Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 6 juni:
Ik heb de wekker gezet op zeven uur, maar ben om vijf uur al goed wakker. Iets na half zeven slaap ik toch nog weer in, waardoor het uiteindelijk maar goed blijkt dat ik die wekker op zeven uur heb gezet.
Het belooft een warme dag te worden, vandaag. Op de fiets naar het werk merk ik er nog niets van. Sterker nog: als ik aankom, hebben mijn vingers weer last van slechte doorbloeding en zien ze wit. Het duurt zeker een kwartier voor ze weer zonder tinteling aanvoelen. Ik handel mail af en ruim een enorme berg papier weg. Verder heb ik wat contact met een collega. Van haar begrijp ik dat de concurrentie voor de functie 2 die we ambiëren toch groot is: er blijken al enkele collega’s in functie 2 te zijn ingedeeld! Ai. Aan het eind van de ochtend laat ik het kantoor weer een stukje leger achter dan ik het heb aangetroffen.
Op de weg naar huis vind ik bij een warenwinkel in Zevenhuizen vormpjes voor het maken van waterijs. Als ik thuis kom, vind ik mail van de grote baas. Woensdagmorgen om 11.00 uur heb ik een sollicitatiegesprek voor de functie 2; ondertussen deelt hij me mede dat ik, na allerlei ingewikkelde ‘afspiegelingsprocedures’, ben geplaatst voor functie 3 voor 24 uur per week. Wacht, lees ik dit goed? Ja, ik lees het goed: ik heb per 1 juli een baan!
De Vrouw komt thuis en we lunchen. Daarna ga ik weekendboodschappen doen bij een grote supermarkt. Wat ik zoek – voorgegrilde kip – hebben ze niet, dus loop ik nog even naar het winkelcentrum op de hoek. Daar hebben ze niet eens een grilafdeling, blijkt. Nou ja, dan morgen op de markt of zo.
De rest van de middag lees ik in de tuin de PROG uit en begin ik in Boetekleed van Ian McEwan. Paula van Yesfocus zoekt contact omdat ze een deel van dit blog wil gebruiken op de website van de fanclub; ze vindt mijn stukje over mijn Yeservaring 22 mei leuk geschreven. Van mij mag ze het plaatsen. Terug naar de tuin. Ik merk dat ik heel moe ben. Als ik maar wat kan doen, dan gaat het wel.
De Vrouw heeft eten gemaakt: babi pangang met rode saus en sajoerboontjes en een pittige salade. Alles smaakt zeer goed en is op voor we het doorhebben. Dan is het half acht.
We stappen op de fiets en rijden naar het huis van Reinier en Gea. Daar komen Willem en Truus ook. In de tuin is het genoeglijk, zeer aangenaam en gezellig. Gea blijkt een geweldige gastvrouw. We hebben prettige, serieuze en onzinnige gesprekken. Om half twaalf wordt het toch wel koel en verhuizen we naar de keukentafel. Daar zetten we de genoeglijkheid voort. Het gaat over mensen, over schrijven (Willem leest zelfs voor), over ervaren. Het is warm, het is goed, het is echt. Pas om half twee fietsen we weer naar huis.

–

Donderdag 5 juni:
Het is kwart voor acht. Ik hoef vandaag niets, maar ik ben wel al meer dan een uur wakker. Dan maar opstaan.
Tsja, wat doe ik dan? Krant lezen, koffie drinken, vaatwasser uitpakken, mail bekijken. En volop lezen in Het schervengericht. Buiten regent het gestaag. De Vrouw komt ook naar beneden. Ik voel me rustig en vrij goed. Zo lang ik niets moet.
Halverwege de ochtend, als het droog is, ga ik een boodschap doen bij een supermarkt en de Turkse winkel. Erna wandel ik naar het winkelcentrum in de buurt voor wat laatste dingetjes.
We lunchen. In het blaadje van de supermarkt staan recepten voor waterijs. Hadden we nog van die vormpjes? Ja, ooit. Maar ze zijn allang weggegooid. O. Eens kijken of er nieuwe te koop zijn.
Ik loop tussen de buien door naar een goedkoperommelwinkel in Zuid, maar vind geen waterijsjesvormpjes. Weer thuis lees ik Het schervengericht uit. Er is muziek: Three Fates (Keith Emerson), III en IV (Peter Gabriel) en 90125 (Yes). Ondertussen maken we het eten. De Vrouw verzorgt een geweldige salade niçoise en ik wijd me aan de Argentijnse hazenrug, die we sinds Kerst in de vriezer hebben liggen. Rodewijnsaus en champignons erbij; voor De Zoon aardappels bakken. Het blijkt allemaal heel smaakvol.
Na het eten ga ik lezen in de PROG die dinsdag binnenkwam. Ook hoor ik de volgende twee platen uit de Kevin Ayers box. Dan is het alweer bijna elf uur en ben ik moe. Had ik al verteld dat ik moe ben?

–

Woensdag 4 juni:
Zeven uur piept de wekker. Om acht uur loop ik de deur uit en iets voor tienen ben ik in het centraal bureau van mijn werk in Arnhem. De reis verloopt zeer voorspoedig en ik ben op tijd.
Tien uur heb ik een gesprek met iemand van P&O en degene die het hele project rondom mijn functie leidt. Dit gesprek gaat vooral over functie 3 (mbo-niveau, waar alle twintig secretaresses voor gaan) en mijn re-integratie. Stel: ik zou functie 2 (hbo) niet krijgen, hoe sta ik dan tegenover functie 3? En hoe gaat het met mijn re-integratie? Ik vertel dat ik inschat dat ik in functie 3 goed zou kunnen re-integreren; uiteindelijk is het niet wat ik wil. Ik ga voor functie 2. Andere vraag is of ik het sollicitatiegesprek van volgende week aankan: het zal op scherp gevoerd worden en mag de organisatie dit van mij verwachten; doet men mij dan niet tekort? Ik vertel dat de functie 2 voor mij dé kans is; ik wil ‘m niet missen. Ik ga ervoor en daarna zullen we moeten bekijken wat wel en niet kan. Ik begrijp dat de organisatie toch graag per 1 juli de functie wil laten ingaan. Nou ja, we zijn in ieder geval helder naar elkaar toe geweest.
Het gesprek is kort; na een half uur sta ik weer buiten. Ik zoek nog wat mensen op en spreek er nog wat. Dan ga ik weer terug. Om half twee ben ik thuis.
Koffie en bijkletsen. Ik heb geen keuze en ik heb niets te verliezen. Herstel staat voorop, daar moet alles voor wijken. Stel: ik krijg de baan 2 niet, dan ben ik per half september gere-integreerd in mijn oude functie en zien we dan verder; dan zal er een loopbaantraject liggen te wachten. Het is zoals het is. Ik ga volgende week open het sollicitatiegesprek in. Het lijkt rustig in mijn hoofd en volgens mij is het ook zo.
De rest van de dag hoef ik niets. Ik lees voornamelijk. Als ik avondeten ga maken, hoor ik The Smoker You Drink, The Player You Get en So What van Joe Walsh en Yes’ Drama. De curry van kip, courgette, paprika, peper en ui smaakt prima. De salade ook.
In de avond hoor ik de eerste twee platen van de box The Harvest Years 1969-1974 van Kevin Ayers en het is iets voor elven als ik weet dat ik heel moe ben.

Uitermate fijne aflevering van Dirkjan in de krant van vandaag:

–

Dinsdag 3 juni:
De wekker van De Vrouw gaat af om kwart over zeven. Ik lig dan al meer dan een uur wakker. Zij staat op, want ze moet vanmorgen op tijd naar de tandarts. Daarna volg ik. Ik ben dan wel weer als eerste beneden. Dat dan weer wel.
Ik maak koffie en lees de krant. De Vrouw is inmiddels ook beneden en zet de computer aan. Plots roept ze een vies woord. Of wacht, het woord zelf is niet vies; het is misschien een wat platte benaming voor het vrouwelijk geslachtsorgaan. Erachteraan zegt ze luid: ‘De mail doet het niet!’
Ik denk niet: O, lieve help, daar moet ik gelijk iets mee. Ik raak niet in paniek. Ik blijf rustig. Ik zeg: ‘Ik zal er zo even naar kijken.’ Ik lees de krant uit en drink mijn koffie op.
Dan ga ik achter de pc zitten en inderdaad: de mail werkt niet. Ook zie ik wat alarmmeldingen rechts onderin beeld. Met een paar klikjes heb ik de boel hersteld naar een systeemsituatie van twee dagen geleden. Nog opnieuw opstarten en dan: werkt alles weer prima.
De Vrouw vertrekt naar de tandarts. Ik zet Apollo van Brian Eno op en werk dit blog bij. Iets na tien uur wandel ik in de richting van het centrum.
De fiets van De Vrouw die eind januari was gestolen voor een winkel aan de Asselsestraat, ziet eruit alsof er niets mee is gebeurd. Zelfs de regenjas en zuidwester zitten nog in de fietstas. Bij het wegrijden merken we dat er een spaak en de kettingkast los zit. Toch rijd ik er goed mee weg.
We doen nog wat boodschappen in het centrum en rijden dan terug naar huis. In de tuin is het warm; we drinken koffie en niet veel later gaan we lunchen. Erna stap ik nog op de fiets om bij een supermarkt en de Turkse winkel wat boodschapjes voor het eten te halen. Zo rond half vier ben ik weer terug.
Mooi, dan kan ik nog uitgebreid in de tuin lezen. De Vrouw vertrekt naar de paradontoloog. Ik voel me moe, maar tegelijkertijd ook wel weer opgewekt. Het is echt stukken beter dan de afgelopen vier dagen, terwijl de omstandigheden niet echt zijn gewijzigd.
Leuk: aan het eind van volgende week gaan we een paar dagen naar Stockholm; inmiddels is er allerlei contact met au3, bij wie we logeren, maar ook met Annemarieke en Sven én Dennis om elkaar te ontmoeten. Zoals het er nu naar uit ziet, gaat het nog lukken ook. Ik ben me bewust dat we voorzichtig moeten zijn en niet te veel vastleggen of plannen; we zijn allebei ziek en willen het vooral rustig aan doen. We gaan ter plekke kijken wat wel en niet lukt. Ideeën hebben we zat: Hagaparken, boottocht over de archipel, ontmoeting met een hele club, eten bij Mikel Räv in Hökkarängen. En dan wil ik ook nog op zoek naar de tip van Annemarieke: Saltsjöbaden of zoiets. Er gaat een trein vanuit Slussen richting Näcka, zie ik. Dat wordt de reisgids weer nakijken.
De Vrouw is weer terug en ik begin aan het avondeten. Eerst maar eens Tormato van Yes opzetten. De Zoon had gisteren van De Stadsakkers een paar bosjes raapstelen meegenomen en die gaan er nu aan. Ik meng ze met gepureerde zoete aardappelen. Erbij komt rundersaucijs en een salade van witlof, rode paprika en blauwe kaas.
Als de tafel is leeggeruimd en de vaatwasser is gevuld, begin ik met het schrijven in de formulieren van de psych. Het is me heel helder wat er vrijdagavond en zondagmiddag gebeurde; het omzetten naar acties voor mijzelf en mijn gezinsleden is lastiger.
Ik lees verder in Het schervengericht (ben halverwege; het is ondertussen echt een zeer meesleurend boek geworden) en hoor Travels van Metheny Group. Meer muziek zet ik niet op, want de televisie in de woonkamer staat voor mij luid en ik kan me niet concentreren op wat ik lees. Iets na half elf ben ik zo moe, dat ik naar bed ga.

