Hufters – Lotgenoten (0038)
Lotgenoten,
Het verkeerslicht staat op rood. Ik loop naar de paal en druk op het knopje. Om de knop verschijnt een cirkel van gele lichtjes. Hij doet het, denk ik. Vervolgens wacht ik. Dat kan hier op dit kruispunt wel eventjes duren. Ik kom hier vaker. Het is namelijk bij mij op de hoek van de straat. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat er iemand schuin achter mij is komen staan. Ook even wachten.
Ik ben op mijn hoede. Daarnet werd ik namelijk zowat van de sokken gereden door een fietser. Op het voetpad. Er is een heel mooi fietspad, maar deze fietser maakte er geen gebruik van. Toen ik van schrik iets van een gesmoorde kreet slaakte, reageerde de fietser met: ‘Uitkijken, sukkel.’ Toen reed de gast door. En hard ook. Ik was blijven staan en keek hem na. Iets verderop knalde hij bijna tegen een oudere dame op. Die liet geschrokken haar rollator los, waardoor een tas op de grond viel. En weg was de fietser.
Een vent liep de tas voorbij. Ik raapte hem op en gaf het aan de mevrouw terug. De vent nam een laatste teug uit zijn grote blik frisdrank en keilde het van zich af.
‘Voorzichtig, meneer,’ zei ik in het voorbijgaan. ‘U laat iets vallen.’
‘Bemoei je d’r niet mee, loser.’ Hij maakte een beweging alsof hij me ging trakteren op een vuistslag.
‘Excuus, ik dacht u iets verloor. Dat zou toch zonde zijn.’ Ik was niet zo onder de indruk van deze vent en liep door.
Getoeter. De stadsbus kon niet verder rijden. Een geel transportbusje van een bekende pakketbezorger (DHL) stond midden op straat en de chauffeur ervan had het portier open gezet. Zelf was hij een appartementencomplex in gegaan om iets af te geven (een pakket, vermoed ik). Weer getoeter. De passagiers in de stadsbus verdrongen zich bijna voor de ramen. De pakketbezorger kwam naar buiten en liep naar zijn transportwagen. Ik kwam net voorbij.
‘Moet dat getoeter, zenuwenlijer?!’
‘Je gaat toch niet parkeren, midden op straat?!’
‘Hou je bek, klootzak! Maak ik zelf wel uit!’
Het is niet netjes om gesprekken af te luisteren, dus ik vervolgde mijn weg.
Ik kon niet verder. Er stopte een deelscooter voor mijn neus. De bestuurder ervan parkeerde hem dwars op het trottoir.
‘Och, wil je dat apparaat iets verderop zetten?’ vroeg ik. ‘Daar is een speciale brommerstalling en staat hij niet in de weg.’
‘Fuck off, het is maar voor heel even,’ mompelde de jonge vogel van achter z’n mondmasker dat hij onder z’n neus had hangen. ‘Ben over vijf minuten weg.’ Hij draaide zich om en liep het bankgebouw binnen.
Ik zuchtte en manoeuvreerde me om het groene gevaarte heen.
Wat een lawaai! Het was een motorachtig geval dat door de straat kwam scheuren. Aan weerszijden van die straat is hoogbouw, dus het galmt nogal. Er zijn wel meer van die gasten die met de motor of scooter door de straat racen. Flink accelereren, want dan resoneert het lekker. Ik keek om en ja hoor, de motorrijder had twee van die rode vlammetjes op zijn helm gemonteerd. Met een bloedgang reed hij op de verkeerslichten af. Het waren de verkeerslichten waarnaar ik onderweg was. Ze stonden op rood voor het verkeer op straat, maar hij racete door. Een overstekende voetganger hield van schrik de pas in. De motor was al aan de andere kant van de kruising. Daar begint het stadspark. Luid gas gevend knetterde de motor het voetgangersgebied in. Breed slingerend ontweek hij de ene wandelaar na de andere en met z’n ruige banden scheurde hij het gras naast het pad tot blubber.
Het verkeerslicht springt op groen. Plots hoor ik een stem naast me. Ik kijk. Het is een dame van een jaar of dertig, geheel in het zwart gekleed. Laarsjes, strakke broek, halflange jas. Haar zwarte haren zitten in een paardenstaart. Haar huid is lichtbruin. Mooie dame. Ze kijkt me aan met grote donkerbruine ogen, wijst naar mijn voeten en lacht. ‘Nice shoes,’ zegt ze nogmaals.
‘Dank je wel,’ zeg ik glimlachend. Ik steek over en weet dat ik de hele wereld aankan. Het is een mooie dag, vandaag.
Wat een avonturen weer.
–
Apeldoorn, november 2021