Mooi als ze boos
Kijk, daar heb je d’r weer. Het meisje dat mij tegemoet fietst op haar zwarte opoefiets. Ze draagt weer haar spijkerjasje en haar spijkerbroek. Ze heeft een licht getinte huid, prachtige donkere ogen en lang zwart steil haar. Aan haar voeten draagt ze blauwe gympies. Heeft ze een dun snorretje? Wel schattig. Maar wat kijkt ze boos! Ik zie een diepe frons in haar voorhoofd. De groef maakt een bocht tot tussen haar ogen.
Waarom kijkt ze zo kwaad? Het maakt haar wel mooi. Haar ogen spuiten vuur. Innemende donkere ogen. Wat kan er aan de hand zijn?
Ik ben maar wat blij met die nieuwe werkplek. Niet alleen is het een bijzonder leuke werkplek en komen mijn talenten er optimaal tot hun recht en kan ik goed overweg met de leidinggevende en heb ik er een heus eigen kantoortje, maar ook kan ik er op de fiets naartoe. Dat is geweldig als het mooi weer is. De tocht voert vanaf de buitenwijk van Apeldoorn waarin ik woon door woonerfjes vol nieuwbouw, langs weilandjes, onder tunneltjes, door parken en langs vijvers. En dat alles in slechts vijfentwintig minuutjes tijd. Ik fiets de route nu al bijna vier jaar, dus zo heel nieuw kun je die werkplek niet meer noemen. Drie keer per week rijd ik dezelfde weg en wat wel grappig is, is dat ik ondertussen steeds weer dezelfde mensen herken die mij tegemoet fietsen. Zo is daar de Indonesische man op de racefiets, de blonde mevrouw met de bril op, het jochie met zijn rugzak en sinds kort het meisje met het spijkerjasje. Doodgewone, alledaagse en onopvallende mensen. Maar over dat meisje moet ik het toch even hebben.
Ik fiets mijn woonwijk uit en rijd in de richting van het tunneltje onder het spoor van Apeldoorn naar Zutphen. De lucht is grijs. Een ragfijn nevelregentje dwarrelt neer. Jammer. Gisteren scheen de zon fel. Hij stond laag. Het was ook pas rond kwart voor acht. In het gras glinsterden druppels dauw. Hoe mooi is de morgen. Maar lang kan ik daar nu niet over nadenken, want mijn aandacht is afgeleid.
Kijk, daar heb je d’r weer. Het meisje dat mij tegemoet fietst op haar zwarte opoefiets. Ze draagt weer haar spijkerjasje en haar spijkerbroek. Ze heeft een licht getinte huid, prachtige donkere ogen en lang zwart steil haar. Aan haar voeten draagt ze blauwe gympies. Heeft ze een dun snorretje? Wel schattig. Maar wat kijkt ze boos! Ik zie een diepe frons in haar voorhoofd. De groef maakt een bocht tot tussen haar ogen.
Waarom kijkt ze zo kwaad? Het maakt haar wel mooi. Haar ogen spuiten vuur. Innemende donkere ogen. Wat kan er aan de hand zijn?
Heeft ze vanmorgen ruzie gehad met haar ouders? “Mam, van het weekend is er een dancefeest in Amsterdam; daar wil ik graag heen.” “Geen sprake van.” “Ah, toe nou. Melissa gaat ook.” “Daar heb ik niets mee te maken; ik wil het niet hebben. Wie weet wat je onderweg allemaal kan overkomen.” “Papa, als jij me nou brengt en haalt met de auto, dan gebeurt me niets. Kun je gelijk Melissa meenemen, want die zoekt nog vervoer.” “Je hebt je moeder gehoord; er komt niets van in.” “Ik mag hier ook nooit wat!”
Wat ook kan, is een onvoldoende op school. Onterecht, natuurlijk. Nu heeft ze gisteren de hele avond moeten blokken voor die inhaaltoets. En die is vanmorgen vroeg. Normaal heeft ze op deze dag de eerste twee uur vrij; nu moet ze extra naar school komen. Als school nou nog leuk was, dan was het allemaal niet zo erg, maar gut wat een duffe zooi is het er. Vooral die leraren zijn saai. Ze falen allemaal dat het niet mooi meer is. Dikke vette shit, dát is het.
Of d’r Blueberry is kapot. Of hoe heet zo’n ding? Het valt me nog mee dat ze niet al fietsend zit te frunniken met al die knopjes. Je hebt ze d’r bij. Vroeger hadden de meiden het alleen maar over jongens; tegenwoordig hebben ze het nergens meer over, want ze zijn te druk met sms’en. Of is dat ook al achterhaald? (Ik houd het niet bij.) En net nu ze het nummer van zo’n leuke jongen heeft, is haar Blueberry kapot. Moet ze weer sparen voor een nieuwe. En die krantenwijk, dat is een rotklus. Maar goed dat haar vader haar af en toe helpt, de sul.
