Acht Andalusische anekdotes (3)
‘We kunnen niet om het Alhambra heen,’ zegt De Vrouw.
‘Hoezo niet? Is het zó ver lopen, dan?’
‘Mijn broer is er geweest en die stuurde heel mooie foto’s via de app. Hier, moet je kijken.’
‘Als we naar Granada gaan,’ zeg ik twee tellen later, ‘- let wel: áls we naar Granada gaan -, dan kunnen we niet om het Alhambra heen.’
We gaan naar Granada.
‘In deze reisgids staat dat we op tijd kaarten moeten bestellen.’
‘Hoe op tijd is op tijd?’
‘Het advies is: zeker twee weken van tevoren.’
‘Wat?’ De Vrouw wil zich nog niet zo vastleggen. ‘Belachelijk.’
‘Inmiddels is het al wel twee weken van tevoren.’
‘Bestel maar, dan.’
‘Er zijn ik weet niet hoe veel verschillende soorten tickets en combitickets, zie ik hier op de officiële site. Je kunt er veel verschillende dingen zien.’
‘Jij hebt de dikke reisgids doorgenomen. Weet je al wat je wil zien dan?’
Ik weet dat, heb inmiddels de webstek weer geopend en wijs de link naar de juiste combitickets aan. ‘Deze hier moet je hebben. Dan zie je bijna alles. Alleen het Palazio Nazgul of zoiets zit er niet in; dat noemt de reisgids niet. Maar verder alles. En dan heb je een audioguide. Wel zelf je hoofdtelefoon meenemen.’
‘Doe die dan maar.’
‘Hoe laat wil je erin? Je moet kiezen voor een bepaald tijdslot. Ze zijn streng, lees ik. Kom je te laat, dan mag je er niet meer in.’
‘Tien uur?’
‘O, die is al niet meer beschikbaar. Het kan pas vanaf elf uur, zie ik.’
‘Doe dan maar elf uur.’
‘Hebben we dan voldoende tijd om alles te zien? Het is nogal groot, zeggen ze.’
‘Tot hoe laat is het open, dan?’
‘Even kijken … o, tot laat in de avond.’
‘Tijd genoeg dus.’
‘Eh, weten we zeker dat we ernaartoe willen?’
‘Hoezo?’ vraagt De Vrouw.
‘Twee tickets: honderdzestig euro.’
‘Wat?’
‘Honderdzestig euro.’
‘Allemensen.’
De Vrouw is handig met online bestellingen. Binnen de kortste keren heeft ze de twee toegangskaarten via mail op haar telefoon.
‘Hé, dit is gek,’ zegt ze.
‘Wat is: dit?’ vraag ik.
Ze laat haar telefoon zien. ‘Dit is een ticket met een QR-code, maar de toegangsprijs erop klopt niet: €49,00.’
‘Huh? Dat is inderdaad niet goed. Hebben we de juiste tickets wel gekregen?’
‘Dat vraag ik me ook af. De tickets hebben een logo van een bedrijf dat Mytoptour heet.’
‘Dat zou kunnen,’ zeg ik terwijl ik het ticket doorkijk. ‘Dan heeft het museum Alhambra de kaartverkoop uitbesteed aan een ander bedrijf. Maar dit ticket heet ineens Granada Card en er staan ook andere zaken op, zoals de Catedral en een museum.’
We lopen de mail door. Er staat een link naar een helppagina. Die klikken we aan. Nergens een telefoonnummer of mailadres of dergelijke waar we een bericht naartoe kunnen sturen met onze vraag. Wel honderd veel gestelde vragen.
‘Hier, een knop,’ zeg ik. Ik druk. ‘Barst, een chatbot.’
‘How can I help you?’
Ik stel mijn vraag.
‘I’m sorry, I can’t answer your question. Please press this link to go to the Help-page.’
Ik druk op de link en kom weer op de Helppagina. Daar was ik al. Opnieuw de chatbox in.
‘How can I help you?’
‘I have got the wrong ticket,’ typ ik.
‘Please type in your reservation code.’
Ik typ de reserveringscode in.
‘We have sent you the tickets. Check your email.’
