Bas Langereis leest u voor!

Voorbereiding, zaterdag 12 juli:

Zondag 13 juli:

Ingrediënten:
400g zacht fruit – ik gebruikte aardbeien
1 dl versgeperst vruchtensap
50cl likeur
5dl slagroom
250g mascarpone
2 pakken lange vingers
2 limoenen

Werkwijze:
1 Snijd het fruit in kleine stukjes
2 Klop de slagroom met de mascarpone lobbig.
3 Doe de likeur en het sap in een kom. Wentel de lange vingers door dit mengsel.
4 Maak een bodem van lange vingers in een schaal. Doe er wat fruit op en dan een laagje mascarpone.
5 Maak zo meerdere laagjes. Eindig met mascarpone.
6 Rasp de limoenen boven de schaal. Dek de schaal af en laat in de koelkast goed koud worden.

Vrijdag 18 juli: Zappanale dag 1
De hoofdpijn is er weer, maar minder. Aan het eind van de ochtend is iedereen klaar voor vandaag. We gaan naar de Markt en ontbijten in de Stadtbäckerei. Dan is het half twee en stappen we op de stoomtrein Molli. We zijn niet alleen. Ook Tim en Chantal, Jessica en JP gaan naar festival en met ons nog heel veel anderen.
We halen onze polsbandjes op en betreden het festivalterrein. Geweldig, onder de grote tent staan dit jaar allerlei sofa’s en comfortabele bankstellen. Relaxed! Het is tekenend voor het hele komende festival.
School of Rock mag aftrappen. Dit jaar vind ik ze leuker te pruimen dan de eerdere edities van de school. De jongeren hebben er plezier in en dat helpt. Op het kleine podium staat Ace 9, de band die ooit tijdens de allereerste Zappanale speelde op een tractoraanhangwagen. En nu spelen ze … op een tractoraanhangwagen. Hun muziek is niet de mijne, maar wel leuk voor een festival.
Ik doe allerlei boodschappen: een flinke set cd’s en dvd’s: 200 Motels (dvd), From Straight To Bizarre (dvd), A Token Of His Extreme (FZ – cd), Mercedes Benz (Jimmy Carl Black & The X-Tra Combo), Reflections (een eerbetoon aan de mij onbekende Andrew Corczyca door Chris G, Belew, Keneally, Beller, d’Virgilio en anderen), Dark Intervals (Keith Jarrett), Concerts – Bregenz (Keith Jarrett) en In The Eye Of The Storm (Roger Hodgson). Dan beginnen The Grandsheiks op het grote podium. Een zeer goede band, maar dat wisten we al; we hebben ze in september op het feest van Georg gehoord en gezien. We nemen iets te eten (pizza) en luisteren naar Aranis. Zij zijn voor mij de verrassing van het festival: mooie akoestische, goed in elkaar gezette Flairck-achtige muziek. Dan is het tien uur en maken we ons op voor het hoogtepunt van vandaag: The Magic Band. De setlijst is zo ongeveer die we in november in Heerlen hebben gehoord en de band klinkt nog beter op elkaar ingespeeld. Ik maak wel foto’s, maar het wil in het donker niet zo lukken. Dat geeft me des te meer gelegenheid me helemaal te concentreren op de muziek. En die is goed. Erg goed.
Als het afgelopen is, pikken we een stukje van Embryo mee. Hypnotiserende, bijna Oosterse klanken, zijn het. We vinden uiteindelijk een taxi en zijn rond één uur terug in ons appartement.

–

Donderdag 17 juli: Heiligendamm + warm-up party Zappanale
Wederom hoofdpijn bij het opstaan, maar die zakt redelijk snel. En wederom hebben we aan het eind van de morgen ontbijt in Stadtbäckerei. Aansluitend pakken we stoomtrein Molli naar Heiligendamm. Daar wandelen we via het bos naar de boulevard en het strand. Op de pier ontmoeten we Michael weer en hij trekt met ons op mee terug naar Bad Doberan.
We gaan naar het appartement; De Zoon kan ieder moment arriveren. Hij doet het ook nog. Hij is met Auke meegereden en heeft een voorspoedige reis gehad.
Gedrietjes wandelen we naar het park Am Kamp. Daar is de traditionele warm-up party. We ontmoeten er heel veel mensen: Tim, Chantal, Peter (UniMuta), Martin, Harrie, Marieke (Sharleena), EdLick, Auke, Reinier, Gea, Camarillo, Wim, de Chicago man en wife, Wan is er met Jacky zijn vrouw, Marco en Karin met hun dochter; het zijn er te veel om op te noemen.
We horen muziek van de bands Zapnoise en Tarantatec. De Vrouw gaat met veel dames uit eten in café Zikke. De Zoon en ik kijken naar School of Rock en gaan daarna naar de Markt. We dineren met döner in Pascham. Als we weer terug zijn, begint de band Bad Penny. Nog meer ontmoetingen: sauce (John uit Texas), Hasi, Giles, Rob, Petter, Daggie, Kalle, Lennart, Steffen, Max, Roderik, noem ze maar weer op.
We gaan naar Café Moritz, Gunnar’s bar, en daar gaat het feest nog even door. Wederom is het een uur of een als ik inzak en we naar het appartement gaan om te slapen.