O wacht, hier is mijn e-Reader die ik zaterdag 24 mei kocht en het tablet van De Vrouw met de hoes die tegelijkertijd een toetsenbord is:

–

Maandag 2 juni:
Ik heb de wekker om zeven uur gezet. Vind je het vreemd dat het ding om precies zeven uur piept? Ik eigenlijk niet. Vannacht ben ik een paar keer wakker geweest, maar toch heb ik goed en diep geslapen. Met moeite kom ik uit bed.
De Zoon is al beneden. Hij heeft altijd de radio aan. Ik vind het verschrikkelijk lawaai, maar kan me er voor afsluiten. Na een kwartiertje ben ik alleen. Ik lees de krant, drink koffie en ga naar het werk.
Onderweg is het fris, maar zonnig. Ik voel me rustig. Op het werk zet ik eerst maar eens Relayer van Yes op. Zo. Vervolgens handel ik mail af en heb ik contact met een collega over mijn eigen digitale dossier. Met de collega spreek ik langer dan een uur; we hebben allebei gesolliciteerd naar een nieuwe functie, dus er valt veel uit te wisselen. Verder maak ik mail naar een manager in Arnhem over de voortgang van het Digitaal Handboek dat ik al enige jaren beheer; het ding lijkt gepasseerd door recente procesbeschrijvingen van een andere afdeling, dus afstemming lijkt me wel goed. De dingen die ik vanmorgen had willen doen (verder opruimen, ordenen en wegmikken) komen er niet van, maar dat is geen ramp: tot 1 september zijn er nog werkdagen zat. Bovendien wil ik wel wat verdiepender aan het werk.
Ik voel me rustig, niet opgejaagd of gespannen.
Na drie uren werken en Invitation van California Guitar Trio stop ik. Op naar de markt voor kaas. De komende maan- en donderdagen ben ik niet in de gelegenheid om de kraam te bezoeken, vandaar.
Thuis tref ik De Vrouw. Zij heeft haar nieuwe tablet in huis gekregen, samen met een beschermhoes annex toetsenbord. Het ziet er leep uit. Ze vertelt over een collega; haar man heeft een diagnose ‘ongeneeslijk ziek’ gekregen. Ik merk dat ik plots heel emotioneel word; denk aan de mogelijkheid dat ik zelf dood ga en voel enorme angst. Gelukkig zakt het snel. We drinken samen koffie in de tuin en aansluitend lunchen we.
Ik wandel naar de hoorwinkel op De Eglantier. Mijn gehoorbeschermers sluiten nog goed af en werken uitstekend. Mooi. Volgend jaar weer laten controleren.
Weer thuis ben ik even alleen en ga ik in de tuin zitten lezen. Eerlijk gezegd ben ik doodop. De Vrouw komt terug van fysiotherapie. Ik vraag of ze zin heeft om te koken. Dat heeft ze niet. Dan doe ik het. Is ook wel goed, dan heb ik wat te doen en stort ik niet in.
Ik maak een saus van ui, bosknoflook, paprika (uit de tuin!) en gepelde tomaten, met vijfkruidenmix, die ik laat inkoken. De broccoli had ik al gekookt en de pangasius ligt te ontdooien. De Zoon komt thuis van De Stadsakkers en heeft een grote bak soep meegekregen. Ook goed. Ik kook rijst. De Vrouw maakt een salade van komkommer, bosui, avocado en ijsbergsla.
We eten de soep en ondertussen warmt de broccoli en de vis in de saus. Uiteindelijk smaakt alles zeer goed. Het is nog vroeg als we alles weer hebben opgeruimd.
Ik lees nog een uurtje in de tuin. Dan vind ik het fris worden en ga ik naar binnen. We kijken het journaal. Erna ga ik achter de computer. Bij de cd Gravitas van Asia zat een dvd; die heb ik nog niet bekeken. Hij is heel kort en valt wat tegen. Veel beter is de We Live Here dvd van Pat Metheny Group uit 1996.
Inmiddels is het elf uur. Ik heb het nog lang volgehouden. Het is weer rustig in de kop. Ik ga naar bed.

–

Zondag 1 juni:
Vroeg wakker. Op zich wel aardig geslapen, maar vanaf zeven uur lukt het niet meer zo. Dan maar eruit om half negen.
Het lijkt aardig weer buiten, al is er meer bewolking dan gisteren. Ik ga naar buiten voor mijn wekelijkse wandelrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ik voel me gespannen, angstig. Geen idee waardoor het precies komt. Denk de situatie rondom werk; dat maakt wellicht dat alle andere kleine tegenslagen me zo aangrijpen.
Als ik thuis ben, kan ik het onder de koffie met De Vrouw erover hebben. Ik huil. Vandaag wil ik de opdrachten van de psych op papier gaan maken. Eerst ga ik grasmaaien, dan de brunch maken, die opeten en de droger goed schoonmaken.
Van die planning komt deels iets terecht. Het gras is zo gemaaid. Daarna drinken we nog een keer koffie in de tuin. Ik merk dat de spanning weer naar boven komt en huil.
Vervolgens maken we de lunch klaar. Als we aan tafel gaan, heeft De Vrouw een bietensalade met haring gemaakt. Ik maak een enthousiaste opmerking over ons komende bezoek aan Stockholm. De Zoon zegt iets waaruit kortaf zijn desinteresse blijkt. Ik kan hier niet op reageren; het raakt me enorm en voor ik het weet huil ik. Ik moet hard werken om niet van tafel te lopen; het lukt me om over de ergste paniek heen te stappen. Zowaar, ik kan ook nog een broodje eten.
Na de lunch sleur ik nogmaals de wasdroger uit de kast en zet ‘m op tafel. Een grondige schoonmaakbeurt volgt, compleet met stofzuiger en al. Als alles na een half uurtje weer op z’n plek staat, gaat er een handdoek in en test ik of het weer werkt. Terwijl het apparaat raast, ga ik buiten in de zon zitten lezen in Het Schervengericht.
Krijg nou wat. De wasdroger werkt weer goed. Zorgvuldig onderhoud blijkt dus de oplossing. Alert op zijn, voortaan.
Aan het eind van de middag begin ik met de voorbereidingen voor het avondeten. Ik kook de pastinaakplakken, bak spekblokjes, stoof kort zuurkool met kummel, doe alles in laagjes in een ovenschaal en bedek het met geraspte kaas. Als de schaal in de oven staat, bak ik verse worst en maak ik een salade.

Naderhand ruim ik af en op. Halverwege overvalt de vermoeidheid me. Ik sta op het punt in wanhoop uit te barsten. Gelukkig is De Vrouw er en samen maken we het karwei af.
Ik ga weer achter de computer zitten. Er is veel contact met Stockholm. Over anderhalve week gaan we een heel lang weekend logeren in het appartement bij au3 en in dat weekend willen we graag Annemarieke en Sven ontmoeten. Bengt wil ons ook zien en Dennis is eveneens betrokken in allerlei ideetjes. Plannen beginnen te rijpen.
Ik kijk de laatste twee afleveringen uit de tweede serie van O’Hanlon’s Helden. Ha, nu ik ze zo allemaal in korte tijd bekijk, ontdek ik dat het wel wat ‘gedramatiseerd’ is; soms is het wat overgeacteerd wat O’Hanlon doet. Maar ik blijf het hoogst vermakelijk vinden en inhoudelijk begrijp ik zijn fascinatie voor zijn helden en hun daden. Een schat aan werk dat ik wel eens zou willen lezen, ligt nog op me te wachten.
Om kwart over negen ga ik weer in de keuken zitten. Het geluid van de televisie die De Zoon en De Vrouw zitten te kijken, komt luid bij me binnen. Geen muziek vandaag. Aan de keukentafel blader ik het boek over O’Hanlon’s helden nog eens door en lees ik een hoofdstuk uit Het schervengericht. Dan is het tien uur geweest. Ik ben uitgeput en moet naar bed, wil ik niet in paniekerig gehuil uitbarsten.
(De ‘huiwerkpapieren’ van de psych heb ik nog niet ingevuld; dat wil ik nog wel!)

–

Zaterdag 31 mei:
Ik sta op om negen uur. De was zet ik aan, ik ruim de vaatwasser uit, ik begin aan de kranten. Halverwege de ochtend fiets ik naar de markt voor cranberry’s en vis; op de terugweg langs de Turkse winkel.
De rust in mijn hoofd lijkt weer terug. Ik moet veel moeite doen om mijn spanning te parkeren. Op de situatie rondom werk heb ik geen invloed meer; het is zoals het is. Doodeng blijft het.
Het is heel mooi weer; ik ga in de tuin zitten om wat verder te lezen. We lunchen. Daarna wandelen De Vrouw en ik via het Matenpark naar De Eglantier. We kopen pastinaken en lopen weer terug. In de tuin lees ik in Het Schervengericht van A.F.Th. van der Heijden. Uit de stereo klinkt Bachata Roja – Acoustic Bachata from the Cabaret Era en Cartagena! – Curro Fuentes & The Big Band – Cumbia and Descarga Sound of Colombia 1962-72. Oude meuk uit Midden-Amerika: blijft gaaf.
Eten maken. De Turkse gehaktschotel met spinazie, wordt het. Met een salade. Hij lukt goed.
In de avond kijk ik weer twee afleveringen van de tweede serie O’Hanlon’s Helden. Tussendoor blijkt de wasdroger het niet te doen, net zoals vorig weekend. Ik sleur hem weer uit de kast, schroef ‘m open en druk een of ander knopje in. Het is vreemd, want op zich was hij niet heel vol geladen, zoals andere keren dat hij ’t begaf. Als het apparaat terug op z’n plek staat, schakel ik ‘m weer in. Na een uurtje weet ik: weer alleen koude lucht. Ik hang de was onder de carport en boven op.
Inmiddels is het bijna elf uur. De Vrouw en De Zoon bekijken een of ander grappig tv-programma en lachen veel. Zelf zit ik de dvd te bekijken op de computer met de hoofdtelefoon op en ik kan mijn eigen programma niet goed horen. Ik zet hem af en wil naar de keuken gaan om daar nog te lezen, maar ik merk dat ik alle geluid ervaar als lawaai.
Het gaat even niet goed. Ik ga naar bed.
Achtentwintig weken.

