Pas – Lotgenoten (0064)
Lotgenoten,
Aan het begin van mijn gebruikelijke woensdagmorgenboodschappenronde loop ik altijd eerst langs de afvalcontainers. Dat zit zo. Ik woon in een appartement en achter het gebouw bevindt zich een parkeerplaats en daarop weer bevinden zich ondergrondse containers. Vier stuks: voor papier, voor PMD, voor glas en voor luiers. Die laatste gebruik ik nooit; zo incontinent ben ik nou ook weer niet. Iets verderop zijn trouwens nog twee ondergrondse containers. De een is voor GFT en de ander voor het restafval. Voor die twee containers heb je een gemeentelijke afvalpas nodig. De GFT-bak is gratis; voor het restafval betaal je per keer dat je de container opent gemeentebelasting. Omdat wij zo goed afval scheiden, hebben we hooguit twee afvalzakken in een jaar en dus vallen de kosten voor ons mooi mee. We verzamelen papier, glas, plastic en blik in een grote boodschappentas en als ik mijn boodschappenronde ga doen – meestal zo’n twee keer per week, op woensdag- en zaterdagmorgen – dan loop ik eerst langs die ondergrondse containers. Die grote boodschappentas is bijzonder handig bij het doen van de boodschappen: er past veel in. Zo zit dat. Dat u het weet.
Ik verlaat ons appartementencomplex en ik zie dat er iemand uit het appartementencomplex aan de overkant van de straat komt. Nu woon ik hier al dik zeven jaar, dus je zou zeggen dat ik haar wel eens eerder heb gezien, maar: nee, ze komt me niet bekend voor. Ze draagt een sporttenue: hardloopschoenen, korte witte sokken, een blauw strak sportbroekje en een bijpassend hemd. Haar lange donkere haren heeft ze in een paardenstaart gestoken en in haar handen draagt ze een stapel kranten en een stuk of wat lege plastic flessen. Ach zo, denk ik, die is hetzelfde van plan als ik, alleen gaat ze geen boodschappen doen, maar een ronde hardlopen.
Maar wat is dat? Ze loopt naar de openbare prullenbak die op de stoep vlak voor haar appartementencomplex staat en begint daar de plastic flessen in te gooien. Ik blijf heel even staan en zie dat ze na de flessen de stapel papier erin werpt. Dan kijkt ze schichtig om zich heen en begint de straat uit te rennen.
De PMD- en papiercontainers zijn nog geen honderd meter verderop. Toch ben ik blij dat ze de boel niet in de gemeenteperken gooit, zoals ik ook al wel eens een meneer heb zien doen.
Bij die PMD- en papiercontainers kom ik even later aan. Ik doe de PMD-bak open en begin mijn plastic bakjes, verpakkingen en zakken erin te gooien. Een oudere mevrouw komt aangelopen. Ze zet een grote plastic tas tegen de glascontainer aan, draait zich om en loopt weer weg.
‘Pardon mevrouw,’ zeg ik, ‘u vergeet iets.’
De mevrouw loopt door. Ik vermoed een gehoorbeschadiging. Daar wil ik haar niet mee confronteren. Of ze weet niet hoe het werkt met die containers; dat zou het gevolg kunnen zijn van een aandoening als dementie. Of ze is vannacht naar hier geïmmigreerd en kopieert het gedrag van enkele andere buurtbewoners. Wat ook kan, is dat ik aannames doe die nergens op gebaseerd zijn.
Ik doe twee stappen opzij naar de papiercontainer, haal de kranten en een platgestampte doos uit de boodschappentas en prop ze achter de klep van de container.
Er stopt een auto vlakbij. Deuren vliegen open en een man en een vrouw stappen uit. De man haalt in hoog tempo acht grote zwarte vuilniszakken uit de auto en gooit die voor de PDM-container neer. Aan zijn bewegingen te zien zijn ze kennelijk nogal zwaar. Vervolgens pakt hij een zo’n zak op en begint die die in de PDM-container te proppen.
‘Eh,’ begint de vrouw die er tot nu toe bij heeft staan kijken, ‘moeten deze niet bij het restafval?’
‘Ja, maar ik heb geen pasje. Kom, help nou mee.’
‘O ja.’ Dat doet ze. In korte tijd zijn de acht zakken in de ondergrondse container verdwenen en de twee weer ingestapt. Met piepende banden rijdt de auto weg.
Ik sta ze verbouwereerd na te kijken. Had ik iets moeten zeggen? En wat dan? Dat zij – net als de sportvrouw met de kranten en die oudere mevrouw met de plastic tas – medeverantwoordelijk zijn voor de enorme verhoging van de gemeentebelastingen? Hoe dan ook: ik ben te laat. Mijn mond staat nog altijd open van stomme verbazing. Ik haal diep adem en weet: hier sta ik met mijn goede gedrag.
Wat een avonturen weer.
–
Apeldoorn, juli 2024