Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 28 november:
Ja, echt. Ik voel me goed, opgewekt en opgeruimd. Bij vlagen is er nog wat hoofdpijn en druk op het hoofd, maar er zit weer muziek in mijn denken. Vreemd toch hoe het blijft gaan.
Rustige ochtend op het werk. Van alles wel te doen, maar er is ook ruimte voor pauze en ontspanning. Gelukkig mag ik na vier uren ook weer weg.
Om half drie fietsen De Vrouw en ik naar het centrum van Apeldoorn. Voor het eerst dit seizoen heb ik mijn winterjas aan en die is hard nodig ook!
Het is drie uur als we bij de psycholoog zitten. Hij heeft mijn mail ontvangen en wil iets vertellen, maar ik begin. Sinds gisterenmiddag en avond gaat het stukken beter en vanmorgen toen ik naar de bus liep, dacht ik: het is allemaal weer voorbij. Er is niets wezenlijks veranderd en toch kom ik in zo’n sombere bui en het gaat ook vanzelf weer voorbij. (Zij het wel dat de bui van de afgelopen week een zeer heftige was.) Ik snap er niets meer van; zit ik in de overgang of zo? Welnu, de psycholoog vertelt dat hij net op het punt staat een andere aanpak te gaan hanteren: ik houd me keurig aan alle opdrachten, neem de tips en aanwijzingen ter harte, en toch schuif ik zo diep onderuit; het is hem te onvoorspelbaar, dus wil hij de psychiater inschakelen om te kijken of medicatie een mogelijke (tijdelijke) oplossing kan zijn. Aha! En het kan snel geregeld ook. Maandagmorgen naar de huisarts voor een verwijsbrief specialistische zorg; ’s middags een afspraak met de psychiater. Wat wel lastig kan worden is de opstart van de medicatie: de eerste twee tot vier weken kunnen de klachten juist ernstiger zijn. Daar moet ik dan maar even doorheen. Jongens, dit voelt goed. Ik ben blij dat er verder onderzoek gedaan wordt en dat de kans groot is dat het straks echt beter gaat; aan de andere kant zie ik het ook als een erkenning: ik heb gedaan wat ik kon en wat echt nodig was, dat het niet lukte ligt niet aan mijzelf, er is meer aan de hand.
Op de terugweg doen we een paar supermarkten. Weer thuis kan ik even zitten. De PROG is er. Vanavond zou ik met Reinier en Willem een mogelijke voorleesvoorstelling bespreken in het café, maar ik schuif de afspraak een tijdje naar voren. Ik zet Nude (Camel) op (niet googlen) en begin aan het eten. Ik bak aardappelen en shoarma, monteer een sla van komkommer, rode paprika, veldsla en geblancheerde groene asperges. Voor mijzelf warm ik de mie met de groentelasagne op. Ik kan weer eten.
Na het eten zien we het journaal; daarna stop ik Works volume 2 (Emerson Lake & Palmer) in de speler en ga ik wat lezen in de PROG. Ook hoor ik nog wat van Different Every Time – Ex Machina (Robert Wyatt) tot het kwart voor elf is.

–

Donderdag 27 november:
Weer lang en diep geslapen, maar af en toe ook wakker geweest. Ik kan iets ontbijten.
Op het werk is het eerste dat ik doe, een etentje van vanavond afzeggen. Ik ga het niet redden, ben te prikkelgevoelig, wil niet in een groep en in een openbare ruimte, denk dat ik nauwelijks iets kan eten. Vervelend, maar het is zo. De Vrouw mailt: of ik mijn gedachten weer in een mail wil typen. Lief. Ik weet nog niet of ik er tijd en gelegenheid voor heb. Later op de ochtend spreek ik Margo, die mij gaat coachen. Ik vertel van mijn neerslachtige stemming van de laatste dagen. Ook hebben we het over mijn ‘keien’, de waarden die voor mij belangrijk zijn in het werk. Ik kies voor betrouwbaar, flexibiliteit en positiviteit. Het zijn de waarden die ik hanteer naar anderen toe; vraag is of ik die waarden ook hanteer naar mezelf. Als ik loyaal kan zijn naar mezelf, zal ik al een grote stap gezet hebben. Ik ervaar het als een prettig gesprek; soms is het moeilijk en zit ik met tranen in mijn ogen, maar het geeft me op het moment wel energie om weer verder te willen. Rond het middaguur ga ik een rondje lopen.

