B-log: 20 t/m 26 juli 2019
–
Vrijdag 26 juli
Half zeven ben ik op en drie kwartier later ga ik hardlopen. Niet dat het lukt. Het is al heel warm en ik moet veel pauzes houden en een schaduwrijke en korte route kiezen. Thuis koffie met De Vrouw op het balkon. Ik lees. Aan het begin van de middag maak ik een eenvoudige lunch. Na de afwas wandel ik door de bloedhitte om ons groentepakket op te halen. Op het balkon lees ik de PROG uit. Eind van de middag maak ik avondeten. Niet moeilijk. Een knoflookyoghurtmayosaus en een salade van bosui, komkommer, augurk, alfalfa, kerstomaat, rode bes, bindsla, pompoen- en pijnboompitten. Ook bak ik Italiaanse runderreepjes. Dat moet het zijn en is het ook. Kwart voor zes gaan we naar de bioscoop. We zien een film: The Biggest Little Farm. Mooi gefilmd en gemonteerd, het verhaal wat Amerikaans sentimenteel, maar de boodschap is goed. Half negen zijn we weer terug. We zetten alles tegenover elkaar open, zodat het goed kan doorwaaien. Het koelt wat af. Ik werk de webstek bij, maak het bewerken van de foto’s af en begin met de bestandsnamen. Het laatste uurtje lees ik op het balkon en om half elf ga ik weer slapen.
Muziek vandaag: The Heritage Suite (Rick Wakeman)
Italiaanse runderreepjes met salade
–
Donderdag 25 juli:
Zeven uur op. Koffie. Foto’s bewerken. Koffie met De Vrouw op het balkon. Half elf wandel ik naar een supermarkt voor wat kleinigheden vandaag. Daarna doe ik een poging: zou de biomarkt er zijn? Die is er en de kaasboer ook nog eens. Fijn. Meer koffie op het balkon. Dan maak ik bacon and eggs ter lunch. Kleine afwas. Op het balkon lees ik het tijdschrift Onze Taal en vervolgens begin ik in de PROG die in de vakantie binnen kwam. Voor vier uur start ik met het avondeten. Eerst een salade van bosui, komkommer, bladsla, olijven en rode bes. Dan kook ik spliterwtenpasta en was ik spinazie. Vervolgens bak ik spek, rode ui en peper, doe er de spinazie bij, roomkaas en amandelmelk. Ten slotte gaat er de pasta doorheen. De Zoon is er iets na vijf uur en we eten de gehele boel op. Ik was af en De Vrouw en De Zoon gaan naar de bioscoop. Ik luister, werk de webstek bij, ga verder met foto’s. De Vrouw is terug om negen uur. Ik lees nog wat op het balkon en ga om half elf slapen.
Muziek vandaag: Continuum – Construct III (Bass Communion), Siwan – Nahnou Houm (Jon Balke), Retrospectïw I-II (Magma), Retrospectïw III (Magma), Tenk Om Noen Ser Deg (Det Skandalose Orkester)
Bacon and eggs 
Spliterwtenpasta met spek en spinazie en roomkaassaus
–
Woensdag 24 juli:
Half zeven op. Uur later een rondje hardlopen. Het lijkt lekker koel, maar na tien minuten is het al heel warm. Paar wandelpauzes nodig. Thuis nog even in bed. Koffie met De Vrouw. Dan wandel ik naar de biowinkel en – slager, aansluitend naar een supermarkt in het centrum. Koffie op het balkon. Lunch. Kranten lezen. Start eerste selectie foto’s. Begin van de avond maak ik eten: eerst een salade van bosui, komkommer, kerstomaat en rode bes, dan bak ik aardappelschijfjes en -partjes. Ondertussen staan kipvleugels in de oven te garen. We eten het op. De afwas is snel klaar. Even met Onze Vader bellen. Hij redt het goed, ook in de warmte van vandaag. (38 graden!) Verder met foto’s selecteren. Eerste selectie is klaar. Dan webstek en nog iets lezen en luisteren. Half elf slapen, of althans een poging daartoe.
Muziek vandaag: The Adventures Of Zodd Zundgren (The Ed Palermo Big Band), Attahk (Magma), No Har De Laget Skandale Igjen! (Det Skandalose Orkester)
Kipvleugels … 
… met gebakken aardappelen en sla.
