Bas Langereis leest u voor!

–

0923: Steven Wilson – Harmonic Divergence – The Harmony Codex Remixed And Reimagined
Nu ik op 20 april 2024 toch in de plaatselijke platenwinkel ben, kan ik net zo goed kijken of er nog meer leuks te vinden is. Dat is er. Ik koop deze elpee, terwijl ik me toch afvraag of het wat toevoegt. Ik ontdek het werk van Steven Wilson in 1994 als hij muziek van zijn ambient popband No-Man uitbrengt. Twee jaar later komt Porcupine Tree bij mij in beeld en vanaf dan is het hek van de dam. No-Man, Porcupine Tree, Blackfield, Bass Communion, Storm Corrosion en dan komen zijn soloplaten. De eerste vier neem ik gretig tot mij en dan komt The Future Bites in 2019. Ik vind het concept briljant, maar de muziek slecht. Ik houd dan ook mijn hart vast voor de opvolger The Harmony Codex die begin 2024 verschijnt. Nou, die valt niet tegen: het album klinkt debiel goed, maar de meeste composities vind ik niet zo heel sterk. Waarom ik dan deze elpee met remixen van stukken van dat album koop tijdens Record Store Day (voor belachelijk veel geld), kan ik mezelf ook niet goed uitleggen. Ik draai de elpee een keer en daarna niet meer. Verschillende lui hebben stukken van het oorspronkelijke album verknipt en verplakt en geremixt: van Mogwai tot Manic Street Preachers en wat dacht u van Arve Henriksen, maar ook bekende Wilson-muzikanten als Craig Blundel en Adam Holzman. Het zal allemaal. Deze plaat is een leuk hebbeding en aardig om een keer te horen, maar veel zal ik hem niet meer uit de kast trekken.

–

0922: Emerson Lake & Palmer – Pictures At An Exhibition
Ik heb me nog zo voorgenomen om niets meer te kopen op Record Store Day. Mijn grammofoonplatenkast puilt uit, ik heb er geen ruimte meer voor en daarnaast betaal ik belachelijk hoge prijzen voor zogenaamd exclusieve uitgaven die ik één, hooguit twee keer draai. En dus ga ik op zaterdagmorgen 20 april naar een plaatselijke platenwinkel met het voornemen niets te kopen. Ik trap er weer in. Veertig ballen leg ik neer voor een picture disc van een elpee die ik al een keer of vier in de kast heb staan. Het verhaal van Pictures At An Exhibition zal bekend zijn: na de debuutelpee uit 1970 klapt het trio Emerson Lake & Palmer bijna uit elkaar, maar dankzij de inschikkelijkheid van de drie muzikanten en de bemiddeling van een manager blijven Keith, Greg en Carl samenwerken. Het oorspronkelijke plan voor de elpee Tarkus was dat het een dubbelalbum zou worden, met op de tweede plaat een livevertolking van hun interpretatie van Pictures At An Exhibition, gecomponeerd door Modeste Mussorgski. Die schreef een pianosuite, die Maurice Ravel later magistraal orkestreerde. Wat Emerson Lake & Palmer ervan maakten mag gerust een sensatie heten: een zwaar elektronisch, bombastisch, rauw werkstuk waar het vuur vanaf spat. De band speelt het stuk al sinds de allereerste repetities en live tijdens de concerten, maar nu is het moment daar om het vast te leggen. De platenmaatschappij gaat niet akkoord met een dubbelelpee en dus verschijnt Pictures At An Exhibition een paar maanden later dan Tarkus. Voor een vriendenprijsje. Van een ander concert zijn dan weer beeldopnamen. Ik koop de elpee al op 30 januari 1986 en heb verschillende versies op cd. Voor mij is het de allerbeste ELP-plaat, omdat de energie en krachtpatserij van de groep zo waanzinnig goed en rauw vastgelegd is. De band is gruwelijk goed op dreef, van de majestueuze kerkorgelopening tot en met de raggende Hammond in Blues Variation, van de elegante akoestische gitaar in The Sage tot en met de stomende The Hut Of Baba Yaga, en van de krijsende feedback uit het orgel tot en met het majestueuze slot van The Great Gates Of Kiev. De toegift is een variatie op Kim Fowley’s versie van Nut Rocker (van Tsjaikovski). Heerlijk. Ik laat de picture disc dichtgesealed. Diezelfde avond kijk ik op Discogs en kan ik al het dubbele van het aankoopbedrag ervoor vragen. Belachelijk. Maar de elpee blijft grandioos.