasten die er wel zijn. Geen wonder dat er niemand zit, behalve wij. Beter kun je de tent toegankelijker maken door te laten zien dat biologisch ook betaalbaar en eenvoudig kan zijn. Maar wie ben ik? We lopen via de Visserskaai naar de Albert I-promenade. Bij het Zeeliedenmonument is een plechtigheid gaande met kransen en een fanfare. We lopen de Zuidelijke strekdam op en hebben een mooi uitzicht over de Noordzee, de stad en het strand. Dan gaan we verder over de Albert I-promenade en in een of andere tent drinken we koffie. Vervolgens langs de Venetiaanse Gaanderijen en dan verlaten we de boulevard. In de Japanse tuin is het rustig. Weinig mensen weten van deze oase, op een enkeling na. Die enkeling maakt lawaai, vertrapt het aangelegde groen en stampt midden in de vijver. Wij wandelen door naar het Leopoldpark. Opvallend hoe groen het begint te worden; de lente is met een paar dagen zon waarlijk losgebarsten. In de Albert Buylstraat vinden we de nieuwe locatie van Brasserie James en daar eten we de terecht vermaarde garnaalkroketten. Met volle mond knik ik naar de voorbijganger die me bekend voorkomt: Nad Sylvan. Het is halverwege de middag en we hebben nog even. We lopen naar de Groentemarkt, drinken iets op een terras aldaar en verkassen dan naar een ander terras in de Kadzandstraat. Dan brengen we de tas naar het hotel en zoeken we een restaurant. Die vinden we in de Van Iseghemlaan. In restaurant Belle Italia eten we pizza en penne met tomaten en artisjokken. Heel goed. Mooie tiramisu na. De uitbater blijkt een Italiaan die lang in Nederland een zaak heeft gehad en zijn huidige winkel pas een maand geleden heeft geopend. We onthouden hem en gaan rond zeven uur naar de Kursaal. In de loop van de afgelopen bijna dertig jaar zijn we meerdere keren in Oostende geweest, maar nog nooit in dit zo in het oog springende concertgebouw. Nu wel. Het is ook van binnen bijzonder mooi. Wij zijn er voor een bijzonder concert. Eerst even boodschappen doen: tourboek, shirt en het cd’tje Unifaun (Unifaun). We hebben ook nog eens perfecte plaatsen: in het midden op rij zeven. Acht uur begint het en gelijk is duidelijk: mooi geluid! (Ik hoor een kleine galm linksachter van de snaredrum, maar verder is alles prima te horen.) Steve Hackett en zijn band zijn in goede vorm. En dat voor het eerste concert van de tour. Voor de pauze drie stukken van de nieuwe plaat en de hoogtepunten van zijn Spectral Mornings dat dit jaar de veertigste verjaardag viert. Vooral het titelnummer krijgt een mooie uitvoering, net als Clocks. Als de band het podium verlaat voor de pauze, vraag ik me af waarom de eerste set zo kort was, maar het was toch echt bijna een uur. In de pauze drinken we water en komen we even op adem. Na de pauze krijgen we het volledige album Selling England By The Pound van Genesis. Ik meende ergens gelezen te hebben dat we wel de gehele plaat krijgen, maar niet in de precieze volgorde. Dus wel. Nad Sylvan is loepzuiver in Dancing With The Moonlit Knight, Hackett speelt zijn legendarische gitaarsolo in Firth Of Fifth vanuit zijn tenen alsof hij nooit eerder heeft gedaan (kippenvel, tranen) en Sylvan is messcherp in The Battle Of Epping Forest. De band is in topvorm! We krijgen ook nog Déjà-Vu (overblijfsel van Selling) en ten slotte Dance On A Volcano. Een toegift is er ook: de lange versie van Los Endos. Het moge duidelijk zijn: dit was een prachtconcert. Mooi geluid, gaaf licht en perfect spel. Ik ben blij dat we zijn gegaan en hoop dat er een mooie registratie van de tour komt. Na afloop lopen we naar het Iers café. Daar drinken we nog iets en dan nemen we afscheid van de vriendelijke jongeman achter de bar. We liggen rond een uur in bed.

–

Zondag 21 april: eerste paasdag, naar De Panne en De Haan aan Zee
Vanmorgen lopen we toch weer naar het Mijnplein. Op de hoek met de Groentemarkt zagen we een andere brasserie en die gaan we uitproberen op het gebied van ontbijtaanbod. We nuttigen er een zeer prima paasontbijtje. Dan lopen we via de Visserskaai naar het station. We kopen twee dagkaarten voor tram, bus en metro en pakken de kusttram naar het zuiden. Anderhalf uur later weten we dat alle badplaatsen die we doorkomen onderling inwisselbaar zijn en zijn we in De Panne. We drinken koffie op de boulevard en aansluitend lopen we een stukje rond. Veel is er niet te beleven (behalve zon en wind en strand en allemaal dezelfde winkeltjes) en dus nemen we de tram terug. In Oostende blijven we zitten en we rijden door naar De Haan. Daar is veel onveranderd, al is het er wel drukker. We nemen een drankje op de boulevard en lopen ook daar een rondje. Terug naar het station zien we geen redelijk restaurant waar we willen zitten, dus hebben we rond zes uur de tram terug naar Oostende. Op de Visserskaai is een restaurant dat een aardig menu aanbiedt. We eten garnaalkroketten, entrecote en tiramisu, terwijl we uitkijken op de Visserkaai en de kramen die sluiten en het voorbijkomende publiek en verkeer. In het Iers café is het nog altijd rustig en besluiten we de dag.

–

Zaterdag 20 april: Oostende
Ik ben rond half acht wakker. Een half uur later gaat ergens in het gebouw het brandalarm af. Vijftien seconden later is het geluid weg. Nog weer vijf minuten verder klopt de jongen van de receptie bij ons op de deur. Blijkt dat het ’t brandalarm in onze kamer was. De Vrouw had gedoucht en er kwam nogal veel damp de kamer in. De jongen gaat het oplossen. Buiten gaan we op zoek naar een ontbijttent. Het is zonnig en we lopen het Wapenplein over naar het Mijnplein. Daar had De Vrouw gisteren een biologische ontbijttent gezien, maar die is gesloten. Op het plein zit wel iets anders. We eten er een eenvoudig broodje en drinken er slappe koffie. Niet zo heel goed, dus. We lopen naar de lokale Toeristeninformatie voor toeristeninformatie. Her en der in de stad zijn muurschilderingen en die gaan we deze dagen opzoeken. We lopen naar de Mercatorhaven en vinden een brasserie. Daar koffie. Aan de overkant van de haven is een of andere voedselmarkt. We kopen er gedroogd fruit en gaan dan via de haven naar de Visserskaai. Daar pakken we het gratis pontje naar het Maritiem Plein. De overtocht duurt nog geen vijf minuten. Op het Plein (het is een soort schiereiland) is niet veel te zien, behalve wat oude dokken, een muurschuldering en een zwik bunkers. De Vrouw ontdekt een streekproductenwinkel in een of ander fabrieksgebouw. We raken aan de praat met de uitbaters en bestellen een bordje charcuterie en koffie. Dat nuttigen we in de zon. Vervolgens pakken we het gratis pontje terug. De Vrouw wil graag wat winkelstraten bezoeken. De ooit zo mooie James Ensorgalerij staat grotendeels leeg en valt nogal tegen. We sjouwen nog wat rond, bezoeken de Sint Petrus en Sint Pauluskerk, drinken iets op een terras op het Sint Petrus en Sint Paulusplein en vervolgens bij een brasserie aan het eind van de Adolf Buylstraat. we hebben nog even voordat we gaan eten, dus nemen we plaats op een bank aan de Albert I-promenade en kijken uit over strand en zee. Zes uur melden we ons in restaurant Belle de Jour. We eten risotto met champignons en noten, wijting op een bedje van aardappel, radijs en groene asperges. Het is echt heel goed. En volledig biologisch. We mogen tot acht uur gebruik maken van de tafel, daarna is hij gereserveerd. We kopen en eten ons nagerecht – verschillende soorten ijs – op straat. Nogal een afknapper. In het Iers café is het opnieuw erg rustig. We zitten er tot half elf en gaan dan terug naar het hotel en bed.