–

Woensdag 16 juli: Kloster in Bad Doberan
We staan niet vroeg op. Ik ben rond half tien uit bed en heb wel koppijn. Zal wel een ontwenningsverschijnsel zijn van de slaapmedicatie. Ik maak (oplos)koffie en lees. Als De Vrouw ook wakker is, wandelen we naar de Markt. In de Stadtbäckerei nemen we ‘ontbijt’. Daarna lopen we door. Via het Paleispark komen we bij de kloostermuur. Vreemd: dit is de veertiende keer dat ik hier ben en ik ben nog nooit bij het klooster geweest, terwijl het nog geen honderd meter van het Kamp-Theater af is. Het klooster is prachtig en indrukwekkend. Zowaar, ik maak veel foto’s.
Iets na 14.00 uur zijn we in de expositieruimte van de Arf Society. Burkhardt, Dieter en Robert presenteren hun boek over vijfentwintig jaar Zappanale. Omdat ik wat foto’s heb aangeleverd, krijg ik een exemplaar! Ik word er verlegen van. Het is echt een schitterend boek geworden, met veel tekst en foto’s erin. Een heerlijk bladerboek. In de expositieruimte wordt een film vertoond over vijfentwintig jaar Zappanale, waarin we met beelden door het boek bladeren. Schitterend om te zien. Ook hier spreken we alweer verschillende bekenden.
We brengen het zware boek naar het appartement en gaan dan naar het Kamp Theater voor het avondeten. Het is druk buiten op het terras, dus gaan we binnen zitten. Ik kies voor spaghetti met zalm in roomsaus. Als we alles ophebben, arriveren de Zweden. We begroeten BowTieDad (Sven), ke, Leo, Johan en Matteo. Met hen wandelen we naar Gunnar’s bar. Daar zal waarschijnlijk het ‘verjaardagsfeestje’ van au3 en Nicola plaatsvinden. Of zitten ze in hun hotel? ‘Hier is niemand,’ zeg ik tegen BowTieDad als we erlangs lopen. ‘Noem dat maar niemand,’ zegt hij, terwijl Denny Walley naar buiten komt. Uiteindelijk treffen we een hele club mensen bij het Grieks restaurant in de Mollistrasse: JP, Jessica, Dave, Nicola, au3, Tina, Clint, Eelco, Steve, Susan, LudzNL (Luuk), Shaun, John, BengoFury (Bengt). Snel gaan we naar Gunnar’s. Van harte, au3 en Nicola! En dank voor jullie drankjes. Michael en Jacob zijn er dan ook, plus nog enkelen.
Rond een uur of een ben ik toch echt heel moe en gaan we weer terug naar het appartement.

