Duim – Lotgenoten (0070)
Lotgenoten,
Mijn handen zitten diep in de grote zakken van mijn jas. Zo blijven ze lekker warm. Buiten is het donker; de schemering is nog niet begonnen. Aan de andere kant van het gangpad zit, ook op zo’n vierzitje, een meisje of jonge vrouw. Ik ben nogal slecht in leeftijden raden, maar ik gok dat ze begin twintig is. Ze heeft een lange en enorm dikke zwarte winterjas aan. Haar in een zwarte strakke broek gehulde benen heeft ze over elkaar geslagen, het linkerbeen over het rechter. De benen over elkaar slaan, dat schijnt niet zo goed te zijn, hoorde ik laatst eens. Iets met kans op rugpijn doordat je heupen niet recht naast elkaar staan; tenminste, als je het langdurig doet. Snel zet ik mijn voeten weer naast elkaar en ik kijk schuin voor me uit. Vanuit mijn linker ooghoek blijf ik de jongedame zien. In haar wat mollige gezicht met fijn getekende gelaatstrekken ontwaar ik een setje donkere ogen, die vind ik altijd erg mooi. Haar huid is licht getint en haar kroezige haren hangen in een dikke paardenstaart. Het is blond, zou het geverfd zijn? Ze kijkt dan weer naar buiten door het raam en dan weer naar haar telefoon. Met de duim van de rechterhand waarmee ze hem vasthoudt scrolt ze razendsnel door foto’s en berichten. Soms stopt de duim en brengt ze haar andere hand ook naar het toestel. Dan tikken twee duimen op minuscule digitale toetsen met een snelheid die me doet duizelen. Van onder uit het apparaat komt een zwart kabeltje dat over haar borst naar boven loopt, zich onder haar kin splitst en vervolgens naar beide oren leidt. In die oren zie ik gouden hangers, maar ik kan niet zien wat ze voorstellen en of ze wel iets voorstellen. Daarnet bij de bushalte – ik zag het heus wel – stond ze te roken, dat valt me dan weer wat tegen. Mijn stiekeme blik glijdt van haar gezicht via de zwarte jas naar haar zwarte broek en valt dan op twee spierwitte sneakers. Ik kijk naar mijn eigen Pepe Milans en ervaar een wereld van verschil.
Wat een avonturen weer.
–
Apeldoorn, december 2024