–

bazbo 0603: OST – Xanadu
7 juli 1980. Ik logeer bij mijn neef Sjoerd in Nijmegen. We fietsen de stad rond en komen uiteindelijk in het centrum bij een platenwinkel. Deze elpee is net uit. Ik ben bezig om alle elpees van Electric Light Orchestra te kopen en de gehele tweede plaatkant is volgespeeld door Jeff Lynne en zijn (nog weinige) bandmaatjes. Dat Olivia Newton-John de eerste plaatkant vult, neem ik voor lief. Op die eerste plaatkant zijn alle liedjes geschreven door ene John Farrar, nogal een begrip in die tijd. Twee liedjes zingt Olijfje in haar eentje; de andere drie zijn duetten. Met Cliff Richard, Gene Kelly en The Tubes (!). Maar het ging om die tweede plaatkant. Van de vijf liedjes zijn er drie singles: I’m Alive, All Over The World en het titelnummer. In dat titelnummer neemt Olijfje de zang voor haar rekening. Onlangs nog zei Jeff Lynne dat Xanadu zijn eigen favoriete lied aller tijden is, vanwege de akkoorden en het arrangement. De plaat die ik heb, is een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen: 1980. Neef Sjoerd heeft nu een hoge functie in de hofhouding bij Koning Willem-Alexander. En de film heb ik nooit gezien.

–

bazbo 0602: OST – Saturday Night Fever
Dit was de tweede elpee die ik ooit kocht. Op 9 juli 1979 was dat. Heb ik de film ooit gezien? Volgens mij wel, ergens halverwege de jaren tachtig op televisie. Veel is me er niet van bijgebleven. Op deze dubbelelpee zes stukken van the Bee Gees, waar ik in 1979 nogal gek van was. Grote klappers Stayin’ Alive en How Deep Is Your Love staan erop, maar ook de wat oudere nummers Jive Talkin’ en You Should Be Dancing. Daarnaast nummers van allerlei andere artiesten, die ik toen helemaal niet kende. Het lange Disco Inferno van The Trammps is een klassieker. Ik vond destijds de bewerkingen van de klassieke stukken het mooist: A Fifth Of Beethoven (Walter Murphy) en Night On Disco Mountain (David Shire); Beethoven en Moussorgski draaien zich om in hun graf nu ik het zo terughoor. De typisch Amerikaanse bigbandstukken Manhattan Skyline, Calypso Breakdown, Salsation en K-Jee blijven verrassend sterk overeind. Ook is er ruimte voor Tavares, Kool & The Gang en K.C. & The Sunshine Band. De Vrouw heeft ook een exemplaar van deze soundtrack. Het is dezelfde versie, een Nederlandsche uit 1977, zij het dat haar exemplaar wél het dikkartonnen inlegvel met informatie heeft en die van mij niet. Meer dan dertig jaar niet gehoord, dit. Leuk!

‘Wat wil je drinken?’ vraagt hij. ‘Thee?’
‘Lekker,’ zeg ik. ‘Doe maar.’ Ik heb mijn jas op de kapstok gehangen en stiefel achter hem aan naar de achterkamer. Hij loopt een beetje voorovergebogen, valt me nu op. En zijn haar, is dat nu weer dunner geworden? Ik ga op mijn vaste plek aan de eettafel zitten en vraag: ‘Hoe gaat het?’
Hij staat bij het aanrecht en draait zich om. ‘Ja, hoe gaat het? Het is allemaal wat. Door al die afspraken en onderzoeken kom ik nergens meer toe.’ Met de fluitketel in zijn hand doet hij een stap naar de kraan. ‘Ik ben het overzicht ook helemaal kwijt.’ De blik in zijn ogen is bijna hulpeloos en heb ik nog nooit gezien. Door het raam valt een lage zondagmiddagzon de achterkamer binnen.

‘Het is ook veel,’ zeg ik. ‘Begrijpelijk dat het je allemaal duizelt.’
‘Ik word er bijna gek van,’ zegt hij met een flauw lachje om zijn mond. ‘De specialist, toen de chirurg, een internist, een chirurgisch verpleegkundige, een verpleegkundige van de internist, dan weer een CT-scan, ik moest naar het bestralingscentrum eerst voor een kennismakingsgesprek en later voor nog weer een CT-scan en dat ze de plek aftekenen op de huid met een stift…’
‘Zo deden ze dat negen jaar geleden wel, met een stift,’ zeg ik. ‘Tegenwoordig toch anders? Je hebt toch puntjes inkt vlak onder de huid getatoeëerd gekregen?’
‘Nou, dat weet ik niet precies, hoe ze dat allemaal doen.’ Hij draait zich weer om naar het aanrecht, houdt de ketel onder de kraan en vult hem langzaam met water.
‘Je was er toch bij?’ lach ik.

‘Ze leggen alles uit,’ zegt hij. ‘Nou, dat is toch mooi? Het is jouw lijf. Het zou raar zijn als ze het niet doen en dat je niet weet wat ze met je uitspoken.’
‘Jawel, maar ze vertellen ook van de risico’s van de operatie en dan ga ik me toch zorgen maken. Ik word er soms ook bang van.’ Met de volle ketel doet hij een paar passen opzij naar het fornuis.
‘Ja, ze moeten vertellen van de risico’s, dat je niet voor verrassingen staat als het gebeurt.’
Hij zet de ketel op het fornuis en zegt: ‘Maar het is niet fijn.’
‘Dat begrijp ik. Als de specialist zegt dat je helemaal gaat genezen en bij een volgend gesprek krijg je allerlei uitleg over een mogelijk stoma, dan schrik je.’ Tenminste, ik schrok wel.
‘Ze geven me allerlei documentatie mee. Brochures, plaatjes, uitgebreide papieren. En die kan ik niet lezen.’

O ja, hij heeft ook nog maculadegeneratie. Daardoor ziet hij veel niet of niet goed. Vorig jaar zei de oogarts nog dat de vorm die hij heeft wel progressief is, maar de achteruitgang gaat heel langzaam en hij wordt uiteindelijk niet blind. Twee maanden later zag hij plots zó slecht, dat hij nauwelijks meer kon lezen en dus ook niet meer mailen en thuisbankieren. Eind november moest hij de auto verkopen. ‘Ik kom nergens meer,’ klaagt hij nog steeds.
Maar hij is leergierig. Al snel wist hij hoe je bij de kapper en de tandarts kunt komen met de bus. Toch zit het hem nog hoog. Afhankelijk van anderen, dat kennen wij niet. Zo zijn wij niet. Hij kreeg wat hulpmiddelen. Zo heeft hij een loep met een lampje, zodat hij kan pinnen in de winkel en in de bus. En een groot apparaat waarmee hij een boek of de krant kan lezen. Dat staat nu stof te vangen boven in een kamertje. Hij is de vorige klap nog niet te boven en dan dit.

