Bas Langereis leest u voor!

Dit is mijn dagboek van 2014. Het meest recente bericht staat bovenaan. Kijk bij de categorieën B-log voor recenter materiaal.

De aanleiding van mijn blog is zaterdag 16 november 2013, ‘de dag dat ik opstond en een wereld instapte die niet de mijne was.’
Meer weten? Klik dan hier.

b
13 januari 2014

–

Woensdag 31 december: Middelburg
We doen het weer rustig aan. Na een ontbijtje pakken we de bus naar Middelburg. We zien de markt en het stadhuis, lopen door wat straten, drinken koffie in een herberg, sjouwen een rondje om de abdij en over de binnenplaats en nemen dan de bus weer terug. Begin van de avond zitten we in een brasserie aan de boulevard en eten garnalen, garnalenkroketten en vis. Om een uur of negen zijn we in het appartement. Ik lees, we zien de oudejaarsconférence en aanschouwen het Vlissingse vuurwerk vanaf de vierde verdieping. Om half twee vind ik het welletjes. Wat een jaar.

–

Dinsdag 30 december: Vlissingen
Heel goed geslapen heb ik niet en ik ben laat op. We ontbijten en als we naar buiten gaan, is het al middag. De wandeling gaat eerst naar het Nollehoofd. Het windorgel staat er nog steeds. Midden jaren zeventig ben ik zeker zes keer in Vlissingen op vakantie geweest. Een beetje jeugdsentiment, dus. Vervolgens lopen we de hele boulevard af, naar de kazematten en de jachthaven. Onderweg is er koffie. Aan het eind van de middag doen we nog wat boodschappen en die brengen we naar het appartement. Erna gaan we naar de Sint Jacobskerk. We lopen er een rondje omheen, drinken iets bij de herberg op het plein ernaast en eten dan shoarma bij de grill. Vervolgens weer terug. Ik lees nog iets en dan ga ik, wederom op tijd, naar bed.

–

Maandag 29 december: naar Vlissingen
De wekker gaat om kwart over zeven. We zijn ruim op tijd. Na koffie en ontbijt brengt De Zoon ons naar het station. We hebben de trein van kwart voor tien naar Utrecht en zijn iets voor half twee in Vlissingen. Daar nog een bus naar het Scheldeplein en dan is het nog geen tweehonderd meter naar Boulevard Bankert. Bij het appartement is niemand. De beheerder komt om half vier. In de tussentijd doen we boodschappen en drinken we koffie in een brasserie. Het appartement blijkt bezet, maar is ook een nogal afgetrapte keet. We mogen in een andere accommodatie. Een kwartier later betreden we een zeer luxueus appartement, vlak onder de watertoren. We pakken de koffers en rusten even uit. Dan wandelen we langs de boulevard naar het Bellamyplein. Eerst ergens iets drinken, aansluitend bij een Italiaans restaurant uitgebreid eten. Zo rond half tien zijn we weer terug. Ik lig op tijd in bed.

–

Zondag 28 december:
Weer eens niet goed geslapen. Veel wakker geweest. Nou ja. Iets na negenen uit bed. Eerst wat zondagmorgenklusjes, het tweede plaatje van The Shutov Assembly (Eno) en Spacelines (Nodens Ictus) in de speler, koffie en dergelijke. Dan ga ik naar buiten voor het gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Het is zonnig maar koud. (Of koud maar zonnig.)

Weer thuis is er meer koffie, Santa Milonga (Melingo) en Léro-Léro (Luísa Maita), en de brunch. Erna nog wat huiselijke klussen (vegen) en boven pak ik twee kleine koffertjes in. Daarna ga ik aan de keukentafel zitten lezen en ondertussen draai ik Three Cheers (For The Broken Hearted) (Glass Hammer), You Must Be This Tall (Mike Keneally) en Quartet (Pat Metheny Group).
Later maak ik eten. Veel is het niet: ik braad varkensfiletlapjes, bak garnalen met knoflook, peper, paprika en bosui, en zet alle restanten van de afgelopen dagen op tafel. Het meeste komt nog op ook en we horen Marbles (Marillion). Als alles weer is opgeruimd, lees ik nog wat. Halverwege de avond neem ik plaats achter de pc en zie de eerste helft van Message To Love – The Isle of Wight Festival 1970. Zo om half elf is het bedtijd.

–

Zaterdag 27 december:
Op tijd op. Huiselijke klusjes. The Shutov Assembly (Eno). Natte sneeuw buiten. Ik fiets naar een supermarkt en de Turkse winkel. Vervolgens is het tijd voor meer koffie en brunch. En het tweede plaatje van The Name Of This Band Is (Talking Heads). Dan fietsen we met z’n drieën naar het centrum. De Zoon koopt kleren en ik Poppie en Eddie en Manon (Herman Brusselmans, z’n derde boek dit jaar!). Op de terugweg doen we nog een supermarkt en dan door de natte sneeuw snel naar huis. Het is halverwege de middag, ik zet In The Land Of Grey And Pink (Caravan) op en buig me over het notebook van De Vrouw. Het ding is traag; ’s Kijken of er iets aan te doen is. Het lukt redelijk. Ondertussen maak ik bamisoep. En hoor ik Belighted (iamthemorning). De bamisoep eten we op. Na het eten lees ik wat onder The Stix (Jaga Jazzist). De Zoon ontdekt dat zijn slipcursus van morgen is uitgesteld wegens slecht weer. Ik zou met hem mee, dus nu wordt het een dagje niets. Niet erg. Ik ga achter de pc zitten en zie de concertfilm Get All You Deserve (Steven Wilson). Mooi. Ik zag het concert in mei 2012 en in mijn herinnering is het wellicht een van de beste die ik ooit heb meegemaakt. Nu vouw ik was en is het bedtijd.

Vrijdag 26 december: Tweede kerstdag
Zo tegen negen uur zijn we op. We draaien A Christmas Album (California Guitar Trio) en Christmas Around The World (van het wereldlabel Putumayo). Ook gebruiken we een eenvoudige brunch. Dan rijdt De Zoon ons naar Voorthuizen. Bij Schoonmoeder komen verscheidene kinderen en kleinkinderen. Er is koffie en taart en wat later alle zelf meegebrachte hapjes. De sfeer is rustig en prettig. Rond vier uur gaan we weer terug. Ik zet Chris Squire’s Swiss Choir op, later de I Believe In Father Christmas EP (Emerson Lake & Palmer) en Christmas Mash Up (verzamelplaatje). Ondertussen heb ik varkenshazen gebraden en de oesterzwammen gebakken. Het is niet veel voor een kerstdiner, maar voldoende na een dag van hapjes. Na het journaal zie ik de bonus-dvd die bij de Transatlantic-box meekwam en de concert-dvd die bij Like It Is – At The Bristol Hippodrome (Yes) zat. Dan is het weer elf uur.
Het waren rustige kerstdagen. Het gaat beter met mij. Bij vlagen ben ik vlak, maar ik voel me ook opgewekt en heb soms ook weer zin in dingen.

–

Donderdag 25 december: Eerste kerstdag
Half tien ben ik beneden. Eerst maar eens alle kerstlampjes en Christmas Variations (Rick Wakeman) aan. Na een eenvoudige brunch stappen we op de fiets en rijden naar de wijk Orden. Mijn vader ontvangt ons. Hij is begin deze maand geholpen aan staar en draagt na zesenzeventig jaar geen bril meer. Een vreemd idee. We bedanken hem voor het grote cadeau dat hij ons eerder deze week heeft gegeven; we zijn er heel blij mee. Iets later zijn mijn twee broers er ook. Wijzelf vertrekken rond vier uur weer naar huis. Daar buig ik me over het kerstmenu: gebraden lamsbout en een groenteschotel van ui, paprika, palmkool en kikkererwten. Ook het toetje smaakt goed! En ja, we horen de traditionele kerstplaten Christmas Album (Jethro Tull), The Christmas Album (Keith Emerson) en Three Ships (Jon Anderson)

Na het journaal zie ik de concert-dvd In Europe (Transatlantic), het concert dat ik heb mogen meemaken. Leuk om het weer terug te zien. Als het afgelopen is, is het elf uur.

–

Woensdag 24 december:
Laatste werkdag van het jaar. Nog niet helemaal wakker sta ik op. De wekker heeft me echt gewekt. Ik ben weer een paar keer wakker geweest vannacht, maar heb bij vlagen toch ook diep geslapen.
De werkdag begint vreemd: ik ben er heel vroeg, maar de deur is nog niet open en we moeten met een hele ploeg bijna een half uur wachten tot iemand het gebouw opent. Dan kan ik aan de slag. Het is heel stil en ik kan mooi een extra klus doen. Om vijf uur ben ik thuis. Even later De Vrouw ook.
We draaien The Endless River en het eerste plaatje van The Name Of This Band Is (Talking Heads). Ondertussen warm ik de schotels van de afgelopen dagen op. De Zoon heeft pompoensoep van het werk meegenomen en die is een voorafje. Ik heb wat gelezen, maar wil ook iets anders weer eens gaan doen. Ik bekijk de concert-dvd die meekwam met Live at the Royal Albert Hall (Steve Hackett). Mooie registratie. En dan is het kwart voor elf.

–

Dinsdag 23 december:
De langste nacht is weer geweest; vanaf nu worden de dagen weer langer. (Ik moet er bijna niet aan denken.) Volgens mij heb ik weer iets beter geslapen dan de voorgaande nachten. Het gaat, het gaat. Nu nog zin krijgen in allerlei dingen.
Op het werk verder met extra taken en andere dingen. Tussendoor een rondje wandelen.

Wederom om zes uur thuis. Het eerste te doen: eten maken. De Zoon en ik zijn alleen, dus wordt het een fikse pasta. Wat zeg ik? Een lasagne! Zo tegen kwart over zeven zitten we aan tafel en de schaal gaat maar half leeg. Inmiddels horen we Like It Is – At The Bristol Hippodrome (Yes). Als alles op en opgeruimd is, zet ik de EP Drive Home (Steven Wilson) aan en doe ik iets aan de webstek. Ik kijk het journaal en daarna zet ik Storm Corrosion op en begin ik te lezen in De ware bekentenissen van een witte terrorist (Breyten Breytenbach). Om kwart voor tien lig ik in bed.

–

Maandag 22 december:
Slapen ging redelijk vannacht. Ik ben nog wel wat wakker, maar opstaan gaat zonder problemen. Op het werk is het stil; ik ben er alleen van ons team en kan veel achterstallig werk doen en wat extra klussen uitvoeren. Tussen de middag loop ik een rondje.

Zes uur ben ik weer thuis. De Vrouw heeft het eten gemaakt: een stamppotje van aardappelen, bieten, uien en shoarma. Smaakt goed. Alles is snel op en ook weer opgeruimd. We kijken het journaal en dan kan ik zitten lezen. Tijdens The Shutov Assembly (Brian Eno) lees ik Empire Falls uit. Het is bijna kwart voor tien en ik ga naar bed.

–

Zondag 21 december:
Volgens mij heb ik weer iets beter geslapen. Voor negen uur ben ik uit bed. Beneden doe ik There’s A Light That Enters Houses With No Other House In Sight (David Sylvian) in de speler en wat zondagmorgenklussen. Zo na half elf loop in naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Als ik weer thuis ben, is De Vrouw ook beneden. We drinken koffie, horen de filmmuziek van The Hobbit 1 en brunchen. In de middag is het rustig. Ik lees en hoor Tales From Yesterday (Yes-tribute), het tweede plaatje van Works Live (Emerson Lake & Palmer) en QE2 (Mike Oldfield). Inmiddels heb ik dan ook al eten gemaakt. De rollade is gebraden, de groentestoof van mangold, peper en knolselderij in ras-el-hanout is klaar en de salade van komkommer, tomaat en bosui staat eveneens op tafel. Op krijgen we het niet, maar het smaakt wel. Als alles weer opgeruimd is, hoor ik Soft Machine 2 (Soft Machine) en lees ik nog wat. Dan gaat De Vrouw de deur uit, naar de bioscoop. Ik blijf achter, werk wat mail af en hoor The Raven That Refused To Sing And Other Stories (Steven Wilson). Na A Passion Play (Jethro Tull) is het tijd om naar bed te gaan.
Lichamelijk gaat het oké, maar ik voel me niet vrolijk. Niets kan me echt schelen. Er is allemaal weinig lol aan. Het enige dat ik leuk vind is een boek lezen en muziek horen. Verder niet. Ik heb niets meer te melden, alles is zinloos, fijn is het niet.

–

Zaterdag 20 december:
Heel goed geslapen heb ik niet, maar het lijkt wel iets beter dan de afgelopen nachten. Ik ben na negenen beneden en doe de gebruikelijke zaterdagmorgenklussen en lees een deel van de krant. Ondertussen draai ik 1492 (Vangelis). Halverwege de ochtend maak ik een rondje langs de biowinkel, de supermarkt en de Turkse winkel. Thuis is er koffie, een lunch, Açai (Aline de Lima), Themes (Rick Wakeman) en Studio 105 (Mayra Andrade). De Vrouw en ik fietsen nog naar de markt voor cranberry’s en fruit en rijden dan door naar het nieuwe huis van Zwager. Hij is nog druk aan het klussen en geeft ons een rondleiding. We wachten even tot het weer droog is en dan gaan we naar huis. Ik buig me over het eten: een beenham, schorseneren in kaassaus, gebakken aardappelen en een salade van bleekselderij, bosui, tomaat en paprika. In de keuken hoor ik If I Could Do It All Over Again, I’d Do It All Over You (Caravan) en Heaven & Earth (Yes). Als het eten op is, probeer ik te lezen. De Vrouw en De Zoon zitten een lawaaierig televisieprogramma te kijken en het lukt me niet om me goed concentreren. Ik draai Soft Machine (Soft Machine) en het eerste plaatje van Works Live (Emerson Lake & Palmer), maar om half elf houd ik het voor gezien.

Vrijdag 19 december:
Ik slaap nog steeds niet veel, maar sta goed op. Op het werk doe ik van alles en niets. Ik kan me lastig concentreren en moet bijna ieder kwartier even een rondje op mijn stoel maken. Tussen de middag loop ik een rondje buiten.

Aan het eind van de dag ben ik zeer moe, maar in de bus slapen lukt niet. Om zes uur ben ik thuis. De Vrouw heeft de bloemkoolpreischotel van gisteren opgewarmd en er een oud bekend gerecht naast gezet: witvis (schol in dit geval) gestoofd met uien in kerrie. Ouderwets goed.
Dan gaan De Vrouw en De Zoon even kerstboodschappen doen op een winkelcentrum. Ik zet Other World (Peter Hammill & Gary Lucas) op en lees wat. Als De Vrouw en De Zoon weer terug zijn, hoor ik Little Red Record (Matching Mole) totdat het tien uur is.

