Door
Ik loop door. Ik heb ze heus wel gezien. Ze staan er vaker. Iedere zaterdag. Tactisch verdeeld over de breedte van de Hoofdstraat spreken ze het nietsvermoedende winkelende volk aan,
een folder opzichtig voor de borst houdend. Aan de zijkant, met zijn rug tegen de gevel van een schoenenmodezaak, staat een meneer met een dik boek in zijn hand. Hij kijkt er niet in, maar declameert uit zijn hoofd, zijn blik over zijn bril ten hemel gericht.
Ik loop door en ben nu zo dichtbij genaderd dat ik flarden kan verstaan van hetgeen de man met het boek zegt. Tegelijkertijd steekt een mevrouw uit de groep haar hand uit en biedt me een folder aan. Ik hoor de man zeggen: ‘Zij die geloven in het evolutiesprookje, zij kennen niet de waarheid. De waarheid die is opgetekend in dit boek. Dit boek, dat…’
Ik loop door. De mevrouw doet een stap opzij om me door te laten. Geen idee wat de man nog meer zegt, want ik hoor dat allemaal niet meer, want ik loop door. En ik loop door. De omgekeerde wereld. En door.
–
Zin
Met goede zin zal ik u vertellen over mijn nieuwe uitgave waarvoor ik de inspiratie opdeed bij de bevriende schrijver W. te A., u allen welbekend, en vandaar dat mijn boek zulke goede recensies krijgt waarin men het betreffende werk roemt vanwege de leesbaarheid, de prettige korte zinsopbouw die de schrijver hanteert en de lezer als het ware (het ware zo) het verhaal in sleept en dat is maar goed ook want dat verhaal stelt an sich niet zo heel veel voor, ware het niet dat er in de diepere laag zich allerlei bizarre plotwendingen voordoen, die de lezer niet alleen voortdurend op het verkeerde been zetten alswel de ene pagina na de andere doen omslaan in opperste nieuwsgierigheid naar het vervolg van de vertelling, die zich ontrolt in de maar liefst meer dan negenhonderd pagina’s van deze parel (en dat voor slechts €22,90 bij uw boekhandel of internetwarenhuis) aan het einde waarvan de lezer nog moet raden naar de exacte afloop, aangezien er sprake is van een open einde van hier tot Tokyo, terwijl de gebeurtenissen zich afspelen in eigen land, hetgeen Nederland is, maar pint u mij daar niet op vast, ik kan er ook wel eens overheen hebben gelezen of naast zitten, zoals me onlangs gebeurde toen ik mij bij het plaatsnemen op een kruk niet erop maar precies ernaast stortte, waardoor ik genoodzaakt was te blijven staan want blauwe en pijnlijke stuit en staande lezen, dat houd ik niet heel lang vol, zeker niet bij zo’n zwaar boek als het nieuwe van de auteur die tevens deze recensie schrijft; een en ander – de val naast de kruk, in dit geval – had kunnen gebeuren doordat ik achterover was geslagen bij het zien van de portretfoto op de achterflap, want allemensen wat een griezel van een vent betreft het hier; echter, ondanks dit alles geniet ik van de vele positieve uitingen die mij ter ore komen en het is fijn dat de lezers zo zeer genieten van de puntige stijl van de auteur dezes. Wel jammer van deze lange zin.
–
Wat
‘Zal ik jou ’s wat vertellen?’
‘Dat mag, maar ik houd niet van lange verhalen.’
‘Dan laat ik het hierbij.’
–
Apeldoorn, november 2023