Acht Andalusische anekdotes (7)
‘Can I ask you a question?’ vraag ik in mijn allerbeste Spaans. Mijn allerbeste Spaans klinkt overigens als redelijk goed Engels. ‘Can I ask you a question?’
Ja, dat kan ik. De jongeman achter de toonbank draagt een zwart T-shirt met daarop de naam en de afbeelding van een band die ik niet ken.
‘Dit is een weird item,’ zeg ik, terwijl ik de elpeehoes op de toonbank leg. ‘Klopt het dat deze grammofoonplaat begin jaren zeventig werd verspreid onder de abonnees van een Spaans muziektijdschrift?’
‘Si.’ Zijn grijns is grandioos.
‘Dan blijkt mijn Spaans toch niet zo heel erg slecht.’
Drie dagen ervoor liepen we ook al door de Amor de Dios. Het is een heerlijk smal straatje met allerlei kleine winkels en boetieken, met leuke gevels en vooral met fijn veel schaduw. We vinden er ook de eerste platenwinkels die we tegenkomen. Ik koop tegenwoordig nauwelijks nog vinyl, vind cd’s veel praktischer in het gebruik en ze ook beter klinken dan grammofoonplaten, maar vind het nog altijd mooi om wat te snuffelen in de bakken. Ja, voor een muziekgek als ik heeft een fysiek product de voorkeur boven iets digitaals en gedownloads. We waren al in een klein zaakje vol obscure jazzplaten. Zoals altijd koop ik niks, maar kijk ik mijn ogen uit. Bijna ertegenover ligt Sevilla Records en die is meer pop- en rockgeoriënteerd. Daar kan ik uren, bijna dagen in rondneuzen. Zonder wat aan te schaffen. Want mijn platenkast is vol en ik ga het toch niet draaien. Hoewel…
‘Wat is dit nou?’ riep ik bijna hardop uit. Een elpee van Emerson Lake & Palmer. Jeugdhelden. Op 11 juli 1980, toen ik vijftien was, hoorde ik Peter Gunn op de radio en ik wist niet wat me overkwam. Die dag kocht ik het singletje en een half jaar later had ik alle op dat moment verschenen elpees van het trio. Tot op de dag beluister ik het graag, zij het vanaf een cd. Maar wat had ik nu in handen? De hoes kwam me totaal onbekend voor. Op de achterzijde controleerde ik de nummers die op de elpee stonden. Ach, het was de debuutplaat uit 1970. Die heb ik natuurlijk, in meerdere versies zelfs. Maar deze versie hier had ik nog nooit gezien. Er stond van alles in het Spaans. Ik pakte mijn leesbril en probeer het te ontcijferen. Iets met ‘subscribo’, las ik. Met mijn telefoon maakte ik een foto van de voorkant van de hoes. Ik kocht ‘m niet, dus ik kon later eens kijken wat ik had gevonden en weer terug gezet.
De Vrouw stond buiten in de schaduw te wachten en we zetten onze wandeling voort, langs de Metropol Parasol en door de verschroeiende hitte.
Niet heel lang. Want het werd echt veel te heet. Een bus bracht ons terug naar ons vakantieappartement, net buiten het oude centrum. Daar hielden we siësta. Mijn nieuwsgierigheid naar de elpee zorgde ervoor dat ik mijn boek even liet liggen en in plaats daarvan mijn telefoon pakte.
Discogs is je vriend als je een beetje een muziekverzamelaar bent. Ik zocht bij de debuutplaat van Emerson Lake & Palmer, maar daar vond ik ‘m niet. Onder het kopje ‘miscelleneous’ ook niet. Hm. Google Lens eens proberen. Helaas. Wat was het voor uitgave? Wacht, er stond iets met ‘subcribo’. In het Engels is een subscription een lidmaatschap of abonnement. Zou deze elpee ooit meegestuurd zijn met een muziektijdschrift? Het leek me heel onwaarschijnlijk. Nou ja, ik had de plaat in de bak laten staan.
Drie dagen later was het dinsdag en het was onze laatste dag in Sevilla.
‘Wat zou je nog willen doen vandaag?’ vroeg ik De Vrouw bij het ontbijt.
‘Zo min mogelijk,’ zei ze. ‘Het gaat vandaag meer dan veertig graden worden.’
‘Is er nog iets wat je zou willen zien?’
‘Nee, we hebben al zó veel gezien. En jij?’
‘Als dat zo is, dan koop ik ‘m graag,’ zeg ik. ‘This is a rare item. Even Discogs doesn’t recognize it.’
De prijs is keurig. Twintig euro’s voor iets wat waarschijnlijk een zeldzaamheid is. De groeven zien er ongeschonden uit. Ongekend voor een elpee van bijna vijfenvijftig jaar oud.
‘Hope you will enjoy this record,’ zegt de knul. Hij geeft me een tas in handen met daarop het logo van zijn prachtwinkel en daarin de begeerde elpee.
‘I already do,’ zeg ik. Nu is het mijn beurt voor een grandioze geluksgrijns.
De kinderhand van een jochie van zestig is gauw gevuld.
Buiten zien we een digitaal bord met de tijd. We hebben gewacht tot het heetst van de dag voorbij was en zijn toen naar het oude centrum gegaan. Het is nu 19.50 uur.
Eronder zien we de huidige temperatuur: 43°C. Als dat vinyl maar goed blijft.
Wat een avonturen toch weer.
–
Apeldoorn, september 2025