Weer zo’n malle dag waarop van alles gebeurt en ik van het een in het andere val; uiteindelijk komt alles goed en kan ik ook veel doen.
Om zes uur ben ik thuis. Ik kan even zitten, de krant lezen, om vervolgens aan de slag te gaan met het eten. Knolselderij en aardperen snijden en in een pan opzetten, zoete aardappelen schillen en snijden en erbij doen, spekjes bakken, salade van komkommer bosui kaki en tomaten monteren, groenlof snijden en bij de knollen in de pan doen, worst braden, grote pan na twintig minuten afgieten, de rommel stampen, spekjes erdoor, peper zout kurkuma toevoegen, nog even op het vuur en alles is klaar. Het smaakt nog niet slecht ook.
Na het eten zit ik heel even achter de pc. Verhip, er is gisteren een stukje van mij op FOK! geplaatst en de meeste reacties gaan over de vorm, terwijl de vorm de inhoud volgt. Ik stuur een mail waarin ik de heren Willem en Reinier vraag of we elkaar morgenavond bij iemand thuis mogen treffen en daarnaast een bericht aan de psycholoog met het verslag van afgelopen week. Wat wel zeer opvallend is: er is weer rust en ruimte in mijn hoofd. Toch is er in de omstandigheden niets wezenlijks veranderd. Is er iets met mijn hormoonhuishouding aan de hand of zo?
Ik zit nog een uurtje aan de keukentafel. Muziek hoef ik niet te horen (ik heb heel veel last van de Duitse televisieprogramma’s in de woonkamer), maar het lukt me om een hoofdstuk of wat te lezen. Maar iets na half tien ben ik wel heel moe.

–

Woensdag 26 november:
Met een doffe kop word ik wakker. Word ik wakker? Niet echt. Pas als ik onder de douche sta, gaat het beter. De druk op mijn hoofd blijft.
In de bus komen de geluiden gierend binnen. Er zit een vrouw met een lastig hoestje; de hoge tonen ervan doen zeer. Het moet allemaal maar vandaag, maar echt lekker gaat het niet. Tussendoor, ter onderbreking van het werk, typ ik in een mail wat me de afgelopen dagen bezighoudt; het is een poging om gedachten te ordenen. Ik stuur die mail naar huis; mogelijk kan ik ‘m vrijdag meenemen naar de psycholoog. De Vrouw stuurt iets liefs terug en ik zit bijna te huilen aan de computer. Aan werkzaamheden doe ik wat ik moet doen. Echt productief ben ik niet. De slepende hoofdpijn blijft. Rond het middaguur wandel ik naar buiten.

In de middag belt De Vrouw. Ze is benieuwd hoe het met mij gaat. Het gaat wel oké. Eind van de dag ben ik niettemin goed gaar.
Als ik thuiskom, is De Vrouw bezig met eten maken. We praten over de inhoud van mijn mail; het lukt me niet om mijn gedachten goed weer te geven. Alles grijpt me aan. Ik kan maar een paar happen eten. Voortdurend moet ik mezelf dwingen niet in te gaan op alle sombere gedachten; dat gebeurt meerdere keren tijdens het eten. Ook bij het natafelen.
Om kwart over acht zit ik alleen aan de keukentafel. Dat is link, weet ik: dikke kans dat ik wegzak in gepeins. Dus schuif ik mijn boek onder mijn neus en zowaar, ik lees een stukje. De muziek is en blijft uit. Om kwart over negen is de pijp echt leeg.

–

Dinsdag 25 november:
De eerste uren vannacht heb ik diep en goed geslapen; rond een uur of half vier ben ik wakker of slaap ik licht en als om half zes de wekker gaat, kom ik van zeer ver. Bij het opstaan merk ik dat het veel beter en kalmer in het hoofd is. De hevige gevoelens zijn verdwenen; wel heb ik nog stekende hoofdpijn en zijn de oorsuizingen ernstig.
Op het werk ben ik lekker bezig. Veel te doen en te regelen en tussendoor loop ik buiten een rondje.

Op de gebruikelijke tijd, zes uur dus, ben ik thuis. Even zitten met de krant en Laughing Stock (Talk Talk). Ik merk dat lezen niet zo lukt en als de cd is afgelopen zet ik geen nieuwe op. De Vrouw heeft het meeste gedaan aan de bamisoep; ik maak het af: omeletjes bakken, pepertje snijden, bouillon opwarmen en mie koken. Als De Vrouw iets na zevenen thuis komt, vraagt ze hoe het gaat. Het gaat, maar ik ben moe. Het grijpt me aan en ik word emotioneel.
Eten wil ik niet meer. Ik kan me er toe zetten toch een bord te nemen. Na het eten zit ik een half uur lang aan de keukentafel. Het wordt weer hevig in mijn hoofd, ik moet moeite doen om me niet mee te laten slepen in de neerslachtige gedachtestroom en het liefst ga ik slapen. Het is negen uur. Ik draai een stukje van Deus Ex Maxima – Different Every Time – Ex Machina (Robert Wyatt) en weet het vol te houden tot iets over half tien. Dan val ik echt bijna om van de slaap en ga ik naar bed.

