Bas Langereis leest u voor!

–

Vrijdag 6 december:
Vandaag op tijd naar de werkplek. Er is een overleg waarbij ik aanwezig moet zijn, vandaar. Op de werkplek verricht ik veel werkzaamheden. Tussen de middag geen wandeling door bos en/of veld. In de middag nog wat werkzaamheden en om kwart voor vijf ben ik thuis. De Zoon is er om half zes en De Vrouw serveert dan het restant erwtenpompoensoep van gisteren met ernaast een pizza. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: December Skies (cd single) (Steven Wilson), Rick Wakeman’s Criminal Record (Rick Wakeman), A Tribute To Ryuichi Sakamoto – To The Moon And Back (allerlei)

–

Donderdag 5 december:
Zeer op tijd op de werkplek. Daar veel. Tussen de middag wandel ik door regen en bos of door wat daar van over is. In de middag ook veel. Half zes thuis. Krant. De Vrouw serveert erwtenpompoensoep met brood en smeersels. Smakelijk en we eten er goed van. Natafelen. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Siwan – Hafla (Jon Balke), White Rock (Rick Wakeman), Songs For Beating Hearts (Beardfish)

–

Woensdag 4 december:
Kwart voor zes. Ik loop een ronde hard en die gaat redelijk soepel. Krant. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Thuis koffie. Dan naar Gigant voor de repetitie van Wirwar. De groep is toe aan wat ontspannende speloefeningen en die doen we. Half een thuis. Koffie met De Vrouw. Dan lunch. Afwasje en huishoudelijks. We lopen het centrum in en bezoeken een opticien. Daar bespreken we mogelijkheden voor een nieuwe bril voor De Vrouw en ze weet iets heel moois uit te zoeken. Morgen laat ze precieze metingen doen en dan laat ze prisma’s inslijpen en de hele rambam. Thuis even uitrusten. Eind van de middag maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki. Dan een chili van ui, zoete aardappel, postelein en rode bonen. Voor De Vrouw bak ik kippendijfilet. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Blues For Tony (Holdsworth-Pasqua-Haslip-Wackerman), The 1968 Tapes (JazzSabbath), Where You Wish You Were (Bill Laurance & Michael League)

–

Dinsdag 3 december:
Op tijd op de werkplek. Veel. Tussen de middag wandel ik door bos. Het bos is kaal en niet van de herfst. Veel bomen zijn dood en het ziet er verschrikkelijk uit. In de middag veel. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert een schotel van ui, aardappel, pompoen en bimi uit de oven. Ernaast salade. Het smaakt en we eten alles op. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The 1968 Tapes (Jazz Sabbath), No Earthly Connection (Deluxe Edition) (Rick Wakeman), A Rainbow In Curved Air (Terry Riley)

–

Maandag 2 december:
Wekker op de gebruikelijke tijd. Zes uur ben ik aan het werk. Thuis. Koffie met De Vrouw. Kwart over negen fietsen we naar het ziekenhuis. De Vrouw krijgt controle bij de optometrist. Het prisma voor het linkeroog werkt goed; de klachten duizeligheid en dubbelzien zijn zo goed als verdwenen. Na meting krijgt ze een uitgebreid recept voor de opticien mee. Op de terugweg gaan we even bij Onze Vader in het herstelcentrum aan. Hij zit er rustig bij en is ervan overtuigd dat hij twintig december terug naar huis mag en alles dan weer zelf kan. Dat is iets waar we vraagtekens bij en zorgen over hebben. Thuis koffie, krant en dan lunch. Afwasje. En weer aan het werk. Half vijf is het klaar. Lezen. De Vrouw serveert een schotel van pompoen, boerenkool en linzen, met een salade van bosui, koolrabi, komkommer, kaki en kerstomaat ernaast. Allemaal zeer smakelijk, dus we eten alles op. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het tweede plaatje uit de superdeluxedoos Journey To The Centre Of The Earth (Rick Wakeman), Siwan – Nahnou Houm (Jon Balke), MoonDial (Pat Metheny), Masterpiece Guitars (Steve Howe & Martin Taylor), The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table (Rick Wakeman), Bloom (Bill Laurance & The Untold Orchestra), Autobahn (Kraftwerk), Heaven And Hell (Vangelis)

–

Zondag 1 december:
Kwart voor zes. Ik loop een ronde hard langs kanaal en buiten het centrum. Thuis nog terug in bed. Kwart voor negen staan we op. Koffie. Meer koffie met De Vrouw. Lezen. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje en stofzuigen. Ik wandel een rondje langs kanaal en door parken. Vier uur is het tijd voor de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden (The Zawinul Syndicate). Dan maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki. Dan een risotto met shiitake, postelein en kikkererwten. Voor De Vrouw bak ik steak d’Avignon. We eten alles op. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Things You See (Allan Holdsworth & Gordon Beck), het tweede plaatje uit de superdeluxedoos Journey To The Centre Of The Earth (Rick Wakeman), 12 (Ryuichi Sakamoto)

–

Zaterdag 30 november:
Kwart voor zes. Koffie. Allerlei, waaronder financiële afhandelzaken rond De verjaardag van Anja. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. Dan nogmaals het centrum in voor een andere super en de Syrische winkel. Krant. Meer koffie met De Vrouw. We lunchen. Afwasje en huishoudelijks. Ik wandel een rondje langs het kanaal. Thuis ontspannen. Eind van de middag maak ik avondeten. Niet heel ingewikkeld: aardappel en zoete bataat in de oven, ondertussen een salade prepareren van bosui, koolrabi, komkommer en kerstomaat, dan paprika bij de oven in en ten slotte steak d’Avignon voor De Vrouw bakken. We eten alles op. Afwasje en afval. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Anam Cara (Oliver Wakeman), Luck And Strange (David Gilmour), The Six Wives Of Henry VIII (Rick Wakeman), het eerste plaatje uit de superdeluxedoos Journey To The Centre Of The Earth (Rick Wakeman), Some Kind Of Golem (Amsterdam Klezmer Band)

–

Vrijdag 29 november:
De wekker gaat op het gebruikelijke tijdstip. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal. Moeizaam, maar het lukt. Zeven uur aan het werk. Niet lang. Half tien klaar. Tussendoor koffie. Meer koffie met De Vrouw. We lunchen op tijd. Afwasje. Ik fiets naar een winkelcentrum in een andere wijk en rijd daarna door naar het herstelcentrum. Daar is ondertussen het norovirus uitgebroken en nogal ingepakt in persoonlijke beschermingsmiddelen begroet ik Onze Vader. Het is rustig om hem heen en hij is goed te pas. We praten kort bij en we hebben het over de toekomst. Hij zegt dat hij 20 december naar huis kan en dat hij in de tussentijd met een ergotherapeut gaat kijken wat of er thuis wel en niet lukt. Hij zegt dat alles gaat lukken. We hebben het over meer zaken waar de ergotherapeut waarschijnlijk ook naar gaat kijken. Ik merk dat hij het een lastig onderwerp vindt; aanvaarden dat hij hulp nodig gaat hebben. Na een klein uur vertrek ik weer. Op de terugweg haal ik het groentepakket op. Thuis even bijpraten en uitrusten. Eind van de middag maak ik avondeten: eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki, daarna tortellini met prei, postelein, linzen en kruidenkaassaus. De Vrouw gaat de deur uit en De Zoon is er om half zes. We eten alles op. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Heaven’s Isle (Oliver Wakeman), The 3 Ages Of Magick (Oliver Wakeman), Thing Fish (Frank Zappa), A Tribute To Ryuichi Sakamoto – To The Moon And Back (allerlei)