–

Donderdag 18 december:
Een derde nacht met weinig slaap. Toch ben ik fit als ik opsta. Deze ochtend gaat alles lekker met de bus en ben ik vroeg op het werk. Ik ga ook vroeg weer weg; iets voor half twee vertrek ik. Tweeënhalf uur later zitten we bij de psycholoog.
We nemen door hoe het gaat sinds ik medicatie neem. De bijwerkingen vallen momenteel mee en zullen over een week of twee voorbij moeten zijn. Ik bouw een spiegel op, waardoor de werking constanter wordt en de stemmingsschommelingen straks minder hevig zijn. Het voelt allemaal al wat rustiger.
We zijn op tijd thuis. Ik zet Culture Of Ascent (Glass Hammer) op en maak eten. Het wordt een ovenschotel van prei, bloemkool, spekjes en pepers met een eimengsel. Daarnaast bak ik kiphaasjes en maak ik een salade van komkommer, tomaat en mozarella. Tijdens Caravan (Caravan) eten we het op.
De avond besteed ik aan lezen en ik hoor Matching Mole (Matching Mole). Half tien is de dag voorbij.

–

Woensdag 17 december:
Opnieuw een nacht zonder veel slaap. Opstaan is geen probleem. De bus van kwart voor zeven komt niet, waardoor ik laat op het werk ben. Daar doe ik van alles wat ik moet doen. Tussen de middag lunch ik met de collega’s en om zes uur ben ik thuis. Even uitblazen en dan eten maken. Ondertussen draai ik de doos War Child (Jethro Tull) nog maar eens. Het is na zevenen als we aan tafel zitten.

De boel smaakt goed, merk ik. Na het eten blijf ik in de keuken, hoor Lifesigns (Lifesigns) en lees. Om half tien ga ik naar bed.
Sinds ik de dubbele dosis medicatie neem, is er nog niet veel anders. Ik voel wat druk op mijn hoofd, ben voortdurend doodmoe en heb moeite met slapen. Ben benieuwd hoe lang dit blijft.

–

Dinsdag 16 december:
Niet goed geslapen. Lang en veel wakker geweest. Toch lukt het om op te staan. Vanmorgen juist een vlotte aansluiting met de bus, dus ben ik extra vroeg op het werk. Vanochtend schuif ik aan bij een of andere bijeenkomst van personeelszaken, opleidingen en kwaliteit, waarin afstemming gezocht wordt over een of ander ICT-systeem met de leverancier; ik zit er omdat ik mogelijk in het nieuwe jaar iets ondersteunends aan het project kan gaan doen in mijn boventallige uren. Wat ik merk, is dat nog heel niet duidelijk is wat het gaat worden en het weinige dat er voor me licht, is geestdodend inklopwerk. Inhoudelijk interessante kost; ik wacht af wat er uiteindelijk van mij verwacht wordt. Tussen de middag loop ik een rondje buiten.

De rest van de middag verloopt snel. Ik ben heel moe als ik om half vijf naar huis ga. Bij thuiskomst blijkt dat De Vrouw de kerstboom heeft opgetuigd; dit jaar hoef ik er niets aan te doen. Ik maak het eten (bamisoep) en het is goed dat ik wat te doen heb, anders zou ik omvallen van vermoeidheid. Om verder wakker te blijven gaat Pale Communion (Opeth) aan, later de 2013-versie van The Snow Goose (Camel). Het is na zevenen als we aan tafel gaan. Erna lees ik nog iets en hoor ik Walking On A Flashlight Beam (Luntic Soul). Dan zie ik de mail van mijn vader; hij is benieuwd hoe het met mij gaat en heeft een kerstcadeau. Kwart voor tien lig ik in bed.

–

Maandag 15 december:
Ik heb diep geslapen, maar ben ook een paar keer wakker geweest. Wakker worden kost veel moeite. Als ik er eenmaal uit ben, lukt het allemaal. De nieuwe busdienstregeling is ingegaan; vanmorgen heb ik geen goede aansluiting en ik hoop dat het de rest van de week beter gaat. Op het werk kan ik veel doen; het is goede afleiding. Iets voor half twee ga ik naar huis.

Drie uur ben ik thuis, in de veronderstelling dat ik om vier uur bij de psychiater moet zijn. De Vrouw is er om half vier en wil nog een half uurtje zitten. O? Wacht, ik zit weer eens verkeerd. Inderdaad een half uur later fietsen we naar het centrum.
In het gesprek met de psychiater vertel ik hoe de afgelopen twee weken zijn verlopen. Niet al te veel lichamelijke klachten: aanvankelijk slecht slapen, wat hoofdpijn en nogal impotent. Ik houd me op de been met de gedachte dat het hoort bij de eerste weken van de medicatie. Daarnaast vertel ik hoe het afgelopen weekend is verlopen. Ik voel me lusteloos, oververmoeid, somber. De Vrouw vult aan dat ik tam en weinig vrolijk ben. Ook dat kunnen allemaal bijwerkingen zijn van de eerste weken medicatie. De psychiater wil de dosis graag verdubbelen, zodat de medicatie goed z’n werk kan doen. De mogelijke bijwerkingen kunnen wederom twee tot vier weken duren. Och, zo. Nou, vooruit.
Op de terugweg doen we boodschappen bij een supermarkt en De Vrouw wil met alle geweld een kerstboompje kopen. Voor deze ene keer dan. Thuis maak ik de boerenkoolschotel van spekjes, gehakt, rode ui, peper, knolselderij, bouillon en … boerenkool. Ernaast komt een sla van komkommer, tomaat en … sla. Smaken doet het en het is op voor we het weten. Inmiddels hebben we The Endless River (Pink Floyd) en Survival & Other Stories (Jon Anderson) gehoord. Na het eten blijf ik aan de keukentafel zitten. Ik draai Fourth (Soft Machine) en het tweede plaatje van Neroli (Eno), ik lees in het boek totdat het half tien is en dan ga ik naar bed.

–

Zondag 14 december:
Om half negen ben ik wakker, maar ik blijf liggen tot zeker tien uur. Nog altijd voelt het niet goed. Beneden neem ik wel een kop koffie, daarna ga ik naar buiten voor het gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Het is zonnig maar koud.

Thuis nog wat koffie met De Vrouw. Ik huil. Vervolgens bereid ik de lunch voor. Zowaar, ik kan een broodje eten. Daarna doe ik nog wat klusjes en dan zit ik aan de keukentafel. Het lukt me om te lezen en HB komt uit; ik begin in Empire Falls (Richard Russo), dat ik tien jaar geleden las en ik weet er niets meer van. De middag vordert in stilte.
We maken het avondeten. De schotel van vrijdag gaat de oven in, De Vrouw maakt salade en ik bak steaks. We maken alles op. Om half acht is het weer opgeruimd ook. Ik lees verder tot ik zeer moe ben en het half tien is.

–

Zaterdag 13 december:
En ik sta er pas na negenen ook weer uit. Veel geslapen. Nog wel wat druk op de kop, maar het lijkt rustiger. Beneden de gebruikelijke zaterdagmorgendingen en het eerste plaatje van Neroli (Eno). Dan even op de fiets naar de biowinkel en de supermarkt.
Na de lunch stappen we met z’n allen op de fiets. In de bioscoop zien we The Hobbit – The Battle of Five Armies. In 3D. In het begin heb ik er hoofdpijn van; later gaat het wel. Een onderhoudende film in de traditie van de voorgangers.
Als we de bioscoop uitkomen, gaat het mis. Plots overvalt een vlaag van angst en paniek me; in de fietsenstalling sta ik te huilen. Het plan was om ergens te gaan eten, maar ik red het niet. We gaan naar huis. De Vrouw en De Zoon halen frieten, maar ik kan niets eten. Ik zit aan de keukentafel. Nadat zij hebben gegeten, gaan ze een film kijken. Ik vind het lawaai, ben doodmoe en ga naar bed. Het is half negen.

Vrijdag 12 december:
Het gaat niet makkelijk vandaag. Ik ben moe, leeg, gelaten. Onderweg in de bus voel ik druk op mijn hoofd; ik ben bang dat er een bui aankomt. Alles voelt zwaar. Ik heb geen zin; ik heb nergens zin in. Toch doe ik vanmorgen de dingen die ik moet doen. Tussen de middag loop ik een rondje.

Ik red het de rest van de middag. In de bus terug heb ik geen zin in lezen; mijn hoofd doet zeer. Als ik thuiskom, val ik stil. Er komt iets op mij af, voel ik. Ik huil. De Vrouw heeft het eten klaar; iets met ham en groente en rijst. Normaal gesproken erg lekker. Nu eet ik een paar happen. We zouden vanavond naar de verjaardag van Auke gaan. Ik red het niet. Te warrig in mijn hoofd, te veel druk, te wankel. De Vrouw en De Zoon gaan alleen. Ik blijf achter, neem mijn medicijn, typ dit stukje en ga nog voor negen uur naar bed.

–

Donderdag 11 december:
De oorsuizingen zijn heviger. Zeker als het stil is om me heen. Opstaan lukt goed. Op het werk verloopt het oké; veel bijzonders is er niet. De manager P&O spreekt me aan; hij heeft mogelijk een klus voor mij. Ben benieuwd. Tussen de middag loop ik een rondje buiten.

In de middag een overleg, waardoor ik later weg kan en dus ook later thuis ben. De Vrouw heeft het eten al bijna klaar. Kipvleugels, gebakken aardappelen en sla. Ik merk dat ik zeer vermoeid ben. Na het eten zit ik aan de keukentafel. Ik kan nog wat lezen, maar heb het verder stil om me heen. Tien uur is het wel genoeg geweest.

–

Woensdag 10 december:
Het lijkt of ik wat beter heb geslapen. Toch sta ik niet makkelijk op.
Op het werk van alles te doen; niet veel bijzonders. Kwart over twee ben ik thuis. Ik maak een rondje boodschappen langs de supermarkt en de Turkse winkel. Buiten schijnt de zon. De Vrouw komt ook thuis. Ik ga eten maken: het word een allegaartje, van de restjes groene kool, prei en bouillon maak ik een groentestoof, er is mie met bonenschotel erin, en daarnaast komt sla en bak ik steaks. Pressure Points (Camel) heeft geklonken. Na het eten is het rustig. Ik lees Nacht uit, begin in Watervrees tijdens een verdrinking (HB) en hoor Frances The Mute (The Mars Volta) en de remaster Neroli (Eno). Op tijd naar bed.
De dagen worden saai. Ik merk dat ik vlak ben, dat weinig me echt kan schelen en dat het wel doorhobbelt. Niet prettig, maar het is even zo.

–

Dinsdag 9 december:
Vannacht lijkt een kopie van de afgelopen nachten. Niet heel goed geslapen, maar uiteindelijk slaap ik diep als de wekker gaat.
Op het werk is er weer van alles en niets; tussendoor neem ik mijn tijd en pauze. Tijdens mijn gebruikelijke rondje is het nog altijd zeer mistig.

Zes uur ben ik weer thuis. Onder Nursery Cryme (Genesis) begin ik aan het eten. Het wordt een groenteschotel van venkel en courgette, met een risotto en tartaartjes. Als De Vrouw om kwart over zeven thuis komt, kunnen we aan tafel. Erbij komt The Unconsolable Secret (Glass Hammer). Het eten is goed gelukt. Erna maken we de boel weer schoon en dan kan ik aan de keukentafel blijven lezen. Ik hoor Touchwood (Gitbox) en Cinemage (Ryuichi Sakamoto), voordat ik naar bed ga.

–

Maandag 8 december:
Slapen gaat kennelijk in twee fases. Ik ben ergens om drie uur een tijdje wakker, maar slaap dan weer diep. Wakker worden is dan moeilijk; als ik uit bed ben, gaat het goed.
Op het werk is het allemaal oké. Er ligt veel en ik doe ook veel. Toch kan ik ook mijn rust en pauze nemen. Tussen de middag wandel ik een rondje, aanvankelijk in het zonnetje, later trekt het dicht en krijg ik een paar druppels.

Ik kan iets voor half vijf weer naar huis. De Vrouw heeft eten gemaakt: een bonenschotel met groene kool erin, plus een salade van tomaat, bosui en groenselderij. Zeer goed. Na het eten zien we het journaal en dan ga ik aan de keukentafel zitten. Ik lees en hoor The Crimson Songbook volume 2 (Crimson Jazz Trio) en New Chautauqua (Pat Metheny) tot het bijna half elf is.
In mijn hoofd is het rustig, behalve de gigantische oorsuizingen en af en toe en drukkende hoofdpijn. Verder slaap ik niet zo goed en ik was meer dan twee dagen niet naar de wc geweest. Maar ik voel me wel oké, niet neerslachtig of supervrolijk.

–

Zondag 7 december:
Ik ben op kwart over negen uit bed. Beneden doe ik de dingetjes en zet ik Rick Wakeman at Lincoln Cathedral (Rick Wakeman) op. Halverwege de ochtend maak ik mijn gebruikelijke rondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Het is niet koud, maar de straffe wind maakt het guur buiten.

Weer thuis neem ik nog koffie, gaat Otrabanda (Sam Vloemans) aan en zet ik de spullen klaar voor de brunch. We horen Vai – Piano Renditions (Mike Keneally) en Last (The Unthanks). Na het eten doe ik nog wat klussen en dan lees ik aan de eettafel het derde deel van Knausgard uit, onderwijl Back To Front (Peter Gabriel) beluisteren.
Het is een regenachtige zondagmiddag en er hoeft niets. Dat is fijn. De Vrouw en De Zoon gaan een film kijken en dat maakt weer genoeg lawaai, dus ik laat muziek verder uit. Begin van de avond heb ik de bamisoep klaar en zet ik Banks Of Eden (The Flower Kings) aan. Die bamisoep is ouderwets goed, al hoef ik niet zo veel. In de avond begin ik aan Nacht, het vierde deel in de serie van Knausgard. Als Last Night The Moon Came Dropping Its Clothes In The Street (Jon Hassell) en Cartography (Arve Henriksen) voorbij zijn, is het bijna half elf en ga ik naar bed.