Benodigdheden:
500 gram rabarber
500 gram aardbeien
1 kilo geleisuiker
4 (grote) jampotten

Bereidingswijze:
1 Maak de rabarber schoon: trek de harde ‘schil’ eraf en verwijder de harde uiteinden. Snijd de rabarber in stukken van ongeveer twee centimeter.
2 Doe de rabarber in een pan met twee eetlepels water en breng dit langzaam aan de kook. Laat het tien minuten zachtjes pruttelen.
3 Was ondertussen de aardbeien (met de kroontjes er nog aan). Snijd dan de kroontjes eraf.
4 Doe de aardbeien en de geleisuiker bij de rabarber in de pan en breng het aan de kook.
5 Zet de vier jampotten in heet water, zodat ze helemaal onder staan.
6 Laat de jam precies vier minuten koken. Blijf roeren en druk heel blijvende aardbeien kapot.
7 Draai na de vier minuten het vuur uit. Schep met een schuimspaan eventueel schuim van de jam.
8 Haal de jampotten uit het hete water en zet ze rechtop. Giet de jam in de potten tot een centimeter onder de rand.
9 Draai de deksels op de potten en zet de potten op de kop. Lucht kan dan door de jam heen naar boven borrelen en zo steriel worden.
10 Zet na vijf minuten de potten weer rechtop. Laat de jam verder afkoelen.
11 De jam is vier maanden houdbaar op een koele en donkere plaats. De koelkast is prima.

Vrijdag 30 mei:
Om kwart over acht ben ik toch echt beneden.
Vanmorgen gaan we de gestolen fiets van De Vrouw ophalen. Ik wandel iets na half elf de deur uit. Als ik bij het Marktplein ben, sms ik De Vrouw; dat is voor haar het teken om te gaan fietsen. Ik zit nog geen drie minuten bij het politiebureau te wachten of ze arriveert. We melden ons bij de balie. Hebben we een afspraak? Nee, dat hoefde niet, had de meneer aan de telefoon gezegd. Er wordt een collega opgetrommeld. Die vraagt papieren en gaat eens kijken. Hij komt terug met de mededeling dat de betreffende dienst niet open is op vrijdag en dat we het beste toch echt een afspraak kunnen maken. Dat wordt dus volgende week. Ik sjouw weer terug naar huis.

Het is al bijna een uur. Lunchen, bieten koken en wat lezen. De Vrouw is even rusten. Als de bieten gaar zijn, doe ik wat boodschappen bij een supermarkt en de Turkse winkel. Het lijkt zo lekker buiten, dat ik in de tuin ga zitten. Ik heb vanmorgen Het leven in een dag al uitgelezen en begin aan Julian Barnes’ Hoogteverschillen. Tegen half vijf krijg ik het toch koud en vlucht ik naar binnen.
Marja is er even voor een kop koffie. Ondertussen bereid ik het eten voor: de ovenschotel van bieten, rode ui, witlof, peer, walnoten en honing; daarbij ga ik hamburgers bakken en maak ik een salade.
Als we aan tafel gaan, is er een moment dat me plots helemaal doet wankelen. De Vrouw en De Zoon zitten samen bij de computer in de woonkamer naar iets te kijken. Het eten is bijna klaar en de telefoon gaat. Ik zeg tegen De Vrouw dat ze nog vier minuten heeft en dat we dan aan tafel gaan. Het telefoongesprek is heel kort. Dan loop ik de woonkamer in en zeg: ‘We kunnen aan tafel.’ Ik loop naar de stereo en zet de muziek (Transatlantic) zacht. In mijn herinnering zeg ik het op de terugweg naar de keuken nogmaals. Ik zet de pan, de braadslee en de schaal met salade op tafel. De Vrouw en De Zoon blijven in de woonkamer. Hebben ze me niet gehoord? Ik zeg: ‘Het eten wordt koud.’ De vrouw roept: ‘Kunnen we al aan tafel?’ en komt de keuken in. ‘Dan moet je dat zeggen.’ In mijn hoofd klinkt het bits. ‘En die muziek zachter zetten.’ Plots is mijn wereld anders. Er komt een waas van vocht voor mijn ogen. Ik voel me zeer angstig en ik tril. Het liefst sta ik op en loop ik weg, maar ik kijk voor me uit en bedenk dat het niet zal helpen. Mijn lijf reageert op een manier die ik niet wil en in de hand heb; ik moet er afstand van nemen. Dat lukt me niet echt, maar toch blijf ik zitten. Even later bibber ik nog steeds, maar ik kan wat eten en de sfeer is weer gemoedelijk en vriendelijk.
Na het eten lees ik aan de keukentafel verder en Hoogteverschillen is alweer uit. Ik huil. De situatie rond mijn baan vind ik heel spannend; een klein huiselijk incident brengt me helemaal van mijn stuk. Het aangrijpende boek van Julian Barnes over verdriet, rouw en pijn ontwricht me. Ik huil!
Later op de avond kan ik nog twee afleveringen van de tweede serie O’Hanlon’s Helden kijken. Daarna blijk ik zeer moe en om kwart over elf moet ik naar bed.

‘Als het er niet toe deed, zou het er niet toe doen.’ (Julian Barnes – uit: Hoogteverschillen)

–

Donderdag 29 mei – Hemelvaartsdag:
Met horten en stoten, zij het ook wel ferme horten en stoten, heb ik geslapen. Om een uur of twee ben ik wakker en rond half zes ook. Iets voor negen uur weet ik dat ik niet verder meer slaap en sta ik op.
Het zou droog zijn vandaag, maar het miezert. Geen plannen. Ik lees in Lex. Grappig boek; ik had het voor bijna nop gekocht. Mylet beschrijft vanuit het perspectief van een zeventienjarige knul, compleet met levensfilosofietjes die bij die leeftijd horen. Ik zoef erdoorheen.
De Vrouw wordt ook wakker en is beneden. Het gaat inmiddels stukken beter met haar. Het vuur is uit haar arm, die is ook minder opgezwollen en bij voldoende rust voelt ze zich goed. Ze vraagt naar mij. Ik schiet vol. Met tranen in mijn ogen vertel ik dat ik me soms zo gelukkig voel. We hebben het goed samen.
We lunchen met warme broodjes en boerenomelet. De hele dag zal regenachtig zijn. Ik lees veel; (Lex is uit en ik begin aan Het leven uit een dag van A.F.Th. van der Heijden) en hoor muziek. Chieftains, AKB, Tales From Topographic Oceans (Yes). Als Heidi en Auke even binnenwippen, begin ik net aan Zappa’s Hammersmith Odeon. Ondertussen pruttelt de stoofpot van rundvlees, ras-el-hanoud en uien. Op het laatst, als het bezoek weer is vertrokken, gaan de peultjes erbij. Daarnaast komt aardappelpuree en torentjes van tomaat, basilicum en mozarella. Het is allemaal op voordat we het weten.
Aan het begin van de avond klinkt er een klap. Er is een jonge duif tegen het slaapkamerraam van De Zoon gevlogen. Het beestje ligt nu versuft op de grindtegels van ons ‘plaatsje’. We zien hoe ze begint rond te lopen en probeert weg te vliegen. Ze wil naar buiten, maar vliegt tegen het raam van de poortdeur. Ze kruipt naar een beschutte plek. Daar zit ze weer stil. Moeten we er iets mee? Wat dan? Ik denk dat het beter is om haar even met rust te laten. Op zich zit ze veilig. Wacht, daar komt een grote duif op het dak van de schuur. Ze landt vlakbij de jonge duif, voedert haar en vliegt weer weg. Volgens mij kunnen we de jonge duif het beste gewoon laten zitten; als ze genoeg aangesterkt is, dan redt ze het wel en vliegt ze op eigen kracht weg. De Vrouw is kordater: ze loopt naar buiten en doet de poortdeur open. Even later wandelt de jonge duif door de deuropening de straat op. Een auto raast voorbij.
Ik zie de eerste twee afleveringen van de tweede serie O’Hanlon’s Helden, deze keer over Alexine Tinne uit Den Haag. Erna lees ik nog wat aan de keukentafel en hoor ik Jim Hall en Pat Metheny.

–

Woensdag 28 mei:
Pff, ik ben om half vijf wakker en lijk de slaap niet meer te kunnen vatten. Na meer dan een uur dommel ik toch weer in. Dan komt zo’n wekker om kwart over zeven hard aan. Met moeite klim ik uit bed.
Ik ben op het werk vanochtend en kan er veel doen. Uitgebreid mail beantwoorden en verder opruimen en dossiers wegwerken. Daarnaast spreek ik nogal wat collega’s en moet ik natuurlijk veel vertellen. Ook leuk. Laatste werkdag, deze week. Maandag verder. Stik, moet ik weer door de regen naar huis. Maar goed dat ik mijn goede jas niet aan heb.
Thuis lunch en ik pak de fotocamera in de originele doos. Samen met De Vrouw loop ik naar het postagentschap op de hoek om het ding naar de importeur te sturen. Op de terugweg nemen we wat kleine boodschappen mee. De rest van de middag is het rustig. Ik lees wat verder. Rond een uur of zes begin ik aan het eten: groentetorentjes met rosbieffiletlapjes en een salade van raapsteeltjes, mandarijn, gele paprika en blauwe bessen. Voor De Zoon is er ook nog de pilav en rijst van gisterenavond. Ondertussen draai ik The Tokyo Tapes (Steve Hackett).
Als alles weer is opgeruimd bekijk ik de laatste twee afleveringen van O’Hanlon’s Helden (eerste seizoen). Er zitten weer maffe en intrigerende zaken in die schreeuwen om verder te belezen. Ha, ik zal me eerst eens door die achttien boeken (4800 pagina’s) van Darwin heen lezen op de e-reader. (Dat doe ik tussendoor al bij beetjes.)
Later op de avond hoor ik KIN (Metheny Unity Group) en Hamada (van Nils Petter Molvaer), lees ik Over God, Darwin en natuur uit en begin ik in Lex van James Mylet en dan is het alweer half twaalf. Morgen dauwtrappen?
Ik vind het de hele dag al erg koud. En dat terwijl het gewoon negentien of twintig graden is.

