Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 31 oktober:
Rustig opgestaan. Het is redelijk kalm in de kop. Wel denk ik nog steeds aan hoe het met me gaat, maar ik ben er niet gelijk zeer emotioneel van.
Vanmorgen op het werk kan ik eindelijk een uur of twee lang iets van de vele geplande klussen doen die al een dag of wat zijn blijven liggen. Tussen de middag kan ik naar buiten voor een rondje.

En om zes uur ben ik weer thuis.
De psycholoog kan volgende week vrijdag een moment vrijmaken. Dat ga ik dan ook doen.
In huis is het voor mij druk. De Vrouw is bezig met taarten maken voor morgen. Marja komt even op bezoek. Ik ben wat onrustig, maar het is oké. Pas om kwart voor acht kan ik iets doen: ik bak de aardappelen en de hamburgers; De Vrouw heeft spitskool gemaakt en die toegevoegd aan de mosterdsaus van eergisteren. Ik zet het tweede plaatje van Flashback (Electric Light Orchestra) op. Het is na half negen als alles ook weer opgeruimd is. Ik ga aan de keukentafel zitten lezen en hoor Secret Story (Pat Metheny). Om elf uur ben ik moe en besluit ik dat het bedtijd is.

–

Donderdag 30 oktober: Luuk wordt 22 jaar
Als De Zoon om zes uur ook beneden komt, feliciteer ik hem van harte met zijn verjaardag. Toch gaan we allebei naar ons werk.
De bus heeft vertraging, dus ben ik iets later op het werk dan normaal. Als ik bezig ben lukt het allemaal goed, maar tussendoor val ik stil en voel ik me somber. Tussende middag loop ik een rondje door het bos; de eerste vijf minuten ben ik heel emotioneel, daarna gaat het beter.

In de middag kan ik in alle rust verder werken en het gaat me goed af. Om zes uur ben ik weer thuis.
Daar begin ik gelijk met eten afmaken. Veel werk is het niet. Het is stil om me heen; ik wil even geen geluid. Opnieuw word ik somber en emotioneel. Half zeven is De Vrouw ook thuis. Nog een half uur later zitten we aan tafel. Ik weet niet of bamisoep de lievelingskost van De Zoon is; vaak doen we er hem wel een plezier mee.
Na het eten blijf ik zeker een uur aan de keukentafel zitten en doe ik niets. Het voelt leeg, zwaar, vermoeid. Ik maak een mail aan de psycholoog, waarin ik vertel hoe het de afgelopen dagen is gegaan en hem vraag of het mogelijk is dat we elkaar eerder spreken dan 13 november, of hij nu al iets voor mij kan betekenen en zo niet, als de huidige behandeling niet afdoende is, wat eventuele andere mogelijkheden zouden kunnen zijn.
Nog voor tien uur ga ik naar bed.

–

Woensdag 29 oktober:
Jaja, om acht uur sta ik naast mijn bed. Beneden tref ik nog net mijn gezinsleden, voordat zij aan het werk gaan. Dan ben ik alleen. Eerst maar eens God Save The King (Robert Fripp & The League Of Gentlemen) in de speler. Ik drink koffie, lees de krant, hang een foto in de plee.

Nog voor half elf zit ik op de fiets. Halverwege verandert het motregentje in een wat steviger bui, maar met de plu op is het niet erg. In de biowinkel koop ik biobrood, biokaas en biowijn. Dan naar de gewone supermarkt en de Turkse winkel. Onderweg bedenk ik me voor de zoveelste keer dat ik kennelijk zal moeten leren leven met mijn wisselende stemmingen; het leven gaat nu eenmaal door, maar ik beleef er vaak nauwelijks plezier aan.
Om twaalf uur is alles weggeruimd, kan ik nog wat meer koffie drinken en Brain Salad Surgery (Emerson Lake & Palmer, de Steven Wilson remixen) draaien. Tussendoor hang ik een lamp op in de slaapkamer en als ik ‘m aandoe, doet hij het ook nog. Wonderbaarlijk. Tijd voor een bioboterham met kaas en sla. Ik zet het plaatje op dat met de PROG meekwam. Halverwege de middag wandel ik naar buiten.

Bij een zaak met huishoudelijke artikelen koop ik een handmixer. De oude had het een maand of wat geleden begeven, vandaar. Nu is er nog wel een staafmixer en een enorme keukenmachine, maar die zijn niet echt handig voor bepaalde toepassingen. De Vrouw gaat voor zaterdag taart maken, dus staat er eentje op het verlanglijstje. Stond, dus.
Weer terug loopt het tegen vieren en begin ik aan het eten voor vanavond én voor morgen. Dat kan zat. Ik zet Pale Communion (Opeth) weer eens op en aansluitend het derde en vierde plaatje uit The Finer Things (Steve Winwood). Ondertussen lees ik Reizen zonder John (Geert Mak) uit; nooit verwacht dat een boek over de VS me zo zou kunnen boeien. Ook lees ik de eerste pagina’s van Vader, het eerste deel van de serie Mijn Strijd (Karl Ove Knausgård).
Om zes uur zou De Vrouw thuis zijn; om kwart voor zeven is ze er nog niet. Ik word angstig, zeer angstig. Straks is er iets gebeurd en hoe moet het dan? Ik merk dat ik helemaal van slag raak. Dergelijke gedachten heb ik wel eens vaker als ze te laat is zonder bericht, maar deze keer is het zeer ernstig. Ik huil. Het gaat niet goed.
Om kwart over zeven is ze er dan. We kunnen aan tafel.