‘Ik kom er niet toe. Mijn hoofd staat er niet naar. Als ik iets met veel moeite lees, ben ik het zo weer kwijt. Ik heb er geen energie voor. Je zus heeft alle boekjes mee en die vertelt me dan wat ik moet weten. Waar was ik nou mee bezig?’
‘Je ging thee zetten. De ketel staat nu op het fornuis.’
‘O ja. Moet hij nog aan?’
‘Dat lijkt me toch wel.’
Hij buigt voorover en brengt zijn gezicht dicht bij de knoppen van het fornuis. Dan drukt hij er eentje in. ‘Die is aan.’
‘Heb je wel het idee dat al die artsen en afdelingen het zorgvuldig aanpakken?’ vraag ik.
‘Ja joh, tot in den treure leggen ze je de dingen uit en dan vragen ze na afloop: heb je nog vragen? Wat moet ik in godsnaam vragen? Ze vertellen echt álles!’
Ik grinnik. Zo ken ik hem weer. ‘En de afgelopen dagen? Lukte het je om wat rust te vinden? Straks begint de bestraling en vlak daarna komt die zware operatie.’
‘Nou, ik zou allemaal dingen in huis moeten doen, maar daar heb ik even geen zin in.’ Hij loopt naar de andere kant van het aanrecht. Daar staat de theepot. Uit een keukenkastje erboven pakt hij twee kopjes en schotels.
‘Ik bedoel: kun je leuke dingen doen? Ontspannen?’
‘Hè?’ Hij draait zich naar mij om. ‘Wat zei je?’ Dat dove heb ik van hem. En één ding tegelijk.
‘Kun je wel leuke dingen doen om te ontspannen?’
‘Dat is moeilijk. Ik heb niks aan de krant, want die kan ik niet lezen. Puzzelen lukt niet. Als ik tv kijk, kan ik de ondertitels van de Engelse detectiveseries niet zien. Bij een voetbalwedstrijd zit ik bovenop het scherm. Waar de bal is: geen idee. Ik zie aan de bewegingen van de spelers waar de bal ongeveer moet zijn.’

Ik kijk naar hem en hoe hij bezig is. Nog geen twee maanden geleden vertelde ik aan een heleboel mensen hoe trots ik op hem ben. Hij vierde zijn verjaardag, zijn vijfentachtigste. Veel van zijn naaste familie en vrienden waren er. Hij was het stralende middelpunt. Het was een mooie dag. We wisten net dat hij sinds een half jaar problemen had met zijn darmen. Daar had hij tot dan toe nooit iets over verteld. Nu wel. Hij was bij de huisarts geweest. Een verstopping, zo leek het. Een week na zijn verjaardag had hij een coloscopie achter de rug en wist hij dat het niet goed was.
Een paar dagen verder zat hij volop in de mallemolen. Gesprekken, onderzoeken, prognose. Artsen durven het aan. Het gaat genezen, maar er zijn risico’s. Bestralen, operatie, mogelijk een stoma, al dan niet tijdelijk. Na het ziekenhuis herstellen in een verpleeghuis en dan weer naar huis. Het is wat. En hij is alleen. Eerder was Moeder er met wie hij alles deelde. Maar Moeder kreeg een beroerte en toen was alles anders. Jarenlang zorgde hij voor haar, deed alles. Sinds ruim acht jaar is hij alleen. Hij redt het goed, is vitaal, helder van geest. Behalve nu. Ik zie hem staan weifelen bij het aanrecht en denk: Wat is hij klein geworden. Mijn hele leven keek ik naar hem op. Nu, na vijftig jaar zie ik op hem neer. Plotseling, zo lijkt het. Mijn grote, sterke vader is opeens niet meer mijn grote, sterke vader. En ik? Ik blijf zijn kleine jongen en ben bang.

‘Jij geen suiker, hè?’ Hij draait zich naar me toe.
Ik schud mijn hoofd. Nee, al dertig jaar niet meer. Ik drink het spul al langer zonder dan dat ik het ooit met suiker heb gedaan.
Op het fornuis begint de ketel te fluiten. Hij loopt erheen en draait het gas uit. ‘We wachten maar weer af wat er allemaal gebeurt,’ zegt hij. Hij gaat weer terug naar de theepot, pakt die op en zet hem naast het fornuis op het aanrecht. ‘Ik merk het wel. Bij de pakken neerzitten heeft geen zin.’
‘Ze gaan je echt niet opereren als het risico te groot is.’
‘Ja. De artsen hebben er nog steeds vertrouwen in. Ze zeggen dat ik gezond ben voor mijn leeftijd. Daar vertrouw ik dan maar weer op.’
‘Nou, dat is mooi. Dat lijkt me ook het beste wat je kunt doen.’
‘Maar leuk is het niet. Het is allemaal zo veel. Nu met het plannen van die bestralingen. Ik word er doodmoe van.’
‘Weet je nog? Negen jaar geleden zaten wij in zo’n zelfde schuitje. Toen…’
‘Hè? Hoezo? Hoe bedoel je?’
‘Met Eline. Die kreeg ook allerlei behandelingen.’
‘O ja, dat is waar. Is dat alweer negen jaar geleden?’
‘Onze oncoloog zei toen: het is topsport. De behandeling misschien nog niet eens, ook al is die op zich ook al zwaar. Het is het hele circus eromheen. Je hele wereld draait even nergens anders om. Alles bij elkaar, dat is heel erg vermoeiend.’
‘Inderdaad. Ik heb geen energie meer. Die arts zegt: dat is de kanker. Wacht. Wat ben ik nou allemaal aan het doen?’
‘Thee maken, Vader.’
‘O ja. En toen.’ Hij kijkt even nadenkend naar het plafond. ‘Eh … ja. Waar heb ik de thee? Hierzo.’ Hij opent een ander keukenkastje en pakt er een zakje uit. Het zakje legt hij naast de pot. ‘Wat zei ik nou? O ja. Geen enkele puf heb ik meer. En ik ben zo afgevallen.’
‘Afgevallen?’
‘Ja, ik weeg nu nog maar eenenzeventig kilo. Vroeger was dat altijd achtenzeventig.’
‘Hallo, wanneer was dat?’
‘Toen je moeder net bij de neuroloog was, toen moest ze nog een keer wegen. Toen ben ik ook op de weegschaal gaan staan.’
‘Dat is meer dan vijftien jaar geleden. Sindsdien nooit meer gewogen?’
‘Nee, ik geloof het niet.’
‘Vader, je bent ook vijftien jaar ouder geworden, hè?’ Ik glimlach en krijg een traan in mijn ooghoek. ‘Je lichaam is ook ouder en je bent gekrompen. Dan is het ook niet gek dat je veel minder weegt, hoor. Dat hoort bij ouder worden.’
‘Zou je denken?’ Hij kijkt me aan en lacht.
Ik lach met hem mee en vraag: ‘Je bent niet magerder geworden, toch?’
‘Nee, dat niet,’ zegt hij, terwijl hij aan tafel komt zitten.
‘Nou dan. Dan zou ik me daar even geen zorgen om maken. Er zijn nu belangrijker dingen.’
‘Precies,’ knikt hij. ‘En het is nogal veel. Had ik al gezegd dat ik helemaal het overzicht kwijt ben?’
Grinnikend knik ik. Ondertussen heb ik nog altijd geen thee.