–

Zaterdag 6 december:
Ik ben vannacht wel wat wakker geweest, maar heb toch ook redelijk geslapen. Het is half negen als ik uit bed ga. Ik ben alleen. De Vrouw is vandaag vrijwilliger bij het Helpportret-project.
Ik doe de was, ik ruim de vaatwasser uit, ik maak koffie, ik lees een krant, ik hoor The Endless River (Pink Floyd). Halverwege de ochtend fiets ik naar de markt. Ik haal er slechts thee (de Italiaanse kruiden zijn op) en dan ga ik verder naar het Jean Monnetpark om even te kijken bij het Helpportret-project. Het is er nog niet heel druk, maar de mensen zijn al volop bezig. Mooi om even te zien. Toch ga ik na een half uurtje weer verder naar de supermarkten en de Turkse winkel. Thuis nog een koffie, War Child (Jethro Tull) en een lunch met De Zoon.
Ik wandel nog even naar buiten. Eind van de middag draai ik Love Beach (Emerson Lake & Palmer) en begin ik aan het eten van vandaag én morgen. Wat volgt, is Phoenix Rising (Deep Purple) en 10,000 Days (Tool).
De Zoon en ik eten spaghetti met gehakt-tomatensaus en parmesan. Goed gelukt weer. Ondertussen klinkt Door X (David Torn). De Zoon eet alles op, zoals gebruikelijk. Erna ruimen we op en dan is het bijna acht uur. Ik zie het journaal en ga vervolgens aan de keukentafel verder lezen, onder de tonen van We’re Here Because We’re Here (Anathema) en What’s It All About (Pat Metheny).
De Vrouw komt om half elf thuis. We kletsen wat, maar ik ben zeer moe en ga een half uurtje later naar bed.

Vrijdag 5 december:
Wederom niet echt een goede nacht. In het begin slaap ik een uur of twee en aan het eind ook weer. Eenmaal op is er geen probleem en voel ik me goed. Buiten lijkt het minder koud dan de afgelopen dagen. Misschien lijkt het alleen maar zo.
Op het werk doe ik allemaal dingen die ik moet doen. Niet alles komt af, maar dat is niet erg; dat komt maandag weer. Ik zoek de momenten van rust en pauze en tussen de middag loop ik een rondje buiten, in de buurt van landgoed Warnsborn.

Ik ben wel erg vermoeid in de middag, maar ik houd het vol. En om zes uur ben ik weer thuis.
De Vrouw heeft eten gemaakt. Een goede pot van pastinaak, spitskool en chorizo. Zeer smaakvol. Na het eten gaan De Zoon en De Vrouw een film kijken; ik blijf aan de keukentafel zitten lezen. Even geen muziek; ik ben zeer vermoeid en het geluid uit de woonkamer is voldoende. Het is sinterklaasavond, maar dit jaar geen bijzonder gedoe. Om half elf ben ik toch echt zo moe dat ik niet eens meer iets kan lezen.

–

Donderdag 4 december:
Halverwege de nacht ben ik wakker, maar slaap toch weer in. Met moeite sta ik op; eenmaal eruit gaat het wel. Lichamelijk heb ik geen problemen; mijn hoofd voelt vreemd. Het is alsof iemand een grote hand op mijn schedel heeft gelegd en alsof ik de wereld van een afstand bekijk, alsof ik in een pretparkpak zit. De oorsuizing lijkt steeds heviger te zijn; althans, ik ben me hem voortdurend bewust.
Op het werk kan ik bezig zijn en dat ben ik ook. Ik merk wel dat ik me wat lastig kan concentreren; ik moet echt moeite doen mijn aandacht erbij te houden. Tussen de middag loop ik een rondje buiten.

Op de gebruikelijke tijd (zes uur) ben ik weer thuis. De Vrouw heeft zuurkoolschotel gemaakt, met gehakt, spek, peer, rozijnen en kaas, uit de oven. Best goed. Na het eten zit ik aan de keukentafel te lezen in Knausgard en hoor ik There’s Light That Enters Houses With No Other House In Sight (David Sylvian) en Juice (MSM&W) tot het half elf is.

–

Woensdag 3 december:
Vanaf een uur of vier ben ik wakker en slapen lukt dan niet meer. Opstaan gaat me goed af en ik merk dat ik opgewekt ben.
De ochtend op het werk is redelijk rustig en alles verloopt voorspoedig. Af en toe lijkt het of ik van dieper uit mezelf naar de wereld kijk, of alles iets verder weg is. Zou het met medicatie te maken kunnen hebben? Van de overige genoemde mogelijke bijwerkingen merk ik gelukkig niets.
Korte werkochtend. Veel te doen en dat doe ik dan ook. Op de terugweg stap ik ter hoogte van de dokterspraktijk uit. Ik haal de verwijsbrief naar de specialistische zorg op, doe een boodschapje en wandel door het Matenpark naar huis. Spullen droppen en op de fiets naar de Turkse winkel voor de laatste dingen.
Thuis zet ik Spectrum (Steve Howe) op en ik begin aan het avondeten: runderstoof met rode ui, peper, paprika, wortel, pompoen en ras el hanout. Erbij een salade van veldsla, kaki, komkommer en tomaat. Tijdens het koken komt Second Nature (Flying Colors) en Akokan (Roberto Fonseca). Ook lees ik De Boerenoorlog (Martin Bossenbroek) uit.
Half zeven is het als we aan tafel zitten en een kwartier later is alles op. Ik blijf aan de keukentafel, draai de twee plaatjes uit de War Child box (Jethro Tull), Falling Deeper (Anathema) en begin in Zoon (Karl Ove Knausgard).

–

Dinsdag 2 december:
Niet zo heel goed geslapen. Af en toe wel, vaak ook niet. Ik ben nogal eens wakker. Toch lukt opstaan me goed en als ik dat eenmaal heb gedaan, is het wel oké. Het is erg koud buiten, dus het elektronisch lezen beperk ik tot ín de bus. Op het werk is het zeer rustig voor een dinsdag; het gros van de hoge piefen zit op de hei, vandaar. Geeft me mooi de gelegenheid om allerlei klussen af te handelen. Ook heb ik een gesprek met de manager van personeelszaken: ik kom op de mobiliteitslijst en als ik nou mijn CV stuur, dan kunnen zij kijken of er nog wat matcht voor die twaalf boventallige uren van mij. ‘Er zijn altijd wel tijdelijke projectklussen te doen,’ hoor ik. Nou mooi. Ben benieuwd. Tussendoor loop ik weer een rondje.

Zes uur ben ik thuis. Ik zet de spullen voor het eten klaar en Endless (Fjieri) op. De Vrouw is vroeg thuis. Ik warm de soep op, stoom wortelen en pastinaak, maak een kaassaus en braad de varkenshazen. De Vrouw maakt de fruitsalade. Als we aan tafel gaan, klinkt de superdeluxe editie van Sluggo! (Mike Keneally). Na het eten lees ik en hoor ik tot het bijna half elf is.

–

Maandag 1 december:
De wekker van De Vrouw gaat om zeven uur. Ik word wakker. Een uur later zit ik aan de telefoon en bel ik naar de huisarts. Het duurt even voordat ik contact heb. Nee, de huisarts kan niet zomaar een verwijsbrief afgeven, dan wil ze toch echt goed weten waarom en ze kan vanmiddag terugbellen. Dat is te laat, want om twee uur moet ik bij de psychiater zitten. Dan maar even zonder brief.
Ik zet Venice (Fennesz) maar op, lees de krant en een paar hoofdstukjes in het boek over de Boerenoorlog (gezellig). De Vrouw gaat werken en ik ben alleen. Eerst het tweede plaatje van Secret Story (Pat Metheny) en dan Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness); ondertussen werk ik aan de webstek.
Zo halverwege de ochtend fiets ik naar de markt. Ik koop kaas, peren, mandarijnen en bij de boekhandel Casa Benali – Het Marokkaanse huis-tuin-en-keukenkookboek (Saïda en Abdelkader Benali). Thuis drink ik koffie, eet ik een boterham en hoor ik De-Loused In The Comatorium (The Mars Volta).
Om half twee fiets ik naar de praktijk van de psycholoog en nu dus ook van de psychiater.
Die psychiater onderzoekt nogmaals wat er precies aan de hand kan zijn. Na drie kwartier intensief vragen hoor ik haar het woord ‘depressief’ zeggen. Het is goed te behandelen en het medicijn dat ik ga krijgen hoef ik waarschijnlijk maar een half jaar te slikken. Als ik nu begin, gaat het na twee tot vier weken echt werken. Tot die tijd kan het zijn dat klachten toenemen; daarna is het voorbij. De eerste twee dagen kunnen er maag-darmklachten optreden. Over twee weken ziet ze me weer voor een controle.
Ik fiets gelijk door naar de apotheek. Of het een nieuw medicijn voor me is? Dat is het. Dan moet ik goed weten dat het lang duurt voordat het gaat werken: vier tot negen maanden. Ik kijk de apothekersassistente aan en zeg maar niet wat voor lelijks ik denk. Later thuis lees ik de bijsluiter en daarop staat ‘gewoon’ dat het medicijn na twee tot vier weken werkzaam is en dat ik het zeker vier tot negen maanden moet slikken tot de depressieve klachten voorbij zijn.
Thuis draai ik dan ook het tweede plaatje van Abandoned Dancehall Dreams en als De Vrouw weg is komt The Bridge Between (The Robert Fripp String Quintet). Of het allemaal niet genoeg is, begin ik aan het eten: de beruchte erwten-pompoensoep. Op de momenten dat ik even ga zitten, slaat de vermoeidheid toe. En nog wat anders. Vooral bezig blijven, dus. Gelukkig kost het snijden van pompoen veel tijd. Laten we Tresspass (Genesis) nog eens draaien.
De Vrouw is om zeven uur thuis. De soep is klaar en The Living Tree – Live in concert – part one (Anderson/Wakeman) begint. Erbij komt Turkse pide. Het is ook allemaal weg en op voordat we het weten. Hoewel, van de soep blijft nog een pannetje over.
Zo tegen acht uur neem ik voor het eerst mijn medicijn, lees ik verder en hoor ik het plaatje dat met de PROG meekwam. Eind van de avond maak ik een vervolgbericht aan de genodigden voor mei. Dan is het wel laat genoeg geworden. Kwart over tien. Oké?

–

Zondag 30 november:
Nogal vroeg, even na acht uur, sta ik op. Als ik beneden ben, maak ik koffie en draai ik Amazing Grace (Rick Wakeman). Ik heb rust en tijd voor mijzelf. Altijd fijn. Halverwege de ochtend ga ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Buiten is het grauw en koud. Ondanks dat ik mijn handen diep in mijn jaszakken houd, krijg ik dode vingers. Weer thuis is er De Vrouw die me opwarmt. Arrebol (Aline de Lima) gaat aan en wat later Stationary Traveller (Camel). We drinken koffie en ik prepareer de brunch.
Nog wat klusjes, nog een keer The Endless River (Pink Floyd) en dan rijdt De Zoon ons allen naar Voorthuizen. Oma is vandaag jarig. Eerst zijn we even bij haar in huis; na een half uurtje wandelen we naar een eethuisje in het dorp. Het wordt een wilde boel: we eten wild zwijn en wilde eend, sucade en hertenbiefstuk. En het smaakt zeer goed. Zeer zeer goed. Het eethuisje is niet onaangenaam; ik word er niet ramgek van omgevingsgeluiden en we houden het allemaal vol tot een uur of half acht. Dan rijdt De Zoon ons allen weer terug.

Thuis ga ik nog zitten aan de keukentafel. Ik lees PROG uit en draai het eerste plaatje van Secret Story (Pat Metheny). Om tien uur is het wel weer mooi geweest voor vandaag.

–

Zaterdag 29 november:
Zo. Dus ik ga aan de anti-depressiva. Pas in de loop van vandaag realiseer ik mij dat ik een psychiatrisch patiënt ben geworden.
Ik ben om half negen beneden en doe de zaterdagmorgenklusjes: de was, de vaatwasser, enzovoorts. Voorts rijd ik naar de biowinkel voor biobrood en biokaas en langs de Turkse winkel voor Turks brood en andere meuk.
Tijdens de lunch zet ik Arrebol (Alina de Lima) en rond twaalf uur fietsen De Vrouw en ik naar het station. In de bus naar Arnhem is het druk en het lawaai van mensen die schreeuwen en telefoons die herriefilmpjes afspelen doet me geen goed. In Arnhem wil De Vrouw naar een Engelse winkel en ook daar is drukte en lawaai. Komt er alweer een nieuwe dip? Ik ben bang.
We pakken een stadsbus en tegen twee uur zijn we bij Dick. Dick is ooit cliënt van De Vrouw geweest; nadat ze ander werk vond in Apeldoorn, is ze hem af en toe blijven opzoeken en soms logeerde hij een weekendje bij ons. De afgelopen jaren was het contact wat verwaterd, maar vandaag wordt hij 64 en we zijn in de gelegenheid hem op te zoeken. De man is geen spat veranderd en zijn leefomgeving ook niet. We drinken er thee en blijven de rest van de middag.
Het is alweer donker als we teruggaan naar het centrum van Arnhem. Bij het oude vertrouwde Indiaas restaurant eten we garnalen in kikkererwtenbeslag en curry’s.

We zijn thuis om kwart voor negen. Ik ga nog even aan de keukentafel zitten, lees in PROG en hoor de rest van Different Every Time (Robert Wyatt) en het eerste plaatje van Storytone (Neil Young). Dan is het tien uur.