Na het eten zet ik het eerste plaatje van Flashback (Electric Light Orchestra) op en lees wat aan de keukentafel. De Vrouw komt erbij zitten. Ze maakt zich zorgen. Het gaat zo wisselend met mij en ze wil heel graag dat het echt beter gaat. Ik vertel haar over hoe onvoorspelbaar de wisselende stemmingen kunnen zijn, over hoe bang ik ben dat het nooit meer goed komt, over mijn angst dat ik misschien zal moeten leven met die wisselende stemmingen en ook iets over het weinige plezier dat ik beleef. Misschien contact zoeken met de behandelaar?
Het is nog geen tien uur. Ik ben zeer moe.

–

Dinsdag 28 oktober:
Ook als ik om kwart voor zes uit de bus stap – het is een goede dag geweest waarin ik veel heb kunnen doen, zij het allerlei ad hoc-dingen – ben ik niet eens echt moe, maar zelfs redelijk opgewekt. Na tweehonderd meter lopen denk ik: Er zijn zo veel dingen die altijd leuk vond en die ik niet meer doe, en plots loop ik te huilen. Nog weer honderd meter verder is het voorbij.
Thuis stop ik de eerste twee plaatjes uit de 4cd-box The Finer Things (Steve Winwood) in de speler (niet tegelijk) en begin ik met eten maken. Het wordt een stamppot van knolselderij met veldsla. Daarnaast bak ik – heel faut – cordon bleus, warm ik het restant moussaka op en monteer ik een salade van komkommer, bosui, tomaten en mozarella. Zo rond half acht is ook De Vrouw thuis en zitten we aan tafel.

De rest van de avond lees ik aan de keukentafel en hoor ik Voices In My Head (Riverside) en Second Life Syndrome (ook Riverside), tot het kwart voor elf is.

–

Maandag 27 oktober:
Het lijkt erop dat de nachtrust me goed heeft gedaan. Als ik opsta en naar beneden ga, is mijn hoofd leeg en kan ik de gebruikelijke dingen normaal doen. Iets na half acht wandel ik langs de weilanden van Schaarsbergen en zie, het is er weer licht.

Op het werk ben ik alleen; ik mag vandaag van de collega’s van alles overnemen, maar het is niet veel. Ik kan veel doen. Tussendoor neem ik momenten van rust en pauze. En ja, ook tussen de middag ben ik even buiten.

Om zes uur ben ik thuis en stop ik Belighted (iamthemorning) in de speler. Het eten maken is een klusje van niets; het meeste had ik gisteren al gedaan. We eten de moussaka en de groene salade razendsnel op.

Ondertussen horen we Symphonic Music Of Yes (London Symphonic Orchestra met Steve Howe, Bill Bruford en Jon Anderson). Na het eten lees ik, beantwoord en maak ik wat mail, plus beluister Out Of Myself (Riverside) en Apollo (Eno). En dan weten we het wel weer.

–

Zondag 26 oktober:
Ik heb al een uur wakker gelegen als ik om kwart voor negen uit bed ga. Nu is de klok wel een uur teruggezet, dus is het kwart voor acht. De Vrouw vraagt hoe het gaat. Het gaat nog niet. Beneden ga ik aan de keukentafel zitten. Een kwartier lang kan ik niets. Mijn hoofd doet zeer, ik voel druk, angst. De lichamelijke signalen zijn nagenoeg dezelfde als gisterenavond en de gedachtestroom is voortdurend. Ik ben bang dat er in mijn hoofd iets echt niet goed is en ik ben ook bang dat het niet meer goed komt. Ik ben het zo moe; ik ben alles zo moe. Ik heb bijna nergens echt plezier in, voel allerlei druk en ik wil dat niet. Ik wil helemaal niets. Ik wil alleen maar alleen zijn en dat beangstigt me. Want als ik alleen maar alleen ben, wat is de zin dan nog van alles? Dan heeft leven ook geen zin meer. Die gedachtestroom maakt me nog neerslachtiger en verdrietig. Ik kom er even niet uit.
Ik sta op en zet de grote foto’s uit het zicht; als ik ze zie, weet ik dat ik er van alles mee moet doen en dat kan mijn hoofd even niet aan. Ik zet de klokken in de keuken en woonkamer een uur terug. Dan moet ik naar buiten.
Ik loop mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer (maar ik heb mijn zak plastic vergeten), Matenpoort en het kanaal. Wat niet gebruikelijk is, is dat geen telefoon en dus ook geen camera bij me heb. Tijdens het wandelen malen de gedachtestromen verder.
Als ik thuiskom, voelt het wel rustiger. Ik ga aan de keukentafel zitten. De Vrouw komt ook beneden en vraagt hoe het gaat. Even is het weer mis; ik huil. Ze wijst me erop dat ik gisterenavond alles heb achtergelaten in plaats van wat ik normaal doe: opgeruimd en afgesloten. Ook ziet ze dat ik nog niets heb gedronken en gegeten. Ik help mee met wat klusjes: vaatwasser, planten dompelen, opruimen. Zowaar, ik neem koffie. Ook ga ik de lunch voorbereiden. Het gaat. Ik kan zelfs wat eten. Het lijkt erop dat het ergste voorbij is.
Na de lunch veeg ik de woonkamer en ga ik een rondje lopen. De route gaat opnieuw langs de plasticcontainer, maar nu neem ik wel de zak plastic mee. Dan ga ik het Matenpark door, loop ik via de Donken langs het spoor naar het kanaal en dan langs het kanaal terug naar huis. Ik ben anderhalf à twee uur weggeweest.