–
Apeldoorn, april 2019

–
Lees ‘m hier op FOK!.

–

bazbo 0601: Jethro Tull – North Sea Oil (10″ EP)
Deze vond ik ook vandaag. Wist niet eens dat het een RSD-uitgave was. Nu wel. Bij nader inzien is het een voorproefje van de doos met heruitgave van het album Stormwatch uit 1979, hergemixt door meneer Steven Wilson, die deze zomer eraan komt. (Ben benieuwd!) Op deze EP zes liedjes uit 1979, een tweetal in de nieuwe hermix, twee in de oude, een van de EP Home en een nog nooit uitgebracht. Folky prog, dit. Heel fijn.

–

bazbo 0600: Captain Beefheart & His Magic Band – Trout Mask Replica
Deze kocht ik vandaag. Ik was op zoek naar de speciale uitgaven van Zappa en Peter Gabriel, maar die had mijn kleine Plato hier in het zo majestueuze Apeldoorn niet. Wel vond ik deze. Het is een legendarische plaat, geproduceerd door Frank Zappa. Het verhaal gaat dat Beefheart het materiaal voor deze dubbelelpee in een halve dag had geschreven. Zappa wilde de band op de elpee laten klinken zoals hij tijdens het ontstaan van liedjes was en dus zette hij allerlei opnamespullen in het huis waar Beefheart en zijn band toen bivakkeerden. Beefheart hoorde het resultaat, vond dat Zappa er zich te gemakkelijk vanaf maakte en eiste een echte studio. Beefheart zong daar zijn partijen in zonder hoofdtelefoon; hij hoorde slechts de begeleidende muziek door het glas van de opnamecabine heen en brulde daaroverheen in de microfoon. The Blimp is bijzonder: bandlid The Mascara Snake draagt een gedicht van Beefheart (door de telefoon) en op de achtergrond hoor je het stuk Charles Ives van Zappa en The Mothers uit 1968. Heerlijke rammelherrie, die hoog op de lijst van ‘weirdest’ album aller tijden staat. Ik heb dit album natuurlijk al op cd (gotspe), maar deze vinyluitgave voor Record Store Day 2019 is een mooi hebbeding. 180g vinyl, de hoes komt goed uit en hij klinkt zoals Beefheart moet klinken: gruizig, rammelend, rauw, heerlijk. Klassieker.

–

Zaterdag 13 april: atelier aan de Egerlaan, Apeldoorn

–

Setlijst:

1
Bas: De zeven sloten tegelijk
Willem: De nier is niervormig (vier pagina’s)
Bas: Vol met vaders
Willem: Vier Friese teksten + Voorjaarsaanbieding Zorgsaam + Dansacademie van Tilburg

2
Bas: Papa, we krijgen toch wel een blauw bootje, hè?
Willem: Koeiengedichten (9x)
Bas: Ontzettend geile beer
Willem: zes heel korte verhalen uit Absurdia

3
Bas: Het grote geheim van meneer Van Veen
Willem: Plaatsbepaling op Vlieland (bundel) + 20 Distichia

–

Zondag 14 april: bibliotheek van Immendaal in Beekbergen

–

Setlijst:

1
Bas: De kus
Willem: Hoe een tompoes te eten
Aad: diverse gedichten
Bas: Eet smakelijk
Willem: Poëzie (heel kort verhaal)
Aad: diverse gedichten

2
Bas: Kessepwit
Aad: diverse gedichten
Willem: vier heel korte verhalen: Plaquette, Diender, Concert, Enveloppen
Bas: twee heel korte verhalen van zestig woorden: Raar, Begrip + Vol met vaders
Aad: diverse gedichten
Willem: Vergezicht in het Orderbos + Zelfportret met koeien

3
Bas: Welp
Aad: diverse gedichten
Willem: Parijs voor beginners
Bas: Dichtsels + Dat is mijn moeder niet
Aad: diverse gedichten
Willem: Koeiengedichten
Bas, Willem en ik ook: Steinway

–

Kijk in onderstaand filmpje vanaf 1:42 en u ziet een klein stukje ‘Bas, Willem en ik ook’!

–

Vrijdag 19 april: naar Oostende
Zeven uur op. Kwart voor tien lopen we met koffer naar het station. We hebben de trein van kwart over naar Schiphol. Daar een snelle overstap en om half twee zijn we in Antwerpen. We hebben meer dan een half uur overstaptijd, dus pauzeren we bij de stationsrestauratie. Het is vier uur als we aankomen in Oostende. Klein stukje naar ons hotel in de Sint-Sebastiaanstraat, vlakbij het Wapenplein, midden in het centrum. Als de koffer is uitgepakt, wandelen we een rondje via het Marie-Joséplein, over de boulevard naar de Visserskaai. Het is zonnig, maar het waait, dus nog wel fris. Op een terras aan het Vissersplein drinken we iets. Dan gaan we op zoek naar een restaurant. Een goede tent aan de Madridstraat blijkt overvol; we reserveren voor morgenavond. Uiteindelijk eten we bij een Griek aan de Van Iseghemlaan: feta uit de oven, een vegetarische schotel. Halverwege de avond zoeken we een rustige plek om nog iets te drinken en we vinden een Iers café aan de Langestraat. Half elf zijn we terug in het hotel en gaan we slapen.
Muziek vandaag: Ends (Giancarlo Erra), A Map Of The World (Pat Metheny)

–

Donderdag 18 april:
Ik laat mijn winterjas thuis. Buiten is het al aangenaam. Zonnig! Vanmorgen op de werkplek rond ik van alles af. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. In de middag hebben we met collega’s een ‘dagje uit’. Dit keer niet op de werkvloer met collega’s uit de zorg en met cliënten, maar in een technologische afdeling over innovatieve ontwikkelingen. Leuk, interessant, maar niets speciaals en ik mis het ‘eruit’ zijn. Vier uur ren ik weg. Half zes thuis. Gelijk op de fiets naar het ziekenhuis. Daar tref ik Onze Vader in goede stemming en conditie. De pijnstillers heeft hij niet meer, het gaat goed, hij beweegt en loopt, beetje beurs. Nog niet van het katheter af, omdat hij onvoldoende drinkt. (Krijg hem maar eens zover.) Ik ben benieuwd wanneer hij naar huis kan; het kan snel zijn, maar omdat hij nog wat fragiel oogt ook nog iets langer duren. Meneer Knipping is er ook en ik laat ze alleen. Thuis heeft De Vrouw een schotel van paksoy en paprika, daarnaast een salade van bladsla, komkommer en bonen, plus een kogelbiefstuk. Ik was af en pak deels al de koffer in. Dan werk ik de webstek bij, informeer ik ooms via mail en lees en luister ik nog wat. Half elf slapen.
Muziek vandaag: At The Edge Of Light (Steve Hackett), Planetary Overload Part 1: Loss (United Progressive Fraternity)

