Bas Langereis leest u voor!

Lees hier mijn avonturen, fouten, misstappen, paniekbuien, angstaanvallen en ander engs.

Bas
maart 2024

–

Donderdag 4 december:
Weer op tijd op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door bos. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert het restant groentecurry van eergisteren met een salade ernaast. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: One By One, Raindog en Go … Live From Paris (het vierde, vijfde en zevende plaatje uit de box Seasons – The Islands Albums 1972-1976) (2022)

–

Woensdag 3 december:
Half zes. Ik loop een ronde hard om het centrum. Lukt goed. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Dan naar Gigant voor de repetitie van Wirwar. Erna fiets ik door naar Onze Vader om de was te wisselen. Krant. Eind van de middag maak ik avondeten: romanesco, knolselderij, courgette en rozijn uit de oven met een knolflooktahindressing. Een klein restant salade van gisteren vul ik aan met kaki. Voor De Vrouw bak ik runderschnitzel. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Melancholia (Rick Wakeman), Isaak’s Marble (Heath), The Man From The East en Freedom Is Frightening (het tweede en derde plaatje uit de box Seasons – The Islands Albums 1972-1976) (Stomu Yamashta)

–

Dinsdag 2 december:
Op tijd op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert rijst met een curry van allerlei groenten en ernaast salade. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: At Home [Live In Marciac] (Fatoumata Diawara & Roberto Fonseca), Go (het zesde plaatje uit de box Seasons – The Island Albums 1972-1976) (Stomu Yamashta), het derde plaatje uit Keith Emerson At The Movies (Keith Emerson)

–

Maandag 1 december:
Kwart over zeven wakker en op. Koffie. Krant. Meer koffie met De Vrouw. Ik wandel naar de super. Nog meer koffie met De Vrouw. We puzzelen wat op treinreizen tijdens de zomervakantie. Lunch. Afwasje. Ik wandel een klein rondje langs kanaal. We puzzelen verder op onze mogelijke reis in de zomervakantie en besluiten dat het met de bus net zo avontuurlijk is én goedkoper. We stippelen een mooie route uit. Eind van de middag maak ik avondeten: eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki; vervolgens een curry van ui, bosui, paprika en zuckerhut (groenlof). Voor De Vrouw bak ik runderschnitzel. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Corridor (Steve Jansen), de eerste twee plaatjes uit Keith Emerson At The Movies (Keith Emerson), Alas Salvation (Yak), Isaak’s Marble (Heath), Floating Music (het eerste plaatje uit de box Seasons – The Island Albums 1972-1976) (Stomu Yamashta)

–

Zondag 30 november: Helemaal stuk
De wekker gaat om zes uur, maar ik hoor hem pas om tien over. Half acht ontbijt, net zo uitgebreid. We nemen wat mee voor onderweg. Kwart voor negen trein naar Eindhoven. De overstappen gaan voorspoedig en om kwart over twaalf staan we op het station in Apeldoorn. Thuis omkleden en gelijk door naar Gigant. Ik heb de generale van gisteren gemist en hoop op de mogelijkheid van korte doorloop. Meer tekst volgt. Half zeven ben ik thuis. We wandelen naar het Italiaanse restaurant iets verderop in de straat. De zaak is gesloten wegens drukte, maar men rekent op ons. We eten een mooie en zeer smakelijke pizza (mandorle). Kwart over acht zijn we thuis. Even op adem komen en rond half tien ga ik slapen.
Muziek vandaag: A Trace Of Memory (Sanguin Hum)

–

Zaterdag 29 november: Mosae Zappa festival, Heerlen
Half acht wakker en op. Negen uur ontbijt. Goed en uitgebreid ontbijt. Half elf wandelen we het centrum in. In het Betahuis spreekt Michel Deville, geïnterviewd door Tim, over gitaarwerk van Zappa. Erna naar de tostibar. Daar koffie met taart. Het loopt er bomvol. Fred Händl speelt er wat Zappa, maar na een kwartiertje gaan we terug naar de kamer om wat te rusten. Half vijf weer naar het centrum. We treffen Peter en Inge en in het Indiase restaurant eten we (ik: veg samosa en veg paneer curry). Zeven uur in de Nieuwe Nor. Kleine zaal. Zeer energiek half uur van het Japanse duo Enjako Yoyo. De eerste helft van Orange Claw Hammer is rommelig en niet goed, daarna maken ze het goed. Heath? Heath! Waanzinnige psychedelische rock met malle maatsoorten, snijdende harmonica en gierende gitaren. En heel lange stukken. Tegen elven Uncle Meat. Puik optreden, veel lol, strakke blazerssectie (bedankt, Joop), hilarische Nederlandse teksten (Kees!) en de toegift is een zootje, maar dat doet niets af aan het plezier. Iets na twaalf is het afgelopen en gaan we terug naar de kamer.

