Reünie
Er is hier eigenlijk maar weinig veranderd. Eenzaam dool ik door de stille gangen van het grote schoolgebouw. Hier sleet ik maar liefst zes jaren van mijn tienerleven. De lokalen staan er nog hetzelfde bij. Het lijkt wel of het meubilair nog altijd hetzelfde is als toen. De vloer, de gangen, de ramen: het is alsof ik nooit ben weggeweest. Vijfentwintig jaar geleden trok ik de deur hier achter me dicht. Nu ben ik er weer.
Er zijn niet zo heel veel bekende koppen. De gang bij de grote trap staat propvol met mensen van mijn generatie. Alleen mijn broers en zus herken ik. Die staan geanimeerd met allerlei mensen te praten. Ik kijk eens rond.
“Oh, hoe gaat het met jou?” hoor ik om mij heen. “Wat ben jij gaan doen in het leven?” “Jij bent niets veranderd!” “Waar werk jij nu?” Alsof je iets of iemand bent geworden als je gestudeerd of een goedbetaalde baan hebt. Ik wil weten of mensen gelukkig zijn en waarom. Eigenlijk vind ik er hier geen bal aan en wil ik weg.
“Hee, hallo!” zegt een zachte stem achter mij. “Wat leuk dat jij er ook bent, Bas!”
Ik draai me naar de stem om en kijk in het gezicht van Antoinette. Ik lach en schud haar de hand. Ik heb een bekende gevonden.
“Ik herkende je bijna niet, zeg,” gaat ze door. “Je bent enorm veranderd.”
“Wij hebben toch alleen in drie Havo bij elkaar in de klas gezeten? Toen was ik nog een heel klein jochie.”
“Ja, dat herinner ik me wel. Nu ben je niet zo klein meer. Heb je er medicijnen voor geslikt?”
Ik lach. “Nee joh, ik heb gewoon mijn groeispurt iets later gehad.”
“Ach, de een is daar wat sneller mee dan de ander. Maar wat wás jij toch klein en mager!”
“Nu zijn we allemaal oud, grijs en dik geworden.”
Antoinette was misschien niet het állermooiste, maar wel het populairste meisje uit de buurt. Toch vond ik haar er leuk uitzien. Ze droeg vlotte kleren en had mooi steil blond halflang haar.
In de zomer hing iedereen ’s avonds rond de voetbalvelden voor Jeugdsport Orden, de sportactiviteiten die de speeltuin uit de wijk organiseerde. Ik was er eigenlijk al een beetje te oud voor. Ik zat tenslotte al in de brugklas. Maar het ging me ook niet zozeer om de sport. Het ging om de leuke meisjes. Niet dat ik ooit een meisje had gehad, hoor. Meisjes kwamen nog altijd van een andere planeet. Ik was al bang om naar ze te kijken, laat staan dat ik met ze durfde te praten.
Antoinette was ook regelmatig rond de velden te vinden met haar vriendinnen. Veel jongens probeerden haar te benaderen, maar ze lachte ze allemaal weg. Ik stond van een afstandje naar haar te gapen en hoopte dat ze spontaan op mij af zou komen. Dat gebeurde natuurlijk nooit. Groot was mijn geluk toen ik ontdekte dat Antoinette ná de zomer ook naar het Veluws College zou gaan. Dat geluk werd enigszins gesmoord toen bleek dat er minstens tien brugklassen waren en dat Antoinette en ik wel zes klassen uit elkaar zaten…
Die winter trok ik met een groep klasgenoten uit de buurt op. Antoinette was daar af en toe ook bij. Op 28 december 1977 was ze jarig. Ze werd dertien jaar. Ik ging erheen. Ze had mij niet echt gevraagd om op haar verjaardag te komen, maar ik trok de stoute schoenen aan.
Bibberend van de kou, maar nog veel meer van de zenuwen belde ik aan. Enthousiast deed ze open. Ze had iets spierwits aan en ik vond haar er heel mooi uitzien.
“Bas!” riep ze uit. “Wat leuk! Kom binnen!”
Ik trok mijn jas uit en volgde haar naar de woonkamer. Daar viel ik middenin een bijeenkomst van allerlei klas- en schoolgenoten. Ze moesten allemaal giechelen toen ik binnenkwam. Tja, wat moest het populaire meisje van de school nou met zo’n klein opdondertje als ik? Verlegen stond ik tegenover Antoinette.
“Gefeliciteerd,” hakkelde ik. “Kijk eens, voor jou.” Ik gaf haar mijn cadeautje. Geen idee meer wat het was. Ik geloof een bloemetje. Ik voelde grote hilariteit om mij heen. De anderen wisten niet wat er zou gaan gebeuren.
“Dank je wel, Bas,” zei Antoinette. Ze pakte mijn hand en trok me naar zich toe. Wat gebeurde er nou? Ze bukte en bracht haar hoofd naar mij.
Ze kuste me eerst op beide wangen. Toen op mijn mond. Ik was stomverbaasd. Waarom doet ze dit? Wat wil ze ermee bereiken? vroeg ik me af toen ik haar lippen op die van mij voelde. Antoinette valt tóch niet echt op mij? Kennelijk wilde ze indruk maken op haar vrienden, die iets verderop in de kamer wat zaten te lachen. Ik kneep mijn ogen dicht en zoende haar maar zo’n beetje terug. Daarvoor moest ik wel op mijn tenen gaan staan, anders kon ik er niet bij.
Ze liet me los. “Dank je wel,” zei ze zacht. Ik geloof dat ik een héél rood hoofd kreeg.
“Woeoehoeoe, Bas!” gierden de lui aan de andere kant van de kamer.
Ik stond waarschijnlijk enorm voor gek. Maar ik had wel met het mooiste meisje van de buurt staan zoenen. Dat was hún nog nooit gelukt! Tjonge, wat voelde ik me groot.
“Wat is er van je geworden?” vraagt ze. Ze is werkelijk geïnteresseerd. Als ze het vraagt, houdt ze haar hoofd een beetje schuin. Alsof ze me een interview afneemt. Haar halflange blonde haar hangt op haar schouders.
Ik vertel over mijn geschiedenis, mijn gezin en vooruit, ook iets over mijn opleiding en mijn werk. Ze stelt nog meer vragen. We hebben een gesprek. Ondertussen kijk ik haar aan. Wat er van háár is geworden, weet ik al geruime tijd.
Ik vind het nog steeds een mooi meisje. Ze is een vrouw van drieënveertig, maar een mooie vrouw van drieënveertig.
“Nou Bas, leuk om je weer eens te hebben gezien,” zegt ze. “Heel veel plezier nog. Ik ga even verderop kijken of ik nog bekenden tegen kom.”
“Wanneer zie ik je weer?” vraag ik zachtjes. Volgens mij heb ik een rood hoofd, net zoals dertig jaar geleden.
“Heel snel,” zegt Antoinette met een lach. “Maandagavond half negen presenteer ik weer Tros Radar.”
Apeldoorn, oktober 2008