Bas Langereis leest u voor!

Wat een weerzinwekkende nacht! Ik sloeg het dekbed van me af en glipte uit bed. Even keek ik achter me. Muriël sliep. Zonder geluid te maken graaide ik mijn kleren bij elkaar. Op de overloop trok ik ze aan. Toen sloop ik naar de keuken. Daar vond ik papier en een pen. Mijn briefje was kort.
“Lieve Muriël. Het was heel bijzonder vannacht. Ik moet morgen vroeg op om naar de veiling te gaan voor de baas. Liever laat ik je slapen, dan ben je lief. Johan.”
Terwijl ik over de tafel gebukt stond te schrijven, voelde ik dat ik bekeken werd. Het was een bekend gevoel, alleen dit keer niet zo onaangenaam.

– ogen in zijn rug. Franco wist precies wie hem zat te begluren. Die homo die een andere homo had neergestoken. Franco werd misselijk van de ogen in zijn rug. Hij wist dat hij er geil uit zag voor een mieterig jongetje. Langzaam draaide Franco zijn behaarde borstkas naar zijn bewonderaar toe. Warm water en zeep gutste over zijn lichaam. Het werd met bewondering, en zo te zien ook opwinding, gade geslagen. Franco kreeg een rode waas voor zijn ogen van de masturberende jongen. Met zijn hand naderde hij het gezwollen lid. Dan, plots. Bloed. Veel bloed. Een kermende homo. Die verdiende het. Even hield Franco het afgesneden geslachtsorgaan in zijn hand en keek ernaar. Toen haalde hij zijn schouders op en gooide het achteloos in de richting van het doucheputje. Het gekrijs op de achtergrond hield –

Ik draaide me om en zag Kimberley in de deuropening staan. Ze had een niemendalletje aan. Het leek wel of ik haar lichaam erdoorheen zag. Ik werd er opgewonden van. Met moeite kon ik me inhouden om niet naar haar toe te lopen. Zolang Muriël sliep was er niks aan de hand, flitste het door mijn hoofd. Maar het kan niet. Het mag niet.
“Ga je alweer weg?” Kimberley duwde zich met haar billen uit de deurpost weg en liep naar het aanrecht.
Ik leunde op de tafel, met mijn lichaam het briefje bedekkend. “Ja, ik moet morgen heel vroeg op. Ik wilde niemand wakker maken op jullie vrije dag.”
“Och, ik ben toch al wakker. Ik heb jullie wel bezig gehoord, hoor.”
Ik voelde dat ik bloosde en hoopte dat het niet te zien was in de schemer van de keuken. “Het is hier behoorlijk gehorig, dat snap ik. Ik hoop niet dat je er last van gehad hebt.”
“Nee hoor. Ik heb liever dat jij mijn moeder neukt, dan de eerste de beste betalende klant. En ik heb stiekem een beetje mee gedaan.” Ze knipoogde en liep de keuken uit.
“Godverdomme,” dacht ik. “Dat is niet normaal meer, dat meidje.”

Voor het eerst die nacht werd ik echt geil. Kwam het door de vrijwillige neukpartij met Muriël of door de ontmoetingen met Kimberley? Ik was inmiddels thuis. Languit liggend in mijn luie stoel mijmerde ik over de afgelopen uren. Toen stond ik op en liep naar de keuken. Bij de keukentafel stond ik stil.
“Wat is Kimberley fascinerend,” fluisterde ik voor mijzelf uit. Als ik naar haar keek, leek het alsof ik door de spleetjes van mijn ogen het verleden zag. “Soms lijkt ze op mijn moeder, zoals die kon kijken.” Veel kon ik niet van deze gedachte maken. Het was sterker dan ikzelf. Langzaam begon ik mijn broek open te maken. Ik haalde mijn gezwollen lid tevoorschijn. Het was niet nodig om ergens aan te denken. Ik wilde ook nergens aan denken. Vlak voor ik klaarkwam zag ik achtereenvolgens flitsen die ik niet tegen kon houden: Kimberley, Muriël en mijn moeder.

– een mes, altijd een mes. Of de blote hand. Franco had een mes in zijn hand. Zijn gezicht voelde plakkerig; het rook vervelend vreemd. De aders in zijn hoofd bonkten. Hij was buiten adem. Waarom had hij een mes vast? Franco voelde alleen woede. Tyfuswijf. Kuthoer. Ze had hem genegeerd, vernederd en nu was ze dood. Een beetje liefde en aandacht was genoeg geweest. Ze verdiende niet minder. Hij hief zijn arm, zijn hand, zijn mes. De zwaai –

De telefoon ging. Ik keek op de wekker. Het was kwart over vijf in de ochtend. Op het aanrecht lag de telefoon. Ik liep erheen en pakte hem op.
“Met Johan,” zei ik terwijl ik me omdraaide.
“Hoi, schat!” Het was Muriël. Ze sprak het schat uit met een lange á. Als in schááát. Ik walgde. Mijn sperma lag bleek te worden op de tafel voor me.
“Wat bel je vroeg,” zuchtte ik.
“Ik merkte dat je weg was. Je briefje was heel lief, maar ik was toch liever naast je wakker geworden.”
“Ik vond dat je het verdiende om lekker uit te slapen. Ik moet zo weg.”
“Kom je vanmiddag na je werk nog langs? Ik maak lekker eten voor ons. Kimberley was net ook al wakker.”
“Dat is goed. Pas goed op haar. Tot vanmiddag.”
Ik legde de hoorn neer en maakte de tafel schoon. Verder had ik weinig te doen.