–

Donderdag 28 november:
Half zes. Drie kwartier later ben ik aan het werk, vandaag thuis. Tussendoor koffie met De Vrouw. Ik handel van alles af. Meer koffie met De Vrouw. Dan lunch. Om kwart voor twee pikken Peter-Jan en Aad me op en we rijden naar een uitvaartcentrum. Onder grote belangstelling nemen we afscheid van Eugenie, speler van Wirwar en bovenal prachtig persoon. Aad speelt gitaar; enkele spelers zeggen iets en ik lees een paar regels in het Spaans. Na afloop vraag ik aan de zus van Eugenie of mijn Spaans ergens op leek. ‘Nee,’ zegt ze, ‘maar voor een Nederlander was het heel goed.’ Of ik Eugenie hoor. Ik zeg: ‘Wat had ik haar graag naast me gehad om me te corrigeren.’ Het verdriet is enorm; de troost bij elkaar ook. Kwart voor vijf ben ik weer thuis. Krant. De Vrouw serveert het restant schotel van eergisteren, aangevuld met aardappel en daarnaast een salade. We eten alles op. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Aeolus: One Hour Duduk Meditation (Theo Travis), A Handful Of Memories (Adam Wakeman), Guitarscape (Steve Howe), Unending Ascending (Gong), Siwan (Jon Balke, Amina Alaoui, Jon Hassell en anderen), In C (Terry Riley)

–

Woensdag 27 november:
Half zes. Ik loop een ronde hard door lichte regen. Krant. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Koffie. Dan naar Gigant voor een repetitie van Wirwar. Geen gewone repetitie; de afgelopen dagen hebben de meeste spelers iets geschreven over de speler die is overleden. Dat leest iedereen aan elkaar voor. Morgen is de uitvaart; we bespreken hoe het eruit gaat zien. Vanmorgen is het een emotionele maar mooie bijeenkomst. Half een thuis. Koffie met De Vrouw. Dan lunch. Afwasje en huishoudelijks. Ik doe de fotoklus voor De verjaardag van Anja. Dan even naar buiten om de boel op de post te doen. Het stormt. Snel terug. Ontspannen. Eind van de middag maak ik avondeten: ik laat wortel, knolselderij, paprika en rode ui karameliseren in de oven; op het laatst gaan er linzen bij in. Voor De Vrouw warm ik een restant kip van gisteren op. Er is ook nog een restant salade van gisteren. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Velvet Darkness (Allan Holdsworth), Neurasthenia (Adam Wakeman), A Tribute To Ryuichi Sakamoto – To The Moon And Back (allerlei)

–

Dinsdag 26 november:
Op tijd weer op de werkplek. Veel. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag ook weer veel. Kwart over vijf thuis. Krant. De Vrouw serveert een schotel van rijst met een saus van ui, pastinaak en witte kool. Ernaast een salade van koolrabi, augurk, komkommer, kerstomaat en kaki. Zeer smakelijk. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Dancing Drums (Badmarsh & Shri), 100 Years Overtime (Adam Wakeman), Powder Dry (Tim Bowness)

–

Maandag 25 november:
File op de snelweg; wat later op de werkplek. Daar van alles. Tussendoor allerlei berichten van en over Wirwar en Onze Vader. Onze Vader blijft voorlopig nog in het revalidatie/herstelcentrum; het ziet ernaar uit dat hij pas over twee weken naar huis kan mét thuishulp en er volgt nog wat onderzoek. Tussen de middag wandel ik door bos. Ook in de middag van alles, waardoor ik een half uur later weg kan. Kwart voor zes thuis. De Vrouw serveert het restant risotto van gisteren, aangevuld met een schotel van Chinese kool, pruim en kikkererwt en een salade van koolrabi, komkommer, kerstomaat en kaki. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: A Tribute To Ryuichi Sakamoto – To The Moon And Back (allerlei), Soliloque (Adam Wakeman)

–

Zondag 24 november:
Kwart voor zes. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal. Duisternis en forse tegenwind. Lopen gaat daardoor moeizaam, maar het lukt. Thuis nog terug in bed. Pas tegen half tien staan we op. Koffie. Restje krant. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er rond half een voor lunch. Afwasje en stofzuigen. Ik wandel een rondje door het zachte weer en langs het kanaal. Thuis matcha en dan is het tijd voor de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden. Van de Duitsche vrienden is alleen Michael er en we besluiten Candy Dulfer te beluisteren. Erna maak ik avondeten: een pompoenrisotto met shiitake en ernaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten er zeer goed van, want zeer smakelijk. Natafelen. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Then! (Allan Holdsworth Group), The Elton Dean Sessions (Supersister), Yessonata (Rick Wakeman)

–

Zaterdag 23 november:
Zes uur. Koffie. Klussen voor Wirwar en Hoop Gedoe. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie. Dan nogmaals het centrum in naar de Syrische winkel voor brood. Krant. Koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Ik breng nabestellingen naar de fotograaf, wandel een rondje en haal de foto’s op. Thuis ontspannen. Webstek. Kwart voor zes lopen we naar een eetgelegenheid in het centrum.
Muziek vandaag: Space For The Earth (Ozric Tentacles), Strobemørke (Trojka), Yessonata (Rick Wakeman)

Lotgenoten,

Een goedaardig gezwel in het hoofd, weet u nog? Nee? Nou, ik wel. Hoe zat het ook weer?
De Vrouw zag plots dubbel, was duizelig en had hoofdpijn. Haar huisarts verwees met spoed naar een neuroloog en die liet met hoge urgentie een mri-scan van het hoofd maken. Er was niets wat de klachten verklaarde. Toch was er iets te zien op de scan: een goedaardig gezwel in het hoofd. ‘Maar dat kan geen kwaad, hoe groot het ook lijkt. Het zit er rustig, er is ruimte voor in het hoofd en we houden het in de gaten: halfjaarlijks een scan om te kijken of het niet groter wordt.’ In ieder gesprek noemt ze het een ‘knobbeltje’, maar op de foto die we van haar te zien kregen had het knobbeltje de grootte van een pingpongbal.

Verder onderzoek naar de oorzaak van de klachten ging voort. Hersenvliesvochtonderzoek door middel van een lumbaalpunctie lukte niet, bloedonderzoek door een internist-oncoloog wees niets uit en op een ct-scan van de borst en romp was niets te zien (behalve een dubbele scoliose, hetgeen het mislukken van die punctie verklaarde). Inmiddels waren we dik drie maanden verder.

De neuroloog werd nog net niet wanhopig. ‘Ik ben niet te beroerd om het op academisch niveau te laten onderzoeken,’ zei ze.
Zelf kwamen we ontlasting te kort, zo angstig waren we ondertussen geworden. Als het geen kanker is, aan welke andere afgrijselijke aandoening gaat De Vrouw dan wél dood?
‘Zou je het prettig vinden als we voor de zekerheid toch eens een oogarts en optometrist mee laten kijken?’
Graag. Heel graag. Als we maar duidelijk krijgen wat er aan de hand is.

Het is de dag voordat we op vakantie gaan. De koffers zijn bijna gepakt en we fietsen door het zonnetje naar het ziekenhuis. We houden ons hart vast. Als er niets neurologisch te ontdekken valt, is het dan gewoon somatisch en heeft De Vrouw een nare oogaandoening? Ze is al behept met slecht zicht; van kinds af aan draagt ze een bril met daarin glazen zo zwaar dat die met twee man gezet moeten. De ruiten van het ijsberenbassin in Artis zijn er niets bij.
De optometrist is een jonge vrouw die qua leeftijd onze dochter had kunnen zijn. Hoe oud ze is doet niet ter zake, overigens. Waarom schrijf ik het dan op? Omdat het alles zegt over mij en mijn angst en ongeloof. De jongedame doet onderzoek, verricht metingen en voert dingen in een computerprogramma. Dan kijkt ze ons aan.
‘Ik zie dat uw linkeroog trager meebeweegt met het rechter.’
Ik denk: Dat had de neuroloog ook gezien, maar dan zonder onderzoek, metingen en computerprogramma.
‘Dit komt vaker voor, vooral bij wat oudere mensen. De oogcoördinatie kan op latere leeftijd veranderen.’
Ze blijft ons aankijken. Wij kijken vol verwachting terug.