–

Dinsdag 27 mei:
Opnieuw de wekker om kwart over zeven. Pff, ik moet weer van verre komen. Gelukkig voelt het al snel goed. Geen plannen voor vandaag, behalve wat boodschapjes.
Online zoeken naar een uitgebreide gebruiksaanwijzing voor de e-reader. Er zit namelijk wifi op en ik wil weten wat of daar handig aan is, of mijn apparaat dan wel beveiligd is, enzovoorts. Handleiding vind ik; nu nog eens uitpluizen.
Ik fiets naar de supermarkt en haal wat boodschappen. Daarna ga ik achter mijn drie gratis boeken aan, die ik bij mijn e-reader krijg. Zowaar, ik krijg ze en ik krijg ze ook nog eens snel op de reader. Volgende zaak: de zoom van mijn Nikon-camera zit ‘vast’; hij werkt stroef, alsof er vuil tussen de bewegende delen van de zoomlens zit. Ik heb contact gezocht met Nikon.
De Vrouw krijgt aangetekende post. Haar op 24 januari gestolen fiets is gevonden en staat bij de politie. Ze kan hem op werkdagen zonder afspraak af komen halen. Morgen of vrijdag maar eens doen. Ze gaat na de lunch even liggen, zo moe is ze.
Het verslag van mijn assessment is binnen en ik neem het rustig door. Het klopt en ik ben het er mee eens. Blij word ik van zinnen als: ‘Zijn gevoel voor taal is sterk ontwikkeld en hij schrijft graag, goed en op niveau, waardoor hij veel toegevoegde waarde kan bieden aan managers die zich bezig houden met strategie en beleid. Zijn kwaliteiten liggen verder op het gebied van samenwerking, inlevingsvermogen en voortgangsbewaking.’ Natuurlijk zijn er ook verbeter- en ontwikkelpunten, en die was ik me al bewust. Ik stuur mijn akkoord en toestemming om het verslag door te zenden aan het bestuurssecretariaat van mijn organisatie.
Dan naar buiten. Ik loop naar de apotheek om een nieuwe voorraad slaapmedicatie op te halen. Ook stap ik bij de gehoorwinkel naar binnen; anderhalf jaar geleden heb ik er mijn gehoorbeschermers gekocht en ze moeten nodig eens nagemeten en schoongemaakt. Ik heb ze natuurlijk niet bij mij, maar maandagmiddag of de hele dinsdag kan ik er terecht. Bij de apotheek zijn mijn pillen er en ik wandel door de regen naar huis. Daar lees ik In het spoor van de grote ontdekkers – O’Hanlon’s helden uit. Ik begin in het boek dat Rudi Rotthier samen met O’Hanlon schreef: Over God, Darwin en natuur.
Ik maak iets voor vijven De Vrouw weer wakker. Ze wilde graag koken vandaag. Hier en daar spring ik haar even bij. Ondertussen heb ik elektronisch contact met Nikon; ik kan mijn camera gratis ter reparatie opsturen. Het is in allerlei mappen, dozen en laden even zoeken naar de aankoopbon. (Later op de avond zal De Vrouw hem online vinden.)
Na het avondeten (de legendarische pilav van varkensvlees, champignons en perziken in pittige tomatensaus) krijg ik de geest. Ik had vanmorgen wat rabarber uit de supermarkt meegenomen en samen met een forse doos aardbeien en een heuleboel geleisuiker maak ik er jam van. Ik heb potjes te weinig.

Als het klaar is, merk ik dat ik het wel gehad heb. Het is een secuur werk en het vraagt veel energie. Ik kijk weer twee afleveringen uit de eerste serie van O’Hanlon (hoezo verslaafd?) en lees dan verder terwijl Spacelines van Nodens Ictus door de keuken klinkt. Als ik ook nog een paar pagina’s (digitaal) in de autobiografie van Darwin heb gelezen, is het half twaalf.

–

Maandag 26 mei:
De wekker gaat om kwart over zeven. Ik slaap nog diep, dus met veel moeite word ik wakker. In de loop van de ochtend komt de verwarmingsketelreparateur. De Vrouw heeft een afspraak bij de huisarts. Als ze terugkomt, is de monteur druk bezig. De Vrouw moet nog zeker deze week de kuur antibiotica afmaken en rust houden. Volgende week wil ze kijken wat of ze op het werk weer kan oppakken.
Ik fiets naar het centrum van Apeldoorn. Op de markt koop ik kaas en ik loop de boekhandel binnen. Hoppa, ik vind Over God, Darwin en natuur door Rudi Rotthier en Redmond O’Hanlon (voor een prikkie) en (voor een nog prikkieër) Boetekleed door Ian McEwan. Bij de andere boekwinkel koop ik tweedehands Hoogteverschillen (Julian Barnes) en van A.F.Th. maar liefst drie werken: Het leven uit een dag, Het schervengericht en Doodverf. Ik kan weer even vooruit. Hoewel, ik ben bang dat ik wel verslingerd geraakt ben aan die hele O’Hanlon en z’n Darwin en anderen, dus op het verlanglijstje kom ook Over het ontstaan van soorten en De reis met de Beagle.
Ik fiets naar het werk. Onderweg zie ik dat het oude politiekantoor bijna plat ligt.

Van alles te doen op de werkplek. Om half vier wordt het buiten aardedonker. Precies: ik ga naar huis. Nee, ik wacht wel even totdat de ergste plensbui voorbij is. Dat duurt even. Als het wat rustiger lijkt, fiets ik erdoorheen. Na tweehonderd meter is het niet meer rustiger. Nou ja.
Kwart over vier is het als ik thuis ben. Ik zoek online in de boekwinkel in Apeldoorn op de werken van Charles Darwin en vind een bundel van achttien (18!) e-boeken, waaronder zijn autobiografie, On the origin of species en Journey on the Beagle voor het schrikbarende bedrag van €0,88. Ik ga het proberen. Het kost enige moeite: betalen lukt snel, maar hoe werkt het dan verder? Moet ik het ding downloaden en als ik dat doe, waar in de pc komt-ie dan terecht? En verhip, ik moet ook een Adobe-account hebben; hoe zit dat? Als ik de e-reader op de pc aansluit, start er automatisch een soort ‘leesprogramma’ op en zie ik dat mijn bundel erbij staat. Hoe kreeg ik ‘m ook weer op die reader? O ja, synchroniseren, heette dat. Het lukt! Het is half zeven.
Ondertussen heeft De Vrouw eten gemaakt: we krijgen hamburgers en salade; de van gisteren overgebleven puree van zoete aardappelen heeft ze aangevuld met doperwten en gebakken spekjes en uien.
Na het eten hoor ik Joe’s Camouflage, zie ik weer twee afleveringen van O’Hanlon’s Helden, lees ik verder in dat boek en klinkt Storm Corrosion (Storm Corrosion) en Secrets of the Beehive (David Sylvian). De avond vliegt voorbij en het is half twaalf geweest.

–

Zondag 25 mei:
Redelijk op tijd uit bed (half negen). Wat mail afgehandeld en ’s nagevraagd hoe of ik die drie gratis e-boeken krijg.
Halverwege de ochtend ga ik naar buiten. De zon schijnt! Hoog tijd voor mijn gebruikelijke zondagmorgenloopje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

In de tuin knip en snoei ik wat. Ik lees Gala uit. Als De Vrouw beneden is, maak ik de lunch klaar. We lunchen.
Samen wandelen we naar het Matenpark. Het kost De Vrouw veel energie. Op zich gaat het al wel beter: koorts weg, pijn en vuur in de arm veel minder, de rode plekken nog slechts sluimerig. Toch is ze nog veel moe en mist ze kracht. Ik maak me zorgen. Ook zij wil zo veel doen, terwijl rust op dit moment echt het allerbelangrijkst is. Ik vind het jammer dat onze dag-nachtritmes vaak verschillen.
De heemtuin ligt er geweldig groen bij. We struinen er even rond.

Thuis begin ik te lezen in In het spoor van de grote ontdekkers – O’Hanlon’s helden door Marc Argeloo, Emile Brugman en Alexander Reeuwijk. De inleiding alleen al (over Redmon O’Hanlon) maakt me hongerig naar de televisieseries. Ook sturen we een foto naar de Arf-Society (die het jaarlijkse festival Zappanale organiseert), voor een wedstrijd rondom T-shirts.
Ik maak het eten. Gegratineerde puree van zoete aardappels, een wok van ui, paprika en spinazie, gebakken Duitse biefstukken en een salade van komkommer, augurk, zilveruitjes en tomaten. Dat vult.

Tijdens het koken heb ik heel even een klein moment van spanning. Ik zou ook nog aardbeien-rabarberjam maken een dezer dagen. Moet dat nu? Nee, eigenlijk niet. De rabarber is toch al op z’n eind; die kan de groene container in. Voor de rest heb ik steeds minder dat het me duizelt voor de ogen. Als ik iets niet kan volgen of als het me te snel gaat om me heen, dan kan ik het rustig zeggen. We hebben geen haast meer. Ik denk zo vaak dat ik van alles moet, maar als ik me écht bedenk of ik het inderdaad wel moet, dan moet ik toch steeds weer tot de conclusie komen dat ik heel weinig echt moet; ik dénk dat ik het moet. En dus kan ik het loslaten. Het voelt me goed.
Na het eten lees ik verder. Razend interessant. Ik krijg de smaak te pakken en bekijk op de pc de eerste twee afleveringen van de eerste serie.
(Voornemen: ik ga Darwin lezen; vooral zijn boek over zijn reis met de Beagle lijkt me zeer interessant. En er zijn nog twee boeken over Redmond O’Hanlon die ik wil hebben.)
Aan de keukentafel lees ik nog een uurtje, ondertussen luisterend naar What’s It All About van Metheny.
Het is half twaalf en we gaan naar bed. Morgen op tijd op.

–

Zaterdag 24 mei:
Zevenentwintig weken. Ik ben iets na zeven uur toch echt wakker; een half uurtje later sta ik op.
Ik zet de was aan, maak koffie voor mezelf en werk dit dagboek bij.
In zijn wekelijkse column in De Stentor citeert Tommy Wieringa de schrijver Joseph Roth: ‘De mensen hebben geen slecht hart; het is alleen veel te klein.’
Na wat koffie, kranten en de eerste wassen fiets ik naar het centrum van Apeldoorn. Ergens koop ik twee nieuwe broeken (ik ben weer ouderwets toe aan maat 28) en ergens anders koop ik de Sony TS3 e-reader en het bijbehorende hoesje met lampje erin. Het is heel druk in het centrum, dus houd ik het kort; anders ging ik ook nog voor shirts. Dus doe ik de kruidenkraam op de markt voor dragon en pittige kerrie en daarna via de Turkse winkel en een supermarkt naar huis.
We lunchen. Ik loop nog een keer naar de Turkse winkel en de supermarkt voor wat vergeten boodschapjes. In de tuin kan ik lezen en binnen installeer ik de e-reader en op tinternet vind ik al wat gratis boeken. Nu nog bekijken hoe ik de drie boeken regel die ik gratis bij de reader krijg.
In de keuken klinken Yes en Time And A Word en ik ga koken. Eenvoudige pot: shoarma met daarnaast gebakken champignons in knoflook en een salade.
We kijken gedrieën een show van Bert Visser. Ik vind het voor 40% leuk. Voor de rest kan ik ‘m niet verstaan en niet volgen. Nou ja. Ik heb in ieder geval twee uur tv gekeken; dat is voor het eerst sinds november.
Terug in de keuken lees ik De kunst van het mislukken uit (mijn vader zou ‘m moeten lezen) en begin ik in Gala, het boekenweekgeschenk van 2003 door Ronald Giphart. En ik draai Unity Band nog maar een keer.

Setlijst:
Close To The Edge
And You And I
Siberian Khatru
Going For The One
Turn Of The Century
Parallels
Wonderous Stories
Awaken
Yours Is No Disgrace
Clap
Starship Trooper
I’ve Seen All Good People
A Venture
Perpetual Change

Encore:
Roundabout

Geen groot feest dit jaar, maar het was enorm fijn dat enkele naaste vrienden en familieleden er even waren om te feliciteren. Dank jullie wel!