–

Vrijdag 28 november: Mosae Zappa festival
Zes uur wakker en op. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal. Op de terugweg fiks wind tegen, dus rustig aan. Het lukt heel goed. Koffie met De Vrouw. Koffer en tas inpakken en om kwart voor elf lopen we naar het station. We hebben de trein van kwart over elf. Drie uur en een voorspoedige reis later komen we aan in Heerlen. Eerst eten we iets in de tostibar en om half vier zijn we bij onze Bed & Breakfast. Leuk project. We wandelen het centrum in en ontmoeten al snel Peter en Inge. We eten gevieren in het Indonesisch restaurant (bami, aubergine en pittige spruiten). Dan naar Café Bluff. Veel ontmoetingen, een documentaire en een Zappaquiz. Ik win, maar uiteindelijk gaat de hoofdprijs naar een ander groepje. Half twaalf terug in onze kamer. Even zitten en dan slapen.

–

Donderdag 27 november:
Redelijk geslapen. Toch merk ik dat het vele werk en de drukte rondom Helemaal stuk een effect heeft: ik voel me wat opgejaagd en vermoeid. Op tijd op de werkplek. Daar heel erg veel te doen; de agenda voor de rest van het jaar is bomvol en er komt steeds meer. Tussen de middag wandel ik door bos. Kwart over vijf thuis. Krant. De Zoon is er om zes uur. De Vrouw serveert een schotel van rodelinzenpasta met een tomaten-groentesaus en ernaast salade. We eten er fiks van. Afwas en afval. Webstek. Toneeltekst.
Muziek vandaag: The Extinct Suite (Steve Jansen), Hammer It Out (Keith Emerson)

–

Woensdag 26 november:
Zes uur wakker en op. Ik loop een ronde hard om het centrum. Beetje moeizaam, maar het lukt goed. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Dan loop ik naar Gigant voor de repetitie van Wirwar. De groep is enthousiast, het lijkt erop dat de spelers de harmonie en de spelvreugde weer heeft gevonden. Na afloop spreek ik Marsha en maken we afspraken. Half vier thuis, maar snel door naar Onze Vader voor de wisseling van de was. Thuis maak ik avondeten. Niet moeilijk: ik warm het restant soep van gisteren op en voor De Vrouw bak ik runderschnitzel. We eten alles op. Afwasje. Vervolgens fiets ik naar een school in een buitenwijk voor de repetitie van Helemaal stuk. Het zangkwartet is er weer bij, evenals de dirigente en Marten en gitarist Hans. Vanavond vallen alle stukjes mooi in elkaar en het spel verloopt vloeiender. Ik kan zaterdag niet bij de generale doorloop zijn, maar heb er nu veel vertrouwen in dat alles er lekker in zit. Kwart voor tien ben ik thuis.
Muziek vandaag: geen

–

Dinsdag 25 maart:
Vertraging met de bus. Op de werkplek veel te doen. Tussen de middag wandel ik door bos. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert een fikse groentensoep met ui, wortel, knolselderij, doperwt en linzen. Natafelen. Afwasje. Krant. Dan op de fiets naar Peter-Jan voor een repetitie van Helemaal stuk. Ook lichtman Marten is er. We spreken de hele voorstelling door en uiteindelijk oefenen we nog een paar stukjes. Het wordt zeer mooi. Tien uur weer thuis.
Muziek vandaag: geen

–

Maandag 24 november:
Nog aardig geslapen ook. Op tijd op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert een stoemp van aardappel en wortel met kastanjechampignon uit de oven met ernaast een salade. We eten alles op, want smakelijk. Natafelen. Afwas. Kranten. Webstek. Toneeltekst. Lezen.
Muziek vandaag: Touch (Tortoise), Mary Casio: Journey To Casiopeia (Hannah Peel), het tweede deel van het derde plaatje uit Halloween 78 – Live At The Palladium, New York (Frank Zappa), Melancholia (Rick Wakeman)