We kijken in de mailbox. Dezelfde tickets als die we al hadden: Granada Card à €49,00 in plaats van €80,00. Hier schieten we dus niet zo heel veel mee op.
‘Ik ben bang,’ zeg ik, ‘dat we daar ter plekke bij een balie hulp moeten vragen of we wel de juiste tickets hebben ontvangen. Als ze een balie hebben.’
‘Hier staat dat we naar een meeting point moeten waar je de audioguide krijgt.’
‘En waar is dat meeting point?’
‘Geen idee. Dat staat dan weer nergens.’
Ook op de plattegrond van het Alhambra is het niet te vinden. ‘Wat een gedoe.’ Ik heb al bijna geen zin meer in dat hele Alhambra. ’t Is dat we honderdzestig ballen hebben uitgegeven. ‘Laten we alle correspondentie bewaren, afdrukken en meenemen, dan moet het goed komen. Als we er maar op tijd zijn.’
We zijn op tijd. Half tien is het. Vanaf het Plaze de Isabel hadden we kunnen lopen naar het Alhambra, maar we zijn gekke henkie niet en namen een bus die al slingerend omhoog gaat. Hoe hoger we kwamen, hoe weidser het uitzicht werd. In de verte zagen we bergen met witte sneeuwtoppen. Het was begin juni en zo’n achtentwintig graden.
‘Oké. Zie jij ergens bordjes met Meeting point?’
‘Ik niet.’
Ik loop naar de kaartverkoopbalie. Er staat een lange rij wachtenden. Nergens iemand in een outfit of uniform waaruit we kunnen opmaken dat het een medewerker van het museum is. Ik speur rond, loop de ingang verder voorbij en zie daar een ruime parkeerplaats. Daar kan het nooit zijn. Terug maar weer.
‘Hier hangt een overzichtskaart,’ zegt De Vrouw.
Het klopt. Daarop staat het Alhambra met de verschillende onderdelen. Het Generalife, de Medina, de Alcazaba en het Palazio de Nazgul of zoiets. ‘Hier,’ zeg ik, terwijl ik op een stip buiten de muren wijs, ‘hier staat een i. Waar is dat?’ Ik probeer me te oriënteren. ‘Huh? Daar bij de parkeerplaats? Daar kom ik net vandaan.’
‘Laten we dan maar naar de kaartverkoopbalie gaan.’
‘Voor de zekerheid ga ik tóch nog even kijken daarginds,’ zeg ik. Ik loop in de richting van de parkeerplaats. Die is nog grotendeels leeg. Er staan enkele touringcars in de verte aan de andere kant. Het is inmiddels schroeiend heet op het zand en het grint. Vandaag wordt het vijfendertig graden. Ik kijk rond. De parkeerplaats wordt omzoomd door rijen bomen. Rechts achter de bomen is een weg; ik hoor ver weg auto’s voorbij rijden.
‘You need help?’ hoor ik iemand zeggen. ‘What you looking?’
Plots staat er een man voor mijn neus. Hij is klein, met een zongebruind gezicht en een wit hoedje tegen de zon op zijn hoofd. Korte broek, sportschoenen, een geruit overhemd met korte mouwen. In zijn hand heeft hij een houten kistje aan een handvat en onder zijn arm draagt hij iets wat ik niet herken.
‘You show me ticket, I can help,’ zegt hij vriendelijk. Hij wijst op het vel papier in mijn hand. Ik laat het hem zien. ‘I see.’ Met zijn wijsvinger tikt hij op het logo van het bedrijf dat het ticket heeft verzonden. Dan wijst hij naar de bomenrij en de weg erachter. ‘It’s there. Come. I show you.’
De Vrouw is er inmiddels bij komen staan en we volgen het mannetje. Hij is snel. Voor we het weten is hij bij de bomenrij. Daar moeten we een stenen trap op. Behendig vliegt hij omhoog. Als we boven aan de straat staan, zien we een rij bedrijfspandjes en verdomd, daar zit een winkel die net zo heet als het bedrijf dat onze ticket heeft verkocht.
‘Gracia!’ roep ik uit. Ik leg mijn rechterhand op borst, druk hem tegen mijn hart aan. ‘Thank you so much. Muchas gracias.’