Vrijdag 23 mei:
De wekker staat op half acht, maar ik heb ‘m weer ’s niet nodig. Ik was al wakker. Volgens afspraak zit ik om acht uur precies in de brasserie aan de ontbijttafel; er is gedekt voor drie. Ik kan nog wat lezen en na een kwartiertje zijn Dagmar en Petter er ook. Eindelijk hebben we de gelegenheid om goed bij te kletsen over van alles en nog wat. Ik vind het schitterende mensen en mag ze erg graag, ook al is onze Engelse communicatie voor ons alle drie wat onbeholpen.
Iets voor half tien nemen we afscheid en als ik vijf minuten later op het station aankom, kan ik gelijk instappen in de trein naar Zutphen. Onderweg lees ik De helleveeg uit. Om half twaalf ben ik thuis.
Met De Vrouw is het goed gegaan. De koorts is gezakt en de ‘brand’ in haar arm is er grotendeels uit. Ze blijft het de komende dagen rustig aan doen. We drinken koffie en praten bij.
Ik doe boodschappen bij supermarkten. Aansluitend ga ik lunchen. Plony komt even langs. Ik orden de foto’s van gisterenavond. De Vrouw heeft voor mij van alles uitgezocht over de Sony e-reader en we spreken af dat ik hem morgen in het centrum van Apeldoorn ga kopen. Ik ga zitten lezen in De kunst van het mislukken (Leo Verheul) en maak het avondeten. Voor De Zoon is er nog chili en voor ons monteer ik een maaltijdsalade van allerlei groenvoer, ansjovis, tonijn en groene asperges.
In de avond lees ik weer verder en hoor ik Homebrew 5 en KIN. Er is bericht van Yesfocus: de lunch met Yes is op zondag in Tilburg. Ik beantwoord dat ik al hun inspanningen zeer waardeer, maar dat we niet zullen komen. (Ja, we gaan het twee dagen rustig aan doen.) Het is kwart voor elf en ik ben zeer moe.

–

Donderdag 22 mei – Yes in 013, Tilburg:
Ik dacht: Als ik iets later naar bed ga dan normaal, dan kan ik wellicht ook wat langer slapen en red ik het beter als ik ’s avonds tot laat naar een concert wil. Ik ben wakker rond een uur, rond twee uur, rond vijf uur en om half acht zelfs klaarwakker. Dan maar eruit.
Mooi weer, weer. Ben ik dat kaartje al kwijt? Even op FB kijken. Nee, geen reacties. Wacht, wie staat daar rechts in het lijstje met mensen? Dagmar! Na drie minuten weet ik dat ze meegaat. Ze gaat ook een kamer boeken in dezelfde bed&breakfast als ik en kijken of ze op internet nog ergens een kaart voor haar partner Petter kan krijgen.
In de loop van de ochtend wandel ik naar de supermarkt op de hoek voor gehakt en tomatenpuree, ga ik samen met De Vrouw stemmen (we gaan voor duurzaamheid en langere termijn), loop ik nogmaals naar de supermarkt voor slagroomijs en aardbeien, maak ik chili voor vanavond, horen we Going For The One (Yes) en lunchen we.
Om twee uur fiets ik naar het station en ik pak de trein naar Zutphen. Het is – precies volgens planning – iets na half vijf als ik in Tilburg aankom; daar is het nog geen vijf minuten lopen naar De Burgerij, een brasserie/delicatessenwinkel/bed&breakfast. Ik krijg de Klaprooskamer en installeer me op het terras aan de voorzijde van deze stemmige uitbaterij.

Telefonisch contact met Dagmar en Petter. Ze hadden een kaartje gevonden en betaald, maar het duurde twee uur voor de mail met de ticket zou komen en uiteindelijk kwam er helemaal geen kaart. Ze zijn nu onderweg naar hier en hopen voor de deur van 013 nog een kaartje te kunnen kopen. Met een beetje geluk duurt het een uur of anderhalf uur eer ze hier zijn.
Ik lees in De helleveeg en drink een koud watertje. Ook koop ik een lekker broodje dat ik in mijn kamer opeet; daarna rust ik nog wat. Om zeven uur sms ik dat ik uiterlijk over een half uur naar de concertzaal ga wandelen. Ik krijg gelijk bericht: ze staan voor de deur. We begroeten elkaar blij. Zij gaan inchecken en geven mij honderdvijftig euro met de opdracht vast naar 013 te gaan om een kaart te vinden. Doe ik.
Voor de concertzaal is het stil. De mensen die eraan komen, gaan meteen naar binnen. Er staat niemand om kaarten te verkopen. Dat sms ik naar Petter. Hé, ik zie Jan en Suzie van Yesfocus, de Nederlandse fanclub waarvan ik lid ben. We spreken elkaar en Jan gaat nog iets regelen. Suzie vraagt of ik op mensen wacht en ik leg uit dat ik op zoek ben naar iemand die een kaart over heeft. ‘Nou,’ zegt ze, ‘ik sta hier al een tijdje te leuren met een kaartje dat ik kwijt wil.’ De deal is snel gemaakt en ik kan Petter verheugd sms’en: ‘I’ve got a ticket! 50 euro.’ (Suzie vertelt ook nog even dat de leden van Yesfocus zaterdag de gelegenheid hebben om samen met de band te lunchen, hier in Tilburg.)
Om acht uur gaan we naar binnen. Dagmar koopt voor mij een T-shirt en een mok. Zelf doe ik ook boodschappen: tourboek, cd Homebrew 5 (Steve Howe). Ik stop alles samen met mijn jasje in een kluisje en we gaan de zaal in. Het is uitverkocht en goed vol. Toch vinden we een uitstekende plek op de tweede ’trede’, bijna middenvoor het podium, met mooi zicht. We staan recht voor de basversterker van Squire. (Dat zullen we weten.)
Plots merk ik dat ik mijn oordoppen in mijn jasje heb laten zitten. Nu maar hopen dat het geluid niet al te gék is. Nou ja, in een noodgeval kan ik ze altijd nog halen. Geen ramp.
En dan begint het concert. Drie complete albums (Close To The Edge, Going For The One en The Yes Album) achter elkaar en de stukken in de precieze volgorde. De eerste tien minuten is het geluid nog niet optimaal (vooral de bas van Squire giert door m’n kop), maar dan is het prachtig uitgebalanceerd. De muzikanten zijn, ondanks hun leeftijd, in topvorm. Ik sta bijna hardop te janken tijdens And You And I en dan zijn we nog maar net begonnen. Steve Howe is altijd precies en geconcentreerd en goed, Squire ragt en bromt op z’n bas, maar de ware held blijkt Jon Davison, de nieuwe zanger. Hij doet Jon Anderson niet vergeten, maar ik ben erg onder de indruk. Zijn stem is wat zachter, fluweler, ronder, zonder rauw randje, met een tremolo in de lange noten. Maar allemachtig, als hij in het titelnummer van Going For The One uithaalt, krijg ik kippenvel: wat enorm hóóg en zuiver ook! Daarnaast heeft hij zichtbaar voortdurend plezier en overal zien we zijn tanden omdat hij onophoudelijk staat en loopt te stralen en te lachen. Na anderhalf uur en twee complete albums verwacht ik een pauze, maar nee: de band knalt gewoon verder. We zijn inmiddels bij The Yes Album aanbeland en Yes is dan volledig op stoom. Tjonge, dit is écht goed. Natuurlijk is Roundabout de toegift. Allemensen, dit had ik toch niet willen missen. Mijn onderkaak ligt na meer dan tweeënhalf uur zowat op de grond van verbijstering.
Met Dagmar en Petter spreek ik af dat we in een café aan de Heuvel nog wat gaan drinken, dus we willen de zaal verlaten. Ik zie Jan van Yesfocus en spreek hem aan. Als ik hem tot de volgende gelegenheid wens, vraagt hij: ‘Blijf je niet nog even?’ Op mijn vraag waarom zegt hij: ‘Je staat op de lijst van tien personen die straks naar achteren mag.’ Huh?
Het is waar. Ik mag de heren weer zien en de hand schudden. Veel heb ik ze natuurlijk niet te zeggen, behalve dat ik enorm genoten heb vanavond. Steve Howe en Geoff Downes zijn zichtbaar zeer moe en zijn ook snel weer weg. Howe herkent me nog wel van een vorige keer. Chris Squire lijkt de weg tamelijk kwijt te zijn, maar ik mag nog wel even mijn handje in zijn enorme klauw laten verdwijnen; we moeten er allebei om lachen. Alan White is verrassend fris en vriendelijk. Maar de ware warme persoonlijkheid blijkt Jon Davison. Hij is de hartelijkheid zelve en als ik hem complimenteer met zijn stem en zuiverheid, en mijn bewondering uitspreek over zijn hoge uithalen in het nummer Going For The One, is hij zichtbaar opgetogen. Ik vraag hem hoe hij zijn stem zo in vorm houdt: thee, honing? Nee, juist niet. Vier uur opwarmen met oefeningen en de stembanden ‘op kamertemperatuur’ laten komen. Pas na het optreden drinkt hij koud en heet.

Om twaalf uur sta ik weer buiten. Ik stuur een sms naar huis. Op de hoek van de straat van de b&b tref ik Dagmar en Petter in een eetcafé. Zij zitten aan een volle maaltijd; ik trakteer ze op bier en neem zelf een koud water. We praten na. Wat een geweldig concert.
Om kwart over een lig ik in mijn bed.