‘Maar daar heb ik wel wat voor. Mag ik uw bril even?’
Ze opent een lade van haar bureau en trekt er een vel doorzichtig folie uit. Vervolgens neemt ze een schaar, knipt er een vorm uit ter grootte van een brillenglas en plakt die aan de binnenkant op het linker glas.
‘Zet u hem eens op?’
Wat is dit? Wat gebeurt hier?
‘Er zit een prisma in het folie,’ legt ze uit. ‘Dat corrigeert uw linkeroog en zorgt ervoor dat u scherp en met één beeld ziet.’
De Vrouw kijkt onderzoekend rond.
‘Het is in het begin even wennen,’ zegt de optometrist.
‘Het werkt,’ zegt De Vrouw.
‘Tegen de tijd dat u aan een nieuwe bril toe bent, kan de opticien het prisma in het glas laten slijpen. Dat zit bij de standaard opties als u een nieuwe bril aanschaft.’
We zijn met stomheid geslagen.
‘Probeert u het zo een tijdje. Dan maken we een nieuw afspraak over drie maanden om te kijken hoe het gaat.’

De volgende dag gaan we op vakantie. Weg dubbelzien, hoofdpijn en wankel op de benen.
Vier weken later spreken we de neuroloog. Een extra scan van het hoofd laat zien: het goedaardige gezwel is niet groter geworden en ook niet kleiner. We vertellen over de optometrist.
‘Fijn dat dit het dan blijkt te zijn,’ zegt de neuroloog. ‘Het zat me echt niet lekker. Maar wonderlijk dat de klachten een lichamelijke oorzaak blijken te hebben.’
‘Toch zijn we blij dat we de route zo hebben gelopen,’ zeggen we. ‘Ondanks de onzekerheid en de angsten die we hebben uitgestaan. Zonder de route waren we nu niet op de hoogte van het knobbeltje in het hoofd.’ Of nee, die pingpongbal.

Wat een avonturen weer.

–
Apeldoorn, november 2024

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

Vrijdag 22 november:
Zes uur wakker en op. Ik loop een ronde hard. Het heeft nogal (nat) gesneeuwd, de straten zijn bijna onbegaanbaar, dus ik kies een alternatieve route. Doordat er voortdurend kans op misstappen in de sneeuw en door gladheid is, loop ik gespannen en krampachtig en dat kost veel energie. Echt lekker gaat het dus niet. Nou ja. Vanmorgen doe ik werkzaamheden voor Wirwar en Hoop Gedoe. Tussendoor koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje. Half twee pikt De Zoon me op en we rijden naar het revalidatiecentrum. Het gaat redelijk goed met Onze Vader; fysiek is hij mooi op de been en de arts adviseerde hem om dit weekend een tijdje naar huis te gaan om te kijken waar hij tegenaan loopt bij het bewegen, bij het traplopen en bij activiteiten als koffie zetten. Aan de andere kant merk ik dat hij af en toe dingen door elkaar haalt, meerdere keren hetzelfde verhaal vertelt en veel dingen van afgelopen twee weken is vergeten. Na drie kwartier merken we dat hij moe is en gaan we weer naar huis. Even uitrusten. Eind van de middag maak ik avondeten: een curry van kastanjechampignon, prei en wortelpeterselie met noedels en ernaast een salade van bosui, komkommer en kaki, plus een restant salade van gisteren. Voor De Vrouw bak ik stroganoffhamburger. We eten alles op. Natafelen. Afwas en afval. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: reEncanto – Live At Union Chapel (Mayra Andrade), Cavaleiro Selvagem Aqui Te Sigo (Mariana Aydar), Them Or Us (Frank Zappa)

–

Donderdag 21 november:
Half zeven ben ik wakker. Een uur later aan het werk. Thuis, vanwege de hectische dag gisteren. Nog weer een uur later komt het bericht dat de speler van Wirwar gisterenavond in het ziekenhuis is overleden. Er gaat nogal wat tijd zitten in mensen inlichten en de gemoederen in de groep wat bedaren. Het theater belt om te informeren hoe het is afgelopen. Ondertussen doe ik ook nog veel werkzaamheden en voer ik wat overleggen. Tussendoor koffie en lunch. Afwasje. Ik wandel een klein rondje langs kanaal en koude regen; dan weer verder. Half vijf is het klaar. Krant. De Vrouw serveert een stoemp van aardappel, knolselderij, zoete bataat, wortel, prei en donkere erwt. Ernaast een salade van komkommer, koolrabi, kerstomaat en gele paprika. We eten er fiks van. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Bringing It All Down To The Bass (Tony Levin), Tree (John Metcalfe), Space For The Earth (Ozric Tentacles), Pulsing Signals (Gong), Sála (Kati Rán)

–

Woensdag 20 november: Theater Wirwar in het Hoftheater Raalte
Pas om kwart voor zeven wakker en op. Ik loop een ronde hard, lukt. Begin van de ochtend naar de super. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Ik maak een uitgebreidere lunch: een met rode ui, paprika, bindsla gevulde omelet. Ernaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki. Voor De Vrouw bak ik een hamburger. We eten alles op. Afwasje. Eén uur ben ik in Gigant; daar laden we alle spullen voor de voorstelling van Wirwar in de taxibus. Met Peter-Jan en Aad en alvast wat spelers naar een volgend adres en ruim voor drie uur zijn we in het Hoftheater in Raalte. Spullen klaarzetten, techniek inrichten. Even na vijf komen de andere spelers. Plots is er rumoer; een van de speelsters is onwel geworden. Peter-Jan is gepensioneerd huisarts, dus die kan snel handelen. Ik bel 112 en tien minuten later is er een ambulance. Het ziet er niet goed uit en de actrice gaat naar het ziekenhuis. Dan heeft de groep een dilemma: gaan we spelen? Het gesprek dat volgt is emotioneel en de groep is unaniem: we gaan spelen. Dit laat de kwetsbaarheid van de groep zien, maar ook de kracht. Enkele spelers nemen rollen over en we spreken af dat ik voorafgaand aan de voorstelling het publiek inlicht. Kwart over zeven gaat de zaal open. Veel publiek is er niet. De voorstelling verloopt ondanks de emotionele lading zeer vloeiend. In het gesprek met de zaal na afloop zijn de reacties overweldigend en er zijn veel vragen uit het publiek. Om tien uur zijn alle spullen weer in de bus en rijden we naar Gigant. Daar laden we alles uit en ruimen we op en om kwart voor twaalf ben ik thuis. Even bijpraten en dan slapen.
Muziek vandaag: geen

–

Dinsdag 19 november:
Redelijk goed geslapen, zelfs. Weer zeer op tijd op de werkplek. Veel. Tussen de middag wandel ik door bos, regen en natte sneeuw. In de middag veel. Donkere wolken in het hoofd wat weg; zicht op mogelijkheden om invloed te hebben op de toekomst in het werk. Kwart over vijf. De Vrouw serveert het restant erwtenpompoensoep van gisteren en daarnaast bakken we tosti’s. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Peixes Passaros Pessoas (Mariana Aydar), Bustle (Gijs Levelt Spoken Quartet), Flat Tire – Music For A Non-Existent Movie (Allan Holdsworth)

–

Maandag 18 november:
Op tijd op de werkplek. Hoofd werkt niet mee. Och jee. Veel werk zorgt voor afleiding. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag veel afleiding. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert de beroemde erwten-pompoensoep. Lang niet gehad. Zeer smakelijk. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Yessonata (Rick Wakeman), Sheltering Skies (King Crimson), Guitarscape (Steve Howe)