Vrijdag 28 november:
Ja, echt. Ik voel me goed, opgewekt en opgeruimd. Bij vlagen is er nog wat hoofdpijn en druk op het hoofd, maar er zit weer muziek in mijn denken. Vreemd toch hoe het blijft gaan.
Rustige ochtend op het werk. Van alles wel te doen, maar er is ook ruimte voor pauze en ontspanning. Gelukkig mag ik na vier uren ook weer weg.
Om half drie fietsen De Vrouw en ik naar het centrum van Apeldoorn. Voor het eerst dit seizoen heb ik mijn winterjas aan en die is hard nodig ook!
Het is drie uur als we bij de psycholoog zitten. Hij heeft mijn mail ontvangen en wil iets vertellen, maar ik begin. Sinds gisterenmiddag en avond gaat het stukken beter en vanmorgen toen ik naar de bus liep, dacht ik: het is allemaal weer voorbij. Er is niets wezenlijks veranderd en toch kom ik in zo’n sombere bui en het gaat ook vanzelf weer voorbij. (Zij het wel dat de bui van de afgelopen week een zeer heftige was.) Ik snap er niets meer van; zit ik in de overgang of zo? Welnu, de psycholoog vertelt dat hij net op het punt staat een andere aanpak te gaan hanteren: ik houd me keurig aan alle opdrachten, neem de tips en aanwijzingen ter harte, en toch schuif ik zo diep onderuit; het is hem te onvoorspelbaar, dus wil hij de psychiater inschakelen om te kijken of medicatie een mogelijke (tijdelijke) oplossing kan zijn. Aha! En het kan snel geregeld ook. Maandagmorgen naar de huisarts voor een verwijsbrief specialistische zorg; ’s middags een afspraak met de psychiater. Wat wel lastig kan worden is de opstart van de medicatie: de eerste twee tot vier weken kunnen de klachten juist ernstiger zijn. Daar moet ik dan maar even doorheen. Jongens, dit voelt goed. Ik ben blij dat er verder onderzoek gedaan wordt en dat de kans groot is dat het straks echt beter gaat; aan de andere kant zie ik het ook als een erkenning: ik heb gedaan wat ik kon en wat echt nodig was, dat het niet lukte ligt niet aan mijzelf, er is meer aan de hand.
Op de terugweg doen we een paar supermarkten. Weer thuis kan ik even zitten. De PROG is er. Vanavond zou ik met Reinier en Willem een mogelijke voorleesvoorstelling bespreken in het café, maar ik schuif de afspraak een tijdje naar voren. Ik zet Nude (Camel) op (niet googlen) en begin aan het eten. Ik bak aardappelen en shoarma, monteer een sla van komkommer, rode paprika, veldsla en geblancheerde groene asperges. Voor mijzelf warm ik de mie met de groentelasagne op. Ik kan weer eten.
Na het eten zien we het journaal; daarna stop ik Works volume 2 (Emerson Lake & Palmer) in de speler en ga ik wat lezen in de PROG. Ook hoor ik nog wat van Different Every Time – Ex Machina (Robert Wyatt) tot het kwart voor elf is.

–

Donderdag 27 november:
Weer lang en diep geslapen, maar af en toe ook wakker geweest. Ik kan iets ontbijten.
Op het werk is het eerste dat ik doe, een etentje van vanavond afzeggen. Ik ga het niet redden, ben te prikkelgevoelig, wil niet in een groep en in een openbare ruimte, denk dat ik nauwelijks iets kan eten. Vervelend, maar het is zo. De Vrouw mailt: of ik mijn gedachten weer in een mail wil typen. Lief. Ik weet nog niet of ik er tijd en gelegenheid voor heb. Later op de ochtend spreek ik Margo, die mij gaat coachen. Ik vertel van mijn neerslachtige stemming van de laatste dagen. Ook hebben we het over mijn ‘keien’, de waarden die voor mij belangrijk zijn in het werk. Ik kies voor betrouwbaar, flexibiliteit en positiviteit. Het zijn de waarden die ik hanteer naar anderen toe; vraag is of ik die waarden ook hanteer naar mezelf. Als ik loyaal kan zijn naar mezelf, zal ik al een grote stap gezet hebben. Ik ervaar het als een prettig gesprek; soms is het moeilijk en zit ik met tranen in mijn ogen, maar het geeft me op het moment wel energie om weer verder te willen. Rond het middaguur ga ik een rondje lopen.

Weer zo’n malle dag waarop van alles gebeurt en ik van het een in het andere val; uiteindelijk komt alles goed en kan ik ook veel doen.
Om zes uur ben ik thuis. Ik kan even zitten, de krant lezen, om vervolgens aan de slag te gaan met het eten. Knolselderij en aardperen snijden en in een pan opzetten, zoete aardappelen schillen en snijden en erbij doen, spekjes bakken, salade van komkommer bosui kaki en tomaten monteren, groenlof snijden en bij de knollen in de pan doen, worst braden, grote pan na twintig minuten afgieten, de rommel stampen, spekjes erdoor, peper zout kurkuma toevoegen, nog even op het vuur en alles is klaar. Het smaakt nog niet slecht ook.
Na het eten zit ik heel even achter de pc. Verhip, er is gisteren een stukje van mij op FOK! geplaatst en de meeste reacties gaan over de vorm, terwijl de vorm de inhoud volgt. Ik stuur een mail waarin ik de heren Willem en Reinier vraag of we elkaar morgenavond bij iemand thuis mogen treffen en daarnaast een bericht aan de psycholoog met het verslag van afgelopen week. Wat wel zeer opvallend is: er is weer rust en ruimte in mijn hoofd. Toch is er in de omstandigheden niets wezenlijks veranderd. Is er iets met mijn hormoonhuishouding aan de hand of zo?
Ik zit nog een uurtje aan de keukentafel. Muziek hoef ik niet te horen (ik heb heel veel last van de Duitse televisieprogramma’s in de woonkamer), maar het lukt me om een hoofdstuk of wat te lezen. Maar iets na half tien ben ik wel heel moe.

–

Woensdag 26 november:
Met een doffe kop word ik wakker. Word ik wakker? Niet echt. Pas als ik onder de douche sta, gaat het beter. De druk op mijn hoofd blijft.
In de bus komen de geluiden gierend binnen. Er zit een vrouw met een lastig hoestje; de hoge tonen ervan doen zeer. Het moet allemaal maar vandaag, maar echt lekker gaat het niet. Tussendoor, ter onderbreking van het werk, typ ik in een mail wat me de afgelopen dagen bezighoudt; het is een poging om gedachten te ordenen. Ik stuur die mail naar huis; mogelijk kan ik ‘m vrijdag meenemen naar de psycholoog. De Vrouw stuurt iets liefs terug en ik zit bijna te huilen aan de computer. Aan werkzaamheden doe ik wat ik moet doen. Echt productief ben ik niet. De slepende hoofdpijn blijft. Rond het middaguur wandel ik naar buiten.

In de middag belt De Vrouw. Ze is benieuwd hoe het met mij gaat. Het gaat wel oké. Eind van de dag ben ik niettemin goed gaar.
Als ik thuiskom, is De Vrouw bezig met eten maken. We praten over de inhoud van mijn mail; het lukt me niet om mijn gedachten goed weer te geven. Alles grijpt me aan. Ik kan maar een paar happen eten. Voortdurend moet ik mezelf dwingen niet in te gaan op alle sombere gedachten; dat gebeurt meerdere keren tijdens het eten. Ook bij het natafelen.
Om kwart over acht zit ik alleen aan de keukentafel. Dat is link, weet ik: dikke kans dat ik wegzak in gepeins. Dus schuif ik mijn boek onder mijn neus en zowaar, ik lees een stukje. De muziek is en blijft uit. Om kwart over negen is de pijp echt leeg.

–

Dinsdag 25 november:
De eerste uren vannacht heb ik diep en goed geslapen; rond een uur of half vier ben ik wakker of slaap ik licht en als om half zes de wekker gaat, kom ik van zeer ver. Bij het opstaan merk ik dat het veel beter en kalmer in het hoofd is. De hevige gevoelens zijn verdwenen; wel heb ik nog stekende hoofdpijn en zijn de oorsuizingen ernstig.
Op het werk ben ik lekker bezig. Veel te doen en te regelen en tussendoor loop ik buiten een rondje.

Op de gebruikelijke tijd, zes uur dus, ben ik thuis. Even zitten met de krant en Laughing Stock (Talk Talk). Ik merk dat lezen niet zo lukt en als de cd is afgelopen zet ik geen nieuwe op. De Vrouw heeft het meeste gedaan aan de bamisoep; ik maak het af: omeletjes bakken, pepertje snijden, bouillon opwarmen en mie koken. Als De Vrouw iets na zevenen thuis komt, vraagt ze hoe het gaat. Het gaat, maar ik ben moe. Het grijpt me aan en ik word emotioneel.
Eten wil ik niet meer. Ik kan me er toe zetten toch een bord te nemen. Na het eten zit ik een half uur lang aan de keukentafel. Het wordt weer hevig in mijn hoofd, ik moet moeite doen om me niet mee te laten slepen in de neerslachtige gedachtestroom en het liefst ga ik slapen. Het is negen uur. Ik draai een stukje van Deus Ex Maxima – Different Every Time – Ex Machina (Robert Wyatt) en weet het vol te houden tot iets over half tien. Dan val ik echt bijna om van de slaap en ga ik naar bed.

–

Maandag 24 november:
Tsjonge. Niet echt goed geslapen. Toch moet het maar weer. Het gaat redelijk tot ik door Schaarsbergen loop; dan heb ik weer hoofdpijn en voel ik me emotioneel. Op het werk zelf is afleiding genoeg. Tussen de middag loop ik een rondje door het bos. Frappant dat ik dan toch weer bibberig en triest ben. Als ik weer op de werkplek ben, gaat het weer.

Om zes uur ben ik thuis. Eerst lees ik even de krant en dan maak ik het eten (af). Ik zet The Living Tree (Anderson/Wakeman) en The Single Factor (Camel) op. De bechamelsaus is snel klaar en die giet ik over de ovenschotel. Die schotel gaat de oven in en vervolgens monteer ik een salade van wortel, komkommer, paprika en bosuien. We kunnen aan tafel. Ik had misschien beter tomatenpuree kunnen gebruiken in plaats van gezeefde tomaten, want de lasagne is erg dun. De smaak echter is zeer goed.
Aan tafel hebben we het onder andere over de verjaardagsreis naar Manchester en of De Zoon ook meegaat. Van het een komen we op het ander en op de opmerking dat hij ons nog wel eens zal missen, zegt hij: ‘Op een bepaalde manier echt wel, maar op een andere manier echt helemaal niet.’ Tjonge, dit is een van de eerste en weinige keren dat hij iets dergelijks vanuit oprechte emotie zegt. Ook leuk: hij gaat de volle week met ons mee.
Als het eten op en de vaat opgeruimd is, blijf ik in de keuken achter. Allerlei hevige gevoelens en gedachten overvallen me. Lezen lukt niet en ik wil geen muziek horen. Ik kan mezelf niet herpakken. Af en toe val ik zelfs in slaap. Maar dan schrik ik weer wakker en ben ik triest. Als ik op het werk ben, wil ik naar huis en als ik thuis ben, wil ik er niet meer zijn. Ik merk dat ik de aandrang voel om te gooien met het glas dat voor me staat, om te zeggen wat er in me opkomt, om alles af te zeggen wat we in de komende tijd hebben gepland, om alles op te geven. Ik weet zeker dat ik daar spijt van krijg. Wat me ook niet lukt, is De Vrouw uitleggen wat er allemaal in mijn hoofd omgaat.
Ik heb stekende hoofdpijn, voel druk op mijn kop, heb last van snijdende pieptonen door mijn hersenen, ga naar bed en het is kwart over negen.

–

Zondag 23 november:
Pas om negen uur ben ik beneden. Ik heb bij vlagen goed en diep en bij andere vlagen licht en niet geslapen. Op zich gaat het wel; toch voel ik nog druk op mijn hoofd. Ik doe de huishoudelijke dingen, zet het altijd prachtige The Wine Of Silence (Metropole Orkest speelt de soundscapes van Robert Fripp) op en drink een kop koffie. Eind van de morgen loop ik mijn gebruikelijke zondagochtendrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ik merk dat het tijdens het lopen niet goed met me gaat. Allerlei ideeën, gedachten en gevoelens knallen door elkaar heen en het lukt me niet om ze te ordenen. Niets doet er toe, alles is nep, weinig kan me schelen, ik voel me volkomen overbodig, het is het beste als ik er niet meer ben, ik wil geen gedoe, ik wil helemaal niets meer, ik lijk mijn moeder wel. Er is een moment dat ik word ingehaald door een auto en als die voorbij is denk ik: ik had opzij moeten stappen, ervóór. Het is op een woonerf, dus meer dan een deuk in een bumper had het niet opgeleverd, maar toch.
Weer thuis probeer ik me goed te houden, maar het lukt niet. Ik wil geen geluid om me heen. Als de lunch op tafel staat en De Vrouw me vasthoudt, barst ik in tranen uit. Iets uitleggen kan ik niet.
Zowaar, ik kan iets eten en drinken: een broodje, een ei en drie glazen sap. De Vrouw wil vanmiddag met een vriendin naar het café waar The Bottles spelen. Ik moet mezelf ertoe dwingen, maar ik zeg dat ik meega. Eerst nog begin ik aan het avondeten, een stoofpot in de tajine, én aan het avondeten van morgen, een lasagne met koolbladeren. Ik ben lekker bezig en het gaat stukken beter met me.
Zo om half vier loop ik langs het kanaal naar het centrum van Apeldoorn.

De mannen zijn al aan het spelen. Hun muziek blijf ik leuk vinden. Wat me opvalt is dat er nóg meer Beatlesnummers in het repertoire zitten. Wat ik niet leuk vind, is de drukte in het café en het lawaai dat alle mensen maken. Ik hoor de muziek nauwelijks en verder is het één brij; wat mensen zeggen versta ik niet. Na een uur vind ik het genoeg geweest. Het is even over half zes als ik door het pikkedonker terug naar huis loop en iets voor half zeven kom ik er aan.
Ik zet de stoofpot weer aan, zodat die nog een uurtje kan pruttelen. Ook maak ik de lasagneovenschotel af. De Vrouw komt precies op tijd binnen: om acht uur zet ik de tajine op tafel. Het is een runderstoof met pompoen en groene asperges in een saus met ras-el-hanout. Erbij een salade van komkommer, tomaatjes, kaki en ei. Alles smaakt heel goed!

Als het allemaal op en schoon is, lees ik nog wat en draai ik Works Volume 1 (Emerson Lake & Palmer). Ik heb koppijn en de oorsuizingen zijn oorverdovend, maar het is rustig…

–

Zaterdag 22 november:
Ik slaap dus zo ongeveer negeneneenhalf uren achtereen. Om kwart over negen ben ik beneden en doe ik de was, de vaatwasser, de kranten, de koffie en The Essential Fripp and Eno (Fripp & Eno). Als dat laatste klaar is, stap ik op de fiets voor wat boodschappen.
Op de markt is het verschrikkelijk. Niet alleen veel mensen, maar vooral luide sinterklaasmuziek. Gauw weg, daar. In de supermarkt is het nog veel erger; daar staat een meezingkoor Hollandse deunen te vertolken, versterkt en loeihard. In de Turkse winkel is het gelukkig rustig. Buiten is het zonnig, maar goed koud, terwijl me een zachte dag was beloofd.
Weer thuis is er koffie en Navega (Mayra Andrade). We lunchen met haring, Turks brood, biologische kaas en I Can See Your House From Here (Camel). Aansluitend loop ik een rondje naar buiten, door het Kanaalpark, langs het kanaal naar de Turkse winkel en weer terug. In het Kanaalpark heeft een ware kaalslag plaatsgevonden: veel bomen langs de paden zijn weg en omdat het herfst is en de bomen en struiken nauwelijks bladeren hebben, lijkt het nu bijzonder kaal en leeg. De temperatuur is heel wat aangenamer dan vanmorgen op de fiets, maar zacht zou ik het nog niet willen noemen.

