Acht Andalusische anekdotes (2)
‘Hoe werkt dit nou weer?’
‘Vorig jaar ging het zo gemakkelijk.’
‘Barst. Volgens mij is er een nieuw kaartsysteem of zo.’
Het klopt. Eerder kocht je gewoon een los ticket, een enkele reis. Nu moet je een soort oplaadbaar vodje kopen, blijkt.
‘Joe ken joes it vor ten jeers en rielood it wis as mutsj monnie joe wont,’ zegt de dame behulpzaam. Ze toetst razendsnel van alles in op de kaartjesmachine, grist mijn bankpas uit mijn hand en houdt die voor een scanner. Piep! Voilá, hier zijn onze tickets. Ik kan het nauwelijks volgen.
Ondertussen zijn we wel een kwartier verder. De spanning stijgt.
Vanmorgen ging de wekker om half vier. Juist. Twee uur later stonden we met twee kleine koffers op het station en pakten we de allereerste trein naar Rotterdam. De ruime overstaptijd vulden we met koffie en gebak. De Eurostar reed zowaar op tijd en om 10.40 uur arriveerden we op station Paris Gare du Nord. Daar is die lastige overstap en nu dus ook veel drukte en onduidelijkheid. Om in Parijs over te stappen, moeten we vanaf Gare du Nord eerst met een metro naar station Gare de Lyon. Vanaf daar kunnen we pas met de hogesnelheidslijnen verder reizen naar het zuiden. De vorige keren lukten de overstappen soepel in nog geen veertig minuten tijd. Nu we de tickets voor de ondergrondse trein in handen hebben, begeven we ons naar de perrons beneden. De groene lijn D, weet ik.
Ons reisplan van vandaag is ambitieus, maar volgens alle boeken en sites is het te doen: per trein in één dag naar Barcelona. Daar zullen we overnachten en morgen treinen we dan verder naar zuidelijk Spanje. Zover is het nog niet. Eerst Parijs uit zien te komen.
‘Die metro’s rijden toch iedere paar minuten?’
‘Deze kennelijk niet.’
‘Begrijp ik dat nou goed? Gaat de eerste pas over dik een half uur?
De eerste metro gaat pas over dik een half uur. Langzaam beginnen we ons zorgen te maken.
Op Gare de Lyon hebben we nog vijf minuten. Daar is Hal 2, toch? Nu nog spoor D.
‘Waar is spoor D?’
‘Ik zie daar een D.’
‘Maar dat is in Hal 1 en die is verderop.’
‘Laten we gaan kijken?’
‘Er staat toch echt dat we in Hal 2 moeten zijn.’
‘Slecht aangegeven.’
‘Waar is godverdomme Hal 2?’
We missen de trein naar Lyon.
We missen dus ook in Lyon de aansluitende trein naar Barcelona.
‘Aan het begin van onze reis al gestrand in Parijs.’ Wat nu?
We gaan naar de infobalie; misschien kunnen we nog iets omboeken. De infobalie is bij Hal 3, tien minuten lopen. Daar trekken we een nummertje en het duurt twintig minuten voordat we aan de beurt zijn.
Je zou zeggen: ‘Je hebt een interrailkaart, daarmee kun je toch op iedere trein stappen die je maar wilt?’ Dat klopt in principe, maar omdat we grote afstanden willen afleggen, moeten we gebruik maken van de hogesnelheidstreinen en daarvoor heb je stoelreserveringen nodig. Zonder stoelreservering mag je niet meereizen. (Voor de stoelreserveringen moet je trouwens wél betalen en in sommige gevallen nog fors ook.)
De dame achter de balie spreekt nauwelijks Engels en ik nauwelijks Frans. Mijn eigen Vrouw heeft inmiddels online uitgepluisd dat er een rechtstreekse trein van Paris Gare de Lyon naar Barcelona gaat en of we die kunnen nemen? Uit het bijna onverstaanbare gebrabbel begrijp ik dat het nog niet zeker of we daar stoelreserveringen voor kunnen krijgen. Er komt een andere beambte achter de balie bij staan. Die legt uit dat die trein is volgeboekt, maar het kan zijn dat er nog stoelen vrij komen. Dat weten we pas een uur voordat de trein vertrekt. Oei. Meer dan een uur staan we bij de balie.
Eindelijk wenken de twee baliemedewerkers ons. Met een glimlach krijgen we een ticket in de vorm van een kassabonnetje overhandigd. We kunnen met de rechtstreekse trein richting Barcelona, maar zonder stoelreservering en tot aan Perpignan. Hoe het dan verder moet, zien we dan wel. We zijn al blij dat we een stuk verder komen.
Op het perron ga ik gelijk op zoek naar de hoofdconducteur. Hij is zeer vriendelijk en hij vindt alles best, we kunnen meereizen zo ver als we willen of moeten. We stappen in en omdat we dus geen stoel hebben, gaan we in de restauratiewagon op een kruk zitten, met onze koffers naast ons. Oei, als we dit zeven uur lang moeten volhouden, dan wordt dat nogal een uitdaging.
Na een half uurtje komt de conducteur voorbij. Hij wijst ons twee stoelen die vrij zijn. Ik vraag of we inderdaad mee kunnen reizen tot na Perpignan, want ik weet dat er dan een personeelswisseling is; vanaf daar neemt een Spaans team het over. Zijn die dan geïnformeerd dat wij bijna illegaal meereizen?
Hij zegt dat het allemaal geen enkel probleem is, maar of hij onze vervangende ticket toch nog even mag zien? Ik geef hem ons kassabonnetje. En jullie oorspronkelijke reservering? Als we hem die overhandigen, zet hij grote ogen op. ‘Hebben jullie dit van mijn collega’s aan de balie gekregen? Jullie hebben een ticket gekocht voor een trein van ons vervoersbedrijf Inoui tot Lyon. Daar zouden jullie overstappen op een trein van onze Spaanse collega’s Renfe, dat is een andere vervoerder en die zou jullie naar Barcelona brengen. Hoe kunnen jullie dit nieuwe ticket tot Perpignan hebben gekregen?’ Hij schudt verbijsterd zijn hoofd. ‘Hoe dan ook, het is niet jullie fout. Je reist maar mooi mee tot Barcelona.’
Pas om half elf checken we in bij het hotel, in plaats van om kwart voor acht. Zeventien uur onderweg. We zijn doodmoe van de spanning, maar ook opgelucht dat we ons reisdoel van vandaag uiteindelijk toch hebben bereikt. En dan zijn we nog geeneens in Andalusië.
Wat een avonturen toch weer.
–
Apeldoorn, juni 2025