–

Zondag 17 november: De verjaardag van Anja
Kwart voor zes. Ik loop een ronde hard langs kanaal. Het gaat nog redelijk ook. Thuis nog terug in bed. Om negen uur staan we op. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half twaalf voor lunch. Afwasje. Half een fiets ik naar Gigant. De zaal is snel ingericht; verlichting kunnen we nu (analoog) goed zelf instellen en het programma is ruim op tijd afgestemd. Dit keer zit de zaal echt mooi vol. Oud-collega Renée is er plots! Wat een mooie verrassing. Wederom een heel mooie en afwisselende middag. Podiumgasten zijn Loes Huis in ’t Veld, Margit Peters en Anneke van der Weg en Frans Scholten maakt muziek. Het is de laatste keer dat Reinier meedoet, dus er zit ook een beetje verdrietige kant aan. Na afloop zit ik kort in de foyer bij de afterparty. Het is er vol en rumoerig en ik merk dat de energie op is. Zes uur thuis. Ik maak avondeten: een risotto met wortelpeterselie, veldsla en kastanjechampignon. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Sixteen Men Of Tain (Allan Holdsworth), Guitarscape (Steve Howe)

–

Zaterdag 16 november:
Elf jaar. 5:55 op. Koffie. Allerlei, waaronder voorbereidingen voor de voorstelling van morgenmiddag. Begin van de ochtend de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. Nog even het centrum in naar de Syrische winkel. Meer koffie met De Vrouw. Dan lunch. Afwasje en huishoudelijks. Halverwege de middag fietsen we naar het revalidatiecentrum. We treffen Onze Vader aan in de eetzaal; daar drinken we koffie en thee en praten we weer bij. Aanvankelijk is hij wat mopperig, maar al snel raakt hij opgewekt. Wel is hij regelmatig wat verward of dingen vergeten en haalt hij zaken door elkaar. Na drie kwartier rijden we weer terug. Thuis maak ik avondeten: zoete aardappelfrieten met champignons uit de oven en daarnaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Harmogram Suite (Marvin Ayres), Luck And Strange (David Gilmour), Songs For Beating Hearts (Beardfish), Terry Riley: Sun Rings (Kronos Quartet)

–

Vrijdag 15 november:
De wekker gaat op de gebruikelijke tijd. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal. Het lukt heel redelijk. Zeven uur ben ik aan het werk. Volgens het rooster vandaag geen werkdag, maar er liggen wat spoedklussen, dus ruil ik met volgende week vrijdag. Ik handel spoedklussen af. De Vrouw gaat de deur uit. Koffie. Meer klussen. Koffie. Nóg meer klussen. Lunch. Afwasje. Dan stap ik op de fiets en rijd naar het revalidatiecentrum. Onze Vader zit alleen in zijn kamer, maar hij is opgewekt. Hij heeft vanmorgen fysiotherapie gehad en geoefend met lopen, fietsen en traplopen; het ging zeer naar tevredenheid. Ook is er volop bezoek geweest. Ik merk dat hij vermoeid is. We praten verder bij en na drie kwartier ga ik terug. Thuis nog aan het werk tot half vijf. De Vrouw komt terug. Weer bijpraten. De Vrouw gaat de deur uit. Ik maak avondeten: spaghetti met prei en champignons en knoflookkruidenkaassaus en bataatfalafel. Ernaast een salade van bosui, paprika, kerstomaat en kaki. De Zoon is er om half zes. We eten niet alles op, maar de restanten neemt De Zoon mee. Afwasje en afval. Webstek. Krant. Lezen.
Muziek vandaag: Harmogram Suite (Marvin Ayres), Songs For Beating Hearts (Beardfish), Live In Europe 2023 (The Flower Kings), Kavita 1 (Mariana Aydar), The Perfect Stranger (Frank Zappa), Space For The Earth (Ozric Tentacles), reEncanto – Live At Union Chapel (Mayra Andrade)

–

Donderdag 14 november:
Op tijd op de werkplek. Veel. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. In de middag ook veel. Waaronder een klein afscheid van iemand dat plaatsvindt in een andere locatie. Laat thuis. Half zeven. De Vrouw serveert de restanten schotels en salade van gisteren en eergisteren. We eten alles op. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen. Op tijd slapen.
Muziek vandaag: The Universe Also Collapses (Gong), Romeo Bleeding – Live From Austin (Tom Waits)

–

Woensdag 13 november:
Kwart voor zes. Ik loop een ronde hard. Die lukt zeer aardig. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Koffie. Dan naar Gigant voor de generale repetitie van Wirwar. Het gaat niet honderd procent goed, maar we hebben er vertrouwen in dat het tijdens de voorstelling volgende week gaat lukken. Thuis koffie, daarna lunch met De Vrouw. Afwasje en huishoudelijks. We stappen op de fiets en rijden naar het revalidatiecentrum, vlak naast het ziekenhuis. Onze Vader is er vanmorgen opgenomen. We treffen hem aan in zijn kamer op een stoel. Hij heeft pijn van het rechtop zitten. We stellen voor om naar de kantine te gaan en voor we het weten loopt hij voor ons uit. In de zaal is echter geen stoel meer te vinden; het is er vol met cliënten en bezoek, dus weer terug naar de kamer. De arts komt langs. Hij legt uit dat de therapie vrijdag begint en hij in ieder geval tot maandag 25 november moet blijven. Als hij dan zelfstandig kan lopen en traplopen kan hij die week naar huis. Er zijn nog wat aandachtpunten (drinken, bijvoorbeeld). De arts is rustig en respectvol. Als we na een uurtje weggaan spreken we nog een verpleegkundige; die vraagt of hij verward is. Ja, hij is soms in de war en vergeet dingen, maar dat komt ook doordat hij slecht hoort en ziet. Thuis even uitrusten, maar al snel ga ik avondeten maken. Sweet dumpling met ui, champignon en bruine bonen uit de oven. Ernaast een salade van bosui, paprika, komkommer en kaki. We eten er fiks van. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: None Too Soon (Allan Holdsworth), Bad As Me (Tom Waits), het tweede plaatje van Glitter And Doom Live (Tom Waits)

–

Dinsdag 12 november:
Redelijk geslapen. Weer op tijd op de werkplek. Veel. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag veel. Iets eerder weg. Kwart voor vijf thuis. Krant van gisteren. De Vrouw serveert het restant van de ovenschotel van gisteren met een salade ernaast. Afwasje. Krant van vandaag. Dan fiets ik naar het ziekenhuis. Onze Vader ligt er redelijk opgewekt bij. Morgen gaat hij naar een revalidatieafdeling. Hij ziet wat op tegen alle verandering en alle mogelijke dingen die hij moet gaan doen: ‘Laat mij maar rustig.’ Ook heeft hij weer een infuusnaald in en weet hij niet waarom. Er is even geen verpleegkundige te bekennen om het na te vragen. Vader vertelt verhalen en dit keer zijn het verhalen over werk van vroeger (die ik nog nooit had gehoord). Iets voor acht uur thuis. Even bijpraten. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het eerste plaatje van Glitter And Doom Live (Tom Waits)

–

Maandag 11 november:
Op tijd op de werkplek. Donker, druilerig. Veel te doen. Tussen de middag wandel ik door bos. Nog veel te doen. Kwart over vijf ben ik thuis. De Vrouw serveert een terrine van spruit, wortel, ui en ei, met ernaast het restant bietenpasta van zaterdag en een salade van koolrabi, tomaat, komkommer en kaki. We eten er fiks van en er blijft voldoende over voor morgen. Natafelen. Afwasje. Restje krant van zaterdag. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Harmogram Suite (Marvin Ayres), reEncanto – Live At Union Chapel (Mayra Andrade), Guitarscape (Steve Howe)

