Ik weet waar ze te zien zijn. In Apeldoorn. Meer zeg ik niet. De exacte locatie geef ik niet prijs. Stel je voor dat iedereen er gaat kijken, dan kom ik er zelf niet meer tussen. Mocht je mij toevallig toch zien staan staren, sluit dan achteraan in de rij.
Wie begint er nu in juni een culicolumn over de biet? Wie niet? Ik wel. Of toch maar niet? Toch maar niet. Geen verse biet meer te krijgen. En dat terwijl een biet niet eens vers hoeft te zijn. In de groentelade van je koelkast kun je ze weken lang bewaren. Ik had laatst gele bieten in mijn biologische groentepakket en dat was niet eens omdat ze te lang hadden gelegen. Ze waren van zichzelf al geel. Snijbiet is weer een heel ander soort biet.
Er stond weinig wind vandaag. Kapitein Söfring Hansson keek tevreden uit over het kalme water van de haven. Het indrukwekkende schip voer vanaf het Driekronenpaleis in de richting van de havenmond. ‘Een historische dag,’ dacht de kapitein. ’10 augustus 1628. Drie jaar lang is er aan dit schip gebouwd en nu is het dan zover.’ Hij voelde een zachte windvlaag. De Vasa schommelde licht en maakte iets slagzij. ‘Geen nood,’ sprak de kapitein zachtjes voor zich uit. ‘Dit schip is de trots van de vloot. Het is ontworpen door de meest ervaren scheepsbouwers uit heel West-Europa en vervaardigd door de beste handwerkslieden.’ Kapitein Hansson was er zeer fier op dat hij het schip als eerste de haven uit mocht varen.
We kwamen langs een filiaal van een fastfoodketen.
‘Trek?’ vroeg de jongeman.
‘Nee, ik heb voor het concert al goed gegeten.’
‘Meer zin in een goedkope hoer?’
‘Goedkoop is duurkoop,’ zei ik. ‘Zeker in het geval van hoeren. Voor je het weet zit je met een heel nare ziekte.’
‘Daar weet jij alles van?’ vroeg de jongeman.
Met een welgemikte vuist sloeg ik hem neer. Vanuit mijn ooghoek zag ik een auto aan komen rijden. Stik, het was een politiewagen. Snel rende ik een steegje in.
Dit is erg. Pijn. Mijn maag doet zeer. En niet alleen mijn maag. Ik voel mijn darmen samentrekken. Wacht, eerst naar de wc. Zwetend beland ik er. Ik kniel voor de pot. Weer een golf. Een bittere smaak vult mijn mond. Mijn half lange haren hangen in vochtige slierten voor mijn ogen. Langzaam sta ik op. Ik houd me vast aan de wastafel. De kraan opendraaien kost me oneindig veel kracht. Dan stroomt het koude water. Ik drink. Ik spuug het weer uit. Ik spoel mijn mond. Met natte handen bet ik mijn gezicht. Ik kijk in de spiegel. Bleek. Het was ook niet verstandig om die vis te eten. Ik weet dat ik er niet goed tegen kan. Veel heb ik niet eens gehad. Een paar hapjes. Meestal heb ik er dan geen last van. Er moet iets mis zijn geweest met die vis.
(more…)
‘Prettige Hemelvaart.’ Het klinkt wat raar. Toch wens ik het u allen toe. Dat is best lief van mij, niet? Geef toe, soms ben ik allerhartelijkst. Soms ook niet. Moet u ook maar niet de hele tijd aan mijn kop zitten zeuren over onbelangrijke dingen. Er is niet veel belangrijk in dit leven, hoor. Maar dat wist u natuurlijk al. Of wacht, dat wist u helemaal niet. Als u het wel had geweten, had u niet de hele tijd aan mijn kop zitten zeuren over onbelangrijke dingen. Ik hoor u de vraag al stellen: ‘Wat is er dan wel belangrijk in het leven?’ Een opsomminkje.
‘Moet je kijken’, zeg ik. Ik wijs. ‘Wat een boel mensen op straat. En dat met dit weer. Het regent en het blijft maar regenen. Houdt het dan nooit op? Zo te zien voorlopig niet. Mensen hebben een paraplu open, maar sommigen ook niet. Zo hard regent het dus ook weer niet.’
‘Er is veel te zien, inderdaad,’ geeft Vrouwlief mij gelijk. Zo heb ik haar het liefst. Dat ze mij gelijk geeft.
(more…)
De man zit niet op zijn gebruikelijke plek, maar hier in het winkelcentrum. Het regent, vandaar. Hier zit hij droog. Hij draagt zijn afgetrapte spijkerbroek, sportschoenen en zijn groene jas. Wat verdwaasd kijkt hij uit zijn ogen. Zijn gezicht lijkt nog pafferiger dan de vorige keer dat ik hem zag. Aan zijn voeten ligt een plastic tas. Ik weet wat erin zit. Hij neemt een slok uit het blik dat hij vasthoudt.
(more…)
Nee, de tieten van Blondie, die zijn lekker! De jongen vindt Blondie helemaal niet zo lekker. Sommige liedjes zijn wel leuk, maar die meid zelf vindt hij maar niets. Zo moet een meisje toch niet zijn? Veel meisjes spreekt hij niet. Ze zitten wel bij hem in de klas, maar hij durft niet met ze te praten. Het blijft bij fantaseren. Hier in zijn zolderkamer is hij veilig.
(more…)
‘Life’s a piece of shit
When you look at it
But always look on the bright side of life’
– Eric Idle