Vier Franse verhalen (1)
(De andere drie moet ik nog schrijven.)
Als we de Rue Ganterie voor de zoveelste maal oversteken,
lopen we een plein op dat we nog niet hebben gezien.
Het is net na lunchtijd, de terrassen sluiten en het wordt rustig op straat.
We zijn op weg naar het Musée de Beaux-Arts, voor een toeristische blik
op Vlaamsche en Hollandsche meesters en impressionisten Renoir en Monet.
Ons hotel is dichtbij; het is oud en klein en het kraakt met karakter.
De madame schreef ons in met pen in het schrift met lijntjespapier.
Geen computer – de tijd staat hier stil – hoewel, wel een pinapparaat.
We hebben de Église de Sainte Jeanne d’Arc achter ons gelaten
en slenterden door de eeuwenoude smalle straatjes vol vakwerkhuizen.
Met mijn linkerhand in mijn broekzak – je weet maar nooit of ze hier pickpockets hebben –
kijk ik rond. Er is zo veel te zien; kijk daar verderop bijvoorbeeld, daar is –
plots pijn aan mijn scheenbeen; ik bots tegen een kniehoog lomp blok beton.
Welke imbécile zet hier dan midden op het plein zoiets neer? Quel idiot?
Ik buitel eroverheen, vang mezelf met mijn rechterhand op, maak in de val een mooie draai
en beland sierlijk op mijn rug op het trottoir. En op de tas die aan mijn schouder hangt.
Vijfenveertig jaar geleden wandelde ik in Zwitserland, op vakantie met mijn familie.
De allereerste keer in het buitenland en gelijk al de hoogte in rond Engelberg.
‘Niet lopen en rondkijken tegelijk!’ gilde mama. ‘Of er gebeuren vreselijke ongelukken!’
‘Moet je daar zien,’ wees ik mijn jongere broer en zus en grappig bedoeld stapte ik
naast het pad en deed of ik op deze dag van aankomst heel erg de afgrond in viel.
Die afgrond viel bij nader inzien bepaald niet mee. Onverwacht gleed ik tientallen meters
de diepte in; geschrokken en met veel moeite klauterde ik de steile helling terug omhoog.
Bijkomend van haar lichte hartaanval krijste mama: ‘Ik ga nooit meer met jou weg!’
‘Het is oké!’ zeg ik tegen mijn vrouw die zich onthutst over mij heen buigt.
Ze is niet de enige die zich zorgen maakt. Als ik opkrabbel zie ik
dat een allervriendelijkste dame me te hulp is gekomen.
Ze grijpt me bij de arm en met grote oude ogen kijkt ze me aan.
In rap tempo zegt ze van alles en een zachte rimpelhand voelt koel in de mijne.
Ik versta haar niet – ondanks drie jaar Franse les, ook al vijfenveertig jaar geleden –
maar uit haar toon maak ik op dat ze vraagt of het goed komt.
‘C’est rien,’ weet ik uit te brengen en ik stuntel: ‘I’m fine. Merci beaucoup.’
Over het plein in Rouen schijnt een vroege junizon; hij brandt in de ogen.
De iconische torens van de Cathédrale Notre-Dame zijn van overal te zien.
Van mijn oude knie en mijn scheenbeen zal ik nog twee weken last hebben,
maar we strompelen verder naar le musée en inderdaad: tout ira bien.
–
Apeldoorn, juni 2024