Iets na half vijf ben ik weer terug. Ik zet Elements (Steve Howe’s Remedy) aan en lees iets in de keuken. Rond een uur of zes begin ik aan het eten. Inmiddels staat Uncle Meat (Frank Zappa) ook al op. Voelde het de hele dag al niet zo heel goed, nu word ik plots bevangen door vermoeidheid, hoofdpijn, druk op de kop, steken, angst en tranen. Zin in eten en drinken heb dan ook niet. Ik neem iets van de lamspastei die De Vrouw gisteren op de winterbeurs bij Het Loo heeft gekocht en van de salade van komkommer, kaki, tomaten en avocado, maar echt smaken doet het niet. De gebakken aardappelen laat ik helemaal aan me voorbijgaan.
Na het eten blijf ik aan de keukentafel zitten. Lezen lukt niet en muziek wil ik niet horen. Zo zit ik een uurtje half te slapen bij de wasdroger. Om acht uur gaat De Vrouw naar een verjaardag. Ik zou meegaan, maar ik heb de energie niet. Wel vouw ik wat was, typ een stukje van vandaag en dat was het dan. Ik ga kwart over negen naar bed met de gedachte: Hoe ziet het leven eruit? Ik sta ’s morgens vroeg op, ga naar het werk, daar ben ik bezig, ik kom om zes uur thuis, maak eten en als het op en opgeruimd is kan ik wat lezen of muziek luisteren; in het weekend doe ik de was, de boodschappen en loop ik mijn rondje. Ik wil wel van alles oppakken, maar ik heb de energie niet. Als dit alles is, dan vind ik er niets aan.

Vrijdag 21 november:
Mijn darmen hebben mij afgelopen nacht met rust gelaten. Wel word ik met moeite wakker, maar als ik eenmaal op ben, is dat voorbij. (Dat heb je zo, dat als je opstaat, dat je dan wakker bent. Het zou vreemd zijn als je opstaat terwijl je nog slaapt, al lees ik wel eens over slaapwandelen. Volgens mij heb ik nu twee ouderwetse regels geschreven die ik een of ander onzinverhaal zou kunnen gebruiken. Even onthouden, dus.)
Op het werk is er veel te doen, maar het is er ook niet echt rustig. Toch krijg ik veel voor elkaar, waaronder een rondje lopen tussen de middag.

Als ik om half vijf naar huis ga, ben ik goed moe. Waarvan, is me niet zo duidelijk. Het eerste dat ik doe als ik thuis kom, is Spirit Of Eden (Talk Talk) aanzetten. Mooie plaat blijft het. Ik ben even alleen thuis en rust een moment uit: krant lezen en zo. Dan gaat The Who at the BBC (De wie?) aan en maak ik eten. Het worden groentetorentjes van aubergine, courgette en tomaat, een salade van bladsla, wortel, komkommer en bosui, daarnaast bak ik tartaartjes en het voorgerecht is het restant boerenkoolsoep van gisteren. De Vrouw komt thuis en we kunnen aan tafel.
Na acht uur is alles op en opgeruimd, heb ik de biologische groenten in de schuur opgeslagen en kan ik lezen met The Elements (King Crimson) op de achtergrond. En ja, als die afgelopen is, dan heb ik het wel gezien voor vandaag.

–

Donderdag 20 november:
Half zeven gaat het licht uit. Ik loop op straat naar de bushalte en opeens is het stik- en stikdonker. Vreemd. En wéér geen lekkere aansluiting met de bus vanmorgen. Echt laat ben ik niet op het werk, maar toch vind ik het vervelend. De dag is hectisch met veel ad hoc werkzaamheden, afleiding, afwisseling, onderbreking en voortgang. Ik doe verschrikkelijk veel, maar heb niet het idee dat het opschiet. Nou ja. Tussendoor neem ik volop mijn rustmomenten en rond het middaguur loop ik naar buiten.

Als ik om zes uur thuis komt, heeft De Vrouw een boerenkoolsoep klaar. Zeer smakelijk. Na de afwas en de schoonmaak zit ik wat achter de pc (dit stukje, bijvoorbeeld) en daarna ga ik aan de keukentafel lezen en daarbij luister ik naar De-Loused In The Comatorium (The Mars Volta). Ondertussen gaat het ook helemaal mis met mijn darmen: ik dacht dat er nauwelijks nog iets in kon zitten, echter de hoeveelheid gebubbel, geborrel, rioollawaai, spetterigheid en drekderrie is niet alleen onaangenaam, maar vooral ook zeer pijnlijk. Nou ja. Nog even Aurora (Jean-Luc Ponty) draaien en dan kan ik naar bed.

–

Woensdag 19 november:
Lijkt het nu zo of is het echt? Volgens mij gaat het me allemaal makkelijker af, ben ik opgeruimder en onbezorgder dan anders. Het zal. Ik profiteer er maar van.
Het werk zit allemaal mee; de sfeer is er prima en ik krijg weer een boel voor elkaar. En dat in een paar uurtjes. Zo tegen twee uur ben ik thuis.
Eerst maar eens een rondje boodschappen langs de supermarkten en de Turkse winkel. Dan kan ik thuis even zitten en When The Eagle Flies (Traffic) draaien. De Vrouw komt ook binnen, we kletsen bij en ik lees de krant. Ik zet Breathless (Camel) op en buig me over het eten. De grill gaat aan voor de kipvleugels, ik maak een groenteschotel van courgette, aubergine, uien en kastanjechampignons, een salade van komkommer, tomaat, bosui en augurken is zo gemaakt en voor De Zoon warm ik het restant chili van gisterenavond op. We verorberen de hele boel ook nog. Ik draai Sheik Yer Zappa (Stefano Bollani) en Pale Communion (Opeth).
In de avond is er bezoek van Jaap. Ik ben echt verschrikkelijk moe en na Upon The Wings Of Music (Jean-Luc Ponty) ga ik om half elf naar bed.

–

Dinsdag 18 november:
Gekke dag op het werk. Veel hapsnap, veel plotseling, veel van alles, eigenlijk best geinig, maar het vraagt allemaal wel veel van me. En het lukt. Wat per se moet, dat doe ik; wat in de komende drie dagen kan, dat doe ik vandaag niet. Ook neem ik af en toe pauze. Ik laat me niet meer gek maken. Van collega’s hoor ik dat we het met het team prima doen (ook al is er een collega tijdelijk uitgevallen) en ik krijg complimenten voor mijn herstel.
Om zes uur ben ik thuis. Eerst de e-reader weer aan de gang zien te krijgen. Ik maak een levensgevaarlijke chili; De Vrouw maakt de salade af. Uit de stereo klinkt Belighted (iamthemorning).
De rest van de avond lees ik. Ook hoor ik The Endless River (Pink Floyd) en Small Craft On A Milk Sea (Brian Eno with Jon Hopkins & Leo Abrahams). Dan vind ik het wel weer welletjes.

–

Maandag 17 november:
Zo. Nieuwe week. Ik ben een paar keer wakker geweest vannacht, maar heb toch goed geslapen. Alles verloopt vlekkeloos vanmorgen vroeg, met uitzondering van de busaansluiting. Ik ben dus iets later op de werkplek en dat is om tien over acht. Na een uurtje afhandelen van urgente zaken kan ik eindelijk eens een paar uur werken aan een grotere klus, die er al geruime tijd lag. Het zorgt voor rust, niet alleen in de werkagenda, maar ook in mijn hoofd. Tussen de middag loop ik buiten een rondje.

In de middag heb ik een gesprek met de leidinggevende. Vanaf vandaag ben ik 100% hersteld! Zo ongeveer precies binnen een jaar. Het is hard gegaan, de afgelopen vijf maanden, is onze conclusie. En mijn ontwikkelplan ziet er goed uit. Daarnaast ziet het er niet naar uit dat de vacature in mijn team voor maart 2015 is ingevuld en dat betekent dat ik tot die tijd volledig op de huidige plek kan blijven werken. Dus het gaat allemaal de lekkere kant op. Weer een zorg minder. De rest van de middag verloopt rustig. Ik ben om zes uur thuis.
Daar ga ik een moment zitten en dan begin ik met het eten: een stoemp van knolselderij, zoete aardappel, spekjes, postelein en ijsbergsla en erbij braad ik rundersaucijzen en monteer ik een sla. We’re Here Because We’re Here (Anathema) klinkt uit de boxen.
Iets voor acht uur is alles op. Een tijdje tafelen we ouderwets na. Zo tegen een uur of negen begin ik te lezen in De Boerenoorlog (Martin Bossenbroek) en hoor ik Walking On A Flashlight Beam (Lunatic Soul).

–

Zondag 16 november:
Vandaag is het een jaar geleden dat ik opstond en een wereld instapte die de mijne niet was.
Een jaar. Moet ik erbij stil blijven staan? Alles teruglezen? Ik doe het niet. ‘Het eerste wat ik doe, is flink naar de wc gaan.’ Is dat dan een goede zin om alles samen te vatten? Nee, dat is het niet. Toch is het eerste wat ik vandaag doe, flink naar de wc gaan. Het is dan negen uur. Ik was mijn handen, vouw de was, pak de vaatwasser uit, zet Discretion (Travis & Fripp) op, drink koffie en ga even iets aan de pc doen. Erna klinkt Le Voyage De Sahar (Anouar Brahem) en ik drink nog wat meer koffie. Zo tegen elf uur wandel ik naar buiten door de lichte regen voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ja, als ik terugkom, doen mijn handjes pijn van de kou. Binnen is het warm. Er is meer koffie en Pulling Strings (Steve Howe) en Katla (Amsterdam Klezmer Band). Ik maak de brunch.
In de middag maken we allerlei e-mail naar het buitenland. Door de kamer klinkt Live from La La Land (Jon Anderson) en A Live Record (Camel). Eind van de middag prepareer ik een curry van wortel en pompoen, braad ik een rollade en monteer ik een salade.

En dan kan ik wat tot rust komen, voor zover het nodig is. Ik draai de andere twee plaatjes uit de I.E.M. box en lees het boek van Knausgard uit. Verhip, op de laatste bladzijden vertelt hij over hoe hij teruggaat naar de buurt van zijn jeugd en dat het allemaal zo veel kleiner is dan hij het zich herinnert, dat alles wat toen belangrijk leek er nu allemaal niet meer is en dat er van alles nieuws voor in de plaats is gekomen. Plots denk ik aan het afgelopen jaar en hoe de wereld niet stil heeft gestaan, behalve misschien die van mij en … nou ja, even tranen. Mag dat? En dan slaat de vermoeidheid toe.

–

Zaterdag 15 november:
Ik slaap niet goed. Waar of het mee te maken heeft weet ik niet. Is het te koud? Het bed niet comfortabel? We zijn pas om half elf beneden en worden door Aar en Jolande ontvangen met goede koffie en een prima ontbijtje. Er is weer veel bij te kletsen en, omdat vandaag de intocht van Sinterklaar plaatsvindt in Gouda, ook een heel arsenaal aan slechte pietengrappen te maken.
Het regent nog steeds. Aar brengt ons naar het station en we hebben een trein iets voor half een. De Vrouw zwaait in Amersfoort af; zij gaat op bezoek bij haar zieke zus in Voorthuizen. Ik reis door naar Apeldoorn. Daar fiets ik naar het centrum. De biowinkel in de Hofstraat is gesloten (!), dus moet ik doorrijden naar de Asselsestraat. Even lijkt die ook dicht, maar dat is niet zo. Ik koop biobrood en biokaas en ga dan via de supermarkt en de Turkse winkel terug naar huis. Echter, onderweg maak ik een stop bij een retro-winkel in de Hoofdstraat.

Thuis zet ik de was aan, eet ik een bioboterham met biokaas. Ik ruim op, zet de foto’s van gisteren op de webstek, fiets nog een keer naar de Turkse winkel en ga daarna de krant lezen. Ondertussen hoor ik Tresspass, Nursery Cryme, A Trick Of The Tail en Wind And Wuthering. Een Genesis-blokje, dus. Ik ben zeer moe, merk ik. Gelukkig heb ik geen al te ingewikkeld avondmenu gepland. Zo rond zevenen begin ik eraan. Het wordt een salade van tomaat, avocado, komkommer en bosui, gebakken aardappels en gebraden pepersteaks. Ik zet The Endless River (Pink Floyd) op.
De Vrouw is er om acht uur. We eten de hele boel op en kletsen nog wat na. Vervolgens maak ik de keuken schoon en dan ga ik aan de keukentafel zitten. Uiteindelijk lees ik verder in het boek van Knausgard en hoor ik de eerste twee platen in de I.E.M. box.
Ik was de hele avond al goed moe, maar om half elf is het echt gebeurd voor vandaag.
Tweeënvijftig weken! Het jaar komt in zicht. Nog één nachtje slapen.