–

Dinsdag 15 juli: naar Bad Doberan
Het is zeven uur als ik opsta. Vandaag begint de vakantie pas echt. Op naar Bad Doberan, Duitsland!
In de tuin drinken we koffie, terwijl binnen A Map Of The World (Pat Metheny) speelt. Iets na negen uur wandelen we naar de bushalte op de hoek van de straat. Op het station Apeldoorn hebben we een kwartier overstaptijd. De trein naar Osnabrück is prima op tijd. In Osnabrück verandert alles. Als we op het perron aankomen, zien we dat de vorige trein naar Hamburg een uur vertraging heeft en op ‘onze’ tijd moet aankomen. We hebben gereserveerde plaatsen, dus wachten we op onze ‘eigen’ trein. Die blijkt maar een half uur vertraging te hebben. Hierdoor missen we onze aansluiting in Hamburg. Op zich niet erg; ik lees in de Camera Obscura. In Hamburg melden we ons bij de infobalie en krijgen we een alternatief reisschema. We stappen in de IC naar Rostock. Vervelend: deze IC komt op exact dezelfde tijd aan als onze volgende trein naar Bad Doberan vertrekt; die gaan we dus missen. ‘Gelukkig’ heeft onze trein naar Rostock meer dan een half uur vertraging. Onderweg bel ik met mevrouw Zühr van het appartement: geen probleem dat we iets later zijn en ze zal ons komen ophalen vanaf het station. Half zeven, een uur later dan gepland, komen we aan in Bad Doberan en het voltallige echtpaar Zühr wacht ons op en heet ons welkom.
Het appartement is nog net zo fijn als vorig jaar. We krijgen weer alle uitleg (niet nodig) en een fijn verblijf toegewenst. Dat gaat wel lukken!
Als onze koffers zijn uitgepakt, wandelen we via de Netto supermarkt naar het Kamp Theater. Daar zitten Paul (Australië), Michael (Duitsland), Eric en Jan (Noorwegen). Aan de tafel ernaast Sascha, Nona en Gerhardt. We drinken iets met iedereen mee en gaan dan naar restaurant Shanghai aan de markt voor de specialiteit: geroosterde Ente.
Halverwege de avond ontdekken we dat Moritz, het café van Gunnar, dicht is, dus lopen we naar Café Z. Hier zitten de Noren, Michael en Paul. De Noren haken om half twaalf (!) af en niet lang daarna gaan wij ook naar ons appartement.
Ik neem geen slaapmedicatie.

–

Maandag 14 juli:
Bij vlagen heb ik geslapen; bij andere vlagen ben ik wakker geweest. De wekker haalt me wel weer van diep. Toch, als ik kwart over zeven beneden ben, merk ik dat ik opgewekt ben.
Ik fiets naar de dokter om te vertellen hoe het gaat met de slaapmedicatie. Minderen gaat goed, er zijn wel nachten dat ik een of twee keer wakker ben, maar dan val ik toch weer in slaap. Komende week neem ik wel voldoende medicatie mee op vakantie. Daarnaast vertel ik dat ik heel veel ben afgevallen: meer dan een kwart van mijn totale lichaamsgewicht. Volgende week laat ik een keer bloed prikken en ik ga een volgende afspraak maken voor halverwege augustus.
Thuis nog even in bed. Dan om half elf weer beneden. Silk Road (Kitaro) aan, koffie drinken en de krant lezen. Ook de laatste rommel van gisteren ruim ik op. Dan gaan we op de fiets naar het centrum. Daar kopen we een paar overhemden en broeken voor mij. Vooral de broeken zijn geweldig; er zitten paar prachtige festivalexemplaren bij. Op de terugweg rijden we langs de supermarkt.
Terug in huis ruimen we op en maken we de lunch. Dan help ik De Zoon met het klaarleggen van zijn spullen voor zijn reis van donderdag, veeg ik de vloer op de benedenverdieping, geef ik de planten water en maak ik de aandachtslijst voor De Zoon voor de komende dagen af. Ondertussen horen we Blackfield IV (Blackfield), Live (Ry Cooder & Corrisos Famosos), Discipline (King Crimson) en Quiet Life (Japan).
Begin van de avond maak ik eten klaar. Het worden pepersteaks met een curry van prei, paprika, courgette en zoete aardappel; daarnaast salade. Erbij komen One Size Fits All en Roxy By Proxy (FZ).
Na het eten pak ik de koffers in. Duurt nog geen vijf minuten. Dan kan ik aan de keukentafel nog wat lezen in Camera Obscura. Ondanks de oude taal vind het zeer vermakelijk. Op de achtergrond klinkt Metanoia (Porcupine Tree). Erna bekijk ik nog een aflevering van Beagle (28) en zo rond een uur of elf is het verstandig om naar bed te gaan. Ik begin trouwens ook al moe te worden.

–

Zondag 13 juli: Finalefeest
Om half negen doe ik de keukendeur naar de tuin open. Het ziet er goed uit. Ik hoop dat het een mooie dag wordt; ik ben vrolijk. Koffie, klusjes in huis, B-log en dan buiten lezen. Zo rond half elf maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort (de oranje versiering hangt er nog) en het kanaal (de fuut is weg).