–

Woensdag 21 mei:
Ik heb niet goed geslapen, ben veel wakker geweest. Bij het opstaan om half acht blijkt dat het De Vrouw nog veel slechter is vergaan. Die heeft helemaal geen oog dichtgedaan; haar onderarm is nu geheel vuurrood en dik en pijnlijk. Ai. (Ik huil. Echt.)
Als we samen koffie drinken aan de keukentafel, komt de vraag bovendrijven: hoe doen we dat morgen en vrijdag; we zouden toch naar Tilburg gaan? Dat is van later zorg. Eerst moet De Vrouw maar eens al haar afspraken voorlopig afzeggen. Zoals het er nu voor staat, denk ik dat ikzelf wel ga; haar kaartje voor het concert van Yes raken we wel kwijt.
Om tien uur zitten we bij de huisarts. Inderdaad: wondroos. Koelen, antibiotica, volledige rust, niet werken. In de komende twee dagen moet er zichtbaar verbetering zijn, anders terugkomen. Is er wel verbetering, dan over tien dagen laten zien hoe het ervoor staat.
Weer thuis is ze moe en duizelig. Even in de tuin zitten met een natte handdoek om de arm gewikkeld.
Iets voor twaalf uur loop ik naar de bushalte en pak ik de lijndienst naar Arnhem. Ik ga eerst voor De Vrouw langs de hobbywinkel om nog wat garenband te kopen. Maar eh … waar was die winkel ook weer? Hier toch? Of een straatje verder? Of weer terug? Raakikinpaniek? Raakikinpaniekraakikinpaniek? Nee. Ik raak niet in paniek. Waarom zou ik? Ik heb tijd zat. Ik loop iets terug en merk dat ik gewoon een straatje te vroeg ben afgeslagen. Kijk, daar is-ie. Ze hebben het beoogde kleurtje garenband niet, maar dat is niet erg. Dat vindt De Vrouw ergens anders wel.
Zeer op tijd ben ik in het centraal bureau van mijn werk. Ik ontmoet er een manager, voor wie ik drie jaar geleden heb gewerkt en heden ook nog wel klussen doe. Ze heeft mij nog niet gezien sinds ik ziek ben; we praten even bij. Dan word ik opgehaald voor mijn assessment.
Aardige mevrouw. Ik vertel eerst dat ik ziek ben met burn-outklachten. Dan krijg ik een schrijfopdracht. Of ik wil opschrijven waarom ik bij de organisatie werk en waarom ik op de functie solliciteer. Oké. Een laptop. O, waar zitten de knopjes? Ik ben alleen. Op het scherm een logo van het bedrijf. Ver daaronder mijn naam en de datum. Ertussen begin ik te schrijven. Ik heb vijfentwintig minuten, orden wat gegevens in mijn hoofd en dan op het scherm en ik maak een stukje van vier alinea’s met pakkende kopjes. ‘Je hebt er geen brief van gemaakt,’ zegt de mevrouw als de tijd om is. ‘Moest dat dan?’ ‘Had ik het niet gezegd?’ Ik glimlach van nee. Ze scrollt even naar beneden. Kijk, daar staat de opdracht. Aha. Die had ik helemaal niet gezien.
We hebben een gesprek over de inhoud van mijn tekst, maar ook over normen en waarden, over wat ik van thuis heb meegekregen en wat de ‘ijkpunten’ in mijn leven zijn geweest. Daarna bespreken we de uitslagen van de online tests. Ik heb nog altijd het gemiddelde hbo-niveau. Juist op de opdracht waarvan ik dacht dat ik ‘m verprutste (met cijfers, grafieken en over-het-hoofd-geziene informatie) scoor ik bovengemiddeld. En dan mijn persoonlijkheid en ontwikkelaspecten: geen nieuws: ik ben analytisch, rustig, resultaatgericht. Mijn gretigheid maakt me soms slordig, ik vind conflicten lastig en heb een sfeer en de mensen nodig met wie ik kan bespreken of ik nog op de goede weg zit. Goh.
Aan het eind van het gesprek merk ik dat ik moe ben. Ook goh. Iets voor vijf uur ben ik klaar. Uiterlijk maandag krijg ik haar rapport en uiterlijk woensdag moet ik erop hebben gereageerd. Prima. Ik heb de bus van vijf uur.
Half zeven ben ik weer thuis. De Vrouw zit op de bank, is wat moedeloos en heeft pijn, maar wil uiteraard weten hoe het met mij is gegaan. We kletsen lekker bij en ik maak het avondeten af. Bladselderij uit de tuin, omeletreepjes bakken en de mie koken. Het is ook zo klaar. Uit de stereo klinkt Arc Light door Steve Hogarth & Richard Barbieri en Crises van Oldfield.
Hoe doen we dat met die kaart voor morgenavond? Ik vraag – via Fecesboek, jaja – wat mensen van wie ik denk dat ze wel belangstelling hebben, maar het lukt nog even niet. Ja, ik plaats zelfs iets op een Yes-tijdlijn.
In de tuin is het nog lekker tot zeker half tien; dan ga ik naar binnen. Ik lees Gipharts boek uit, begin in De helleveeg en hoor Pat Metheny Unity Band en Brian Eno’s Apollo. Het is kwart voor twaalf.

–

Dinsdag 20 mei:
De wekker staat op zeven uur. Ik heb niet zo heel goed geslapen, ben veel wakker geweest, maar sta toch opgewekt op.
Half negen ben ik op het werk. Ik maak alvast een globale opzet van mijn opbouw voor re-integratie met een optimistisch en een pessimistisch schema. Daarna heb ik een gesprek met de teamleider; we bespreken de voortgang en kijken naar het schema. Ik werk het verder uit en om tien uur ben ik klaar. Op naar huis!
Na nog een kop koffie (en op Spotify even de band Bosnian Rainbows te hebben beluisterd – met Teri Gender Bender) ga ik op de fiets naar het centrum (blote poten, sandalen, T-shirt). Op mijn briefje staat: ‘sokke – blokke – boeke’; in mijn broekzak een bankpas en nogal wat boekenbonnen. Inderdaad, ik koop sokken (en onderbroeken), maar de Blokker blijkt tijdelijk gesloten. De boekenbonnen besteed ik aan De helleveeg (A.F.Th. van der Heijden), De kunst van het mislukken (Leo Verheul) en In het spoor van de grote ontdekkers – O’Hanlon’s helden (Marc Argeloo, Emile Brugman en Alexander Reeuwijk). Grappig: ik zie het boek De woordenaar liggen, een biografie over de Antwerpse drukker en uitgever Christoffel Plantijn (1520-1589), de man die het allereerste Nederlandse woordenboek uitgaf. De auteur van de biografie is ene Sandra Langereis. Ik koop het niet (het boek is aan de prijs en zó veel boekenbonnen heb ik nu ook weer niet), maar mijn interesse in de historica is gewekt. Op de terugweg rijd ik via supermarkt en Turkse winkel.

Thuis nog maar eens koffie en een boterham. Dan een tijdje fiks in de tuin en de zon!
De Vrouw is even terug van werken. Ik wandel naar de Eglantier. Daar is de Blokker wél open. Voor De Vrouw koop ik een lunchbox. Ook laat ik bij de schoenmaker gaatjes bijmaken in mijn riem. (Neem van mij aan: als je van 85 naar 63 kilo gaat, kun je je broek uittrekken zonder hem open te maken.) Op de terugweg kom ik langs de heemtuin van het Matenpark. Weet je wat? Ik wandel er nog doorheen ook. (Laat ik ’s gek doen.) Verhip, ik heb mijn telefoon niet bij me, dus kan geen foto’s maken.
Weer thuis ga ik weer in de tuin zitten en lezen. Aan het eind van de middag gaat De Vrouw nog even werken en ik maak het avondeten. Als zij weer terugkomt, horen we Close To The Edge (Yes). De Vrouw voelt zich moe en niet goed. Op haar (oedeem-)arm zit een grote rode plek van uitslag. Oei! Dit kon wel eens de wondroos zijn die ze een paar jaar geleden ook heeft gehad. Het lukt haar om te eten, maar om acht uur moet ze wel naar bed, zo moe is ze. Ook neemt ze een antibioticum. Met een beetje mazzel is ze er op tijd bij en is het snel voorbij. Morgen naar de huisarts.

Ik kook vast eten voor morgen (de kippenbouillon van de bamisoep; alle groentesnijwerk doe ik morgen wel) en dan is het stil. Nog even in de tuin zitten lezen. Het is broeierig buiten. Na half tien koelt het niet echt af, maar wordt het donker. Ik verhuis naar binnen, waar ik KIN nog maar eens (zachtjes) draai en verder lees. Iets voor elf uur is het ook voor mij bedtijd.

–

Maandag 19 mei:
Ik ben half acht beneden. Heb goed geslapen, maar voel me nog wel duf. Denk dat het wat te druk is. Vorige week dinsdagmorgen gewerkt, woensdag naar het belangstellingsregistratiegesprek gegaan, donderdag gewerkt, vrijdag een inspannende dag, zaterdag bijzonder, gisteren van alles, en vandaag wordt het ook weer volgepland, en morgen, en woensdag, en donderdag en vrijdag ook. Oei.
Ik lees de krant en begin aan mijn ‘huiswerk’. Ook fiets ik nog naar de apotheek om de medicatie voor De Vrouw op te halen. Verder met koffie en ‘huiswerk’ en planten dompelen. Ondertussen knal ik KIN nog eens door de huiskamer. Allemensen, wat een mooie plaat!
Om elf uur ben ik bij de psycholoog. De Vrouw is er ook; die komt door van het werk. Goede sessie. Ik moet veel leren doseren en signalen van spanning meer leren herkennen. Gisterenavond was het signaal heel duidelijk: het was te veel geweest. Ik moet dan ontspannen, desnoods een dag later. Morgen bijvoorbeeld, dan heb ik weliswaar een gesprek op het werk, maar woensdag ga ik ook al naar Arnhem voor mijn assessment; ik zou er verstandig aan doen om morgen na het gesprek naar huis te gaan. Ik begrijp dat ik verstandig moet zijn en ga het ook zijn. Daarnaast bespreken we nog eens goed de vier niveaus van spanning, wat signalen kunnen zijn, wat ik zou kunnen doen om op ieder signaal te reageren en wat ik van een ander kan vragen. Volgende bijeenkomst over vijf weken.
Ik fiets naar het werk. Onderweg zie ik dat de sloop van het oude politiekantoor in volle gang is en hard vordert.

Op het werk handel ik mail af en dan heb ik een afspraak bij de bedrijfsarts. Ik ga met mijn leidinggevende afspraken maken over opbouw van uren; we gaan een tijdsplanning maken. Voor wat betreft de nieuwe functie: reëel is dat ik per 1 juli niet volledig gere-integreerd zal zijn. Eigenlijk heb ik geen keuze: herstellen van mijn ziekte gaat voor op alles. Mocht ik niet uitverkoren worden voor een nieuwe functie en ik kom op de boventalligenlijst, dan komt de loopbaancoach in beeld.
Half vier ben ik weer thuis; daar is De Vrouw ook. In de tuin lees ik de laatste zinnen over De tandeloze tijd. Allemachtig, wat heeft deze cyclus me in zijn greep gehouden. Morgen een van de boekenbonnen die ik zaterdag kreeg maar eens gaan besteden aan deel 5 ervan. Het is warm en ik begin in Het leukste jaar uit de geschiedenis van de mensheid – Persoonlijke kroniek 2001 door Ronald Giphart. De Vrouw gaat nog wat werken om vijf uur en verlaat het huis; ik begin met het eten. Het wordt een eenpansgerecht van worst, ui, paprika, aardpeer en wortel. Ik vind ook nog asperges uit het groentepakket. Aanvankelijk wil ik ze serveren met hamkaassaus, maar dat zal een heel werk worden en moet ik nu even niet doen. Nu heb ik donderdag op de donderdagmorgenmarkt ook groene asperges gekocht; die blancheer ik en gaan in stukjes ook door de schotel. Ernaast komt salade. Om zeven uur is het klaar. Ik zet The Yes Album aan. De smaak van de schotel is prima; echter, de asperges hadden niet geblancheerd gehoeven en de aardpeer was nog wat rauw, dus die had ik beter kunnen raspen of voorkoken. Nou ja, we eten er gewoon omheen.
Ik kan nog wat buiten zitten lezen; om negen uur ga ik naar binnen. Ik hoor Greggary Peccary & Other Persuations (FZ-werk door het Ensemble Moderne) en A Map Of The World van Metheny voordat iets na elven ik zeer moe naar bed ga.

