Fijne weekend!
Ik voel me niet geroepen om al die mensen met een buitenlandse achtergrond een beetje behoorlijk Nederlands te leren, maar wie gaat het in godsnaam dan wél doen? Het zou me niet moeten kunnen schelen dat de eigenaar van de Syrische supermarkt onze taal niet tot in de perfectie spreekt. Het gaat er tenslotte om dat we elkaar verstaan en dat doen we en bovendien is deze meneer de vriendelijkheid zelve – wat een aardige man – en het brood dat hij verkoopt is bijzonder smakelijk en ook nog eens zeer goedkoop. Je vraagt je af hoe het uit kan.
Ik geef toe: het gesprek dat we iedere zaterdagmorgen voeren is niet heel diepgaand of zo en dat hoeft ook niet. Afgelopen zaterdag ook weer.
‘Goedemorgen.’
‘Goedemorgen. Allesj goed?’
Ik wil zeggen: Nee, niet alles, maar waar ik invloed op heb, dat is goed. Maar ik vrees dat hij mijn uitgekauwde zinnetje niet kan volgen. U merkt: ook ik zit vol met aannames. ‘Ja, alles is goed. En met u? Hebt u het druk?’
Hij kijkt me vriendelijk aan, houdt zijn hoofd een beetje scheef, trekt met zijn mondhoeken en zegt: ‘Nee, niet. Valt mee.’
Tegen, denk ik. De meeste supermarkten doen het goed, maar die van hem dus niet. Inderdaad: iedere zaterdagmorgen dat ik hier in zijn winkel kom, is het er doodstil. Ik heb twee apart verpakte pide op de toonbank gelegd.
‘Deze doen?’
Nee, ik heb ze voor de kat z’n lol hier neergelegd. Doe mij maar die pot ingelegde kringspierabrikozen daarginds. ‘Graag,’ zeg ik. Ik trek mijn bankpas tevoorschijn.
‘Pienen?’
Nee, ik wil even mijn cocaïne fijnhakken. ‘Jazeker.’
Hij graait iets onder de toonbank en op het display van zijn pinautomaat verschijnt een bedrag. ‘Ies ietsj duurder nu,’ zegt hij.
Natuurlijk. Dan nog is het goedkoop. Ik hoop dat hij het redt ondanks de crisis, houd mijn pas voor het display en …
‘Gelukt,’ zegt hij.
Dat had ik ook wel door. Alle lampen gaan knipperen, het apparaat piept een nare piep en er schuift een lange bon tevoorschijn.
‘Bonnetsje?’
‘Nee, dank u wel.’
Hij scheurt het papiertje van het apparaat, verfrommelt het en gooit het op de grond. Vervolgens stopt hij de twee ronde broden in een plastic tas en houdt die omhoog.
‘Dank je wel,’ zeg ik, terwijl ik de tas van hem aanneem.
Hij sluit zijn ogen, legt zijn hand op zijn borstkas en buigt voor mij. Dan gebeurt het. Hij kijkt mij weer aan en zegt: ‘Fijne weekend!’
NEE! Het is geen ‘fijne weekend’! Het is: ‘Fijn weekend.’ Leer dat nou eens! Wie riep dat laatst nou ook? De pakketbezorger! Hij kwam aan de deur – De Vrouw had weer eens een nieuwe vibrator besteld of zo – en ik deed open en de jongeman zei iets onverstaanbaars.
‘Pardon?’ vroeg ik.
‘Mefrau [er klonk iets met een heleboel umlauts]?’ Dit was een Duitser of Zwitser of Tsjech of Georgiër of Let of Bulgaar of Serviër of een andere wijze uit het oosten.
‘O die, dat is mijn vrouw,’ gokte ik.
Hij drukte mij een doos in de handen.
‘Moet ik nog ergens tekenen?’
‘Nee, hoeft niet,’ zei hij. ‘Ist gut so.’
‘Dank je wel,’ zei ik.
‘Fijne weekend!’
Hij was weg nog voor ik hem een rotschop kon verkopen.
Die knul van de telefoonreparatiewinkel, die jongens van de kebabzaak, de kleermaker die een nieuwe knoop aan mijn gulp heeft gezet, die Poolse parkeerwachter, die Turkse of Marokkaanse of Syrische of Egyptische of Timboektoese of weet ik veel waar al die pizzabezorgers hun oorspronkelijke familiewortels hebben liggen, die kunnen er allemaal ook wat van: ‘Fijne weekend!’
Fijne weekend? Ik erger me KAPOT aan dat: ‘Fijne weekend’! Het is HET weekend, net als HET huis, dus is het met een bepaald lidwoord ‘het mooie huis’ of ‘het fijne weekend’, maar met een ónbepaald lidwoord ‘een mooi huis’ of ‘een fijn weekend’ en ook als je er een uitroep of wens van maakt zónder lidwoord dan wordt het: ‘MOOI huis!’ of ‘FIJN weekend’, dus GA TOCH WEG MET JE FIJNE WEEKEND!
Of wacht.
Ik voel me niet geroepen, maar heb het nu toch gedaan.
–
Apeldoorn, februari 2022