De Vrouw is wakker; we drinken koffie. Ik maai het gras, nu het nog droog is. Dan ga ik de lunch voorbereiden. Na de lunch vind ik allerlei spul om de woonkamer en tuin mee te decoreren. Erg. Ondertussen horen we Portraits of Bob Dylan (Steve Howe), Election Special (Ry Cooder),  Heaven & Earth (Yes) en Strictly Commercial (FZ). Tussendoor is er ruim de gelegenheid om het rustig aan te doen en wat te lezen: ik begin op de e-lezer in Camera Obscura.
Vanaf een uur of half zeven komt het bezoek binnen. Robert, Marja, Richard, Ingrid, Heidi, Auke en Mike zijn er. Het eten gaat op tafel en valt mooi in de smaak. We kunnen met z’n allen buiten in de tuin zitten.  Als de finale begint, begint het ook te regenen, dus mooier kan het niet. De finale zelf vind ik niet zo heel veel aan; ik merk ook dat ik vermoeid word en ik kan wat op de achtergrond heen en weer schuiven, opruimen, enzovoorts. Om half een is de beker vergeven aan Duitsland en is alle bezoek weg. Ik stop mijn kleren in de wasmachine en ga naar bed.

–

Zaterdag 12 juli:
Pas rond acht uur ben ik goed wakker en ga ik uit bed. Ik voel me rustiger en opgeruimd. De was gaat aan, de vaatwasser leeg, ik lees een krant en drink een koffie. Buiten is het mooi weer, maar het voelt nog fris, dus ik lees binnen. Half tien stap ik op de fiets en maak een rondje laatste boodschappen voor dit weekend. De zon schijnt en het wordt warm.
Thuis is er koffie met De Vrouw, was ophangen, Talking Timbuktu (Ali Farka Toure & Ry Cooder) en Ma Ya (Habib Koité), nog een krant buiten in de tuin en lunch voorbereiden. Die lunch nemen we daadwerkelijk tot ons, compleet met Grevé, de kaas die we in Stockholm kochten (die is goehoed). Daarna gaat De Vrouw nog even werken. Ik hoor The Velvet Underground & Nico (The Velvet Underground & Nico) en Raising Sand (Robert Plant & Alison Kraus) en maak het gerecht voor morgenavond klaar. De Zoon helpt. De Vrouw komt terug van werken. Ik merk dat ik vermoeid ben. Het gerecht is klaar en ik ga in de tuin zitten lezen. De Vrouw maakt avondeten. We horen Magnification (Yes). De salade Niçoise is geslaagd.
Na het eten maak ik het toetje voor morgenavond. Ondertussen hoor ik Stars Die – The Delirium Years 1992-2002 (Porcupine Tree). Ik werk wat foto’s bij en zie twee afleveringen van Beagle (26-27).
Vierendertig weken. Tsjonge.

Oh, Charlie Haden is dood. Weer een legende die er niet meer is.

Vrijdag 11 juli:
… want ik sta om 05.30 uur op. Ik merk dat ik me opgeruimd voel en rustig. Zo vroeg opstaan en de deur uitlopen vind ik helemaal niet erg.
Om kwart over acht ben ik op het werk. Ik heb er nu echt dingen te doen; ik verdiep me in de mail en agenda van de manager voor wie ik werkzaamheden ga doen. Verder nog een werkoverleg met mijn leidinggevende. Na de vakantie blijf ik nog twee weken vier ochtenden werken en dan kan ik met terugwerkende kracht per 28 juli vier keer vier uur hersteld gemeld. Ik krijg er zowaar energie van. Ook opvallend: de vermoeidheid komt deze week pas eind van de middag of begin van de avond in plaats van in de bus terug naar huis.
Half drie ben ik thuis. Even in de tuin zitten, dan boodschappen doen, vervolgens weer in de tuin zitten. Het is net zo benauwd als gisteren, dus: kleren uit. Het duurt niet lang of het gaat regenen: kleren weer aan.
Ons plan was om vanavond naar een opening van een expositie in het centrum van Apeldoorn te gaan. Maar mijn energie schiet tekort; ik voel me gespannen, angstig en emotioneel. Ik kies ervoor om niet te gaan. Wel wandelen we met z’n drietjes naar Midas en eten daar een goede schotel als start van de vakantie. Half acht zijn we weer terug.
Ik zit aan de keukentafel in de hoop wat rust te vinden. Geluiden doen me schrikken. Ik wil morgen van alles doen ter voorbereiding op zondag, zondag komt er een stel lui naar de voetbalfinale kijken, maandag wil ik koffers pakken en onze week weg voorbereiden, en vanaf dinsdag begint de vakantie pas echt. Ik wil het nu kalm aan doen, opdat ik het de komende dagen red met mijn energie en kracht. Muziek moet even niet aan nu; na enige tijd lukt het me om iets te lezen.
Aan het eind van de avond zie ik nog een aflevering Beagle (25) en iets na half elf zit deze vrijdag erop. In bed vraag ik me voor de zoveelste keer af: Wat is er toch gebeurd? De tranen geven geen antwoord, maar voelen bevrijdend.