–

Zondag 18 mei – naar het Oranjepark en Gigant:
Kwart over acht is het en het lukt me niet om verder te slapen. Naar beneden, dus. De laatste rommel opruimen (veel is het niet), de was verder doen en dan eens kijken in mail en deze webstek. Halverwege de ochtend ga ik naar buiten. Het is zondag, dus maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Schitterend weer, dus kan ik volop buiten in de tuin zijn. We drinken koffie en lunchen. Daarna fietsen we naar het Oranjepark. Daar is een festival Proef Europa; er is muziek en er zijn kramen en proeverijen van diverse organisaties en streekbedrijven. We lopen er even rond en gaan dan naar Gigant. Lang niet geweest op zondagmiddag. Er speelt een bandje, Bells Of Youth: vijf mooie meiden die zeer aanstekelijke liedjes brengen vol meerstemmige zang. Ik koop hun plaatje ook nog. Daarnaast is het gezellig vertoeven met Reinier, Gea en anderen.

Half zeven zijn we thuis. Er is pizza, er is fruit. Ik kan tot bijna negen uur buiten in de tuin zitten lezen. Dan koelt het af.
Binnen heb ik heel even een angstig moment. Waar-ie vandaan komt, weet ik niet, maar het lijkt erop dat er een grote angstaanval gaat komen. Trillen, schokken, er drukt iets op mijn kop, het is beklemmend. Ik weet ‘m te parkeren: dit is ontwenningsverschijnsel, er gebeurt niets, er is niets aan de hand, gewoon doorgaan met waar je mee bezig was.
Ik ben bezig Advocaat van de hanen uit te lezen. Ik hoor het plaatje BOY van Bells Of Youth, vervolgens mijn verjaardagscadeau KIN (Pat Metheny Unity Band) en Steps Ahead van de gelijknamige jazzgroep (een van mijn allereerste cd’tjes, gekocht in 1988). Ook begin ik in Groepsportret – Wie is wie in De tandeloze tijd van A.F. Th. van der Heijden, door Jan Brands en Anthony Mertens, een bijlage bij de hele serie. Om elf uur stort ik in van vermoeidheid.

–

Zaterdag 17 mei – jarig:
Ik ben om half acht wakker. Om kwart voor negen hangt de eerste was buiten te drogen. Ik lees de kranten en halverwege de ochtend loop ik naar de Turkse winkel. Daarna nog even naar de supermarkt. Het is zonnig en langzaam wordt het zeer aangenaam buiten. Aan het eind van de morgen zit ik dan ook buiten in de tuin aan de koffie. Ik krijg cadeaus!

Peter belt, helemaal uit Turkije! Lief!
We lunchen en bereiden ons voor op de middag en avond. Dit jaar geen groot feest, hebben we afgesproken. Wel vinden we het geweldig als naaste vrienden en familie ergens tussen drie en negen even langskomen om te feliciteren. Een complete maaltijd zetten we niet op tafel, maar natuurlijk is er zat te knabbelen en te drinken. De hele middag zitten we in de tuin.

Het is echt heel fijn om al deze goede mensen om me heen te hebben. Dank jullie wel dat jullie er waren! Ik werd ook nog eens overstelpt met cadeaus. Binnenkort maar eens naar de boekenwinkel.
Half negen is alle bezoek weg en ruimen we de tuin weer leeg. Het koelt ook alweer aardig af. En dan is er nog meer bezoek! Niet te veel en het is rustig, dus prima. Het is iets voor middernacht als we weer alleen zijn en de grootste schade verholpen is. Ik ben moe, maar mooi moe.

Vrijdag 16 mei – Cultuur bij je Buur:
Redelijk geslapen; toch sta ik vroeg op. Het belooft een mooie en zonnige dag te worden. Ik voel me bijzonder goed; zo goed heb ik me het afgelopen half jaar nog niet gevoeld. Half jaar. Een half jaar. Vandaag ben ik een half jaar ziek. Zelfs de spierpijn rond mijn hoofd en in mijn schouders en nek is minder. Het is er nog wel, maar nog minder dan gisteren. Een half jaar.
Om elf uur ben ik present in een supermarkt bij het Sprengenpark. Het evenement ‘Cultuur bij je buur’ wordt hier officieel geopend. Er staan vijftien mensen. Iemand doet een woordje en dan speelt en zingt Maud Wilms een paar liedjes.

Terug thuis is er koffie. En het eerste verjaardagscadeau: bazbo nieuwe schoenen!

De Vrouw gaat even weg. Ik bereid me voor op vanmiddag. Als ze weer terug is, lunchen we samen en dan gaan we op de fiets.
In het tuintje van Chateau Het Loo lezen Willem, Reinier en ik voor uit ons boek Bas, Willem en ik. Tussendoor laat Mirka allerlei wijnen en hapjes proeven. Zo’n vijftien mensen komen luisteren en ondanks omgevingsgeluiden hebben we alle aandacht. We verkopen nog een paar boeken ook. Mooi! En ook heel mooi: de opbrengst van de wijnproeverij (alle bezoekers betalen een bedrag om de wijn te mogen proeven) krijgen we als cadeau mee. Dank je, Mirka! Het startkapitaal voor ons tweede boek is binnen.

Om half zes zijn we aan de Brinklaan 376. Nee, niet in de hoogbouw, maar juist daarachter. Daar staat nog het enige oorspronkelijke huis van dit deel van de ‘oude’ Brinklaan. Charles ontvangt ons in zijn riante tuin. Bandje Mundanos is er aan het spelen. Als ze klaar zijn, mogen we een fikse set voorlezen. Akoestisch, op het gras, met zo’n twintig tot dertig mensen om ons heen. Ook hier: alle aandacht. We kunnen de grappige, maar ook verstilde en beetje onbehoorlijke verhalen en gedichten voorlezen. Dan gaat Wil Dolman met zijn groepje spelen en daarna is er weer een set van ons. Klinkt het erg arrogant als ik schrijf dat de mensen aan onze lippen hangen? Toch is het zo.

Rond negen uur stappen we op. Het is een schitterende en geslaagde middag en avond geweest. Groot succes, mag ik wel zeggen. Dat zeg ik dan ook.
Op de terugweg eten we bij een grillrestaurant en om half elf zijn we thuis. Even uitblazen. Geweldige dag. Ik voelde me helemaal goed, maar ben nu toch wel zeer moe. Niet erg. Dit was een prima manier om dat halve jaar te vieren. Of af te sluiten.
En mijn bijdrage van vandaag aan het spelletje Your Favorite Pic of Teri Gender Bender:

–

Donderdag 15 mei:
Uitgerust sta ik op. Er is mail van het assessmentbureau. Goed, vandaag of morgen ga ik de online test doen. Ik kan het.
Op het werk krijg ik veel goede reacties op het artikel in de krant van gisteren. Hoe of ik het toch steeds voor elkaar krijg … (Ik heb maar niet verteld dat het deze keer allemaal de schuld van Willem is.)
En dan? Dan ga ik gewoon de online test doen van mijn assessment. Waarom ook niet? Ik voel me fit en ik heb tijd en gelegenheid. De luxaflex gaat naar beneden, ik plak een bordje ‘niet storen’ op de deur en ga er eens goed voor zitten. Ha, het zijn de leuke opdrachten. Steeds drie stellingen op het scherm en dan moet ik zes punten verdelen, kijkend naar hoeverre ik het eens ben met de stelling. Of informatieverwerkingsopdrachten: naar aanleiding van een (redelijk grote hoeveelheid) informatie aangeven of een gegeven stelling juist of niet juist is. En dan de bekende situatie: ik moet plots een klus overnemen van iemand, er is allerlei mail en die moet ik volgens bepaalde richtlijnen sorteren op prioriteit, bovendien moet ik er acties aan koppelen (doorsturen aan een of meerdere bepaalde personen, beantwoorden, enz.). Het lukt me allemaal. Ik ervaar geen overdreven druk of spanning; eerder zie ik het als mooie puzzels. Natuurlijk maak ik fouten (bijvoorbeeld: na een heleboel vragen kom ik erachter dat ik finaal over één tabblad met info heb gekeken en dus een paar keer een stelling onterecht beoordeeld als ‘onbepaald’), maar het zijn fouten van het soort slordigheid dat ik in het dagelijks leven ook zou maken. En écht moeilijk of zwaar is het ook niet. In anderhalf uur tijd heb ik de vijf onderdelen doorgewerkt.
Thuis prepareer ik lunch voor De Vrouw en mezelf. De Vrouw gaat na haar lunch even liggen; haar werkzaamheden van vandaag vragen veel energie en ze moet aan het eind van de middag nog even aan de bak. Ik fiets naar een supermarkt en haal het een en ander. (Veel van het een, wat minder van het ander.)
Thuis is het even stil. Ik hoor werk van Bruckner en Henryk Górecki en begin aan het eten: een stoofpot van rundvlees met pruimen en abrikozen. De Vrouw is weer op en gaat aan het werk. Ik troost mij met Uriah Heep en maak alvast de grote salade voor bij het diner: avocado, rode ui, tomaat, paprika, citroen/limoensap en koriander.
’s Avonds lees ik een stuk verder en ik hoor Oldfield en Lyle Mays.

(Ha, op het Zappateers-forum heb ik me mee laten slepen in een spelletje van Sterno, voor mij bekend als Steve Chillemni, drummer van onder andere DOOT!, bij wie ik een gastoptreden mocht doen tijdens Zappanale 2009. Het spelletje heet: Your Favorite Pic of Teri Gender Bender. Ik ken die hele Teri Gender Bender niet en vraag me vooral af hoe haar muziek eigenlijk klinkt, maar ik vind haar wel zeer mooi en intrigerend. Mijn bijdragen tot nu toe zijn:

Ik houd u op de hoogte.)

–

Woensdag 14 mei – de krant gehaald:
Slapen ging beter dan de vorige nacht. Ik ben wel een paar keer wakker geworden en heb veel spierpijn, maar toch lukt het wel en bij het opstaan voel ik me rustig. Ondanks dat ik vandaag best een spannende dag heb. Half acht ben ik beneden.
Iets voor elf uur ben ik in het centraal bureau van mijn werk in Schaarsbergen voor het belangstellingsregistratiegesprek. Maakte ik me zorgen vooraf? Helemaal niet nodig, achteraf. Want het gaat puur om registratie van belangstelling (goh) en ik kan prima mijn verhaal, mijn wensen, kunsten en voorwaarden vertellen. Ook vertel ik dat ik tot voor een week of wat dacht: ‘Ik ga deze boot missen, want ik ben ziek’, en dat mijn overtuiging nu is: ‘Ik wil deze boot niet missen, maar ik ben ziek.’ Ik ga gewoon meedoen met de sollicitatieprocedure, inclusief het assessment: een opdracht en gesprek volgende week (woensdagmiddag om 15.00 uur), plus een online test een dezer dagen. Ben benieuwd!
Twee uur ben ik weer thuis. De Vrouw heeft De Stentor van vandaag gekocht. Twee hele pagina’s gewijd aan het evenement ‘Cultuur bij je buur’. Een derde daarvan gaat over:

Ik doe nog wat boodschappen, alvast voor het weekend. Eind van de middag, als De Vrouw even is werken, maak ik het avondeten. Chili!
De handafwas is voorbij; vanmorgen is de monteur geweest. Daar gaat ons gezinsmoment! Ik lees verder en hoor Zappa en het schitterende album What’s It All About? van (jaja) Pat Metheny. De spierpijn is de hele dag al enorm. Voor de rest gaat het lekker.