Misschien is ze gisteren ongesteld geworden. Of haar paard in de manege. Dat kutbeest luisterde voor geen meter en hoe vaak ze de manen ook borstelde, het bleef niet netjes in model zitten. En dat is geen gezicht. Daar zou je kwaad van worden; ik kan mij dat goed voorstellen. Dat hele menstruatiegedoe, daar doen vrouwen sowieso erg moeilijk over. Terwijl je je eigenlijk moet afvragen: wie zit er opgescheept met zo’n prikkelbaar wijf van wie het haar voor geen meter zit en wie moet daar de hele dag naar kijken? Precies. Maar daar is dit meisje niet bij gebaat. Ik kan zo snel aan d’r broek niet zien of ze ultradik maandverband gebruikt. Het gaat me ook niet aan.
Wat moet ik van zo’n meisje? Helemaal niets. Natuurlijk is het best leuk om naar zo’n meisje te kijken. Vroeger als puberjochie durfde ik dat niet. Nu haal ik het een beetje in. Maar ik wil niks. Ik ben te oud. Bovendien is mijn smaak nogal veranderd. Een jonge vrouw kan best leuk zijn, maar als ze nog geen tieten van enige betekenis heeft, is ze totaal niet interessant. Dit meidje lijkt me al wel een redelijk volgroeide reet hebben. Dat dan weer wel. Wel uitkijken met wat ik zeg. Voor je het weet, heb je klachten aan je broek en ben je gebombardeerd tot perverse viezerik en pedo. Vrouwlief is vier jaar ouder dan ik en van haar houd ik het allermeest. Dat jullie het allemaal even weten. Nee, ik wil geen viezigheid met dit meisje. Wat ik wel wil, is dat ze naar me lacht en me vertrouwt en me alles vertelt waarom ze zo boos is en dat ze zich aan me vastklampt en mij aankijkt met die schitterende donkerbruine ogen van haar en dat ik haar van me af duw en waarom word ik toch zo weemoedig? Ik glimlach triest.
Wat ook kan, is dat haar nieuwe OV-chipkaart niet werkte. Je zult het altijd zien. Net nu ze per se op tijd ergens moest zijn, deed dat pokkending het niet. Hoe vaak ze het pasje ook voor die scanner hield, het geruststellende piepje kwam maar niet. Het lampje bleef rood. En die klootzak van een buschauffeur wilde haar niet meenemen zonder geldig vervoersbewijs. Door hem moest ze nu dat hele eind weer op de fiets.
Een andere mogelijkheid is dat het net uit is met haar vriendje. Haar beste vriendin heeft hem ingepikt. De hoer. En hij bleek niet zo trouw als hij haar in het begin had beloofd. Zelf wilde ze niet te hard van stapel lopen. Tuurlijk, ze vindt hem lief en hij is best knap. Een beetje zoenen en voelen na school is leuk, maar voorlopig moet hij zijn piemel nog in z’n broek houden, hoor. Ze is niet zo gemakkelijk om te kopen. Voor een breezer laat ze d’r string niet opzij schuiven. Wat zei hij nou laatst? Dat ze niet echt van hem hield als ze hem niet even met haar mond wilde helpen. Nou, zo eenvoudig was ze niet over te halen. Ze hield niet eens van breezers. Die snol van een Melissa kennelijk wel.
Ze kan ook ontslagen zijn. Het werk in de supermarkt verdiende best goed; het was een mooie bijverdienste. Ze was druk aan het sparen voor een kaartje voor het dancefeest of voor een nieuwe brommer of een Blueberry of hoe heet zo’n ding? De bedrijfsleider had gevraagd of ze gisterenavond kon komen invallen, want een ander kassameisje was ziek geworden. Ze had geweigerd; haar vriendje zou op bezoek komen. En wat zei die ouwe lul toen door de telefoon? Voor haar tien anderen. Als ze nu niet kwam werken, hoefde ze helemaal niet meer te komen. Nou, hij zakte maar mooi in de stront. Vervelend was wel dat ze nu op zoek moest naar een ander baantje.
Of ze baalt gewoon van het weer. Toch regent het niet hard. Het is nog niet eens een miezerbuitje. Stelt niks voor. De jeugd is niets gewend. Kijk naar mij: ik fiets met mijn jasje open. Zo koud is het niet. Vanmiddag gaat de zon weer schijnen. Kom meisje, lach. Lach naar mij.
Ze is alweer voorbij. Ik kijk niet om, maar trap stevig door naar de nieuwe werkplek. Nog heel even zijn mijn gedachten bij het meisje. Misschien is het ook wel gewoon een chagrijnig klerenwijf. Maar ze is mooi als ze boos.
–
Apeldoorn, september 2011