–

Donderdag 10 juli:
Ik ben heel vroeg wakker, om kwart voor zes al, en dat terwijl ik helemaal niet vroeg op hoef en de wekker ‘pas’ op zeven uur heb gezet. Gisterenavond heb ik voor ’t eerst slechts een half tablet 10mg temazepam ingenomen; misschien is dat het. Half zeven ga ik eruit en ik loop om acht uur de deur uit naar de ‘carpoolplek’.
Op het werk heb ik een gesprek met een manager; ik ga voor hem allerlei klussen doen. We spreken verwachtingen en mogelijkheden uit en maken plannen en afspraken. Kijk, zo ontstaat er nog meer perspectief. Mijn werk krijgt steeds meer zin en inhoud. Mooi.
Drie uur ben ik thuis. Het is stikbenauwd overal. Ik trek kleren uit en ga in de tuin zitten om te beginnen in Grijsgedraaid/Het plaatjesboek (Leo Blokhuis). Rond een uur of vier start ik met de voorbereidingen van het eten: bamisoep! Tussendoor draai ik de met de PROG meegekomen cd. Tegen zeven uur is het daadwerkelijk etenstijd en we horen Wakafrika (Manu Dibango). Inmiddels begint het buiten te regenen.
Aan het eind van de maaltijd is er aan tafel een korte woordenwisseling tussen De Vrouw en De Zoon over geld tijdens onze vakantie. Het grijpt me aan en ik voel tranen opkomen. In eerste instantie denk ik: ik heb helemaal geen zin in die vakantie. Hier schrik ik van. Ik laat in mijn hoofd mijn technieken erop los en ben snel weer rustig. (In gedachten vul ik mijn papieren vragenlijst in. Ik beredeneer dat er voor De Zoon waarschijnlijk te veel gespreksonderwerpen tegelijk of door elkaar waren; hij overziet het even niet en reageert daarom onbeholpen; het heeft niets met mij of ons als persoon te maken.) Wat me vooral heeft geraakt, is dat de gezinssituatie niet harmonisch is; kennelijk heb ik dat nodig om goed te functioneren.
We tafelen na aan de tafel (goh) en spreken onder andere over de toekomst op mijn werk. Ik wil me graag concentreren op de huidige stap die ik maak, maar voel druk en spanning om ook al na te denken over hoe het moet als ik volledig betergemeld word (dan gaan als een soort ‘beloning’ mijn contract van 24 uren in en ben ik 12 uur boventallig). Ook is er druk van de werkgever. Het is allemaal niet helpend. Een jaar geleden zou ik gezegd hebben dat ik me er allemaal niet druk om maak, maar ik merk dat ik me er wél druk om maak. Mijn hoofd zegt me dit; mijn lijf zegt me wat anders.
Dan zit ik alleen in de keuken en lees ik wat verder onder Recordings (Porcupine Tree). Aan het eind van de avond zie ik nog een deel van Beagle (24 – deel 2 over Alfred Russell Wallace – lieve help, het gaat ook over O’Hanlon’s schrijfblok en zijn persoonlijkheidsstoornis en verhip, ik word er emotioneel van) en dan moet ik vroeg naar bed…

