Barmeisje
Ik kijk in het gezicht van een jonge vrouw. Ze draagt een zwarte broek en een zwarte blouse met het logo van ‘De Konink’ erop. Haar lange blonde haar hangt tot halverwege haar rug. Bovenop haar hoofd houdt een speld de lokken uit haar gezicht. Haar ogen stralen en haar mond lacht. Ze mag er zijn. Ze is er ook. En dan is ze weer weg, druk bezig met onze bestelling.
Emile is een geweldige kerel. Door de week werkt hij hard, maar daarna is hij een levensgenieter. Samen met zijn vrouw en hun vrienden reist hij stad en land af naar festivals en concerten van de artiesten waar ze gek van zijn. Ik heb ze er al vaak ontmoet. We raakten aan de praat en tegenwoordig zien we elkaar ook op verjaardagen. Onlangs werd Emile vijftig. Hij pakte uit.
Emile is ook gul. Met een hoofdletter. Wat zeg ik? Met drie hoofdletters! G. U. L. GUL! Als hij op bezoek komt, spaart hij kosten nog moeite voor cadeaus. Tijdens optredens krijg je de kans niet om iedereen ook eens te trakteren, want hij heeft het al gedaan. Je hebt je glas nauwelijks half leeg of er staat al een nieuw. Regelmatig gaat hij de kroeg rond met een dienblad vol glazen whisky.
Nu werd Emile vijftig. Hij pakte uit.
Op die zondagmiddag stappen Vrouwlief en ik de streekbus uit. Honderd meter verderop staat café ‘De Vervanging’.
Allerlei mensen zijn druk bezig om de kroeg te versieren van binnen en van buiten. Overal hangen foto’s van Emile en een paar mensen vullen ballonnen met helium. Zie ik het goed? Ja, hoor. Op de ballonnen staat een malle foto van de jarige.
Emile ontvangt ons. Handen. Omhelzen. Dikke zoenen. Ik heb vijftig rozen voor hem meegebracht.
“Oooh, wat leuk!” roept hij welgemeend uit. Hij wilde niet echt een verjaardagscadeau, “Als je dan toch per se iets wilt geven, doe dan maar een bloemetje.” Hij geeft niet om cadeaus, heeft liever de mensen die hem dierbaar zijn om zich heen.
“We gaan straks brunchen,” legt hij uit, “en daarna naar een optreden van een band.”
“O?” vraag ik. “Waar is dat?”
“Tien kilometer hier vandaan.”
“Hoe komen we daar?”
“Och, we zijn met zó veel. Jullie kunnen vast wel met iemand meerijden.”
Emile wordt overladen met nog meer bezoek, cadeaus en knuffels. De brunchtafel is te gek voor woorden. Er is genoeg voor wéken.
“Willen jullie iets drinken?”
Ik kijk op. We zitten aan de bar met broodjes, kaas, een eitje en ander lekkers.
“Twee koffie, alsjeblieft.”
Ik kijk in het gezicht van een jonge vrouw. Ze draagt een zwarte broek en een zwarte blouse met het logo van ‘De Konink’ erop. Haar lange blonde haar hangt tot halverwege haar rug. Bovenop haar hoofd houdt een speld de lokken uit haar gezicht. Haar ogen stralen en haar mond lacht. Ze mag er zijn. Ze is er ook. En dan is ze weer weg, druk bezig met onze bestelling.
We moeten even iets opzij. Twee gasten willen iets ophangen. Het zijn grote geplastificeerde posters.
“Kijk eens,” zegt haar vrolijke stem. “Twee koffietjes.” Handig zet ze de kopjes voor onze neus. Dan draait ze zich sierlijk om. “Hee, wat is dat voor foto? Is dat Emile?” Ze kijkt me weer aan en wijst ondertussen op de poster.
“Klopt,” zeg ik. “En weet je wie daar naast hem staat?”
Ze buigt voorover om de foto eens goed te kunnen bekijken. “Moet ik die kennen dan?”
“Die foto is gemaakt tijdens Pinkpop, bijna twee jaar geleden nu. Emile mocht het podium op. Daar staat hij naast één van zijn grote helden.”
“Maar wie is het dan?”
“Iggy Pop.”