Mijn werk bij de supermarkt was niet veel soeps en naar de veiling hoefde ik al helemaal niet. Op dagen als deze ging ik vaak richting het station. De drukte daar gaf me rust. Niemand let op je en iedereen heeft er een doel. Zelfs de zwervers daar hebben stress. Het gaf me kalmte. Een rondje om het station voerde me langs de ‘beruchte’ achterkant. Er was niks engs of schimmigs aan, vond ik zelf. Wat hoeren die geen thuis hadden en een dealertje ergens in de hoek. Losers. De gemeenteraad vergaderde er langer over dan nodig. Ook losers. Ik keek rond en vond het prima zo. “Van al dat geld dat op gaat aan gelul over de situatie hadden ze de boel al lang op kunnen knappen,” dacht ik bij mezelf.

Maar wie was dat? Een mooie meid stond op de hoek van de straat. Ze had een zwart bomberjack aan en een zwarte muts op. Een mooi figuur, al was ze niet al te groot. Mijn aandacht was gegrepen. Ik liep uit het zicht naar haar toe. Haar gezicht kon ik niet zien, want ze stond schuin met haar rug naar me toe. Het was ook wat donker. Plots kwam er een man aangelopen. Hij zag er niet uit als klant. Ik was binnen gehoorsafstand.
“Zeg, eh, … ik, eh, …” zei de man.
De mooie meid draaide zich naar hem toe. Ik kon nu haar gezicht zien. Het was Kimberley.
“Fuck,” siste ik. “Is ze ook een hoer? Net als haar moeder? Wat doet ze hier?” Tijd om die vragen te beantwoorden gunde ik mijzelf niet. De man kwam nog dichterbij haar. Vóór hij de vraag kon stellen stapte ik naar voren.

“Godverdomme, kloterige hoerenloper!” Ik mepte hem vol in zijn gezicht. Hij viel naar achter en krabbelde op. Toen draaide ik me om naar Kimberley.
“Johan!” gilde ze verschrikt. “Het is niet wat je denkt!”
Achter haar kwamen twee mannen aanlopen. De ene kende ik vaag. Het was een van de jongens uit het magazijn. Zo’n vakkenvuller waar al die kassameisjes dol op zijn. De ander was ouder en vooral kwader. Hij had een groot mes in zijn hand en schreeuwde.
“Kimbitch! Wat is hier aan de hand. Die man is geen klant!”
“Hij sloeg die vent, Tarkan,” zei Kimberley en ze wees op de man die versuft stond te kijken.
“Ik wilde alleen wat kopen,” verontschuldigde zich de man op zijn beurt. Toen draaide hij zich om en rende weg.
De stukjes vielen op zijn plaats. “Je bent geen hoer; je dealt drugs?” Stomverbaasd was ik. Even wist ik niet hoe te reageren.
De andere dealer was inmiddels op Kimberley af gelopen. Hij haalde uit en dreigde met het mes. “Als je nog een keer je opa mee neemt, snijd ik je lippen er af, kankerwijf. Dat betekent de komende maand weer geen geld, hoer!” Hij draaide zich half om naar mij.

– alsof je een spade in de sappige grond stak. Tsjk. Zoiets. Meer niet. Geen geluid uit de wond. Des te meer uit de mond. De mond van het slachtoffer. Snel legde Franco zijn besmeurde hand erop. Het gegil verstomde. Werd meer hoog geneurie, maar dan zonder melodie. Atonaal. Dissonant. Altijd weer rillingen. Het zweet liep over zijn gezicht. En dan die glimlach. Die man is geen man. Hij is een demon, een duivel. De duivel zelf. Zoals Franco glimlachte als hij het mes nog een paar keer heen en weer bewoog en draaide, terwijl het de wond groter en groter maakte. De hand drukte stijver tegen de mond. De ogen vlak erboven braken. Het was gedaan, het was bijna gedaan en –

Dat was voldoende. Kimberley was geen hoer zoals haar moeder. Deze man bracht haar in gevaar met zijn smerige zaakjes. De traagheid waarmee hij zijn mes voor mijn neus zwaaide was lachwekkend. Er ging geen enkele dreiging van uit. Een serene rust maakte zich van me meester.
Plots was daar die zwarte schim. Ik weet niet goed wat ik deed. Volgens mij een stap naar achteren. De schim greep de dealer bij zijn in goedkoop leer gestoken arm. Die brak zonder veel moeite. Zijn mes lag al in mijn hand voor hij begon te schreeuwen. De zwarte gedaante pakte hem bij zijn haar en draaide hem naar het jongere ventje toe.
“Dit komt er van als je Kimberley kwaad doet.” Twee donkere handen vouwden zich om de keel van de dealer. Pruttelend en stervend keek hij de andere dealer in de ogen. Ik kon het niet aanzien en wendde mijn blik. Kimberley keek verschrikt naar Tarkan, die op zijn beurt machteloos met zijn handen tot vuisten gebald op een afstandje bleef. Als een zak zout zakte de dode in elkaar. De schim liet hem liggen en verdween. Ik pakte Kimberley bij haar arm. Wild sleurde ik haar mee, weg van de plek.

Hier lees je ‘m op FOK!.