–

Zondag 10 november:
Kwart voor zes op. Ik loop een ronde hard langs kanaal, buiten het centrum en door duisternis. Lopen gaat bijzonder aardig. Thuis nog terug in bed. Pas om half tien staan we op. Koffie. Meer koffie met De Vrouw. Stofzuigen. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje. Ik fiets naar het ziekenhuis om Onze Vaders was te brengen. Als ik vraag hoe het vandaag met hem gaat, zegt hij dat het slecht is, maar al snel zie ik hem opbloeien. De aandacht en het praatje doet het hem. De Oudste Broer komt ook binnen. Na een dik half uur vertrek ik weer. Thuis heel even zitten; dan wandelen we naar een gelegenheid in het centrum. Een Zwager viert er zijn zeventigste verjaardag. Er is wat naaste familie, veel lekker eten en gezelligheid. Kwart voor acht zijn we thuis. Krant. Webstek.
Muziek vandaag: het derde plaatje van Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards (Tom Waits)

–

Zaterdag 9 november:
Half zeven. Koffie. Webstek. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. We lopen opnieuw het centrum in; ik haal brood bij de Syrische winkel. Meer koffie met De Vrouw. Later lunch. Afwasje en huishoudelijks. Vervolgens stappen we op de fiets en rijden naar het ziekenhuis. Als we de kamer binnenkomen, is Onze Vader bezig iets op te rapen van de grond, maar dat lukt hem niet. Hij is aan het rommelen met hoortoestellen en batterijen, die hij niet vervangen krijgt. Pas na een half uur hebben we het voor elkaar. Dan is hij opgelucht en goed te pas. Hij vertelt over de huiskamer waar hij is geweest; hij mist het praatje en we zien hem opbloeien tijdens het uurtje dat we er zijn. Lopen en bewegen gaat steeds beter. Bij het afscheid loopt hij met ons mee naar de deuren van de afdeling. Half vier zijn we thuis. Even uitrusten. Dan maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki. Ondertussen kook ik kikkererwtenpasta. Dan bak ik kastanjechampignons, ui en een restje bindsla. Daar gaan gepureerde rode bieten en knoflookkruidenkaas en ten slotte de pasta doorheen. Voor De Vrouw bak ik steak du chef. We eten alles op. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Real Gone (Tom Waits), Hard Hat Area (Allan Holdsworth), de eerste twee plaatjes van Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards (Tom Waits)

Misschien. Je weet het niet. Dat overkomt me wel vaker. Vergelijkbaar met dat ik iets in mijn hoofd heb te gaan doen en ik loop de kamer uit om naar de andere ruimte te gaan en daar datgene wat ik in mijn hoofd heb te gaan doen en met dat ik in die andere ruimte ben, weet ik niet meer wat ik er kom doen. Herkenbaar. Dat zeggen er wel meer. Toch kan niemand in mijn hoofd kijken. Maar goed ook. Ik zou maar uitkijken.
Zo op het eerste gezicht is er niets aan de hand, maar wacht maar. Wacht maar tot ik iets ga zeggen. Dan zul je merken dat er wel degelijk iets aan de hand is, al kun je er niet precies de vinger op leggen. Ha, de vinger leggen wat er aan de hand is. Hoe verzin je het? Niet moeilijk. Om het te verzinnen. Je denkt het een, schrijft het op en voor je het weet associeer je het andere. Het brein zit mooi in elkaar. Dat zou je niet zeggen als je een kop open klieft en de hersensmurrie naar buiten ziet gulpen. Je zal het maar verzinnen. Of beelden erbij hebben. Ik krijg ze niet meer uit mijn hoofd. Er is wel meer dat ik niet meer uit mijn hoofd kan krijgen. De angst, de angst, de paniek, de totale paniek. Het zit er nu eenmaal en af en toe laat het van zich horen. Als een ver familielid van wie je hoopt dat die het liefst ver weg blijft, maar soms voor je neus staat tijdens een uitvaart of ander familiefeest. Van je familie moet je het hebben, zeggen ze. Had mijn familie maar geld, dan had ik niks te klagen. Maar er is geen geld. Gelukkig niet, want als er geld is, is er ook een heleboel ander gezeur en gedoe. Niet fijn. Net als die totale paniek in mijn hoofd. Er is wel meer wat niet fijn is. Op je bloten voeten dansen in een mijnenveld, bijvoorbeeld. Met rubber laarzen dansen in een mijnenveld valt ook niet aan te raden. Minder suiker eten is dat dan weer wel. Aan te raden, bedoel ik.
Die tandarts van mij raadt me aan om mijn halfjaarlijkse bezoek aan de mondhygiëniste voort te zetten, terwijl de mondhygiëniste zelf tegen mij zegt dat het zo goed gaat, dat ik best minder frequent bij haar kan komen. Gek word je ervan. Als je al niet gek was. Nu ben ik dat. Soms. Gek. Soms doe ik gek. Dan sta ik in een theaterzaal op een toneel. Soms sta ik niet in een theaterzaal op een toneel en doe ik gek en dan ben ik gek. Daar zit ‘m het verschil. Soms denk ik dat ik gek word, maar dat kan dus niet want dat ben ik al. ‘Ben jij helemaal gék geworden?’ riep mama vroeger, als er weer eens iets wat ik geestig had bedoeld totaal anders uitpakte. Ik weet zo geen voorbeeld, verzin zelf ook eens iets. ‘Ben jij helemaal gék geworden?’ riep ze dan. En dan wist ik: ‘Nee.’ Want ik was al gek. Al deed ik maar alsof. Naturel spelen, ik kan het als geen ander. Doe maar gewoon, dan doe ik al gek genoeg.
Kijk om je heen: gek is nooit genoeg. Er komt altijd nog veel meer bij. Daar hoef je geen politicologie voor gestudeerd te hebben. Dat heb ik dan ook niet. Ik studeerde voor sociaal-cultureel werker (met een k) en toen was het nog zo dat je met een hbo-opleiding geen student was, dus wat klets ik helemaal? Ik dwaal af. De kern is dat de waarheid nog absurder is dan alle bizarre fantasie bij elkaar. De plee van Marcel du Champ; zie welk gevaar er in ieder van ons schuilt en je zou alle huidige waarden en normen er het liefst doorheen spoelen. Of zo. Ik weet ook niet wat ik hiermee wil zeggen. Ik zeg, ik spreek, ik roep, ik schreeuw, ik tier, ik brul. Niemand die het hoort. Gelukkig niet. Gelukkig niet, zeg.
Geluk is gelul, zei iemand ooit. Als dat zo is, dan ben ik blij. Vandaar dan ook. Vandaar dan ook dat ik aan het woord blijf. Op papier, hier, daar, op een podium, in een theaterzaal en vooral in mijn hoofd. In mijn hoofd, uit mijn hoofd. Veel heb ik al zo vaak gezegd dat ik het uit mijn hoofd ken. Je zult je afvragen: wat is je liefste wens? Dat ik uit mijn hoofd kán. Dat ik mijn kop open klief en je de hersensmurrie naar buiten ziet gulpen. Je zal het maar verzinnen. Of beelden erbij hebben. Ik krijg ze niet meer uit mijn hoofd. Terwijl dat juist de bedoeling was. Dat alles uit mijn hoofd gaat. Kwijt, weg, verdwenen, als een herinnering die je bent vergeten. Of die nooit heeft bestaan. Dat kan ook. Misschien.
Misschien heb ik koorts.

–
Apeldoorn, oktober 2024

Hier lees je ‘m op FOK!.