Vrijdag 14 november: The Grandmothers in De Boerderij, Zoetermeer
Opnieuw slaap ik diep als de wekker gaat. Verder gaat het goed.
Een vreemde ochtend op het werk. Eerst een uurtje allerlei spoeddingen regelen, dan een training over telefonie. Er komen vaste telefoons en ik krijg een vast nummer dat niet langer gekoppeld is aan een toestel, maar aan mijzelf en mijn mobiel. Ben benieuwd.
Ik pak de bus van 12.30 uur terug en in het kwartiertje overstaptijd koop ik bij de cd-winkel het nieuwe album The Endless River (Pink Floyd). Om 14.00 uur ben ik thuis en we maken ons klaar voor een verdere reis. Die gaat met de trein naar Gouda.
Aar pikt ons bij het station op. Het regent. Jolande heeft een smakelijk maaltje in elkaar gezet: wortelsoep met broodjes. We eten ons rijkelijk vol en om zeven uur rijdt Aar ons naar De Boerderij in Zoetermeer.
De zaal is nog zo goed als leeg als we binnenkomen. Als dat maar niets belooft. Wat staat er op het voorprogramma? Was er een voorprogramma dan? Ja, er is een voorprogramma en het voorprogramma heet Zappatika. Ach zo, vandaar. Maar zowaar, de band is weer interessant. Niet altijd even veel vuur, maar er zijn zeer goede momenten. Saxofonist Jeff Hollie blaast een flinke mop mee en dat doet het geluid veel goed.
Inmiddels hebben we youngpumpkin al gesproken en is Pedro er ook. Uiteindelijk zijn er tegen de tweehonderd man in de zaal voor The Grandmothers.
Wederom is bassist Dave Parlato er niet bij en wederom wordt zijn plaats ingenomen door Eric Klerkx, de gitarist van The Magic Band. Het duurt even voordat de oudjes op gang zijn (Prestons toetsen werken niet in het eerste nummer Call Any Vegetable). Maar dan krijgen we een zeer amusant concertje. Niet altijd even scherp en soms rommelig, maar bij vlagen hoogst vermakelijk en zelfs briljant. De Orange County medley met More Trouble Everyday en de iPhone-solo erin is een hoogtepunt, maar mijn favoriet is Eric Dolphy’s Memorial Barbecue. Ik ben benieuwd naar de opnames van youngpumpkin.
Iets voor twaalf uur zitten we in de auto en bij Aar thuis drinken we nog een glaasje fris en dan is het bijna elf uur als we naar bed gaan.

–

Donderdag 13 november:
Zo. Ik word zeer moeilijk wakker uit zeer diepe slaap. Maar als ik eenmaal uit bed ben, is er geen probleem meer. In Schaarsbergen is het mistig.

Op het werk zelf is het een beetje een gekkenhuis. Alles wat ik had gepland, daar kom ik niet aan toe. In plaats daarvan veel ingelaste klussen. Niet erg, maar aan het eind van de dag heb ik niet het idee dat ik veel ben opgeschoten. Bovendien: als ik naar huis wil gaan, bedenk ik me dat ik helemaal geen lunch tot me heb genomen. Wél heb ik een half uurtje buiten kunnen wandelen; dat dan weer wel.

Die lunch, die neem ik onderweg in de bus. En als ik thuiskom, ben ik echt goed moe. Het eten staat klaar. Tenminste, de ingrediënten. Dus dat wordt nog even puzzelen. Nou ja, eerst ga ik een moment zitten. Ik zet La Balata Dei Piedi Volanti (Fulvia) aan. Om half zeven ga ik eens wat kookkunsten uitproberen.
Als ik Rain Dances (Camel) aanzet, is De Vrouw ook thuis en kunnen we aan tafel. Ik had een schotel in elkaar gezet van tomatensaus met ansjovis en daarin kabeljauwfilet. Ernaast rijst en een salade van bosui, komkommer, paprika, pijnboompitten en gekookte eieren.
Ik ruim alles af, lees de krant aan de keukentafel en speel Tresspass (Ry Cooder) en de vierde en laatste plaat uit de Bass Communion box. De genadeloze pieptoon in mijn hoofd is verschrikkelijk, de wasdrogerdrone in mijn rug is niet rustgevend en donderdag 13 november is nog voor half elf voorbij.

–

Woensdag 12 november:
Een woensdag werken. Da’s ongebruikelijk. Vandaag de hele dag, zodat ik vrijdagmiddag vrij ben en naar Gouda kan.
Op het werk is het een volle bak. Veel te doen en ik doe ook veel. Tussendoor neem ik mijn momenten van ontspanning en tussen de middag wandel ik een half uurtje naar buiten.

Aan het eind van de dag merk ik dat ik zeer vermoeid ben. Onderweg in de bus moet ik dan ook even indutten. Als ik thuis kom, is De Vrouw nogal druk en gejaagd; het vliegt me aan. Het lukt me om me niet mee te laten slepen. Wel ben ik stil.
De Vrouw heeft eten gemaakt en na de maaltijd ruim ik op. Ik ga aan de keukentafel zitten, lees stilletjes en hoor Johnny Handsome (Ry Cooder) en de derde plaat uit de Bass Communion box.
Dit is een kwetsbaar moment. Ik zou emotioneel kunnen worden en paniekerig, maar ik laat het niet gebeuren. Wat wel gebeurt, is dat ik bijna omval van de slaap en ik ga op tijd naar bed.

–

Dinsdag 11 november:
Wederom klinkt het geluid van de wekker ver weg als ik wakker word, maar na vier minuten sta ik gemakkelijk op. Tegenwoordig is het weer nog bijna donker als ik op het werk aankom. Het is ongeveer net zo’n malle dag als gisteren. Veel pionieren, anderen ondersteunen en ondertussen een boel kleine ad hoc werkzaamheden verrichten. Vanaf morgen weer normaal, verwacht ik. Even is het ook wat rommelig en onoverzichtelijk, dus ik gebruik de telefoon en Spotify om mezelf af te sluiten. Het werkt.
Zes uur ben ik weer thuis en zet ik niet alleen de bamisoep, maar ook Shrine Of New Generation Slaves (Riverside) op. Tegen de tijd dat de soep klaar is en op tafel staat, horen we Moonmadness (Camel).
Na het eten lees ik eens verder in Karl Ove Knausgard en speel ik Blue City (Ry Cooder) en het tweede plaatje uit de Bass Communion box.

–

Maandag 10 november:
Al slaap ik nog zeer diep als de wekker gaat: zonder al te veel moeite sta ik op. Ik ben op tijd op het werk. Beetje rare dag, daar. Allerlei nieuwe werkplekapparatuur is gearriveerd en ik mag mijn persoonlijke spullen ophalen. Gelukkig ben ik een van de eersten en hoef ik maar een uurtje te wachten; achter mij staan nog dertig man. Het is wel leuk spul: een laptop en een smartphone.

Het grootste gedeelte van de dag ben ik bezig het allemaal werkend te krijgen. Tussendoor ontvang ik een inkijkexemplaar van het boek dat zaterdag is gepresenteerd tijdens de dag van de mantelzorg. Het is een prachtig boek geworden. Mijn titel is gebruikt en met vier van de tien verhalen heb ik de toon gezet. Fijn. Tussen de middag wandel ik een half uurtje buiten. Plaatjes gemaakt met mijn werkmobiel:

Ook heb ik een overleg met de leidinggevende. Ik leg uit hoe (goed) het nu met me gaat. We spreken af dat ik deze week de laatste vier uur arbeidstherapeutisch werk en als dat bevalt, dan kan ik per volgende week volledig hersteld worden. Dat is dan precies binnen het jaar.
Om zes uur ben ik thuis. De Vrouw heeft het eten gemaakt: stamppot van wortelpeterselie, zoete aardappelen en andijvie. Daarnaast een bioworst en ikzelf zet er mosterd naast.

Na het eten bereid ik het avondmaal van morgen vast voor en draai ik Alamo Bay en Crossroads (Ry Cooder). Ook speel ik met de werkmobiel (lees: Spotify installeren). Aan de pc bewerk ik de foto’s van gisterenavond en ik plaats het een en ander op de webstek.

–

Zondag 9 november: The FoolZ in het Bluescafé
Als ik beneden kom, is het kwart over negen. Discretion nog maar eens. En nog eens.
Ik ben een uurtje alleen en kan wat opruimen, de vaatwasser uitpakken, de laatste was vouwen, koffie leuten en de foto’s van gisteren uitzoeken.
Helaas is Chantal vanmorgen heel vroeg al vertrokken; ze moest een personeelsuitje voor laten prioriteit geven. Als De Vrouw, De Zoon en Tim zo rond het middaguur aan tafel willen gaan voor een kleine brunch, gaat de deurbel en staan Jean-Paul en Jessica al op de stoep. We eten een broodje, horen Upojenie (Pat Metheny & Anna Maria Jopek) en dan gaat iedereen naar het centrum van Apeldoorn.

Ik wandel langs het kanaal naar het station. Daar zijn dan De Vrouw en De Zoon al. De Vrouw haalt haar fiets uit de stalling en ik stap op die van mij. Even later zijn we aan het Caterplein, waar De Zwager zijn zestigste verjaardag viert. Een paar uur brengen we er door en het is alleraardigst. Heel even heb ik een moment dat alles om me heen me aanvliegt en ik emotioneel word, maar ik red het. Pas om zes uur, nadat we uitstekende hapjes hebben gegeten, lopen we een paar deuren terug.
In het Bluescafé beginnen The FoolZ net aan hun tweede set. En ze zijn niet alleen. Leden van het percussie ensemble KNA uit Lunteren spelen mee en Tim vervult een fikse en amusante rol op vocalen. We zijn er nog twee volle sets bij. Knallers zijn The Black Page, What’s New In Baltimore?, Sofa met de percussiejongens en Pygmy Twylyte, Bazboomled By Love en City Of Tiny Lites door de band (de laatste twee met Tim). Die band heeft veel plezier op het podium, je ziet dat ze lol hebben en zich op hun gemak voelen. (Ha, dat was gisterenavond wel wat anders; de zenuwen glibberden van de bühne.) Wat geweldig toch dat we dit in onze woonplaats zo dichtbij hebben. In het publiek zijn Emile en Cynthia, Jean-Paul en Jessica, Heidi en Auke, au3 en Eelco, en nog veel meer lui die we er vaak zien.
Om negen uur zijn we thuis. Ik zet mijn drie filmpjes op het internet en dat was het. Een uitstekend weekend, met veel goede mensen om ons heen. Ik heb momenten van rust kunnen hebben en toch ook veel ervaren.
Het is half elf als ik naar bed ga. Doodmoe, mag dat?

–

Zaterdag 8 november: The FoolZ & percussie ensemble KNA in het Schaffelaartheater, Barneveld
Om acht uur op. De Vrouw is al weg. Eenmaal beneden zorg ik ervoor dat Discretion (Travis & Fripp) om me heen is. Ik regel de was, de vaatwasser. Dan ga ik iets doen met foto’s van gisterenavond en met de webstek. Ook lees ik de krant en hoor ik Paris, Texas (Ry Cooder). Om half elf is de tweede was al klaar en ga ik naar buiten voor de laatste weekendboodschappen.

Weer thuis draait In The Orbit Of Ra (Sun Ra and his Arkestra). Tijdens Live (Sweet Smoke) eten De Zoon en ik een boterham met kaas en met sardines. Daarna loop ik nogmaals door het zonnetje naar de Turkse winkel. Tomaten vergeten.
Ik heb inmiddels ook de eerste keuze gemaakt om bepaalde invulling van leegte niet te doen. Vandaag is het de dag van de mantelzorg en het verhalenboek waaraan ik heb meegewerkt wordt vanmiddag gepresenteerd tijdens een grote bijeenkomst. Het eerste exemplaar van het boek wordt aangeboden aan de mensen die er een hoofdrol in spelen en vier van hen heb ik mogen interviewen. Ik ga er niet heen; ik kies ervoor om nu door het zonnetje te lopen. De rest van het weekend zal gekkenhuis genoeg worden. Na het korte boodschappenrondje draai ik nog Warm Winter (Memories Of Machines) en dan is het zover.
Om kwart voor vier stappen De Zoon en ik in de auto en we rijden naar station Barneveld-Noord. Daar stapt De Vrouw bij ons in. Nog geen tien minuten later parkeren we voor het Schaffelaartheater. We wandelen echter het centrum van Barneveld in en al snel vinden we op het terras van een café Tim, Chantal, JP en Jessica. Dat is mooi. Samen lopen we verder, op zoek naar een eetgelegenheid. Die vinden we ook gauw en daar op het verwarmde eetcaféterras zitten Heidi en Auke. We schuiven aan, bestellen eten en drinken en het is goed, het is als vanouds.
Precies om kwart voor zeven lopen we het Schaffelaartheater in. Co de Kloet geeft een introductie op het werk van FZ. Hij doet dat op een persoonlijke manier, hij doet dat door persoonlijke ervaringen en verhalen te vertellen, door fragmenten van zijn interviews te laten horen, door wat muziek en filmpjes te spelen. Kortom: hij doet dat goed.
Om kwart over acht begint het echte programma in de grote zaal. We hebben geweldige plaatsen, in het midden van de zaal op de zesde rij. Marco zet iets fantastisch neer: Het percussie ensemble KNA Lunteren en The FoolZ wisselen elkaar af, maar spelen ook enkele stukken samen. Het geeft een verpletterende indruk. Het percussie ensemble bestaat uit piepjonge muzikanten, maar ze spelen zo ongelofelijk strak, dat ik met open mond zit te luisteren. The FoolZ groeien en worden onder leiding van Marco ook steeds beter. Voor mij zijn de hoogtepunten Echidna’s Arf (Of You), The Black Page, Big Swifty en T’Mershi Duween, maar ook Watermelon In Easter Hay mag er zeker zijn. Ik maak wat foto’s met mijn telefoon en zelfs ook twee filmpjes.
Na afloop praten we na met alle lui die we er ontmoeten. Aad is er, Reinier en Gea, Emile en Cynthia, Peter en zijn vrouw, Daggie en Petter, au3 en Eelco, mijn neef Edwin (!) en nog zo wat mensen die we vaak tegenkomen bij dit soort gelegenheden.
Om twaalf uur rijdt De Zoon ons weer naar huis. Daar komen ook Heidi en Auke, Tim en Chantal en JP en Jessica. Het wordt laat, maar het wordt ook gezellig en goed. Pas om drie uur ga ik naar bed. Echt, het is goed.
Eenenvijftig weken.