–

Zondag 23 november: Meet Your World festival
Zes uur. Het sneeuwt. Ik loop een ronde hard langs het kanaal en het lukt uitstekend. Thuis nog terug in bed. Pas om half tien staan we op. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om twaalf uur voor lunch. Afwasje. Dan wandelen we naar Gigant, alwaar het Meet Your World-festival plaatsvindt. We bezoeken slechts het cafépodium en de popzaal; van de activiteiten in de theater- en danszaal maken we niets mee. In het café trapt Mandinkabi af: griotmuziek uit Senegal en Gambia, uitgevoerd door twee Afrikanen en een witte gitarist. Aardig, aardig. Dan naar de popzaal, waar Mo & Kush Band net is begonnen. De frontman komt uit Sudan en de rest van de groep uit Utrecht en brengt een mooie mix van desert blues, afrobeats en reggae. Journey To Jam in het café valt tegen: de Afrikaan Omer en zijn zelfgemaakt instrument (dat op een kleine kora lijkt) speelt mooi, maar de Nederlandse bandleider maakt er een ellenlang zweverig verhaal bij waardoor het ragfijne getokkel ondersneeuwt. De andere muzikanten die na een tijdje mee komen jammen kunnen het niet meer redden. Nee, dan het Ámàl Ensemble dat in de popzaal speelt. Dit zevental maakt bijna orkestrale muziek uit allerlei windstreken: ik hoor Syrisch, Balkan en klassiek. Vier van de muzikanten komen oorspronkelijk uit Syrië, de (afwezige – hij wordt vervangen door een violist) trompettist uit Frankrijk, de pianist uit Mexico en de contrabassiste uit Siberië. Het is melodieus, ritmisch en vol emotie. Als in het tweede stuk de contrabssiste zingt, krijg ik tranen in de ogen van zo veel muzikale schoonheid. We missen de laatste tien minuten, want in het café sluit Samira’s Blues het festival af en dat wil ik meemaken. Twee jaar geleden speelde de groep puike desert blues in de popzaal; nu krijgen we Samira Daiman en gitarist Bas Gaakeer in akoestische setting. De zang is zacht en bijna verstild. Ik vind het met de elektrische band sterker, maar ook dit is mooi. Fijn festival. Kwart over vijf glibberen we door de natte sneeuw terug naar huis. Ik maak avondeten: een risotto met shiitake, postelein en feta. Het kleine restant salade van gisteren vul ik aan met kaki. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Krant. Webstek. Toneeltekst.
Muziek vandaag: Tender Extinction (Steve Jansen), Fatou (Fatoumata Diawara)

–

Zaterdag 22 november:
Kwart voor zes. Koffie, ontbijt, voorbereidingen voor Helemaal stuk van volgend weekend. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Erna opnieuw het centrum in voor een bezoek aan een andere super en de Syrische winkel. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Ik wandel een rondje langs het kanaal. Even uitrusten. Eind van de middag maak ik avondeten: aardappel, bataat en knolselderij in een braadslede in de oven en later gaan daar met feta gevulde kastanjechampignons bij in. Een restant salade van gisteren vul ik aan met bosui, witte kool, komkommer en kaki. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Toneeltekst. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Lateral (Brian Eno & Beatie Wolfe), Liminal (Brian Eno & Beatie Wolfe), Vermilion Hours (Melaine Dalibert & David Sylvian), de eerste twee plaatjes en een stukje van het derde plaatje uit Halloween 78 – Live At The Palladium, New York (Frank Zappa)

‘Er is helemaal niets gebeurd in al die tijd, Willem.’
‘Helemaal niets? Dat kan niet!’
‘Ik ben op vakantie gegaan, maar kwam ook weer terug. Eigenlijk slaat het dus helemaal nergens op dat je weggaat als je ook weer terug komt. Zinloos is het. En jij?’
‘Ik?’
‘Ja, de vorige keer dat ik je zag, zat je hier ook. Ik ging eerder weg, toen zat je er nog. Nu kom ik iets later binnen en zit je er weer. Of nog. Jij bent niet weggeweest.’
‘Betrapt,’ grinnikte hij. ‘Ik heb hier al die maanden gezeten.’