–
Setlist:

Disciple
Written In Anger
Thrill Me
I Want To Build My World
Let Me Down Slowly
Multiplicity
The Last American Hero
Cornerstone

I Can’t Change Your Mind
Please Don’t Leave Me ‘Til I Leave You
When I Leave This Land
She’s Like A Fable
Array Of Lights
Can We Leave The Light On Longer?
You Hurt Me Inside
I Won’t Blame Life
Homegrown

Encore
One Life
Thank You
Seek For Adventure

–

Vrijdag 8 november:
Redelijk fris als ik mijn ronde hardloop langs Grift en kanaal. Niet erg. Lopen gaat redelijk. Zeven uur ben ik aan het werk. Wederom van alles te doen. Tussendoor koffie en koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje. Ik fiets naar het ziekenhuis. Onze Vader ligt in een andere kamer; hij heeft geen idee waarom. Aanvankelijk is hij wat opstandig, vindt dat ze hem aan zijn lot overlaten en hem niets vertellen. Hij is gisteren en vandaag in de ‘huiskamer’ gezet, maar daar zat hij lange tijd alleen; dan is hij liever in zijn kamer. Hij maakt zich zorgen over allerlei praktische dingen, maar ik mag weinig tot niets doen.. Ter plekke ontvang ik bericht van De Zus: waarschijnlijk kan hij dinsdag verhuizen naar een revalidatieafdeling. Als ik hem dat duidelijk weet te maken, komt er rust en is hij voor rede vatbaar. Ik zie dat hij behoefte heeft aan ontmoeting en gesprek. Bij het weggaan zeg ik de verpleegkundige dat Vader niet weet waarom hij is verhuisd en in op een kamer alleen ligt. Hij blijkt de hele nacht de rest van de zaal wakker te hebben gehouden met rondspoken en scharrelen. Ach zo. Thuis nog een uurtje werken en om half vijf is het klaar. De Zoon is er om half zes. De Vrouw serveert een nasigerecht met veel verse groenten erin. Ernaast salade van koolrabi, paprika, kerstomaat, komkommer en mango. We eten alles op. Afwasje. Webstek. Dan komen onze buren op bezoek; zij gaan volgende week voor een maand overwinteren in Spanje en we praten even bij. Kwart voor twaalf slapen.
Muziek vandaag: Alice (Tom Waits), Blood Money (Tom Waits), London Symphonic Orchestra (Frank Zappa), Tree (John Metcalfe), Guitarscape (Steve Howe), De Amsterdam Klezmer Band (Amsterdam Klezmer Band)

–

Donderdag 7 november:
Alles wel. Op tijd op de werkplek. Daar van alles. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Meer van alles. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert het restant van de schotel van gisteren met het restant van de salade van gisteren. We eten alles op. Afwasje en afval. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Ana Hina (Natacha Atlas & The Mazeeka Ensemble), Built For Fighting (Damian Wilson), The Itself Of Itself (Bass Communion)

–

Woensdag 6 november:
Gefeliciteerd Henk, met je zeventigste verjaardag. Zes uur op. De ronde hardlopen gaat soepel en het lukt zowaar. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Koffie. Dan naar Gigant voor de repetitie van Wirwar. Vandaag over twee weken speelt de groep de voorstelling Ik pas! in het Hoftheater in Raalte. Er is nog wat repetitie te doen, want het kleinere podium en minder coulissen vragen in sommige scènes een aanpassing. Eén uur thuis. Koffie. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Dan is De Vrouw terug van weggeweest. Lezen. Uitrusten. Half vijf ga ik avondeten maken: de roemruchte salade van bloemkool, paprika, rode ui, kerstomaat, linzen, mango en sultana’s met eroverheen een knoflook-tahindressing uit de oven. We eten er fiks van en er blijft voldoende over voor morgen. Ernaast nog een salade van bosui, koolrabi, radijs, komkommer en kaki. Afwasje. Krant. Ik lees het indrukwekkende boek Moon to earth (Moon Zappa) uit. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Mule Variations (Tom Waits), Hold On (cd single) (Tom Waits), Wardenclyffe Tower (Allan Holdsworth), Songs For Beating Hearts (Beardfish), Guitarscape (Steve Howe)

–

Dinsdag 5 november:
De wekker gaat op de gebruikelijke tijd. Vandaag werk ik thuis en om zes uur start ik. Tussendoor koffie. Meer koffie met De Vrouw. Later lunch. Half twee fietsen we naar het ziekenhuis. Als we (samen met De Zus) binnen komen, slaapt Onze Vader nog. Het duurt enige tijd voor hij goed beseft waar hij is en wie er om hem heen zijn. Fysiek gaat het goed; hij heeft vanmorgen fysiotherapie gehad en een stukje gelopen. Een verpleegkundige weet te vertellen dat hij naar een revalidatieafdeling zal kunnen als hij goed eet, drinkt en plast. We merken dat hij soms verward is, maar dat hij heel slecht ziet en hoort helpt niet echt mee. Iets voor drieën gaan we weer. Thuis werk ik nog een uurtje en om half vijf is het klaar. Even uitrusten. De Vrouw serveert het restant van de schotel van gisteren, aangevuld met allerlei groenten uit de oven. Ernaast een salade van komkommer, tomaat en kaki. We eten alles op. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Early Years Vol. 2 (Tom Waits), Guitarscape (Steve Howe), The Black Rider (Tom Waits), Tree (John Metcalfe), Space For The Earth (Ozric Tentacles), Bringing It Down To The Bass (Tony Levin), Sheltering Skies (King Crimson), Strobemørke (Trojka)

–

Maandag 4 november:
Weinig nieuws, anders dat Onze Vader vandaag meerdere geriatrische onderzoeken gaat krijgen en een operatie aan de heup gaat ondergaan. Toch naar de werkplek. Daar van alles. Ik hoor heel slecht vandaag. De baas gaat vertrekken. Meer narigheid. Halverwege de ochtend bericht dat de operatie al is geweest en geslaagd. Geen pauze. Ik ga om kwart voor drie weg. Kwart over vier thuis. Even telefonisch contact met De Zus. De Vrouw serveert een schotel van aardappel, wortelpeterselie, bataat, spruit en kaas. Ernaast een restant salade van gisteren. We eten er fiks van. Afwasje. Half zes fiets ik naar het ziekenhuis. Onze Vader zit er fris en monter bij; hij heeft net goed gegeten. Hij is opgewekt en vertelt wat er precies is gebeurd: ‘Het gebeurde gewoon.’ De ware toedracht krijg ik niet. Even later is De Broer met De Schoonzus er ook. We zien: die gaat vlot herstellen en is heel snel weer thuis. Ik heb net mijn jas weer aan als de Oudste Broer ook binnen komt. Dat geeft ons de gelegenheid te vertrekken. Kwart voor acht thuis. Even bijpraten. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Songs For Beating Hearts (Beardfish)

–

Zondag 3 november:
Geen ronde hardlopen vanmorgen. Na half negen staan we op. Koffie. Allerlei. Meer koffie. Allerlei. Nog meer koffie. Allerlei. Krant van vrijdag. Het hoofd is vol, de verkoudheid nog niet weg. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje en stofzuigen. Ik wandel een rondje langs kanaal en door parken en zon. Vier uur is het tijd voor de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden (Burnin’ Red Ivanhoe). Erna maak ik avondeten: een risotto van prei en courgette. Ernaast een salade van bosui, koolrabi, radijs, komkommer, tomaat en kaki. We eten alles op. Afwasje. Krant. Webstek. Dan komt er bericht van De Zus. Onze Vader is vanmiddag gevallen en heeft lang op de vloer gelegen. Hij is met de ambulance opgehaald en nu op de Eerste Hulp. Meer informatie volgt. Oei.
Muziek vandaag: Secrets (Allan Holdsworth), Built For Fighting (Damian Wilson), Bone Machine (Tom Waits)