Het gaat weer best goed. Wel moet ik een tijdje zitten. Het lijkt erop dat als ik bezig ben, zoals door de week op het werk en tijdens de ‘drukke’ weekenden, dat ik dan niet zo veel last heb van mijn wisselende stemmingen. Als dat zo is, is dat zo, maar ik kan toch niet altijd alleen maar bezig zijn? Dan stort ik vroeg of later vanzelf nogmaals in.
Ik kan een paar bladzijden lezen, maar andere prikkels vind ik lastig. Zo wil ik geen muziek aan en heb ik last van de tv in de woonkamer. Om wat bezig te zijn ga ik de basis van het eten voor morgen maken: moussaka. Als dat klaar is, is het half zes. Weer even zitten. Vervolgens het eten van vandaag maken: de ovenschotel van gisteren kan de oven weer in, ik bak shoarma en aardappels, plus ik vul de salade van gisterenavond aan met extra kaki, radijs en komkommer.
Het is nog vroeg in de avond als alles is opgeruimd en ik betrap me op de gedachte dat ik ertegenop zie om nog een paar uur wakker te moeten zijn. Toch ga ik nog wat lezen; het boek Reizen zonder John is boeiend genoeg. Ondanks dat ben ik om kwart voor tien erg moe en ga ik naar bed. Het gaat.

–

Zaterdag 25 oktober:
Kwart over negen ben ik beneden. Het is zaterdag, dus eerst wat klusjes: de was, de vaatwasser, dan de krant en de koffie. Ondertussen Follow (Travis & Fripp) en Jim Hall & Pat Metheny (Jim Hall & Pat Metheny). Halverwege de ochtend fiets ik naar het centrum.

Op de markt haal ik cranberry’s en fruit, op de terugweg doe ik boodschappen bij de supermarkt en de Turkse winkel. Als ik thuis de boodschappen aflever, zie ik dat Peter is langsgeweest: de foto van de expo Apeldoorn Fotostad die ik heb gekocht staat er, plús de grote foto van Lex als FZ. Gaaf! (Help me herinneren dat ik er foto’s van maak en hier plaats.) Ik neem een kop koffie en daarna ga ik de laatste paar dingen halen bij een andere supermarkt. Vervolgens is er nog wat koffie, een lunch en Morgenfahrtofhoeheetdieplaatookweer (Dunkelbunt), Not Necessarily Acoustic (Steve Howe) en ondertussen begin ik met het voorbereiden van het eten voorbereiden: ik kook koolbladeren en maak een vulling. Dan ligt er nog de opdracht om naar een hotel in Corby te bellen; het festival in maart gaat definitief door en als we telefonisch boeken, dan krijgen we een speciale prijs. Ik bereid me goed voor, maar als ik doorgeschakeld word naar een of ander menu, verlies ik het overzicht en slaat er paniek toe. Andere keer. Aan het eind van de middag naar de verjaardag van Freek. Het is er aardig en er is wat volk; toch is het niet druk. Na een uurtje wil ik wel weg; het is onrustig in mijn hoofd. De Vrouw en ik laten De Zoon achter en gaan alleen naar huis.
Ik maak de ovenschotel verder af. Uiteindelijk zijn het de groene koolbladeren, gevuld met pittige groente, overdekt met tomatensaus en dan in de oven. Daarnaast kipmedaillons en salade van kaki, radijs, komkommer en avocado.

The Whirlwind (Transatlantic) staat dan al een tijdje aan.
Na het eten, als ik zit te lezen, geeft mijn lichaam plots allerlei signalen. Ik voel druk op mijn hoofd, stekende pijn. Ik zie dubbel. Er is allerlei spanning in mijn nek en schouders. Ik tril. De genadeloze pieptoon in mijn hoofd is nadrukkelijker aanwezig en snijdt. Ik huil. Mijn ademhaling is gejaagd. Het gaat niet goed. Een half uur lang zit ik voor mij uit te kijken aan de keukentafel; lezen lukt niet meer en het is stil. Om kwart over tien ga ik naar bed.
Negenenveertig weken. Nog is het niet voorbij.