‘If you would be so kind,’ zegt de man.
Ik kijk hem verward aan.
Hij houdt zijn hand op.
‘Je moet hem geld geven,’ zegt De Vrouw.
Dat begrijp ik nu ook. Ik graai in mijn broekzak, haal er een drietal euro’s uit en druk die in zijn hand.
Hij blijft ‘m omhoog houden en zegt: ‘I have four children.’
‘Dat zeggen ze allemaal!’ lach ik en ik doe er nog een euro bij. ‘Muchas gracias.’
‘Where you from?’
‘The Netherlands. Olanda.’
‘Football! Johan Cruyff.’ Enthousiast slaat hij me op de schouder.
Ik vertel niet dat ik niks van voetbal weet en het me geen bal interesseert. ‘Muchas gracias,’ zeg ik.
Hij knikt, draait zich om en daalt de trap weer af. Nu pas zie ik wat het is dat hij onder zijn arm draagt. Het is een krukje. Hij is schoenlapper. Ik draag teva’s.
We steken de straat over en lopen het pand van Mytoptour binnen. Achter de balie zit een jonge meid. Voor we het weten heeft ze voor ons de audiotour op onze telefoon geïnstalleerd en ingesteld. Maar hoe zit dat met de ticket?
‘Everything OK. De prijs van het ticket klopt niet, maar hiermee kun je gewoon naar binnen. En je kunt op vertoon van dit ticket ook nog enkele andere bezienswaardigheden in de stad gratis bezoeken.’
Ach zo. Muchas gracias maar weer. We verlaten het gebouwtje en steken de straat weer over. Als we de trap zijn afgedaald, hoor ik een stem. Het is de schoenpoetser die verderop loopt. Ik zwaai naar hem en roep: ‘Everything fine, muchas gracias!’
Dat hele Alhambra valt uiteindelijk nogal tegen. Het Generalife is zeer fraai; het buitenpaleis met de vijvers en het vele groen ligt net buiten het Alhambra, alsof het er eigenlijk niet bij hoort. En binnen is het natuurlijk best aardig om de Iglesia de Santa Maria, het Palacio de Carlos V en de Alcazaba te zien, maar echt opzienbarend vinden we het niet. Het is er allemaal stampensdruk, de vele ongelijke trappen zijn ware kuitenbijters en om de haverklap dien je het ticket en je ID-kaart te laten scannen. De audiotour zet ik na een paar minuten uit; de stem die zonder enig enthousiasme de gortdroge informatie opdreunt is monotoon en slaapverwekkend. De tuinen van de Medina zijn dan wel weer aardig.
‘Maar waar zijn nu die paleiskamers en de binnenplaatsen met de Arabische zuilen en de vijvers?’ vraagt De Vrouw.
Ik zoek op de kaart en raadpleeg mijn dikke reisgids over Andalusië. ‘Je wilt het niet weten,’ zeg ik.
‘Wat wil ik niet weten?’
Ik wijs op een zoveelste ingang met kaartcontrole. ‘Daar in het Palazio Nazgul of iets dergelijks en dat zit niet bij onze ticket in.’
‘Belachelijk.’
‘Wil je erin?’
‘En dan zeker weer een peperdure toegangskaart kopen?’
Dat hele Alhambra valt uiteindelijk nogal tegen.
Nee, dan het kleine Monasterio de Cartuja. De volgende dag kunnen we op vertoon van onze ticket het klooster binnen. We hebben een klein uur voordat het voor de middag gaat sluiten. De besloten binnenplaats met de overdekte wandelgangen, de zalen waar de monniken aten en studeerden en de sobere inrichting zijn slechts een voorbode van wat het mooiste van ons bezoek aan Granada blijkt. Met open mond en woorden tekort staren we rond in de kleine kerk en de kapel van het klooster: zo rijk en wonderschoon versierd hebben we zelden een gebedsruimte gezien. De toegangsprijs voor reguliere bezoekers bedraagt nog geen vier euro, maar voor ons is het de honderdzestig ballen van het combiticket meer dan waard.
Wat een avonturen weer.
–
Apeldoorn, juli 2025