–
Dinsdag 23 juli: van Bad Doberan naar Apeldoorn
Ik sta om half acht op. Koffie, ontbijt, vervolgens ga ik lege flessen inleveren in de supermarkt. De koffer heb ik snel ingepakt en even na half elf lopen we naar het station. Andere jaren brengt de familie Zühr ons naar het station, maar opnieuw zijn ze naar het ziekenhuis in Rostock. Niet erg. We wandelen, ook al is het al warm. Op de hoek van de straat al verlies ik een wiel van de koffer. Oeps. Het is niet ver naar het station en we halen ruim de trein van half twaalf. In Rostock hebben we bijna een uur overstaptijd. We kopen broodjes voor en wachten in de schaduw. In de trein hebben we eersteklasplaatsen, heel ruim, rustig en koel. In Osnabrück hebben we zelfs meer dan een uur overstaptijd. Op het stationsplein eten we broodjes kaas/sla en döner bij de grilltent. Om zes uur stappen we in de (iets vertraagde) trein naar Nederland. In de trein is het nog warmer, ondanks dat er een beetje airco is. Acht uur zijn we in Apeldoorn. Ik sleep de koffer naar huis. Daar pakken we de koffer uit en gaat de eerste was aan. De buren hebben de stapel kranten klaarliggen en ik maak een beginnetje met lezen. Reizen maakt moe en om half elf ga ik slapen.
Muziek vandaag: geen
Bad Doberan 
Rostock 
Osnabrück 
Osnabrück
–
Maandag 22 juli: Bad Doberan
Ik ben om half zeven wakker en ga een rondje hardlopen door bos en veld. Als ik weer terug ben, komt het bericht dat Aad eraan komt. De Zoon en ik staan buiten, maar er komt nieuw bericht: Aad heeft wat problemen met de verlichting van de auto, dus het wordt wat later. Tien uur dus. Ik zwaai hem uit. Nog weer een uurtje later fietsen De Vrouw en ik door de weilanden naar Nienhagen. Het is nog zonnig, maar we weten dat er in de namiddag kans is op regen. In Nienhagen vallen de eerste drupjes al. In een restaurant houden we een koffie-taart-pauze. Ondanks de lichte drupjes – we trekken de jas aan – rijden we door het Nienhäger Gespenster Wald naar Börgerende. Bij de Italiaan aan de kustweg eten we salade als lunch. Na een uurtje rijden we verder. Als we bij Heiligendamm komen, regent het harder. Niet lang, dus we komen we nog redelijk droog aan in Bad Doberan. Even uitblazen. Ik haal wat boodschappen voor morgen, reserveer een tafel voor vanavond in het Kamp Theater en breng lege flessen naar de biowinkel. Terug wachten we tot het verhuurbedrijf de fietsen om vijf uur ophaalt. Dat gebeurt niet. Gelukkig zijn de heer en mevrouw Zühr weer thuis en zij houden het in de gaten. Zeven uur zijn we bij het Kamp Theater voor het laatste etentje met Sascha, Nona en Gerhard. We blikken terug op het festival, bespreken allerlei verdere zaken en hebben het gezellig. We nemen afscheid. Als we om elf uur thuis komen, staan de fietsen er nog…
–
Zondag 21 juli: Zappanale dag 3
Half negen weer op. Even iets eten en dan naar de Ausstellung. Elf uur spelen daar Ali Askin en Fried Dähn. Wat ze brengen is geïmproviseerd, subtiel, swingend en zeer sterk. Ik ben waarlijk onder de indruk. Het is er niet zo enorm druk en ook qua warmte valt het er mee. De Vrouw en De Zoon hebben ontbeten en om twaalf uur fietsen we door bos en veld naar Heiligendamm. Traditiegetrouw wandelen we over de boulevard en de pier. Op de boulevard eten we ijs. Daarna gaan we naar het festival. The Headshakers mogen op het kleine podium een uur lang hun afgebroken concert van gisteren inhalen, maar ik wil vast naar het grote podium voor een mooie plek. Drie uur start daar het Ensemble Musikfabrik! Wat mooi is het weer. (We hebben ze verscheidene keren met een Zappaprogramma gezien in het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam.) Ook het publiek is snel onder de indruk en stroomt toe om het van dichtbij te kunnen aanschouwen. De gitaarsolo