Even is ze stil en kijkt ze me aan. “Sorry,” zegt ze dan, “maar ik ben pas twintig. Ik ken best veel muziek, maar van namen ben ik heel slecht.”
“Dan ga ik me ook niet voorstellen.”
“Huh? Wat zei je?”
“Mag ik twee jus d’orange?”
“We gaan!” zegt Emile.
“Eerst even de brunchtafel opruimen,” zegt het barmeisje. “Straks moet onze band op die plek optreden.”
Even later loopt Emile met iemand anders de brunchtafel door het café te slepen. “Het is een lopend buffet geworden,” zegt hij. “Maar nu gaan we!”
Iedereen staat op. We gaan.
“Veel plezier,” zegt het barmeisje.
“Tot straks,” zeg ik. “Ben je er dan nog?”
Ze knikt.
“Leuk,” zeg ik. “Tot zo.”
Ze zwaait.
Een half uur later stappen we een dorp verderop de auto’s uit en lopen we ‘De Ontsnapping’ binnen. Emile deelt toegangskaarten uit aan iedereen. De band is net begonnen. Het is een Pink Floyd tribute band. En nog een goede ook. Ik ken de band. Ze komen uit Apeldoorn. Als ik voor het podium ga staan, zwaai ik. Verschillende muzikanten wuiven terug naar mij. Emile komt met bier. Niet veel later met nog meer.
We hebben lol. We lachen, we brullen mee, we headbangen, we drinken bier. Ik maak foto’s en filmpjes voor op Youtube. Het is een malle bende.
Na twee setjes is het afgelopen. We krijgen een laatste biertje en dan gaan we weer terug.
Bij café ‘De Vervanging’ staat nu een huizenhoge opblaas-Abraham naast de voordeur. “Ouwe bok!” staat erop. Binnen speelt een jazzbandje.
“Hee!” roept het barmeisje als ik weer aan de toog ga zitten. “En?” is ze enthousiast. “Was het leuk?”
“Het was geweldig,” antwoord ik.
“En wat mag het nu zijn?”
“Biertje?”
Het bandje speelt. Iedereen viert feest. Het barmeisje is druk.
“Moet je haar zien,” denk ik hardop. “Ze danst. Iedere beweging die ze maakt is onderdeel van zowel haar dans als haar werk. Met een zwier zet ze de koffiemachine aan, dan een pirouette naar de tap, even meezingen en dan in één vloeiende beweging zet ze koffie en pils op de bar. Lachend schudt ze met haar hoofd op de maat van de muziek. Alles is één, onderdeel van, zij is één. Onvermoeibaar. Aanstekelijk. Ik word er vrolijk van.”
Ze roept haar collega. “Als jij even hier blijft, kan ik plassen.”
Weg is ze. De band houdt pauze en de collega zet muziek op. Gouwe-ouwe-rock.
Emile komt langs. Hij heeft een glas bowl in zijn hand. “Vermaken jullie je nog een beetje?” vraagt hij.
“Kostelijk,” zeg ik naar waarheid. “En wat doe jij? Drink je vowl met bowl?”
“Ik heb geloof ik een hele fles jenever in die schaal met fruit gegooid. Wil jij ook?”
“Nee, dank je.”
Daar is ze weer. Dansend en zingend en al. Zo innemend.
Emile is weg. Er weerklinkt een nieuw lied. Iemand bestelt iets.
Ze pakt een bierglas en gooit het omhoog. Het glas maakt drie salto’s in de lucht. Ondertussen draait ze zelf half om haar as en wil ze het glas met de andere hand opvangen. Ze mist. Achter de bar op de grond klinkt een hoop gerinkel. In dezelfde soepele beweging pakt ze een nieuw glas en begint luid meezingend te tappen. Op de achtergrond gaat haar collega op de knieën met stoffer en blik.
“Hier!” roep ik uit. Ik steek mijn vinger omhoog. Ik heb haar aandacht.
“Wat?” zegt ze.
“Iggy Pop!” schreeuw ik naar haar.
Ze zingt de tekst verder door. “I got a lust for life.”
“Ik ook,” denk ik.
Apeldoorn, april 2009
Foto: Vrouwlief
The Steel Breeze: Wish You Were Here (Pink Floyd)