–

Dinsdag 13 mei:
Allemensen, wat heb ik slecht geslapen. Veel pijn in mijn nek en schouders, m’n draai niet kunnen vinden, drie keer wezen plassen, onrust in de kop. Gisterenavond had ik het verschrikkelijk koud toen ik probeerde in te slapen; nu lig ik te zweten in bed. Vanaf vandaag neem ik geen oxazepam meer in.
Op de fiets is het schitterend weer. Ik merk dat ik weer opgewekt word. Ha, bij het betreden van het kantoor waarin ik altijd werk, tref ik een geweldige bende aan. Een of ander installatiebedrijf is in het hele gebouw bekabeling aan het aanleggen en men gebruikt het kantoor als opslag- en voorbereidingsruimte. Ik zit tussen de dozen, stapels papieren, koffers en bergen kabels te werken. Het gaat ook nog. Na drie kwartier is alle zooi plots weg. Hoeft niet, hoor! Ergens in het gebouw kom ik iemand tegen: ‘Ben jij Bas Langereis? Die van het boek?’ Kijk.
Op de terugweg rijd ik langs een supermarkt. Thuis kan ik gelijk De Vrouw uitzwaaien. Het gaat nog niet heel lekker met haar; ze is voortdurend moe. Vanmiddag gaat ze naar een behandelaar; mogelijk dat dit haar wat ontspant.
Voor mezelf maak ik een tosti. Ook kijk ik op internet. H.R. Giger is overleden. Deze zwitserse kunstenaar maakte ooit het legendarische ontwerp voor de hoes van het eveneens legendarische album Brain Salad Surgery door Emerson Lake & Palmer (mijn jeugdhelden).

Ik moet thuis zijn. De man van de verwarmingsketel komt schoonmaken. De deurbel gaat. Het is Peter! Hij komt een bak thee drinken. We hebben veel om te delen en doen dat dan ook. Fijn dat hij over de vloer komt; we kletsen fiks bij.
De een gaat en de ander komt. De man van de verwarmingsketelonderhoud is er, bedoel ik. Er is iets met de rookgasbak en het driewegklepknikdingofzo.
De Vrouw is thuis en er is post! De cd die ik weken geleden had besteld. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik ‘m in handen heb. Een persoonlijke overwinning, zo zie ik het even. (Weet je het nog? Ik wilde iets online bestellen, dat lukte niet en daar was ik heel verdrietig, boos en gefrustreerd over. Een tijdje later probeerde ik het nog eens; toen lukte het wel, maar was ik vergeten wat ik ook weer wilde bestellen; toen heb ik maar het album ingetikt dat ik al sinds het bestaan van cd op cd wilde hebben. Nu is-ie er!)

Ik begin aan het eten. Er is weer veel prei in huis, dus moeten we opnieuw aan de bamisoep. Daar hebben we hier in huis geen bezwaar tegen. (Wie wel?)
Helemaal goed gaat het niet; ik voel me wat trillerig en afwezig. Het lijkt of ik er weer tegenaan zit. Ook komt de spierpijn in nek weer opzetten en niet zo’n klein beetje ook. Ik schrik van plotse geluiden.
In de avond kan ik rustig in de keuken zitten. Ik begin te lezen in De advocaat van de hanen – De tandeloze tijd 4 en ja hoor, na al die jaren klinkt Travels van Pat Metheny Group weer eens. Mijn persoonlijke overwinning. Ik zou er emotioneel van worden.

–

Maandag 12 mei:
Half zeven gaat de wekker. Ik ben vroeg bij de mondhygiënistepraktijk. Flinke klus, geloof ik. Daarna kaas kopen op de markt.
De Vrouw is nog thuis; ze heeft wat meer tijd nodig om bij te tanken en zal vandaag en morgen nog niet aan het werk gaan. Voor een uurtje gaat ze terug naar bed. In de loop van de ochtend regent het stort. Ik doe wat huishoudelijke klussen en lees. Metheny, Wakeman, Truffaz, PCO. Ook maak ik voor De Vrouw de tonijn-paprika-wittebonensalade in een dressing van sinaasappelsap, mosterd, basilicum en olijfolie.
Om half twee lunchen we en daarna fiets ik naar twee supermarkten en de Turkse winkel.
Als ik weer terug ben, beleef ik een spannend moment. Ik wil de banden van mijn op spanning brengen (flauwe grap), maar krijg de slang van de pomp niet goed verbonden met het voorwiel. Wat krijgen we nu? Ik kan niet eens een band oppompen. Nog een keer proberen. Ik krijg er geen lucht in. Nóg een keer. Weer niet. Ik merk dat ik in paniek raak. Oké, ik merk dat ik in paniek raak. Wacht, doen we eerst de achterband. Kijk aan, die gaat in één keer! Mooi hard. Dan moet het met de voorband ook lukken. En inderdaad. Weg paniek.
In de rest van de middag lees ik Onder het plaveisel het moeras uit. Er klinkt Road Tapes venue 2 (FZ) en de eerste twee soloplaten van Gabriel.
’s Avonds komt er een nare spierpijn in mijn nek opzetten, die ik herken als ontwenningsverschijnsel van het afbouwen van oxazepam. Ik heb hem vaker en dan doe ik wat ontspanningsoefeningen, maar nu lijkt het veel heftiger en venijniger. Het zal ’t laatste staartje zijn. Nog even een week of wat doorbijten; hier kom ik wel doorheen. Ik hoor Desolation Rose (The Flower Kings) en La Tsadika (Mor Karbasi) en lees Ten liefde! (Ronald Giphart).

–

Zondag 11 mei:
Ik moet om kwart voor negen uit bed. Slapen ging goed, wel enkele keren wakker geweest.
Koffie, was vouwen, webstek bijwerken, mail aan bedrijfsarts verder geschreven. Buiten regent het nog altijd.
Halverwege de ochtend loop ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Weer thuis is er koffie, muziek van Howe, Wakeman en The Pussywarmers. Samen prepareren we de moederdagbrunch. Daarna lopen we een rondje om de boekjes van het evenement ‘Cultuur bij je buur’ te verspreiden. De rest van de middag is het kalm. Ik lees verder en hoor Ry Cooder en Dweezil Zappa (plays Zappa). Een preitaart, gebakken aardappelen, (fruit)salade en spareribs zijn het avondmaal. Contact met Willem: vrijdagmiddag aanstaande hebben we inderdaad nog optredens, vanaf 17.30 tot 20.00 uur doen we korte setjes ergens aan de Brinklaan.
Later is er nog meer rust. Ik lees het boek bijna stuk en hoor Tuomas Holopainen en Brian Eno.

–

Zaterdag 10 mei:
Ik slaap redelijk. Even ben ik wakker (ergens tussen half drie en drie) en om zeven uur kom ik van diep en ver. Slapen lukt dan niet meer; ik moet veel denken aan de situatie op het werk. Niet dat ik in paniek ben, maar mijn gedachten gaan er wel voortdurend heen. Om acht uur stap ik uit bed.
Koffie, kranten, was. U kent dat ondertussen wel. Daarna tussen de buien door boodschappen doen bij een supermarkt en de Turkse winkel.
Om half een een uitgebreide lunch; vooraf neem ik een kwart tablet oxazepam. Dan een kalme middag. Buiten regent het onafgebroken. Ik lees in het reisboek over de wijken en mogelijkheden in Stockholm die we over een maand kunnen gaan bekijken en hebben. Andrew Gold horen we, Roxy by proxy ook en DeWolff. Hendrie is even binnen; hij leent onze fietsen vanavond.
De Zoon bakt hamburgers; ik maak salade van komkommer, bosui, tomaten, basilicum en mozarella. Alles smaakt.
In de avond hoor ik The Allman Brothers in Fillmore East, Richard Barbieri’s Stranger inside en de eerste ambientplaat van Brian Eno. Ondertussen vordert Onder het plaveisel het moeras al tot halverwege (=400 pagina’s).
Vijfentwintig weken. Ik voel me verrekte opgeruimd en opgewekt. Schijnbaar bruis ik van energie, maar ik weet het te doseren. De enige last van ‘ontwenningsverschijnselen’ die ik nog heb, is af en toe fikse spierpijn in nek en rond mijn hoofd. Verder is het rustig. Wel maak ik me zorgen om De Vrouw; zij is veel moe en heeft moeite met slapen. Het lijkt erop dat ze nu de klap krijgt van vijfentwintig weken lang mijn absolute en onmisbare steun en toeverlaat zijn.

Willem Bierman en Bas Langereis presenteren:
Bas, Willem en ik niet
(met hoogstwaarschijnlijk als speciale gast: Reinier Groenendijk)

Een gratis voorleesvoorstelling vol verhalen en gedichten, humor en ernst, vaststaande feiten en onverwachte zaken,
ter gelegenheid van het evenement ‘Cultuur bij je buur’: www.cultuurbijjebuur.nl.

Vrijdagmiddag 16 mei 2014 van 16.00-17.00 uur
Chateau Het Loo
Korteweg 63
7315 GG Apeldoorn

Vrijdagmiddag 16 mei van 17.30-20.00 uur
Brinklaan 376
7311 JE Apeldoorn

–

Op vrijdag 9 mei werden Willem en ik gefotografeerd, in wijnwinkel Chateau Het Loo, voor De Stentor.

Zie hier het resultaat, geplaatst in de regio-editie van woensdag 14 mei:

Vrijdag 16 mei lazen Willem en ik voor onder de naam Bas, Willem en ik niet, omdat Reinier er aanvankelijk niet bij kon zijn. Toen alle promotieactiviteiten al waren gedaan, meldde Reinier dat hij toch nog mee kon doen. Vandaar: Bas, Willem en ik niet met als speciale gast: Reinier Groenendijk!

De foto’s van hidihi en Auke volgen nog!

–

Setlijst:

Bij Chateau Het Loo las ik voor:
Eerste set: Vol met vaders en Dichtsels
Tweede set: Het grote geheim van meneer Van Veen

In de tuin van Brinklaan 376 las ik voor:
Eerste set: Vol met vaders, Dichtsels en Eet smakelijk
Tweede set: Dat is mijn moeder niet en Heel verhaal
Toegift: Ontzettend geile beer

Eens kijken hoe het gaat op De StadsAkkers en wat Luuk er allemaal doet.