Echt leuk is het niet in café De kringspier. Toch spreken we er altijd af. ‘Op het gesloten terras van café De kringspier,’ stel ik immer voor als Willem vraagt waar we elkaar zullen ontmoeten. En áls we elkaar dan voor de deur van het café treffen, zeg ik steevast: ‘Barst. Het terras is open, dus laten we binnen gaan zitten.’
Het is er donker en lawaaierig en aantrekkelijk volk is er niet te ontwaren. Zelf zijn we ook niet moeders mooiste en ja, ook de serveerster is geen schoonheid.
‘Een koffie en een water, liefst uit de kraan, geen schoonheid.’
Ze had me vreemd aangekeken.
‘Wat kijk je me vreemd aan,’ zei ik haar.
‘Ik vraag me af wat u bedoelt,’ reageerde ze.
‘Een koffie, zaksel van koffiebonen, plus een glas vol vocht dat je uit de kraan tapt. Hoe heet je ook weer?’
‘Sandinista.’
‘Je verzint het niet.’
‘Ik niet,’ zei ze.
‘Hij wel,’ zei Willem gevat. ‘Hij is tenslotte de schrijver.’
‘O, is hij dat?’ vroeg ze.
‘Iemand moet het doen,’ legde ik uit. ‘Feest is het niet. Althans niet altijd. Vaak krijg ik te horen dat ik een andere hobby moet zoeken of dat het zonde is van de tijd die lezers eraan moeten besteden. Of ze zeggen dat ze beter van me gewend zijn.’
‘En wat doet dat nou met jou?’ vroeg Willem.
‘Niets,’ haalde ik mijn schouders op. ‘Het zegt meer over de lezers dan over mij.’
‘Precies. Jij legt alleen maar vast en daarna is het een kwestie van smaak.’
‘Of ik mijzelf hoor praten.’
‘Dus: één koffie en een kraanwater?’
‘Je hoortoestellen werken uitstekend, Sandy,’ zei ik. Gut, dat mens stond nog altijd aan onze tafel. ‘Mag ik Sandy zeggen?’
‘De kwestie is niet dat je het niet verzint,’ ging Willem verder, ‘maar hoe je het blijft volhouden.’
‘In volhouden zit al een element van blijven. Beetje dubbelop, dus. Maar in essentie heb je gelijk. Altijd fijn om met een medeauteur te kunnen praten.’
‘De laatste tijd komt me dusdanig weinig uit de vingers dat ik me afvraag of ik mijzelf nog wel schrijver mag noemen.’
‘Van mij mag het.’
‘Ik ben u zeer erkentelijk.’
‘En heb ik dan uw akkoord?’
We keken op. Daar stond die Sandalia of hoe heette ze ook weer.
‘Akkoord?’ vroegen we in koor. ‘Akkoord voor of over wat?’
‘Eén koffie en een kraanwater.’
Lieve help. Wat een kwakbol. Die was niet weggeweest.
‘Van mij mag het,’ zei ik.
‘Ik heb geen bezwaar,’ vulde Willem aan.
‘Dan kun je het nu gaan halen,’ spoorde ik haar aan.
Ze ging.

‘Wat een kwakbol,’ zei ik.
‘U zegt het.’
‘Dat klopt.’
‘Houdt u het bij? Legt u het vast?’
‘Zeker en vast. Het past allemaal uitstekend.’
‘Waarin?’
‘In deze reeks,’ legde ik uit. ‘Het sluit mooi aan bij de vele buitenissige personages, ontsporende dialogen en onwaarschijnlijke gebeurtenissen.’
‘Zo onwaarschijnlijk zijn de gebeurtenissen tot dusver niet.’
‘Ik zeg het niet graag, maar: je hebt gelijk. Het tafereel ontrolt hier aan onze ogen. Daar zijn wij beiden getuige van. Dat is niet onwaarschijnlijk, maar de bittere werkelijkheid.’
‘En nu?’ vroeg Willem. ‘Wat nu?’
‘Tja,’ zei ik. ‘Toch is het hoog tijd.’

–
Apeldoorn, juli 2025

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

Vrijdag 21 november:
De wekker gaat op de gebruikelijke tijd. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal en door koude. Het gaat wonderwel zeer soepel. Er is nog wel wat in de rug, maar tijdens het lopen heb ik daar geen last van. Iets na zeven uur aan het werk. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje. Ik wandel een rondje en haal het groentepakket op. Verder met werk. Tussendoor arriveert een pakketje. Pardon: een pakket. Toch verder met werk. Half vijf is het klaar. Krant. Dan maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, koolrabi, witte kool, komkommer en kaki. Vervolgens kook ik rijst en warm ik het restant curry van gisteren op. Voor De Vrouw en De Zoon bak ik hamburger. De Zoon is er na half zes en we eten alles op. Afwas. Lezen. Webstek. Toneeltekst. Lezen.
Muziek vandaag: Melancholia (Rick Wakeman), Emerson Plays Emerson (Keith Emerson), het derde en vierde plaatje uit Freak Out! – The MOFO Project/Object (Frank Zappa), A Danger To Ourselves (Lucrecia Dalt), The World Under Unsun (Lunatic Soul)

–

Donderdag 20 november:
En weer op tijd op de werkplek. Koud onderweg (nachtvorst). Fijne samenwerking met de nieuwe leidinggevende; we gaan elkaar wel vinden. Het vraagt wel even veel aandacht en concentratie, dus ik raak vermoeid. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert een curry van wortelpeterselie en paprika met rijst en het restant salade van gisteren. We eten er fiks van. Afwasje. Krant. Webstek. Toneeltekst.
Muziek vandaag: Slope (Steve Jansen), Surfin’ USSR (Farmer’s Market), het tweede plaatje uit Freak Out! – The MOFO Project/Object (Frank Zappa)