–

Maandag 24 november:
Tsjonge. Niet echt goed geslapen. Toch moet het maar weer. Het gaat redelijk tot ik door Schaarsbergen loop; dan heb ik weer hoofdpijn en voel ik me emotioneel. Op het werk zelf is afleiding genoeg. Tussen de middag loop ik een rondje door het bos. Frappant dat ik dan toch weer bibberig en triest ben. Als ik weer op de werkplek ben, gaat het weer.

Om zes uur ben ik thuis. Eerst lees ik even de krant en dan maak ik het eten (af). Ik zet The Living Tree (Anderson/Wakeman) en The Single Factor (Camel) op. De bechamelsaus is snel klaar en die giet ik over de ovenschotel. Die schotel gaat de oven in en vervolgens monteer ik een salade van wortel, komkommer, paprika en bosuien. We kunnen aan tafel. Ik had misschien beter tomatenpuree kunnen gebruiken in plaats van gezeefde tomaten, want de lasagne is erg dun. De smaak echter is zeer goed.
Aan tafel hebben we het onder andere over de verjaardagsreis naar Manchester en of De Zoon ook meegaat. Van het een komen we op het ander en op de opmerking dat hij ons nog wel eens zal missen, zegt hij: ‘Op een bepaalde manier echt wel, maar op een andere manier echt helemaal niet.’ Tjonge, dit is een van de eerste en weinige keren dat hij iets dergelijks vanuit oprechte emotie zegt. Ook leuk: hij gaat de volle week met ons mee.
Als het eten op en de vaat opgeruimd is, blijf ik in de keuken achter. Allerlei hevige gevoelens en gedachten overvallen me. Lezen lukt niet en ik wil geen muziek horen. Ik kan mezelf niet herpakken. Af en toe val ik zelfs in slaap. Maar dan schrik ik weer wakker en ben ik triest. Als ik op het werk ben, wil ik naar huis en als ik thuis ben, wil ik er niet meer zijn. Ik merk dat ik de aandrang voel om te gooien met het glas dat voor me staat, om te zeggen wat er in me opkomt, om alles af te zeggen wat we in de komende tijd hebben gepland, om alles op te geven. Ik weet zeker dat ik daar spijt van krijg. Wat me ook niet lukt, is De Vrouw uitleggen wat er allemaal in mijn hoofd omgaat.
Ik heb stekende hoofdpijn, voel druk op mijn kop, heb last van snijdende pieptonen door mijn hersenen, ga naar bed en het is kwart over negen.

–

Zondag 23 november:
Pas om negen uur ben ik beneden. Ik heb bij vlagen goed en diep en bij andere vlagen licht en niet geslapen. Op zich gaat het wel; toch voel ik nog druk op mijn hoofd. Ik doe de huishoudelijke dingen, zet het altijd prachtige The Wine Of Silence (Metropole Orkest speelt de soundscapes van Robert Fripp) op en drink een kop koffie. Eind van de morgen loop ik mijn gebruikelijke zondagochtendrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ik merk dat het tijdens het lopen niet goed met me gaat. Allerlei ideeën, gedachten en gevoelens knallen door elkaar heen en het lukt me niet om ze te ordenen. Niets doet er toe, alles is nep, weinig kan me schelen, ik voel me volkomen overbodig, het is het beste als ik er niet meer ben, ik wil geen gedoe, ik wil helemaal niets meer, ik lijk mijn moeder wel. Er is een moment dat ik word ingehaald door een auto en als die voorbij is denk ik: ik had opzij moeten stappen, ervóór. Het is op een woonerf, dus meer dan een deuk in een bumper had het niet opgeleverd, maar toch.
Weer thuis probeer ik me goed te houden, maar het lukt niet. Ik wil geen geluid om me heen. Als de lunch op tafel staat en De Vrouw me vasthoudt, barst ik in tranen uit. Iets uitleggen kan ik niet.
Zowaar, ik kan iets eten en drinken: een broodje, een ei en drie glazen sap. De Vrouw wil vanmiddag met een vriendin naar het café waar The Bottles spelen. Ik moet mezelf ertoe dwingen, maar ik zeg dat ik meega. Eerst nog begin ik aan het avondeten, een stoofpot in de tajine, én aan het avondeten van morgen, een lasagne met koolbladeren. Ik ben lekker bezig en het gaat stukken beter met me.
Zo om half vier loop ik langs het kanaal naar het centrum van Apeldoorn.