–

Woensdag 17 april:
Geen wekker. Toch om zeven uur wakker en op. Koffie. Half negen heb ik al het een en ander gedaan voor de Kap. Dan wandel ik erheen. Ik heb er wat overleg en regel zaken voor een nieuw artikel in een krant. Door de zon loop ik naar de biowinkel voor wat dingen. Thuis meer koffie en wat werkzaamheden. De Vrouw komt thuis van het werk voor nog meer koffie en de lunch. Half twee fiets ik naar het ziekenhuis. De Zus is er ook. Onze Vader zit er geweldig goed bij. Hij is opgewekt en vertelt honderduit. Vandaag mag hij vast voedsel en vanavond gaat het infuus (met verdoving en pijnstillers) eraf. Ben benieuwd hoe het hem dan gaat. Hij is nog altijd zichtbaar verwonderd over dat het zo goed is gegaan en gaat. Ik merk dat ik vooral blij ben omdat hij zo blij is. Half vier ben ik thuis. Ik werk nog wat en ga dan een ronde hardlopen. Al een week niet gedaan, dus ik ben er wat uit. Ik moet halverwege een heel korte wandelpauze inlassen, maar daarna gaat het weer goed. Thuis maak ik wat tekst voor KZB. De Vrouw appt dat ze graag mee-eet. Ik bereid het avondeten voor: een salade van bosui, rode kool, komkommer en tomaat, met een goede schotel van kastanjechampignons, prei, courgette en puylinzen. Als De Vrouw om acht uur thuis is, bak ik voor haar spekreepjes erbij. We kletsen bij en de boel smaakt. Kleine afwas. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. Tien uur maar weer.
Muziek vandaag: BTTB (Ryuichi Sakamoto), Saturday Night Fever (OST), Xanadu (OST), het bonusplaatje dat mee kwam met Planetary Overload Part 1: Loss (United Progressive Fraternity), Empath (Devin Townsend), One Thousand Birds (Grice), Ends (Giancarlo Erra)

–

Dinsdag 16 april:
Vroeg op een andere werklocatie. Vandaag een bijzonder dagje: ik heb een groots symposium medegeorganiseerd. Alles verloopt prima en de reacties van de tachtig bezoekers zijn positief. Mooi. Tussendoor bericht De Zus dat de chirurg heeft gebeld: de operatie van Onze Vader is naar wens verlopen. Dat is zeer goed nieuws. Ik kan met iemand mee terug rijden en die zet mij bij Ugchelen af. Ik wandel naar het ziekenhuis. Daar tref ik Onze Vader etend aan. Hij heeft al een rondje gelopen. Vader is zeer opgelucht dat hij geen (tijdelijk) stoma heeft gekregen. Ik merk dat ik ook heel blij ben. Hij moet een paar jaar mee, zeg. Als ik afscheid neem en bij de lift kom, tref ik De Vrouw. Die gaat dus nog even. Buiten mag ik lang op de bus wachten. Niet erg. Het maakt dat De Vrouw en ik tegelijkertijd thuis komen. Ik maak avondeten: een fikse salade van bosui, rode kool, komkommer en tomaat, met bacon en eieren. We laten de boel goed smaken en praten bij. De afwas is klein. Dan werk ik de webstek bij, informeer ik via mail allerlei familieleden en vrienden van Onze Vader en lees en luister ik nog iets.
Muziek vandaag: Planetary Overload Part 1: Loss (United Progressive Fraternity), Ends (Giancarlo Erra)

–

Maandag 15 april:
Een zonnige dag. Wel koud, vanmorgen. Oké, een beetje koud, dan. Heel veel te doen op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door bos, veld en zon. Ook in de middag heel veel te doen op de werkplek. Half zes thuis. Gelijk op de fiets naar het ziekenhuis. Onze Vader is vanmiddag opgenomen. Als ik bij hem ben, is hij vrij rustig. Hij zit al volop in de voorbereiding voor de operatie: darmen leegmaken. Nog niets aan de hand. Na een kwartier moet hij even naar de wc. Dat duurt heel lang. Het is begonnen. Ik blijf niet al te lang, we lachen nog even om wat dingen en dan zeg ik maar weer eens dat ik zo trots op hem ben. Hij loopt met me mee naar de lift. Als de deuren tussen ons dicht gaan, realiseer ik me ineens … Half acht thuis. Ik maak gelijk eten. Maken is een groot woord. Ik warm de overgebleven schotel van vrijdag op, voorzie deze van een boel parmesan en ernaast zet ik het restant salade van gisteren. Kleine afwas. Ik werk de webstek bij en ga dan (de krant) lezen en luisteren. De Vrouw is er rond negen uur weer. Even blijkletsen en om tien uur probeer ik te slapen.
Muziek vandaag: One Thousand Birds (Grice), Ends (Giancarlo Erra)

–

Zondag 14 april: Cultuur bij je Buur dag 2
Kwart over zeven weer wakker. Koffie, voorbereiden op vanmiddag, enzovoorts. Meer koffie met De Vrouw. Vinyl. Ik lunch rond kwart over elf en laat de rest over aan De Zoon en De Vrouw. Zelf fiets ik rond twaalf uur naar een locatie net buiten Beekbergen. In de bibliotheek van een zorginstelling (een monumentaal pand) lezen ‘Bas, Willem en ik ook’ weer voor uit eigen werk in het kader van het evenement Cultuur bij je Buur. Niet zo veel aanloop als gisteren, maar de mensen vinden het leuk en blijven hangen. Het wordt een aangename middag, waarin ik – gezien het publiek – vooral jeugdverhalen vertel. Vijf uur zijn we klaar en fietsen we terug. Thuis ruim ik op en rust ik heel even uit; dan maak ik avondeten: een salade van bosui, komkommer, rode kool, tomaat en groene asperges met parmesan, vervolgens fruitsalade van aardbei en framboos, dan bak ik aardappelen en een kogelbiefstuk. De Vrouw is om zeven uur thuis; ze is met De Zoon naar de bioscoop geweest. We eten de boel op en die boel is zeer smakelijk. Na de afwas en het afval bel ik Onze Vader. Hij is net aan het pakken voor morgen: om kwart over twaalf mag hij zich melden in het ziekenhuis. Ik ga hem morgenavond en de komende dagen veel opzoeken, vertel ik. Dat vindt hij mooi. Hij is gespannen, maar hij klinkt rustig en vol vertrouwen. Hij vraagt mij of ik wat familie op de hoogte wil brengen en dat ga ik doen. Ik werk de webstek bij en ga rond tien uur naar bed.
Muziek vandaag: de drie plaatjes uit Between The Silence (Travis & Fripp), North Sea Oil (10″ EP) (Jethro Tull), Selling England By The Pound (Genesis), The Sixteen Men Of Tain (Allan Holdsworth)

–

Zaterdag 13 april: Cultuur bij je Buur dag 1
Kwart over zeven wakker en uit bed. Koffie. Even na half negen loop ik naar de platenboer. Het is Record Store Day. Ik hoop de Zappa en Gabriel te vinden, maar helaas. Wel tref ik Trout Mask Replica (Captain Beafheart & His Magic Band) en North Sea Oil (10″ EP) (Jethro Tull). Vooruit. Aansluitend loop ik door naar de markt voor vis en fruit. Thuis koffie met De Vrouw. De Zoon is er op tijd voor de lunch. Ik ga om iets na twaalf uur op de fiets naar een atelier een kwartiertje fietsen bij ons vandaan. Willem is er al. Helaas lukt het Aad niet om erbij te zijn, dus moet ik vertellen dat vandaag ‘ik ook’ niet kan. We zijn dus ‘Bas, Willem en ik ook niet’. Er is aardig wat publiek, in totaal zo’n dertig mensen. We lezen de succesnummers voor en dat zijn succesnummers. Bluegrassband Bont en Bluegrass speelt alleraardigste bluegrassmuziek. Half vijf ga ik snel weg. Thuis even ademhalen; om half zes heb ik een bus vanaf het Marktplein. In de buurt van Voorthuizen maak ik nog een staartje mee van het familiefeest dat De Zus van De Vrouw en haar familie geven. Er is eten, maar ik besteed de weinige tijd liever aan een gesprek her en der. De Zoon rijdt ons weer terug. Kwart voor acht zijn we thuis. Ik maak een eenvoudige maaltijd (tosti’s met veel sla) en was het weinige af. Dan werk ik de webstek bij en luister en lees ik (de krant). Half elf ga ik naar bed.
Muziek vandaag: Reflections (Brian Eno), Trout Mask Replica (Captain Beafheart & His Magic Band), North Sea Oil (10″ EP) (Jethro Tull), None Too Soon (Allan Holdsworth), The Nature Of Connections (Arve Henriksen)