–

Woensdag 19 november:
Zes uur wakker en op. Ik loop een ronde hard om het centrum. Het lukt niet: ik heb beginnende rugpijn en merk kramp in mijn benen, waardoor ik te gespannen loop en al na een kwartier moet ik mijn route inkorten. Bovendien regent het. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Afwas en huishoudelijks. Half drie fiets ik naar Onze Vader om de was te wisselen. Hij is onverwacht monter. Heel lang blijf ik echter niet. Krant. Eind van de middag maak ik avondeten: pompoen, knolselderij en paprika in een braadslede en halverwege de oventijd gaan daar kastanjechampignons bij in. Ondertussen monteer ik een salade van bosui, koolrabi, witte kool, komkommer en kaki. Voor De Vrouw bak ik kalfschnitzel. We eten alles op. Afwasje. Ik fiets naar een basisschool in een buitenwijk. Daar ontmoeten Aad en Peter-Jan en ik het zangkwartet waarmee we samenwerken tijdens de voorstelling van Helemaal stuk op 30 november. We repeteren wat onderdelen waarin de zangeressen een (hoofd)rol hebben en ook een door mij geselecteerde dialoog tussen één zangeres en mij. Die gaat fantastisch. Ik fiets om kwart over negen weer terug, want morgenvroeg weer aan de slag. Tien uur lig ik in bed.
Muziek vandaag: geen

–

Dinsdag 18 november:
Op tijd op de werkplek. Veel, want nieuwe leidinggevende. Tussen de middag wandel ik door bos. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert het restant pompoensoep van gisteren. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Dan fiets ik naar Peter-Jan. Met Aad nemen we het hele programma van Helemaal stuk van 30 november door en bepalen we overgangen tussen de verschillende onderdelen. Ook oefenen we een paar onderdelen. Half elf thuis.
Muziek vandaag: geen

–

Maandag 17 november:
Nog goed geslapen ook. Op tijd op de werkplek. De nieuwe leidinggevende start. In de middag een grote bijeenkomst met meerdere afdelingen en op de terugweg valt een bus uit, daardoor kwart over zes thuis. De Vrouw serveert een stevige pompoensoep, waarvan we ferme eten. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Meer krant.
Muziek vandaag: veel materiaal van de bluray die mee kwam met Skylarking (XTC)

–

Zondag 16 november:
Twaalf jaar. Zowat een vijfde van mijn leven. Niet te lang bij stilstaan. Zes uur op. Ik loop een ronde hard langs het kanaal en buiten het centrum en het gaat heel fijn. Thuis nog terug in bed. Koffie met De Vrouw. Wat tekst ordenen voor Helemaal stuk. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er half een voor lunch. Afwas en stofzuigen. Ik wandel een rondje langs het kanaal. Vier uur is er de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden. Ik kies Bruford-Borstlap. Erna maak ik avondeten: een risotto met shiitake, wat restjes sla en bindsla, pastinaak, wortelpeterselie, zwarte boon en feta. Ernaast zet ik het kleine restant salade van gisteren. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op, want zeer smakelijk. Afwasje. Lezen. Webstek. Toneeltekst.
Muziek vandaag: Liquid Glass (Yoshihiro Hanno meets Mick Karn), Nemako (Farafina), LSD (Cardiacs)

–

Zaterdag 15 november:
Pas om zeven uur wakker en op. Koffie, ontbijt. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Erna nog een keer het centrum in voor een bezoek aan een andere super en de Syrische winkel. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Ik wandel een rondje langs kanaal en door park en lichte regen. Lezen. Eind van de middag maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer, tomaat en kaki. Dan zet ik de ovenschaal met het restant aardappel-wittekoolstoemp van donderdag, plus met feta gevulde kastanjechampignons erbij in, in de oven. Dan warm ik een restant butter chicken van gisterenavond op voor De Vrouw. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Lezen. Webstek. Toneeltekst. Lezen.
Muziek vandaag: Touch (Tortoise), Drums And Wires (XTC), Changing States (Keith Emerson), heel veel materiaal van de bluray die mee kwam met Black Sea (XTC),

–

Vrijdag 14 november:
Toch zes uur op. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal en door lichte regen. Het is zacht buiten en het lukt aardig. Koffie met De Vrouw. Lezen. Meer koffie met De Vrouw. Dan wandel ik een rondje (door regen) en haal het groentepakket op. Lunch. Afwasje. Lezen. De Zoon is er om vijf uur. We lopen het centrum in en nemen plaats in een Indiaas restaurant, alwaar we alsnog de drieëndertigste verjaardag van De Zoon vieren. Onion bhaji, scampi, palak pakora, butter chicken, paneer jalfrezi, peshwari naan, mango lassi en nog veel meer. Half negen zijn we weer thuis. Webstek. Krant.
Muziek vandaag: Queens And Kings (Fanfare Ciocarlia), Melancolia (Rick Wakeman), Tumbling Through The Floativerse (Ed Wynne & Gre Vanderloo), Imaginary Diseases (Frank Zappa)