–

Woensdag 9 juli:
Een dag rust, maar ik ben voor acht uur uit bed. Er is koffie, een krant, Sea Airs (Rick Wakeman), de PROG en wat planten om water te geven. De Vrouw gaat om tien uur weg. Buiten regent het, dus ik wacht nog even met boodschappen doen. Ik hoor Archive en Page/Plant. Marja is er even. Daarna haal ik de was naar binnen, vouw en ruim die op. Nog steeds te nat buiten om boodschappen te doen. De Vrouw komt kort thuis. We lunchen. Ik zet The Sane Day (Beardfish) op en lees. Dan is het droog en kan ik even naar de supermarkt op de hoek lopen. Weer thuis knal ik Stick Man (Tony Levin) en Live Encounter (The Trey Gunn Band) door de kamer. Zo tegen zes uur begin ik aan de avondmaaltijd. Het wordt een groenteschotel van spitskool, courgette, champignons en peper, met daarnaast rundersteaks, salade en voor De Zoon het restant pasta met tomatensaus van gisteren. De Vrouw is eerder terug van haar werk dan verwacht, dus maak ik vaart met het eten. Something’s Coming – The BBC Recordings 1969-1970 (Yes) heb ik net aangezet, dus we kunnen even vooruit. Het eten pakt zeer goed uit en bijna alles maken we op. Daarna lees ik in de PROG, help ik de buurman met een wasdroger naar zijn badkamer tillen, hoor ik Shelter (Alcest) en Lightbulb Sun (Porcupine Tree), alvorens nog een aflevering van Beagle te bekijken (23 – deel 1 over Alfred Russell Wallace) en iets na elven te bed te gaan.

Ik vond vandaag bij het opruimen nog iets uit de krant van een jaar of vier geleden.

–

Dinsdag 8 juli:
Het regent stort vanmorgen. Toch loop ik naar de Zutphensestraat. Iets na half negen ben ik op het werk. Vanmorgen verder pionieren, inlezen, uitzoeken, organiseren, enzovoorts. Even voor half een ga ik naar de bushalte; twee uur ben ik thuis.
Wat uitblazen en dan ga ik iets uitproberen: tiramisu met fruit. Op zich niet heel veel werk, maar vier schalen gebruiken voor één (na)gerecht vind ik wel veel gedoe. Ik loop nog even naar de supermarkt op de hoek voor wat amandelschaafsel en dan ga ik ook de rest van het avondeten maken. Tomaten-uiensaus en de ovenschotel van rode biet, rode ui, walnoot, peer, honing en olie, plus een komkommersalade. Om vijf uur is alles bijna klaar en voel ik dat ik moe begin te worden. De Vrouw gaat nog twee uur werken; kan ik mooi een herriemuziekje draaien: Bigelf! Glass Hammer!
Zeven uur is De Vrouw weer thuis en kunnen we aan tafel. Alles is goed gelukt en alles komt op ook. Nou ja, die tomatensaus niet en ook niet wat pasta die ik voor De Zoon had gemaakt, maar die kan hij morgen opmaken.
Als alles weer opgeruimd is, hoor ik Stick Men nog eens en … lees ik De reis van de Beagle uit. Daarna presenteer ik de tiramisu. Hij is mooi gelukt en smaakt ook goed. Volgende keer minder hard fruit erin (ik had nectarines genomen naast aardbeien) en de garnering anders (ik had gekaramelliseerd amandelschaafsel gebruikt, maar dat werd erg hard). Om half tien ga ik nog twee afleveringen van Beagle kijken (21-22, over Tahiti) en dan is het wel weer mooi geweest.

–

Maandag 7 juli:
Gelukkig hoef ik niet om half zes op. Ik kan meerijden met een collega. Dat is Mirka. We hebben om iets over acht afgesproken bij de snelwegafrit aan de Zutphensestraat. Ik loop er vanaf half acht naar toe. Het is even zoeken naar een geschikt oppikpunt, maar het komt allemaal goed.
Vanmorgen kort overleg, dan weer volop aan de slag. Voorlopig nog even wat praktische klussen, organiseren en uitproberen.
Om twaalf uur heb ik een afspraak met de bedrijfsarts. Hij kijkt goed mee en is alert dat ik niet overhaast maar wel zorgvuldig mijn werk hervat en betergemeld word. Eind van de week heb ik een gesprek met de leidinggevende en zal ik weergeven hoe het de eerste twee weken is gegaan en of ik deels hersteld ben.
Iets voor drie uur ben ik thuis. De vermoeidheid slaat toe; ik voel het in mijn lijf. Ik fiets naar de supermarkt en de Turkse winkel. Daarna ga ik even in de tuin zitten. De Vrouw komt om half vijf thuis. We maken samen eten: zij snijdt; ik kook. In de tajine bak ik plakjes runderworst, ui en knoflook erbij, zoete aardappel, wortel, hete kruiden, bouillon erover, tijdje pruttelen, spitskoolreepjes en bietenblad toevoegen, nog  tien minuten pruttelen en vocht binden. Erbij rode eikenbladsla, komkommer, tomaat, bosui. Goed!
Ik kan tot negen uur buiten in de tuin lezen, ondanks de grote vermoeidheid. Daarna maak ik (concept) mails en zie ik twee afleveringen (19-20) van Beagle. Pff, ik heb het tot elf uur gered.

