Bloemkoolroosjes
/ duizelt. Ik verzet me niet. Wel zet ik me schrap. Voor ik het weet, sla ik op hol. Onvast op de benen. Het is me weer gelukt. Ik sluit mijn ogen. Mist. Wit. Flarden. Tot /
Wat staat me allemaal te doen?
/ al zo lang in dienst bij dezelfde werkgever. Collega’s zeggen dat ik dan wel heel loyaal ben aan de organisatie. Maar dat is niet zo. De organisatie is niets, hooguit een bundeling van krachten, energieën en beslissingen. Indien nodig gaat de organisatie over lijken en daar ben ik niet loyaal aan. Ik ben loyaal aan mensen, meer specifiek aan de mensen voor wie en met wie ik mag werken. Of is dat /
Je haalt de bloemkoolroosjes door het mengsel van olie, ahornsiroop, venkelzaad, koriander, komijn, pepervlokken, zout en kokosbloesemsuiker. Dan doe je ze in een braadslede, samen met repen paprika, parten rode ui en gehalveerde kerstomaten. Dit zet je een kwartier in de oven op honderdnegentig graden. Vervolgens voeg je linzen en rozijnen en mango toe, dat gaat ook nog eens vijftien minuten de oven in. Ondertussen roer je tahin, olie, geperst knoflook, kokosbloesemsuiker, geelwortel, zout en peper en ietsie water tot een mooie dressing. Als je de braadslede uit de oven haalt, giet je de dressing eroverheen. Je kunt het dan nog vijf minuten in de oven zetten, maar dat hoeft niet.
/ struikelende abstractie. Stad van de oceaan, zee van herinneringen, ook al wil ik vooruitzien, nostalgie is wat me grijpt, verstikt, verdrinkt. Huilende wolven tot een lied /
Ik maak me zorgen. De rollen zijn omgekeerd. Hij zorgt niet meer voor mij. Dat kan hij niet meer. Hij kan niet eens meer goed voor zichzelf zorgen. Dat doe ik nu. De rollen zijn omgekeerd, dat zei ik toch?
/ waggelfeest van archaïsche gezichten, razernij, keramische vuisten en kunstmatige overledenen /
Vanmorgen ontzettend naar de wc geweest. Nu, drie uur later, moet ik wéér naar de wc en niet zo’n klein beetje ook. Hoe kom ik aan zo veel schijt?
/ ik riep altijd dat ik geen tekst kan onthouden. Ik verbaasde mezelf drie jaar geleden; tijdens een grote productie, een theaterstuk in de buitenlucht, speelde ik een rol in slechts één scène en de tien regels die ik mocht zeggen kreeg ik in een paar weken tijd geheel onder de knie. Daarna vroeg een toneelgezelschap of ik bij ze kwam spelen; dat deed ik en ik koos de rol met de minste tekst. Ik leer tekst door het honderdduizend keer te spelen, te herhalen. Het lukte: na anderhalf jaar wekelijks repeteren bracht ik mijn tekst zonder enige fout vier avonden lang op het toneel. Sterker nog: ik kende de tekst van mijn vier medespelers ook zo goed als van buiten Nu wil ik verder: kan ik mijn hersenen uitdagen door een onmogelijke tekst uit mijn hoofd te leren? Ik kies een bizar en abstract struikelgedicht vol onmogelijke tongbrekers van Don Vliet en na vier dagen heb ik tien onbegrijpelijke regels in mijn kop zitten; toen nog maar twintig en op dag twaalf verbaas ik mezelf: ik ken het van binnen en van buiten. Nu een volgend gedicht: Hans Verhagen /
Ik kijk naar het kleine meisje dat als eerste uitstapt. Terwijl de bus wacht tot iedereen na haar is uitgestapt, loopt ze aan de hand van haar vader langs de voordeur. Daar blijft ze staan en ze steekt haar hand op naar de buschauffeur. Die zwaait enthousiast terug. De lach in het gezicht van het kind is onbetaalbaar. Ik zie het alles maar half want mijn ogen staan vol met tranen van zo veel klein geluk.
/ wat ik nou laatst, ik stond in de hal en keek rond. Zo veel deuren. Even uit mijn hoofd: twee slaapkamers, het toilet, de badkamer, de keuken, de woonkamer en de tochtdeur naar het entree, plus de meterkast en de inbouwkast. Dat zijn er al negen. In de twee slaapkamers en de woonkamer bevindt zich ook ieder nog een inbouwkast met een deur, dus nog drie erbij. Voeg daarbij de voordeur en de twee balkondeuren en we zitten al op vijftien. Keukenkastjes, de koelkast, vriezer, het dressoir, de oude linnenkast en de lampetkast laat ik buiten beschouwing, maar als ik ze moet meetellen dan /
Bessen, aardappels en sap. Te weinig voor een boodschappenbriefje, maar te veel om te onthouden. Drie dingen, zou je zeggen, dat moet toch lukken? Leer mij kennen. Zonder boodschappenbriefje kom ik thuis met één van de drie en met een heleboel andere dingen. Zelfs mét een boodschappenbriefje vergeet ik nog iets. Hoe onthoud ik bessen, aardappels en sap? Er moet toch een ezelsbruggetje zijn.
/ tranen van de zonnekou. Snijdend in mijn ogen en de wangen nat. Het gras is wit uitgeslagen. De uiteinden en de randen van het blad dat erop licht ook. Onwerkelijk. Wie weet nog van de /
Soms kan ik mijn gedachtegangen zelf ook niet volgen.
–
Apeldoorn, februari 2025