Vrijdag 7 november:
Nóg kouder buiten vanmorgen. Als ik vanaf de bus naar de werkplek loop, bedenk ik wat ik zou zeggen als iemand aan mij vroeg hoe het de afgelopen jaren met mij is gegaan. Ik ben veranderd. Het ene moment ben ik opgewekt, het andere niet. Plots ben ik weer even zeer emotioneel. Vanmiddag aankaarten.
Op tijd op het werk. Het is er redelijk kalm en ik kan veel geplande werkzaamheden doen. Iets voor twaalf uur ren ik weg.
Half drie ben ik bij de psycholoog. Alles draait om verlies. Pas nu word ik bevangen door de schrik van wat me is overkomen en wat het eigenlijk betekend heeft. De klap komt nu. Een half jaar geleden wilde ik nog uit het leven stappen; nu is het stappen zetten naar een nieuwe toekomst. Dat ik voortdurend denk aan wat ik niet meer doe, is onderdeel van het verdriet, van het rouwproces. Het verlangen naar wat ik deed roept spanning en verwachtingen op. Dat ik alleen wil zijn als ik druk ervaar en die eenzaamheid ook zoek is oké, maar ik moet zien te voorkomen dat ik in mijn herstel stil blijf staan door niet verder te komen dan alleen zijn, want dat levert somberheid op. Kortom: ik moet de leegtes gaan invullen. Vanaf nu zal ik bekijken wat ik leuk vind en weer op ga pakken. Gedoseerd, dus. Oké, dat gaan we doen. Ik behoud de regie over wat ik wel en niet ga doen. Mooie opdracht voor de komende tijd. Over drie weken weer verder.
Op de terugweg rijd ik langs twee supermarkten. Thuis knetter ik eerst eens Made In Japan (Deep Purple) door het huis. Moet ik iets afreageren? Ik begin met het voorbereiden van het eten; het wordt een stoofpot en die moet wel twee uur, dus als ik om half vijf begin, is het tegen zevenen klaar.
De Vrouw komt thuis. We hebben het over de sessie bij de psycholoog. Ik kijk er goed op terug. Het geeft veel rust. Ik doe The Long Riders (Ry Cooder) in de speler en later Music inspired by The Snow Goose (Camel). De stoofpot van rundvlees, ui, wortel, knolselderij, zoete aardappel en courgette is zeer smaakvol, net als de salade van tomaat en winterpostelein.

Iets na half negen gaat de deurbel. Daggie en Petter zijn er. Ze hebben een B&B in Voorthuizen (!) en komen even aanwaaien. Een half uur later zijn Heidi en Auke er ook. De avond is goed, gemoedelijk. Tegen elven gaan de B&B-gasten naar hun B&B. Ik zak wat in; kan het gesprek in de woonkamer niet meer goed volgen. Twaalf uur is het bezoek weg. Ik ruim de vaatwasser in en ga naar bed.

–

Donderdag 6 november:
Het is allemachtig koud vanmorgen buiten. Gelukkig lukt het me om te lezen bij de bushalte en in de bus zelf is het aangenaam.
Een redelijk voorspoedige dag op het werk. Nog steeds zijn er allerlei ad hoc-zaken en moet ik van alles door elkaar doen, maar het voelt veel minder hectisch dan afgelopen dinsdag en uiteindelijk krijg ik veel voor elkaar. Een aantal geplande dingen lukt me niet om te doen, maar die zijn voor morgen. Tussen de middag loop ik een rondje buiten.

Om zes uur thuis. De Vrouw heeft al veel voorwerk aan het eten verricht; ik hoef het alleen nog maar af te maken. De bietenschotel gaat in de oven, ik bak de aardappels en braad de varkenshazen, de dressing voor de salade is zo klaar en ik stop Zaraza (Amsterdam Klezmer Band) in de speler. Om zeven uur zitten we aan tafel.
Daarna hoor ik I Can See Your House From Here (John Scofield & Pat Metheny) en lees en lees tot het bedtijd is. Of wacht, ik stuur via mail ook nog een vooraankondiging rond voor mijn verjaardag. Beetje vroeg, maar ik wil graag dat de naaste familie en beste lui samen met mij en Giles het feestje vieren op 9 en 10 mei in Manchester … is wel handig als ze het dan op tijd weten …

–

Woensdag 5 november:
Ik slaap tot een uur of half acht en ben een uurtje later beneden. Eerst maar eens de gebruikelijke klusjes doen en The Family Album (Rick Wakeman) om me heen. De Vrouw is er nog even, maar gaat naar het werk. Dat geeft mij de gelegenheid tot nogal luid Welcome Back My Friends To The Show That Never Ends (Emerson Lake & Palmer). Halverwege de morgen stap ik op de fiets en rijd naar het centrum. Bij de biowinkel koop ik biobrood en biokaas, op de markt fruit, bij de supermarkt overige boodschappen en in de Turkse winkel nog meer overige boodschappen. De zon schijnt, het is koud en het is goed. Ik draag mijn vrij nieuwe zwarte dikke vest dat De Vrouw een maand of wat geleden uit Duitschland heeft laten overkomen en het is zó goed, dat ik voorlopig nog zonder winterjas kan.
Als ik terug ben, is De Vrouw ook thuis. Er is nog wat meer koffie, nog wat meer ELP. Ik dompel planten. Tijdens een lunch (biobrood met biokaas) draai ik Mirage (Camel) en daarna Show Of Hands (Robert Fripp & The League Of Crafty Guitarists). Later in de middag wandel ik nog even een rondje buiten.

De tocht gaat door het Zuiderpark en langs de Turkse winkel (kastanjes) en het kanaal weer terug. De Vrouw is ook weer thuis. Ik ga eten maken: een Mexicaanse schotel van kip, ui, peper, paprika, courgette, mais en rode bonen. Daarnaast sla van ijsbergsla, komkommer, bosui, avocado en pijnboompitten. Ondertussen heb ik ook rode bieten gekookt (voor morgen), verse ravioli gegaard en The Whirld Tour (Transatlantic) aangezet. We eten op tijd en de enorme schotel gaat helemaal op, net als de pasta en de salade. Ik ruim alles op, lees Vader uit en begin in het vervolg Liefde – Mijn strijd 2. Ik herken veel in de manier waarop Knausgård schrijft, alleen zijn proza is nóg intenser. Bij mij is de humor nooit ver weg, bij hem druipt er van alles tussen de regels door. Ik ervaar zijn werk als allemachtig mooi geschreven, door de rijke details leest het alsof ik over de schouder van de schrijver meekijk met zijn leven. Zijn werk zuigt me meer en meer erin en ik word overmand door allerlei emoties. Zoals hij schrijft over wat er in hem omgaat als hij in contact is met andere mensen, over de afstandelijkheid, de leegte, hoe hij op het moment zelf wenselijk gedrag vertoont maar intussen van binnen zich radeloos afvraagt wat de zin ervan is: het lijkt wel of het over mij gaat.
Ik kijk op van het boek en zie mijn handen, mijn arme oude handen. Ze glimmen. Niet dat ze vet zijn of nat; het is het licht van de lamp die boven de keukentafel hangt dat erop valt. Ik zie de ouderdom en het verval. Even raak ik emotioneel: wat is er toch met me gebeurd?
Om half elf is het eerste plaatje uit de Bass Communion box afgelopen en ga ik naar bed.

–

Dinsdag 4 november:
Ik ben om tien voor vijf wakker, maar slaap weer in. Als de wekker iets voor half zes gaat, is wakker worden nogal moeilijk; ik kom van ver en diep. Nou ja, drie minuten later sta ik in de badkamer en is het weer oké. De genadeloze pieptoon is niet oké, zeker niet als ik een half uur later in de huiselijke stilte bezig ben.
Op het werk is het een drukte van belang. Aan de ene kant zijn er veel mensen om mij heen die van alles met elkaar luid willen overleggen en hulp bij nodig hebben, zodat ik nergens toe kom; aan de andere kant zijn er veel mensen om mij heen die van alles van mij nodig hebben. Dat laatste is niet erg, dat is de hectiek van sommige werkdagen; dat eerste maakt dat ik mij niet kan concentreren op het laatste. Met moeite kan ik me afsluiten, maar het lukt. Pas aan het eind van de ochtend lijkt het wat rustiger te worden. Als ik rond het middaguur de kantine in wil om met wat collega’s te gaan lunchen, grijpt de verschrikkelijk slechte akoestiek en de massale kakafonie me onmiddellijk aan. Daar ga ik dus niet zitten. Een half uur later is het er beter en dan kan ik het wel. De rest van de middag verloopt ook niet echt georganiseerd, maar ik krijg af wat ik per se af wilde krijgen en heb ook nog eens allerlei overleggen waaruit allerlei nieuwe klussen komen. Fijn. Malle werkdag, dus.
Op dinsdag 4 november 2014 om kwart voor zes stap ik uit de bus en kijk ik een woonkamer binnen waarin een verlichte kerstboom te zien is. Een kwartier later ben ik thuis en zet ik het tweede plaatje van Desolation Rose (The Flower Kings) maar eens op. Niet veel later begin ik met het maken van het eten: de schotel van spek, gehakt, rode ui, peper, knolselderij, bouillon en boerenkool. Daarnaast monteer ik een salade van ijsberg, komkommer, tomaat en bosui. Ondertussen klinkt Yes Remixes (The Verge).
De Vrouw is thuis en tegen half acht eten we. De enorme pan en de schaal met salade komt leeg. Toe maar. We zien het journaal en daarna ga ik de krant lezen en verder in het boek. Bovendien draai ik Secret Story (Pat Metheny) nog een keer. Ik merk dat ik moe ben. Het was een intensieve, maar toch ook goede dag.

–

Maandag 3 november:
Een voorspoedig verlopende werkdag. Het lukt me om me aan mijn planning te houden, ik neem mijn rust- en pauzemomenten en kan tussen de middag ook nog een rondje lopen.

Ook heb ik een gesprek met mijn leidinggevende. Ik uit mijn bezorgdheid over mijzelf; op zich wil ik de laatste stap van uitbreiden van uren wel zetten, maar de situatie is momenteel zeer kwetsbaar. We spreken af dat ik deze week woensdag nog afwezig ben en vrijdag afwacht wat er uit de behandelsessie komt. Dit geeft me wat lucht. Op zich gaat het me vandaag goed af; ik voel me rustig.
Dat is wel anders als ik op het busstation van Arnhem sta te wachten. Het is er niet alleen een bouwput vol drilboorkakafonie; ook blijken er allerlei treinen uitgevallen en is het propvol in de bus. Ik moet zelfs staan en dat is nog niet eerder voorgekomen. Erg is het niet; sinds kort lees ik de elektronische versie van het boek dat Michael Lang, de organisator van Woodstock, schreef over hoe hij het legendarische festival tot stand heeft gebracht.
Om zes uur ben ik thuis en stop ik Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness) weer eens in de speler. Op het menu staat een kip uit de grill, een groenteschotel van groenlof (!), paprika en ui, plus eenzelfde salade als gisteren. Het is klaar om ongeveer half acht en dan is De Vrouw ook thuis. We eten het op! Als het op is, is ook Desolation Rose (Flower Kings) afgelopen.
Aan de keukentafel lees ik verder in het steeds meeslepender wordende boek van Knausgard en ondertussen hoor ik Rapid Eye Movement (Riverside) en Rapid Eye Movement II (Riverside). Dan is het stil. Dat blijft het ook, want het is half elf.

–

Zondag 2 november:
Pas om tien uur ben ik beneden. Eerst nog maar eens Discretion (Travis & Fripp) in de speler (schitterend) en dan de vaatwasser uitpakken, de plee boenen en koffie maken. Buiten schijnt de zon. Iets na elf uur loop ik erdoorheen en maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Het gaat me goed. Er is wat druk van binnenuit op het hoofd, maar in voel me ontspannen. Weet thuis tref ik De Vrouw beneden. We doen nog een keer koffie, ik zet Quantum Guitar (Steve Howe) aan, braad alvast een fricandeaurollade aan en ga even op het terras in de zon zitten. Dan maak ik een lunch. Met tosti’s van overgebleven pide. Ik draai Camel (Camel) en nog een was, stofzuig. Tijdens Difficultly Beautiful (Mayra Andrade) zit ik in de tuin wat te lezen tot het een uur of drie is. Dan wandel ik naar het centrum van de stad.

In het Art café treden Lex en Bert op, samen met Hal, een Hawaiaanse gitarist/zanger. De Vrouw en De Ploon zijn op de fiets gekomen en zitten er al. In het begin is het er niet zo heel druk. Anja komt naar me toe met de vraag of ik met Reinier en Willem binnenkort weer een keer kom voorlezen. Dat wil ik graag; eind september had ik het er met Reinier over het weer op te pakken. Met Anja maak ik een lijstje met opties voor de eerste helft van 2015. Inmiddels loopt het aardig vol in het café. De muziek is aanstekelijk. Maar ik vind het na anderhalf uur genoeg geweest. Bovendien hoor ik bijna niets meer. In alle rust wandel ik door het donker weer terug.

Thuis zet ik Absulutely Free (FZ) en Greasey Love Songs (FZ) op en maak ik het eten. De rollade opwarmen, minipizza’s en een fruitsalade van avocado, pitahaya en cactusvijgen.
Als De Vrouw thuis is, iets na half acht, gaan we aan tafel. Als het op is en alles opgeruimd, kan ik aan de keukentafel lezen in Knausgards intrigerende levenswerk en tegelijkertijd Second Live Syndrome (Riverside) horen. Nog even iets met mail en dan is het bijna half elf en wel mooi geweest voor vandaag.

–

Zaterdag 1 november:
Acht uur ben ik toch echt heel wakker en ga ik uit bed. Ik zet een was aan, pak de vaatwasser uit, drink koffie, lees de krant en hoor Discretion (Travis & Fripp) en het eerste plaatje van Storytone (Neil Young).
Dan boodschappenrondje. Ik heb pitahaya en cactusvijg meegenomen. (Grapje. Een pitahaya is een sóórt cactusvijg.)

We nemen koffie en gaan lunchen. De stereo speelt Remixed (Amsterdam Klezmer Band) en het derde plaatje uit Flashback (Electric Light Orchestra). Vervolgens zetten we de meeste spulletjes klaar voor het bezoek van vanmiddag. Om twee uur is dat zo goed als gedaan en een half uur later loop ik nog een rondje naar buiten. Het is heel mooi weer en de herfst is prachtig.

Als ik terugkom, is oma er. We zitten in de tuin! Dat is wel vaker voorgekomen op de verjaardag van De Zoon. Als De Zus ook arriveert, wordt het wat fris en verhuizen we naar binnen. Niet veel later zijn ook De Vader, Mike, Heidi, Emile, Cynthia, Robert, Marja, Richard, Ingrid en Freek binnen.

Het is goed. Bij vlagen vind ik het druk of voel ik me opgejaagd, maar dan is er in de keuken altijd iets te doen. Het belangrijkste is dat De Zoon een leuke verjaardag heeft en dat is ook zo. Zo rond kwart voor negen is een ieder weer vertrokken. We hebben alles snel opgeruimd.
Ik ga nog wat zitten lezen en hoor het tweede plaatje van Storytone (Neil Young). En dan mag ik van mezelf naar bed.
Vijftig weken!

Vrijdag 31 oktober:
Rustig opgestaan. Het is redelijk kalm in de kop. Wel denk ik nog steeds aan hoe het met me gaat, maar ik ben er niet gelijk zeer emotioneel van.
Vanmorgen op het werk kan ik eindelijk een uur of twee lang iets van de vele geplande klussen doen die al een dag of wat zijn blijven liggen. Tussen de middag kan ik naar buiten voor een rondje.