De mannen zijn al aan het spelen. Hun muziek blijf ik leuk vinden. Wat me opvalt is dat er nóg meer Beatlesnummers in het repertoire zitten. Wat ik niet leuk vind, is de drukte in het café en het lawaai dat alle mensen maken. Ik hoor de muziek nauwelijks en verder is het één brij; wat mensen zeggen versta ik niet. Na een uur vind ik het genoeg geweest. Het is even over half zes als ik door het pikkedonker terug naar huis loop en iets voor half zeven kom ik er aan.
Ik zet de stoofpot weer aan, zodat die nog een uurtje kan pruttelen. Ook maak ik de lasagneovenschotel af. De Vrouw komt precies op tijd binnen: om acht uur zet ik de tajine op tafel. Het is een runderstoof met pompoen en groene asperges in een saus met ras-el-hanout. Erbij een salade van komkommer, tomaatjes, kaki en ei. Alles smaakt heel goed!

Als het allemaal op en schoon is, lees ik nog wat en draai ik Works Volume 1 (Emerson Lake & Palmer). Ik heb koppijn en de oorsuizingen zijn oorverdovend, maar het is rustig…

–

Zaterdag 22 november:
Ik slaap dus zo ongeveer negeneneenhalf uren achtereen. Om kwart over negen ben ik beneden en doe ik de was, de vaatwasser, de kranten, de koffie en The Essential Fripp and Eno (Fripp & Eno). Als dat laatste klaar is, stap ik op de fiets voor wat boodschappen.
Op de markt is het verschrikkelijk. Niet alleen veel mensen, maar vooral luide sinterklaasmuziek. Gauw weg, daar. In de supermarkt is het nog veel erger; daar staat een meezingkoor Hollandse deunen te vertolken, versterkt en loeihard. In de Turkse winkel is het gelukkig rustig. Buiten is het zonnig, maar goed koud, terwijl me een zachte dag was beloofd.
Weer thuis is er koffie en Navega (Mayra Andrade). We lunchen met haring, Turks brood, biologische kaas en I Can See Your House From Here (Camel). Aansluitend loop ik een rondje naar buiten, door het Kanaalpark, langs het kanaal naar de Turkse winkel en weer terug. In het Kanaalpark heeft een ware kaalslag plaatsgevonden: veel bomen langs de paden zijn weg en omdat het herfst is en de bomen en struiken nauwelijks bladeren hebben, lijkt het nu bijzonder kaal en leeg. De temperatuur is heel wat aangenamer dan vanmorgen op de fiets, maar zacht zou ik het nog niet willen noemen.

Iets na half vijf ben ik weer terug. Ik zet Elements (Steve Howe’s Remedy) aan en lees iets in de keuken. Rond een uur of zes begin ik aan het eten. Inmiddels staat Uncle Meat (Frank Zappa) ook al op. Voelde het de hele dag al niet zo heel goed, nu word ik plots bevangen door vermoeidheid, hoofdpijn, druk op de kop, steken, angst en tranen. Zin in eten en drinken heb dan ook niet. Ik neem iets van de lamspastei die De Vrouw gisteren op de winterbeurs bij Het Loo heeft gekocht en van de salade van komkommer, kaki, tomaten en avocado, maar echt smaken doet het niet. De gebakken aardappelen laat ik helemaal aan me voorbijgaan.
Na het eten blijf ik aan de keukentafel zitten. Lezen lukt niet en muziek wil ik niet horen. Zo zit ik een uurtje half te slapen bij de wasdroger. Om acht uur gaat De Vrouw naar een verjaardag. Ik zou meegaan, maar ik heb de energie niet. Wel vouw ik wat was, typ een stukje van vandaag en dat was het dan. Ik ga kwart over negen naar bed met de gedachte: Hoe ziet het leven eruit? Ik sta ’s morgens vroeg op, ga naar het werk, daar ben ik bezig, ik kom om zes uur thuis, maak eten en als het op en opgeruimd is kan ik wat lezen of muziek luisteren; in het weekend doe ik de was, de boodschappen en loop ik mijn rondje. Ik wil wel van alles oppakken, maar ik heb de energie niet. Als dit alles is, dan vind ik er niets aan.