in Inca Roads, die de gehele strijkerssectie speelt, is fenomenaal. Ik vind Revised Music For Guitar And Orchestra zeer indrukwekkend. Napoleon Murphy Brock komt weer wat stukken zingen en dat doet hij heel goed. Ook speelt hij fluit en saxofoon en dat hoeft van mij niet. Niet dat het slecht is, maar het trekt de aandacht weg van het orkest. Echidna’s Arf (Of You) en Don’t You Ever Wash That Thing? zijn ronduit schitterend (tranen?), maar Brock zit er doorheen te toeteren. Toch een heel mooi concert; opnieuw een hoogtepunt. Na afloop zoeken we iets te eten; voor mij een pannenkoek. Op het kleine podium spelen vier muzikanten van het Percussion Under Construction een intiemer programma op stokken, tonnen, zelfgemaakte instrumenten en allerlei kleins. Zeer onderhoudend. Tijdens het concert ga ik snel nog even boodschappen doen. Ik had mijn zinnen gezet op een elpee van Skandalose, maar kom terug met twee cd’s plus eentje van The Ed Palermo Big Band. Ook niet erg. We maken ons klaar voor The Grandmothers Of Invention, de hoofdact van vandaag. Welnu, het is een herhaling van vorig jaar: bij grote vlagen vind ik het heel erg rommelig en ondergerepeteerd, bij andere vlagen klinkt het weer strak en briljant. Toch blijft het bijzonder om de twee mannen van eind tachtig bezig te zien. Ali Askin leidt de afsluitende jamsessie en dat doet hij heel goed: hij heeft wat handsignalen afgesproken en dat maakt dat het geen rommeltje is, maar klinkt als echte muziek waarin veel muzikanten een mooie solospot krijgen. Jim Cohen wuift ons allen vaarwel. Bij het kleine podium pakken we nog een klein stukje van de Shorband mee en hoe aardig die ook is, we fietsen dan terug. Elf uur thuis.
–
Zaterdag 20 juli: Zappanale dag 2
Zeven uur ben ik op en drie kwartier later ga ik hardlopen door bos en veld. Daarna hebben we tijd om rustig op orde te komen. Elf uur lopen we gedrieën naar de Stadtbäckerei voor ontbijt/bruch. Daarna pakken we de tas in en fietsen we naar het festival. Het is warm en benauwd. We zijn ruim op tijd voor de lezing van Jim Cohen. Die is altijd interessant; deze keer gaat hij over de elpee Bongo Fury en de nostalgie naar het woestijngebied waar FZ heeft gewoond. Ik hoor weer wat leuke nieuwe dingen. Na afloop bezoek ik de tent van de organisatie en zowaar daar ligt hij: het lijvige boek The Big Note van Charles Ulrich. Ik koop hem en dat betekent dat ik de hele dag met een dik twee kilo zwaardere tas moet sjouwen. Op het grote podium speelt 30 for 30, een dertigkoppig orkest, bestaande uit dertig muzikanten uit allerlei orkesten, ensembles en bands die dit weekend optreden. Ter gelegenheid van de dertigste Zappanale brengt dit gelegenheidsorkest het stuk In C van Terry Riley. In het begin vind ik het vol en gejaagd, maar na tien minuten slaat het hypnotiserende van het stuk toe. Geweldig. De vele loopjes en melodietjes zijn goed te horen, al is het geluid wat vol en had er van mij wat meer ‘ruimte’ en dynamiek in de vertolking gemogen. Als na vijftig minuten het stuk voorbij is, krijgt het ensemble een luide ovatie. Intussen heb ik Charles ergens gezien en mijn boek laten signeren. We gaan snel naar de camping. Bij de Zappateerstent ontmoeten we de gehele aanwezige community en ander rondhangend volk en we maken nog een groepsfoto ook. Zelf vergeet ik een plaat te schieten. Lang blijven we niet hangen, want ik wil niets missen van wat er op het kleine podium gaat gebeuren. In de AMM Allstars zitten Ben Watson, Graham Davis, Helen Tate en nog wat lui. Het instrumentarium doen wat kinderspeelgoed aan en als het ensemble begint met een improvisatie, stapt een deel van het publiek op. Vervolgens horen we een fijne uitvoering van The Handsome Cabin Boy en dan drie – geheel niet voor de hand