Draai al je vinyl uit je platenkast – Zaterdag 3 oktober 2020
bazbo 0889: The Spencer Davis Group – Their First LP
Deze zocht ik al een tijdje. Het is de eerste elpee van The Spencer Davis Group (goh) en hij verscheen in 1965. Een goed jaar, overigens. We horen een piepjonge Steve Winwood de hoofdrol al spelen in deze band. Zijn koorknapenstem en kwaliteiten op gitaar, piano en toetsen drukken een enorme stempel op het geluid. We horen nog voornamelijk covers en daar is de groep dan ook heel goed in. We horen voornamelijk stukken met wortels in de blues en R&B. Ik ken al veel materiaal, maar vind het fijn dat ik nu de eerste elpee in bezit heb. Het blijkt overigens een heruitgave te zijn (Duitschers!), maar dat dondert me niet zo veel. Nu de tweede en derde plaat van de band nog. Daarna vertrok Winwood om zijn prachtband Traffic te formeren.
–
bazbo 0888: Frank Zappa – I Don’t Wanna Get Drafted
Deze heb ik ook al een paar keer. Op vinyl, cd en cd-single. Blijft een leuk hebbeding. Schijnt dat in 1979 Zappa in een repetitie plots een lickje speelde, dat hij interessant vond en maar bleef herhalen. ‘Hier ga ik misschien nog iets mee doen,’ zei hij. De volgende dag kwam hij terug met dit lied. Toetsenist Tommy Mars mocht het lickje tot in den treure oefenen, het is nogal een lastige. De single deed niet zo veel; jarenlang kon je bij een bestelling bij het Zappa postorderbedrijf de single erbij bestellen voor een dollar. Dit is een Duitse persing uit het jaar van verschijnen 1980. Het nummer kwam in een totaal andere versie ook terecht op de elpee You Are What You Is. Op de b-kant staat Ancient Armaments, een instrumentale gitaarsolo, opgenomen tijdens een van de Halloweenshows in New York in 1978 en is ideaal tijdens een sessie in uw SM-kelder.
–
bazbo 0887: Emerson Lake & Palmer – Peter Gunn
Er is vandaag een platenbeursje hier in Apeldoorn. Zes kramen. Niet heel veel soeps. Eén kraam heeft wel soeps. Ik pik er een paar dingentsjens uit. Dit is de single die mijn leven veranderde. Ik schreef er al eerder over. Het was 11 juli 1980 en ik hoorde dit ’s morgens vroeg op de radio. Die dag kocht ik de single, een maand later kocht ik de elpee en een jaar later had ik alles van dit trio. Tot op de dag van vandaag is Keith Emerson mijn grote muzikale held. Het hoesje van het singletje heb ik ooit kapot geknipt omdat ik het zo nodig aan de muur van mijn jongenskamer wilde plakken. Ik geloof dat ik het plaatje zelf ook niet meer heb (dat moet ik nakijken). Nu heb ik hem dan weer wel. In 1980 was het overigens de tweede keer dat de single werd uitgebracht. Blijft een gaaf stuk (gecomponeerd door Henry Mancini). Mijn plaatje jengelt. De snelheid is niet constant; ik zie de arm van de draaitafel heen en weer bewegen. Duitse persing (grapje). Ik hoef er niet mee terug; het gaat me om het nostalgische idee. Na jaren heb ik het plaatje weer terug.