–

Zondag 6 juli:
De Vrouw had een wekker gezet op negen uur, maar dat is niet nodig. Ze is zelf al wakker en anders was ik er ook altijd nog. We hebben goed geslapen; het viel mee met het feestlawaai vannacht. Tegen tien uur gaan we met Reinier en Gea uitchecken en naar buiten, op zoek naar een terras waar we kunnen ontbijten. Zo gevonden. Een volledig ontbijt voor €5,50, inclusief sinaasappelsap en koffie, dat is natuurlijk prachtig. En lekker.
We nuttigen nog wat meer koffie en wandelen dan met z’n vieren een rondje door het centrum van Heerlen. Het is koopzondag! De buit: een paraplu en een leesbril, compleet met touwtje. Nog ergens een koffie en een water en dan gaan we om half twee – voor de plensbui uit – naar de auto en rijden dan terug naar Apeldoorn. Om half vier nemen we afscheid van Gea en Reinier. Dank voor jullie aangename gezelschap; ik heb echt genoten.
We ruimen de tas leeg, ik zet de restwas aan en ik draai de nieuwe platen. De nieuwe Yes is anders! Lijkt-ie vlak? Mag ik dat al zeggen na slechts een keertje luisteren? Het is een eerste indruk, hè? Ik hoor wel het kenmerkende geluid van Howe en Squire terug en hun compositorische karakter, maar het lijkt alsof iedereen afzonderlijk aan het werk is geweest en het geen eenheid is. Ieder stuk is door een instrumentalist gecomponeerd. Opvallend is zeker de invloed van jonge zanger Jon Davison, die de teksten en ook een hele compositie voor zijn rekening mocht nemen. Ik zal de plaat zeker nog een paar keer goed moeten horen voordat ik er echt een oordeel over kan vellen. (Heb je hier al wat aan, Tim?)
Ik maak minipizza’s heet in de oven en bak een boerenomelet. De Vrouw maakt een tweede. Erna doe ik wat onderhoud aan het notebook van De Vrouw en terwijl het defragmentatieproces gaande is, werk ik dit verslag van het weekend bij. Ondertussen hoor ik Perilous (Glass Hammer), Cover Version en KIN. Als het minicomputertje afgesloten is, kan ik weer lezen in De reis van de Beagle. Al vanaf het begin van de avond voel ik me zeer vermoeid en rond elf uur ga ik naar bed.