–

Zaterdag 2 november:
Zes uur. Koffie. Webstek. Begin van de ochtend wandel ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. Nogmaals het centrum in; bij de Syrische winkel haal ik brood voor morgen. Meer koffie met De Vrouw. We lunchen. Afwasje en huishoudelijks. Dan lopen we naar het station. We hebben een trein van kwart voor twee en drie kwartier later zijn we in Utrecht. We wandelen door het centrum, drinken thee op het St. Janskerkhofplein en eten samosa en curry’s in een Indiaas restaurant. Kwart over zeven zijn we in Tivoli Vredenburg. Dit keer gaan we naar Cloud Nine, de allerbovenste bovenzaal. Damian Wilson ontvangt iedereen weer persoonlijk bij de deur. Het hele concert is trouwens van een intimiteit alsof je bij hem in de huiskamer bent. Op het podium ook twee broers, eerst Paul en later ook Justin. Er zijn songs van zijn soloplaten en enkele van de albums met Adam Wakeman. Het is de derde keer dat we hem in een dergelijke akoestische setting zien, dus veel liedjes komen bekend voor. In de tweede set komt pianist Andrew Holdsworth er af en toe bij en dan klinkt het echt als een uitgebreide Wilson & Wakeman. Zeer mooi. Wilson zelf is weer zeer goed bij stem en de amusante verhalen tussen de songs door zorgen voor afwisseling en extra vermaak. Bij het afscheid en verlaten van de zaal heeft hij bij de deur opnieuw aandacht voor iedereen. We zijn om elf uur op het station en daar pakken we een trein naar Amersfoort. Onderweg horen we dat een vervangende bus tussen Amersfoort en Apeldoorn niet rijdt, maar er is wel een trein naar Enschede. Daar wachten we op, maar dan ontdekken we dat die trein helemaal niet via Apeldoorn rijdt. Snel naar het stationsplein van Amersfoort en daar hebben we een bus naar station Apeldoorn. Kwart over een thuis. Gelijk slapen.
Muziek vandaag: Big Time (Tom Waits)

–

Vrijdag 1 november:
Kwart voor zes. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal. Lopen gaat nog altijd niet soepel, ik hoest en proest en wandel en uiteindelijk is het niet erg. Lezen. Koffie met De Vrouw. Meer lezen. Meer koffie met De Vrouw. Dan lunch. Afwasje. Ik wandel een rondje langs kanaal. Meer lezen. De Zoon is er om half zes. We lopen gedrieën naar een Afghaans restaurant in het centrum. Daar eten we ter gelegenheid van de tweeëndertigste verjaardag van De Zoon. Het is gezellig, smakelijk en goed. Negen uur zijn we weer thuis. Heel even zitten en dan slapen.
Muziek vandaag: Franks Wild Years (Tom Waits), Baby Snakes (Franks Wild Years)

–

Donderdag 31 oktober:
Slapen oké. Nog wat snotterig, droge keel, slijmen. Op tijd op de werkplek. Daar ligt werk. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. In de middag ligt er werk. Kwart over vijf ben ik thuis. Krant. De Vrouw serveert de restanten schotels van gisteren en zondag, met ernaast het restant salade van gisteren. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Rain Dogs (Tom Waits), Tree (John Metcalfe)

–

Woensdag 30 oktober: De Zoon jarig
Kwart voor zes. Van harte. Ik loop een ronde hard. Het gaat heel moeizaam en af en toe moet ik wandelen, maar uiteindelijk lukt het me toch. Begin van de ochtend loop ik naar de super. Koffie. Dan naar Gigant voor de repetitie van Wirwar. Nog wat napraten met Aad en Peter-Jan. Na enen thuis. Lunch, afwasje en huishoudelijks. Dan wandel ik een klein rondje langs kanaal. Even uitrusten. Eind van de middag maak ik avondeten. Eerst een salade van spitskool, mandarijn en sultana. Vervolgens spruiten en paprika en rode ui in de oven, later prei erbij, nog later linzen en roquefort. Voor De Vrouw bak ik runderschnitzel. We eten er fiks van, want het is zeer smakelijk. Afwasje en afval. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Space For The Earth (Ozric Tentacles), Swordfishtrombones (Tom Waits)

–

Dinsdag 29 oktober:
Zowaar nog aardig geslapen ook. Op tijd op de werkplek. Nog altijd snotterig, maar het voelt beter. Ik doe van alles. Tussen de middag wandel ik door bos. Ook in de middag van alles en om kwart over vijf thuis. Krant. De Vrouw serveert het restant soep van gisteren met een restant Arabisch brood en kruidenkaas. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Bringing It Down To The Bass (Tony Levin), Strobemørke (Trojka)

–

Maandag 28 oktober:
Het houdt niet over. Nog altijd snotterig en hoesterig. Toch op tijd op de werkplek. Daar is het stil en kan ik in alle rust van alles doen. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag ook weer van alles en om kwart voor vijf ben ik thuis. De Vrouw serveert een mooie pompoen soep met Arabisch brood ernaast met smeersels en rauwkost. Zeer smakelijk. Morgen nog eens. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Sheltering Skies (King Crimson), Tree (John Metcalfe), The Sinking Of The Titanic (Gavin Bryars)

–

Zondag 27 oktober:
Pas om kwart voor zeven wakker. En dat is dan de wintertijd, dus reken maar uit. Ik loop een ronde hard, maar die lukt nauwelijks. Hoofdpijn, keelpijn, spierpijn, lamlendig, wankel op de benen. Ik kort mijn ronde langs het kanaal fiks in en moet veel wandelpauzes houden. Nou ja. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje, huishoudelijks. Dan wandel ik een rondje door zon en park. Krant. Vier uur is het tijd voor de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden (Joe Satriani). Erna maak ik avondeten: een risotto met courgette en veldsla, plus een salade van bosui, koolrabi, komkommer en mango. Voor De Vrouw bak ik steak du chef. We eten alles op, want het smaakt goed en zo veel is het nu ook weer niet. Afwasje. Restant krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Sand (Allan Holdsworth), Heartattack And Vine (Tom Waits), One From The Heart (Tom Waits)

–

Zaterdag 26 oktober:
Pas om kwart voor zeven wakker en op. Keelpijn, hoesten, snotterig. Gisteren al aan voelen komen. Koffie. Vroeg in de ochtend loop ik naar de markt en vervolgens maak ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. We lopen om half elf naar de markt en daar stappen we op een bus. In Zwolle lunchen we eerst met toast met gepocheerd ei en avocado en met kroketten met friet. Dan steken we de straat over en bezoeken we het museum De Fundatie. Ik ben niet fit, dus veel gaat langs me heen, maar toch allemaal aardig om te zien. Indrukwekkend: een paar Appels en een Turner. Drie uur staan we weer buiten. We wandelen door een paar winkelstraten en pakken dan een bus terug. Vijf uur thuis. Ik maak avondeten: de restanten van de schotels van gisteren en eergisteren gaan in de oven, ik vul het restant salade van gisteren aan met bosui, radijs en komkommer en voor De Vrouw bak ik steak du chef. We eten alles op. Afwasje. Webstek. Iets lezen en zeer op tijd slapen want lamlendig, keel- en spierpijn, hoesten en vol in het hoofd. Het mag.
Muziek vandaag: Blue Valentine (Tom Waits), True (Jon Anderson and The Band Geeks), het tweede plaatje uit The Soul Of Armenia (Djivan Gasparyan)

Lotgenoten,

Ik sliep slecht. Dat kwam zo. We gaan op vakantie met de trein. Ik wil niet vliegen. Hoogtevrees, vliegangst, milieu, duurzaam, klimaatdrammer, enzovoorts. U kent het wel. Of niet. De trein, dus. Maar daar lag ik niet van wakker. Dat was om iets anders. Lees gauw verder.
We stippelden een mooie route uit door België en Frankrijk, dan Spanje in en dan later ook weer terug. Gezien onze route was een bepaalde Interrail-pas het voordeligst. In een maand tijd mogen we vijf dagen reizen.
Met een Interrail-pas heb je in Europa toegang tot alle treinen, maar in sommige gevallen moet je een plaatsreservering regelen: in alle hogesnelheidslijnen en in sommige landen in sommige intercity’s ook. Die plaatsreserveringen kosten geld en zo lopen de kosten toch weer aardig op.

