Plots
Plots loop ik te huilen.
Wat een zin. Je zult hem maar intypen. Ik doe het. Ik typ hem in. Waarom? Het gebeurde. Plots liep ik te huilen. Hoe kwam dat zo? Het kwam zo.
Ik liep een ronde hard. Dat doe ik vaker. Zeker drie keer in de week. ‘Bas, wanneer ga jij ’s bewegen?’ vroeg mijn psycholoog eind 2014. Ik was herstellende van burnout-, boreout- en ernstig psychische klachten. Ik wilde niet gaan bewegen. Ik wilde dat de klachten wegbleven. ‘Bewegen gaat je helpen.’ Ik nam het van hem aan en besloot te gaan hardlopen. Op internet vond ik een trainingsschema voor beginners en in een winkel kocht ik schoenen, een shirt en een sportbroek. Gaan met die banaan. Ik verbaasde mijzelf. Sinds mijn twaalfde had ik niet aan sport gedaan en mijn conditie was abominabel. Na drie maanden kon ik een kwartier onafgebroken rennen, nog weer vier maanden later een half uur.
We zijn tien jaar verder. Nog altijd ga ik drie keer in de week vroeg in de ochtend de deur uit. De laatste tijd merk ik dat het me steeds minder goed lukt. Zelden dat ik een half uur achtereen ren. Tegenwoordig red ik het hooguit een kwartier, dan moet ik wandelpauze houden. Ik voel pijntjes, krampen, ik houd het gewoon niet meer vol.
Wat ook niet meehelpt: mijn buik. Ik was altijd zo mager als een lat, woog nog geen zestig kilo. Tot ik stopte met sterkedrankdrinken en het bij bier hield. Toen kreeg ik een dikke pens en een plofkop. Vijfentachtig kilo woog ik. ‘Gelukkig’ werd ik bijna twaalf jaar geleden dus heel erg ziek in de kop; van de ene dag op de andere dag stopte ik met alcohol drinken. Mijn lijf had er geen behoefte meer aan en ik had er geen zin meer in. In twee maanden tijd viel ik vijfentwintig kilo af. Dat kan ook geweest zijn doordat ik soms dagen achtereen niet kon eten en drinken. Maar ik was weer zoals ik tot mijn vijfendertigste was: mager als een lat, woog nog geen zestig kilo. In de laatste jaren zie ik mijn buik weer groeien, terwijl ik al tijden een zeer gevarieerd en gezond dieet aanhoud. Ik snoep niet of nauwelijks, drink geen frisdrank, eet geen vlees, steeds plantaardiger, voor 95% onbewerkt voedsel, voor 95% ook biologisch en liefst zelfs biologisch-dynamisch. Maar ja, ik heb een zittend beroep, een kantoorbaan. Dagenlang zit ik urenlang naar een beeldscherm te turen.
Ik wandel iedere dag na het middaguur een half uur buiten, vaker langer. Ik heb geen auto, loop naar de supermarkt en de andere winkels, fiets naar mijn oude vader. Zo veel mogelijk vermijd ik de lift en loop ik de trappen van en naar onze woning op de tweede verdieping.
En toch: de boel slijt, merk ik. Mijn handen en vingers doen pijn aan het eind van de dag; op mijn gewone fiets moet ik mijn vrouw op haar elektrische voor laten gaan. En wat zag ik nou laatst in de spiegel? Nee, niet mijn lange grijze haren die langzamerhand steeds witter worden. Ik zag mijn oor, mijn oren. Ze groeien. Dat is bekend, dat bij mensen die ouder worden, dat hun lijf krimpt, maar hun oren door blijven groeien. Ik krijg grote oren! Dat vind ik niet zo erg. Het ziet er niet uit, maar ik had toch al een markante kop. En daarnaast zijn er de rimpels, het vel vol craquelé, de hangende huid, lieve help ik word oud, ik word ouder, ik kan bijna niets meer lezen zonder bril en ook al stel ik een ‘normale’ bril voor verder weg kijken zo lang mogelijk uit, ik weet dat het zicht steeds minder word en om terug te komen op die oren: ik hoor zo slecht en ik hoor steeds slechter en slechter. Ik heb ondertussen ondersteuning bij het horen en dat is heel fijn, maar ondanks dat: voor een muziekliefhebber als ik, is het ’t ergste wat me kan overkomen. Het raakt me.
Het is verlies. Rouw. Verlies van vaardigheden. Verlies van wat ooit was. Mensen om mij heen vallen ook weg. Alles en iedereen is zo kwetsbaar. Mijn vrouw, Dé Vrouw, ik zie ook haar botsen tegen de dingen die ze minder en niet meer kan. En tegelijkertijd realiseer ik me hoe verknocht ik aan haar ben en ik zou niet weten wat ik moet als zij, als zij, en ik wil er niet aan denken. Maar ik moet er aan denken want ik heb er iedere dag, ieder uur, iedere minuut mee te maken. Alles en iedereen is zo kwetsbaar. Ik zelf net zo goed.
Plots loop ik te huilen.
–
Apeldoorn, juli 2025