B- log: 23 t/m 29 augustus 2014
Vrijdag 29 augustus:
Geen goede nacht. Ik ben veel wakker geweest en voel me onrustig als ik voor zeven uur opsta. Vanmorgen fiets ik weer naar de andere kant van Apeldoorn. Het gaat wel weer.
Ik heb in het Kristal een gesprek met de dochter van een mevrouw die er woont en dement is. Het is een leuk gesprek; we zitten in de zon op het dakterras en kijken uit op park Zuidbroek. De mevrouw ziet haar werk niet als mantelzorg, maar als vrijwilligerswerk. Na afloop rijd ik naar mijn oude kantoortje; alles daar blijkt nog precies zoals ik het twee maanden geleden heb achtergelaten. Ik werk mijn aantekeningen van die morgen uit en maak een eerste concept tekst.
Om twee uur ben ik weer thuis. De Vrouw is er ook. Ik merk dat de hele situatie haar ook moe maakt en frustreert. Samen maken we een boodschappenrondje. Als we thuiskomen, merk ik dat ik weer inzak. Ik zit aan de keukentafel en kom tot niets.
Het lukt me om eten te maken (gyros, gebakken aardappelen, de overgebleven kaassaus gevuld met prei en paprika, salade van komkommer, tomaat, nectarine en avocado). In het begin van de avond zit ik weer; pas na een uur kan ik iets lezen. Ik begin in Dis (Marcel Möring).
Ik ga iets na tien uur naar bed.
–
Donderdag 28 augustus:
Het is half negen als ik wakker word. Ik sta voor de spiegel, zie mezelf en denk: Wat is er toch gebeurd? Er staan tranen in mijn ogen. Diep zuchten. Voort maar weer. Ik ben alleen in huis. Voor mezelf maak ik koffie. Ik lees de krant. Buiten haal ik de groene container van de straat. Ik maak een lunchpakket. Iets voor elf uur loop ik naar de bushalte. De zon schijnt, het is aangenaam buiten en ik denk: Wat is het mooi weer. Twee minuten later sta ik op de bus te wachten en denk ik: Ik red het niet in het leven.
Ruim voor een uur ben ik op het werk. Ik spreek een naaste collega, die benieuwd is hoe het met mij gaat. Ook kan ik van alles doen, ook al is de grote werkruimte druk. Ik werk mijn aantekeningen van gisterenmorgen al in concept uit. Daarnaast wat urgente zaken. Tegen drie uur spreek ik Margo, een collega uit mijn oude werkplek die in een soortgelijke situatie is beland als ik. Ook zij moet knokken voor haar plek in de organisatie; die is nog altijd niet zeker en zij is daar niet vrolijk van geworden. Om vier uur zijn er maar liefst twee afscheidsrecepties in het gebouw. Eentje van een collega van de afgelopen jaren; zij heeft ervoor gekozen om de organisatie te verlaten omdat het haar plek niet meer is. De ander is Hans, die ik inmiddels achtentwintig jaar ken. In 1986 was hij mijn stagebegeleider in de streekschool in Apeldoorn, vier en een half jaar later kwam hij ook werken bij dezelfde organisatie als waar ik werkte in de locatie in Heerde en nog wat later kwam ik hem weer tegen als coach en collega in Apeldoorn. Hij hielp mij in 1991 aan Zappaplaten en andere (obscure) muziek die ik nog steeds draai en koop. Binnenkort hebben we contact en gaan we in gesprek over mijn situatie, toekomst en ontwikkelplan. Tijdens het afscheid zie en spreek ik veel collega’s met wie ik de laatste jaren heb samengewerkt. Aan het eind kan ik met een andere collega mee terugrijden naar Apeldoorn en ben voor zessen thuis.
De Vrouw heeft bamisoep gemaakt. Na het eten ben ik zeer moe. Het is over het algemeen wel rustig in mijn hoofd, maar toch staan er soms tranen in mijn ogen. Ik kan wat lezen (Close To The Edge is uit), maar het moet wel stil om me heen zijn. Nog voor half elf ga ik naar bed.
–
Woensdag 27 augustus:
Ik slaap tot kwart voor zeven. Dan gaat de wekker. Het voelt redelijk goed in mijn hoofd. Rond acht uur fiets ik naar mijn oude werkplek in Zevenhuizen. Ha, ik rijd de oude vertrouwde route automatisch.
Om negen uur heb ik een interview met de moeder van een autistische zoon. Het wordt een leuk gesprek waarin de moeder vol vuur en enthousiasme vertelt hoe ze strijdt om haar zoon zelfstandig te laten worden en hoe het lukt. Om half twaalf ben ik in Orden bij een mevrouw die een dochter met een verstandelijke handicap heeft; zij vecht ook, maar het levert haar vooral zorgen op in hoeverre haar dochter de juiste begeleiding krijgt mocht zij ooit wegvallen. Twee heel verschillende verhalen; allebei zeer interessant.