–

Zaterdag 5 juli – Crimson ProjeKCt in Heerlen:
De wekker gaat niet af en toch ben ik voor half negen beneden. Eerst maar eens even rustig aan: koffie, krant, vaatwasser, de was. Dan op de fiets naar de Turkse winkel voor wat brood.
Elf uur precies staan Reinier en GAteL op de stoep. We gaan naar Heerlen! Het belooft een mooie dag te worden (de kap mag open). Half twee staan we voor het hotel op het terrassenplein in Heerlen. We checken in en gaan daarna op het plein een terras zoeken waar we iets kunnen eten en drinken. Dat terras is zeer snel gevonden; zo groot is dat plein niet. Al snel heb ik water en gevulde courgette. Halverwege de middag komen Tim en Chantal erbij. Tim neemt me mee naar de plaatselijke platenwinkel. De nieuwe Yes (Heaven & Earth)  is er! Ik vind ook nog voor een prikkie Mothballs!, met opnames van 1964-1969 waarop Steve Howe speelt. Terug op het terras eten we borrelhapjes. Ondertussen maken alle terrassen zich op voor de voetbalwedstrijden van vanavond; Nederland speelt om 10.00 uur. We willen om zeven uur gaan lopen naar het Parkstad Theater, maar het regent echt stort. Kwart over zeven is het zo goed als droog en leggen we de vijfhonderd meter af.
Wat nu volgt is een van de mooiste concerten die ik ooit heb meegemaakt. Crimson ProjeKCt doet het geweldig! Het begint atmosferisch met soundscapes en bouwt op naar het intro van B’Boom om te ontladen in THRAK. En dan is het nog maar begonnen. We krijgen een zeer afwisselende show van het zestal, met stukken uitgevoerd door Adrian Belew Power Trio en Stickmen afzonderlijk, maar vooral ook door het sextet Crimson ProjeKCT. Het geluid grenst aan perfect. Het is hard, ja; aanvankelijk heb ik dan ook mijn oordoppen in, maar al snel blijkt dat niet echt nodig. De setlijst bestaat voornamelijk uit werk van de Crimson jaren tachtig en negentig, met wat ‘solo’-uitstapjes voor de afzonderlijke trio’s. Wat opvalt, is het onbeschrijfelijke spelplezier van alle muzikanten. Het is zware kost, technisch zeer complex, maar wel met veel ruimte voor improvisatie. Hoogtepunten? Matte Kudasai (Belew en Levin met z’n tweetjes), e (ABPT met een hoofdrol voor Belews gitaarloops), Breathless (een stuk van de soloplaat Exposure van Robert Fripp, die geen onderdeel uitmaakt van Crimson ProjeKCt!), Red (!) en een werkelijk waanzinnige vertolking van Indiscipline, compleet met duel tussen de beide ritmesecties. De Elephant Talk en Thela Hun Ginjeet zijn de onvermijdelijke toegiften, maar dan hebben we ook echt tweeënhalf uur lang topmuzikanten aan het werk gezien. Dit concert zindert nog lang na in mijn hoofd.
Na afloop koop ik de cd’s e (Adrian Belew) en Open (Stickmen) en een shirt.
In het theatercafé drinken we wat en we blijven om de voetbalwedstrijd te kunnen zien. Niet dat het mij interesseert, maar de anderen willen het graag zien. Ik ben moe, erg moe, maar weet me overeind te houden. Het voelt goed, vandaag. De wedstrijd gaat niet echt goed; na twee keer drie kwartier volgt de verlenging e ndaarin wordt ook niet gescoord. De strafschoppen wachten we niet af; we wandelen terug naar het terrassenplein. Als we daar aankomen, explodeert het plein en de kroegen die eraan liggen. Nederland is door! De gehele jeugd van Heerlen gaat uit z’n plaat en viert feest. Dat wordt nog wat vannacht als we willen slapen. We drinken nog iets bij het hotel en gaan dan naar onze kamer. Het is bijna half twee en broeierig warm. We laten de ramen toch maar open, ondanks dat er nog luidruchtig gefeest wordt beneden op het plein.
Het was een mooie dag met goede mensen om me heen en een schitterend concert om nooit te vergeten.
Over vergeten gesproken: drieëndertig weken. Onthouden.

Uit mijn B-log:
… een van de mooiste concerten die ik ooit heb meegemaakt. Crimson ProjeKCt doet het geweldig! Het begint atmosferisch met soundscapes en bouwt op naar het intro van B’Boom om te ontladen in THRAK. En dan is het nog maar begonnen. We krijgen een zeer afwisselende show van het zestal, met stukken uitgevoerd door Adrian Belew Power Trio en Stickmen afzonderlijk, maar vooral ook door het sextet Crimson ProjeKCT. Het geluid grenst aan perfect. Het is hard, ja; aanvankelijk heb ik dan ook mijn oordoppen in, maar al snel blijkt dat niet echt nodig. De setlijst bestaat voornamelijk uit werk van de Crimsonjaren tachtig en negentig, met wat ‘solo’-uitstapjes voor de afzonderlijke trio’s. Wat opvalt, is het onbeschrijfelijke spelplezier van alle muzikanten. Het is zware kost, technisch zeer complex, maar wel met veel ruimte voor improvisatie. Hoogtepunten? Matte Kudasai (Belew en Levin met z’n tweetjes), e (ABPT met een hoofdrol voor Belews gitaarloops), Breathless (een stuk van de soloplaat Exposure van Robert Fripp, die geen onderdeel uitmaakt van Crimson ProjeKCt!), Red (!) en een werkelijk waanzinnige vertolking van Indiscipline, compleet met duel tussen de beide ritmesecties. Elephant Talk en Thela Hun Ginjeet zijn de onvermijdelijke toegiften, maar dan hebben we ook echt tweeënhalf uur lang topmuzikanten aan het werk gezien. Dit concert zindert nog lang na in mijn hoofd…

Setlijst:
Sultry Kiss
B’Boom
THRAK
Dinosaur
Frame by Frame
Sleepless
b (ABP)
Neurotica (ABP)
Crack in the Sky (SM)
Larks’ Tongues in Aspic, Part Two (SM)
Three of a Perfect Pair
Matte Kudasai
e (ABP)
Open, Pt. 3 – Truncheon (SM)
Breathless (SM)
One Time
Red
Indiscipline

Encore:
Elephant Talk

Encore 2:
Thela Hun Ginjeet