–

bazbo 0599: OST – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band
Ook deze film nooit gezien! Ik kreeg deze dubbelelpee op mijn vijftiende verjaardag 17 mei 1980. Van MoCo staat met dik potlood in de binnenhoes. Geen idee wie dat was of waren. Ik was in de nadagen van mijn Bee Gees-verzamelwoede. Twee maanden later hoorde ik voor het eerst Emerson Lake & Palmer en betrad ik een geheel nieuwe wereld. Op deze soundtrack staan Beatlesnummers, voornamelijk afkomstig van Sgt. Pepper (goh) en Abbey Road, voornamelijk vertolkt door de gebroeders Gibb, Paul Nicholas en Peter Frampton (jaja). Daanaast gastoptredens van Earth Wind & Fire, Alice Cooper (Because!), Aerosmith, Billy Preston, Steve Martin, Donald Pleasence, George Burns en anderen. Bij het album zit een poster die nog een tijd op mijn zolderkamer aan het plafond heeft gehangen. Wat ik aan de filmstills op de hoes zie, is dat het een kleurrijke muziekfilm moet zijn; de makers/acteurs hebben in ieder geval lol gehad bij het opnemen van de film. Ik geloof dat de film zelf een enorme flop was. Ik heb een Amerikaanse persing uit het jaar van verschijnen 1978. Het haalt het natuurlijk allemaal helemaal niet bij de originelen, maar veel van deze vertolkingen vind ik geinig om weer eens terug te horen na meer dan dertig jaar.

–

bazbo 0598: OST – Bilitis
De Vrouw herkent deze filmmuziek bij de eerste tonen. Niet raar, want het is haar plaat, gekocht ver voordat ik ooit in beeld was. Francis Lai kon er wat van, van herkenbare rolprentklanken maken. Hij is vorig jaar overleden, zo blijkt. Dit is de muziek die hij maakte bij de kraker van beslagenfilmlensregisseur David Hamilton uit 1975. Edelkitsch van het zuiverste bronwater. Niet erg. De plaat is kort. De Vrouw heeft de Nederlandsche uitgave uit 1977. Film nooit gezien. Heb ik iets gemist? Overigens, ik heb jarenlang gedacht dat de titel van de film was: Billetjes.

–

bazbo 0597: OST – Jesus Christ Superstar
Over legendarisch gesproken. Deze plaat kreeg ik van mijn ouders op 17 mei 1981, de dag dat ik zestien jaar jong werd. Waarom weet ik niet meer. Kan me herinneren dat ik ergens had gelezen dat het goede muziek was en dat aan mijn ouders had verteld toen zij vroegen: ‘Wat wil je voor je verjaardag?’ Ik heb een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen 1973. Heb ik de film eigenlijk ooit gezien? Geen idee. Misschien wel. Hij is me in ieder geval niet bij gebleven. Het materiaal van Loyd-Webber blijft nog steeds goed hangen. Goede muziek, jammer dat het niet heel goed uit de verf komt op deze plaat. Fantastische stemmen op deze plaat ook, maar ik moet zeggen dat de veelheid eraan me af en toe de keel uit komt. Vandaag de dag zie ik dagelijks in de krant advertenties dat Ted Neeley (Jesus) nog steeds rondtourt met de musical. Hoef ik niet te zien. Ik ben niet zo van de musicals. Niettemin, het stuk Gethsemane vind ik het sterkste van de hele dubbelelpee. Ook deze heel lang niet gehoord, dus leuk om het weer eens te draaien. En het is nog niet eens Pasen.

–

bazbo 0596: OST – Easy Rider
Filmmuziek. Nou ja, dit is gewoon een verzameling rocksongs van eind jaren zestig. Geen slecht spul erop. Born To Be Wild van Steppenwolf is wel het bekendste. Daarnaast staat er werk op van Jimi Hendrix, Roger McGuinn, The Electric Prunes, The Byrds en meer. Ik kocht deze op 11 juli 1987 bij Free Record Shop in de bak met goedkopies. Legendarische film uit 1969; mijn elpee is een heruitgave uit 1984. Mooi tijdsbeeld, dit album.

–

bazbo 0595: Frank Zappa – Lumpy Gravy Primordial (12″ burgundy 180g vinyl single)
Deze kocht ik op 21 april 2018. Precies: Record Store Day 2018. Ook deze draai ik voor de tweede keer. Op dit minialbum staat de monomix van de instrumentale suite zoals Zappa die in eerste instantie in elkaar had gepuzzeld. Voornamelijk orkest met af en toe begeleiding van elektrische band, zonder de stemfragmenten, de musique concrète en de malle bandinstrumentaaltjes. Wat opvalt, is hoe goed en gedegen het al in elkaar zit, zeker als je bedenkt dat Zappa in 1968 nog pas aan het begin stond van zijn orkestrale carrière. En dan die melodieën… zo zitten er al wat voorbodes in van wat Zappa op latere platen nog verder uitwerkt. ergens horen we het 7/8 loopje van Pound For A Brown, bijvoorbeeld. Werkelijk een prachtwerk, dit. De stereoversie verscheen een paar jaar eerder in de 3cdset Lumpy Money, waarop veel opnames ten tijde van Lumpy Gravy/We’re Only In It For The Money staan. Van deze Primordial verschenen twee varianten: ik heb de bordeaurode 180grams vinylversie uit de Verenigde Staten. Op Discogs zijn er al gasten die deze voor tien- en tientallen euro’s te koop aanbieden.

–

bazbo 0594: Frank Zappa – Rollo (10″ clear vinyl single)
Record Store Day 2017 uitgave. Rollo hier gespeeld door The Petit Wazoo band in 1972. Hoop blazers en tetterdetet. Het nummer is eind jaren zeventig onderdeel geworden van The Yellow Snow Suite, compleet met teksten. Hier dus de ‘originele’ instrumentale versie. Op de B-kant de uitgerekte Portland Improvisation door hetzelfde ensemble. Ook leuk. Blijft jammer dat Zappa zelf zo weinig van de Petit Wazoo uitbracht. Postuum zijn de albums Imaginary Diseases en Little Dots door het familiebedrijf op de markt gemikt en blijkt dat het materiaal echt fenomenaal goed was. Ik kocht deze single op 24 april 2017, Record Store Day, dus. Er is maar één Europese versie van en ik heb nummer 007069. Dit is de tweede keer dat ik ‘m draai.