Tussendoor heb ik contact met mijn leidinggevende. Ze is geschrokken van mijn mail van gisterenavond. Maandag heb ik een afspraak met haar en de bedrijfsarts, waarin we gaan kijken hoe ik de re-integratie verder door kan zetten. Het lucht me op dat ik goed word gehoord en gezien. Ben benieuwd wat eruit gaat komen. Vandaag voelt het in ieder geval veel rustiger; ik ervaar geen druk die ik niet aankan.
Ik ben iets na half twee weer thuis, eet een boterham en ga in de tuin zitten. Wat is het mooi weer. Ik lees. De Vrouw komt even thuis en we kletsen bij. Ook begin ik eten te maken: paprika’s vullen met het gehaktmengsel van gisterenavond en de krop andijvie blancheren. De Vrouw gaat weer werken. Ik maak een kaassaus en hoor The Power And The Glory (Gentle Giant, in de 2014 remix door Steven Wilson) en Morrison Hotel (The Doors). Vermoeid ben ik wel, maar ik blijf op de been en er is geen paniek of angst.
Als De Vrouw om een uur of zeven thuis is, gaan we eten. Gevulde paprika’s, andijvierolletjes in ontbijtspek met kaassaus, beide uit de oven, plus een salade van komkommer, kerstomaatjes en bosui. (Wat doen we weer gezond.) Daarnaast horen we Urk (Nits).
Later op de avond kan ik wat lezen. Ik hoor Dry Cleaning Ray (no-man) en Falling Deeper (Anathema). Half elf.
–
Dinsdag 26 augustus:
Chauffeuse is nog steeds ziek, dus met de bus. Geen ramp. Het miezert wel als ik naar de bushalte loop.
Op het werk lijkt het redelijk te gaan. Echter, in de grote flexruimte is het vandaag erg druk. Er komen veel prikkels op mij af, ik ben snel afgeleid, kan me lastig concentreren, raak betrokken bij allerlei gesprekjes om mij heen, werk rommelig. En dan in een overleg blijkt dat er veel werk van een commissie op mij af komt. Ik kijk om mij heen en zie mijn collega’s in volle vaart voortdenderen en ik realiseer mij: ik houd ze niet bij. Het kost me te veel energie; ik red het niet.
Om drie uur ben ik thuis en ik stort in, compleet met angst, paniek, opgejaagdheid, verward, huilbui, noem het maar op. Het gaat niet goed. Als De Vrouw naar het werk is, maak ik een mail aan mijn leidinggevende en de bedrijfsarts, waarin ik de situatie uitleg en hun advies vraag. Het wordt nogal een verhaal. Zelf schat ik in dat even gas terug wellicht kan helpen: even een tijdje vier ochtenden van vijf uren werken en de woensdag niets. Daarnaast werkzaamheden pas uitbreiden als ik ook weer uren beter ben gemeld. Zo gaat het in ieder geval niet goed.
Ik zit aan de keukentafel voor mij uit te kijken; lezen lukt me niet. De stereo blijft uit. Wel ga ik eten maken: een pot van gehakt met ui, paprika, peper, zappalito, bietenblad in tomatensaus; daarnaast gebakken krielen, satésaus en een salade van aardbeien, komkommer en bosui.
Iets voor zeven uur kunnen we aan tafel. Het lukt me zowaar om iets te eten. Als alles weggeruimd is, kan ik iets lezen, maar de stereo blijft uit. Kwart over negen ga ik uitgeput naar boven.
–
Maandag 25 augustus:
Toch redelijk geslapen. Als ik iets voor zevenen wegloop naar de carpoolplek, kijk ik even op mijn modebiel en zie ik dat Mirka ziek is. Hierdoor moet ik met de bus. Op zich geen probleem; ik heb die van kwart over zeven. Geen mooie aansluiting op het Willemsplein in Arnhem. Op het busstation krioelt het van de mensen en ik voel me er heel niet prettig. Ik vind een rustiger plek en kan mij afsluiten (met dank aan de e-reader). Iets na half negen kom ik op de werkplek.
Het gaat nog altijd bij vlagen niet goed. Ik ben emotioneel. Werkzaamheden zijn wel afleiding, dus dat is wel oké. Ik heb een gesprek met mijn leidinggevende en kan iets vertellen van hoe het met mij gaat; ze zag al aan mij bij binnenkomst dat het niet helemaal goed ging. Daarna een teamoverleg. Ik kijk deze week aan hoe mijn ervaringen zijn en mogelijk pas ik dan mijn opbouwschema aan.
Om één uur tref ik Hans, oud-collega. Ik rijd met hem mee terug naar Apeldoorn. Onderweg hebben we het over mijn conditie en situatie. Hij gaat mij wat ondersteunen in het maken van mijn ontwikkelplan, vandaar zijn vragen. Donderdagmiddag neemt hij afscheid van het werk en gaat hij vervroegd met pensioen; dan zie ik hem in ieder geval.
