Hoog tijd voor een kroegverhaal (38)
‘Er is helemaal niets gebeurd in al die tijd, Willem.’
‘Helemaal niets? Dat kan niet!’
‘Ik ben op vakantie gegaan, maar kwam ook weer terug. Eigenlijk slaat het dus helemaal nergens op dat je weggaat als je ook weer terug komt. Zinloos is het. En jij?’
‘Ik?’
‘Ja, de vorige keer dat ik je zag, zat je hier ook. Ik ging eerder weg, toen zat je er nog. Nu kom ik iets later binnen en zit je er weer. Of nog. Jij bent niet weggeweest.’
‘Betrapt,’ grinnikte hij. ‘Ik heb hier al die maanden gezeten.’
Echt leuk is het niet in café De kringspier. Toch spreken we er altijd af. ‘Op het gesloten terras van café De kringspier,’ stel ik immer voor als Willem vraagt waar we elkaar zullen ontmoeten. En áls we elkaar dan voor de deur van het café treffen, zeg ik steevast: ‘Barst. Het terras is open, dus laten we binnen gaan zitten.’
Het is er donker en lawaaierig en aantrekkelijk volk is er niet te ontwaren. Zelf zijn we ook niet moeders mooiste en ja, ook de serveerster is geen schoonheid.
‘Een koffie en een water, liefst uit de kraan, geen schoonheid.’
Ze had me vreemd aangekeken.
‘Wat kijk je me vreemd aan,’ zei ik haar.
‘Ik vraag me af wat u bedoelt,’ reageerde ze.
‘Een koffie, zaksel van koffiebonen, plus een glas vol vocht dat je uit de kraan tapt. Hoe heet je ook weer?’
‘Sandinista.’
‘Je verzint het niet.’
‘Ik niet,’ zei ze.
‘Hij wel,’ zei Willem gevat. ‘Hij is tenslotte de schrijver.’
‘O, is hij dat?’ vroeg ze.
‘Iemand moet het doen,’ legde ik uit. ‘Feest is het niet. Althans niet altijd. Vaak krijg ik te horen dat ik een andere hobby moet zoeken of dat het zonde is van de tijd die lezers eraan moeten besteden. Of ze zeggen dat ze beter van me gewend zijn.’
‘En wat doet dat nou met jou?’ vroeg Willem.
‘Niets,’ haalde ik mijn schouders op. ‘Het zegt meer over de lezers dan over mij.’
‘Precies. Jij legt alleen maar vast en daarna is het een kwestie van smaak.’
‘Of ik mijzelf hoor praten.’
‘Dus: één koffie en een kraanwater?’
‘Je hoortoestellen werken uitstekend, Sandy,’ zei ik. Gut, dat mens stond nog altijd aan onze tafel. ‘Mag ik Sandy zeggen?’
‘De kwestie is niet dat je het niet verzint,’ ging Willem verder, ‘maar hoe je het blijft volhouden.’
‘In volhouden zit al een element van blijven. Beetje dubbelop, dus. Maar in essentie heb je gelijk. Altijd fijn om met een medeauteur te kunnen praten.’
‘De laatste tijd komt me dusdanig weinig uit de vingers dat ik me afvraag of ik mijzelf nog wel schrijver mag noemen.’
‘Van mij mag het.’
‘Ik ben u zeer erkentelijk.’
‘En heb ik dan uw akkoord?’
We keken op. Daar stond die Sandalia of hoe heette ze ook weer.
‘Akkoord?’ vroegen we in koor. ‘Akkoord voor of over wat?’
‘Eén koffie en een kraanwater.’
Lieve help. Wat een kwakbol. Die was niet weggeweest.
‘Van mij mag het,’ zei ik.
‘Ik heb geen bezwaar,’ vulde Willem aan.
‘Dan kun je het nu gaan halen,’ spoorde ik haar aan.
Ze ging.
‘Wat een kwakbol,’ zei ik.
‘U zegt het.’
‘Dat klopt.’
‘Houdt u het bij? Legt u het vast?’
‘Zeker en vast. Het past allemaal uitstekend.’
‘Waarin?’
‘In deze reeks,’ legde ik uit. ‘Het sluit mooi aan bij de vele buitenissige personages, ontsporende dialogen en onwaarschijnlijke gebeurtenissen.’
‘Zo onwaarschijnlijk zijn de gebeurtenissen tot dusver niet.’
‘Ik zeg het niet graag, maar: je hebt gelijk. Het tafereel ontrolt hier aan onze ogen. Daar zijn wij beiden getuige van. Dat is niet onwaarschijnlijk, maar de bittere werkelijkheid.’
‘En nu?’ vroeg Willem. ‘Wat nu?’
‘Tja,’ zei ik. ‘Toch is het hoog tijd.’
–
Apeldoorn, juli 2025