Acht Andalusische anekdotes (1)
Uit de serie Acht Andalusische anekdotes krijgt u nu de eerste anekdote.
En dan moeten we nog gaan.
–
Ik zal je ’s wat vertellen.
Vorig jaar maakten we per trein een succesvolle rondreis langs enkele grote steden in Frankrijk en Spanje. Het rondje Montpellier, Valencia, Barcelona, Lyon was niet eens echt een rondje, maar wel succesvol, dus dat willen we dit jaar weer doen. Niet hetzelfde rondje, maar een andere rondreis. Vorig jaar hadden we een Interrailkaart voor vijf dagen. Zo’n kaart kan voordelig zijn. Dan mag je vijf dagen reizen in allerlei landen op alle treinen, maar voor hogesnelheidslijnen heb je stoelreserveringen nodig. Laten de reisafstanden tussen Apeldoorn en Montpellier, Valencia, Barcelona en Lyon nou nogal groot zijn, dus moesten we gebruik maken van hogesnelheidslijnen. Het reserveren van treinstoelen was vorig jaar nogal een avontuur.
Vroeger had je de Treinreiswinkel. Daar konden we uitstekend terecht, zowel telefonisch als in de fysieke winkel in Amsterdam. In de winkel zocht iemand alles tot in de details voor ons uit en dan kregen we de treinkaartjes en reserveringen afgedrukt mee naar huis. Deze uitmuntende service kostte een of twee tientjes. De Treinreiswinkel bestaat nog wel, maar alleen online. Toen ik vorig jaar hun webstek afspeurde, werd ik niet veel wijzer en volgens mij kon je alleen nog maar voorgeprogrammeerde reizen boeken. En zodoende volgde een enorm stressvolle tijd vol gepuzzel, getelefoneer en gemail. Uiteindelijk lukte het ons om zelf de stoelen tijdens treinritten in Frankrijk en naar Spanje te boeken. Althans: De Vrouw kan dat. Ik niet. Ik laat dit soort zenuwslopend werk graag aan haar over. Zij is er verrekte handig in geworden. Daarna werd het wat lastiger en ook De Vrouw kreeg ritten in Spanje (van Barcelona naar Valencia en terug) niet voor elkaar. We zouden er ter plekke bij een balie een reservering moeten kopen, maar of er dan nog plek was, dat was dan maar weer de vraag. Die onzekerheid zorgde voor een boel slapeloze nachten. Een week voor vertrek sprak ik een collega en die vertelde dat hij kort daarvoor met de trein via Spanje naar Marokko was geweest en hij had reserveringen gedaan bij … de Treinreiswinkel. Nog geen vijf minuten later had ik op de webstek het juiste rolmenuutje gevonden en na nog weer een kwartiertje waren de stoelreserveringen geboekt.
Nu weten we dus hoe het werkt. Voor onze rondreis van dit jaar heeft De Vrouw opnieuw een Interrailkaart van vijf dagen aangeschaft. Voor vijf dagen hebben we al snel via de Treinreiswinkel de stoelreserveringen geboekt. Echter, we hebben zes reisdagen in de planning. Lekker dan. Dus voor één dag moeten we zelf treinkaarten kopen. We kiezen de dag met de kortste rit, want die zal het goedkoopst zijn. Dat wordt de reis van Granada naar Málaga. Enthousiast ga ik de online snelweg op en na een halve dag zoeken: een gewone treinrit is niet te vinden. Ja, op een zeer ongunstig tijdstip, met een heel lange reistijd en een krappe overstap in een plaats waar ik nog nooit van heb gehoord en tegen een torenhoge prijs. Denk aan ver boven de driehonderd euro’s.
‘Dat wordt weer niet slapen, vannacht,’ ben ik bang.
‘Morgen maar verder puzzelen,’ zegt De Vrouw.
De volgende dag stel ik de zoektocht uit en de dag erna ook. Nog weer een dag verder wordt De Vrouw ongeduldig – ze kan ook niet slapen – en dus moet ik wel. Uren en uren ben ik aan het surfen en uiteindelijk kom ik toch weer uit op de treinrit op het zeer ongunstige tijdstip, met de lange reistijd en de krappe overstap in een plaats waar ik nog nooit van heb gehoord en tegen de torenhoge prijs, denk aan boven de driehonderd euro’s.
‘Maar wacht,’ zeg ik. ‘Hier op deze site kun je naast de trein ook kiezen voor de bus.’
‘Een bus?’
‘Ja, een bus.’ O ja, dat kan natuurlijk ook. ‘Volgens mij is het een soort Flixbus.’ Die rijdt meerdere keren per uur, doet er zeven kwartier over en kost met z’n tweeën zevenentwintig euro. ‘Vááát!?’ Drie minuten later is het geboekt. Nog een paar euro reserveringskosten erbovenop (toe maar) en klaar is deze Andalusische anekdote.
En dan moeten we nog gaan.
–
Apeldoorn, maart 2025