liggende – Zappastukken en weer is een deel van het publiek weg. Dat is jammer, want de band speelt het heel precies en de drie stukken uiteindelijk over in een volledige vertolking van het album Lumpy Gravy. Het klinkt wat eenvoudig – omdat er een orkest ontbreekt en de elektronische geluidjes wat iel zijn -, maar alles klopt: de tekst en gesproken woorden, de melodieën, de klikjes en bliepjes, alles staat op de goede plek. Heel vermakelijk. Toegift is een vrolijke vertolking van Bamboozled By Love en na een uur is het optreden klaar. Weer een hoogtepunt. Tijdens het concert staat er plots iemand naast mij, die me aanraakt en ‘just wanna say hi’. Ik kijk: het is Katrin. Jaren niet gezien hier op het festival. Nu is ze er weer. Alles gaat goed, met haar, met mij en dan is ze weg. The Headshakers spelen op het grote podium. Ze spelen rockzappa met wat blazers: zeer strak, maar nogal schreeuwerig. De zanger zou het goed doen bij een hardrockband. Halverwege het concert staat de festivalorganisatie op het podium: er komt noodweer aan, dus als je op de camping staat, ga dan je tent vastzetten. Ik kijk omhoog en schat in dat het allemaal wel gaat overwaaien. De band zet Black Napkins in, maar na drie minuten barst het los: plots is het pikkedonker, stormt het en komt de regen met bakken naar beneden. De festivalorganisatie sommeert iedereen om het terrein te verlaten. Ik haal de wegwerpregenjassen uit de tas (scheelt weer) en we schuilen kort onder een tent. De Zoon vlucht het terrein af. We trekken de jassen aan en gaan dan door de plensregen naar buiten. Vlak buiten de poort is een geïmproviseerd hokje voor de bewaking van het parkeerterrein en samen met een stuk of acht anderen (waaronder kunstenaar Helmut King) schuilen we voor de ergste regen. Na een half uur lijkt het wat minder en ik ga op zoek naar De Zoon. Ha, die zit vast in de Zappateerstent. Ik bagger erheen. Inderdaad, daar zit hij, samen met veel andere bekenden. Ik haal De Vrouw ook op. In de tent zitten we een uurtje en het is er ouderwets gezellig: veel samen zingen. Na dat uur is het wat droger en ga ik kijken of het terrein weer open is of gaat. Berichten gaan dat alles afgelast is, anderen zeggen dat we over tien minuten weer naar binnen kunnen. Ik neem dat laatste dan maar aan. Rasoptimist. Maar het klopt. De Vrouw en De Zoon zijn echter nogal nat, moe en koud; ze besluiten terug te gaan naar het appartement. Ik begrijp het, maar zelf ben ik redelijk droog gebleven, plus ik wil de hoofdact van het festival niet missen. Ik blijf. Voor het grote podium wacht ik tot het gaat beginnen, maar ik hoor muziek bij het kleine podium, dus ga ik daar heen. The Loomings spelen er, aardige en melodieuze liedjes met drums, bas, vibes en twee zangeressen. Na een paar nummers ga ik weer terug naar het grote podium, want ik wil wel vooraan staan. Dat lukt. Om elf uur, een uur later dan oorspronkelijk gepland, begint The Ed Palermo Big Band. En jongens, wat zijn ze goed. Retestrak, indrukwekkend, gaaf. Er zijn gastrollen voor Napoleon Murphy Brock en Candy Zappa. De gitarist is goed, Katie Jacoby op viool is goed, maar de meeste indruk maakt de voltallige blazerssectie. Pas tijdens de toegift pakt Ed Palermo zelf de sax en laat hij horen dat hij ook een aardige solo kan spelen. Het is kwart over één als de vele toegiften klaar zijn. Snel nog naar het kleine podium om een paar stukjes van Det Skandalose Orkester te kunnen horen. Allemensen, wat een feest. Pretprog met veel hoempapa en malle wendingen. Lokkeman! Ik vind het waanzinnig, wil er veel meer van horen, maar ik ben ook doodmoe. Ik ga naar de fiets en rijd terug naar het appartement. Daar is iedereen nog wakker. Heel even napraten en om half drie lig ik in bed. Wat een dag.