Het plannen en reserveren van treinen is tijdrovend en ingewikkeld. Een paar jaar geleden wilden we een voor ons doen complexe reis maken – met de nachttrein naar Kopenhagen, daar overstappen op een trein naar Stockholm – en toen hebben we de hulp ingeroepen van de treinreiswinkel. Daar konden we uitstekend terecht, zowel telefonisch als in de fysieke winkel in Amsterdam. In de winkel zocht iemand alles tot in de details voor ons uit. In sommige gevallen was een treinkaartje nog niet beschikbaar, maar we kregen bericht als dat wel zo was en dan regelde de treinreiswinkel de kaarten en stuurde die uiteindelijk alles zowel digitaal als fysiek naar ons toe. Deze uitmuntende service kostte een of twee tientjes en dat was het zeker waard, want we hadden geen stress en geen slapeloze nachten.
Dat was nu wel anders.

Het plan was als volgt. We reizen van ons zo majestueuze Apeldoorn naar Schiphol. Daar stappen we in de Eurostar naar Parijs. In Parijs moet je overstappen. Tenminste: je moet van station Gare du Nord met een metro naar een ander station: Gare de Lyon. (Dat vonden we een spannende overstap en die hebben we in juni ‘getest’; het leverde een mooi weekendje Rouen op.) Vanaf Gare de Lyon rijden we met een hogesnelheidslijn naar Montpellier. Daar hebben we twee hotelovernachtingen, dus gelegenheid om de stad te bekijken. Op de tweede reisdag gaan we Spanje in. In Barcelona stappen we over op een hogesnelheidslijn naar Valencia. Daar hebben we drie hele dagen om de stad te zien. Dan gaan we hogesnelheidslijnen terug naar Barcelona en daar spenderen we vier hele dagen. Vanaf Barcelona nemen we een hogesnelheidslijn naar Lyon en in Lyon verblijven we drie nachten. Ten slotte reizen we van Lyon naar Brussel, daar stappen we over op een intercity naar Schiphol en dan komen we die dag uiteindelijk weer terug in ons zo majestueuze Apeldoorn.

De reis naar Parijs boeken konden we zelf. Althans: De Vrouw kan dat. Ik niet. Ik laat dit soort zenuwslopend werk graag over haar. Zij is er verrekte handig in geworden. Daarna werd het wat lastiger. De Vrouw hing een hele dag aan de telefoon en kreeg uiteindelijk iemand aan de lijn van NS Internationaal die er wél verstand van had. Aan het eind van die hele dag waren we een boel extra geld kwijt maar hadden we wel gereserveerde stoelen van Parijs naar Montpellier, van Montpellier naar Barcelona, van Barcelona naar Lyon en van Lyon naar Brussel. Maar niet tussen Barcelona en Valencia en weer terug. Dat kon de meneer van de NS ook niet. Och jee, hoe moest dat nu? We hebben het ganse internet tot in de duisterste krochten afgezocht maar: nee, dit lukt niet.
Nu heb ik een boek. Een boek over treinreizen in Europa. Gekregen van De Vrouw, ergens rond afgelopen Kerst, toen we druk vakantieplannen aan het maken waren. En in dat boek, daar las ik dat stoelen reserveren in Spaanse treinen inderdaad lastig is en niet op afstand kan. Je moet naar een loket ter plaatse. Oei oei, maar wat als de trein vol is? Dan moesten we of een trein later nemen en dat is vaak uren later en dan waren we dus heel laat op de plaats van bestemming en kwamen we in de problemen met hotel of appartement, óf dan moesten we een regionale intercity nemen die er uren en uren over doet en dan hadden we hetzelfde probleem. Hoe moest dit nou? U begrijpt inmiddels: nachtenlang wakker liggen.

Twee weken voordat we op reis gaan, voeren we alle gegevens in de Interrail-app op onze telefoons. Met dat we de geplande ritten in Spanje intikken, verschijnt er een link naar het kopen van stoelreserveringen. Het zal toch niet waar zijn? Het is ook niet waar. Ook via de link: lukt niet. Ik ga op mijn desktopcomputer naar de webstek van Interrail en zoek op de Helppagina. Hé, hier staat iets: je kunt een pre-order regelen door te bellen naar een of ander telefoonnummer van de Spaanse treinmaatschappij. Dat kan maximaal 72 uur voordat je reis begint en dan sturen ze je een link waarmee je in Spanje naar de balie moet en dan kun je daar je stoelreservering definitief maken. Ach zo.
Is er geen andere manier om met die treinmaatschappij in contact te komen? Ik worstel me door de site van Renfe heen en klik op ‘Contact’. Mailen kan niet, maar wel contact via Facebook maar ik heb geen Facebook en via Twitter. Twitter! Is het nog ergens goed voor. Ik op Twitter zoeken; blijken er vier verschillende Renfe-accounts te zijn. De eerste die ik benader gaat alleen maar over actuele verstoringen op het spoor en over vertragingen. Die verwijst me wel netjes naar dat ene telefoonnummer. De tweede, die moet ik hebben, maar die kan geen reserveringen maken en verwijst me eveneens naar het ene telefoonnummer.

De volgende dag bel ik het nummer. Ik krijg een enorm snel Spaanspratende computerdame te horen die me van alles vertelt, maar waar ik helemaal niets van begrijp. Dan zegt een andere vrouwenstem: ‘If you want to communicate in English, please press 4.’ Ik press 4. Er gaat een telefoon over en vervolgens klinkt de meest afgrijselijke wachtmuzak die je je maar kunt bedenken. Na zes minuten stopt de muziek en zegt een damesstem: ‘At the moment there is no one of our employees available who can speak English. If you want to connect with us in Spanish, press 1. If you want our conversation in English, please call us again at another moment.’
Die dag en de volgende dag bel ik het telefoonnummer een boel keren, maar steeds is er niemand die mij in het Engels te woord kan staan. (Mijn Spaans is nogal beperkt, ik kan ‘Olé!’ zeggen, maar weet niet wat ik dan eigenlijk uitdruk.)
Ik wil nog één poging wagen en dan geef ik het op en dan zien we maar aan het loket in Barcelona. Helaas: weer niemand in huis die Engels spreekt. Geërgerd verbreek ik de verbinding.

Op dat moment gaat mijn werktelefoon. Een collega die een klusje van mij gaat waarnemen.
We spreken wat praktische zaken door en ronden af.
‘Ga je nog wat leuks doen in de vakantie?’ vraagt hij.
Ik vertel van onze treinreis.
‘O wat gaaf,’ zegt hij. ‘Veel plezier. Ik ben in mei met de trein via Frankrijk en Spanje naar Marokko gereisd. Die rit langs de Franse en Spaanse kust is prachtig. Wij hadden ook een Interrail.’
‘Wacht even. Via de hogesnelheidslijnen?’
‘Ideaal.’
‘Maar hoe heb je dat gedaan met stoelreserveringen? Wij kunnen dat vanuit Nederland niet regelen.’
‘O jawel, hoor. Dat was geen enkel probleem.’
‘Hoe heb je dat dan gedáán?’
‘Via de treinreiswinkel.’
‘Váááát? Via de treinreiswinkel? Maar die bestaat toch niet meer? Die doen toch alleen maar online en voorgeprogrammeerde reizen?’
‘Wij hebben gewoon gereserveerd via hun site.’
‘Ik ga het uitzoeken. Dank je voor de tip!’

Gelijk het internet op en naar de webstek van de treinreiswinkel. Ik zoek via Help en kom op een pagina over reserveringen. Daar staan allerlei landen genoemd en hoe je het via deze site kunt doen. Ik klik op ‘Spanje’ en kom zowaar terug op de hoompeetsj en daar kan ik via een knop ‘Reserveringen’ de reis invoeren die ik wil maken en er volgt een link naar een betaalwijze en …
Ik roep De Vrouw erbij en nog geen vijf minuten later hebben we de benodigde stoelreserveringen voor elkaar. Alles bijeen voor nog geen twintig euro.
Sindsdien geen slapeloze nacht meer gehad.

Wat een avonturen weer.

–
Apeldoorn, september 2024

–

Hier lees je ‘m op FOK!.