Bijzonders – Lotgenoten (0030)
Lotgenoten,
‘Wie heeft er nog wat bijzonders deze week?’ vroeg De Vrouw.
De zaterdag is de dag dat het gezin een uurtje lang compleet is. Dat uurtje vindt meestal plaats tussen half een en half twee. Lunchtijd. Bijna vijf jaar geleden ging De Zoon het huis uit. Soms komt hij doordeweeks een keer ’s avonds eten; de zaterdaglunch is vaste prik. Ik haal Turkse pide, zet allerlei biologische kazen en vleeswaren op tafel, hoop rauwkost erbij, sap, water, peper en zout en noem maar op. Vreetfeestje.
De vraag ‘Wie heeft er nog wat bijzonders deze week?’ is een logisch vervolg op ‘En hoe was het afgelopen week?’. De Zoon vertelt over zijn werk. Ik niet. Ik werk al meer dan een jaar thuis, dus De Vrouw weet wel hoe het op het werk staat. Zelf werkt ze deeltijd buiten de deur, dus zij heeft altijd wel wat te vertellen.
‘Het is saai,’ zeg ik als ik collega’s spreek. ‘Maar dat is de bedoeling.’
Een jaar thuiswerken. En dat niet alleen.
Een jaar geen verjaardagen, feesten en partijen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik die niet zo mis. Vaak waren ze vol en druk en lawaaiig en niet zo goed voor mijn gemoedsrust.
Een jaar geen familiebezoek. Heel af en toe fiets ik naar mijn oude woonwijk en bezoek ik Onze Vader (die zevenentachtig is en zich uitstekend redt). Met de overige familie onderhoud ik app-, mail- of postkaartenverkeer.
Een jaar geen concerten of optredens. Het laatste was half februari 2020; De Amsterdam Klezmer Band speelde in Luxor Live in Arnhem. De kaarten voor vier concerten en twee kleine festivals in 2020 liggen nu al meer dan een jaar in de lade en keer op keer zie ik de nieuwe data ook weer verzet worden, nu naar 2022. Zelf heb ik sinds 9 februari 2020 ook niet meer op de planken gestaan.
Een jaar geen plezierreisjes of uitstapjes. Eén uitzondering: we konden in juli onze geplande vakantiereis maken. Al bijna twintig jaar reizen we iedere zomer naar Noordoost-Duitschland om een klein festival te onveilig te maken en vaak plannen we een bezoek aan een of twee steden in de buurt of onderweg erbij. Dat festival ging natuurlijk niet door, maar we wilden toch gaan. Een week of wat voordat we zouden vertrekken ging onze Oosterbuurman op groen en konden we veilig met de trein naar Duitschland. Het was uitzonderlijk rustig in Stralsund en op het schiereiland Rügen, zodat we op ons gemak konden rondkijken. De week in het dorp-van-het-festival was aangenaam en we waren niet de enigen die tóch waren gekomen.
Een jaar wel vrijwilligerswerk, maar op afstand. Veel achter de computer, veel online overleg.
Een jaar thuiswerken. Ik had al eens verteld dat ik vier jaar geleden heel klein ben gaan wonen. Ideaal; we hebben alleen nog de spullen die we echt nodig hebben en ik heb voortdurend het gevoel dat ik in een vakantiehuisje woon. Nou, na dik een half jaar thuiswerken kwamen de weinige muren die ik heb, enorm op me af. En daarom ga ik sinds oktober een dag in de week tóch naar kantoor, om mensen te zien en te spreken, om eruit te zijn, om de sleur te doorbreken.
Een jaar bijna helemaal geen ontmoetingen in levenden lijve vind ik toch leeg.
‘En jij dan?’ vraagt De Zoon. ‘Heb jij nog wat bijzonders deze week?’
De Vrouw denkt na. De Vrouw denkt lang na. Bijna een minuut. Dan zegt ze, tussen twee happen door: ‘Vrijdag komt de glazenwasser.’
Wat een avonturen weer.
–
Apeldoorn, maart 2021