–

Donderdag 13 november:
Redelijk geslapen. Op tijd op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. Kwart over vijf thuis. Krant. De Vrouw serveert een mooie ovenschotel van aardappel en witte kool, met het restant salade van gisteren ernaast. We eten er fiks van. Natafelen. Afwasje. Even voor zeven fiets ik naar Ugchelen. In een klein zalencomplex ontmoet ik Ria, Michaël, Bianca en Pim. Samen met Aad lezen we een theaterstuk dat Aad heeft geschreven en we weten al snel dat we gevijven dit stuk gaan instuderen en ook uitvoeren. Wéér een nieuw project? Weer een nieuw project. Wordt vervolgd. Half elf thuis.
Muziek vandaag: geen

–

Woensdag 12 november:
Kwart voor zes. Ik loop een ronde hard om het centrum en het gaat goed. Er was gisterenavond post van Willem en die is altijd relevant. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Dan naar Gigant voor de repetitie van Wirwar. Erna gelijk door naar Onze Vader om de was te wisselen. Thuis maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer, rode kool en kaki. Ik leg plakken gekookte venkel in een ovenschaal en besprenkel deze met een dressing van balsamico en olie. Andere groenten (courgette, paprika en zwarte bonen) gaan in een andere ovenschaal en de twee schalen gaan de oven in (goh). Voor De Vrouw bak ik kalfschnitzel. We eten alles op. Natafelen. Afwas en afval. Krant. Webstek. Lezen en toneeltekst.
Muziek vandaag: Honky (Keith Emerson), The Concrete Twin (Mick Karn), Shimmer Into Nature (Ed Wynne)

–

Dinsdag 11 november:
Op tijd weer op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door bos. Kwart over vijf thuis.
Muziek vandaag:

–

Maandag 9 november:
Redelijk geslapen. De bus naar de werkplek vervalt; de bus een half uur later heeft veel vertraging door file op de snelweg, maar ik haal de aansluiting net. Wat een avonturen toch weer. Tussen de middag wandel ik door bos. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert een Turkse linzensoep die smaakt. We eten er veel van. Natafelen. Afwasje. Krant. Lezen. Webstek. Toneeltekst. Lezen.
Muziek vandaag: Zappa Jawaka (The Wrong Object), Different Every Time (Robert Wyatt)

–

Zondag 9 november:
Zes uur wakker en op. Ik loop een ronde hard langs het kanaal. Het lukt. Thuis nog terug in bed. Pas om half tien staan we op. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er na half een voor lunch. Afwasje en stofzuigen. We wandelen door het centrum naar het ACEC-gebouw en zien daar een tentoonstelling met werk van Khattar Shaheen en een kleine expositie over vijftig jaar Gigant (met mooie foto’s van Roy Tee). Dan weer terug. Vanmiddag geen luistersessie met de Duitsche vrienden. Krant. Eind van de middag maak ik een lunchsalade voor morgen en avondeten. Ik vul de salade van gisteren aan met komkommer en kaki. Dan een risotto met shiitake, rode biet en feta. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op, want smakelijk. Afwasje. Restje krant. Webstek. Toneeltekst. Lezen.
Muziek vandaag: Gili Garabdi – Ancient Secrets Of Gypsy Brass (Fanfare Cioc?rlia), After The Exhibition (The Wrong Object), Three Part Species (Mick Karn)

–

Zaterdag 8 november:
Half zeven op. Niet heel goed geslapen. Koffie, ontbijt, wat werk voor Helemaal stuk. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Aansluitend nogmaals het centrum in voor een bezoek aan een andere super en de Syrische winkel. Koffie met De Vrouw. Meer koffie. Dan lunch. Afwasje en huishoudelijks. Ik wandel een rondje langs het kanaal. De Vrouw gaat even de deur uit. Ik doe nog meer voorbereidingen voor Helemaal stuk op 30 november en weet zowaar de muziek van een lied op papier te krijgen. Eind van de middag maak ik avondeten: aardappel en zoete bataat in een braadslede in de oven. Ondertussen monteer ik een salade van bosui, koolrabi, komkommer, rode kool en kaki. Dan gaat er met feta gevulde kastanjechampignon bij de groenten in de braadslede in de oven. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Stories From The Shed (The Wrong Object), Melancholia (Rick Wakeman), Live In Concert & More (Emerson Lake & Powell)

‘Knap.’
Er knapt iets. Ik hoor het niet, maar voel het. In mijn linkeroor. Ik weet gelijk: dit is niet goed.

Trouwe lezers weten het: ik hoor heel slecht. Dat niet alleen: het wordt almaar slechter. Iets met een familiekwaal, vooral aan mijn vaders zijde van die familie. Gelukkig zijn er goede hulpmiddelen waarmee ik toch een beetje gesprek kan voeren en sinds dik zes jaar maak ik dankbaar gebruik van hoortoestellen. Zesenhalf jaar geleden kocht ik de toen meest geavanceerde technologie, met software die zich aanpast aan de omgeving, zodat storende achtergrondgeluiden weggefilterd raken en dat waar ik mijn aandacht op richt goed uitversterkt wordt. Helaas, na zes jaar werken ze minder goed. Bovendien zijn de accu’s versleten; in plaats van twintig uur houden ze het nog maar vijftien uur vol. Als ik ’s morgens om half zeven de deur uit ga naar de werkplek doe ik ze in en dan ben ik blij als ik tien uur ’s avonds haal.