–

bazbo 0593: Frank Zappa – How’s Your Bird? (10″ clear vinyl)
Dit is een redelijk bijzondere. Niet alleen 10″, maar ook nog eens doorkijkbaar vinyl. Blijkt dat die versie nogal een verzamelaarsdingetje is: ik schijn er tientallen euro’s voor te kunnen vangen. Ik kocht dit minialbum van Italiaanse makelijk uit 1998 op 8 november 2003 in mijn plaatselijke Plato, toen die nog bestond. Wat erop staat, is niet nieuw. Veel ervan staat op het eerder gedraaide Rare Meat of op de eerder genoemde 5cd met alle opnamen van Studio Z, die Zappa begin jaren zestig maakte samen met Paul Buff. Het gebodene op dit minialbumpje wordt dan ook formeel vertolkt door meerdere bandjes. Het is echter voornamelijk Zappa die erachter zit. Vermakelijk is het wel. Het titelnummer is al absurd; Dear Jeepers is van die bizarre meligheid die Zappa later op zijn eigen platen zeer uitbouwde. Leuk werk.

–

bazbo 0592: Frank Zappa – Strictly Commercial – The Best Of Frank Zappa
Verzamelelpee uit 1995, bijna drie jaar na het overlijden van Zappa. Er is een cd-versie, maar op deze dubbelelpee staat wat extra materiaal: de 12″ Dance Mix in plaats van de studioversie van Dancin’ Fool, bijvoorbeeld. Compleet overbodig, maar leuk voor de verzamelaar. Die verzamelaar had/heeft alles al lang ergens in de kast staan, maar de hoesfoto(‘s) en de ‘liner notes’ maken ook dit album interessant. En het is natuurlijk heel mooi om zo’n prachtige elpee in je klauwen te houwen in plaats van een plastic pokkedoosje. Ik kocht mijn elpee pas op 3 december 1997 en ik heb een ‘limited’ versie, genummerd en al. Ik heb nummer 13735. Dat u het weet.

–

bazbo 0591: Frank Zappa – You Can’t Do That On Stage Anymore – Sampler
In 1988 kondigt Zappa een alleraardigst projectje aan. De cd-serie You Can’t Do That On Stage Anymore bevat meer dan dertien uur livemateriaal, opgenomen tussen 1967 en 1988. Om zijn publiek alvast een beetje lekker te maken, brengt hij deze sampler uit. Op deze dubbelelpee horen we inderdaad een mengelmoes van materiaal. Kennelijk had Zappa op dat moment slechts de inhoud van de eerste vier dubbelcd’s voor ogen, want op deze verzamelaar staat niets van wat later op YCDTOSA nummers 5 en 6 te horen is. Maar wat er wel op staat, is natuurlijk geweldig: van de vroege Mothers tot de Veaudevilleband en van de Roxy-band tot en met het grandioze ensemble uit 1979 en de luchtige 1984-tour. Het leuke is dat deze sampler interessant is, ook als je alle zes dubbelcd’s al hebt. Afwijkende mixen en inkortingen, bijzondere overgangen van het ene naar het andere nummer. Vermeldenswaardig zijn de monsterversie van The Torture Never Stops (uit 1977 met Adrian Belew), de ietwat ingekorte Dickie’s Such An Asshole (uit de Roxyconcerten 1974, met een hoofdrol voor de piano van George Duke) en de 1984-versie van The Evil Prince (oorspronkelijk van Thing Fish). YCDTOSA volume 1 was overigens de eerste cd van Zappa die ik ooit kocht (in 1992); deze sampler (een allereerste Amerikaanse versie uit 1988) kocht ik op 7 november 2002 en ik zou niet meer weten waar.

–

Vrijdag 12 april:
Geen wekker. Half zeven uit bed. Een uur later heb ik de werklaptop draaiende. Ik werk. Eind van de ochtend wandel ik naar de slager en biowinkel. Thuis meer koffie met De Vrouw en lunch. Dan verder met werk. Begin van de middag wandel ik een stuk om het groentepakket op te halen. Dan weer verder met werk. Half vijf heb ik alles en meer gedaan en sluit ik het werk af. Nog even vinyl. Dan avondeten. Een schotel van prei en peper met lamsshoarma en een salade van bosui, rode kool, komkommer en tomaat. De Zoon is er om mee te helpen opeten. Tegen acht uur gaan we bij de buren op bezoek. Het is gezellig; we hebben goede buren. Elf uur zwaai ik af. Morgen een volle dag.
Muziek vandaag: Nocturne – The Piano Album (Vangelis), 5 Klavierstücke (Irmin Schmidt), Silhouettes (Klaus Schulze), Easy Rider (OST), Jesus Christ Superstar (OST), Bilitis (OST), Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (OST)

–

Donderdag 11 april:
Redelijk geslapen. Op de werkplek is het rustig om me heen, maar ik heb veel te doen. Tussen de middag wandel ik door zon en bos. Ook in de middag doe ik van alles. Half zes thuis. Even bijpraten. Ik maak avondeten: twee omeletten die we vullen met een schotel van spek, ui, bosui, kastanjechampignons, paprika en courgettes. Erbij een salade van bosui, rode kool, komkommer en blauwe bes. Zeer goede kost. Ik was af. Dan werk ik de webstek weer bij, lees en luister ik. Even na tien uur weer slapen.
Muziek vandaag: Hard Hat Area (Allan Holdsworth), het vijfde plaatje uit de doos Zappa In New York (Frank Zappa), het bonusplaatje dat mee kwam met Empath (Devin Townsend)

–

Woensdag 10 april:
Geen wekker, toch voor half zeven op. Koffie. Alvast wat werk voor de Kap. Kwart over acht ben ik bij de mondhygiëniste. Lijkt het nou zo of gaat ze ruiger tekeer dan anders? Erna wandel ik langs het kanaal naar het kantoor van de Kap. Daar drink ik koffie en werk ik aan een volgende opdracht. Niet lang. Snel weer de zonnige kou in. Via de biowinkel loop ik naar huis. Koffie met De Vrouw. Vinyl. De Vrouw gaat rond half een naar het werk; ik stap op de fiets en rijd naar de orthodontist. Een kort onderhoud: mijn ene bovenkies groeit toch niet hard naar beneden. Ik moet eerst paradontologisch aan de slag, als dat eenmaal op orde is gaan we beugelen (niet lachen) en pas dan komen de implantaten aan de beurt. Kortom: jarenplan. Ik ga nu wachten tot de tandarts mij een verwijsbrief naar de paradontoloog-implantoloog stuurt. Door de zonnige kou fiets ik naar twee supermarkten voor wat dingen. Dan weer naar huis. Daar doe ik van alles, bijvoorbeeld de sollicitatiedocumenten voor De Zoon voorbereiden. Ook vinyl. Half vijf ga ik hardlopen. De lange zomerroute maar. Veel tegenwind, maar het lukt me goed. Thuis maak ik avondeten. Makkie: kliekendag. De tomatensaus van gisterenavond bind ik wat meer, ik drop er de overgebleven forel in en gooi er een heleboel parmesan overheen. Het restant salade van het weekend erbij en klaar. Kleine afwas. Ik bel Onze Vader. Twee bestralingen al achter de rug. Het gaat bij hem heel anders dan negen jaar geleden bij De Vrouw: niet twee minuten binnen en weer naar buiten, maar uitgebreid stil liggen en voor je het weet ben je flinke tijd kwijt. Daarnaast bleek gisteren dat bepaalde onderzoeken niet goed zijn uitgevoerd en dat nieuw onderzoek met spoed moest uitgevoerd. Nog steeds is niet duidelijk of hij maandag in het ziekenhuis opgenomen kan voor de operatie. Aan de ene kant goed dat medici geen enkel risico nemen; aan de andere kant wordt hij er erg onzeker van werk. Morgen of overmorgen weet hij meer. Ik werk de webstek bij en ga dan lezen en luisteren. De Vrouw is er om half negen en om tien uur ga ik slapen.
Muziek vandaag: BTTB (Ryuichi Sakamoto), You Can’t Do That On Stage Anymore – Sampler (Frank Zappa), Strictly Genteel – The Best Of Frank Zappa (Frank Zappa), How’s Your Bird? (10″ clear vinyl mini album) (Frank Zappa), Rollo (10″ clear vinyl single) (Frank Zappa), Lumpy Gravy Primordial (12″ burgundy 180g vinyl single) (Frank Zappa), Empath (Devin Townsend), het vierde plaatje uit de doos Zappa In New York (Frank Zappa)