En om zes uur ben ik weer thuis.
De psycholoog kan volgende week vrijdag een moment vrijmaken. Dat ga ik dan ook doen.
In huis is het voor mij druk. De Vrouw is bezig met taarten maken voor morgen. Marja komt even op bezoek. Ik ben wat onrustig, maar het is oké. Pas om kwart voor acht kan ik iets doen: ik bak de aardappelen en de hamburgers; De Vrouw heeft spitskool gemaakt en die toegevoegd aan de mosterdsaus van eergisteren. Ik zet het tweede plaatje van Flashback (Electric Light Orchestra) op. Het is na half negen als alles ook weer opgeruimd is. Ik ga aan de keukentafel zitten lezen en hoor Secret Story (Pat Metheny). Om elf uur ben ik moe en besluit ik dat het bedtijd is.

–

Donderdag 30 oktober: Luuk wordt 22 jaar
Als De Zoon om zes uur ook beneden komt, feliciteer ik hem van harte met zijn verjaardag. Toch gaan we allebei naar ons werk.
De bus heeft vertraging, dus ben ik iets later op het werk dan normaal. Als ik bezig ben lukt het allemaal goed, maar tussendoor val ik stil en voel ik me somber. Tussende middag loop ik een rondje door het bos; de eerste vijf minuten ben ik heel emotioneel, daarna gaat het beter.

In de middag kan ik in alle rust verder werken en het gaat me goed af. Om zes uur ben ik weer thuis.
Daar begin ik gelijk met eten afmaken. Veel werk is het niet. Het is stil om me heen; ik wil even geen geluid. Opnieuw word ik somber en emotioneel. Half zeven is De Vrouw ook thuis. Nog een half uur later zitten we aan tafel. Ik weet niet of bamisoep de lievelingskost van De Zoon is; vaak doen we er hem wel een plezier mee.
Na het eten blijf ik zeker een uur aan de keukentafel zitten en doe ik niets. Het voelt leeg, zwaar, vermoeid. Ik maak een mail aan de psycholoog, waarin ik vertel hoe het de afgelopen dagen is gegaan en hem vraag of het mogelijk is dat we elkaar eerder spreken dan 13 november, of hij nu al iets voor mij kan betekenen en zo niet, als de huidige behandeling niet afdoende is, wat eventuele andere mogelijkheden zouden kunnen zijn.
Nog voor tien uur ga ik naar bed.

–

Woensdag 29 oktober:
Jaja, om acht uur sta ik naast mijn bed. Beneden tref ik nog net mijn gezinsleden, voordat zij aan het werk gaan. Dan ben ik alleen. Eerst maar eens God Save The King (Robert Fripp & The League Of Gentlemen) in de speler. Ik drink koffie, lees de krant, hang een foto in de plee.

Nog voor half elf zit ik op de fiets. Halverwege verandert het motregentje in een wat steviger bui, maar met de plu op is het niet erg. In de biowinkel koop ik biobrood, biokaas en biowijn. Dan naar de gewone supermarkt en de Turkse winkel. Onderweg bedenk ik me voor de zoveelste keer dat ik kennelijk zal moeten leren leven met mijn wisselende stemmingen; het leven gaat nu eenmaal door, maar ik beleef er vaak nauwelijks plezier aan.
Om twaalf uur is alles weggeruimd, kan ik nog wat meer koffie drinken en Brain Salad Surgery (Emerson Lake & Palmer, de Steven Wilson remixen) draaien. Tussendoor hang ik een lamp op in de slaapkamer en als ik ‘m aandoe, doet hij het ook nog. Wonderbaarlijk. Tijd voor een bioboterham met kaas en sla. Ik zet het plaatje op dat met de PROG meekwam. Halverwege de middag wandel ik naar buiten.

Bij een zaak met huishoudelijke artikelen koop ik een handmixer. De oude had het een maand of wat geleden begeven, vandaar. Nu is er nog wel een staafmixer en een enorme keukenmachine, maar die zijn niet echt handig voor bepaalde toepassingen. De Vrouw gaat voor zaterdag taart maken, dus staat er eentje op het verlanglijstje. Stond, dus.
Weer terug loopt het tegen vieren en begin ik aan het eten voor vanavond én voor morgen. Dat kan zat. Ik zet Pale Communion (Opeth) weer eens op en aansluitend het derde en vierde plaatje uit The Finer Things (Steve Winwood). Ondertussen lees ik Reizen zonder John (Geert Mak) uit; nooit verwacht dat een boek over de VS me zo zou kunnen boeien. Ook lees ik de eerste pagina’s van Vader, het eerste deel van de serie Mijn Strijd (Karl Ove Knausgård).
Om zes uur zou De Vrouw thuis zijn; om kwart voor zeven is ze er nog niet. Ik word angstig, zeer angstig. Straks is er iets gebeurd en hoe moet het dan? Ik merk dat ik helemaal van slag raak. Dergelijke gedachten heb ik wel eens vaker als ze te laat is zonder bericht, maar deze keer is het zeer ernstig. Ik huil. Het gaat niet goed.
Om kwart over zeven is ze er dan. We kunnen aan tafel.

Na het eten zet ik het eerste plaatje van Flashback (Electric Light Orchestra) op en lees wat aan de keukentafel. De Vrouw komt erbij zitten. Ze maakt zich zorgen. Het gaat zo wisselend met mij en ze wil heel graag dat het echt beter gaat. Ik vertel haar over hoe onvoorspelbaar de wisselende stemmingen kunnen zijn, over hoe bang ik ben dat het nooit meer goed komt, over mijn angst dat ik misschien zal moeten leven met die wisselende stemmingen en ook iets over het weinige plezier dat ik beleef. Misschien contact zoeken met de behandelaar?
Het is nog geen tien uur. Ik ben zeer moe.

–

Dinsdag 28 oktober:
Ook als ik om kwart voor zes uit de bus stap – het is een goede dag geweest waarin ik veel heb kunnen doen, zij het allerlei ad hoc-dingen – ben ik niet eens echt moe, maar zelfs redelijk opgewekt. Na tweehonderd meter lopen denk ik: Er zijn zo veel dingen die altijd leuk vond en die ik niet meer doe, en plots loop ik te huilen. Nog weer honderd meter verder is het voorbij.
Thuis stop ik de eerste twee plaatjes uit de 4cd-box The Finer Things (Steve Winwood) in de speler (niet tegelijk) en begin ik met eten maken. Het wordt een stamppot van knolselderij met veldsla. Daarnaast bak ik – heel faut – cordon bleus, warm ik het restant moussaka op en monteer ik een salade van komkommer, bosui, tomaten en mozarella. Zo rond half acht is ook De Vrouw thuis en zitten we aan tafel.

De rest van de avond lees ik aan de keukentafel en hoor ik Voices In My Head (Riverside) en Second Life Syndrome (ook Riverside), tot het kwart voor elf is.

–

Maandag 27 oktober:
Het lijkt erop dat de nachtrust me goed heeft gedaan. Als ik opsta en naar beneden ga, is mijn hoofd leeg en kan ik de gebruikelijke dingen normaal doen. Iets na half acht wandel ik langs de weilanden van Schaarsbergen en zie, het is er weer licht.

Op het werk ben ik alleen; ik mag vandaag van de collega’s van alles overnemen, maar het is niet veel. Ik kan veel doen. Tussendoor neem ik momenten van rust en pauze. En ja, ook tussen de middag ben ik even buiten.

Om zes uur ben ik thuis en stop ik Belighted (iamthemorning) in de speler. Het eten maken is een klusje van niets; het meeste had ik gisteren al gedaan. We eten de moussaka en de groene salade razendsnel op.

Ondertussen horen we Symphonic Music Of Yes (London Symphonic Orchestra met Steve Howe, Bill Bruford en Jon Anderson). Na het eten lees ik, beantwoord en maak ik wat mail, plus beluister Out Of Myself (Riverside) en Apollo (Eno). En dan weten we het wel weer.

–

Zondag 26 oktober:
Ik heb al een uur wakker gelegen als ik om kwart voor negen uit bed ga. Nu is de klok wel een uur teruggezet, dus is het kwart voor acht. De Vrouw vraagt hoe het gaat. Het gaat nog niet. Beneden ga ik aan de keukentafel zitten. Een kwartier lang kan ik niets. Mijn hoofd doet zeer, ik voel druk, angst. De lichamelijke signalen zijn nagenoeg dezelfde als gisterenavond en de gedachtestroom is voortdurend. Ik ben bang dat er in mijn hoofd iets echt niet goed is en ik ben ook bang dat het niet meer goed komt. Ik ben het zo moe; ik ben alles zo moe. Ik heb bijna nergens echt plezier in, voel allerlei druk en ik wil dat niet. Ik wil helemaal niets. Ik wil alleen maar alleen zijn en dat beangstigt me. Want als ik alleen maar alleen ben, wat is de zin dan nog van alles? Dan heeft leven ook geen zin meer. Die gedachtestroom maakt me nog neerslachtiger en verdrietig. Ik kom er even niet uit.
Ik sta op en zet de grote foto’s uit het zicht; als ik ze zie, weet ik dat ik er van alles mee moet doen en dat kan mijn hoofd even niet aan. Ik zet de klokken in de keuken en woonkamer een uur terug. Dan moet ik naar buiten.
Ik loop mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer (maar ik heb mijn zak plastic vergeten), Matenpoort en het kanaal. Wat niet gebruikelijk is, is dat geen telefoon en dus ook geen camera bij me heb. Tijdens het wandelen malen de gedachtestromen verder.
Als ik thuiskom, voelt het wel rustiger. Ik ga aan de keukentafel zitten. De Vrouw komt ook beneden en vraagt hoe het gaat. Even is het weer mis; ik huil. Ze wijst me erop dat ik gisterenavond alles heb achtergelaten in plaats van wat ik normaal doe: opgeruimd en afgesloten. Ook ziet ze dat ik nog niets heb gedronken en gegeten. Ik help mee met wat klusjes: vaatwasser, planten dompelen, opruimen. Zowaar, ik neem koffie. Ook ga ik de lunch voorbereiden. Het gaat. Ik kan zelfs wat eten. Het lijkt erop dat het ergste voorbij is.
Na de lunch veeg ik de woonkamer en ga ik een rondje lopen. De route gaat opnieuw langs de plasticcontainer, maar nu neem ik wel de zak plastic mee. Dan ga ik het Matenpark door, loop ik via de Donken langs het spoor naar het kanaal en dan langs het kanaal terug naar huis. Ik ben anderhalf à twee uur weggeweest.

Het gaat weer best goed. Wel moet ik een tijdje zitten. Het lijkt erop dat als ik bezig ben, zoals door de week op het werk en tijdens de ‘drukke’ weekenden, dat ik dan niet zo veel last heb van mijn wisselende stemmingen. Als dat zo is, is dat zo, maar ik kan toch niet altijd alleen maar bezig zijn? Dan stort ik vroeg of later vanzelf nogmaals in.
Ik kan een paar bladzijden lezen, maar andere prikkels vind ik lastig. Zo wil ik geen muziek aan en heb ik last van de tv in de woonkamer. Om wat bezig te zijn ga ik de basis van het eten voor morgen maken: moussaka. Als dat klaar is, is het half zes. Weer even zitten. Vervolgens het eten van vandaag maken: de ovenschotel van gisteren kan de oven weer in, ik bak shoarma en aardappels, plus ik vul de salade van gisterenavond aan met extra kaki, radijs en komkommer.
Het is nog vroeg in de avond als alles is opgeruimd en ik betrap me op de gedachte dat ik ertegenop zie om nog een paar uur wakker te moeten zijn. Toch ga ik nog wat lezen; het boek Reizen zonder John is boeiend genoeg. Ondanks dat ben ik om kwart voor tien erg moe en ga ik naar bed. Het gaat.

–

Zaterdag 25 oktober:
Kwart over negen ben ik beneden. Het is zaterdag, dus eerst wat klusjes: de was, de vaatwasser, dan de krant en de koffie. Ondertussen Follow (Travis & Fripp) en Jim Hall & Pat Metheny (Jim Hall & Pat Metheny). Halverwege de ochtend fiets ik naar het centrum.

Op de markt haal ik cranberry’s en fruit, op de terugweg doe ik boodschappen bij de supermarkt en de Turkse winkel. Als ik thuis de boodschappen aflever, zie ik dat Peter is langsgeweest: de foto van de expo Apeldoorn Fotostad die ik heb gekocht staat er, plús de grote foto van Lex als FZ. Gaaf! (Help me herinneren dat ik er foto’s van maak en hier plaats.) Ik neem een kop koffie en daarna ga ik de laatste paar dingen halen bij een andere supermarkt. Vervolgens is er nog wat koffie, een lunch en Morgenfahrtofhoeheetdieplaatookweer (Dunkelbunt), Not Necessarily Acoustic (Steve Howe) en ondertussen begin ik met het voorbereiden van het eten voorbereiden: ik kook koolbladeren en maak een vulling. Dan ligt er nog de opdracht om naar een hotel in Corby te bellen; het festival in maart gaat definitief door en als we telefonisch boeken, dan krijgen we een speciale prijs. Ik bereid me goed voor, maar als ik doorgeschakeld word naar een of ander menu, verlies ik het overzicht en slaat er paniek toe. Andere keer. Aan het eind van de middag naar de verjaardag van Freek. Het is er aardig en er is wat volk; toch is het niet druk. Na een uurtje wil ik wel weg; het is onrustig in mijn hoofd. De Vrouw en ik laten De Zoon achter en gaan alleen naar huis.
Ik maak de ovenschotel verder af. Uiteindelijk zijn het de groene koolbladeren, gevuld met pittige groente, overdekt met tomatensaus en dan in de oven. Daarnaast kipmedaillons en salade van kaki, radijs, komkommer en avocado.

The Whirlwind (Transatlantic) staat dan al een tijdje aan.
Na het eten, als ik zit te lezen, geeft mijn lichaam plots allerlei signalen. Ik voel druk op mijn hoofd, stekende pijn. Ik zie dubbel. Er is allerlei spanning in mijn nek en schouders. Ik tril. De genadeloze pieptoon in mijn hoofd is nadrukkelijker aanwezig en snijdt. Ik huil. Mijn ademhaling is gejaagd. Het gaat niet goed. Een half uur lang zit ik voor mij uit te kijken aan de keukentafel; lezen lukt niet meer en het is stil. Om kwart over tien ga ik naar bed.
Negenenveertig weken. Nog is het niet voorbij.