‘Knap.’
Dit is niet goed. Wat is er aan de hand? Ik had het toestel aan de linkerzijde al aangebracht en wil nu het exemplaar aan de rechterkant installeren. Ik haal het apparaatje achter mijn oor vandaan. Aan het eind van het kabeltje zit nu: niets. Dat is niet goed. Er moet een speakertje aan zitten. Dat bevindt zich dus nu in mijn rechteroor. Ik voel met mijn vingers, probeer het te pakken. Ja, het zit er, maar mijn dikke duim en wijsvinger hebben er geen grip op.
Ik loop naar de tas en zoek in het voorvak. Een goede vakantieganger heeft altijd een schaar bij zich, een nagelvijl, wat elastiekjes, een stukje touw. En een pincet. Voorzichtig peuter ik in mijn oor. Nee, ik krijg ‘m niet te pakken. Ik druk ‘m er eerder dieper in. Dat moet ook niet.
De Vrouw is in de badkamer. ‘Wil jij even kijken?’ vraag ik. Ze peutert, maar ook zij krijgt ‘m niet te pakken en drukt ‘m er eerder dieper in. Oei.

‘En?’ vraagt De Vrouw een kwartiertje later. ‘Wat nu?’
‘Ik heb online gekeken of er audiciens in de buurt zijn. Die zijn er. Zelfs een paar die het merk toestel dat ik draag in het assortiment hebben. Daar kan ik dus naartoe.’
‘Nou, dat is mooi.’
‘Wat zeg je?’
‘Dat is mooi.’
‘Maar niet nu. Het is zondag. Dan zijn ook in Sevilla de audiciens gesloten. Morgenochtend negen uur zijn ze open, dus probeer ik het dan.’
Die dag gaan we met de bus naar de Puerta Jerez. We wandelen langs de Guadalquivir en de Torre del Oro en bezoeken het Museo de Bellas Artes. In de middag, als het met achtendertig graden op z’n heetst is, houden we siësta in ons appartement. Ondertussen voel ik dat het luidsprekertje in mijn oor er nog zit, het lijkt wel of het wat naar buiten komt. Ik steek mijn pink in mijn rechteroor en voel het inderdaad zitten. Ik pak de pincet maar weer, maar krijg geen grip en au, nu zit-ie er toch weer dieper in.

Iets voor negen uur loop ik de volgende morgen naar een audicien niet ver van ons appartementencomplex vandaan. De zaak is leeg, hij is net open.
‘Good morning,’ zeg ik. ‘Do you speak English?’
‘No.’ De twee dames achter de toonbank kijken elkaar aan. Ik schat ze op mijn eigen leeftijd of nog iets ouder. Ze glimlachen vriendelijk en ik zie een boel rimpels in hun gezicht.
Ik weet het probleem uit te leggen. Ik laat ze het toestel zien met het kabeltje waar geen luidspreker meer aan zit en wijs op mijn rechteroor.
Voor ik het weet zit ik in een kamer apart. Een van beide dames heeft een etui op tafel gelegd en haalt daar een pincet uit. Op mijn telefoon zoek ik Google Translate. ‘Het hoeft niet gerepareerd. Ik ben heel blij als de luidspreker uit mijn oor is.’ Ik laat ze het resultaat lezen en hoop dat wat er staat ergens op slaat.
De dames knikken. De vrouw met de pincet komt naast me staan en duwt mijn hoofd zachtjes opzij, zodat ze er beter in kan kijken. Ze probeert het speakertje te pakken te krijgen, maar het lukt niet. Nog maar een poging. Helaas. Dan is het de beurt aan de andere dame. Ook zij peutert en even lijkt het of ze hem beet heeft, maar ze verliest grip en haar hand schiet weg, pats tegen mijn wang.
‘Sorry,’ zegt ze en ze wrijft met de rug van haar vingers over mijn wang.
Ik glimlach dat het geen pijn doet en zeg: ‘No problema.’ Is dat Spaans?
Na een minuut of wat merk ik dat het ze echt niet lukt. Een van beide dames is dan al een tijdje de kamer uit.
De deur gaat open en de dame komt terug. In haar kielzog twee mannelijke collega’s, beiden in witte doktersjas. Dat belooft wat.
De ene kijkt mee hoe de dame nog altijd in mijn oor staat te peuteren. De ander zegt iets in heel erg gebroken Engels dat ik niet versta. Als ik even opkijk, zie ik dat ze allemaal nee schudden.
‘Come with me,’ zegt de man met het gebroken Engels. Hij gaat me voor, de anderen volgen op de voet. We lopen door de winkel; er zitten inmiddels zo’n acht mensen te wachten tot ze geholpen worden. Iedereen kijkt de colonne na.