–

Dinsdag 9 april:
Moeilijk wakker. Pijn aan mijn ogen. Toch. Op de werkplek van alles. Zo alles, dat ik geen gelegenheid heb om tussen de middag naar buiten te gaan. Dan maar een half uur eerder weg. Vijf uur thuis. De stroomstoring van gisterenavond is verholpen. De oorzaak dat de hele kelder zonder elektriciteit zat: kortsluiting in onze vriezer. Ónze vriezer. O. De Zoon is er om kwart over zes. De Vrouw serveert een schotel van forel in een goed gevulde tomatensaus; erbij een salade van rucola, kerstomaat en blauwe bes. Ik was af, breng groen afval naar de container. Webstek bijwerken. Luisteren en lezen (ik begin in Peter Buwalda’s Otmars zonen). Kwart over tien slapen.
Muziek vandaag: het derde plaatje uit de doos Zappa In New York (Frank Zappa), de rest het plaatje dat met de PROG mee kwam

–

Maandag 8 april:
Wordt het koud vandaag? Geen idee. Als ik naar buiten ga, is het best fris. Op de werkplek is het rustig, maar ik doe veel. Tussen de middag wandel ik door veld en bos en zon; de winterjas kan binnen blijven. In de rest van de middag ook weer van alles. Als ik naar huis ga, is de winterjas nog steeds niet nodig. Half zes thuis. De buurman aan de deur: mogelijk is de stroom in de schuur uitgevallen. Ik ga een ronde hardlopen. Ik voel aan mijn rechterkuit dat de kramp er nog wat is, dus ik kies voor de wat kortere winterroute. Die loop ik prima. Als ik weer bij huis ben, controleer ik de schuur. Inderdaad: geen stroom. Dat betekent dat ik snel iets moet doen met de vriezer. Ik haal het weinige dat erin ligt eruit en stop het boven erbij in. Dan maak ik avondeten: een schotel van de kliek van donderdag en gisteren. Hoop kaas eroverheen en de salade van gisteren erbij en: uitstekend. Kleine afwas. Ik werk de webstek bij (en die van KZB). Er is bericht over Vader: bepaalde onderzoeken zijn niet goed gelukt; die moeten over. Bovendien is het nog niet goed met de vergrote bijnier. Het betekent dat, afhankelijk van de opnieuw gedane onderzoeken, de operatie mogelijk uitgesteld moet. Niet fijn; Vader had zich er inmiddels op ingesteld. Aan de andere kant is het goed dat de medici zo zorgvuldig zijn en geen enkel risico nemen. De Vrouw is er om half negen. Bijpraten. Dan lezen en luisteren. Tien uur maar weer.
Muziek vandaag: het eerste plaatje van Empath (Devin Townsend), het tweede plaatje uit de doos Zappa In New York (Frank Zappa), het eerste deel van het plaatje dat met de PROG mee kwam

–

Zondag 7 april:
Half acht wakker en uit bed. Koffie. Webstek van KZB. Meer koffie met De Vrouw. Ik lees de PROG uit. Buiten schijnt de zon. We nuttigen nog meer koffie op de galerij. De Zoon is er om kwart voor twee voor lunch. Na de afwas fiets ik naar Onze Vader. Eerst even serieuze zaken over de naaste toekomst. Zelf vraagt hij of wij nog dingen hebben uitgezocht, welke mogelijkheden er zijn voor opvang na de operatie. Als ik het hem uitleg, kan hij het goed volgen. Er is wat te kiezen, maar hij blijft afhankelijk van of er ergens plaats is. Ik vind hem opvallend rustig, wat berustend en zelfs opgewekt. Dan komt hij ouderwets op zijn praatstoel en krijg ik veel mooie verhalen over zijn jeugd die ik nooit eerder had gehoord. Hij is zowaar vrolijk. Half vijf neem ik afscheid en fiets ik door de zon weer naar thuis. Daar nog even op de galerij zitten. Dan eten maken. Een schotel van ui, bosui, peper, prei en linzen. Een salade van bosui, koolrabi, rode kool, komkommer en blauwe bessen. Een cordon-brie. Met rabarberlimonade erbij smaakt de boel goed. De afwas is snel gedaan. Ik werk de webstek bij en lees en luister. Tien uur bedtijd.
Muziek vandaag: het bonusplaatje van Neroli (Brian Eno), Transcendental – Daniil Trifonov plays Franz Liszt (Daniil Trifonov), Built For Fighting (Damian Wilson), het zesde plaatje uit de doos Torrid Zone – The Vertigo Recordings 1970-1975 (Nucleus & Ian Carr), het eerste plaatje uit de doos Zappa In New York (Frank Zappa), Neurasthenia (Adam Wakeman)

–

Zaterdag 6 april:
Geen wekker en toch om kwart over zeven wakker. Nog heel moe, maar uit bed. Koffie. Half negen wandel ik naar de markt voor allerhande fruit. Thuis nog koffie met De Vrouw. Half tien opnieuw naar het Marktplein. Daar pakken we de bus naar Epe. In de praktijkruimte van een fysiotherapeut opent Kunst-Zinnig-Brein een nieuwe expositie. Ank doet de aftrap, maar al snel zijn de kunstenaars volop in beeld. Er hangt mooi werk. Na afloop lunchen we met Ank in het nabijgelegen grand café. Dan nemen we de bus terug. Vier uur zijn we weer thuis. Even de krant lezen en uitrusten. Ik maak avondeten: een salade van bosui, koolrabi, rode kool, komkommer en tomaten, plus een schotel van bosui, paprika en snijbiet in roomkaas, én ik bak runderschnitzel. Toe is er yoghurt met mango, aardbei en blauwe bes. Ik was af en daarna loop ik een ronde hard. Halverwege merk ik lastige kramp in mijn kuiten en houd ik korte wandelpauze. Daarna gaat het weer. Niet gemakkelijk, maar het doet me goed. Ik werk de webstek bij en lees en luister. Voor half elf ga ik weer slapen.
Muziek vandaag: Neroli (Brian Eno), Built For Fighting (Damian Wilson), Neurasthenia (Adam Wakeman), het vijfde plaatje uit de doos Torrid Zone – The Vertigo Recordings 1970-1975 (Nucleus & Ian Carr), Return To Ommadawn (Mike Oldfield)

–

Setlijst:

Set 1:
Seek For Adventure
The Last American Hero
When I Leave This Land
Part of Me (Damian Wilson solo)
Don’t Think Twice, It’s All Right (Adam Wakeman solo)
Bring Him Home
The Big Day

Set 2:
Catch You When You Fall (Adam Wakeman solo)
Life on Mars?
Disciple
Written in Anger
Soldier
People Come and Go
I Won’t Blame Life

Encore:
(gemist)