Ik ben om twee uur thuis, eet mijn boterham en neem even rust. A Passion Play (Jethro Tull), nog maar weer eens. Ik loop naar de supermarkt op de hoek van de straat en koop wat laatste dingetjes. Dan begin ik aan het eten. Het worden sajoerbonen; daarnaast bak ik krielaardappelen en pepersteaks. Ondertussen knal ik The Soft Parade (The Doors) en Pale Communion (Opeth) maar eens door de kamer en de keuken. Leuke afleiding. Ik ben doodmoe, merk ik.
De Vrouw komt thuis en we kunnen aan tafel. Soepje (van gisteren) vooraf en dan de rest. Fruitsalade van aardbei en meloen erbij. Hoppa, dat gaat erin.
’s Avonds lukt het me om te lezen. Er is weer meer rust in de kop. Door de speakers klinken de andere twee plaatjes uit Dear Mr. Fantasy (Jim Capaldi). Er is een hartverwarmend bericht van Tim (bijna weer huilen). Wederom is het nog geen half elf als ik naar bed ga.
–
Zondag 24 augustus:
Dit keer ben ik rond negen uur op. Eerst maar eens A Map Of The World (Metheny) en wat koffie. De Vrouw vraagt naar de toekomst; ik merk dat het me aangrijpt en angstig maakt. Dan gaat het alleen nog over de vraag en heb ik nog niet eens nagedacht over het antwoord.
Zo tegen elf uur loop ik naar buiten voor het gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.
Onderweg overweeg ik van alles. Ik bibber en heb hoofdpijn, er zijn tranen en ik doe wel erg lang over mijn rondje. Aan het eind, op de hoek van de straat, gaat het regenen. Ik schuil onder een boom, maar na vijf minuten is die boom niet voldoende. Ik word nogal nat. Niet dat het erg is. Ondertussen is het wat rustiger in mijn hoofd.
Weer thuis koffie en lunch.
Ik kijk op de klok. Het is twee uur. Ik denk: ik moet nog acht of negen uren. Dat is erg. Ik heb hoofdpijn. Ik voel me vermoeid, bang, onrustig, opgejaagd en overbodig. De tranen staan in mijn ogen. De eerste anderhalf uur zit ik aan de keukentafel en kijk voor mij uit. Dan gaat het wat kalmer. Ik heb er nu geen invloed op en het is gewoon een mindere dag; morgen gaat het vast beter. Het lukt me om iets te lezen: ik ben begonnen in Close To The Edge – The Story Of Yes (Chris Welch) en hoor Live at the BBC – Vol Two: In Concert (Strawbs). Ook maak ik het diner. Gisteren had ik de basis al gelegd: maissoep met daarin wortels gekookt. Nu vul ik hem aan met gebakken spekjes en chorizo, met paprika en peper, gekookte snijbonen, prei en kidneybonen.
Tijdens en na het eten horen we de eerste twee plaatjes uit de 4cd-doos Dear Mr. Fantasy (Jim Capaldi). Aan het eind van de avond de eerste helft van de speciale heruitgave Wild Opera (no-man). Half elf ga ik naar bed.
In mijn hoofd is het niet meer rustig. De angst slaat toe. Het gaat niet goed.
–
Zaterdag 23 augustus:
Zo. En ik ben pas om kwart voor negen wakker. Ik weet ook niet wat dit wil zeggen.
De gebruikelijke zaterdagmorgendingen: de was, de kranten, koffie, de wc. En dan op de fiets naar de markt voor fruit, cranberry’s en vis. Op de terugweg naar twee supermarkten en de Turkse winkel voor de rest van de weekendboodschappen.
Weer thuis is er koffie, lunch en muziek: Flowermix (no-man), Aloha In Da Futur (La Caravane Passe), Le Pop (Katzenjammer), BOY (Bells Of Youth). Ik wandel nog een keer naar de Turkse winkel om peren te halen. Die was ik vergeten, vandaar. En dan is er Pale Communion (Opeth), A Passion Play (Jethro Tull, de 2014 remix door Steven Wilson, inclusief de Château d’Hérouville tapes) en In The Dutch Mountains (The Nits).
Ondertussen heb ik ook eten gemaakt: bieten met peer en walnoten en rode ui en honing uit de oven, gyros en een salade van komkommer, tomaat, hoeheetdiekaasookweermetdankaandeburnout (mozarella – ed. 27 aug) en basilicum. Voor toe is er ijs dat De Vrouw had gemaakt: cranberry’s en ananas met munt. Ik zet daar baklava bij.
Na het eten hoor ik Echo Street (Amplifier) en Heaven Taste (no-man).
Veertig weken. Mooi rond bedrag. Verder niets moois aan.