Achter in de winkel blijkt een gang en daar zijn nog veel meer spreekkamers. Ik mag er eentje van in en kan plaatsnemen bij een bureau waar een computer staat. Al snel begrijp ik wat de bedoeling is. Er gaat een cameraatje mijn oor in en op het beeldscherm zie ik mijn binnenoor, wat oorsmeer en daar diep, heel diep, heel ver weg zit iets blauws. Het is het luidsprekertje.
De man in de doktersjas met het beroerde Engels gaat het nogmaals proberen. Ik voel dat hij op de speaker drukt en dat die steeds dieper en dieper gaat zitten. De druk op mijn trommelvlies wordt nu pijnlijk. Dat laat ik merken.
Hevig overleg in het Spaans. Ik versta er no ballos van. De medewerker met het slechte Engels gaat staan bellen.

De speaker blijkt overdwars te zitten, legt de andere man uit in verbazingwekkend goed Engels. Ik vraag of het kwaad zou kunnen als het nog een dag of wat erin blijft: woensdag ga ik weer naar huis.
‘Well, we don’t recommend that,’ zegt hij. ‘The little thing could cause some wound and infection.’
Op de achtergrond nog meer getelefoneer. Maar goed dat ik het allemaal niet hoor.
Ik krijg een verwijzing naar een gespecialiseerd arts, legt hij uit. ‘She can see you this morning, she knows you’re coming. Her office is near the Plaza de Jerez. Do you know the Torre del Oro?’
Ja, dat weet ik. Laat daar nu net de bushalte zijn waar we gisteren zijn uitgestapt en waar we vandaag opnieuw naar toe willen. Ik open Google Maps op mijn telefoon en draai hem naar de vriendelijke audicien.
Hij typt het precieze adres in en zoekt op de kaart waar de praktijk van de arts is. ‘Be there before one o’clock.’ Hij geeft me ook een enveloppe met daarin de doorverwijzing naar de arts. ‘This is our service,’ zegt hij erbij. ‘It’s free. No costs. Nada.’
Als ik opkijk, zie ik dat alle vier deze medewerkers mij aankijken.
‘Thank you all so much,’ zeg ik. Ik schud de twee jongemannen stevig de hand. ‘Gracia. Muchas gracia,’ zeg ik tegen de twee dames. Ook hen geef ik een hand. Ik leg mijn rechterhand links op mijn borst en buig. Ze kijken me vriendelijk glimlachend aan. ‘Nada.’
Gevijven lopen we door de winkel naar de deur. Een van de jongemannen opent die voor mij. Ik doe een stap naar buiten en draai me om. Vier mensen zwaaien me uit. Ik buig nogmaals.
‘Nada.’

Op de terugweg haal ik brood bij de bakker en kaas bij de supermercado. In ons vakantieappartement drinken we koffie en ontbijten we. Dan gaan we op pad. Was het anderhalf uur ervoor nog aangenaam buiten, nu is het al heet. Vandaag wordt het 40°C. Het is druk in de bus 5 naar de Puerta Jerez.
Bij het Plaza de Perez is het heel even zoeken, maar we vinden de praktijk van de otorrinolaringalogía (jaja) snel. De receptie is beneden in de hal en daar mogen we wachten; een half uurtje later wijst de receptioniste dat we naar de eerste verdieping kunnen. Ook daar een wachtkamer. Na vijf minuten zwaait een deur open.

De KNO-arts spreekt nauwelijks Engels, maar gebaart me gelijk te gaan liggen op de behandeltafel. Eerst bekijkt ze mijn rechteroor, vervolgens het linker. Ze kan de speaker goed bereiken, maar niet vastpakken. Een nieuwe poging. De druk op mijn trommelvlies wordt nóg groter. Het begint zeer te doen. Ik begrijp dat het nog niet lukt en ze grovere instrumenten nodig heeft. Ik sluit mijn ogen en houd mijn adem in. Even is het heel pijnlijk, maar de daaropvolgende opluchting is groot. Gelukt.
Ik krijg de kleine luidspreker op een tissue in mijn handen gedrukt.
Kosten? wil ik vragen.
De arts is me voor. Ze brengt haar twee handen met de rug naar boven naar elkaar toe en beweegt ze dan uit elkaar. ‘Nada.’
‘Nada? You sure?’
‘Nada.’
Wederom muchas gracia.

Wat een avonturen toch weer.

–
Apeldoorn, juli 2025

Hier lees je ‘m op FOK!.